Πως αλλαξε(και αλλαζει) η ζωή μας μετά την επέμβαση!

Tο τελευταίο καιρό νιώθω το ενδιαφέρον από γυναίκες πολύ έντονα, όπως δε το είχα νιώσει ποτέ μέχρι τώρα στη ζωή μου. Δεν είμαι σε φάση να κάνω κάτι σοβαρό για άλλους δικούς μου λόγους αλλά αν έλεγα οτι δε μου φτιάχνει τη διάθεση θα ήταν μεγάλο ψέμα, ωραίο αίσθημα...

Επίσης είδα σήμερα άτομα που είχα να δώ περίπου 2-3 μήνες δηλ. χονδρικά 10-12 κιλά πάνω και μου είπαν οτι η αλλαγή είναι εντυπωσιακή... ε εγώ αυτή τη διαφορά πλέον δε την αντιλαμβάνομαι ούτε σε φωτογραφίες, λες και το μυαλό μου είναι κολλημένο στη παλιά μου εικόνα. Τεσπά... σιγά σιγά αυτά θα φτιάξουν θεωρώ.

Κρίμα βρε συ Φίλιππε που δεν την αντιλαμβάνεσαι την αλλαγή, χάνεις ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της μεταμόρφωσής μας που είναι η χαρά...Χτύπησες το 8αράκι, έχεις χάσει ένα σκασμό κιλά, ακούς όμορφα σχόλια, τραβάς το ενδιαφέρον των γυναικών! ʼσε ελεύθερη τη σκέψη και ό,τι σε κρατάει πίσω και δες πραγματικά τι καταπληκτικό σου έχει συμβεί! Το αξίζεις όσο δεν παίρνει!

Φίλλιπε προσωπικά σε νιώθω, είναι δύσκολο να συνηθίσεις την νέα σου εικόνα ειδικά όταν έχεις χάσει τόσα πολλά κιλά, θέλει μπόλικο χρόνο για να συνηθίσεις και είναι απόλυτα φυσιολογικό. Μην ανησυχείς θα το χαρείς κάποια στιγμή και πάρα πολύ μάλιστα! Προς το παρόν πιστεύω ότι είσαι αρκετά αυστηρός ακόμη με τον εαυτό σου γιατί θέλεις να πραγματοποιήσεις τον στόχο σου και δεν θέλεις να χαλαρώσεις και αυτό είναι λογικό. Είναι ένα περίεργο πράγμα, όταν είσαι παχύσαρκος για πολύ καιρό είσαι ολίγον αόρατος, και έχεις συνηθίσει ο κόσμος να στρέφει το βλέμμα του αλλού ή να μην σου δίνει και πολύ σημασία. Όταν μετά από καιρό χάσεις πάρα πολλά κιλά μετά νιώθεις κάπως εκτεθειμένος γιατί πλέον δεν είσαι απαρατήρητος. Ο κόσμος σε βλέπει διαφορετικά, σου φέρεται διαφορετικά το άλλο φύλλο σε αντιμετωπίζει διαφορετικά και ξαφνικά νιώθεις μία προσοχή επάνω σου και σε πιάνουν ντροπές και μία ανασφάλεια, σαν να έχεις χάσει την πανοπλία προστασίας σου. Εγώ προσωπικά το ένιωσα αυτό όταν είχα χάσει πάρα πολλά κιλά με διατροφή και γυμναστήριο, αλλά προσαρμόστηκα σχετικά γρήγορα. Με βοήθησαν πολύ και οι φίλοι μου στο να αποδεχτώ την νέα μου εικόνα και να την συνηθίσω. Να φανταστείτε όταν πήγαινα στην αρχή για να πάρω ρούχα έπαιρνα μεγαλύτερα νούμερα και κάποια ρούχα άμα δεν μου τα έδινε η φίλη μου στο χέρι να τα δοκιμάσω ούτε που θα περνούσε από το μυαλό μου τα πάρω μόνη μου, θεωρούσα ότι απλά δεν ήμουν αρκετά αδύνατη για να βάλω! Δεν είναι εύκολο παρόλο που το περιμένεις και το λαχταράς όσο τίποτα άλλο. Θέλει το χρόνο του.

