Η δική μου θεραπεία από κρίσεις πανικού και ασθενοφοβίες...

Γεια σε όλους! Είμαι νέο μέλος και αυτό είναι το πρώτο μου thread στο forum. Μπαίνω κατευθείαν στο ψητό! :)
Θα ήθελα να σας εκφράσω τη δική μου άποψη περί θεραπείας για κρίσεις πανικού, ασθενοφοβίες, πόνους σε όλο το σώμα (λόγω ψυχολογικών παραγόντων επειδή νομίζεις ότι έχεις κάτι) και να προσθέσω και ένα σύμπτωμα που δεν έχω συναντήσει σε πολλούς και που εγώ ο ίδιος το είχα: "ψυχασθενοφοβία" (δική μου ονομασία, μπορεί να υπάρχει με άλλο όνομα).

Λοιπόν, εγώ ο ίδιος κάποτε είχα εμμονή με το ότι έχω καρκίνο κάπου. Πονούσα παντού και ήταν βασανιστικό. Κρίσεις πανικού, κρύος ιδρώτας και να σκέφτεσαι οτί οι γύρω σου έχουν όλη τη ζωή μπροστά τους, ενώ εσύ θα πεθάνεις σε μερικές μέρες. Να έχεις κουραστεί από αυτές τις σκέψεις και να μην ευχαριστιέσαι τίποτα, να αισθάνεσαι ότι δεν μπορείς να ξεφύγεις απο αυτό και να βάζεις τρελές ιδέες στο μυαλό σου (αυτοκτονίες κλπ). Πρώιμο στάδιο κατάθλιψης με λίγα λόγια (αν όχι κατάθλιψη). Πάω πρώτα σε γιατρούς κανονικούς που με διαβεβαιώνουν οτί δεν έχω τίποτα. Αλλά ποιός ακούει τους γιατρούς, έτσι δεν είναι? Όταν πονάς, πονάς και το μυαλό θολώνει...

Όταν κατάλαβα λοιπόν οτί το πρόβλημα μπορεί να είναι ψυχολογικό, πήγα σε ψυχίατρο. Άρχισε να μου μιλάει για σχιζοφρένειες και έπαθα κρίση πανικού γιατί νόμιζα ότι έχω ψυχασθένεια που απλά δεν έχει διαγνωστεί ακόμη. Αργότερα κατέληξα να έχω και τις δύο φοβίες μαζί (φόβο για καρκίνο και ψυχασθένεια)... Τα συμπτώματα δε, ήταν τα παραπάνω στο δεκαπλάσσιο...

Το αξιοπερίεργο με τη δική μου περίπτωση είναι το οτι δεν το αντιμετώπισα ΟΥΤΕ με φάρμακα ΟΥΤΕ με ψυχολόγους/ψυχιάτρους. Μονο με έναν δύο καλούς φίλους και με ένα άλλο όπλο το οποίο ανακάλυψα: Το χιούμορ! Πάρ'το στην πλάκα και κάνε και καλαμπούρι μ'αυτό! Άλλωστε, και να έχεις δίκιο (όντως τελικά να κοντεύεις να πεθάνεις), γιατί να μη ζήσεις την ζωή που σου απομένει στο έπακρο, και αντί αυτού να την φας μέσα στο δωμάτιο σου σκεφτόμενος ότι θα πεθάνεις?

Ξέρω οτί ακούγεται τελείως αντισυμβατική η μέθοδός μου και πιστεύω ότι ψυχίατροι και ψυχολόγοι με κορο'ι'δεύουν αυτή τη στιγμή. Αλλά με το να κάνω αστεία ακόμα και στον ίδιο τον εαυτό μου και να παίρνω τα πάντα στην πλάκα, πλέον έγινα εντελώς καλά μετά απο 1,5 χρόνο που τα τραβούσα...

Μπορώ να σας ακούσω απο μέσα σας να λέτε "Σιγά μην είχε σοβαρό πρόβλημα αυτός, για να το ξεπέρασε τόσο εύκολα... Μόνο λόγια είναι"
Σε αυτό δεν μπορώ να σας πείσω, δυστυχώς, για το πόσο άσχημα ήμουν και για το γεγονός ότι δεν σηκωνόμουν για μέρες ολόκληρες απο το κρεβάτι μου γιατί ήξερα ότι δεν θα ευχαριστηθώ ό,τι κι αν κάνω... Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματα του! :)

Δεν έχω πρόβλημα ούτε καν να συζητάω για αυτό πλέον(το λέω γιατί παλιότερα, αν μου το θύμιζε κάποιος το πρόβλημα, γινόμουν χάλια πάλι). Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που μπήκα στο ΦΟΡΟΥΜ αυτό. Να συνομιλήσω με άτομα που είχαν παρόμοιο πρόβλημα με μένα μήπως και (έστω μία στις εκατό) βοηθήσω κάποιον...
Ζητώ συγνώμη για τη φλυαρία μου αλλά έχω τη δικαιολογία του παρθενικού thread :)

Και για τους υπερβολικά οξύθυμους προσθέτω ότι αυτή ήταν η ΔΙΚΗ μου ιστορία. Η βοήθεια που βρήκα εγώ μέσα μου. Και με αυτό το ποστ δεν θεωρώ οτί ο ψυχολόγος ή ο ψυχιατρός δεν είναι λύση φυσικά. Αν δεν είχα πάει ο ίδιος σε ψυχολόγο δεν θα μπορούσα και να ξέρω πως να αντιμετωπίσω το πρόβλημα μου. Ίδιο πρόβλημα σε όλους, που χρήζει όμως διαφορετικής αντιμετώπισης(το θεώρησα αυτονόητο στο ποστ και το παρέλειψα).

Καλησπέρα και καλώς ήρθες! :D
Και σ' ευχαριστούμε για την πρόθεση σου να βοηθήσεις...θα είμαι η πρώτη που θα την "εκμεταλλευτώ" :p κάνοντας μια ερώτηση: εγώ ασθενοφοβία δεν έχω (τουλάχιστον έτσι νομίζω) αλλά μου έχει τύχει πριν κανένα μήνα να δω περίεργη τιμή στα λευκά αιμοσφαίρια σε μια γενική αίματος και κατευθείαν να πιστέψω ότι ήταν λευχαιμία κι έφαγα τα νύχια μου μέχρι να έρθει ο γιατρός να δει τα αποτελέσματα και τελικά όχι μόνο λευχαιμία δεν ήταν αλλά ούτε καν ανεβασμένα δεν ήταν τα λευκά αιμοσφαίρια όπως είχα λανθασμένα καταλάβει εγώ γιατί την είδα ξαφνικά γιατρός και νόμιζα ότι κατάλαβα σωστά επειδή δίπλα από την δική μου τιμή είχε τις φυσιολογικές τιμές... :confused: Είναι αυτό κάτι που έχεις νιώσει ποτέ;

Εκτός αυτού δεν φοβάμαι ότι θα πεθάνω από κάτι συγκεκριμένο αφού μια ασθένεια που φοβόμουν μήπως είναι κληρονομική κι έρθει και σ' εμένα γιατί ότι είχε αυτός ο συγγενής μου ως τώρα το έχω πάρει κι εγώ όταν το συζήτησα με το γιατρό μου που είναι μάλιστα ο ίδιος που είχε φροντίσει τον άρρωστο μου είπε ότι δεν υπάρχει λόγος ν' ανησυχώ οπότε το έβγαλα από το μυαλό μου...

