ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΜΕ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ
Γεια σας, θα ηθελα να μιλησω για ενα ''αιωνιο'' προβλημα μου το οποιο και αυτη τη στιγμη που γραφω νιωθω περιεργα διοτι δεν το εχω αποδεχθει πληρως. Ξεκιναει απο μικρη ηλικια και αφορα τη μητερα μου.Δεν εχουμε καλες σχεσεις ασχετα το οτι μερικες φορες δινουμε(βασικα δινω)τοπο στην οργη και εχουμε καποιες καλες στιγμες. Δεν ξερω αν εγω τα θελω ολα τελεια αν ματαια προσπαθω να τα κανω καλυτερα η απλα να ειναι αδυνατον να αλλαξω τον τροπο μιας 48χρονης μητερας. Την αγαπαω υπερβολλικα παρ'ολο που μερικες φορες νιωθω πως δν ειναι αμοιβαιο διοτι βγαζει πολυ κακια σαν ανθρωπος αλλα καταβαθως ισως να ειναι καλη.Ηταν διπλα μας δεν μας παρατησε και ηταν με τον δικο της τροπο καλη μητερα. Το προβλημα ειναι το εξης..η συμπεριφορα της. Προσβαλλει, βριζει, μειωνει τα ιδια της τα παιδια. Η αδερφη μου η οποια ειναι 25 ειχε φυγει απ το σπιτι γι αυτο το λογο αλλα τωρα ειναι το καλυτερο της παιδι. Εγω λοιπον, απο τα 12 περιπου αρχισαν να μην μου αρεσουν καποια πραγματα. Ειχα εντονη εφηβεια, ηθελα να ακολουθω αλλα κοριτσια τα οποια ηταν πιο ελευθερα αλλα το απαγορευε με ασχημο τροπο. Και παλι δν εχω παραπονο. Τωρα που ειμαι 18 σκεφτομαι οτι εβγαινα και ημουν ανετη σε πολλα θεματα δν εχω παραπονο. Αλλα ο χαρακτηρας της ηταν και ειναι απαισιος. Ολο με κανει να αισθανομαι οτι φταιω για πολλα θεματα..για τα νευρα της πχ κ για αλλα. Επισης με συγκρινει με την αδερφη μου και οτι δεν ειμαι σαν αυτην καλη..υπακουη και αλλα..το οτι δεν ειμαι σαν το αδερφο μου τον μικρο δεν εχω σεβασμο και πολλα αλλα. Πως γινεται να μην εχω σεβασμο αφου πολλους ανθρωπους που γνωριζω και βλεπω πως ειναι αξιολογοι και σωστοι αμεσως νιωθω σεβασμο γι αυτους?Πιστευω πως ειμαι ενα εξυπνο ατομο κ ομως με κανει να νιωθω χαζη και ταπεινωμενη συνεχως. Ειμαι πολυ πληγωμενη, αυτη ειναι η αληθεια. Δεν ξερω αν αυτο λεγεται αναισθησια αλλα δεν το εχει καταλαβει καθολου. Συνεχως παραπονιεται οτι εγω την βριζω κ οτι εγω εγω ασχημη συμπεριφορα απεναντι της και το λεει σε ολους και κανενας δν τολμαει να της φερει αντιρρηση. Δεν εχουν κριτικη σκεψη? Αν ενα παιδι δεν του φερεσαι ωραια πως γινεται να σου φερθει αυτο? αν απο κατι τοσο ασημαντο γινεται ενας τεραστιος χαμος και λεγονται λογια τοσο ασχημα (δν θελω να πω λεπτομερειες) πως γινεται να μην την πω τρελη? μερικες φορες αναρωτιεμαι ειμαι τοσο λαθος...δν ξερω.Της ριχνω βαρος με λιγα λογια στο οτι δν εχει διαπεδαγωγησει κανεναν μας σωστα, κ ομως..ειμαι σιγουρη οτι θα ειμαι καλυτερη μητερα. Κανενας δν ξερει πως να εισαι μητερα δν το σπουδαζεις αλλα το να εισαι σωστος ανθρωπος ειναι εμφυτο. Και η μητερα της δεν την διαπεδαγωγησε σωστα. Ειναι καρμπον εδω που τα λεμε αλλα δεν της ριχνω τοσο βαρος..ειναι γυναικα του 40 μεγαλωσε σε σκληρες συνθηκες δν σημαινει οτι και το παιδι της πρεπει να μεγαλωσει με τον ιδιο τροπο τα παιδια της. Μου λεει συνεχως επισης οτι δεν ειμαι ικανη για τιποτα..