....μετανιωσα και το βγαζω νομιζω πως ουτε κι αυτο εχει σημασια....πρεπει κανεις να κοιταει μπροστα και να μην κοιταει το παρελθον....δε μαρεσω ετσι.....αρκετα...... θελω να ειμαι δυνατη και να μη σκεφτομαι.
Printable View
....μετανιωσα και το βγαζω νομιζω πως ουτε κι αυτο εχει σημασια....πρεπει κανεις να κοιταει μπροστα και να μην κοιταει το παρελθον....δε μαρεσω ετσι.....αρκετα...... θελω να ειμαι δυνατη και να μη σκεφτομαι.
nflu, δε σου βγάζει όλο το κείμενο γιατί δεν έχεις αφήσει κενά μετά τα κόμματα και τις τελείες. Αν θέλεις διόρθωσέ το για να στο δείξει όλο και να το συζητήσουμε. Για αρχή θα σου πω ότι αυτό το γιορτές αγάπης, πω ρε τι μου θύμισες λέμε! Πραγματικά υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος να υπάρχουν ακόμη και να συνοδεύονται από οικογενειακές αηδιαστικές συγκεντρώσεις όπου κάθε απωθημένο, κάθε διαφωνία και κάθε μαλάκυνση έρχεται ξανά -για χιλιοστή φορά- στη φόρα?
Τα έχω κόψει τα τελευταία χρόνια ΟΛΑ, γιορτές, συγκεντρώσεις, συμβούλια οικογενειακά και βρήκα την υγειά μου. Λέμε τώρα, γιατί με τέτοιες οικογένειες, υγειά δε βλέπεις.
nflu, αυτό που περιγραφεις για τις γιορτες αγαπης ΄που τσακώνονταν το έχω βιώσει και γω για χρονια με τους γονεις μου. Αποτέλεσμα: δεν μου αρέσει καθολου η γκρινια, τη σιχαινομαι σε τέτοιο σημειο που δεν μπορω καποιες φορές να διεκδικώ καποια πραγματα που θέλω. Οι γονεις μας έχουν κανει τελικά χωρις να το θέλουν πολλά κακά.
ευχαριστω ελπιζω τωρα να το βγαλει....
Αχ!Αυτοί οι γονείς!Μερικοί άνθρωποι δεν πρέπει να γίνονται .Είμαι παιδί χωρισμένων με μεγάλωσε η γιαγιά μου, μια ζωή με έχουν γραμμένη κ αυτό με ΠΟΝΑΕΙ.Νάντια δεν ξέρω που θα βρεις το χαμογελό σου πάντως ελπίζω κ εύχομαι να σου χαμογελάσει η ζωή γιατί στο χρωστάει με ΤΟΚΟΥΣ.
Νάντια κατ' αρχήν θα θελα να σου πω οτι ο τρόπος γραφής σου στις μέχρι τώρα αναρτήσεις σου είναι μακραν απο τους καλύτερους που έχω συναντήσει, και ο ένας απο τους 2 καλύτερους που έχω δει στο συγκεκριμένο φόρουμ. Γενικά δεν ξέρω γιατι, αλλα βγάζεις πολύ θετικό συναίσθημα όπως γράφεις, γενικά ο τρόπος σου προσδίδει πολύ καλλιεργημένο άνθρωπο και καλό χαρακτήρα.
Πάμε παρακάτω τωρα... στην τελευταία παράγραφο διακρίνω μερικές ασάφειες (αυτα τα οποία έχω υπογραμίσει) :
Νάντια δεν έχεις κάνει σωστή διατύπωση. Σε πειράζει μόνο να ΜΗΝ ακούς φωνές, καυγάδες κτλ? :confused: Επίσης αυτο που έγραψες "σαν να μη ζω εγω την ζωη μου αλλα καποιος αλλος" είναι λιγο δυσνόητο έτσι όπως το έθεσες. Κατα βάθος πιστευω οτι το πρόβλημα διακρίνεται σε πράγματα που δεν είχες/εχεις στην ζωή σου και γι αυτό δεν χαμογελάς πλατιά όπως γράφεις. Είναι ελλειπές το κείμενο στην τελευταία παράγραφο, ίσως θα θελες να εξωτερικεύσεις κι άλλα πράγματα τα οποία ίσως δυσκολεύεσαι να παραδεχθείς και η ίδια. Γιατι το μοναδικό συμπέρασμα που εξάγω απο αυτα που γράφεις στο τέλος, είναι οτι σε χαλάει η αίσθηση κενού που πάνω κάτω έχουμε όλοι οι ανθρώποι κάποιες φορές.Quote:
Originally Posted by nflu
Γιαννη το εβγαλα,με κανει να νιωθω κλαψιαρα και δεν ηθελα ποτε να μαι.....παντως οταν λεω για την ζωη που ζει καποιος αλλος....εχεις ακουσει το <<παραπονο>> της Αρβανιτακη κατι τετοιο....νιωθω σαν να μην εκανα ποτε τιποτα μα τιποτα απο οσα θα με εκαναν ευτυχισμενη...πως ημουν μια τεραστια αποτυχια,ενα λαθος απο το αλφα ως το ωμεγα....μη νομιζεις προσπαθω απεγνωσμενα να ειμαι θετικη και γελαω συνεχεια ακομα και με τα πιο χαζα πραγματα αλλα μεσα μου ξερω πως εχασα μια ζωη στο τιποτα.....οτι αγαπησα πολυ στην ζωη μου χαθηκε για παντα και παντα με τον πιο βιαιο τροπο.....ουφ τωρα ειμαι πολυ φορτισμενη δεν θελω να θυμαμαι τιποτα.
Τελικά το' χει η συγκεκριμένη περίοδος και μας έχει πάρει όλους απο κάτω ψυχολογικά μετα απο ανασκοπήσεις του παρελθόντος ή είναι ιδέα μου? Μήπως οφείλεται σε κλιματολογικούς παράγοντες? Στο λεω γιατι κι εγω ξυχοπλακώθηκα άγρια μετα απο μια ανασκόπηση που έκανα πριν λιγο καιρό, και συνειδητοποίησα το επίπεδο της ατυχίας μου. Εμένα η ζωή μου ουσιαστικά σταμάτησε στα 23, απο εκει κι υστερα λίγες οι χαρές και οι έντονες στιγμές. Τεσπα, ξαναγυρνάω στο θέμα. Πάντως αυτο που γράφεις "οτι αγαπησα πολυ στην ζωη μου χαθηκε για παντα και παντα με τον πιο βιαιο τροπο..." είναι όλη η ουσία του προβλήματος. ΤΙ είναι αυτο που αγάπησες τόσο πολύ και χάθηκε για πάντα?Quote:
Originally Posted by nflu
Τέλος, κάπου διάβασα οτι η μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη.
ξερεις κατι....το να θυμασαι μονο κακο κανει.Τσιμεντο και παλι τσιμεντο και προς θεου οχι αλλο καρβουνο.....εχω ηρεμησει τωρα λιγο,το να σκεφτομαι καποια πραγματα ειναι σαν μαχαιρια στην καρδια και μετα ξεσπαω και λεω δεν βαριεσαι δεν εγινε και τιποτα....δεν εχει σημασια,ετσι ειναι.....με ρωτας τι αγαπησα και χαθηκε.....
μπορει να φανει ρομαντικο και απεραντα ουτοπικο...και μαλλον ετσι ειναι...αλλα εγω αγαπησα μια φορα πραγματικα στην ζωη μου.Τον συντροφο μου τον αγαπω πολυ και δεν θα τον πληγωνα ποτε,σαν ενα παιδι που πρεπει να προστατεψω....αλλα πως να στο πω μια φορα αγαπησα,βαθια,απολυτα,με καθε σταγονα απο το ******** το αιμα μου κι οταν τελειωσε,αποτομα πριν καν προφτασω να το χαρω, καλυτερα να με σκοτωνε επιτοπου χιλιες φορες γιατι περασε απο μεσα μου τετοια λαιλαπα που τα καψε ολα κι οτι απομεινε ηταν καμενη γη και τι να φυτρωσει....
Τι αλλο να σου πω....ηθελα να περασω στο πανεπιστημιο τοσο πολυ και διαβασα μονη μου κατω απο αντιξοες συνθηκες και περασα η ηλιθια και δεν πηγα ουτε να γραφτω γιατι ημουν σκατα και βουλιαζα....
Την μανα μου που μια ζωη με ειχε βασανισει....κι ομως την λατρευα και το μονο που ηθελα απο αυτην ηταν να με αγκαλιασει,να παραδεχτει τα λαθη της και να μου πει πως με αγαπαει.....μολις τα βρηκαμε κι αρχισαμε δειλα να ανοιγομαστε....βγηκε μια μερα να πεταξει τα σκουπιδια και την χτυπησε ενας μεθυσμενος οδηγος και την εστειλε επιτοπου....
Θελεις κι αλλα...ενα σωρο αλλα που κατανταει γελοιο....ακομα και για μενα που τα χω ζησει.Ενας διαολος ή ενας θεος που με κυνηγαει ασταματητα αλλα δεν θα του περασει....εγω ακομα τον κοιροιδευω και του λεω να παει να γαμηθει...
