ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΓΝΩΜΕΣ,ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ,ΑΠΟΨΕΙΣ
Καλησπέρα σε ολους, το μήνυμα μου θα είναι μεγάλο οπότε σας ευχαριστώ εξαρχής αν το διαβάσετε ολο. Είμαι 21 ετών και πέρυσι τέτοια εποχή εκανα μια σχέση η οποία διήρκεσε ένα χρόνο με έναν συμφοιτητή μου ένα χρόνο μικρότερο μου.
Τον γνώρισα σε μια εκδρομή της σχολής μας ενώ δυο εβδομάδες πριν είχα χωρίσει απο μια σχέση δυο χρονων πολυ κακή και βασανιστικη με πολλα ον και οφ για την καρδιά και την αυτοπεποίθησή μου η οποία διήρκησε δυο χρόνια . Ο συμφοιτητής μου ( οπως θελω να τον λεω πλεον ) ήξερε πως ειχα χωρίσει πολυ πρόσφατα και παρόλα αυτα μετα το πρώτο μας φιλί αποφασίσαμε να μιλάμε , να έχοτμε επαφές και όπου βγει. Και απο κείνο το σημείο της ζωής μου ξεκίνησε μια μαγική περίοδος κατά την οποία ενιωθα τοσο τυχερη και ευχαριστούσα τον θεό που γνωρισα εναν τετοιο ανθρωπο. Ηταν μαζι μου γλυκος , προστατευτικός, γενναιοδωρος , ειλικρινης, έτοιμος να προχωρήσει και να πονταρει συναισθηματικα στην σχέση μας . Λίγο πριν τα φτιάξουμε λοιπον ένας κοινός μας φίλος μου είπε πως ειναι πολυ καλο παιδι αλλα για παρεα μονο! δεν κανει σχεσεις, δεν παιρνει σοβαρα τα κοριτσια, δεν δένεται ...δεν ...δεν ...δεν .
Δεν τον ακουσα. Ο ίδιος ο συμφοιτητής μου δεν μου είχε δώσει το παραμικρο δικαιωμα να αμφιβαλλω για αυτον και οταν ήμασταν πια μαζι μου εξομολογήθηκε πως δεν δείχνει την ψυχη του σε κανεναν , ούτε καν οι φίλοι του δεν ξέρουν ποιος πραγματικά είναι προτιμά να δείχνει ένα προσωπείο ωστε να μην πληγωνεται ,δεν κάνει σχέσεις αλλά πολυ επιφανειακές κρυφές ξεπέτες γιατι είναι και απο μια επαρχιακή κοινωνία, αλλά κατι μέσα του του λέει μαζί μου να είναι αληθινός, να κάνει σοβαρη σχέση, να μου τα δώσει ολα. Και έτσι κ έγινε.
Η σχέση μας λοιπόν ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς η κοινή μας παρέα έμεινε εκπληκτη απ το πόσο καλά τα πηγαίναμε μας καμαρωναν , μας ψιλοζήλευαν κιολας.Και η αλήθεια είναι πως είχαμε την λεγόμενη ιδανική σχέση στα μάτια του βρήκα έναν αδερφό , έναν φίλο, έναν σύντροφο, ήμουν ευτυχισμένη για πρώτη φορά στην ζωή μου ένιωσα έναν ανθρωπο να με προσέχει , να με φροντίζει , να με σέβεται , να νοιάζεται να τα βρούμε αν τσακωνόμαστε και επειδή εδω στην αθήνα μένει μόνος του φτάσαμε στο σημείο να συζούμε γνωρισε την οικογενειά μου, γνώρισα την δική του και παρ ολο που η μητέρα του δεν πολυχαιροταν για το πόσο δεσμευτήκαμε αυτο δεν μας εμπόδισε να κάνουμε όνειρα για το μέλλον μας για τα μωρα μας, πήγα και στο πατρικό του χαρακτηριστικά λεγαμε ο ένας στον άλλον πως γίναμε μια μικρή οικογενεια , μέχρι να μεγαλώσει, το είχαμε συζητησει κιολας πως εαν έμενα εγκυος θα το κρατούσαμε. Και κάπου εκεί ήρθε η πραγματικότητα και μας τσάκισε, ξαφνικά δεν ήθελε να βγαίνω με τις φίλες μου, να βγαίνω βράδυ καθολου , ολος μου ο κόσμος επρπε να ειναι αυτος. Οτιδήποτε ηταν υποπτο, ο οποιοσδήποτε ηταν καποιος που μ την έπεφτε για φίλους δεν το συζητώ. Και κάπως ετσι απομακρυνθήκαμε απο ολους έχασα τις φίλες μου οι οποίες με παράτησαν γτ μου έλεγαν πως όλο είμαι σπίτι με τον δικό μου, δεν εβλεπα ουτε καν την οικογενεια μου οσο ηθελα , οπου πηγαινα επρπε να παιρνω ειδική άδεια ωσπου κατέληξα να μην πηγαίνω πουθενά ποσο μαλλον δε οταν εφευγε στην πολη του επρεπε να είμαι μέρα νυχτα σπιτι όμως τότε δεν με πείραζε γιατι φαντάζομουν πως αυτό είναι το τίμημα του άντρα που θα παντρευτώ και της πραγματικής αγάπης. Ωσπου φτάσαμε σε σημείο να κλείσω και όλα τα σόσιαλ μιντία μου και εκεί εξαφανιστηκα εντελώς απ τον κόσμο.