Ο πατέρας μου

Σας ευχαριστώ όλους παιδιά για την συμπαράσταση.
Και τόσο καιρό εδώ που κράτησε αυτός ο αγώνας, παρόλο που δεν λέγαμε πολλά ένιωθα ότι κάποιοι με καταλαβαίνουν και είναι δίπλαμου. Θα με ανεχτείτε και τώρα να γράφω κ να ξαναγράφω. Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν θέλω να μιλήσω με φίλους κτλ, χτυπάνε συνεχώς τα τηλέφωνα και εχω πει σε όλους να με αφήσουν μόνη, δεν νιώθω πως μπορώ να μιλήσω τώρα. Θέλω να πάρω λίγο τον χρόνο μου. Ούτε με τον γιατρό του μίλησα ακόμα, με παίρνει συνεχώς και δεν απαντώ, δεν θέλω να του μιλήσω. Εδώ νιώθω αλλιώς, ίσως επειδή είμαστε άγνωστοι μεταξύ αγνώστων.

Κασσάνδρα δεν έχω πού να κοιτάξω και τι να αγγίξω και να μην θυμηθώ κάτι από αυτόν. Η παρουσία του ήταν τόσο έντονη πάντα στην ζωή μου που είναι λες και τώρα που έφυγε δεν μου έμεινε τίποτα ολόκληρο δικό μου που να μην το μοιραζόμασταν.

Χθες θα χε βγει πρωι στην αυλή και θα μου χε μαζέψει λουλούδια να φτιάξουμε στεφάνι, μόλις ξυπνούσα θα τα είχε έτοιμα κομμένα και θα με περίμενε. Το κανα μόνη μου. Του φτιαξα το πιο όμορφο στεφάνι, έτσι όπως μου χε δείξει και του άρεσε με κόκκινα και άσπρα λουλούδια και του τα πήγα. Μου χε μάθει ποια ξυλαράκια να μαζεύω για να γίνεται ολοστρόγγυλο και να μην σπάνε, πώς να δένω σφιχτά τα λουλούδια για να μην πέφτουν και ποια να διαλέγω για να κρατάνε περισσότερο. Μετά τσακωνόμασταν πάντα για το πού θα το κρεμάσουμε. Ο ένας έλεγε εδώ ο άλλος έλεγε αλλού.

Οι πιο δυσκολες ωρες νομίζω είναι το πρωί. Εκεί που είσαι ακόμα ανάμεσα σε ύπνο και ξύπνιο και σου παίρνει μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου για να καταλάβεις τι γίνεται. Και κάθε φορά γίνεται η ίδια διαπίστωση. Έφυγες. Και σα να το ξαναζω απτην αρχή όλο το έργο. Πώς έφυγες; γιατί; Πότε;

Σε είδα στον ύπνο μου. Με μακριά μαλλιά, σε κοιτάζαμε και γελούσαμε και λέγαμε πως χρειάζεσαι κούρεμα. Οδηγούσες σαν σε τραινάκι του τρόμου, απότομες στροφές, κατηφόρες, ανηφόρες, δρόμοι που κόβονται και συ αγέρωχος. Τρόμαζα, κοβόταν η αναπνοή μου και συ αγέρωχος, γελούσες. Και μόλις φτάσαμε χειροκρότημα, μπράβο, τα κατάφερες! Και εγώ ανησυχία, τα πήρες άραγε τα φάρμακα σου; το θυμήθηκες ή τα ξέχασες; Μα δεν τα χρειάζεται πια, δεν τον βλέπεις; φωνάζαν όλοι χαρούμενοι. Και μετά ανακούφιση, δεν τα χρειάζεται πια, είναι καλά.

θερμα συλλυπητηρια, αγαπητη ελισσαβετ για τον καλο σου τον πατερα..
λυπαμαι για την μεγαλη σου απωλεια.
χαιρομαι που τα κανονισε οπως ηθελε, γιατι αυτο νομιζω οτι ηθελε.
οπως και για το οτι ηρεμησε απο τις ταλαιπωριες..
ευχομαι να γλυκανει συντομα ο πονος σου και να μεινουν μονο οι καλες αναμνησεις.
υπομονη..