Λοιπον άκου να δεις, εδω μέσα κάνουμε κουβέντα ανταλάσσοντας απόψεις, εμπειρίες και γνώμες σχετικά με προβλήματα που αντιμετωπίζουμε (τουλάχιστον ετσι το βλέπω εγω). Υπάρχει ανωνυμία οπότε χαλάρωσε (κακώς έκανες που έσβησες το αρχικό κείμενο).Quote:
Originally Posted by nflu
Αυτο που γράφεις "μια φορα αγαπησα,βαθια,απολυτα,με καθε σταγονα απο το ******** το αιμα μου κι οταν τελειωσε,αποτομα πριν καν προφτασω να το χαρω," το έζησα εγω στο τέλος της 1ης μου σχέσης (η μεγάλη πληγή), την οποία δεν μπόρεσα να ξεπεράσω ολοκληρωτικά οχι γιατι "όλα τα καψε" όπως λες, αλλα γιατι ΗΘΕΛΑ να την ξεπεράσω, και πολύ απλά έτυχε το ανάποδο (όπως πάντα δλδ, οτι θέλω δεν το χω). Το μεγάλο δράμα εκείνης της σχέσης, είναι οτι όταν την αγάπησα έτσι ακριβως όπως γράφεις, τότε την έχασα. Μα ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟΤΕ! Αν αυτο δεν είναι ο ορισμός της ατυχίας, τοτε τι άλλο??? Μόλις αισθανθείς τον ολοκληρωτικό έρωτα, ΤΟΤΕ να τον χάσεις. Καταλαβαίνεις? Ας τον ζούσα μερικά χρόνια ακόμα ρε πουστη μου! ΔΕΝ τον χόρτασα, γι αυτό. Ήταν πολύ λίγο, έφυγε νωρίς. Μόλις που τον άγγιξα έφυγε.
Οι επόμενες σχέσεις? Ειλικρινά ντρέπομαι και να τα σκέφτομαι, καλύτερα να είχα πεθάνει στα 23 μου.
Αυτο που έχω μαρκάρει ως μπολντ είναι αυτο που νιώθω κι εγω, χρόνια τώρα. Αλλα ξέρω οτι δεν είναι τυχαίο, κατι άλλο συμβαίνει. Κάποιες δυνάμεις επιδρούν αρνητικά πάνω στις σκέψεις μου, δεν εξηγείται διαφορετικά. Θα μπορούσα κάποια στιγμή να γράψω βιβλίο, αλλα το αποτέλεσμα θα ήταν αηδιαστικό, καθώς οι διαρκείς ατυχίες καταντάνε και σπαστικές εδω που τα λέμε, το δράμα έχει κι αυτο τα όρια του. Πάντως δεν σου κρύβω οτι διψάω να διαβάζω συναφείς περιπτώσεις γιατι κατα κάποιον τρόπο κάνω έρευνα επι του θέματος.
δεν ξερω τι ακριβως συμβαινει με καποιους ανθρωπους.....το σβησα γιατι για ολα αυτα στην πραγματικη ζωη δεν μιλαω ποτε και σε κανεναν,τουλαχιστον ετσι μ'αυτες τις λεπτομερειες που με κανουν να νιωθω τοσο ευαλωτη....ειδικα για τον ερωτα που εζησα δεν εχω μιλησει ποτε σε κανεναν......το σβησα γιατι τρομαξα αφανταστα οταν το ξαναδιαβασα,ειπα τι σκατα θεε μου.....δεν γινεται ουτε να τα θυμαμαι κι αν μπορουσα θα τα εσβηνα ολα....
Ενφλου οκ, κρατα τα τότε μέσα σου. Καλά φίλες/φίλους δεν έχεις? Δεν έχεις ανοιχτεί ποτε? Τι να πω, κάνεις λες κι έγραψες κατι που σε μειώνει αφάνταστα, καμια ανωμαλία σαν να λέμε. Κι όμως δεν διέκρινα κατι τέτοιο, ουτε έδωσες λεπτομέρειες σχετικά με τον έρωτα που περιγράφεις οτι έζησες. Πάντως αμα δεν αισθάνεσαι άνετα μην γράφεις, τι άλλο να πω? Πάντως το να τα κρατάς μέσα σου δεν βοηθάει (τωρα ειναι και αναλόγως τον άνθρωπο και την ψυχοσυνθεση του...).Quote:
Originally Posted by nflu
Hi, εγώ θα σου έλεγα να ηρεμήσεις και να τα ξεχάσεις όλα, να δεις το παρόν και το μέλλον με αισιοδοξία, και αν δεν μπορείς, να κάνεις κάτι γι'αυτό! Το καλύτερο που χρειάζεσαι είναι ψυχοθεραπεία, αλλά δεν ξέρω κατα πόσο μπορείς. Αυτό που λες ότι νιώθεις σαν να ζει άλλος την ζωή σου, λέγεται αποπρωσοποποίηση, και πρέπει να το κοιτάξεις σε έναν ψυχίατρο. Αυτά από μένα, ελπίζω να βοήθησα. Α, και υπομονή, έχεις περάσει πολλά!!
Παιδιά κακα τα ψεμματα. Ειμαστε φταιγμενοι όλοι εμεις με συγκεκριμενα κοινωνικά στερεοτυπα στο μυαλό μας και αν κατι δεν παει καλά και όπως τα περιμενουμε (που συνηθως δεν πανε παρα μονο για λίγους) αποκταμε ψυχολογικά προβλήματα ειτε μικρά ειτε μεγάλα. Αν μπεις στο τρυπάκι και συγκρινεις καλύτερες καταστασεις από σενα στις οποίες φαινεται έκδηλα ότι η τυχη τους έχει χαμογελάσει χωρις να αγωνιστούν κιόλας τοτε μπορει να σε πιασει και τρέλλα.
Εγώ έχω καταλήξει ότι οσες λιγοτερες επιθυμιες έχουμε σε όλα τα θέματα, τοσο πιο ευκολη θα ειναι η ζωή για μας. Πόσοι όμως μπορούμε να ειμαστε χωρις μεγάλες προσδοκίες και να μην συγκρινουμε κιόλας τον εαυτό μας με κάποιους άλλους που καταφεραν κάποια πράγματα που ίσως θα θέλαμε κ μεις;
Α δηλαδή το να καταστραφεί η ζωή σου είναι αντίθετο του κοινωνικού στερότυπου;
Εγω ξέρεις τι διακρίνω σε κάποιους ανθρώπους μπλου? Οτι έχουν αυτα που θέλουν μπροστά στα πόδια τους, αλλα αντι να σκύψουν να τα πάρουν κάθονται και κλαίνε την τύχη τους.Quote:
Originally Posted by Blue1
Όσον αφορά αυτο που έγραψες περι επιθυμιών, όπως και να το κάνουμε υπάρχουν και βασικές ανάγκες τις οποίες δεν μπορείς να αγνοήσεις, είναι θέμα ανθρώπινης φύσης.
Τέλος, σε αυτο με το μπολντ συμφωνώ απολύτως. Εκεί χρειάζεται και στήριξη απο φίλους κτλ.
σιγουρα υπηρξε καποια στιγμη που η ψυχαναλυση και πιθανον και η φαρμακευτικη αγωγη θα βοηθουσε εγκαιρα και καθοριστικα αλλα δεν υπηρχε η δυνατοτητα και μιλαμε για αλλες εποχες.
Φιλους/ες την πρωτη δεκαετια που εφυγα απο το σπιτι δεν ειχα,οσο πιο πολυ με συμπαθουσε καποιος τοσο πιο τρεχοντας εφευγα....δεν μπορουσα να διαχειριστω ουτε καν την πιο απλη συμπαθεια.
Την δευτερη δεκαετια που μπηκα σε μια σταθερη σχεση ,μπορεσα σιγα σιγα να κοινωνικοποιηθω ,να μη φοβαμαι τοσο τους ανθρωπους,γνωρισα φιλους του συντροφου μου και τις κοπελες τους κι αργοτερα κοπελες απο την δουλεια μου.Ολες οι φιλες μου ομως τωρα ειναι τουλαχιστον 10 χρονια μικροτερες.Νεα παιδια με τα δικα τους προβληματα....τι να πεις...οκ εχω αυτο το προβλημα αλλα ολα εινα υπο ελεγχο....πιο πολυ το ρολο της μαμας παιζω.
Στην σχεση μου ολα ειναι καλα κι ειμαστε αγαπημενοι γιατι αποφευγω τις συγκρουσεις σαν το διαολο το λιβανι....καθε δικο μου ξεσπασμα ακομα και απλα νευρα αντιμετωπιζονταν παντα τρομερα επιθετικα....εγω δινω αναφορα για ολα,που πηγα ,ποιους ειδα,τι φοραω,τι κοιταω στο ιντερνετ....δεχομαι τον ελεγχο,οχι γιατι φοβαμαι,αλλα γινομαι εκεινο το παιδακι πισω στο σπιτι που πρεπει να απαντα με πληρη ειλικρινια και λεπτομερεια για να μη κατηγορηθει ή τιμωρηθει ή εξευτελιστει ......
Το προβλημα ομως εινα πως προσφατα νιωθω σαν να βγηκα απο ενα βαθυ υπνο....πως η ηρεμια μου ειναι μια φολα που ταιζω τον εαυτο μου.Νιωθω να πνιγομαι και δεν εχω υπομονη για τιποτα κι υστερα νιωθω ξαφνικα εκεινα τα γνωριμα σημαδια της καταθλιψης που τα τρεμω οσο τιποτα....και μαζευομαι και προσπαθω να ηρεμησω και να γινω παλι το ζομπι που ειμαι γιατι οταν σκαλιζω κι αναμασαω οπως τωρα σαν την κατσικα ολα τα πριν και ολα τα βαθια τωρα, δεν με χωραει ο τοπος κι αυτο το χω ζησει και το ξερω καλα και ειναι φρικτο και δεν θελω να το ξαναζησω.
Ενφλου, μια ερώτηση: Ποιο είναι το χειρότερο στάδιο (ή πράγμα) που έχεις περάσει στην ζωή σου? Η μεγαλύτερη τραματική εμπειρία να το πω έτσι. Και με το χερι στην καρδιά, επιρρεάζει αρνητικά πάνω στην αρνητική ψυχολογία που βιώνεις σήμερα? Ή το χεις ολοκληρωτικά ξεπεράσει?
Νομιζω πως ηταν οσα περασα μεσα στην οικογενεια μου απο τα 14 και μετα....φυσικα παντα υπηρχαν καυγαδες.
πριν ομως ημουν πολυ χαρουμενο παιδι....οταν αρχισα να γινομαι απο κοριτσακι γυναικα η μανα μου επεσε πανω μου να με φαει....φρικτα πραγματα....μια μερα βρηκε σε ενα τετραδιο μου μια αφελη,κοριτσιστικη εξομολογηση...ξερεις μια καρδουλα και πανω ενα δημητρη σάγαπαω ενα συμμαθητη μου...
