Παγιδευμένη με έναν βίαιο σύζυγο
Καλησπέρα σας,
Αποφάσισα κι εγώ να γράψω για το δικό μου μαρτύριο, καθώς είδα πολλά θέματα εδώ που με εκφράζουν απόλυτα και οι συμβουλές που δίνονται είναι πολύ σωστές. Είμαι εδώ και 5 μήνες παντρεμένη με έναν άνθρωπο που με χτυπάει συνέχεια για το παραμικρό. Το ήξερα από πριν ότι ήταν βίαιος και νευρικός, καθώς από τον αρραβώνα μας ακόμα έδερνε τους γονείς του όταν δεν του εκπλήρωναν κάτι ή του φέρονταν άσχημα. Από την πρώτη στιγμή που το έμαθα αυτό, ήξερα εγκεφαλικά ότι κάποτε θα έρθει η ώρα που θα τα κάνει και σε μένα, έλα όμως που με ξεγέλασε με την γλύκα του, την αγάπη του και τα σατανικά του επιχειρήματα. Έλεγε ότι οι γονείς του είναι πολύ σπαστικοί, άδικοι, ότι κι αυτόν τον έδερναν μέχρι το γυμνάσιο. Επείδή οι γονείς του όντως είναι αχώνευτοι άνθρωποι, ψυχροί, εγωιστές, νευρικοί και μίζεροι, τον πίστεψα ότι τους άξιζε αυτό. Εμένα με χτυπούσε από τον αρραβώνα, αλλά μετά το γάμο η κατάσταση έγινε ανυπόφορη και πλέον με χτυπάει και για γελοία πράγματα, π.χ αν δεν καταλαβαίνω τι θέλει να πει ή εάν διαφωνούμε για γενικά θέματα. Τελευταία ζω ένα θρίλερ, γιατί δεν φτάνει που με χτυπάει, αλλά μετά απαιτεί να μην δείχνω πεσμένη και μουτρωμένη, γιατί πέφτει λέει κι ο ίδιος κι αν πέφτει απειλεί να με ξαναχτυπήσει. Δηλαδή να δέρνεσαι, να είσαι ράκος ψυχικά και να πρέπει να υποκρίνεσαι κιόλας. Θα μου πείτε τι του βρήκα; Έχει ευτχώς ή δυστυχώς και την καλή πλευρά, όταν δεν νευριάζει είναι πολύ γλυκός και τρυφερός μαζί μου και δείχνει να με αγαπάει πολύ. Αυτή είναι η τρέλα, ποτέ δεν είναι κανονικός, ή θα είναι πολύ γλυκός ή θα γίνεται ένα τέρας. Έπασχε και από βαριά κατάθλιψη και έπαιρνε αντικαταθλιπτικά, απ'ότι λέει λόγω προηγούμενων σχέσεων που τον είχαν εγκαταλείψει το έπαθε αυτό. Πλέον έχει σταματήσει τα αντικαταθλιπτικά κι αυτό μάλλον τον επηρεάζει, αλλά ειδικά τελευταία νιώθω σαν να τρελαίνεται, γιατί αναφέρει ότι δεν αντέχει αυτόν τον άδικο κόσμο, ότι πολλοί θέλουν ξύλο για να καταλάβουν, ότι του έρχεται να σκοτώσει κανέναν κι ότι φοβάται μήπως αυτοκτονήσει. Δεν βρίσκει και δουλειά, είναι μακροχρόνια άνεργος και κάθεται όλη μέρα στο σπίτι. Ξέρω ότι παντού είναι χάλια από δουλειά και δεν τον κατηγορώ που δεν έχει βρει τίποτα ακόμα, αλλά τον ξέρω, δεν είναι για τα δύσκολα και ακόμα και να έβρισκε κάτι, πιστεύω ότι δεν θα άντεχε την αδικία της σημερινής εποχής και θα τα παρατούσε. Ενώ εγώ δουλεύω κι έχω και το νοικοκυριό, με βοηθάει ελάχιστα, σχεδόν καθόλου, είμαι δηλαδή μια σκλάβα. Υποτίθεται ότι παντρευόμαστε για να έχουμε κάποιον στα εύκολα και στα δύσκολα και να τα αντιμετωπίζουμε όλα μαζί κι όχι να γινόμαστε η νταντά κάποιου. Θα είχα φύγει ήδη, αλλά είμαι ένα ταλαιπωρημένο άτομο όλη μου τη ζωή, οι γονείς μου είναι θρήσκοι και με καταπίεζαν πάντα, μου είχαν στερήσει κάθε ελευθερία. Ο πατέρας μου κι αυτός χειροδικούσε αρκετές φορές, αλλά για πιο τρανταχτά πράγματα, όταν τσακωνόμασταν και άντε να έδινε καμία, όχι παραπάνω. Γι'αυτό και όταν γνώρισα το σύζυγό μου, έτσι άβγαλτη όπως ήμουν νόμιζα ότι βρήκα την ευτυχία μακριά από τους δικούς μου, αλλά έπεσα σε χειρότερα. Τώρα είμαι έτοιμη να φύγω, καταστρώνω κρυφά σχέδια απόδρασης γιατί αν καταλάβει κάτι, είναι ικανός για όλα. Ακόμα διστάζω όμως, γιατί σκέφτομαι πού να πάω; Στους καταπιεστικούς γονείς που θα με έχουν πάλι του χεριού τους; Από το να κινδυνεύει η ζωή μου βέβαια είναι καλύτερο. Υπάρχει και η επιλογή του να μείνω κάπου μόνη, αλλά δεν μπορώ τη μοναξιά, ξέρω ότι μετά δεν θα έχω λόγο ύπαρξης. Εαν φύγω γνωρίζω ότι κινδυνεύω να μείνω άνεργη, γιατί οι γονείς μου είναι σε άλλη πόλη και θα χάσω τη δουλειά μου, γνωρίζω ότι θα είμαι δυστυχισμένη και μόνη μια ζωή και ποτέ δεν θα εμπιστευτώ άλλον άντρα, καθώς κι ότι εκείνος θα με ψάξει και ίσως αναγκαστώ να τον καταγγείλω στην αστυνομία. Όλα αυτά καθώς και οι σκέψεις των γλυκών στιγμών που περνάμε μαζί με κάνουν να διστάζω ακόμα. Ξέρω με τη λογική ότι τέτοιοι άνθρωποι δεν αλλάζουν αλλά πάλι μπαίνει το συναίσθημα. Το μόνο που ήθελα ήταν να ανεξαρτοποιηθώ και να κάνω δική μου οικογένεια, το όνειρό μου ήταν να κάνω κι ένα παιδί γιατί τα λατρεύω και τώρα τα βλέπω όλα να γκρεμίζονται. Περνάω τη χειρότερη φάση της ζωής μου και βρίσκομαι σε πλήρη απόγνωση.