Από εκεί και πέρα, εγώ παθαίνω κρίσεις πανικού μερικές φορές όταν αγχωθώ ή τρομάξω πολύ με κάτι...έχω ανοίξει και σχετικό θέμα αλλά αν έχεις βρει κάποιον τρόπο να το αντιμετωπίζεις κι αυτό κι ας μην είναι η αιτία ο φόβος μήπως είμαι άρρωστη κλπ ευπρόσδεκτος και σ' αυτό το θέμα αν δεν σε πειράζει... :)

Καλώς σας βρήκα!
Κοίταξε, πιστεύω ότι λίγο πολύ όλοι οι άνθρωποι θα φρικάρουν με το παραμικρό και μάλιστα θα δημιουργήσουν το χειρότερο σενάριο με το μυαλό τους. Κάτι παρόμοιο με το περιστατικό σου με τα λευκά αιμοσφαίρια είχα πάθει πριν κανένα χρόνο. Είχα πονοκεφάλους, έντονους και καθημερινούς. Σου μιλάω για βδομάδες! Κατευθείαν βάζω στο μυαλό μου οτί έχω όγκο στον εγκέφαλο. Αρχίζουν κρίσεις πανικού, κρύος ιδρώτας μέχρι να ζαλιστώ από το τρέμουλο... Πηγαίνω σε γιατρούς απο δω κι απο κει μέχρι που λέει ο πατέρας μου να πάμε σε κανέναν οστεοπαθητικό μήπως είναι ο αυχένας. Τελικά, κατέληξα με ψύξη (ή φλεγμονή, δεν θυμάμαι καλά) στον αυχένα που προκαλούσε τους πονοκεφάλους! Τόσο απλό και λογικό σενάριο... Δεν εννοώ να σταματήσουμε βέβαια τις εξετάσεις! Απλά να καταλάβουμε πότε υπερβάλουμε και πότε όχι.

Το δεύτερο το έχω κι εγώ λιγάκι. Το γεγονός οτί συνέχεια πιστεύω οτί έχω κάτι και δεν νοιώθω ποτέ υγειής(είτε λόγω τσιγάρου είτε κληρονομικότητας κλπ). Αυτό εννοείς? Ή δεν κατάλαβα σωστά? Για αυτά πιστεύω οτι είναι παράλογοι φόβοι που έχουν όλοι οι άνθρωποι μαζί με μας.

Για το τελευταίο που είπες έχω μιλήσει με ψυχολόγο ειδικό και μου είπε οτί η κρίση πανικού γίνεται λόγω λάθους οξυγόνωσης του εγκεφάλου. Υπάρχει μία ασκησούλα που συνιστούν να κάνεις όταν σε πιάνει κρίση πανικού για να φεύγει εκείνη τη στιγμή. Ξαπλώνεις (ή κάθεσαι) και χαλαρώνεις εντελώς! Να μην βάζεις δύναμη για το παραμικρό. Κλείνεις τα μάτια και παίρνεις βαθιές ανάσες, όσο πιο αργές γίνεται (πριν εκπνεύσεις να περιμένεις 1 ή 2 δευτερόλεπτα). Η ανάσες όμως πρέπει να είναι από το διάφραγμα(που είναι κάτω από τα πνευμόνια). Αυτό σημαίνει ότι όταν ανασαίνεις, πρέπει να φουσκώνει και να ξεφουσκώνει η κοιλιά και όχι να σηκώνονται οι ώμοι η να ανεβοκατεβαίνει το στήθος. Σίγουρα την έχεις ξανακούσει αυτή τη μέθοδο, είναι αρκετά γνωστή και εμένα με βοηθάει.

Παθαίνεις κρίσεις πανικού όταν τρομάξεις πολυ με κάτι, εννοείς κάτι υλικό? Ή κάποια πράξη όπως ας πούμε το να περπατήσεις απο έναν συγκεκριμένο δρόμο το βράδυ?

Quote:

---

Originally Posted by Dark_Jedi

Καλώς σας βρήκα!
Κοίταξε, πιστεύω ότι λίγο πολύ όλοι οι άνθρωποι θα φρικάρουν με το παραμικρό και μάλιστα θα δημιουργήσουν το χειρότερο σενάριο με το μυαλό τους. Κάτι παρόμοιο με το περιστατικό σου με τα λευκά αιμοσφαίρια είχα πάθει πριν κανένα χρόνο. Είχα πονοκεφάλους, έντονους και καθημερινούς. Σου μιλάω για βδομάδες! Κατευθείαν βάζω στο μυαλό μου οτί έχω όγκο στον εγκέφαλο. Αρχίζουν κρίσεις πανικού, κρύος ιδρώτας μέχρι να ζαλιστώ από το τρέμουλο... Πηγαίνω σε γιατρούς απο δω κι απο κει μέχρι που λέει ο πατέρας μου να πάμε σε κανέναν οστεοπαθητικό μήπως είναι ο αυχένας. Τελικά, κατέληξα με ψύξη (ή φλεγμονή, δεν θυμάμαι καλά) στον αυχένα που προκαλούσε τους πονοκεφάλους! Τόσο απλό και λογικό σενάριο... Δεν εννοώ να σταματήσουμε βέβαια τις εξετάσεις! Απλά να καταλάβουμε πότε υπερβάλουμε και πότε όχι.

Το δεύτερο το έχω κι εγώ λιγάκι. Το γεγονός οτί συνέχεια πιστεύω οτί έχω κάτι και δεν νοιώθω ποτέ υγειής(είτε λόγω τσιγάρου είτε κληρονομικότητας κλπ). Αυτό εννοείς? Ή δεν κατάλαβα σωστά? Για αυτά πιστεύω οτι είναι παράλογοι φόβοι που έχουν όλοι οι άνθρωποι μαζί με μας.