αυτο ηταν το τι ακουγα απο κει και περα δεν το φανταζεσαι....τσ....λα, .πουτ....να, που εχεις γκομενους ολο το Μ....(η περιοχη μας)που γαμ...σαι ακομα και με τις φιλες σου και με τους αδελφους των φιλων σου....υστερικα ξεσπασματα οποτε της την βαραγε,ακομα και μεσα στην νυχτα.Φυσικα αν τυχαινε να ειμαστε μαζι και να με κοιταξει ενα αγορι στο δρομο το τι ακουγα μετα....
Αν βεβαια ημουν ολα αυτα που ελεγε θα την ειχα γραψει στα αρχ....α μου αλλα βλεπεις ημουν πολυ αθωο παιδι,οσα μου ελεγε μου φαινονταν τερατωδη,σιχαινομουν την ζωη μου,αυτους ολους,τα παντα.....για να γλιτωσω απο την μανια της κουρεψα τα μαλλια μου,αγοριστικα,αποβαλα καθε θηλυκη κοκεταρια και κλειστηκα σπιτι....εφτιαξα και σενα χαρτονι οπως οι φυλακισμενοι τις μερες μεχρι να γινω 18 και να φυγω απο το σπιτι και της εσβηνα μια μια.Σχολειο,σπιτι,και μετα στο δωματιο μου....ουτε τηλεοραση δεν εβλεπα...καθε φορα που εβλεπε σε καποιο σηριαλ ή ταινια εστω και ενα αθωο φιλι ξεκινουσε το τροπαρι ....αυτα ειναι τσοντες και σενα σαρεσει να βλεπεις τσοντες.
Φρικη,απολυτη σιχαμαρα....οταν πετυχε αυτο που ηθελε αρχισε αλλο...στα 18 με φωναζε γεροντοκορη,αχρηστη.Την πρωτη φορα που εδωσα πανελληνιες και δεν εγραψα καλα σε ενα μαθημα την πηρα καταστεναχωρημενη να της το πω....ξερεις τι μου απαντησε; αχρηστη,το ξερα πως εισαι αποτυχημενη,καθαριστρια θα καταντησεις.....δεν ειχαμε επαφες με κανεναν,δεν μαφηνε να εχω φιλες,ουτε να πηγαινω εγω πουθενα ουτε να ερχονται αυτες,ολες ηταν που....νες που περνανε ναρκωτικα. Αυτα και αλλα πολλα....
Αυτο με σημαδεψε,με εκανε εναν ανθρωπο που φοβοταν την ζωη χωρις καμμια αυτοπεποιθηση κι οσο κι αν παλεψα εχασα πολυ χρονο.
Όταν γράφεις πιο πάνω "Το προβλημα ομως εινα πως προσφατα νιωθω σαν να βγηκα απο ενα βαθυ υπνο....πως η ηρεμια μου ειναι μια φολα που ταιζω τον εαυτο μου."
εννοείς οτι αισθάνεσαι σαν να είχες θάψει επιθυμίες βαθιά μέσα σου, οι οποίες και "επαναστάτησαν" κατα μια έννοια? Γιατι έτσι αντιλαμβάνομαι το νόημα αυτων των προτάσεων.
Επίσης, έχεις εντοπίσει καθόλου μέσα σου ελλείψεις (συναισθηματικές) οι οποίες σου προκαλούν τα γνώριμα σημάδια της κατάθλιψης που γράφεις παραπάνω? Αισθάνεσαι συναισθηματική μοναξιά? Έχεις προσδιορίσει μέσα σου τι ακριβώς σε βασανίζει ή πιστεύεις οτι όλα είναι καλά στην ζωή σου εκτός απο τον ψυχικό σου κόσμο και εκει ειναι το όλο πρόβλημα?
Γιατι τα ρωταω ολα αυτά? Για να δω εαν έχεις προσπαθήσει καθόλου μέσα σου να εντοπίσεις το πρόβλημα και εαν αλληλεπιδροά ενεργά το παρελθόν. Όχι με την έννοια του οτι απλά έχασες κάποια χρόνια και αυτη η στεναχώρια σε ρίχνει ψυχολογικά, αλλα με την έννοια του οτι κάποια τραυματικά επειισόδια του παρελθόντος έχουν διαταράξει τον τρόπο σκέψης σου και τον ψυχισμό σου γενικότερα, οπότε ανεξάρτητα απο τις συνθήκες της ζωής σου δεν μπορείς η ίδια να νιώσεις καλά γιατι αλληλοεπιδρούν παρελθοντικές αρνητικές εμπειρίες. Εσυ ξέρεις τις απαντήσεις θαρρώ, αν κρίνω με βάση τις λίγες συμβουλές που έχεις δώσει σε άλλους, φαίνεσαι συγκροτημένο άτομο.
Θα σου πω τι εννοω.....καποια στιγμη προκειμενου να μπορεσω να αντιμετωπισω την πραγματικοτητα που με φρικαρε κατεβασα σκοπιμα τους διακοπτες μεσα μου...παγωσα,καθε φορα που με επιανε ενας φοβος μεσα μου καθησυχαζα τον εαυτο μου λεγοντας του...δεν πειραζει οτι ωρα παραπαει κατι θα αυτοκτονησεις,η πορτα ειναι αυτη...ετσι εβλεπα μια διεξοδο και ηρεμουσα.
Αυτο ομως ειχε σαν αποτελεσμα να χασω καθε επιθυμια για να διεκδικησω κατι καλυτερο για τον εαυτο μου,δεν με ενδιεφερε τιποτα ,αφου στο μυαλο μου δεν υπηρχε αυριο δεν υπηρχαν ουτε ονειρα ουτε ελπιδες.Σιγα σιγα αυτο μεσα μου παγιωθηκε και εγινε αυτοματο.....προχωρουσα απο κεκτημενη ταχυτητα.
Εφτιαξα μια ζωη απο την οποια δεν εχω παραπονο,εχω και αγαπη κι ας υπαρχουν ενα σωρο προβληματα που ομως για ειναι φυσιολογικα για τον καθε ανθρωπο.
Ημουν λοιπον κοιμισμενη κατα καποιο τροπο,δεν ενιωσα ποτε ευτυχισμενη,δεν επιθυμισα ποτε τιποτα πολυ...ουτε ομως παραπονεθηκα και ποτε,εφτασα να ειμαι συναισθηματικα επιπεδη,αν μου πεις αυριο πεθαινεις θα σου πω οκ δεν τρεχει τιποτα και θα το εννοω.
Τωρα μαλλον φταιει που μπηκα στα 41 ,ενιωσα ξαφνικα πως η ζωη μου τελειωνει χωρις να εχω κανει τιποτα αξιολογο...
Μα τα γραφεις λιγο μπερδεμένα ρε συ Ναντια, τι σε "φρίκαρε" δλδ απο την πραγματικότητα τα τελευταία χρόνια αφου όπως γράφεις "δεν έχεις παράπονο και όλα κυλάνε σε φυσιολογικά για τον κάθε ανθρωπο πλαίσια"? Αυτα που γράφεις δεν συνδέονται και πολύ μεταξύ τους.
Αυτο που αποκομίζω εγω απο τα γραπτά σου είναι οτι σου λείπουν συναισθηματικές εμπειρίες (πχ κατι που θα σε συγκλονίσει θετικά) και οτι εξ αρχής θυσίασες την ζωή σου χωρίς να επιλέξεις εσυ τπτ (παθητική στάση απέναντι στην ζωή), οπότε αναλογιζόμενη σήμερα το παρελθόν έχεις μελαγχολήσει αισθανόμενη αποτυχία. Κάνω λάθος?
Αυτη την κατάσταση την έχω περάσει κι εγώ σχεδόν μέχρι κεραίας, ακριβως οπως τα γράφεις. Κατα βάθος όμως είχα επίγνωση του τι φταίει και είναι όλα χάλια. Αλλα, όπως κι εσύ γράφεις, συμβιβάστηκα στο αυτόματο.Quote:
καθε φορα που με επιανε ενας φοβος μεσα μου καθησυχαζα τον εαυτο μου λεγοντας του...δεν πειραζει οτι ωρα παραπαει κατι θα αυτοκτονησεις,η πορτα ειναι αυτη...ετσι εβλεπα μια διεξοδο και ηρεμουσα.
Αυτο ομως ειχε σαν αποτελεσμα να χασω καθε επιθυμια για να διεκδικησω κατι καλυτερο για τον εαυτο μου,δεν με ενδιεφερε τιποτα ,αφου στο μυαλο μου δεν υπηρχε αυριο δεν υπηρχαν ουτε ονειρα ουτε ελπιδες.Σιγα σιγα αυτο μεσα μου παγιωθηκε και εγινε αυτοματο.....προχωρουσα απο κεκτημενη ταχυτητα.
Ημουν λοιπον κοιμισμενη κατα καποιο τροπο,δεν ενιωσα ποτε ευτυχισμενη,δεν επιθυμισα ποτε τιποτα πολυ...ουτε ομως παραπονεθηκα και ποτε,εφτασα να ειμαι συναισθηματικα επιπεδη,αν μου πεις αυριο πεθαινεις θα σου πω οκ δεν τρεχει τιποτα και θα το εννοω.
Επίσης θέλω να σε ρωτήσω κατι που το 'χω μεγάλη απορία: Την μια λες "το σύμπαν μου έδωσε οτι του ζήτησα" και την άλλη λες "Ενας διαολος ή ενας θεος που με κυνηγαει ασταματητα αλλα δεν θα του περασει....εγω ακομα τον κοιροιδευω και του λεω να παει να γαμηθει..."
