Quote:
Originally posted by RainAndWind
Αν σε ενδιαφέρει,τα φορτίζουμε με τη συγχώνευσή μας με αυτά.Αυτό ακριβώς που ανέφερε ο Κρίνος και που και γω παλεύω να διακρίνω ακόμη.Πότε κακοποιώ;Mόνο όταν δέρνω και βρίζω;Όχι.Μπορώ να κακοποιήσω και με το να πω στο παιδί μου \"μόνο εγώ σε αγαπώ,γιατί εγώ σε ξεσκάτισα βρε,μόνο η μάνα σου θα σ΄αγαπήσει τόσο.Ποια άλλη θα σου φέρνει το γάλα στο κρεβάτι γιόκα μου,ποια άλλη(την ******* που θα σε πάρει από μένα)θα είναι εδώ πάντα για σένα.\"Και όταν το παιδί βρει έναν σύντροφο,η μάνα/ο πατέρας ξινίζει μούρη,γιατί δεν είναι καλή/καλός,δεν σου φτιάχνει το κοκκινιστό όπως το είχες συνηθίσει,δε βγάζει τόσα λεφτά όπως ο μπαμπάς που σε είχε σαν πριγκίπισσα.Με άπειρους τρόπους Καλλιοπίτσα,απλά πρέπει να μάθουμε οι γονείς να μην το κάνουμε,φτάνει τόσο.:P
Οι εξαρτήσεις δημιουργούν παιδιά άβουλα,φοβισμένα,που ο κόσμος τα τρομάζει,γιατί εμείς τα μαθαίνουμε να τα τρομάζει,αφού εμείς φοβόμαστε το φευγιό τους μακριά μας,κι έτσι παρατείνουμε την αποσύνδεση με ενοχές,τύψεις και διάφορα τεχνάσματα.Έτσι είναι,άσχετα πόσο αυτό μπορεί να μας κάνει τους γονείς να απομυθοποιούμαστε στα ίδια μας τα μάτια.Είναι μία απομυθοποίηση που μας ρίχνει από τα βάθη των ψευδαισθήσεων,αλλά σημαντική για να μας ρίξουμε μία μούτζα και τα παιδιά μας άλλη μία,λοολ.:D