Πειτε μου οτι δεν ειμαι η μονη..
Σκεφτομαι οτι δε μπορω να σχετιστω με αντρα. Και ειναι αστειο γιατι μπορω να εχω αριστες εως υπεροχες κοινωνικεσ/φιλικες/συγγενικες/συναδελφικες σχεσεις με τα αρσενικα, αλλα μου ειναι απολυτως αδυνατον να λειτουργησω καλα σε επιπεδο ερωτικης σχεσης.
Χανω τον εαυτο μου, χανω το κεφι μου, χανω την αισιοδοξια, το χιουμορ και την αυτοπεποιθηση μου με το που αρχισω απλα να εμπλεκομαι με καποιον λιγο παραπανω συναισθηματικα, φυγουμε δλδ απο το πολυ αρχικο σταδιο της γνωριμιας και του φλερτ και του ενθουσιασμου. Παυω να με αναγνωριζω πια, αλλαζω σε ολους τους τομεις γενικοτερα, χανω τη λιλιουμ. Πως γινεται αυτο το μαγικο πραγμα, και θα σταματησει ποτε να συμβαινει? ΑΠορω..
Με προσεγγισε ενα παιδι πολυ ωραιο, το στυλ μου, πολυ ομορφα, ε δεν ηταν να μαρεσει και να γουσταρω και να χαρω και να περασω καλα, με το που φαινεται οτι μπορει να παει παρακατω, σταματησα να ειμαι εγω. Γινομαι εναν μιζερο ανασφαλες δυστυχισμενο πλασμα.
ΜΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΚΟ ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ και δε μπορω να το εξηγησω. Τα παιδικα μου βιωματα φταινε? Τα στραβα του χαρακτηρα μου? Το συμπαν? Το παθαινει κανενας αλλο ανθρωπος αυτο?? Η ειμαι η μοναδικη στην ανρθωποτητα?