Ρε συ Νάντια, αυτες οι δυο θέσεις παίζουν μποξ αναμεταξύ τους. Αμα το συμπαν (ή ο Θεός) σου δωσε οτι ακριβώς επιθυμούσες, που κολλάει η 2η θέση σου??? Εξήγησε μου να καταλάβω δλδ. Εγω το μεγαλύτερο πρόβλημα και παράπονο που χω αν θές απέναντι στο σύμπαν (ή Θεό) είναι οτι ΔΕΝ μου έδωσε οτι του χω ζητήσει. Εσένα που το δωσε, τι πρόβλημα έχεις και νιώθεις τόσο χάλια? Μήπως δεν ήξερες τι ακριβως ήθελες/θέλεις ή μήπως με τον καιρό άλλαξαν μέσα σου τα πράγματα? Κάτι δεν κολλάει πάνω σε αυτα που γράφεις αμα κάτσεις και τα συνδυάσεις...
καλησπερα κι απο εμενα :)
Σου γραφω για να σου πω να προσπαθησεις!
Θέλω να δεις οτι δεν εισαι μονη σε αυτο που νιωθεις,γτ τα ιδια πραγματα σχεδον ,εχω αισθανθει κι εγω η ιδια!
Παραιτηση...
Κι ομως κατι υπαρχει μεσα σου ακομα που σε ταρακουναει που και που..οπως τωρα!
με ποιον τροπο?ΜΕ ΠΟΝΟ!!
Ισως αν ακολουθησεις αυτο που λες οτι ηδη εζησες,αλλα δεν θες να ξαναζησεις?
Γτ ισως ησουν καπως αλλιως τοτε?
φωτεινη αυτο που εζησα ηταν βαρια καταθλιψη και πιστεψε με δεν θελω να το ξαναζησω....
γιαννη πραγματικα εγω δεν βλεπω αντιθεση...ισως ομως να εχω εκφραστει λαθος.εγραψα το συμπαν μου εδωσε οτι του ζητησα αστειευομενη περισσοτερο γιατι πραγματικα με πολυ ελαφροτητα ειχα ζητησει εναν συντροφο με εξι συγκεκριμενα χαρακτηριστικα,μετα απο χρονια κι οταν ημουν ηδη στην σχεση το θυμηθηκα και μου εκανε εντυπωση....ωστοσο πιθανον ηταν απλη συμπτωση γιατι εγω αυτα εκτιμουσα σε εναν ανθρωπο κι οταν τα ειδα ανοιχτηκα.
ωστοσο δεν με εκαιγε να βρω συντροφο,στην πραγματικοτητα ειχα βολευτει στην μοναξια μου και δεν ηθελα κανεναν εισβολεα....
Τωρα σε οτι αφορα την θεση μου πως το συμπαν φροντιζει τους καλους ανθρωπους κλπ ειχα αναλυσει τι εννουσα στο μηνυμα που δεν μπορεσα να γραψω αλλα θα προσπαθησω νατο πω τωρα....
Οπως λοιπον κι αν το πεις θεο ,συμπαν ή οτι αλλο ειναι μια δυναμη για μενα που δεν σου χαριζει τιποτα αν δεν φτυσεις πρωτα αιμα.το παραδοξο ειναι οτι οσο καλυτερος γινεσαι τοσο πιο πολυ σε βασανιζει και στο τελος χωρις απαραιτητα να σου αφαιρεσει τις δυσκολιες σου δινει αυτο που γουσταρει αυτο και οχι αυτο που ζητας εσυ.....κι αν καθισεις και σκεφτεις μπορει τα οσα ζητουσες να ηταν ουτοπικα και εγωιστικα και αυτο που τελικα περνεις να ειναι αυτο που πραγματικα θα σε βοηθησει να γινεις ακομα καλυτερος.
Βεβαια ολα αυτα μπορει και να ειναι παρηγορια στον αρρωστο.Ωστοσο εμενα μου εδωσε αυτο που ισως να ειχα πιο πολυ αναγκη,το να μην ποναω ψυχικα 24 ωρες το 24ωρο.Δεν σου λεω πως δεν το εκτιμαω απλα μερικες φορες μου την βαραει και νιωθω ενα τιποτα.
Το χειροτερο σε ολα αυτα (κι εσυ με τις εξαιρετικα εκμαιευτικες ερωτησεις σου,με βοηθησες να το εντοπισω) ειναι πως προσφατα κανοντας μια αναδρομη σε ολα οσα εχω ζησει ,καταλαβα για πρωτη φορα τοσο ξεκαθαρα οτι ο μονος υπευθυνος για ολα τα λαθη στην ζωη μου ημουν εγω,πως παντα αντιδρουσα παρορμητικα,εντονα συναισθηματικα και σπασμωδικα..... το ειδα σαν εξωτερικος παρατηρητης πως να στο πω οτι σε καθε τι στην ζωη μου αυτος που εβαζε την πρωτη πετρα και την τελευταια ημουν εγω.
Σε ολα θα μπορουσα να ειχα αλλες αντιδρασεις δεν μου λειπε τιποτα απο τα βασικα που πρεπει να εχει ενας ανθρωπος....ουτε εξυπναδα,ουτε υγεια,ουτε εμφανιση ουτε χαρακτηρας.... και με πατησα κατω εγω και μονο εγω.
Αυτο ηταν η πιο σοκαριστικη συνειδητοποιηση απο ολες και πρεπει να την διαχειριστω και να την ξεπερασω κι αν μπορω απο δω και μπρος να αλλαξω πλευση.....
Νάντια καλημέρα και καλό μήνα καταρχάς. Λοιπόν, εσυ μπορει να μην βλέπεις αντιφάσεις πάνω σε αυτα που γράφεις αλλα εγω διακρίνω πολλές και χοντρές μάλιστα. Την μια γράφεις "ειχα βολευτει στην μοναξια μου και δεν ηθελα κανεναν εισβολεα" και λιγες γραμμές πιο κάτω γράφεις "μου εδωσε αυτο που ισως να ειχα πιο πολυ αναγκη,το να μην ποναω ψυχικα 24 ωρες το 24ωρο".Quote:
Originally Posted by nflu
Εξάγεται λοιπον το ερώτημα: Εάν είχες βολευτεί στην μοναξιά σου και δεν ήθελες (=επιθυμούσες πραγματικά δλδ) κανέναν εισβολέα, γιατι πονούσες επι 24ωρου βάσεως? Νάντια, αντιφάσκεις άγρια ή η ίδια δεν έχεις πραγματικά συνειδητοποιήσει τι γίνεται μέσα σου και κρίνεις εσφαλμένα ή επιφανειακά, όπως ακριβώς διακρίνω και πιο κάτω όταν "διαπιστώνεις" οτι ο υπεύθυνος είσαι ολοκληρωτικά εσύ (και κανένας άλλος). Γιατι στο λέω αυτό? Γιατι αυτα τα οποία γράφεις τα χω περάσει και ζω σχεδόν μέχρι κεραίας, και πολλές φορές έχω βγάλει αυτο το συμπέρασμα, οτι δλδ φταίω εγω και κανένας άλλος. Έλα όμως που αν κάτσω και το αναλύσω ΠΙΟ διεξοδικά, και σκαλίσω και τπτ δεδομένα του παρελθόντος (γραπτά) βλέπω οτι και πάλι κάνω λάθος, και δεν ευθύνομαι συνολικά εγω...
Πρόσεξε τώρα: στο τελευταίο που έγραψα έκανα συσχετισμό, επειδή αυτα που γράφεις τα χω ζήσει σε αντίστοιχο ρόλο. Οπότε μπορει να μην ισχύει το τελευταίο και όντως να ευθύνεσαι αποκλειστικά εσυ για όλα στην ζωή σου, αυτο όμως μονο εσύ μπορείς να το πεις, ΕΑΝ ΚΑΙ ΕΦΟΣΟΝ φτάσεις σε θέση να σκαλίσεις το παρελθον απο όλες τις οπτικές γωνίες και κρίνεις αντικειμενικά. Εδω σε θέλω μάστορα. Γιατι κι εγω εχω πιάσει ουκ ολίγες φορές να κατηγορώ τον εαυτό μου για λάθη του παρελθόντος, ελα όμως που σε κάποια άλλη στιγμή μου ρχονται στο μυαλό οι συνθήκες και οι συμπεριφορές που είχα απέναντι μου, και εκει συνειδητοποιώ το πόσο αδίκησα τον εαυτό μου όταν τον κατηγορούσα αποκλειστικά για παρελθοντικά "λάθη".
Εκει που ταυτίζομαι απόλυτα είναι σε αυτό που έγραψες "το παραδοξο ειναι οτι οσο καλυτερος γινεσαι τοσο πιο πολυ σε βασανιζει". Έτσι ακριβώς Νάντια, αυτο ζω εδώ και χρόνια. Όσο ήμουν ανέμελος παρτάκιας και έφτυνα αυτην που είχα δίπλα μου, τόσο καλύτερη ήταν απέναντι μου και τόσο περισσότερο μ' αγαπούσε, μέχρι που γύρισε το τροχός που λένε και "εκδικήθηκε". Να σου πω την αλήθεια τωρα, αυτο το βλέπω πολύ άδικο απέναντι μου. Αφου στην ουσία έτσι με ήθελε, μετα γιατι να εκδικηθεί? Τεσπα, όταν σε κάποια φάση της ζωής μου στα 22-23 μου είπα μέσα μου "κομμένες οι μλκίες" και έστρωσα χαρακτήρα, απο κει και πέρα δεν έχω δει άσπρη μέρα. Και το γαμώτο της υπόθεσης ξέρεις ποιο είναι? Ότι όταν κάνω κάτι κακό, αυτο μου ρχεται μετά και το λουζομαι στην μάπα, άγρια μάλιστα. Όταν απο την άλλη κοιτάζω να είμαι σωστός και καλό παιδί να το πω έτσι, τότε μου σκάνε όλα τα παλαβά και η αχαριστία μπροστά στα μάτια μου, και αρχίζουν τα χαστούκια στην καρδιά. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα δλδ.