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Τελικα η ζωή είναι πολύ *******. Κάνει πάντα κάτι τρελά σενάρια που σε στέλνει αδιάβαστο.

10 μήνες αγώνας. 10 μήνες κλάμα, αγωνία, άγχος, άσχημα νέα συνεχώς αλλά και γέλια, συζητήσεις που ανέβαλες καιρό και καιρό, ανακούφιση και πολλή μα πάρα πολλή αγάπη. Τόση που να νομίζεις πως θα πνιγείς από αυτή.

Μας την έφερες κανονικά. Έκανες στην αρχή τον ανήξερο, ότι τάχα δεν ξέρεις, με άφησες άφωνη μια μέρα που μου τα είπες μόνοςσου χαρτί και καλαμάρι, τα ήξερες από την αρχή μου είπες, πριν από όλους, σου τα είπε κάποιος μαλάκας γιατρός απτην πρώτη στιγμή. Τζάμπα πήγαν τα καραγκιοζιλίκια μου.

Κι ύστερα μπαίνεις σε αυτόν τον δρόμο και είναι λες και όλο το σύμπαν περιστρέφεται γύρω από αυτό και μόνο. Τι ώρα πήγε; Είναι ώρα για τα χάπια, ώρα για το τηλεφώνημα στον γιατρό, ώρα για τις βιταμίνες, ώρα για την ένεση, ώρα για να μετρήσω την πίεση, την θερμοκρασία..να ναι όλα καλά, να σιγουρευτώ πως όλα είναι καλά πριν πέσω για ύπνο. "Θα το κερδίσουμε κι αυτό" σου έλεγα, " όσο έχω εσάς δεν φοβάμαι τίποτα" μου απαντούσες και τραγουδούσες. Περήφανος. 10 μήνες χημειοθεραπεία χωρίς διάλειμμα και δεν είπες ένα ωχ, ένα γιατί σε μένα, ένα παράπονο. Δεν τα καταδέχτηκες ποτέ. Μόνο για μας πάλευες, είμαι σίγουρη. Για να μην μας χαλάσεις ούτε αυτό το χατήρι. Ήθελες να μας αποδείξει πως μπορείς να το κερδίσεις. Και μόλις έκανες το αδιανόητο κι άφησες τους γιατρούς άφωνους....λές τώρα κάντε και σεις το δικό μου χατήρι κι αφήστε με να φύγω. Ορθιο και περήφανο.

Δεν υπήρχε περίπτωση να καταδεχτεί να πέσει στο κρεβάτι ο πατέρας μου. Ούτε να μας ταλαιπωρήσει με νοσοκομεία. Λες και τα είχε όλα σχεδιασμένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια για να μας το κάνει πιο εύκολο, πιο ανώδυνο. Περίμενε να μαζευτούμε όλοι , να φάμε, να πιούμε, να γελάσουμε με την καρδιά μας και την μέρα της Ανάστασης να μας αποχαιρετήσει. Με το όνομα της μάνας μου στο στόμα του. Αχώριστοι πάντα. Και κοίτα τι μέρα διάλεξε ο μπαγάσας για μένα που μισώ τις κηδείες και τα πένθιμα. Μέρα με χαρμόσυνες μελωδίες αναστάσιμες.

Νόμιζα πως δεν θα μπορέσω να είμαι στον αποχαιρετισμό. Δεν αντέχω να βλέπω νεκρούς. Κοκαλώνω, με μαζευουν, ούτε ήθελα να τον θυμάμαι με τέτοια όψη τελευταία φορά. Κι όμως...όσο τον κοιτούσα ηρεμούσα, γαλήνευε η ψυχή μου. Είχε τέτοια ηρεμία και ευτυχία το πρόσωπο του που δεν μπορούσα να ξεκολήσω τα μάτια μου από πάνω του ή να σταματήσω να τον χαιδεύω. Μου ψιθύριζε η μάνα μου από δίπλα "μήπως το βλέπουμε μόνο εμείς; Μήπως είναι ιδέα μας πως είναι τόσο όμορφος και χαρούμενος; Μήπως να ρωτήσουμε και τους άλλους;" Και ρωτούσαμε σαν τις τρελές κι όλοι απαντούσαν το ίδιο.

