Μια ιστορια που με ποναει πολυ..
Καλησπερα σας.
Ειδα οτι εχει τεθει ηδη ενα παρομοιο θεμα σαν αυτο που θελω να γραψω εδω,μονο που συμβαινει απο την αντιθετη πλευρα..
Εδω και αρκετα χρονια ειμαι ερωτευμενη και κανω κολλητη παρεα με ενα παιδι.Για 1-2 χρονια δεν ειπα και δεν εδειξα ποτε τιποτα..Δεν ηξερα τι ενιωθε για μενα..
Μετα απο καποια γεγονοτα,του ειπα την αληθεια για τα συναισθηματα του και η απαντηση του ηταν πως εκεινος με "αγαπαει" αλλα οχι ερωτικα,αλλα φιλικα.Ηταν προβληματισμενος ισως γιατι κι εκεινος σκεφτηκε οτι τελικα αυτο θα ηταν και το τελος της φιλιας μας.
Για καποιο διαστημα προσπαθησα να απομακρυνθω..πονουσα πολυ..
Τελικα μεσω κοινων φιλων..γνωστων κτλ..βρεθηκαμε ξανα στην ιδια παρεα και εγω πιστεψα πως τελικα ισως να μπορουσα να παραμερισω τα συναισθηματα μου..οπως μου ειχε πει και εκεινος καποτε..αν μπορω να κανω..προκειμενου να μην χαλασει η φιλια μας.
Παντοτε του φερομουν φιλικα και ποτε δε τον εφερα σε δυσκολη θεση..ετσι σκεφτηκα οτι θα το επαιρνα πια αποφαση..αφου ειχε μεσολαβησει και ενα χρονικο διαστημα μακρια του.
Γελαστηκα ξανα..τα πραγματα χειροτερεψαν..φιλες μου που τον ειχαν γνωρισει χωρις να ξερουν πολλα για το πως νιωθω εγω,μου ελεγαν συνεχεια οτι αυτος αποκλειεται να με βλεπει μονο φιλικα..
Καποια πραγματα τα εβλεπα κι εγω.."σποντες",ματιες και συμπεριφορες που προσπαθουσα να μη δινω σημασια αφου θυμομουν τα λογια του..οτι με βλεπει μονο φιλικα.
Οταν ομως μου ελεγαν αυτα οι φιλες μου..εγω αρχισα παλι να ελπιζω..και ξανα στο ιδιο φαυλο κυκλο.
Ελεγα..μα αν ειναι ετσι και νιωθει κατι..αν αλλαξε κατι γιατι δε μου το λεει? Αφου ξερει πως κι εγω ενιωθα ετσι..
Συνεχιζουν ακομη καποιες κινησεις του, να με κανουν να προβληματιζομαι, σχετικα με το τι θελει τελος παντων απο μενα..τον αγαπαω πολυ,εστω και αν δε μου φερθηκε καλα καποτε..ξερω πως ειναι καλο παιδι.
Αλλα δε αντεχω αλλο,νιωθω πως ειτε ο ιδιος δε ξερει τι θελει..ειτε με εχει βρει το "παιχνιδακι" του..:(
Εχω αναγκη να προχωρησω παρακατω...χωρις αυτον, ομως πριν γινει αυτο θελω να μαθω τελικα, αν ενιωσε ποτε τιποτα για μενα..Για χρονια δεν εχει κανει σχεση..του βασανιζε το "μυαλο" μια πρωην που δε μπορουσε να ξεπερασει,και πλεον δε εχουν επικοινωνια.
Τι να κανω? Δε μου ειναι καθολου ευκολο να ξεκοψω τοσο ευκολα..
Παντα κατι γινεται και αθελα μου τρεφω ελπιδες και μετα απογοητευομαι..Δε το αντεχω αλλο αυτο..
Βοηθηστε με..σας παρακαλω..Να το συζητησω παντως μαζι του ξανα αυτο..το αποκλειω.
"Ξεγυμνωσα" την ψυχη μου μια φορα και πονεσα..δεν μπορω ξανα.
ΥΓ Συγνωμη για το μεγαλο κειμενο..