Originally Posted by
vodka
Που λέτε ρε παιδιά... τα βλέπω κι εγώ γύρω μου όλα αυτά τα ζευγάρια κι άλλα τόσα σε όλους τους συνδυασμούς, σε όλες τις καταστάσεις και όλους τους ανθρώπους όμορφους ή άσχημους με ή χωρίς ζευγάρι σταθερό ή περαστικό κτλτ κτλ κτλ.
Αύριο κιόλας μπορώ να βρω κάποιον για το οτιδήποτε και να το πάμε όπου βγει: σε χυλόπιτες ή όχι κτλ κτλ κτλ, και ξανά με άλλον- καινούρια ιστορία -δεν μου είναι το τόσο δύσκολο να βρω κάποιον.
Το δύσκολο ξεκινάει από εμένα, μέσα μου, ασχέτως πως με βλέπει ο άλλος. Γιατί όπως λέτε όλοι-ο καθένας έχει τα δικά του μάτια να βλέπει. Ε εγώ έχω τα δικά μου- δεν μπορώ να δω μέσα από έναν άλλον.
Δεν επικεντρώνομαι τόσο στο γκομενικό κομμάτι, όσο στο μέσα μου και στην εικόνα που έχω εγώ η ίδια για τον εαυτό μου-γιατί από εκεί ξεκινούν όλα και καταλήγουν στο γκομενικό προβλήμα το οποίο ειλικρινά δεν με καίει αυτή τη στιγμή. Πηγαίνουν χέρι- χέρι αυτά τα δυό μα ούτε που με νοιάζει τώρα το δεύτερο , αν δεν λυθεί το πρώτο.
Για εμένα είναι αλληλένδετα αυτά τα δύο, αφού το ένα εμποδίζει το άλλο –και γι’ αυτό έχω θίξει και το γκομενικό –μα πιο σημαντικό είναι πρώτα να δεχτεί ο εαυτός μου αυτό που είμαι και νιώσει καλά μαζί του. Με το να το καταφέρω αυτό, λύνεται αυτόματα το γκομενικό- δεν υπάρχει εκεί άλλο θέμα.
Δεν μπορώ να το κάνω αντίστροφα, δηλαδή να βρω πρώτα κάποιον για ..ό,τι να ‘ναι-δεν έχει σημασία- δεν βρίσκεται εκεί η απογοήτευση μου- δηλ. στο ό,τι μου λείπει μια σχέση, ένα ό,τι να ‘ναι..
Όλοι εσείς, παρ’ όλο που γράφετε πως έχετε ατέλειες εξωτερικές ή ακόμη και κάποιοι που παραδέχονται ότι ‘’είμαι άσχημος κι εγώ’’ , παρ’ όλα αυτά είναι φανερό ότι δεν σας πειράζει καθόλου.
Ούτε που νοιάζεστε γιατί είστε εντάξει με αυτό που είστε . Βγαίνει από μέσα σας η αγάπη και η αποδοχή του εαυτού και δεν υπάρχει περίπτωση ούτε μία στο εκαταμμύριο να νιώσετε όπως εγώ, ό,τι κι αν γίνει, με ότι κι αν συγκριθείτε ότι ότι ότι, γιατί δεν υπάρχει η παραμικρή αμφισβήτηση.
Η δική σας αυτοπεποίθηση σε σχέση με τον εαυτό είναι αυτόφωτη, αυτόματη, αυτονόητη , δεν παρεμβάλλεται τίποτα αρνητικό ή κάτι που να την χαλάει.
Η δική μου αυτοπεποίθηση είναι μείον σε σχέση με τον εαυτό , για την ακριβεία δεν υπάρχει καν τέτοιο πράγμα μέσα σου.
Σε όλους μας δημιουργείται μια ολόκληρη λειτουργία σκέψης και αισθημάτων που εφαρμόζεται στη ζωή πρακτικά σε όλα τα θέματα , φτιάχνεται έτσι μια ολόκληρη ζωή– κι έτσι ο εαυτός περνάει καλά ή άσχημα ή ή ή σύμφωνα πάντα ο καθένας με τις δικές ιδιαιτερότητες κτλ κτλ.
