Όταν αγγίζεις το απόλυτο... και το χάνεις άθελα σου... τότε...ΤΙ; ΚΕΝΟ...
Καλησπέρα και από εμένα. Διαβάζοντας κάποιες ιστορίες ατόμων πήρα το κουράγιο να γράψω και τη δική μου ιστορία και να ζητήσω τη γνώμη σας.
Αυτή τη στιγμή διανύω ένα από τα πιο επίπονα στάδια της ζωής μου έως τώρα, σε συναισθηματικό επίπεδο. Η ιστορία μου ξεκινά ως εξής...
Είμαι 24 ετών και ανέκαθεν στο θέμα κατακτήσεων από τα 18 αλλά και κατά τη διαρκεια των σπουδών μου μου τύχαινε να έχω κάποιες επιτυχίες, έχω ήδη στο ''βιογραφικό'' μου μια σχέση 3μιση ετών με ένα εξαιρετικό παιδί, συνομήλικο, με το οποίο όμως χωρίσαμε τον προηγουμενο χρονο γιατί από μέρους μου δεν πήγαινε άλλο...Καλώς ή κακώς...είμαι άνθρωπος ευσυγκίνητος, με καλλιτεχνικές ανησυχίες και μια διαφορετική σκοπιά για τη ζωή... μεγαλώνοντας συνειδητοποίηση ότι δεν μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε βαθύτερα και αφού το πάλεψα με μεγάλη δύναμη, ήρθε το τέλος. Με το παιδί αυτό παραμένουμε στα τυπικά και έχουμε καλές σχέσεις ακόμη και μετά το χωρισμό μας.
Ελεύθερη πλέον, γνώρισα κάποια αξιόλογα άτομα με τα οποία ένιωθα ότι έχω ανάλογα ζητούμενα κοινά στοιχεία τον τελευταίο χρόνο...Ανάμεσα τους, κι εκείνος... ο Δ....
Μεγαλύτερος μου κατά 15 χρόνια, χωρισμένος εδώ και δεκαετία, απόλυτα επιτυχημένος σε θέμα σπουδών και δουλειάς, γνωστός ακόμη και σε πολιτικό επίπεδο, γοητευτικός, με ανησυχίες όμοιες με τις δικές μου... με λίγα λόγια... κάτι που δεν φανταζόμουν ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα... η έλξη αμοιβαία και η επικοινωνία βαθιά πνευματώδης... ένιωσα να ζω το ΑΠΟΛΥΤΟ στη ζωή μου όταν μου ζήτησε να είμαστε μαζί... η διαφορά ηλικίας, το βαρύ του πρόγραμμα, όλα τα αρνητικά μου φάνηκαν μικρά εμπόδια... κάθε στιγμή μαζί υπήρξε ΟΝΕΙΡΙΚΗ και κυρίως επειδή με ένιωθε βαθιά... μιλούσαμε την ίδια γλώσσα... Ο καιρός περνούσε και μου έλεγε ότι μαζί μου αποκτά ξανά δικαίωμα στο όνειρο... Ενιωσα ότι αυτός ο άνθρωπος μου δημιουργούσε την σκέψη για ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ...πρωτη φορά στη ζωή μου το αισθάνθηκα ΒΑΘΙΑ... πιο ερωτευμένη δεν έχω ξαναυπάρξει ποτέ στη ζωή μου και αυτό φαινόταν παντού, όλοι με ρωτούσαν τι γίνεται και λάμπω έτσι... Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΥΤΥΧΙΑ οταν τον ακουσα να μου λεει οτι το ''σ'αγαπω'' του του το εχω κλεψει για τα καλα και ειναι δικο μου...
ΩΣΠΟΥ...