Για να σου πω τώρα το συμπέρασμα που έχω βγάλει εγώ πάνω στο θέμα που συζητούσαμε (του τι σου δίνει το συμπαν ή Θεός), αυτο που εγω βλέπω και αντιλαμβάνομαι αν κρίνω ευρύτερα γύρω μου (γνωστούς, φίλους κτλ) είναι οτι άλλα άτομα είναι πάντοτε τυχερά κι άλλα άστα να πάνε... Όσο και να μιλάνε κάποια τσιτάτα περι προσπάθειας που ευδοκιμεί, περι μυαλού, περι οδηγού επιτυχίας κτλ, στην πραγματικότητα σαχλαμάρες λένε. Δίκαιο και "παίρνεις οτι ζητήσεις" εγω δεν έχω δει (απεναντίας μάλιστα), και αυτο έχει να κάνει με τον άνθρωπο, το κατα πόσο τυχερός ή όχι είναι (αντιλαμβάνεσαι οτι και μόνο αυτό εξανεμίζει οτιδήποτε επιχείρημα περι ισορροπίας και δικαίου μεταξύ των ανθρώπων απο το σύμπαν ή τον Θεό που βάσει των θρησκειών θεωρείται οτι δίνει οτι ζητήσεις, και βλέπει ισόνομα τους ανθρώπους κτλ). Μακάρι να είμαι απλά λάθος σ αυτο που λέω, αλλα τα δεδομένα/εμπειρίες μου άλλα λένε...
Τέλος, σου επισημαίνω και πάλι οτι είσαι ιδιαίτερα "σφικτή" σε κάποια πράγματα και πέφτεις σε αντιφάσεις. Το "βολεύτηκα στην μοναξιά μου και δεν ήθελα κανέναν" δεν κολλάει καθόλου με το "πονούσα 24 ωρες/24ωρο και πέρασα βαριά κατάθλιψη" και το "παντα αντιδρουσα παρορμητικα,εντονα συναισθηματικα". Τελικά, είσαι συναισθηματικός άνθρωπος Νάντια ή οχι? Τι είναι το νούμερο 1 πράγμα που υπολογίζεις στην ζωή σου, ο έρωτας, η καριέρα, η δόξα, το χρήμα, ή στην ουσία πραγματικά δεν ξέρεις?
Και τελευταία ερώτηση: Πιστεύεις οτι είσαι επιπόλαια?
Χαιρετώ, σεντόνι βλέπω έγραψα... :rolleyes:
Λοιπον ας τα δουμε ενα ενα.....καταρχην δεν ειχα καμμια ορεξη να ερωτευτω...ειχα ηδη ερωτευτει και δεν πιστευα πως θα μου συνεβαινε ξανα...οσες σχεσεις εκανα ,ο θεος να τις κανει,δεν με ενδιεφεραν ουτε συναισθηματικα ουτε για τιποτα περισσοτερο και σάυτο ημουν παντα ξεκαθαρη....μολις ενιωθα οτι καποιος μου γινοταν συνηθεια οπου φυγει φυγει.
Αυτο που ηθελα να παψει να με ποναει ηταν ο διαολος της καταθλιψης που δεν ξερω αν την εχεις περασει ποτε....στις εντονες κρισεις ειχα φτασει να κρυβομαι
μεχρι και 5 σερι μερες κατω απο την κουβερτα με ολα τα παραθυρα κλειστα οσο πιο κουλουριασμενη γινοταν......εντρομη.Αυτο ειναι κατι που συμβαινει μεσα σου χωρις να υπαρχει απαραιτητα καποιο εξωτερικο ερεθισμα ακομα κι αν ολα γυρω σου ειναι σχετικα καλα....ειναι κατι που δεν παλευεται ευκολα γιατι ο εχθρος ειναι ο ιδιος σου ο εαυτος.Απο αυτο ηθελα να παψω να ποναω και ακομα και τωρα το τρεμω.....
Τωρα μπορει να σου φανει καπως ,αλλα εγω ετσι ενιωθα,τους εβλεπα γυρω μου ολους κλουβιους,με διαβαθμισεις αλλος λιγοτερο αλλος περισσοτερο.
Εμενα με απασχολουσαν αλλλα πραγματα,ηθελα αλλες συζητησεις,ειχα ερωτηματα και ποθουσα απεριοριστα να βρω εναν ανθρωπο να μιλησω σοβαρα....εναν ανθρωπο που δεν σε ακουει μονο και μονο ανυπομονα μεχρι να τελειωσεις εσυ αυτο που λες και να πει τα δικα του....εναν ανθρωπο που να ΑΚΟΥΕΙ και μετα να εχει κατι ουσιαστικο να πει που θα το ακουσω κι εγω και θα με κανει να σκεφτω.....τι στο διαολο στην τελικη εμεις οι Ελληνες ανακαλυψαμε την διαλεκτικη.Δεν με ενδιεφεραν οι ελαφρες συζητησεις,χεστηκα και για τις βιτρινες και για τα κουτσομπολια και γιατι ο Χ ειναι ετσι και ο ψ αλλιως.
Πανω απο ολα ηθελα κατι που να γεμιζει την ψυχη μου να με κανει να νιωθω οτι ανηκω καπου,οχι σε καποιον,καπου....γιατι ενιωθα σαν να ημουν απο το αλφα του Κενταυρου.Αυτο το καπου ομολογω πως ουτε κι εγω ξεκαθαρισα ποτε μεσα μου τι ακριβως ηταν και δεν το βρηκα ποτε.
Καποια στιγμη χαλαρωσα ψυχικα λιγο,η καταθλιψη ειχε αρχισει ολο και περισσοτερο να υποχωρει.....τοτε γνωρισα τον συντροφο μου.Μεχρι τοτε τα κριτηρια μου ηταν πολυ αυστηρα με τους ανθρωπους....ηθελα καποιον να διαβαζειννα ειναι γεματος προβληματισμους κι ενα μυαλο σαν σβουρα,παθιασμενο να γνωρισει ,να ψαξει,να αμφισβητησει.....θα μου πεις....τι μαλακιες μας λες.
Εβαλα ομως νερο στο κρασι μου,ειχε 5 καλα στοιχεια τα εκτιμησα και προχωρησα κυριως γιατι ηταν ενας ανθρωπος που απο την πρωτη στιγμη που τον γνωρισα αισθανθηκα σαν να τον ηξερα χρονια.Απο κει και περα ακολουθησε ο υπνος,τωρα μαλλον πιο πολυ νερο πινω παρα κρασι.Εγινα κατα καποιο τροπο πραγματα που δεν ηθελα να γινω....εκανα φιλες και ελαφρες συζητησεις,εμαθα να μαγειρευω να φροντιζω το σπιτι και με καποιο περιεργο τροπο αφησα εναν αλλον ανθρωπο να οριζει τον πρωην απειθαρχητο χαρακτηρα μου.....μη φανταστεις υπςρβολικα πραγματα....απλα να....δεν ειχε ποτε την ποιοτητα που ονειρευομουν.
τωρα σε αυτο που λες για το ποσο φταιμε εμεις ή οχι.....σιγουρα εχω πληρη επιγνωση και σιγουρα οι συνθηκες ηταν ακραιες καθε φορα και οπως ακριβως λες κι εσυ σκανε ολα τα παλαβα.....αλλα ειδα τον εαυτο μου απεξω....και σκεφτηκα πως θα μπορουσα να ειχα επιλεξει αλλιως,λεω να εκει σε εκεινη την στιγμη αν ειχες πει αυτο ή ειχες κανει το αλλο......και παντα ενιωθα σαν να με κηνυγουσε κατι και ρε πουστη μου,τι ηταν αυτο το κατι και γιατι σταθηκα τοσο ανοητη και αδυναμη και δεν μπορεσα να το αντιμετωπισω.....
Το αν ειμαι επιπολαια οχι σιγουρα δεν ειμαι,οι αποψεις μου ειναι σταθερες αλλα ειναι και ανοιχτες διαπλατα....αν εσυ μου πεις κατι που το κρινω σωστο,το βλεπω σαν δωρο που με βοηθα να δω κατι απο μια αλλη οπτικη που μεχρι τοτε δεν μπορουσα να εντοπισω.....ειμαι εντελως ανοιχτη στους ανθρωπους που εχουν πραγματικα να πουν κατι ,γιατι η ουσιαστικη διαλεκτικη ειναι τροφη για την ψυχη....
Τωρα τι πραγματικα θελω....θα ειμαι ειλικρινης μαζι σου....δεν εχω ουσιαστικα ιδεα...κατι λειπει απο την ψυχη μου που με κανει να μην επιθυμω τιποτα πολυ....φυσικα εξαιρειται ο πρωτος μου ερωτας...αλλα αυτο παει.
Νάντια κατα βάθος βλέπω οτι δεν έχεις ξεκαθαρίσει πολλά πράγματα μέσα σου. Με βάση αυτα που γράφεις (πλην της τελευταίας σου πρότασης), το πρόβλημα δεν είναι το περιβάλλον γύρω σου ή ο συντροφος σου αλλα η ανήσυχη ψυχή σου και ο άστατος πνευματικός σου κόσμος. Εκεί είμαστε εκ διαμέτρου αντίθετοι, και δεν θα μπορούσα να σου γράψω κάτι που ίσως θα σε βοηθούσε. Δεν μου λες κατι να καταλάβω, γιατι εξαιρείται ο πρώτος σου έρωτας, αυτος δλδ σου έδινε οτι ακριβώς ζητούσες/σου έλλειπε? Ή και σε αυτόν αναγκάστηκες να βάλεις νερό στο κρασί σου (όπως γράφεις για το μετά)? Σε ρωτάω για να δω κατα πόσο ασταθής γενικά είσαι, το αντιλαμβάνεσαι πιστευω. Κοιτα, ουτε ψυχολόγος είμαι ουτε και έχω ασχοληθεί ποτε, αυτο στο ξεκαθαρίζω. Απλός άνθρωπος είμαι σαν εσένα, και προσυπογράφω απόλυτα αυτό που έγραψες => αν εσυ μου πεις κατι που το κρινω σωστο,το βλεπω σαν δωρο που με βοηθα να δω κατι απο μια αλλη οπτικη που μεχρι τοτε δεν μπορουσα να εντοπισω.....ειμαι εντελως ανοιχτη στους ανθρωπους που εχουν πραγματικα να πουν κατι ,γιατι η ουσιαστικη διαλεκτικη ειναι τροφη για την ψυχη....
