Quote:
Originally posted by anwnimi
Astrid
είναι φυσικό να σε κυριεύει πανικός
στη σκέψη της οριστικής διάλυσης μιας μακροχρόνιας σχέσης.
Ο πανικός όμως δεν είναι καλός σύμβουλος.
Θα περάσει, κάνε υπομονή.
Και θα μπορέσεις να σκεφτείς καθαρότερα.
Είναι φυσικό στις τρομακτικές αυτές στιγμές, όπως τις περιγράφεις,
να ξεχνάς εκείνες τις στιγμές
του μεγάλου θυμού.
Για να υπάρχουν εκείνες οι στιγμές,
που μάλιστα εσύ ήσουν δυναμική, αποκαλυπτική
και όχι παθητική
υπήρχαν και λόγοι
λόγοι σοβαροί για εσένα τουλάχιστον
που σε έκαναν να γίνεσαι τόσο δυναμική.
Όσο κι αν είναι τρομακτικές οι στιγμές που περνάς
μη ξεχνάς και τις άλλες στιγμές
του μεγάλου θυμού.
Για να μπορέσεις να κάνεις και τον απολογισμό σου.
Ένα δίκαιο απολογισμό.
Με τα σωστά σου και τα λάθη σου
σε αυτή τη σχέση.
Αν σε βοηθά
ξεκίνα να γράφεις, έστω και εδώ,
για εκείνες τις στιγμές
του μεγάλου θυμού.
Τους λόγους, τις αφορμές.
Σε ακούμε...
ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ!!!ΔΕΝ ΤΟ ΕΙΧΑ ΣΚΕΦΤΕΙ ΠΟΤΕ ΕΤΣΙ...ΤΕΛΙΚΑ ΤΑ ΒΡΗΚΑΜΕ...ΜΕ ΠΗΡΕ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΚΑΙ ΟΛΑ ΚΑΛΑ...ΑΛΛΑ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ ΜΟΝΟ ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ...ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΟΣ ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΣΧΕΣΗΣ!!!ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΑΙΑ...ΑΓΑΠΙΟΜΑΣΤΕ ΑΚΡΑΙΑ ΜΑΛΩΝΟΥΜΕ ΑΚΡΑΙΑ ΖΗΛΕΥΟΥΜΕ ΑΚΡΑΙΑ!!!ΕΙΝΑΙ ΙΣΩΣ ΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΜΙΣΟΥΣ ΜΑΛΛΟΝ ΟΧΙ ΜΙΣΟΥΣ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΥ...ΘΑ ΓΡΑΦΩ ΕΔΩ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΛΛΟΥ ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ...ΚΑΙ ΑΝ ΤΑ ΠΩ ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ...ΠΑΝΤΩΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΠΕΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΟ...ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΠΩΣ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΩΡΑ ΜΠΛΟΚΑΡΕΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΥΤΕ ΔΕΙΓΜΑ ΔΥΝΑΜΙΣΜΟΥ!!!ΜΑΛΛΟΝ ΤΡΑΙΛΕΝΟΜΑΙ...ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΝΑ ΕΧΩ 2 ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ...ΙΣΩΣ ΘΕΛΩ ΒΟΗΘΕΙΑ...