Α ρε πατέρα μου την έφερες! Όσα ξενύχτια κι αν έριξα, όσο τρέξιμο, όσους γιατρούς, όσα φάρμακα και ματζούνια , όσες προσευχές εσύ ήθελες να φύγεις. Σε παραδέχομαι. Περήφανος μέχρι την τελευταία σου ανάσα. Ξέρεις μπορεί να φαινόμουν λίγη και δειλή και ενώ στο υποσχέθηκα πως θα σε κρατήσω όρθιο και χωρίς πόνους να λέγα "λίγο ακόμα, λίγο ακόμα...". Όμως σε παραδέχομαι. Ακόμα κι εκεί δεν με άφησες να κάνω αυτό το λάθος. Στο χα υποσχεθεί. Μόλις θα μου πεις στοπ, θα ναι στοπ. Εγώ κράτησα τον λόγο μου και συ τον δικό σου.

---

Μέσα απο το αρχικό σου μύνημα κ το παραπάνω, αγάπησα εσένα και τον πατέρα σου κορίτσι μου...είστε πολύ τυχεροί που είχατε ο ένας τον άλλον...
Με συγκινήσες απίστευτα... Να είσαι παντα καλά...είμαι σίγουρη πως ο μπαμπάς εκεί που βρίσκεται, είναι πολύ χαρούμενος και υπερήφανος για σένα....

Εστάλη από LEAGOO M8 στο E-Psychology.gr Mobile App

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

θερμα συλλυπητηρια, αγαπητη ελισσαβετ για τον καλο σου τον πατερα..
λυπαμαι για την μεγαλη σου απωλεια.
χαιρομαι που τα κανονισε οπως ηθελε, γιατι αυτο νομιζω οτι ηθελε.
οπως και για το οτι ηρεμησε απο τις ταλαιπωριες..
ευχομαι να γλυκανει συντομα ο πονος σου και να μεινουν μονο οι καλες αναμνησεις.
υπομονη..

---

Σ ευχαριστώ ρεμ...έτσι νομιζω κι εγώ, ότι αυτό ήθελε.
Παρόλα αυτά τα συναισθήματα μου αυτή τη περίοδο είναι τόσο ανακατεμένα και μπερδεμένα που δεν ξέρω τι μου γίνεται. Τη μια στιγμή σκέφτομαι πως αυτό ήθελε και την αμέσως επόμενη το αμφισβητώ. Κι αν δεν ήθελε αυτό; Κι αν ήθελε να προσπαθήσει κι άλλο κι εμείς σταθήκαμε ανίκανοι να βοηθήσουμε; Κι αν μπορούσα να κάνω και κάτι άλλο και δεν το σκέφτηκα καν; Κι αν μεταφράζω ως δική του κούραση την δική μου; Αν εγώ ήμουν αυτή που κουράστηκε κι όχι εκείνος;

Είναι τόσες πολλές οι αποφάσεις που χρειάζεται να πάρει κανείς και οι επιλογές που χρειάζεται να κάνει σε ένα τέτοιο ταξίδι που όταν τελειώνει είναι αναποφευκτο να μην σκεφτείς....μήπως έπρεπε να χω κάνει το τάδε κι όχι αυτό που έκανα; Μηπως έπρεπε να το χω χειριστεί διαφορετικά;

Ένας φίλος μου είπε πως μιλώ σχεδόν σαν Θεός, και πως στην τελική οι αποφάσεις ήταν δικές του ή όλων κι όχι δικές μου άρα δεν μπορώ να μου το χρεώνω. Ίσως φταίει η τάση μου να χρεώνομαι τα πάντα, ή ίσως προσπαθώ να ξεφύγω από τον πόνο θυμώνοντας με τον εαυτό μου ή με τους άλλους.