Για το τελευταίο που είπες έχω μιλήσει με ψυχολόγο ειδικό και μου είπε οτί η κρίση πανικού γίνεται λόγω λάθους οξυγόνωσης του εγκεφάλου. Υπάρχει μία ασκησούλα που συνιστούν να κάνεις όταν σε πιάνει κρίση πανικού για να φεύγει εκείνη τη στιγμή. Ξαπλώνεις (ή κάθεσαι) και χαλαρώνεις εντελώς! Να μην βάζεις δύναμη για το παραμικρό. Κλείνεις τα μάτια και παίρνεις βαθιές ανάσες, όσο πιο αργές γίνεται (πριν εκπνεύσεις να περιμένεις 1 ή 2 δευτερόλεπτα). Η ανάσες όμως πρέπει να είναι από το διάφραγμα(που είναι κάτω από τα πνευμόνια). Αυτό σημαίνει ότι όταν ανασαίνεις, πρέπει να φουσκώνει και να ξεφουσκώνει η κοιλιά και όχι να σηκώνονται οι ώμοι η να ανεβοκατεβαίνει το στήθος. Σίγουρα την έχεις ξανακούσει αυτή τη μέθοδο, είναι αρκετά γνωστή και εμένα με βοηθάει.

Παθαίνεις κρίσεις πανικού όταν τρομάξεις πολυ με κάτι, εννοείς κάτι υλικό? Ή κάποια πράξη όπως ας πούμε το να περπατήσεις απο έναν συγκεκριμένο δρόμο το βράδυ?

---

Εγώ όγκο μπορεί όντως να έχω αλλά καλοήθη...την ρώτησα πάνω από μια φορά τη γιατρό γιατί πίστευα ότι μπορεί να μου λέει ψέματα και να είναι καρκίνος, πόσο παράλογο, ε; Μαζεύω το κουράγιο μου σιγά σιγά να πάω να κάνω την καταραμένη την εξέταση να δούμε...αλλά αφού πείστηκα ότι και να τον έχω είναι καλοήθης πάλι καλά να λέω! Κι ένα φεγγάρι επειδή κι εγώ έχω συχνά πονοκεφάλους αμφέβαλλα για την καλοήθεια λόγω αυτού...έλεγα ότι για να μην σταματάνε οι πόνοι με τη θεραπεία ήταν καρκίνος στον εγκέφαλο...μέχρι που με ταρακούνησαν ότι με τόσο άγχος φυσικά και θα με πιάνει το κεφάλι μου και πείστηκα επιτέλους!

Όχι, εγώ δεν πιστεύω συνέχεια ότι έχω κάτι...εγώ όπως σου είπα κρίση πανικού όσες φορές έπαθα ήταν κυρίως επειδή αγχώθηκα και πιέστηκα πολύ...κυρίως λόγω άγχους δηλαδή...
Όταν λες να τρομάξω με κάτι υλικό τί εννοείς; Δεν κατάλαβα...

Να τρομάζεις, ας πούμε, με ένα σκύλο που γαβγίζει και να σε πιάνει κρίση πανικού. Τώρα, αυτή η κρίση πανικού για όταν ανχώνομαι ή πιέζομαι εγώ τη διώχνω με αυτή την άσκηση ή με το να σκέφτομαι κάτι καλό που έχω προγραμματίσει για το μέλλον. Καταλαβαίνεις, όταν έχω κάτι καλό να περιμένω.

Κι εγώ στην αρχή σκεφτόμουν οτί μπορεί να είχα κακοήθη όγκο και απλά ο γιατρός να μην μου το λέει για να περιμένει να το πει στους γονείς μου και άλλα πολλά τρελά σενάρια! Ένας άλλος ψυχίατρος μου εξήγησε λίγο για το τι συμβαίνει και σε πιάνουν οι πόνοι ενώ είναι ψυχολογικό.

Πες ας, ας πούμε, οτί είχες δύσκολη μέρα ή βγήκες χωρίς γυαλιά στον ήλιο ή δεν ήπιες τον πρωινό σου καφέ που το κάνεις κάθε μέρα για μήνες ή έπιασες σφιχτά τα μαλλιά σου κοτσίδα ή οτιδήποτε τέτοιο "ασήμαντο πράγμα". Λογικό και φυσικό να νιώσεις μια μικρή ενόχληση στο κεφάλι (πίεση ας πούμε). Το γεγονός όμως ότι εσύ σκέφτεσαι "σήμερα να δούμε, θα με πιάσει πονοκέφαλος?" κάνει το σώμα σου να αντιλαμβάνεται και την παραμικρή αλλαγή! Αποδεδειγμένα, αντιλάμβάνεται αλλαγές που κανονικά ΔΕΝ θα μπορούσες να αντιλήφθείς. ΤΟΣΟ ασήμαντες! Μόλις το αντιληφθεί λοιπόν, ανχώνεσαι και πιστεύεις ότι σε έπιασε πονοκέφαλος! Αυτή η σκέψη με τη σειρά της τροφοδοτεί τον πόνο στο κεφάλι. Που αυτό με τη σειρά του το αντιλαμβάνεται, πάλι το σώμα σου και ούτω καθεξής. Είναι ένας κύκλος που ανατροφοδοτείται.
Αν χαλαρώσεις και ασχολήσαι με κάτι άλλο χωρίς να το σκέφτεσαι, σπας τον κύκλο!

νταρκ, υπάρχουν "ασθένειες" και ασθένειες....:)
Είναι πολύ ωραίο αυτό που κατάφερες, όμως έχω μια ένσταση και θα σου εξηγήσω τι εννοώ.
Είναι διαφορετική η "κατάθλιψη" ή οι "φοβίες" από την κατάθλιψη και τις φοβίες.
Φαντάσου πως πονάει το πόδι σου σε κυνηγάει ένας σκύλος να σε δαγκώσει και συ ξεχνάς τον πόνο σου και τρέχεις για να γλιτώσεις.
Η άλλη περιπτωση είναι να έχεις σπάσει το πόδι σου και να σε κυνηγάει ο σκύλος.
Εκεί δεν γλιτώνεις, θα σε δαγκώσει.

Quote:

---

Originally Posted by Dark_Jedi

Να τρομάζεις, ας πούμε, με ένα σκύλο που γαβγίζει και να σε πιάνει κρίση πανικού. Τώρα, αυτή η κρίση πανικού για όταν ανχώνομαι ή πιέζομαι εγώ τη διώχνω με αυτή την άσκηση ή με το να σκέφτομαι κάτι καλό που έχω προγραμματίσει για το μέλλον. Καταλαβαίνεις, όταν έχω κάτι καλό να περιμένω.

Κι εγώ στην αρχή σκεφτόμουν οτί μπορεί να είχα κακοήθη όγκο και απλά ο γιατρός να μην μου το λέει για να περιμένει να το πει στους γονείς μου και άλλα πολλά τρελά σενάρια! Ένας άλλος ψυχίατρος μου εξήγησε λίγο για το τι συμβαίνει και σε πιάνουν οι πόνοι ενώ είναι ψυχολογικό.

