ΔΕΝ ΜΕ ΘΕΛΕΙ Η ΜΑΝΑ ΤΟΥ.....
Καλημερα! Καινουργια και εγω. Κατα καιρους μπαινω και διαβαζω αρκετα θεματα και τελικα ηρθε και η σειρα μου. Το θεμα το δικο μου ισως ακουστει πολυ γνωστο. Πεθερα-διαβολος.... φιλος-μαμακιας! (Ας μου επιτραπει αυτη η εκφραση).
Κςι η ιστορια εχει ως εξης. Τον φιλο μου το γνωρισα το 2011. Μενει στο τοπο που γεννηθηκα και κατοικω λογω επαγγελματος. Οι γονεις του ειναι αρκετα μακρια. Ειμαστε ιδια ηλικια και ειναι μοναχοπαιδι. Με τον καιρο δεθηκαμε και αγαπηθηκαμε πολυ. Περασαμε αρκετα σκαμπανεβασματα με μικροτσακωμους και χωρισμους της στιγμης μεχρι να γνωρισουμε καλα ο ενας τον αλλον και να ταιριαξουμε.
Με τον φιλο μου λοιπον σοβαρα θεματα δεν εχουμε. Περναμε δυσκολα οικονομικα αν και δουλευουμε και οι δυο. Εκεινος μενει μονος και εγω με την οικογενεια μου. Αλλα τις περισσοτερες μερες τις περναμε μαζι και μενουμε μαζι. Εχουμε μαθει να συνυπαρχουμε μιας και ο ιδιος ειναι πολυ δυσκολος ανθρωπος. Ολα ξεκινησαν οταν γνωρισα τους γονεις του 7 μηνες μετα την γνωριμια μας... Τυπικα και μονο οταν ηρθαν να τον δουν. Απο την πρωτη στιγμη τους συμπαθησα και αυτοι εδειχναν το ιδιο. Ομως ο φιλος μου γνωριζωντας τα οικογενειακα προβληματα που ειχα, (χωρισμενοι γονεις και διαλυμενη οικογενεια) σε μια οικογενειακη συζητηση που ειχαν, αρχισαν να με κρινουν για την εμφανιση μου, την συμπεριφορα μου, τα λογια μου ακομα και για το τι παραγγειλα οταν βγηκαμε εκεινη την νυχτα εξω, αρδισε να με δικαιολογει λεγοντας τα προβληματα που αντιμετωπιζα στο σπιτι μου.
Το αποτελεσμα λοιπον ηταν να νομιζουν οτι ψαχνω να παντρευτω για να γλιτωσω και να τον τυληξω!!! Αρχισαν να του κανουν πολεμο και να τον απειλουν οτι αν δεν με χωρισει να τους ξεχασει κτλ. Εκεινος αρχισε να τα χανει γιατι τους υπερ αγαπα. Να ξεσπα πανω μου για ολα και να μιυ ριχνει ευθυνες. Να σημειωσω εδω πως η συμπεριφορα μου ηταν αψογη και πως ουτε μια στιγμη δεν εδωσα δικαιωμα για να με σχολιασουν. Ακομα ομως και τα λιγα κιλα που ειχα παραπανω λογω σοβαρου προβληματος υγειας τους ενοχλησαν και με αποκαλουσα χοντρη και π@τ@ν@.
Περασα αρκετα δυσκοκα και ανεχτηκα πολλες βρισιες. Ποτε κατα προσωπο. Πανα τα μαθαινα απο τον φιλο μου. Τους ενοχλουσε που περνουσαμε χρονο μαζι και μεναμε μαζι πολλες φορες. Νομιζανε οτι τον εκμεταλευομαι και του τρωω τα λεφτα. Ποτε δεν εγινε ομως αυτο.
Καποια στιγμη ο φιλος μου απο τον ψυχολογικο πολεμο που του εκαναν αφου δεν ου μιλουσα για εβδομαδες αναγκαστηκε να τους πει οτι χωρισαμε χωρις βεβαια να ισχυει αυτο. Και καθε φορα που μιλανε στο τηλεφωνο και ερχονται να τον δουν να κρυβομαι σαν να μην υπαρχω..... πολλες φορες κατι καταλαβαιναν και εκαναν μερες να ου μιλησουν. Και οταν πηγαινε διακοπες γυρνουσε αλλαγμενος. Πιο επιθετικος και παντα λεγοντας μου οτι η μαμα του εχει δικιο και πως τον αγαπαει και θελει να το προστατεψει.
