Διαζύγιο-Χωρισμός

Πώς πιστεύετε οτι επιδρά ο χωρισμός των γονιών στα παιδιά (στην προσωπικότητα τους,στις επιλογές τους,στην ψυχική τους υγεία,κτλ)?
Γιατί εμένα μου έχει κάτσει οτι για πολλά απο τα σημερινά προβλήματα των νέων ευθύνονται οι πολύ κακές οικογενειακές σχέσεις και το \"λάθος\"περιβάλλον στο οποιο μεγαλώνουν τα παιδιά και κατόπιν, αυτη η μόδα(γιατί μόδα τίνει να γίνει)των διαζυγίων?Γιατί δεν ακούω να γίνεται πολύς λόγος για αυτό το θέμα?Μήπως είμαι κούφη να πάω σε ενα ΩΡΛ?Μήπως δεν παίζει ρόλο?Μήπως θέλω να ρίχνω το φταίξιμο στους άλλους?Μήπως τελικά μας βολεύει?

Μη σπέυσετε οι χωρισμένοι και οι χωρισμένες του forum να πέιτε οτι δεν αντέχατε άλλο,άρα καλύτερα το διαζύγιο.. Φυσικα και καλυτερα το διαζυγιο για να τελειωνει μια ασχημη κατασταση.Οταν ομως αυτο παραγινεται...ειναι ενα προβλημα που κατι δειχνει και για τους γονεις και τη γενια τους και για τα παιδια και τη γενια τους...

Υ.Γ Οσοι εχουν καποιο προβλημα ψυχικης φυσεως και θελουν, ας γραψουν αν εχουν ζησει τετοια κατασταση,αν και πως αυτη τους εχει επηρεασει...

είμαι από τους μη-χωρισμένους, με εμπειρίες ωστόσο δύσκολες.
ενδιαφέρον είναι να μιλήσουν αν υπάρχουν εδώ, νέοι που έχουν εισπράξει διαζύγιο γονιών για το πώς ένιωσαν και τι νιώθουν...
θα με ενιδέφερε και μένα πολύ.

Δυστυχώς ο χωρισμός παίζει σπουδαίο ρόλο στην ψυχοσύνθεση των παιδιών,έχει όμως σημασία περισσότερο οι σχέσεις των γονειων κ πως την βιώνει το παιδί...
Ισως μερικές φορές ο χωρισμός να είναι η καλύτερη λύση αντί να βιώνει καταστάσεις ένα παιδί που θα το τραυματίσουν για όλη του τη ζωή...Το φοβερό εκείνο μότο \'\'για το καλό των παιδιών μου είμαι ακόμα μαζί του\'\' που αραδιάζουν μερικές γυναίκες είναι ότι χειρότερο γιατί στην πραγματικότητα ένα παιδί ζει μέσα σε ένα ψέμα,όχι σε μια οικογένεια που θα του προσφέρει ασφάλεια...
Απο την άλλη μερικοί βρίσκουν συμβατική την έννοια γάμος-οικογένεια(και άρα παιδιά)που όμως ξεφουσκώνει γρήγορα κ μετα πάλι τα θύματα βγαίνουν τα παιδιά...
Απλά οι γονείς μας οι γονείς τους κ εμεις που θα γίνουμε γονείς αυριο μεθαυριο θα κάνουμε πάλι τα ίδια λάθη...