Και καταλήξαμε να ειμαι συνεχώς σπίτι να κάνω δουλειες , να παχαινω , να τον ακουω σε όλα , ενω ήμουν μια εικοσάχρονη κοπέλα γεμάτη ζωή , πρόσεχα την εμφάνιση μου είχα φίλους , φίλες , έβγαινα , αυτο δεν άντεχε και μου ρούφηξε όλη την ζωή .Παρόλα αυτα δεν ειπα κατι. Καπου εκει και γυρίζοντας απ τις διακοπές μας, καταλαβα πως και εκείνος βαρέθηκε να ειμαστε κλεισμένοι σε ένα σπιτι μέρα νυχτα και μου το εδειχνε με τον τρόπο του,πολλα νευρα , καθολου ορεξη να κανουμε το οτιδηποτε , μας βαλτωσε με λιγα λογια οχι μονο ήταν εκεινος που με την ανασφαλεια του και τις απαγορευσεις του αρρωστησε την σχέση μας αλλα ήταν έτοιμος και για τσακωμό ανα πασα στιγμή . Και πανω εκει που τσακωνομασταν καθε μερα για το οτιδηποτε απ το πλυντηριο μεχρι τον φουρνο μικροκυματων, πλεον δεν με εκανε να νιωθω καλα για μενα μεσα μου και εξω μου του είπα δυο φορές τέλος. Αυτο είναι και το δικό μου αρνητικό που το κάνω σε καθε σχέση , πανω σε εναν τσακωμο για να καταλαβω πως ο αλλος νοιαζεται ακομη και οτι θα τρέξει να παλεψει , να σωσει, να διορθωσει πεταω ενα τελος. αυτος ομως το πηρε αλλιως οχι ως κινητρο να ταρακουνηθει εκλαιγε και μου ελεγε πως μπορω να του λεω τελος και να παιζω μαζι του και να ειμαι παρων απων και μαλλον δεν ημουν ο ανθρωπος της ζωης του για να τα κανω αυτα .Παρ ολα αυτα του ειπα πως δεν το εννουσα γιατι εχω και αλλα πραγματα να δωσω κ μου ειπε πως την τριτη φορα που θα το πω θα τελειωσει κ στα αληθεια.Απο κει και περα ήμασταν στον πατο , μου ελεγε πως δεν κανει πια ονειρα για μας πραγμα που αποδομησε ολη τη σχεση , πως θελει να βλεπει και φιλους του αλλα εγω για εναν καφε το πολυ μετα παλι σπιτι. Σηκωθηκε αρον αρον 20 μερες πριν τα χριστουγεννα και πηγε στην πολη του και εκει τον εβλεπα απ το φβ της μαμας μ να ειναι συνεχεια μεσα και εφ οσον ειχε χαθει η εμπιστοσυνη νομιζα πως μιλαει με αλλες και του εστειλα ενα μηνυμα πως δεν αντεχω αλλο κ να το ληξουμε κ ετσι εγινε. Συνεχίσαμε να εχουμε μια μικρη επικοινωνια με την προοπτικη τουλαχιστον να κλεισουμε απο κοντα το θεμα οταν γυρισει αλλα ακομη κ σε αυτη την επικοινωνια μου ελεγε οτι δεν τον σεβομαι γτ πηγα σε συναντηση παλιων συμμαθητων και ανοιξα το φβ διαγραφοντας τις φωτο μας, εχοντας μονο κοριτσια για φιλες και αγορια απ την σχολη μας, και πως αυτος με σεβεται γτ δεν κανει λαικ πουθενα και εκβιαστικα μου ειπε πως αν θελω να μιλησουμε δεν θα πρπ να ξαναβγω βραδυ. Και εκει εγινε ενα κλικ στο μυαλο μου και βγηκα.Και οταν γυρισε δεν ηθελε οντως να μιλησουμε αντιθετα μονο εκλαιγε στην αγκαλια μου και μου ελεγε πως δεν γινεται να φανταστει την ζωη του χωρις εμενα αλλα δεν μπορει να με εμπιστευτει ως κοπελα του γτ του γαμησα την ψυχη που χωρισαμε, γιατι τα εδωσε ολα ,γιατι περασε χαλια οταν χωρισαμε, γιατι θα ξαναφυγω, γιατι θα νομιζει πως εχω αλλους.Το χειροτερο? θεωρει πως ειναι τελειος πως δεν εκανε κανενα λαθος,ΤΙ ΕΙΡΩΝΙΑ. Εγω του είπα πως δεν θελω καμμια επαφη πλεον γτ μου ζητησε να μιλαμε και μου ειπε προχωρα χωρις εμενα, και αυτο παλευω να κανω , παλευω μεσα μου συνεχεια και μονο η προοπτικη εκδικησης με κανει κ χαμογελω . Με αφησε μονη μου χωρις φίλες , παλευω να βρω κατι παλιες μου φιλες.Θελω να ευτυχησω και να με βλεπει στην σχολη και να καταλαβει ποσα εγκληματικα λαθη εκανε και κυριως να μετανιωσει για το οτι δεν το παλεψε χτιζοντας κατι ξανα υγιες ομως , αυτο μας το χρωστουσε! Οσον αφορα τον σεβασμο που ουρλιαζε σημερα που κλεινουμε 1 μηνα χωρισμενοι κανει λαικ σε καθε γκομενα και ακολουθει οποια να ναι, πραγμα που κανω σε πολυ μικροτερο βαθμο εγω.Σασ ζητω συγγνωμη που σας κουρασα αλλα δεν εχω καποιον αλλον να μιλησω, μακαρι να διαβασω ειλικρινης γνωμες κ συμβουλες.
