Originally Posted by
Vagabond
Όχι κοπέλα μου ,δεν είσαι άχρηστη που δεν πεθαίνεις. Ίσα ίσα που ευτυχώς μέσα σου κάτι σε κρατάει. Όσοι παρά τον πόνο μέσα τους κρατιούνται και ζουν, για εμένα είναι δυνατοί και θαρραλέοι. Και βάζω και τον εαυτό μου μέσα, και εσένα - όταν ο πόνος σου λέει μόνο ΠΕΘΑΝΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ κι εσύ συνεχίζεις και κρατιέσαι στη ζωή, αυτό δείχνει δύναμη, είτε συνειδητή είτε ασυνείδητη... το μόνο εύκολο σε τέτοια φάση είναι να πεθάνεις. Να είσαι περήφανη που δεν το έχεις "καταφέρει". Και όσο δεν πεθαίνεις, το τούνελ έχει άκρη και βαδίζεις προς τα εκεί, να το θυμάσαι αυτό. Όσο κι αν φαίνεται ότι είσαι σε πηγάδι χωρίς πάτο.
Σου το λέω περνώντας το δεύτερο χοντρό επεισόδιο κατάθλιψης και εγώ... έχοντας περάσει φάση που η ιδέα του θανάτου δεν μου φαινόταν καν απόδραση, αλλά ευτυχία, το σκεφτόμουν και έπιανα τον εαυτό μου να χαμογελάει και να λάμπει, να με κρατάνε μόνο τα αισθήματα ενοχής προς τους γονείς μου, να φτάνω σε σημείο να μην με νοιάζουν ούτε αυτά. Όμως θυμάμαι πώς όταν βγήκα από το πρώτο πηγάδι, πραγματικά αισθανόμουν σαν ανοιξιάτικη λιακάδα με δροσερό αεράκι... απίστευτο συναίσθημα. Έτσι θα νιώσεις όταν βγεις από την κωλοκατάσταση, ή ό,τι προκαλεί σε εσένα παρόμοια συναισθήματα ευτυχίας. Και όσο δεν τα παρατάς, θα βγεις. Κι εσύ κι εγώ. Μην τα παρατάς.