Quote:

---

Originally Posted by Ελπίδα 26

Μέσα απο το αρχικό σου μύνημα κ το παραπάνω, αγάπησα εσένα και τον πατέρα σου κορίτσι μου...είστε πολύ τυχεροί που είχατε ο ένας τον άλλον...
Με συγκινήσες απίστευτα... Να είσαι παντα καλά...είμαι σίγουρη πως ο μπαμπάς εκεί που βρίσκεται, είναι πολύ χαρούμενος και υπερήφανος για σένα....

Εστάλη από LEAGOO M8 στο E-Psychology.gr Mobile App

---

Σ ευχαριστώ, όντως νιώθω πολύ περήφανη και τυχερή για τον πατέρα μου. Πάντα τον θαύμαζα. Ακόμα κι όταν μαλώναμε , όλοι οι φίλοι μου λέγανε πως ο τρόπος που μιλούσα για αυτόν έδειχνε πόσο τον θαύμαζα κι ας μην ήθελα να το παραδεχτώ.

Η όψη του δεν έδειχνε άνθρωπο με χιούμορ, έμοιαζε πολύ σοβαρός και μετρημένος και αυστηρός με αποτέλεσμα οι φίλοι μου όταν ήμασταν μικρά παιδιά, κρατούσαν μια απόσταση. Μια φορά θυμάμαι, είχε έρθει μια φίλη στο σπίτι και παίζαμε, πρώτες τάξεις του δημοτικού μάλλον, κι έτυχε να είναι κι εκείνος στο σπίτι και να καθίσει αρκετά μαζί μας στο παιχνίδι. Όταν έφυγε, η φίλη μου, μου είπε ενθουσιασμένη "καλέ ο πατέρας σου είναι πολύ καλός κι έχει πολύ πλάκα!" ΜΕγαλώνοντας, όλες οι φίλες μου και οι φίλοι μου είχαν καταλήξει να τον λατρεύουν, και κάθε φορά που άκουγα ένα καλό σχόλιο για εκείνον, φούσκωνα σαν παγόνι από περηφάνια. Δεν ξέρω πως το κατάφερνε κι ενώ ήταν αυστηρός, όλοι τον αγαπούσαν.
Κάποια στιγμή τώρα, το τελευταίο διάστημα της ασθένειας, με ρώτησε αν ήταν καλός πατέρας και εξεπλάγην γιατί θεωρούσα δεδομένο πως το ήξερε. Δεν του το χα πει ποτέ γιατί θεωρούσα πως δεν χρειαζόταν, τόσο αυτονόητο ήταν για μένα. Κι όταν του είπα "μα τι είναι αυτά που λες; Έχεις αμφιβολία;;!" μου είπε πως πάντα είχε, γιατί εκείνος δεν μεγάλωσε σε οικογένεια και πάντα ανησυχούσε για το πώς θα είναι ως πατέρας γιατί δεν ήξερε πώς είναι να έχεις οικογένεια. ΚΙ όταν άρχισα να του λέω όλα εκείνα που είχε κάνει σε διάφορα περιστατικά όλα αυτά τα χρόνια που μεγάλωνα και εγώ τα θυμόμουν γιατί ήταν αυτά που με είχαν κάνει να τον αγαπήσω τόσο πολύ, του κανε τρομερή εντύπωση γιατί εκείνος τα θεωρούσε απλά αυτονόητα και πως όλοι οι πατεράδες αυτά κάνουν. Γιατί μπορούσε να κάνει το πιο σπουδαίο πράγμα με μια απίστευτη φυσικότητα σα να είναι το πιο απλό και συνηθισμένο.

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Σ ευχαριστώ, όντως νιώθω πολύ περήφανη και τυχερή για τον πατέρα μου. Πάντα τον θαύμαζα. Ακόμα κι όταν μαλώναμε , όλοι οι φίλοι μου λέγανε πως ο τρόπος που μιλούσα για αυτόν έδειχνε πόσο τον θαύμαζα κι ας μην ήθελα να το παραδεχτώ.