Πραγματικα ενω νιωθω τοσο δυναμικο ατομο με κανει να νιωθω ανικανη και αχρηστη.Δεν κανω κατι πχ καποια δουλεια του σπιτιου και ειμαι ανικανη δν ειμαι τακτικη ειμαι ανευθυνη, αλλα φοβαμαι να κανω κατι διοτι αν δεν το κανω σωστα γινεται χα μος! συνεχως λεει οτι κανενας δν μπορει να τα κανει σαν αυτη κανενας δν ειναι καλυτερος απο κεινη, και δν με αφηνει να κανω πολλα πολλα. Μετα με κατηγορει. Και μετα λεει πως ε...δν πειραζει θα ρθει η ωρα που θα τα κανει και αυτα! Οχι. Δεν ειναι τρελη!!Το χειροτερο ομως ειναι πως δν εχω κανεναν να με υποστηριξει..γιαγια μητερα πατριος εινα τα ιδια.Και τωρα που το σκεφτομαι και η αδερφη μου μπροστα της συμφωνει. Μολις φευγει μου λεει ποσο δικιο εχω..ειμαι απεγνωσμενη. Θελω να ξεπερασω ολα αυτα τα προβληματα δν θελω αλλο να με τρελενουν και να κλαιω συνεχεια. Καθομαι 2 μηνες μεσα δν εχω ορεξη να βγω ειμαι μια ωραια κοπελα και ουτε καν εχω ορεξη να εχω συντροφο ουτε φιλες εδω που τα λεμε. Εχω κλειστει ολοκληρωτικα στο εαυτο μου. Θα σας πω ομως γιατι..νιωθω πως θα επιβαρυνω τον αλλο και οτι δν εχω κατι να του δωσω. Ειμαι πολυ απορροφημενη στα δικα μου. Αν δεν λυθουν δεν μπορω να προχωρησω ειμαι κολλημενη εδω. Εχω ομως τοσα πολλα να δωσω..ειμαι πολυ ευαισθητος ανθρωπος μ αρεσουν πολλα πραγματα εχω πολλα ενδιαφεροντα αλλα σκεφτομαι κιολας μηπως δν ειμαι και ικανη? Τελειωσα το λυκειο και ελεγα να μαθω ρωσικα..λατρευω τις ξενες γλωσσες. Μαθαινω πολυ γρηγορα και μου αρεσουν ολες εκτος γερμανικα :Ρ Οταν της ελεγα οτι θελω να μαθω ρωσικα με κοροιδευε και μου εδινε μουτζες. Με ελεγε αχρηστη και σιγα μην κατσω εγω να σχοληθω..Οποτε δεν με ξερει. Δεν ξερει τι ανθρωπος ειμαι , ενω προσπαθω να της δειξω με καθε τροπο ποσα πραγματα μου αρεσουν δν βλεπει. Οποτε ειναι αναισθητη. Καθεται ολη μερα και παιζει παιχνιδακια στον υπολογιστη (καταραμενη τεχνολογια) και δεν δινει βαση. Μονο να κανει τον δικτατωρα και τον δερβεν αγα ξερει. Που λετε, περιμενω σε 2 μηνες να δουλεψω που θα κλεισω τα 18 και να παω ρωσικα..της το χα πει καιρο πριν ειχε πει πως θα με βοηθησει και δν σηκωνε κουβεντα.Εγω αυτα τα φοβαμαι γιατι σε οτι με εχει βοηθησει μου το χτυπαει μετα και μετανιωνω πολυ που δεχτηκα. Οπως και αυτη!Αποκει και περα λοιπον, δν ρωτησε καν που ελεγε πως θα ρωτησει. Τελος παντων, ειμαι ενα ανοιχτομυαλο ατομο εχω πολυ διαφορετικο μυαλο απο ολη την οικογενεια..δεν μπορει ουτε να καταλαβει ουτε να δεχτει. Συγχωρω, προσπερναω, μου αρεσει το καλο, το σωστο και το ανοιχτο. Οχι κοπμπλεξ οχι στενομυαλοι ανθρωποι οχι κακοι ανθρωποι. Αυτα τα λιγα για μενα..συγγνωμοι αν σας κουρασα αλλα ειχα την αναγκη να τα πω καπου...να τα γραψω εστω, και θα παρακαλουσα να μου απαντησετε. Θα προτιμουσα ατομα που ειναι σχετικοι διοτι εχω ακουσει γιαφορα τοσα χρονια οπως μην δινεις σημασια..που εχει καταντησει βαρετο.Σας ευχαριστω πολυ!
