Originally Posted by
Αλεξία10
Θα κουραστείς να διαβάσεις...Τα τελευταία 2 χρόνια δεν δούλευα...Θα σου πω μια από αυτές τις μέρες γιατί αν μιλήσω για τώρα που ξαναγύρισα στην δουλειά θα με πιάσουν τα κλάματα ...
Ξυπνάω να ετοιμάσω την κόρη μου για το σχολείο..Να της φτιάξω πρωινό, να την βοηθήσω να ντυθεί (δεν μπορεί μόνη της γιατί λόγο ιδιαιτερότητας αν κάτι δεν πάει όπως θέλει, θα την πιάσει κρίση και δεν θα πάμε ποτέ σχολείο).. Όλα αυτά τα κάνω δίνοντας το γάλα στο μωρό γιατί δυστυχώς ξυπνάνε ταυτόχρονα.. Φεύγει με τον πατέρα της για το σχολείο..Έχω 5 ώρες χωρίς την μικρή..Σε αυτές τις 5 ώρες πρέπει να ασχοληθώ με το μωρό, να μαζέψω το σπίτι, να μαγειρέψω, να πάω για ψώνια, να πάω σε τράπεζες, να απαντήσω στα τηλέφωνα που με παίρνουν από το σχολείο να μου πουν "κάντε κάτι γιατί η κόρη σας δεν μαζεύεται"...Όλα αυτά με το μωρό πάντα μαζί μου...
Παω να την πάρω από το σχολείο (μαζί με το μωρό πάλι) και θα βγει 100% βουρκωμενη γιατί ο τάδε την έσπρωξε, ο άλλος την κορόιδεψε και πάει λέγοντας..Θα ακούσω τα παράπονα από τους δασκάλους..Μετά θα πάμε σπίτι να φάει..Το απόγευμα πρέπει να πάμε στο κέντρο λόγο και εργοθεραπειας το οποίο είναι σε άλλη περιοχή και πρέπει αναγκαστικά να είμαι εκεί μία ώρα να την περιμένω.. Θα γυρίσουμε να διαβάσουμε για το σχολείο..Θα πρέπει να την κάνω μπάνιο (άλλος πόνος αυτός γιατί κάθε φορά νομίζει ότι θα πνίγει)..Να φάει και να είμαι εκεί κολλημένη μέχρι να κοιμηθεί...
Αυτή είναι μία ήρεμη μέρα..Υπάρχουν και οι μέρες γεμάτες κρίσεις για χίλιους λόγους..Γιατί μια καρέκλα στο σπίτι δεν είναι "ευθεία"..Γιατί πέρασε κάτω από το μπαλκόνι μία μηχανή με πολύ θόρυβο..Γιατί της μπήκε η ιδέα ότι θα πάρει μικρόβια από κάπου και πάει λέγοντας..
Και μέσα σε όλα αυτά να τρέχουμε στον παιδοψυχίατρο, στον οφθαλμίατρο, στον παιδίατρο... Να πάω εγώ στον ψυχολόγο μου..Να πάω στην συμβουλευτική γονέων...
Και γενικά και λογικά θέλω και εγώ το μπάνιο μου, το φαγητό μου, τον καφέ μου, τους γιατρούς μου...
Κάθε βράδυ νιώθω ότι τελείωσε ένας αγώνας...