Πες ας, ας πούμε, οτί είχες δύσκολη μέρα ή βγήκες χωρίς γυαλιά στον ήλιο ή δεν ήπιες τον πρωινό σου καφέ που το κάνεις κάθε μέρα για μήνες ή έπιασες σφιχτά τα μαλλιά σου κοτσίδα ή οτιδήποτε τέτοιο "ασήμαντο πράγμα". Λογικό και φυσικό να νιώσεις μια μικρή ενόχληση στο κεφάλι (πίεση ας πούμε). Το γεγονός όμως ότι εσύ σκέφτεσαι "σήμερα να δούμε, θα με πιάσει πονοκέφαλος?" κάνει το σώμα σου να αντιλαμβάνεται και την παραμικρή αλλαγή! Αποδεδειγμένα, αντιλάμβάνεται αλλαγές που κανονικά ΔΕΝ θα μπορούσες να αντιλήφθείς. ΤΟΣΟ ασήμαντες! Μόλις το αντιληφθεί λοιπόν, ανχώνεσαι και πιστεύεις ότι σε έπιασε πονοκέφαλος! Αυτή η σκέψη με τη σειρά της τροφοδοτεί τον πόνο στο κεφάλι. Που αυτό με τη σειρά του το αντιλαμβάνεται, πάλι το σώμα σου και ούτω καθεξής. Είναι ένας κύκλος που ανατροφοδοτείται.
Αν χαλαρώσεις και ασχολήσαι με κάτι άλλο χωρίς να το σκέφτεσαι, σπας τον κύκλο!

---

Ναι, ξέχασα να το πω πριν, αυτή την άσκηση δεν μπορώ να την πετύχω δυστυχώς αν με πιάσει γερή δύσπνοια αυτό που κάνω είναι να προσπαθώ να πάρω ανάσα, νιώθω πως δεν έχω αέρα κι ότι θα λιποθυμήσω κι αυτό που είπες ότι δεν έχει αρκετό οξυγόνο ο εγκέφαλος μου εκείνη την ώρα οπότε δεν μπορώ να πάρω βαθιές αναπνοές...το δοκίμασα αλλά δεν μπορώ...όσο για τους πονοκεφάλους εγώ για μεγάλο χρονικό διάστημα τους είχα κάθε πρωί κι ακόμα τους έχω πολλές φορές ίσως επειδή δεν κοιμάμαι καλά αλλά τουλάχιστον τώρα δεν σκέφτομαι αυτό που σκεφτόμουν...αυτό που είπες όμως το να σκέφτομαι κάτι όμορφο που έχω να κάνω όταν με πιάσει κρίση πανικού είναι καλή ιδέα, θα το δοκιμάσω, σ' ευχαριστώ! :) Και πιστεύω ότι θα βοηθήσει και το ότι πλέον έχω κάνει εξονυχιστικές εξετάσεις κι είναι όλα καλά (στο αίμα τουλάχιστον) δεν έμεινε κάτι άλλο να ελέγξουμε οπότε σωματικά τουλάχιστον εκτός του άλλου θέματος δεν έχω τίποτα και μπορώ να είμαι σίγουρη τώρα πια...
Α και όχι, δεν παθαίνω κρίση πανικού τόσο εύκολα...με ένα σκύλο π.χ. αν τρομάξω θα μου κρατήσει για λίγο και μετά θα μου περάσει...είτε από το άγχος το παθαίνω είτε από κάποια κατάσταση που μου προκαλεί μεγάλο φόβο, όχι από κάτι τόσο μικρό κι ασήμαντο...

Τελικά στο θέμα των πονοκεφάλων μοιάζουμε πάρα πολύ! Ακριβώς έτσι κι εγώ, έχω ακόμα που και που αλλά τώρα έχω το κουράγιο να παρατηρήσω οτί είναι επειδή κουράστηκα σήμερα ή κάτι τέτοιο!
Και ναι το να εξασκήσεις το μυαλό σου ώστε να αντικαταστήσει την αγχώδη σκέψη με κάτι καλό που θα έρθει με βοήθησε πάρα πολύ!
ΑΠΛΑ θα βοηθήσει το ότι έκανες εξονυχιστικές εξετάσεις? Πλάκα κάνεις? Μια χαρά είσαι, μη λες τίποτα! ;)
Χαίρομαι που μπορεί να βοήθησα!

Quote:

---

Originally Posted by Dark_Jedi

Τελικά στο θέμα των πονοκεφάλων μοιάζουμε πάρα πολύ! Ακριβώς έτσι κι εγώ, έχω ακόμα που και που αλλά τώρα έχω το κουράγιο να παρατηρήσω οτί είναι επειδή κουράστηκα σήμερα ή κάτι τέτοιο!
Και ναι το να εξασκήσεις το μυαλό σου ώστε να αντικαταστήσει την αγχώδη σκέψη με κάτι καλό που θα έρθει με βοήθησε πάρα πολύ!
ΑΠΛΑ θα βοηθήσει το ότι έκανες εξονυχιστικές εξετάσεις? Πλάκα κάνεις? Μια χαρά είσαι, μη λες τίποτα! ;)
Χαίρομαι που μπορεί να βοήθησα!

---

Εντάξει, εκφράστηκα έτσι για τις εξετάσεις επειδή μόλις χθες πήρα τα αποτελέσματα και είναι φρέσκα αλλά πιστεύω ότι όσο περνάνε οι μέρες θα είμαι όλο και καλύτερα, στην τελική θα τις κοιτάω κάθε μέρα για να μου το υπενθυμίζω ότι είμαι μια χαρά :p Είναι χαζό αλλά τί να κάνουμε;
Και μόνο η συζήτηση που κάναμε με βοήθησε, αν πετύχω να σκέφτομαι και κάτι καλό όταν με πιάνουν αυτά τότε αυτό θα είναι θαύμα! :D Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ όπως και να ΄χει και μόνο για το χρόνο σου... :o

λοιπον παιδια ...εδω και 8 περιπου μήνες με επιασε , ενας πονος στο κεφαλι, περιπου πίσω απο το αυτί. για 2 μερες και μετα εξαφανίστηκε....κατα διαστηματα με ενοχλει λιγο, αλλα τιποτα το σοβαρο . Απο τον φοβο μου και τον πανικο μου ομως και επειδη ειμαι τερμα φοβιτσιαρα .οταν με ξαναπιασε τον οκτωβριο παλι, αμαστατωσα την οικογενια μου, και πηγαμε σε νευρολογο. οπου μετα απο την εξεταση που μου εκανε μου ειπε πως ειναι απο το αγχος μου.....!!! και που θελω να καταλίξω εδω και τρεισ μερες εχω μια ιωση που με ταλαιπωρει και με εχει πιασει ενας πονοκεφαλος , απο την αριστερη πλευρα του κεφαλιου μονο και μεχρι μεσα στο ματι, καθως επισης εβλεπα και λιγο θολα το πρωι. εεεε λοιπον απο το πρωι ειμαι μεσα στην στεναχωρια γιατι παλι νομιζω οτι εχω ογκο. και μου ετιχαν τρια περιστατικα μεσα σε 2 μηνες καποιοι γνωστοι μου , τους βρηκαν ογκο στο κεφαλι . και δεν θέλει και πολυ για να με παρει απο κατω.