Εγώ δεν με θέλω ρε παιδί μου, δεν θέλω αυτό το πράγμα που είμαι. Δεν μ’αρέσει να το βλέπω. Με βλέπω μια απογοητευτική εικόνα, η οποία θα μπορούσε ονειρικά να είχε βγει καλύτερη , όμως δεν έγινε.
Δεν μπορώ ούτε εγώ να καταλάβω γιατί έχει φτάσει το δικό μου το μυαλό να με βλέπει έτσι. Δεν είναι κάτι που το θέλω. Το καταλαβαίνω πως παρά είναι υπερβολική η απογοήτευση μου. Μπορούσα να είχα αυτογνωσία αλλά να ήμουν εντάξει. Δεν ξέρω γιατί , αλλά ούτε και ξέρω πώς στα διάλα αλλάζει αυτό. Δεν το ελέγχω. Εκεί. Έχει φάει κόλλημα! Έχω συνείδηση ότι υπερβάλλω και το παίρνω πολύ κατάκαρδα , ότι μπορώ να κάνω τα πάντα όλα όσα κάνουν κι οι υπόλοιποι (καλά στο περίπου :P) αλλά μόλις γυρίζω και με κοιτάζω λέω πάλι ασ’το χέσ’το γάμα το, δεν είναι για εμένα τίποτα. Και αραδιάζω ένα σωρό επιχειρήματα για το τι δεν μπορώ να κάνω και τι δεν είναι ωραίο να κάνω επειδή είμαι έτσι σκατόμπαζο.
Και η σκέψη συνεχίζει να πιστεύει και να λέει ότι: κι αν όμως ήσουν μια ωραία γυναίκα? Ε?
Θα καθόσουν εδώ σήμερα να πρήζεις ένα φόρουμ?
Δεν ξέρω από πού να το πιάσω.. δεν είμαι παραμορφωμένη κι όμως όλα είναι λάθος πάνω μου. Τίποτα , κανένα ωραίο χαρακτηριστικό, ένα ωραίο χαμόγελο για παράδειγμα- όχι ούτε αυτό!
Δεν το δέχεται το μυαλό μου πρώτα απ’ όλα. Δεν την δέχεται αυτήν την εικόνα που έχω. Στεναχωριέται. Θέλω! Θέλω. Μα δεν την δέχεται. Αφού είναι άσχημη –γαμώ την αυτογνωσία μου. Για εμένα , δίκαια το παθαίνει όλο αυτό το καταρράκωμα.
Έτσι, αυτούς που γνωρίζω -δεν μπορώ να πω-δεν έχω παράπονο από αυτούς – αλλά μέσα μου σκέφτομαι ‘’πώς μπορεί να με κοιτάζει τώρα αυτός? ‘’και λέω μετά ‘‘ασ’τον κρίμα είναι. Ασ’τον να πάει να βρει κάποια άλλη καλύτερη ομορφούλα’’.
Και τον αφήνω γιατί τον λυπάμαι κι αυτόν να είναι μαζί μου. Ντρέπομαι και σιχαίνομαι για λογαριασμό του. Πιστεύω ότι δεν μου αξίζει.
Μια απόφαση που μπορώ να πάρω είναι πως έτσι είμαι και θα κάτσω έτσι όπως είμαι, θα κάνω αυτή τη ζωή που κάνω, γιατί (θα) νιώθω καλά με αυτή τη νοοτροπία. Ε μέχρι τώρα ούτε έτσι νιώθω καλά.
Οκ όμως, μένει να φέρω σε απόλυτη συμφωνία τα θέλω μου με τις πράξεις μου.
Τέλος πάντων..Απλά το παραθέτω.
Πες το και ψυχαγωγία :P
Όμως οι απόψεις σας με βοηθούν να σκεφτώ καλύτερα. Πρέπει να το λύσω όλο αυτό το ψυχολογικό γι’αυτό και το συζητάω μπας και βρω μια άκρη μέσα στο τρελό και μπερδεμένο μου μυαλό και καλυτερέψω στη συνέχεια τη ζωή μου πρακτικά.