η κατασταση λιγο ηρεμησε οταν αρχισε σιγα σιγα να βλεπει τι γινεται. Να νιωθει οτι καταπιεζεται απο τους γονεις του και να κουραζεαι ψυχολογικα με ολο αυτον τον πολεμο. Οι δικοι του μαθανε μια μερα απο τον ιδιο οτι δεν χωρισαμε ποτε και εγινε αγριος καυγας. Εκανα καιρο να μιλησουν. Τα ξανα βρηκαν αλλα λεγοντας του οτι ποτε δεν θα με δεχθουν ακομα και αν παντρευτουμε στο μελλον δεν προκειται να ερθουν ουτε στο γαμο.
Ετσι εχει η κατασταση εως σημερα δυστυχως. 4 χρονια μετα. Ειμαστε ακομα μαζι και αγαπιομαστε. Καταλαβαινω την θεση γιατι ειναι μοναχογιος και εμαθε παντα να περιμενει να εγκρινουν τις επιλογες του. Ξερω τα δυσκολα παιδικα του χρονια και προσπαθω να του δωσω να καταλαβει οτι η ζωη ειναι δικη του χωρις ποτε να αναφερομαι αρνητικα στους γονεις του. Αληθεια παιδια δεν εχω νιωσει ασχημα για εκεινους. Καταλαβαινω την θεση τους και τις αντιδρασεις του. Ενα παιδι εχουν μονο. Αλλα γιατι? Δεν εκανα ποτε κατι που να φερει σε κινδυνο τον γιο τους. Ουτε οπως λενε ψαχνομαι να παντρευτω να φυγω απο το σπιτι. Εχω παρει την ζωη στα χερια μου χρονια τωρα. Και επειδη η μαμα μου περασε ασχημα στον γαμο της προσεχω πολυ τις επιλογες μου. Και για να ειμαι ειλικρινης πολλες φορες του ζητησα να χωρισουμε για να μην ειμαι η αιτια που τσακωνονται. Αλλα παντα ερχοταν στο σπιτι μου με κλαμματα λεγοντας μου οτι ειμαι οτι πιο ωραιο εχει συμβει στην ζωη του. Και παλι με ριχνει γιατι τον αγαπω.
Τους τελευταιους μηνες σκεφτομαι πολυ τι θα κανω. Ειμαι 26 και φοβαμαι οτι θα περνανε τα χρονια ετσι. Χωρις καποιο σκοπο. Καποιες στιγμες μου μιλαει για γαμο αλλα την ιδια στιγμη σκεφτεται οτι θα χασει τους δικους του μια για παντα. Δεν ξερω πια τι να υποθεσω. Βλεπω την ζωη μου στσιμη για ακομα πολλα χρονια και δεν με νοιαζει ο γαμος... απλα δεν θελω να φτασω 30+ και να φοβαμαι αν θα μπορω να κανω ευκολα παιδια. Βλεπω σιγα σιγα τους φιλους μου να παντρευονται και εγω εχω ηδη διαγραψει αυτην την επιθυμια απο το μυαλο μου...το βλεπω πια πολυ μακρινο... φοβαμαι οτι στο τελος θα μεινω μονη μου. Και δεν ξερω αν πρεπει να τον αφησω να παω παρακατω η να μεινω και οπου βγει... τα εχουμε συζητησει ολα αυτα αλλα καταληγουμε στο να μου λεει ο ιδιος να χωρισουμε και μετα τα ξανα έιμαστε μαζι στις επομενες ωρες. Ενας φαυλος κυκλος δηλαδη.....
συγνωμη για το μεγεθος της ιστοριας μου.... μπορω να γραφω απειρα γεγονοτ και καταστασεις.... χρειαζομαι απλα την γνωμη σας... για να δω αν τα βλεπω λαθος.....