Quote:

---

Originally Posted by AGXOS-NIKI

λοιπον παιδια ...εδω και 8 περιπου μήνες με επιασε , ενας πονος στο κεφαλι, περιπου πίσω απο το αυτί. για 2 μερες και μετα εξαφανίστηκε....κατα διαστηματα με ενοχλει λιγο, αλλα τιποτα το σοβαρο . Απο τον φοβο μου και τον πανικο μου ομως και επειδη ειμαι τερμα φοβιτσιαρα .οταν με ξαναπιασε τον οκτωβριο παλι, αμαστατωσα την οικογενια μου, και πηγαμε σε νευρολογο. οπου μετα απο την εξεταση που μου εκανε μου ειπε πως ειναι απο το αγχος μου.....!!! και που θελω να καταλίξω εδω και τρεισ μερες εχω μια ιωση που με ταλαιπωρει και με εχει πιασει ενας πονοκεφαλος , απο την αριστερη πλευρα του κεφαλιου μονο και μεχρι μεσα στο ματι, καθως επισης εβλεπα και λιγο θολα το πρωι. εεεε λοιπον απο το πρωι ειμαι μεσα στην στεναχωρια γιατι παλι νομιζω οτι εχω ογκο. και μου ετιχαν τρια περιστατικα μεσα σε 2 μηνες καποιοι γνωστοι μου , τους βρηκαν ογκο στο κεφαλι . και δεν θέλει και πολυ για να με παρει απο κατω.

---

Να σου πω τι θα έκανα εγώ στη θέση σου...καταρχήν υποθέτω ότι εφόσον έχεις ίωση πήγες σε γιατρό και παίρνεις κάποια αγωγή, σωστά; Εγώ λοιπόν θα πήγαινα ακόμα μια φορά να του πω την ανησυχία μου αν δεν μπορούσα να τη βγάλω με τίποτα από το μυαλό μου...προκειμένου να βασανίζεσαι αν δεν μπορεί να επικρατήσει η λογική σου κάνε αυτό...πάντως είναι λογικό εφόσον είσαι άρρωστη με ίωση να έχεις και πονοκέφαλο...περίμενε να γίνεις καλά (αν αντέχεις ψυχολογικά) κι αν δεν σου περάσει τότε το ψάχνεις παραπάνω...όσο για τους γνωστούς τους μην το σκέφτεσαι καν, αυτό δεν έχει καμία σχέση μ' εσένα...
Οπότε: αν αυτό που σου είπα για το ότι ο πονοκέφαλος είναι λογικό σύμπτωμα σε μια ίωση σε πείθει και σε καθησυχάζει τότε περίμενε...αν όχι, τότε η μόνη λύση είναι να ξαναπάς στο γιατρό σου και να σε πείσει αυτός...

σε αυτην την περιπτωση τι κανετε λοιπον παιδια?????

Quote:

---

Originally Posted by Κύκνος

Να σου πω τι θα έκανα εγώ στη θέση σου...καταρχήν υποθέτω ότι εφόσον έχεις ίωση πήγες σε γιατρό και παίρνεις κάποια αγωγή, σωστά; Εγώ λοιπόν θα πήγαινα ακόμα μια φορά να του πω την ανησυχία μου αν δεν μπορούσα να τη βγάλω με τίποτα από το μυαλό μου...προκειμένου να βασανίζεσαι αν δεν μπορεί να επικρατήσει η λογική σου κάνε αυτό...πάντως είναι λογικό εφόσον είσαι άρρωστη με ίωση να έχεις και πονοκέφαλο...περίμενε να γίνεις καλά (αν αντέχεις ψυχολογικά) κι αν δεν σου περάσει τότε το ψάχνεις παραπάνω...όσο για τους γνωστούς τους μην το σκέφτεσαι καν, αυτό δεν έχει καμία σχέση μ' εσένα...
Οπότε: αν αυτό που σου είπα για το ότι ο πονοκέφαλος είναι λογικό σύμπτωμα σε μια ίωση σε πείθει και σε καθησυχάζει τότε περίμενε...αν όχι, τότε η μόνη λύση είναι να ξαναπάς στο γιατρό σου και να σε πείσει αυτός...

---

Ναι πηγα σε γιατρο και απο σημερα αρχιζω αντιβιοση....και υπομονη μπορω να κανω {νομιζω} αλλα το προβλημα με εμενα εειναι οτι και στους γιατρουσ φοβαμε να παω, γιατι νομιζω θα μου βρουν κατι πολυ σοβαρο. οι τελευταιες εξετασεις που εκανα ηταν πριν απο ενα χρονο και γιατι η πεθερα μου δουλευει σε νοσοκομειο και αυτη επεμενε να τις κανουμε . 6 φιαλιδια αιμα μου πηραν " κοσκινο " με κανανε και ολα ηταν τελεια αλλα εγω για λιγο καιρο ειμαι καλα και μετα απο λιγο παλι τα ιδια. και βεβαια που ξερεις σε ενα χρονο τι γινεται σωστα???

Quote:

---

Originally Posted by AGXOS-NIKI

Ναι πηγα σε γιατρο και απο σημερα αρχιζω αντιβιοση....και υπομονη μπορω να κανω {νομιζω} αλλα το προβλημα με εμενα εειναι οτι και στους γιατρουσ φοβαμε να παω, γιατι νομιζω θα μου βρουν κατι πολυ σοβαρο. οι τελευταιες εξετασεις που εκανα ηταν πριν απο ενα χρονο και γιατι η πεθερα μου δουλευει σε νοσοκομειο και αυτη επεμενε να τις κανουμε . 6 φιαλιδια αιμα μου πηραν " κοσκινο " με κανανε και ολα ηταν τελεια αλλα εγω για λιγο καιρο ειμαι καλα και μετα απο λιγο παλι τα ιδια. και βεβαια που ξερεις σε ενα χρονο τι γινεται σωστα???

---

Προσπάθησε κάθε φορά που σκέφτεσαι κάτι τέτοιο, να εκλογικεύεις την σκέψη σου. Κι εγώ το φοβόμουν να πάω στους γιατρούς, σε καταλαβαίνω απόλυτα. Όταν δεν θα είσαι πάλι καλά επειδή θα νομίζεις κάτι τέτοιο, συζήτησε το με κανέναν (χωρίς απαραίτητα να είναι ο γιατρός, αφού έχεις κάνει τόσες εξετάσεις και είσαι μια χαρά). Εμένα με βοηθάει να το συζητάω με κανέναν γονιό μου, να με βρίζει που σκέφτομαι τέτοια πράγματα χωρίς να υπάρχει λόγος και μετά γίνομαι καλύτερα :Ρ
Διάβασε το σχόλιο που έκανα στις 21-01-2012 22:57 σε αυτό το ποστ, την τελευταία παράγραφο. Είναι η εξήγηση που μου έδωσε ειδικός ψυχίατρος για τον λόγο που σε πονάει το κεφάλι ψυχολογικά.