Οικονομικές εξελίξεις, γνωστες και μη εξαιρετεες... στη χώρα μας... δημιούργησαν ξαφνικά απο τη μια εβδομάδα στην άλλη ένα ΚΥΚΕΩΝΑ προβλημάτων, σε συγκεκριμενους τομεις της δουλειας του... καταστροφή οικονομική... του στοίχισε πολύ... οι κόποι μιας ζωής πανω σε τεντωμενο σχοινι, μεγαλες οικονομικες απωλειες... κλειστηκε σπιτι του... στον εαυτο του... με απομακρυνε εντελως απο ολα... κομμενη καθε επικοινωνια... του ζητησα να βρεθουμε να τον ενθαρρυνω λιγο να ξεφυγει... δεν ανταποκριθηκε σε τιποτα...με ακυρωνε συνεχως... επεμεινα απελπισμενη μη μπορωντας να το ελεγξω... Περασε 1 μηνας χωρις να τον δω και νιωθω κενη... ζωντανη νεκρη... Μου ειπε οτι τον πιεζω με το να του λεω να βρεθουμε, δεν εχει χρονο για τιποτα αλλο...του ζητησα απειρες φορες συγγνωμη, το εκανα κυριολεκτικα αθελα μου... και το ΕΝΝΟΩ...ΑΘΕΛΑ ΜΟΥ... η μονη επικοινωνια...περιοριστηκε σπανια μεσω facebook... ποσο πονουσε αυτο...ουτε ενα τηλεφωνο... ξαφνικα απο εκει που με ελεγε προτεραιοτητα του επεσα στο μηδεν... ΠΟΝΕΣΑ παρα πολυ... ωσπου πριν 5 ημερες ειδα και το προφιλ της πρωην του στο fb να δηλωνει ''παντρεμενη'' και να εχει φωτογραφιες απο το σπιτι του... του ζητησα ΚΑΤΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ να βρεθουμε... και με αναγκασε παλι να του τα πω ολα μεσω fb... τον ρωτησα τι τρεχει...αν συμβαινει κατι που δεν ξερω.... ΕΝΙΩΣΕ ΔΙΑΛΥΜΕΝΟΣ μου ειπε που δεν τον εμπιστευτηκα και καθομαι και ασχολουμαι με αναλογα, και οτι αν αυτο θεωρειται επειγον τοτε δεν μπορει να ασχοληθει με τα δικα μου αλλα μονο με τα δικα σου σημαντικοτατα επειγοντα...το τι τρεχει μου το εχει πει, μου ειπε, απο την πρωτη στιγμη και ηταν απολυτα ξεκαθαρος μαζι μου, στο fb μπορει η αλλη να δηλωσει οτι θελει... του ζητησα παλι συγγνωμη, αλλα απλα ηθελα να ξερω, δεν εχει να κανει με υστεριες κλπ... γενικα δεν ειμαι ανθρωπος που ζηλευει απλα θελω να εχω συνειδηση τι γινεται. κλεισαμε την συζητηση γενικα καλα... ωσπου...εδω ξεκιναει το δραμα μου... μου ειχε πει θα βρεθουμε την επομενη...ουτε φωνη ουτε ακροαση... μια καλημερα σκληρη τυπικη μονο... επι 2 μερες κρατηθηκα να μη του στειλω τιποτα...ΑΔΙΑΦΟΡΗΣΕ...και χθες τον ρωτησα ενα ΓΙΑΤΙ μονο... και μου ειπε αυτο... οτι με διελυσε η αμφιβολια σου ενω υπηρξα ειλικρινης μαζι σου ακομη και στα δυσκολα..και δεν προτιθεμαι να λυσω καμια απορια αυτη τη στιγμη και θελω να το σεβαστεις... τον ρωτησα ''κι εγω ολα αυτα που νιωθω για σενα; τι θα τα κανω;'' και μηδεν απαντηση...παλι... και αναγκαστηκα...θεωρησα με οση αξιοπρεπεια μου ειχε μεινει.. να του πω οτι το ''σ'αγαπω'' δεν το κρινουν τοσο αυστηρα... οταν το λενε σε ανθρωπους που τους κοιτουν στα ματια και το εννοουν... και οτι δεν δεχομαι τον τροπο του μεσω fb... αλλα περιμενα ενα γενναιο ξεκαθαρισμα απο κοντα... αλλα απο κοντα φυσικα θα επρεπε να με κοιταει στα ματια...
Δεν απαντησε... παλι...
Ηρθε το τελος φοβαμαι... με πολυ ασχημο τροπο... αλλον ανθρωπο θυμαμαι να εχω διπλα μου να χαμογελαμε ευτυχισμενοι, και να κανουμε σχεδια για το μελλον... και αλλος μου μιλαει σκληρα και αδιαφορει για εμενα....
ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΟΛΙΚΗ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ... Και η γνωμη σας θα ηταν απιστευτα ανακουφιστικη...στο τι πρεπει να κανω...πως να κινηθω...Ξυπναω το πρωι και λιωνω στα κλαματα...βλεπω εφιαλτες... δεν εχω υπνο... δεν τρωω τιποτα η μητερα μου ανησυχει... εχω κοπει εντελως απο καθετι κοινωνικο... κι ολα αυτα γιατι; ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΩ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ και εφυγε τοσο αδικα απο τη ζωη μου... κυριευομαι απο θλιψη... κανεις δεν ξερει για την ιστορια μου γιατι θα με κρινουν λογω της διαφορας ηλικιας κλπ...ολο αυτο το ζω ΜΟΝΗ μου...και ΥΠΟΦΕΡΩ...
Ηθελα την ΟΥΣΙΑ στη ζωη μου... τη ΒΡΗΚΑ... και την εχασα...
Μόνο μου λυτρωτικό η ποίηση... του γράφω, του μιλάω μέσα από εκεί...και μετριάζεται ο πόνος... όπως και αυτή ήταν εκείνη η οποία μας έφερε κοντά... Τα γράμματα μου κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ, τα κείμενα μου, τα ποιήματα μου για εκείνον... όλα αυτά... ΚΑΙΓΟΝΤΑΙ...
Ευχαριστω για το χρονο σας... και συγχωρειστε το τεραστιο μου κειμενο...
απαντηση προς kerasi433472
Quote:
Originally Posted by
kerasi
H διαφορα ηλικιας που εχετε, σε περναει ο τυπος 15 ετη, δεν ειναι τοσο τραγικη. Υπαρχουν πολλα ζευγαρια και παντρεμενοι που ο αντρας ειναι 15 ετη μεγαλυτερος. Μεχρι εκει ειναι ενα οριο θα λεγα. Απο κει κ πανω ειναι πιο δυσκολα. Οι φωτογραφιες που ειδες της πρωην, εννοεις της πρωην συζυγου ή αλλης γκομενας? Και με τα οικονομικα του τι γινεται? Τι δουλεια εκανε?
Kαλησπερα και σε ευχαριστω για την απαντηση σου,την εκτιμω! Φυσικα και δεν ειναι τραγικη η διαφορα, κι εγω στο νου μου το εθετα παντα σαν οριο πανω κατω τα 15 χρονια, και στην οικογενεια μου ολοι εχουν διαφορες 10+ ετη. Οι φωτογραφιες απο οτι μου εξηγησε, ηταν πολυ παλιες, και φαινεται οντως απο λεπτομερειες του σπιτιου, τις οποιες η ιδια δεν γνωριζα τοσο καλα. Με τα οικονομικα του για τα απλα καθημερινα δεδομενα συνεχιζει να ειναι σε πολυ καλη κατασταση, ομως για τα δικα του βρισκεται σε επιχειρηματικο φαληρισμα κατα καποιο τροπο [διευθυνει επιχειρησεις στους τομεις ενεργειας]
Μεχρι το προβλημα αυτο, ολα εδειχναν να λειτουργουν υπεροχα. Ο ιδιος εδειχνε πολυ ενθουσιασμενος, με ειχε γνωρισει στους φιλους του, μου ειχε πει οτι οι προθεσεις του ειναι μονο καλες για το ατομο μου και οτι γενικοτερα αξιζω πολλα κατα τα λεγομενα του, υλικα και ηθικα. Του ειχα ξεκαθαρισει εξαρχης οτι το προφιλ του τυπου ''εχω λεφτα σε κανω οτι θελω'' σε εμενα δεν ισχυει και οτι κοιταζω να βρω την ουσια σε εναν ανθρωπο. Κατι που οντως ισχυει, οταν τον γνωρισα δεν ηξερα τι κανει και ποιος ειναι, το εμαθα αργοτερα οταν μου μιλησε για τον ιδιο και εφοσον ειχα ηδη γοητευτει απο την προσωπικοτητα του...