Αλλα απο εκεί και πέρα, οταν μου γραφεις οτι "ειχα κατάθλιψη χωρίς να ξέρω γιατι, απλα έτσι", τοτε θα σου πω αγαπητή Νάντια οτι πρέπει να απευθυνθείς σε ειδικό (ψυχολόγο ή κατι συναφές). Αμα αντιλαμβάνεσαι ΓΙΑΤΙ είσαι χάλια, να το συζητήσουμε. Αλλα αμα πραγματικά δεν αντιλαμβάνεσαι τι είναι αυτο που σε κάνει χάλια, τοτε είναι ενα πρόβλημα που δεν μπορεί να σε βοηθήσει κάποιος μή εξειδικευμένος ψυχολόγος.
Πάμε παρακάτω, γραφεις "ηθελα αλλες συζητησεις,ειχα ερωτηματα και ποθουσα απεριοριστα να βρω εναν ανθρωπο να μιλησω σοβαρα.."
Ερώτηση: Γιατι πρέπει ντε και καλά αυτός ο άνθρωπος να είναι σε ρόλο συντρόφου στην ζωή σου??? Φίλους/ες που θα μπορούσαν να σου καλύψουν αυτη την επιθυμία δεν έχεις?
Κλείνω σχολιάζοντας την τελευταία σου πρόταση, βάσει της οποίας εξάγεται το συμπέρασμα οτι... στην ουσία είσαι ακόμα (ναι, ακόμα, και ας μην βρίσκεις το θάρρος να το παραδεχθείς) κολλημένη με τον πρώτο σου έρωτα, γιατι ουσιαστικά ποτε δεν βρήκες κάτι καλύτερο να τον ξεπεράσεις. Καλως ήρθες στο κλάμπ αγαπητή Νάντια!
YannisCrete εισαι δυνατος παιχτης ( καθως και η nflu ) με συγκροτημενη αποψη και σκεψη . Ενώ ξεχωριζει ο τροπος που ξεδιπλωνεις τις σκεψεις σου και τα συμπερασματα και εμπειρειες σου , νομιζω ότι μονος σου στο τελος το χαλας . Για παραδειγμα ενώ εγραψες στο πιο προηγουμενο ποστ τοσες ενδιαφερουσες διαπιστωσεις και συμπερασματα , στο τελος του ποστ κλεινεις με την ερωτηση - Και τελευταία ερώτηση: Πιστεύεις οτι είσαι επιπόλαια? -
Όταν διαβαζα με ενδιαφερον πριν το ποστ σου , όταν διαβασα αυτό στο τελος , προβληματισθηκα . Αισθανθηκα σαν να ακυρωσες μονος σου τον ευατο σου . Όπως επισης και στο τελευταιο σου ποστ συνεβηκε κατι αντιστοιχο .
Θα μπορουσες να βαλεις την ερωτηση που εκανες προς την nflu - Και τελευταία ερώτηση: Πιστεύεις οτι είσαι επιπόλαια? - να την εβαζες αυτην την ερωτηση στην μεση του κειμενου . Δηλαδη να διαμορφωνες αλλιως το ποστ σου και να ειχες άλλο τελειωμα . Δεν χρειαζοταν να προσθεσεις κατι παραπανω από οσα ηδη εγραψες , απλως να εκλεινες διαφορετικα
Δηλαδη μονος σου εκοψες δυναμη από το ποστ σου .
Φυσικα ολο αυτό που σου εγραψα δεν το ειπα για να σου υποδειξω πως να γραφεις αλλά για να σε ρωτησω μηπως κανεις κατι αντιστοιχο και στην ζωη σου ? Μηπως όταν φθανεις καπου και τα εχεις παει μεχρι εκει τελεια , τοτε ένα βημα πριν την επιτυχια , κανεις κατι και τα καταστρεφεις όλα μονος σου ? Μηπως εχεις μεσα σου τον φοβο της επιτυχιας και όταν φθανεις στο τελευταιο σκαλοπατι , ένα βημα πριν το τελος , τοτε κατι συμβαινει μεσα σου και τα παρατας ή τα χαλας μονος σου ?
Μηπως ο ευατος ( που δεν υπαρχει ) σου σε τιμωρει γιατι εσυ απλως δεν κανεις την μια επιπλεον κινηση ?
nflu,
μιλαμε περισσοτερο δεν θα μπορουσα να ταυτιστω..!!!
Αυτο το μπερδεμα,αυτο το ακατανοητο μα συναμα τοσο γνωριμο :)
Αυτο που σ λεει ο Γιαννης με ενδιαφερει κι εμενα!Δηλαδη:
Εχεις διαπιστωσει μεχρι στιγμης τι ησουν και τι εκανες κι αυτο ειναι μεγαλο βημα γλυκεια μου!Εισαι σε φαση αναζητησης των αιτιων?Εχεις ακομα λιγη απο τη θολουρα της καταθλιψης και αυτο σε εμποδιζει,αλλα εχεις βρει καποια αιτια?
Εγω νομιζω ναι!
Μια αιτια που διακρινω εγω ειναι το "μαντρωμα σου",αυτο που επεβαλες εσυ σε εσενα και καλα χαριν του να μην πονας 24 ωρες το 24ωρο!
Σου ελειπαν πολλα παρα πολλα και απο το τιποτα,δεχτηκες το πρωτο προχειρο δεκανικι..εσυ ομως ανακαλυπτεις οτι δεν γουσταρεις τα δεκανικια κι οτι ετσι ατροφησαν τα ποδαρακια σου?
YannisCrete η nflu νομίζω ότι χρειάζεται βοήθεια για τον ενδεχόμενο μελλοντικό φόβο της κατάθλιψης, θέτοντας το ερώτημα περί της υφής του συμβιβασμού.
Το τι έχει κάνει λάθος ή το γιατί είναι "κολλημένη" ή το γιατί αισθάνεται έτσι, αποτελεί μάλλον αντικείμενο ψυχοθεραπείας.
Ο ειδικός θα την κατευθύνει για το τι χρειάζεται.
Οι έμμεσες διαπιστώσεις για επιπολαιότητα, ανευθυνότητα κ.λ.π. δεν βοηθούν.
Το λέει και η ίδια για το πως βίωσε το έντονο καταθλιπτικό επεισόδιο.
Κοίτα, ο Θεός με την έννοια του ουράνιου πατέρα δεν ασχολείται με τις ασχολίες μας και με τι θέλουμε.
Ο Θεός είναι η ίδια μας η βαθιά ύπαρξη και είναι μέσα μας.
Άρα μόνο εκεί μπορούμε να απευθυνθούμε με την έννοια της αυτοβοήθειας.
Για αυτό πρέπει να αγαπήσουμε την μοίρα μας, που εμείς διαμορφώνουμε και όπως είπε και ο Ηράκλειτος, η μοίρα είναι ο χαρακτήρας του ανθρώπου.
Είναι μάταιο και ανεδαφικό να τα ρίχνουμε στον Θεό γιατί δεν εκπληρώνει τις επιθυμίες μας.
Αναφορικά με το αν ο συμβιβασμός εν γένει είναι ψυχική γαλήνη δεν ξέρω.
Αν ο συμβιβασμός προσφέρει ψυχική γαλήνη? εξαρτάται, το κρίνει και το βιώνει ο καθένας ξεχωριστά.
Πολλοί παράμετροι.
Αν το βιώνεις ως ήττα, δειλία, υπακοή, υποχώρηση, εκχώρηση κ.λ.π. τι γαλήνη να σου προσφέρει.
Απλά, όπως έλεγε και ένας Γάλλος συγγραφέας, πρέπει να ξέρουμε ότι ενήλικας σημαίνει να αποδέχεσαι ορισμένους συμβιβασμούς, να παραιτείσαι από εξωφρενικές απαιτήσεις, να αποδέχεσαι πως ποτέ δεν ανήκεις ολοκληρωτικά στον εαυτό σου.
Και από την άλλη να θυμόμαστε ότι "ο συμβιβασμός είναι καλή ομπρέλα, αλλά κακή στέγη", James Russell Lowell.
Σαλβαδορ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Όσον αφορά την ερώτηση περι επιπολαιότητας που έθεσα στην Νάντια, δεν έκανα τπτ περισσότερο απο το να ορίσω και κάποια άλλη πιθανότητα που μπορεί να ισχύει, και η οποία στηρίζεται στην παραπάνω φράση της -> "παντα αντιδρουσα παρορμητικα,εντονα συναισθηματικα και σπασμωδικα....."Quote:
Originally Posted by Σαλβαδόρ
ΕΑΝ ισχύει η επιπόλαιη συμπεριφορά πάνω στις αποφάσεις της, τοτε αυτο είναι ενα θέμα που πρέπει να την προβληματίσει ωστε να το διορθώσει όπως μπορεί στο μέλλον λαμβάνοντας το υπ όψην. Δεν βρίσκω που ακριβως βλέπεις οτι αναιρεί οτι έγραψα παραπάνω... Είναι απλά μια άλλη πιθανότητα που ρώτησα αν ισχύει. Και το ρώτησα για να της επισημάνω να το ψάξει εσωτερικά.
Δεν θα το έλεγα, ίσα ίσα που ουδέποτε προσέγγισα αυτο που λέμε "επιτυχία". Και ουτε το βλέπω έτσι, δεν θέλω να στρεσσάρω τον εαυτό μου με σύνδρομα επιτυχίας-αποτυχίας κτλ.Quote:
Originally Posted by Σαλβαδόρ
Ακριβώς αυτο διακρίνω κι εγώ Φωτεινή. Με άλλα λόγια, αυτο που διάβασα κάπου : " Ειναι στιγμες που η ψυχη φτανει στο μηδεν... ψαχνει να ακουμπησει, απο καπου να πιαστει... εκει φροντισε να μην βρεις τον λαθος ανθρωπο "Quote:
Originally Posted by Φωτεινη!