Και θα συμφωνήσω με τον Κύκνο (δεν μπορώ να βάλω θυλικό άρθρο σ'αυτή τη λέξη, συγνώμη!) για την ίωση που είναι λογικό να προκαλεί πονοκεφάλους.

Quote:

---

Originally Posted by AGXOS-NIKI

Ναι πηγα σε γιατρο και απο σημερα αρχιζω αντιβιοση....και υπομονη μπορω να κανω {νομιζω} αλλα το προβλημα με εμένα ειναι οτι και στους γιατρουσ φοβαμε να παω, γιατι νομιζω θα μου βρουν κατι πολυ σοβαρο. οι τελευταιες εξετασεις που εκανα ηταν πριν απο ενα χρονο και γιατι η πεθερα μου δουλευει σε νοσοκομειο και αυτη επεμενε να τις κανουμε . 6 φιαλιδια αιμα μου πηραν " κοσκινο " με κανανε και ολα ηταν τελεια αλλα εγω για λιγο καιρο ειμαι καλα και μετα απο λιγο παλι τα ιδια. και βεβαια που ξερεις σε ενα χρονο τι γινεται σωστα???

---

Έλα τώρα, μην σκέφτεσαι έτσι...πόσο χρονών είσαι; Υποθέτω νέα...
Αυτό με τους γιατρούς δυστυχώς δεν το καταλαβαίνω γιατί εγώ όταν αισθάνομαι άσχημα θέλω να πάω για να δω τι είναι και να το αντιμετωπίσω...εσύ αν φοβάσαι, πιέσου λίγο και πήγαινε...και μην πας μόνη σου αλλά με μια φίλη σου ή κάποιον δικό σου, το έχω κάνει εγώ σε περίπτωση που φοβόμουν ότι είχα κάτι σοβαρό και με βοήθησε που δεν ήμουν μόνη...

Quote:

---

Originally Posted by Κύκνος

Έλα τώρα, μην σκέφτεσαι έτσι...πόσο χρονών είσαι; Υποθέτω νέα...
Αυτό με τους γιατρούς δυστυχώς δεν το καταλαβαίνω γιατί εγώ όταν αισθάνομαι άσχημα θέλω να πάω για να δω τι είναι και να το αντιμετωπίσω...εσύ αν φοβάσαι, πιέσου λίγο και πήγαινε...και μην πας μόνη σου αλλά με μια φίλη σου ή κάποιον δικό σου, το έχω κάνει εγώ σε περίπτωση που φοβόμουν ότι είχα κάτι σοβαρό και με βοήθησε που δεν ήμουν μόνη...

---

- Οι μοναδικοι ανθρωποι που μπορω να παω για εξετασεις μαζι τουσ ειναι οι γονεις μου που και αυτοι μενουν μακρια μου , και μονο σε αυτους χαλαρωνω οτνα μιλαω, ισως γιατι και αουτοι περασαν τα ιδια με εμενα και γιατι ειναι οι μονοι ανθρωποι που με αγαπαν και μου το δειχνουν ,,,,,με αυτους παω για εξετασεις.. και ειμαι 29 χρονων ...απο τα 24 στο λουκι αυτο

Quote:

---

Originally Posted by AGXOS-NIKI

- Οι μοναδικοι ανθρωποι που μπορω να παω για εξετασεις μαζι τουσ ειναι οι γονεις μου που και αυτοι μενουν μακρια μου , και μονο σε αυτους χαλαρωνω οτνα μιλαω, ισως γιατι και αουτοι περασαν τα ιδια με εμενα και γιατι ειναι οι μονοι ανθρωποι που με αγαπαν και μου το δειχνουν ,,,,,με αυτους παω για εξετασεις.. και ειμαι 29 χρονων ...απο τα 24 στο λουκι αυτο

---

Εντάξει, τότε αν ξαναχρειαστεί τότε θα το κανονίσεις να πας μαζί τους αλλά μην σκέφτεσαι στα καλά του καθουμένου ότι δεν ξέρεις τι γίνεται σ' ένα χρόνο...

Quote:

---

Originally Posted by Dark_Jedi

Προσπάθησε κάθε φορά που σκέφτεσαι κάτι τέτοιο, να εκλογικεύεις την σκέψη σου. Κι εγώ το φοβόμουν να πάω στους γιατρούς, σε καταλαβαίνω απόλυτα. Όταν δεν θα είσαι πάλι καλά επειδή θα νομίζεις κάτι τέτοιο, συζήτησε το με κανέναν (χωρίς απαραίτητα να είναι ο γιατρός, αφού έχεις κάνει τόσες εξετάσεις και είσαι μια χαρά). Εμένα με βοηθάει να το συζητάω με κανέναν γονιό μου, να με βρίζει που σκέφτομαι τέτοια πράγματα χωρίς να υπάρχει λόγος και μετά γίνομαι καλύτερα :Ρ
Διάβασε το σχόλιο που έκανα στις 21-01-2012 22:57 σε αυτό το ποστ, την τελευταία παράγραφο. Είναι η εξήγηση που μου έδωσε ειδικός ψυχίατρος για τον λόγο που σε πονάει το κεφάλι ψυχολογικά.

Και θα συμφωνήσω με τον Κύκνο (δεν μπορώ να βάλω θυλικό άρθρο σ'αυτή τη λέξη, συγνώμη!) για την ίωση που είναι λογικό να προκαλεί πονοκεφάλους.

---

και εγω αυτο κανω με τους γονοις μου τα συζηταω , και οι δικοι μου τα ιδια λενε ,αλλα εμενα με ενοχλει αυτο γιατι εκεινη την στιγμη που με πιανει ο πανικος πιο πολυ αναγκη εχω την φροντιδα τους παρα το{ βρισιμω}.
και προφανως κατι ξερει παραπανω ο ψυχιατρος απο εμας., και αν σου πω τα ιδια λενε και οι γονεις μου. οτι σοσ το εχεις στο μυαλο σου τοσο πιο εντονα το νιωθεις.

Quote:

---

Originally Posted by Κύκνος

Εντάξει, τότε αν ξαναχρειαστεί τότε θα το κανονίσεις να πας μαζί τους αλλά μην σκέφτεσαι στα καλά του καθουμένου ότι δεν ξέρεις τι γίνεται σ' ένα χρόνο...