[Το φοβερό εκείνο μότο \'\'για το καλό των παιδιών μου είμαι ακόμα μαζί του\'\' που αραδιάζουν μερικές γυναίκες είναι ότι χειρότερο γιατί στην πραγματικότητα ένα παιδί ζει μέσα σε ένα ψέμα,όχι σε μια οικογένεια που θα του προσφέρει ασφάλεια...]Originally posted by *psyco*

Α βεβαια! ΤΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ!Χρησιμοποιειτα� � και απο ανδρες βεβαια, για να μην εχουν τυψεις οταν την κανουν για να κοιταξουν και αυτοι λιγο τον εαυτο τους βρε παιδι μου...Σου λεει εγω τοσα χρονια δινω,ανεχομαι,με πατανε κατω,με σχιζουν στα δυο σα σαρδελλα και εγω ο κακομοιρης,ο μαλ....ς τα υπομενω ολα αυτα για τα παιδια...Κλαψ κλαψ...
Ξυπναει μετα και ο Τσε Γκεβαρα μεσα τους,σου πετανε ενα επαναστατικο\"ο γαμος και η οικογενεια ειναι συμβαση\", \"οι περισσοτεροι ετσι κανουν\" και καθαρισαν.Όλε!
Πραγματικα ειναι το πιο αθλιο επιχειρημα,το πιο της ξεφτιλας, που μπορει να ακουστει μεσα σε μια οικογενεια.Δηλαδη μετα απο τετοιες δηλωσεις τα παιδια πρεπει να νιωθουν τυψεις ακομα και που ζουνε γιατι αφου ολα αυτα που περναει ο μπαμπας και η μαμα γινονται εξ\'αιτιας τους και αφου αυτα ειναι η πηγη τοσων κακων? Να τους επιβληθουν κυρωσεις αμεσως!Βρωμοπαιδα!


[Απλά οι γονείς μας οι γονείς τους κ εμεις που θα γίνουμε γονείς αυριο μεθαυριο θα κάνουμε πάλι τα ίδια λάθη... ]

Το μονο σιγουρο!Οταν βεβαια πεις σε καποιους οτι η οικογενεια τους φταιει σε μεγαλο βαθμο που και οι ιδιοι κανουν το σπιτι μπαχαλο,στην καλυτερ περιπτωση θα σου πουν \"μα γενεολογικη αναλυση θα κανουμε τωρα?\"...

το μότο \"τα μόνα θύματα είναι τα παιδιά\", είναι ένα εξίσου μεγάλο ψέμα. Βρίσκομαι στη διαδικασία του διαζυγίου και έχω δύο παιδιά. Όποιος έρθει να μου πει πως το θέμα της διάλυσης του γάμου μου είναι μια προσωπική μου και μόνο αποτυχία \"να συννενοηθώ\" με τον -οφειλε να ειναι- αντρα της ζωης μου, στην οποία παρασύρω τα αθώα μικρά μου, κινδυνεύει να φάει μπουνιά κατακέφαλα. Από τα 20 μου που έγινα μαμά, δεν υπήρξε μέρα που να μην μονοπωλήθηκε από το άγχος και τις ευθύνες για τα παιδιά. Ειδικά ένας άνθρωπος, άντρας ή γυναίκα, που έχει πάρει πολύ σοβαρά το γονεϊκό του καθήκον είναι δυνατό όχι μόνο να φθείρεται σε ένα μη λειτουργικό γάμο αλλά και να επιδρά αρνητικότερα στα παιδιά του σε σχέση με αυτό που θα μπορούσε σε θετικές συναισθηματικές συνθήκες. Με λίγα λόγια: τα παιδιά μας δε θέλουν μαζωχιστικές , βασικά ναρκισιστικές \"θυσίες\". Θέλουν αγάπη ως ενέργεια όχι ως θεωρία. Σε θέλουν να ξυπνάς το πρωί με αισιοδοξία, να τα συνοδεύεις στο σχολείο με το πιο ενθαρρυντικό σου χαμόγελο, να έχεις το μυαλό σου και τα νεύρα σου σε ετοιμότητα για να συζητήσεις πώς πέρασε η μέρα, να έχεις την υπομονή να τα υποστηρίξεις στις προσπάθειες τους να μάθουν, να παίξουν, να αντέχουν τις δυσκολίες, να κάνουν φίλους, να αγαπήσουν τον εαυτό τους. Δεν ξέρω για άλλους, πιο δυνατούς από μένα, ανθρώπους. ΕΓΩ όμως δεν έχω περίσευμα ενέργειας για να συντηρώ μαζί και ένα δήθεν γάμο, μια δήθεν σχέση, μια ψεύτικη ελπίδα πως δεν είμαι μόνη. Μόνη καταφέρνω περισότερα από μισή