Η όψη του δεν έδειχνε άνθρωπο με χιούμορ, έμοιαζε πολύ σοβαρός και μετρημένος και αυστηρός με αποτέλεσμα οι φίλοι μου όταν ήμασταν μικρά παιδιά, κρατούσαν μια απόσταση. Μια φορά θυμάμαι, είχε έρθει μια φίλη στο σπίτι και παίζαμε, πρώτες τάξεις του δημοτικού μάλλον, κι έτυχε να είναι κι εκείνος στο σπίτι και να καθίσει αρκετά μαζί μας στο παιχνίδι. Όταν έφυγε, η φίλη μου, μου είπε ενθουσιασμένη "καλέ ο πατέρας σου είναι πολύ καλός κι έχει πολύ πλάκα!" ΜΕγαλώνοντας, όλες οι φίλες μου και οι φίλοι μου είχαν καταλήξει να τον λατρεύουν, και κάθε φορά που άκουγα ένα καλό σχόλιο για εκείνον, φούσκωνα σαν παγόνι από περηφάνια. Δεν ξέρω πως το κατάφερνε κι ενώ ήταν αυστηρός, όλοι τον αγαπούσαν.
Κάποια στιγμή τώρα, το τελευταίο διάστημα της ασθένειας, με ρώτησε αν ήταν καλός πατέρας και εξεπλάγην γιατί θεωρούσα δεδομένο πως το ήξερε. Δεν του το χα πει ποτέ γιατί θεωρούσα πως δεν χρειαζόταν, τόσο αυτονόητο ήταν για μένα. Κι όταν του είπα "μα τι είναι αυτά που λες; Έχεις αμφιβολία;;!" μου είπε πως πάντα είχε, γιατί εκείνος δεν μεγάλωσε σε οικογένεια και πάντα ανησυχούσε για το πώς θα είναι ως πατέρας γιατί δεν ήξερε πώς είναι να έχεις οικογένεια. ΚΙ όταν άρχισα να του λέω όλα εκείνα που είχε κάνει σε διάφορα περιστατικά όλα αυτά τα χρόνια που μεγάλωνα και εγώ τα θυμόμουν γιατί ήταν αυτά που με είχαν κάνει να τον αγαπήσω τόσο πολύ, του κανε τρομερή εντύπωση γιατί εκείνος τα θεωρούσε απλά αυτονόητα και πως όλοι οι πατεράδες αυτά κάνουν. Γιατί μπορούσε να κάνει το πιο σπουδαίο πράγμα με μια απίστευτη φυσικότητα σα να είναι το πιο απλό και συνηθισμένο.

---

Δεν ξέρω τι με αγγίζει τόσο πολυ στα γραφόμενα σου αλλά είναι η δεύτερη φορά που σε διαβαζω και τα δάκρυα φεύγουν ποτάμι...
Εύχομαι μέσα απο την καρδιά μου να μαλακώσει ο πόνος και η απώλεια και η ανάμνηση του να σε συνοδεύει γλυκά και με πολύ πολύ αγάπη χωρίς τα βασανίστηκα ερωτήματα ...
Είσαι ενα πολύ τυχερό κορίτσι που μοιράστηκες μαζί με αυτον τον ανθρωπο τα πιο όμορφα και αθώα χρόνια σου και είναι πολύ τυχερός που είχε ενα τέτοιο παιδι στην διαδρομή του ..

Εστάλη από LEAGOO M8 στο E-Psychology.gr Mobile App

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Ένας φίλος μου είπε πως μιλώ σχεδόν σαν Θεός, και πως στην τελική οι αποφάσεις ήταν δικές του ή όλων κι όχι δικές μου άρα δεν μπορώ να μου το χρεώνω. Ίσως φταίει η τάση μου να χρεώνομαι τα πάντα, ή ίσως προσπαθώ να ξεφύγω από τον πόνο θυμώνοντας με τον εαυτό μου ή με τους άλλους.

---

Καλημέρα. Νομίζω λίγο και τα δύο : ) Έχει δίκιο ο φίλος σου, έκανες το καλύτερο δυνατό, μην αμφιβάλλεις για αυτό.