---

εχεισ δικαιο αλλα μονο τετοιες σκεψεις περνανε απο το μυαλο μου
. και συγουρα οι σκεψεισ μασ καθοριζουν τα παντα

Quote:

---

Originally Posted by Dark_Jedi

Και θα συμφωνήσω με τον Κύκνο (δεν μπορώ να βάλω θυλικό άρθρο σ'αυτή τη λέξη, συγνώμη!) για την ίωση που είναι λογικό να προκαλεί πονοκεφάλους.

---

Δεν πειράζει, μ' αρέσει έτσι όπως ακούγεται, έτσι είναι το σωστό :D :p

Quote:

---

Originally Posted by Θεοφανία

νταρκ, υπάρχουν "ασθένειες" και ασθένειες....:)
Είναι πολύ ωραίο αυτό που κατάφερες, όμως έχω μια ένσταση και θα σου εξηγήσω τι εννοώ.
Είναι διαφορετική η "κατάθλιψη" ή οι "φοβίες" από την κατάθλιψη και τις φοβίες.
Φαντάσου πως πονάει το πόδι σου σε κυνηγάει ένας σκύλος να σε δαγκώσει και συ ξεχνάς τον πόνο σου και τρέχεις για να γλιτώσεις.
Η άλλη περιπτωση είναι να έχεις σπάσει το πόδι σου και να σε κυνηγάει ο σκύλος.
Εκεί δεν γλιτώνεις, θα σε δαγκώσει.

---

Δεν το παρατήρησα νωρίτερα αυτό το σχόλιο, ζητώ συγνώμη. Λοιπόν, ο ψυχίατρος στον οποίο είχα πάει μου είχε διαγνώσει κατάθλιψη και μου έδωσε και αντικαταθλιπτικά (όχι πολύ δυνατά γιατί όπως είπε, τώρα ξεκινούσα τη θεραπεία). Λεγόντουσαν Ladose αν δεν κάνω λάθος. Μετά σκέφτηκα ότι υπερέβαλε και οτι είχα πρώιμο στάδιο απλά. Και πάλι όμως, ήταν ειδικός, δεν μπορούσα να τον αμφισβητίσω αν και το έκανα. Μετά απο μία βδομάδα με τα φάρμακα ένιωθα ότι είχα παρενέργειες και τα έκοψα (λάθος μου). Δεν ξαναπήρα. Τώρα αν το διάστημα ανάρρωσης μου θα ήταν μικρότερο αν δεν τα είχα κόψει, αυτό δεν το ξέρω. Δεν λέω φυσικά ότι όλοι με το να το ρίξουν στην πλάκα θα γίνουν καλά. Λέω οτί απλά ο καθένας θα πρέπει να βρει ένα είδος βοήθειας μέσα του παράλληλα με τη θεραπεία φαρμάκων. Εγώ ίσως είχα ήπια μορφή και δεν χρειάστηκα. Αλλά πιστεύω ότι αν ήμουν χειρότερα, ναι μεν θα χρειαζόμουν τα φάρμακα, αλλά η βοήθεια μέσα μου δεν θα ήταν αχρείαστη.

Quote:

---

Originally Posted by Dark_Jedi

Δεν το παρατήρησα νωρίτερα αυτό το σχόλιο, ζητώ συγνώμη. Λοιπόν, ο ψυχίατρος στον οποίο είχα πάει μου είχε διαγνώσει κατάθλιψη και μου έδωσε και αντικαταθλιπτικά (όχι πολύ δυνατά γιατί όπως είπε, τώρα ξεκινούσα τη θεραπεία). Λεγόντουσαν Ladose αν δεν κάνω λάθος. Μετά σκέφτηκα ότι υπερέβαλε και οτι είχα πρώιμο στάδιο απλά. Και πάλι όμως, ήταν ειδικός, δεν μπορούσα να τον αμφισβητίσω αν και το έκανα. Μετά απο μία βδομάδα με τα φάρμακα ένιωθα ότι είχα παρενέργειες και τα έκοψα (λάθος μου). Δεν ξαναπήρα. Τώρα αν το διάστημα ανάρρωσης μου θα ήταν μικρότερο αν δεν τα είχα κόψει, αυτό δεν το ξέρω. Δεν λέω φυσικά ότι όλοι με το να το ρίξουν στην πλάκα θα γίνουν καλά. Λέω οτί απλά ο καθένας θα πρέπει να βρει ένα είδος βοήθειας μέσα του παράλληλα με τη θεραπεία φαρμάκων. Εγώ ίσως είχα ήπια μορφή και δεν χρειάστηκα. Αλλά πιστεύω ότι αν ήμουν χειρότερα, ναι μεν θα χρειαζόμουν τα φάρμακα, αλλά η βοήθεια μέσα μου δεν θα ήταν αχρείαστη.

---

..σου λέω κάτι εντελώς διαφορετικό, αλλά μάλοον δεν το καταλαβες.
Θα προσπαθήσω να γίνω πιο σαφής.
Αν κάποιος πάσχει απο παθολογική κατάθλιψη και όχι κατάθλιψη τύπου "αυτή την εποχή είναι όλα στραβά", τότε δεν μπορεί σε καμία περιπτωση να ιαθεί με χιούμορ και καλή παρέα. Αυτό ήταν και το παράδειγμα που σου έδωσα με το σπασμένο πόδι.
Κατά τα άλλα, χαίρομαι για σένα, γιατί ακόμη και όταν πέφτει κάποιος ψυχολογικά είναι πολύ σημαντικό να ψάχνει τρόπους να ανέβει και δη τόσο αισιόδοξους...:)

Quote:

---

Originally Posted by Θεοφανία

..σου λέω κάτι εντελώς διαφορετικό, αλλά μάλοον δεν το καταλαβες.
Θα προσπαθήσω να γίνω πιο σαφής.
Αν κάποιος πάσχει απο παθολογική κατάθλιψη και όχι κατάθλιψη τύπου "αυτή την εποχή είναι όλα στραβά", τότε δεν μπορεί σε καμία περιπτωση να ιαθεί με χιούμορ και καλή παρέα.

---

Τωρα τι να πω... Δεν εχω να προσθεσω κατι, συμφωνω απολυτα.