Δεν έχει τόσο σχέση εάν οι δύο γονείς μένουν μαζί ή όχι αλλά τι σχέση έχουν με τα παιδιά τους είτε αυτοί είναι χώρια είτε είναι μαζί και σε τι περιβάλλον μεγαλώνουν τα παιδιά. Όταν σ\' ένα σπίτι γίνεται χαμός, ε λογικό είναι να το πληρώνουν τα παιδιά. Αν με ένα χωρισμό επέλθει γαλήνη και σταθερότητα στη ζωή των παιδιών εννοείται ότι είναι καλύτερα. Στην περίπτωση του χωρισμού είναι σημαντικό να έχουν και οι δύο γονείς ωριμότητα και υπευθυνότητα απέναντι στο παιδί. Αυτός που δεν την έχει και δεν είναι δίπλα στο παιδί του, το χάνει. Τουλάχιστον αυτή είναι η δική μου εμπειρία. Ένα σπίτι σταθερό, γεμάτο αγάπη κι ενθάρρυνση σε μονογονεακή οικογένεια. Δυστυχώς ο άλλος γονέας ήταν εκωφαντικά απόντας, βυθισμένος μέσα στα προβλήματα και τον εγωισμό του. Η απουσία του μου έκανε κακό όπως επίσης κι οι ελάχιστες φορές που τον είδα αλλά απροσμέτρητα περισσότερο καλό μου έκανε η σταθερότητα κι η αγάπη στο σπίτι μου.

Υπάρχει ένας χρυσός κανόνας, όσο αφορά τα παιδιά και το διαζυγιο:

καλύτερα ένα πολιτισμένο διαζύγιο, παρά ένας κακός γάμος.

-------------------------------------------------------------------------------------

Τα παιδιά, μπορούν να επιδείξουν εξαιρετικές ικανότητες προσαρμογής στη νέα κατάσταση, αρκεί οι γονείς \"να τους το επιτρέψουν\" με τη δική τους συμπεριφορά.

Quote:

---

Originally posted by dodoni


Τα παιδιά, μπορούν να επιδείξουν εξαιρετικές ικανότητες προσαρμογής στη νέα κατάσταση, αρκεί οι γονείς \"να τους το επιτρέψουν\" με τη δική τους συμπεριφορά.

---

δηλαδή; πώς μπορεί να μην \"τους το επιτρέψουμε\";

anitak δεν ξερω αν θες απαντηση μονο απο τον dodoni αλλα θελω να πω δυο πραγματα ως παιδι χωρισμενων γονιων (τι τιτλος κι αυτος...)

Οι γονεις επιτρεπουν στα παιδια τους να ειναι καλα στο διαζυγιο οταν καταλαβουν οτι οποια προβληματα και διαφορες εχουν, αφορουν αυτους και μονο αυτους,ως συζυγους και μονο ως συζυγους και οχι ως γονεις.