Με άλλα λόγια η π***να η ανάγκη πολλές φορές σε οδηγεί σε αποφάσεις/λύσεις οι οποίες μελλοντικά θα σε κάνουν και να μετανιώσεις και να πληγώσεις και τους γύρω σου.
Και βεβαια αυτο είναι μια εικασία, μια πιθανότητα που μπορει και να μην ισχύει στην περίπτωση της Νάντιας. Με βάση τα γραπτά της όμως, αυτο βλέπω (το πως και γιατι το εξήγησα σε προηγούμενο σχόλιο). Και φυσικά, μπορει να κάνω και λάθος.
Μα αυτό ακριβως γράφω στο προηγούμενο σχόλιο ρε παιδιά. Γράφω -> Αλλα απο εκεί και πέρα, οταν μου γραφεις οτι "ειχα κατάθλιψη χωρίς να ξέρω γιατι, απλα έτσι", τοτε θα σου πω αγαπητή Νάντια οτι πρέπει να απευθυνθείς σε ειδικό (ψυχολόγο ή κατι συναφές). Αμα αντιλαμβάνεσαι ΓΙΑΤΙ είσαι χάλια, να το συζητήσουμε. Αλλα αμα πραγματικά δεν αντιλαμβάνεσαι τι είναι αυτο που σε κάνει χάλια, τοτε είναι ενα πρόβλημα που δεν μπορεί να σε βοηθήσει κάποιος μή εξειδικευμένος ψυχολόγος.Quote:
Originally Posted by rex
Χμ, καλό και εύστοχο ακούγεται, αλλα σηκώνει πολύ κουβέντα... γιατι εάν δεν συμβιβάζεσαι με τπτ τοτε ψάχνεις την τελειότητα στην ζωή σου η οποία είναι κατι πολύ δύσκολο. Τα όρια του συμβιβασμού είναι το όλο θέμα νομίζω... και εκει ξεκινάνε όλα τα ερωτήματα. Όπως και η Ναντια πολύ εύστοχα χρησιμοποίησε παραβολικά το νερό στο κρασί και τις ποσότητες... όταν το κρασί νερούλιασε τελείως, τοτε πάνε όλα περίπατο... και εκεί έχουμε επανάσταση εναντιον στον συμβιβασμό.Quote:
Originally Posted by rex
φωτεινη,θα σου απαντησω,και με ενδιαφερει να μαθω πως το βιωνεις εσυ,τις αιτιες τις καταθλιψης τις εχω αποκωδικοποιηση εδω και καιρο,αυτο που δεν καταφερα να εντοπισω ποτε ηταν τι ειναι αυτο που θα ικανοποιουσε τηνψυχη μου για να μπορω να πω οτι νιωθω πληρης κι ευτυχισμενη...
επειδη σαν βιωμα ηταν εντονο και κρατησε πολλα χρονια...πιστευω οτι επιασε ενα χωρο στην ψυχη μου που δεν καταφερα να καθαρισω και τωρα ειναι στιγμες που το νιωθω παλι να αναπνεει.....
Συμφωνω μαζι σου rex πως ο συμβιβασμος ειναι καλη ομπρελα αλλα κακη στεγη....κι αυτο προσπαθω να διαπιστωσω.Επειδη πολυ προσφατα μπηκα στην διαδικασια να βαλω τον συγκεκριμενο προβληματισμο στο μικροσκοπιο ,δεν εχω ακομα απαντησεις.
Ωστοσο δεν θελησα ποτε να κοροιδεψω τον εαυτο μου και πολυ περισσοτερο να κυκλοφορω με το προσωπο του ψυχικα υγιους οταν απο κατω κρυβεται ενα ηφαιστιο. Θελω απαντησεις ποσο ενεργο ειναι αυτο το ηφαιστιο....γι αυτο κι αναρωτιεμαι τι ισχυει πραγματικα....με ολα τα δεδομενα και τα βιωματα της ζωης μου καταφερα να ηρεμησω ή τα εκρυψα ολα κατω απο το χαλακι.....και θα τα βρω μπροστα μου ξανα ποιος ξερει με πιο τροπο.
Δεν ξερω την αποψη καποιου ειδικου,ουτε καποιου στην ηλικια μου με παρομοια βιωματα που θα μπορουσε ισως να μου πει πως ....ναι αυτη ειναι η καταληξη...να βρεις ψυχικη ηρεμια και να μη τα σκαλιζεις ή να μου πει το αντιθετο.
Γιαννη,ο πρωτος δυνατος ερωτας σε βρισκει ανοχυρωτη πολη....δεν προλαβαινεις ουτε να κρινεις ουτε να επιλεξεις. στην δικη μου περιπτωση ομως αφορα το συναισθημα που ενιωσε ενα κοριτσακι 20 χρονων χωρις εμπειριες για εναν αντρα σε εκεινη την στιγμη που παγωσε μεσα στο χρονο για παντα.Ειναι ενα συναισθημα απολυτο που θα το εχω παντα στην καρδια μου με την μεγαλυτερη αγαπη αλλα αφορα εκεινο το κοριτσακι και οχι την Ναντια που ειμαι σημερα.
Παραπονα που λες εχω μονο απο τον εαυτο μου,ανθρωπους και καταστασεις γυρω μου θεωρω απαραιτητο ωστοσο να τα θετω σε κριση για να τα αποδεχτω οπως ειναι και με μεγαλυτερη ειλικρινεια.
Η αιτια της καταθλιψης μου στο παρελθον ειναι σαφης,αφορα στην ενδοοικογενειακη βια ,ψυχικη και σωματικη.Ξερω πολυ καλα γιατι ειχα καταθλιψη....αυτο που δεν ηξερα ηταν κατα που επεφτε ο μπουσουλας.
Τωρα για την ασταθεια θα διαφωνησω.....πρεπει να υπολογισεις πως ολα αυτα αφορουν μια 20ετια,δεν εγιναν απο την μια μερα στην αλλη ουτε αποτομα....πολλες φορες η συνειδητοποιηση ειναι αποτομη αλλα οχι και η εσωτερικη διεργασια....
Συμφωνω με τον Σαλβαδορ οτι εισαι δυνατος παιχτης και βοηθας πολυ ευστοχα την εξελιξη μιας συζητησης...εχω πιστει οτι εισαι ενα παιδι συναισθηματικο,ευαισθητο και εξαιρετικα καλλιεργημενο....νομιζω ομως πως εισαι λιγο απολυτος ,λιγο ασπρο ή μαυρο.....μου δινεις την εντυπωση πως αντιλαμβανεσαι το συναισθημα ως μια τετραγωνη οντοτητα ενω στην πραγματικοτητα ειναι στρογγυλο......η επαγωγικη δεν ειναι παντα η πιο ευστοχη μεθοδος για να αναλυσεις ανθρωπινες συμπεριφορες....αυτα τα θετω στην συζητηση με πολυ εκτιμηση και θελω την αποψη σου....συνυπολογιζω βεβαια οτι εσυ εκφραζεις την αντρικη οπτικη των πραγματων και ισως μιας νεαροτερης ηλικιας.
ΥΓ...αν μου ελεγες οτι εισαι μαθηματικος δεν θα μου εκανε καμμια εντυπωση...:)
Α!...να πω κι αυτο.....την αφορμη για να ανοξω το θεμα μου την εδωσα ο ΚΕΝΟ που καποια στιγμη απευθυνθηκε στην Μαρκελλα λεγοντας της πως η ιδια δεν εκτιθεται και προσπαθει να πλασαρει μια τελεια ζωη κρινοντας τους αλλους(φυσικα δεν υοθετω ουτε κρινω αυτες τις αποψεις,δεδομενου οτι δεν γνωριζω κανεναν απο τους δυο)
Σκεφτηκα ωστοσο οτι πραγματικα κι εγω μπηκα εδω και δεν σκοπευα ποτε να ανοιξω κανενα θεμα γιατι φοβομουν οχι να θεσω τον εαυτο μου σε κριση αλλα να βαλω αλλους ανθρωπους να ασχολουνται με τα δικα μου προβληματα, κατι στο οποιο δεν ειμαι συνηθισμενη.....φυσικα με το που το εκανα με επιασε πανικος σαν πρωτη αντιδραση και το απεσυρα...
Ωστοσο ο ΚΕΝΟ ειπε μια μεγαλη αληθεια ως προς το οτι οφειλουμε να μετραμε τις δυναμεις μας αν θελουμε να λεμε στον εαυτο μας οτι ειμαστε στην σωστη οχθη.....
ναντια μου,
μιλας για παγωμενο συναισθημα?
Μονο εσυ ξερεις αν μπορεις να νιωσεις...μπορεις?Ψαχνεις την σπιθα?
Θα σου πω για εμενα..
Εναν αντρα ερωτευτηκα πραγματικα επισης..Τοτε,ομως ημουν παιδι σωματικα και συναισθηματικα!Κι ετσι αυτος ο ερωτας που ειχα μυθοποιησει πηρε επιτελους την θεση που του αρμοζει..
Ειναι απλο και δεν το εβλεπα!Ειναι μοναδικη η εφηβεια,δινει συγκινησεις που χαραζονται στην ψυχη μας,κι εμεις επειδη ειμαστε τοοοσο τυχεροι που το νιωσαμε,γτ ξερουμε ποσο ανεκτιμητο ειναι να αγαπας,πασχιζουμε να το κρατησουμε ζωντανο.
Ομως ειναι αρρωστο και ακυρο αυτο γτ αυτος ο ερωτας επιανε εναν σημαντικο χωρο της καρδιας μου και δεν αφηνε να ξεδιπλωθει τιποτα αλλο,παντα εβλεπα να συγκρινεται,τοσο ατοπα οπως τα μηλα με τα πορτοκαλια!
Δεν ξαναερωτευτηκα τοσο..μα οχι γτ δεν υπηρχε κατι εξισου καλο,αλλα γτ εγω ΔΕΝ ηθελα να το αφησω να παει στο καλο..εγω το ετρεφα.