Ο λογος που εγραψε το παραπανω μηνυμα ο dark (που τυχαινει να ειναι κ αδερφος μου) ειναι για να τονισει οτι ισως να ειχε κ αυτος "παθολογικη" ή "βαρια" καταθλιψη, κατι που προσωπικα δεν το πιστευω, οταν καποιος ειναι καταθλιπτικος ειναι μια κατασταση εξαιρετικα δυσκολη, δεν ειναι απλως το αισθημα της στεναχωριας που σου βγαινει καθε βραδυ κλπ κλπ αλλα κατι πολυ χειροτερο κ βαθυτερο. -πιστευω-

Καλημέρα στο νέο μέλος και σε όλη την παρέα. Είμαι η ΒΙΒΙΑΝ έχω γράψει πριν μέρες στο θεμα με την αρρωστοφοβία, παιδια διαβάζοντας τις εμπειρίες σας νομίζω ότι τα έχω γράψει εγώ. Σήμερα ξημέρωσε μια όμορφη χειμωνιάτικη Κυριακή κι αντι νακάνω του κόσμου τα ευχάριστα πράγματα μπήκα σε ιατρικά site (εχω γυναικολογικό πρόβλημα κι ισως κάνω υστεροκτομή) εντάξει πρέπει να το αντιμετωπίσω αλλά το να με πηγαίνει όπου θέλει κι να βρεθώ να ψάχνω πάλι συμπτωματα καρκίνου είναι άρρωστο!!!Συμφωνείται? Καποτε μια νευρολόγος μου είπε ότι κάνω σαν τον αλλέργικό στην γύρη που χώνει το κεφάλι του στα λουλούδια! Η ψυχολόγος μου είπε ότι έχω υποχονδρίαση. Το κακό με μένα είναι ότι 4μιση χρόνια πέρνω αντικαταθλιπτικά και μου φαίνεται αδιανόητο να τα σταματήσω.Τελικά δεν ειμαι σίγουρη αν φοβάμαι τον θάνατο η απλά φοβάμαι να ζήσω!

Quote:

---

Originally Posted by Πανοπτικός

Τωρα τι να πω... Δεν εχω να προσθεσω κατι, συμφωνω απολυτα.


Ο λογος που εγραψε το παραπανω μηνυμα ο dark (που τυχαινει να ειναι κ αδερφος μου) ειναι για να τονισει οτι ισως να ειχε κ αυτος "παθολογικη" ή "βαρια" καταθλιψη, κατι που προσωπικα δεν το πιστευω, οταν καποιος ειναι καταθλιπτικος ειναι μια κατασταση εξαιρετικα δυσκολη, δεν ειναι απλως το αισθημα της στεναχωριας που σου βγαινει καθε βραδυ κλπ κλπ αλλα κατι πολυ χειροτερο κ βαθυτερο. -πιστευω-

---

Ακριβώς, υπάρχουν καταθλίψεις και καταθλίψεις. Κάπου στο 25% του πληθυσμού θα εμφανίσει "καταθλιπτικό" επεισόδιο μια φορά στην ζωή του. Τα περισσότερα από αυτά θα φύγουν μόνα τους μέσα σε κάποιους μήνες. Υπάρχουν όμως και πιο σοβαρές καταστάσεις μέχρι στο σημείο (κάπου 1-2% του πληθυσμού) της πιο χρόνιας πολύ πιο βαριάς μορφής (πιο "βιολογικής") "μελαγχολικής κατάθλιψης" (που μόνο να σηκώσεις το πόδι σου από το έδαφος είναι άθλος). Βασικά η κατάθλιψη είναι σαν "συναισθηματικός πυρετός", ανάλογα με την αιτία μπορεί να έχεις δέκατα, μπορεί να έχεις 38, μπορεί να βαρέσει και μόνιμα 40άρια.

Συνήθως αυτοί που αποκτούν κατάθλιψη λόγω νευρώσεων όπως στην υποχονδρία/νοσοφοβία που είχε ο φίλος (η στις κρίσεις πανικού και στο γενικευμένο άγχος) είναι ελαφριά-μέτρια αντιδραστική κατάθλιψη που μπορεί να περάσει-μαζί με την μείωση του άγχους- απλά και μόνο με δραστικές αλλαγές στον τρόπο σκέψης και ζωής (όπως με το "χιούμορ" του φίλου). Αυτό το είδος της μέτριας-"αντίδρασης στο άγχος"- τύπου κατάθλιψης ανταποκρίνεται και άριστα σε ψυχοθεραπείες όπως γνωσιακή-συμπεριφορική. Πάντως όντως το χιουμορ είναι ευεργετικό και μπράβο στον φίλο που είδε θετικά το πράγμα και μπόρεσε και το ξεπέρασε!

Γεια σας και πάλι παιδιά!

Νομίζω οτί η συζήτηση έχει αρχίσει να ξεφεύγει λίγο. Δεν υπάρχει κάτι που να μην έχω αποσαφηνίσει στο αρχικό μου ποστ. Δεν μίλησα για το τι είδους κατάθλιψη είχα. Μίλησα για τα συμπτώματα αυτής και πώς το αντιμετώπισα εγώ. Ένας που έχει παθολογική κατάθλιψη, υπάρχει περίπτωση να έχει μόνο αυτά τα συμπτώματα? Γιατί το φτάσαμε εκεί το θέμα τότε?

Όπως βλέπετε από τις πρώτες απαντήσεις, δεν ήρθε σ'αυτο το thread κάποιος με παθολογική κατάθλιψη να απαντήσει. Παρατήρησα άτομα που είχαν ΑΚΡΙΒΩΣ με το ίδιο πρόβλημα με μένα τότε. Αυτοί λοιπόν, πώς το κατάλαβαν? Επίσης, τo thread σαν τίτλο επάνω δεν γράφει "Η δική μου θεραπεία απο παθολογική κατάθλιψη", ή "μανιοκατάθλιψη" ή έστω και "πρώιμο στάδιο κατάθλιψης". Γράφει ΜΟΝΟ τα συμπτώματα (συγνώμη που γίνομαι τόσο επεξηγηματικός στα λεγόμενα μου, αλλά παρατήρησα οτί δημιουργούνται εύκολα παρεξηγήσεις).

Quote:

---

Originally Posted by Dark_Jedi

Όπως βλέπετε από τις πρώτες απαντήσεις, δεν ήρθε σ'αυτο το thread κάποιος με παθολογική κατάθλιψη να απαντήσει. Παρατήρησα άτομα που είχαν ΑΚΡΙΒΩΣ με το ίδιο πρόβλημα με μένα τότε. Αυτοί λοιπόν, πώς το κατάλαβαν? Επίσης, τo thread σαν τίτλο επάνω δεν γράφει "Η δική μου θεραπεία απο παθολογική κατάθλιψη", ή "μανιοκατάθλιψη" ή έστω και "πρώιμο στάδιο κατάθλιψης". Γράφει ΜΟΝΟ τα συμπτώματα (συγνώμη που γίνομαι τόσο επεξηγηματικός στα λεγόμενα μου, αλλά παρατήρησα οτί δημιουργούνται εύκολα παρεξηγήσεις).

---

Κανείς δεν παρεξήγησε, ούτε αμφισβήτησε κανείς τι πέρασες, παρένθεση ήταν φίλε Sith ;). Το ότι ξεπέρασες τις κρίσεις πανικού και την νοσοφοβία μόνος σου αλλάζοντας την όλη στάση σου και απομυθοποιώντας το με χιούμορ ήταν τεράστιο κατόρθωμα και μπράβο! :D