4,5 μήνες μετά την επέμβαση και 30 κιλά μείον έχουν αλλάξει αρκετά πράγματα. Μπορώ και περπατάω πολύ περισσότερο χωρίς να υποφέρουν τα πόδια και η μέση μου κι αισθάνομαι πιο άνετα να χρησιμοποιήσω τα ΜΜΜ (πιο παλιά αναγκαζόμουν να παίρνω ταξί γιατί αφενός κουραζόμουν ακόμη και να πάω στη στάση, αφετέρου αισθανόμουν όλα τα μάτια στραμμένα πάνω μου). Μπορώ να ψωνίσω σε αρκετά μαγαζιά πια (ειδικά μπλούζες, στα παντελόνια αντιμετωπίζω ακόμη πρόβλημα) και δεν αισθάνομαι άσχημα να πάω για ψώνια. Μα το κυριότερο από όλα νιώθω ότι μπορώ αυτή τη φορά να τα καταφέρω. Μακάρι να βγω αληθινή :smilegrin:

Φίλιππε, αυτές οι αλλαγές που παρατηρείς, είναι οι καλές. Υπάρχουν και οι άλλες, που εύχομαι να μην τις βιώσεις. Αυτό εξαρτάται και από τον κύκλο σου. Μπορεί ξαφνικά φίλοι σου, σύντροφοι της παχυσαρκίας, να αρχίσουν να σε απομακρύνουν από κοντά τους, μιας και δεν έχετε πλέον κοινό παρανομαστή. Ποντάρω στο ότι οι άντρες δεν είστε τόσο ανταγωνιστικοί μεταξύ σας. Οπότε, απόλαυσε τις καλές πλευρές της προσπάθειάς σου.

Συμφωνω με το οτι δεν έχεις συνηθίσει την νέα σου εικόνα. Ούτε εγώ. Αν και σεπολλά ρούχα παίρνω small(εεε?) ακόμα νιώθω πιο ογκωδης! δεν μπορώ να συνηθίσω.
Αυτό που γελαω είναι με ορισμένους γνωστους που εχουν αρχίσει τα "μην χάσεις άλλο, θα χαθείς, δεν θα σου πηγαίνει " κα τόσες γνωστές ατάκες!!!

Αva ειχα δει κατι παρομοιο με αυτο που λες στην εκπομπη της Oprah.Ηταν δυο φιλες παχυσαρκες και οταν η μια το πηρε αποφαση και αδυνατισε η αλλη απομακρυνθηκε.Μετα οταν τα ξανα πηρε πισω τα κιλα ως δια μαγειας επεστρεψε η "φιλη" της.

Ναι, συμβαίνει αυτό συχνά, αλλά το φίλη, asteropi μου, το βγάζω από τα εισαγωγικά. Μπορεί και μία φίλη αληθινή να αποσυντονιστεί και να θέλει το χρόνο της. Εδώ εμείς οι ίδιες δε μπορούμε να συνηθίσουμε τη νέα μας εικόνα, γιατί να το απαιτούμε από τους άλλους? Μου συμβαίνει και εμένα αυτή την περίοδο, αλλά επειδή πιστεύω στη συγκεκριμένη φίλη, της δίνω πίστωση χρόνου. Δεν κρύβω το γεγονός ότι στεναχωρήθηκα πολύ και θύμωσα λίγο, αλλά θα μου περάσει. Από εκείνη θέλω να κινηθεί γρήγορα, πριν θυμώσω περισσότερο.
Όσο για την περίπτωση στην Όπρα, ελπίζω η κοπέλα που ξαναπάχυνε να μη δέχτηκε πίσω τη "φίλη" της, με εισαγωγικά αυτή τη φορά.

Παιδιά θεωρώ ότι είναι απαράδεκτο να απομακρύνεται κάποιος φίλος από εσένα απλά και μόνο επειδή άλλαξε η εξωτερική σου εικόνα. Οι φίλοι πρέπει να βλέπουν μόνο την ψυχή σου και σε να αγαπάνε με την καρδιά τους.
Εγώ δηλαδή τι να κάνω επειδή η αδερφή μου αδυνάτισε και έγινε κορμάρα;; Να πάρω τον χρόνο μου και να την συνηθίσω;;;; Εεεεεε όχι βέβαια, θα χαρώ μαζί της, θα γιορτάσω μαζί της , θα πάω για ψώνια στα μαγαζιά μαζί της για να νιώσω την πρώτη συγκίνηση να φοράει το ριμάδι το small επιτέλους και εγώ σαν χαζή να χτυπάω παλαμάκια γιατί το αξίζει, γιατί το πάλεψε, γιατί ποτέ δεν πίστευε ότι θα τα καταφέρει, γιατί χρειάζεται βοήθεια ακόμη και τώρα για να αποδεχτεί και η ίδια την αλλαγμένη της εικόνα γιατί απλά την αγαπάω με όλη μου την ψυχή!
Συγνώμη Ava μου αλλά εγώ δεν δίνω πια πίστωση χρόνου σε κανέναν, όποιος με βλέπει ως εικόνα και όχι ως ψυχή δεν έχει θέση στη ζωή μου, εκτός και αν καταλάβει και ζητήσει συγνώμη. Τις συγνώμες τις δέχομαι και μάλιστα με μεγάλη χαρά. Ποτέ δεν θα μείωνα την επιτυχία και την χαρά της Κατερίνας για να καλύψω δικές μου προσωπικές ανασφάλειες, είναι η ώρα σας να χαρείτε την επιτυχία σας και τα κορμιά σας και κανείς δεν έχει δικαίωμα να σας το στερήσει ή να το αμαυρώσει έστω και λίγο!
Συγνώμη αν έγραψα κάπως φορτισμένα αλλά το θέμα αγγίζει ευαίσθητες χορδές από φιλίες παλιές που με έχουν πληγώσει γιατί μείνανε στην επιφάνεια και όχι στην ουσία...

