πως μπορείς να ξεπεράσεις εναν βίαιο χωρισμό όντας με κατάθλιψη
Καλησπέρα σε όλους σας,
Εκλεισα πριν ένα μήνα τα τριάντα μου. Εδώ και πέντε χρόνια μένω εκτός Ελλάδας. Μεχρι τώρα έχω κάνει μακροχρόνιες σχέσεις οι οποίες είτε από δικές μου λανθασμένες συμπεριφορές είτε από λάθος επιλογές δεν ευδοκίμησαν. Κάνοντας ψυχοθεραπία και προσπαθόντας να βελτιωθώ σαν άνθρωπος ξεπέρασα αρνητικά μου χαρακτηριστικά και καταφερα να κάνω υποχωρήσεις και να αλλάξω σαν άνθρωπος. Γενικά είμαι πολύ δοτική και χαίρομαι να βοηθάω τους ανθρώπους. Υπολογίζω πολυ στους φίλους μου. Προσφατα χώρισα απο μια σχεση δυομιση χρόνων. Ήμιυν με έναν ανθρωπο που η εξωτερική του εμφάνιση δεν μου άρεζε πολύ αλλά εκτιμούσα τον χαρακτήρα του και το οτί ήταν καλός άνθρωπος. Έκανα πολλές υποχωρησεις ( πχ ως προς τα ωράρια εργασίας του, αφησα μια πολύ καλη ευκαιρία δουλειας σε άλλη χώρα, οικονομικά, κτλπ) και εξελείχθηκα σαν ανθρωπος. Πριν κάποιο καιρό είπαμε να μείνουμε μαζί. Στο διάστημα που ψάχναμε σπίτι αυτός ανχωνόταν για τα χρήματα και για το ότι δεν έχει χρόνο να μετακομίσει. Εγώ του επικοινωνούσα ότι αν θέλει να βρούμε αργοτερα σπίτι δεν με πειράζει και ότι αν δεν είναι σίγουρος καλύτερα να μείνω στο σπίτι μου και να το ξανασυζητήσουμε αργοτερα. Αυτός μου έλεγε οτι θέλει να βρουμε το σπιτάκι μας και έτσι Βρήκαμε σπίτι και βοήθησα χρηματικά να το πάρουμε, έκανα σχεδόν ολη την μετακόμιση, έστεισα τα έπιπλα κτλπ για να τον βοηθήσω λόγω φόρτου εργασίας. Πούλησα όλα μου τα επιπλα γιατί δεν του αρεζαν και αγόρασα καινούρια. Μετά από τρεις μέρες μου είπε οτι είναι πιεσμένος απο τη δουλια του, οτι δεν ξέρει αν θα με θέλει σε δυο χρόνια και μου ζήτησε χρόνο να πάει να μείνει στο παλιο του σπίτι που δεν είχε βρει άλλον ενοικιαστή για να δει αν με θελει σε δυο χρόνια. λόγω αυτοεκτίμησης και αδυναμίας να αναλάβω οικονομικά το σπίτι,εφυγα από το σπίτι.Έπεσα από τα συνεφα και απο το γεγονός ότι δεν περίμενα τέτοια διαχειρηση απο αυτόν τον ανθρωπο.τώρα μένω πρωσωρινάσε μια φίλη είναι δύσκολο να βρω αλλο σπίτι στην Χώρα που μένω. Νιώθω προδρομένη , πληγομένη, χωρί σημείο αναφοράς και χωρίς ρίζες. Εχει δυο εβδομάδες που δεν μπορώ να λειτουργήσω, δεν μπορώ να δουλέψω, να ακούσω μουσική, να ανοιξω τηλεοραση, να φάω κτλπ. Με πιάνουν τα κλάμματα και πλέον δεν έχω πίστη για το μέλλον. Το πρόβλημμα είναι ότι δεν περιμενα αυτήν τη συμπεριφορά απο αυτόν τον ανθρωπο αν και έχω Υψηλό επίπεδο ενσυναίσθησης. Πλέον πιστεύω ότι όσο και να προσπαθώ θα μείνω μόνη μου στη ζωή το οποίο για μένα δεν έχει νόημα. Οι φίλοι μου μου λενε οτι είμαι τυχαιρή με αυτά που έχω ( πτυχια, δουλιά κτλπ) αλλά για εμένα δεν εχει τίποτα τετοιο νοημα αν δεν έχεις ένα ανθρωπο να μοιραστείς τις χαρεσ´ και τις δυσκολίες. Ξέρω οτι η λύση δεν είναι να βάλεις τέλος στη ζωή σου αλλα νιώθω ότι είμαι σε αδιέξοδο και δεν ξέρω πως μπορείς να ξεπεράσεις μια τετοια κατασταση να συνεχίσεις να ζεις φυσιολογικά και να έχεις ελπίδα. Συμειωτεον πάσχω χρόνια από καταθλιψη λόγω χαμηλών επίπεδων σεροτονίνης και τα αντικαταθλιπτικά δεν με πιάνουν. Το προσπαθούσα εως και τώρα μεσω ψυχανάλυσης αλλά πλέον μου φαίνετε ότι κι αυτό είναι αδιέξοδο και γενικά με έχει κυριεύσει ο φόβος.
Συγγνώμη αν σας κούρασα και για τα πιθανά ορθογραφικά μου λάθη! Σας ευχαριστώ πολύ!