ο συμβιβασμος ηρθε με την παραιτηση,με την πεποιθηση οτι τιποτα δεν θα μετρησει το ιδιο και τιποτα δεν θα σημαινει τοσααα.ΣΕ εκεινη τη φαση παλευα το παραμυθιασμα οτι ο συμβιβασμος δεν ειναι συμβιβασμος αλλα επιλογη!Μπουλσιτ!Παντα ηξερα οτι παραιτηθηκα του ονειρου να ζησω εναν αληθινο ερωτα και γι αυτο με μαλωνα.
Γι αυτο μαλωνα και τον συντροφο μου που με αφηνε να κανω ο,τι θελω!
Ικανοποιηση μηδενικη,συναναστροφες ανουσιες με ατομα που καμια σχεση δεν ειχαν με εμενα μα ΚΥΡΙΩΣ διψα για πνευματικη ικανοποιηση..
Γτ δεν ευχαριστιεμαι τιποτα?γιατι κυνηγαω κατι που δεν καταλαβαινω?αυτα ηταν τα ερωτηματικα μου.
ξερεις τι καταλαβα?
Γτ εχω στησει λαθος τα πιονια στο σκακι της ζωης μου.Για να τα καταφερω πρεπει να τα γκρεμισω αυτα τα οικτρα οικοδομηματα.Μονο τοτε αρχισα να παιρνω μπρος.
Ξεχασα τις σταθερες,αμφισβητισα τα δεδομενα μου,με δυσκολεψε αυτο γτ ειχα να κανω με τον εγωισμο μου που ηταν μεγαλο εμποδιο.
Ο,τι σκεφτω θα σ γραψω...
φωτεινη,καταρχην σε ευχαριστω που μοιραστηκες μαζι μου τη εμπειρια σου....μπορω να νιωσω πολυ καλα αυτα που γραφεις.
Αυτο που λες ,ειχα στησει λαθος τα πιονια στο σκακι της ζωης μου ειναι μεγαλη κουβεντα σαν προβολεας σε ενα σκοτεινο δωματιο.
Αυτο που ενιωσα κι εγω για χρονια δεν ηθελα να το αφησω να φυγει....μεχρι και την τελευταια στιγμη οταν καταλαβα πως ημουν ετοιμη να ανοιχτω συναισθηματικα σε καποιον αλλον.
τον ανθρωπο δεν τον εξιδανικευσα ποτε....εβλεπα καθαρα και τις εσωτερικες και τις εξωτερικες αδυναμιες του.Αυτο που εξιδανικευσα ηταν το δικο μου συναισθημα κι οχι τοσο γιατι τοτε γνωριζα το ποσο αληθινο ηταν,αλλα περισσοτερο γιατι ειχε τοση δυναμη που τα κανε ολα μεσα μου σταχτη.....
....αναρωτιεμαι κι εγω καμμια φορα τι ειναι ο αληθινος ερωτας....ειναι η πυρκαγια που καιει ενα δασος ή η φωτια που καιει ηρεμη σε ενα τζακι....δεν εχω απαντηση,ισως καποιες ψυχες ειναι φτιαγμενες ετσι για να κυνηγανε τις πυρκαγιες,ισως η ηρεμη φωτια στο τζακι που φαινεται πολυ ταπεινη να μενει ταπεινη γιατι πιστευουμε πως μπορουμε να την κρατησουμε κατω απο τον ελεγχο μας κι αν καποια στιγμη ξεφυγει τοτε μονο να εκτιμησουμε τηνδυναμη της....αναρωτιεμαι....
ειναι 4.30 το πρωι και μπορει απλα να γραφω ρομαντικες βλακειες....μα για πες μου πως γκρεμιζεις τα οικοδομηματα;
Οι ρομαντικες βλακειες μας κρατουν ζωντανους γλυκεια μου,οποτε μη νιωθεις καπως που σ βγαινουν!Ειναι απαντηση για μενα σε οτι σε αφορα.
Θελεις να ξαναζησεις!:) κι αυτο ειναι υπεροχο.Δεν το βλεπεις?Αυτο λειπει..
Εννοειται πως ΔΕΝ εξιδανικευσες το προσωπο,αλλα τον ιδιο τον ερωτα,το συναισθημα εκεινο..ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ!
Εγω πολλες φορες διαπιστωνα οτι το προσωπο του ερωτα μου,ναι μεν ειχε πολλα θετικα,αλλα ΔΕΝ ηταν και ο τετανος.Εφερνε ομως ολα τα επακολουθα του τετανου!κι αυτο μετραει,ε?
Τωρα για το τι ειναι ο αληθινος ερωτας?Μη πεφτεις στην παγιδα να τον χαρακτηρισεις :) ειναι απροβλεπτος και θα σ πεταξει την ετικετα στα μουτρα!Δες μονο τι σου βγαινει καθε φορα,δοκιμασε να εκτεθεις για χαρη του.
Σε φιλω μη το βαζεις κατω,ψηλα το κεφαλι κοπελια!
Στέκομαι στην τελευταία σου πρόταση (μπολντ) και σε ρωτάω : αλλάζουν οι συναισθηματικές/ψυχικές ανάγκες του ανθρώπου ανάλογα με την ηλικία? :confused:Quote:
Originally Posted by nflu
Μήπως έχεις μπερδέψει λιγάκι τις έννοιες χαρακτήρας, συμπεριφορά και πνευματικές ανάγκες με τις έννοιες ψυχή, καρδιά και συναισθηματικές ανάγκες? Γιατι έχω την εντύπωση πως η 2η κατηγορία εννοιών δεν είναι ευμετάβλητες αναλόγως ηλικίας, κατα βάθος όλοι κρύβουμε ενα παιδί μεσα στην ψυχή μας (ή καλύτερα η ίδια η ψυχή μας είναι ενα ευαίσθητο παιδί, τουλάχιστον ετσι το νιώθω εγω).
Οκ, την μια αναφέρεις ως αιτία την ενδοοικογενειακή βία (και συμφωνώ), αλλα την άλλη περιγράφεις σε πολλά σημεία μελαγχολία η οποία κολλάει με συναισθηματικά κενά τα οποία καλύπτονταν ΜΟΝΟ με την πρώτη σου σχέση. Ξέρω τι θα μου πεις τωρα... οτι τα βλέπω άσπρο-μαύρο και πάλι :rolleyes: έλα όμως που και η άποψη της Φωτεινής ταυτίζεται με το σενάριο που πιθανολογώ οτι ισχύει διαβάζοντας τα γραπτά σου...Quote:
Originally Posted by nflu
Ευχαριστώ για τα πολύ κολακευτικά σου λόγια, να ξέρεις οτι τα ίδια ισχύουν και απο πλευράς μου για εσένα.Quote:
Originally Posted by nflu
Δεν χρησιμοποιώ καμία μεθοδολογία, ουτε επαγωγική ουτε τπτ. Απλούς συσχετισμούς κάνω με βάση δικές μου εμπειρίες/βιώματα και συναισθήματα. Υπ όψιν οτι ΔΕΝ έχω ασχοληθεί με την ψυχολογία, είμαι παντελώς άσχετος και δεν συνδιαλλέγεσαι με μαθηματικό :p αλλα με ασπούδαστο/αμόρφωτο άτομο τελειόφοιτο... Β'θμιας εκπ/σης.
Πάμε παρακάτω, όσον αφορά το οτι είμαι ολίγον τι απόλυτος που γράφεις, θα σου απαντήσω οτι απεναντίας προσπαθώ να μην είμαι, και γι αυτο εχω πάντα (εαν παρατηρήσεις στην δομή του λόγου μου) μια τάση να ορίζω ξεχωριστές πιθανότητες, να χρησιμοποιώ συχνά το "ίσως" και το "μπορεί", καθώς και άλλες λέξεις (εικασία πχ) ωστε να ΜΗΝ είμαι απόλυτος. Κατανοώ οτι απόλυτος δεν μπορει να ναι κανείς, εκτός αν είναι παντογνώστης επι του θέματος συν να διαθέτει κρυστάλλινη αντικειμενικότητα κτλ, τα οποία όλα μαζι σαν πακέτο είναι υπεράνθρωπα. Απλή κουβέντα κάνουμε και συσχετίζω συναισθηματικές εμπειρίες κτλ., εξάλλου ο καθένας που διαβάζει οτι γράφεις προσπαθεί να σε κατανοήσει μπαίνοντας στον ρόλο σου, ακριβως όπως μπαίνουμε στον ρόλο του πρωταγωνιστή παρακολουθώντας μια ταινία. Εαν διακρίνω κάτι που σου διέφυγε ή ενήργησες λάθος και πιστεύω οτι ίσως σου φανεί χρήσιμο, θα στο γράψω.
γιαννη ,
οι ψυχικες αναγκες αλλαζουν!οταν εισαι μικρουλι θελεις το χαδακι της μαμας,οταν εισαι εφηβος και το αιμα σου βραζει θελεις το παθος τον ερωτα τον σαρωτικο,αργοτερα μαλλον τα θελεις ολα μαζι!!χαχαχχαχα
Καταλαβαινω οτι θες να πεις πως ολα ειναι οψεις το ιδιο νομισματος:της Αγαπης.
Πιστευω ομως οτι καθε περιοδος ,ειδικα οταν αφορα και αλλους συμπρωταγωνιστες,ειναι διαφοροποιημενη ..με λιγα λογια κατι εχεις αναγκη ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ.
Ναι βρε Φωτεινή, αλλα για πες μου... άλλο ερωτικό συναίσθημα βγάζεις στα 20 κι άλλο στα 40 δλδ? Επίσης, όσο μεγαλώνεις πληγώνεσαι λιγότερο ψυχικά?
Αυτο που θέλω να πω είναι οτι μεγαλώνοντας μπορει οι διάφορες καταστάσεις να μας έχουν κάνει επιφυλακτικούς ή σκληρούς σε θέμα χαρακτήρα/συμπεριφοράς, οχι όμως σε θέμα ψυχικών αναγκών/επιθυμιών. Άλλο πράγμα η ωριμότητα, ο τρόπος σκέψης και η αντιμετώπιση των καταστάσεων.
Σε αυτα που γράφεις δεν διαφωνώ επι της ουσίας.