Η δική μου ώρα δεν έφτασε ακόμη, Eli μου.. Ίσως γι' αυτό μπορώ και γελάω ακόμη. Μου φαίνεται κωμικό να ζηλεύει κάποιος το κορμί μου, τι κωμικό, ανέκδοτο είναι! Απέχω έντεκα κιλά από το στόχο μου και τώρα κάθε κιλό που χάνεται, φαίνεται. Μου λένε οι πάντες πόσο έχω αδυνατίσει και μάλιστα μπροστά στη φίλη μου. Δεν καμαρώνω για το σώμα μου, καμαρώνω, όμως, για όσα κιλά έχασα. Καμαρώνω, γιατί νιώθω ακμαία, ευλύγιστη, δυνατή και αποφασιστική, γιατί φάνηκε πρόσωπο, μέση, γιατί άρχισα να θυμίζω τον παλιό μου εαυτό. Αυτό δεν θα μου το πάρει κανένας! Μόνη μου αγωνίστηκα, μόνη μου θα το απολαύσω! Εγώ τους κάλεσα στη γιορτή μου, αλλά αφού δεν ήρθαν, τι να κάνουμε?

Και να προσθέσω και κάτι: Μιλάς για την αδελφή σου. Αλλάζει το πράγμα, όπως καταλαβαίνεις. Το αίμα είναι άλλο και ο φίλος άλλο. Ο φίλος είναι φίλος, μέχρις αποδείξεως του εναντίου. Δε λέω ότι δεν κλαίω για τους φίλους μου, ότι δεν πικραίνομαι, ότι δεν επενδύω σε αυτούς, αλλά δεν ξαφνιάζομαι και ιδιαίτερα κάθε φορά που βλέπω άσχημη συμπεριφορά. Έχω φάει τόση πίκρα σε αυτόν τον τομέα, ώστε πλέον μου αρκεί το να είναι κάποιος αξιοπρεπής και να έχει αρχές από το σπίτι του. Όλα τα υπόλοιπα, γλύκες, υποσχέσεις αιώνιας φιλίας, κολλητηλίκια, τα δέχομαι με ευγνωμοσύνη, αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού μου κρατάω και μια πισινή.

Έχεις κάθε δικαίωμα να το απολαύσεις και να το χαρείς και θεωρώ ότι όσοι σε αγαπάνε θα πρέπει να νιώθουν το ίδιο. Σίγουρα ως ομοιοπαθούσα μπορώ να ταυτιστώ πιο πολύ και να χαρώ πιο πολύ με την χαρά σας. Μου κάνει εντύπωση όταν άτομα ρωτάνε την αδερφή μου πως έχω πάρει το γεγονός ότι αυτή έχει αδυνατίσει με μία καχυποψία ότι μπορεί να την ζηλεύω, βέβαια ξέρω ότι αυτές είναι δικές τους ανασφάλειες και όχι δικές μου. Και μάλιστα πρόσφατα μου εκμυστηρεύτηκε ότι την έχουν ρωτήσει πολλοί για αυτό και ειδικά στενά συγγενικά πρόσωπα. Εγώ βέβαια το θεωρώ αστείο αλλά και λυπηρό να σκέφτεται κάποιος έτσι. Τελικά διαπιστώνω ότι όταν αγαπάς πολύ κάποιον δεν υπάρχει χώρος για ζήλιες ούτε ανασφάλειες. Εγώ έδωσα στην αδερφή μου όλα τα παλιά μου ρούχα, αυτά που φορούσα όταν ήμουν αδύνατη και χαίρομαι και την καμαρώνω κάθε φορά που την βλέπω περιποιημένη και όμορφα ντυμένη. Και τα ρούχα μου τα αγαπούσα και λαχταρώ να τα ξαναφορέσω αλλά την αδερφή μου την αγαπάω πιο πολύ και πλέον δεν με νοιάζει αν δεν τα ξαναπάρω και ποτέ πίσω :bigsmile:. Γιατί νιώθω τέτοια ικανοποίηση που έχει καταφέρει να μπει σε αυτά τα ρούχα όσο θα χαιρόμουν για τον ίδιο μου τον εαυτό ίσως και παραπάνω! Δεν κάνω επίδειξη προς Θεού! Όταν αδυνάτιζε το είχα σκεφτεί πολύ και δεν σας κρύβω ότι υπήρχαν φορές που αναρωτιόμουν πως θα νιώσω που για πρώτη φορά η αδερφή μου θα είναι η αδύνατη και όχι εγώ όπως συνήθως ήταν όλα τα προηγούμενα χρόνια. Τελικά όμως βλέπω ότι επειδή είμαι καλά μέσα μου και επειδή έχω καταπολεμίσει πλέον τις ανασφάλειες μου μπορώ να χαίρομαι ειλικρινά με την χαρά και την επιτυχία της αδερφής μου και να γιορτάζω μαζί της την όμορφη αυτή αλλαγή στη ζωή της! Τα έχουμε συζητήσει όλα αυτά εννοείται και μεταξύ μας και είμαστε τόσο χαρούμενες που έχουμε βάλει σε όλους τα γυαλιά στην κυριολεξία!

Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι όταν ακούω για ισορροπία, χαρά και προσφορά! Πόσο τα λαχταρώ.. Και τα λαμβάνω, από την οικογένειά μου, προς το παρόν, αλλά και από ανθρώπους που δεν το περίμενα. Εκεί που περίμενα κάποια θετική ανταπόκριση, εκεί έφαγα τη φόλα. Καλοχώνευτη!
Όσο για τα όμορφα ρουχαλάκια, είμαι σίγουρη ότι η αδελφή σου εκτίμησε τη χειρονομία σου, όπως της αξίζει, με μεγαλείο! Θα τα φοράει και θα έχει δύο λόγους να χαίρεται!
Όταν έρθει και η δική σου η σειρά, τότε θα βγείτε μαζί και θα ξεσηκώσετε την αγορά! Όσο για τους συγγενείς, μάλλον είναι γνώστες της ανθρώπινης ψυχής και ρωτούν από φόβο μήπως χαλάσει η αδελφική σχέση. Δε διακρίνω κακοήθεια..

Έχεις δίκιο Ava δεν είναι το ίδιο αλλά θεωρώ ότι κάπως έτσι πρέπει να φέρονται και οι φίλοι μας. Εγώ τουλάχιστον έτσι θα έκανα και αφού σκέφτομαι έτσι θέλω και οι φίλοι μου να νιώθουν το ίδιο. Εννοείται πως καταλαβαίνω πως όλοι έχουν τις ανασφάλειες τους και τους προσωπικούς τους δαίμονες γι'αυτό θεωρώ ότι κάνεις καλό που δίνεις πίστωση χρόνου στην φίλη σου. Δεν είναι εύκολο να δεχτούν την νέα σου εικόνα. Είμαστε μιμητικά όντα και έχουμε μάθει να συγκρίνουμε και να συγκρινόμαστε με τα πάντα. Αλλά όταν μιλάμε για φιλία υπάρχουν και κάποιες αξίες και αρχές. Αν δεν μπορεί στο τέλος ο φίλος μας να μείνει πιστός στις αρχές αυτές τότε η φιλία απλά αλλάζει επίπεδο :(. Έχω φίλη από Θεσσαλονίκη που ήμασταν επί 10 σχεδόν χρόνια σαν αδερφές, τόσο αγαπημένες και επειδή διάλεξα διαφορετικό δρόμο από αυτή και σταματήσαμε να συμβαδίζουμε και την έχασα! Δεν μπόρεσε να προσαρμοστεί στις αλλαγές της ζωής μου και απομακρύνθηκε! Αυτό μου κόστισε τόοοοοσο πολύ σαν να έχασα ένα κομμάτι μου! Από τότε είμαι και εγώ πιο επιφυλακτική με τους φίλους μου έστω και αν δεν το θέλω. Δεν μου αρέσει να κρατιέμαι θέλω να δίνω τα πάντα στους ανθρώπους που αγαπάω χωρίς να φοβάμαι ότι μπορεί μετά να νιώσω μα@@κας αλλά τι να κάνουμε έτσι είναι η ζωή. Εγώ πάντως θα συνεχίσω να μάχομαι υπέρ της αγνής, καθαρής, ανιδιοτελούς φιλίας και θα δίνω το καλό παράδειγμα ;-)

Κακα τα ψεμματα οι γυναικες ειμαστε εκ φυσεως ανταγωνιστικες.Σε πιο μικρες λικιες αν εχετε προσεξει ειναι η ωραια της παρεας η οποια παντα κανει παρεα με παχουλες-ασχημες.Δε ξερω αν το εχετε παρατηρησει αλλα εγω το εχω δει πολλες φορες.Και αυτο το κανει για να αισθανεται αυτη καλα.Και οι αλλες να της λενε συνεχεια τι ωραια ειναι και να τη ζαλευουν κτλ.
Αντιθετα στους ανττρες δε βλεπεις τετοια περιστατικα....ειμαστε μυστηρια πλασματα :P