Πιο συγκεκριμενα το τι πιστευει ο μπαμπας για τη μαμα και τι η μαμα για το μπαμπα, του παιδιου του ειναι ΤΕΛΕΙΩΣ ΑΔΙΑΦΟΡΟ. Μια μανα ή ενας πατερας που εχει ανοικτους λογαριασμους με τον/την πρωην και φροντιζει να τους κλεισει μεσω το παιδιου τα κανει απλως σκ... Με συγχωρεις γιατο υφος αλλα ετσι ειναι για \'μενα και -καθολου δε λυπαμαι-οποιος ακολουθει αυτη την τακτικη αργα ή γρηγορα θα δρεψει τους καρπους των κοπων του.
Οταν π.χ η μαμα φροντιζει η κορη ή ο γιος να μαθουν με καθε λεπτομερεια γιατι κατα τη γνωμη της ο μπαμπας ειναι ενας αλητης που εφυγε και δε νοιαζεται για αυτους,που η μαμα στα χερια του μαρτύρησε,που ο μπαμπας του Γιωργακη π.χ κανει τα παντα για το Γιωργακη και τη μαμα του ενω ο δικος τους οχι. κλπ,κλπ,κλπ καταλαβαινεις φανταζομαι οτι η μαμα είναι αυτη που δεν επιτρεπει στα παιδια της να ειναι καλα. Το ιδιο ισχυει και για ενα μπαμπα με τετοια συμπεριφορα. Πιθανον βεβαια αυτος που φαιρεται ετσι, ως συζυγος να ηταν αυτος που ανεχτηκε και όχι αυτος που προκαλεσε τον άλλο. Ως γονιος όμως είναι απαραδεκτος.

Αν οι γονεις δεν εχουν αυτη την τακτικη αλλα αφησουν τα παιδια στην ησυχια τους να συνηθησουν τη νεα κατασταση, αυτα και θα προσαρμοστουν σ\'αυτη και θα τη δεχτουν χωρις να χασουν την αγαπη και την εκτιμηση στους γονεις τους.

Επισης ειναι πολυ σημαντικο να μην νιωσουν τα παιδια οτι αυτα προκαλεσαν τη \"δυστυχια\" οπως παρουσιαζεται πολλες φορες, των γονιων τους. Φρασεις του τυπου \"Για \'σενα θυσιαστηκα\",\"Για \'σενα εμενα στο γαμο αλλιως θα ειχα φυγει νωριτερα και θα ειχα κανει πολλα πραγματα\" και αλλα τετοια δακρυβρεχτα, ειναι ψεμματα, ειναι αν και βαρια λεξη-ζητιανια και αποσκοπουν μονο στο να πετυχουμε αυτο που θελουμε μεσω της δημιουργιας ενοχων. Καταλαβαινεις φανταζομαι οτι κατι τετοιο σε καμια περιπτωση δεν επιτρεπει στο παιδι να ειναι καλα.

Γενικα οταν οι γονεις δεν καταλαβαινουν και δεν παραδεχονται τα λαθη τους,οταν διαιωνιζουν την κακη ατμοσφαιρα της προ διαζυγιου εποχης και μετα το διαζυγιο,οταν δεν προσπαθουν να φερονται στο παιδι μονο ως γονεις και οχι ως πληγωμενες και θυμωμενες υπαρξεις,οταν δεν βαζουν πανω απο ολα την υγεια,την ηρεμια και την ασφαλεια του παιδιου αλλα το δικο τους στραπατσαρισμενο εγω,τοτε μαλλον αυτοι ειναι που δεν επιτρεπουν στα παιδια τους να ζουν καλα.

yourgia συμφωνώ με όλα που γράφεις. Τα περισσότερα τα φανταζόμουν και μόνη μου αλλά οπωσδήποτε είναι διαφορετικό να τα ακούς και από κάποιο άτομο με προσωπικά βιώματα. Γενικά το άγχος μου έγκειται στο ότι δε γνωρίζω πώς προσλαμβάνουν τα πράγματα τα παιδιά μου δεδομένου ότι εγώ μεγάλωσα σε απόλυτα αρμονικό γάμο των γονιών [χωρίς να σημαίνει ότι δεν έκαναν άλλα εγκληματάκια απέναντί μας..]
Μία παρατήρηση που μπορώ να κάνω σε όσα περιγράφεις για τις συμπεριφορές των γονιών κατά το διαζύγιο είναι πως μοιάζει τελικά μικρή σχέση να έχει με τον ιδιο το χωρισμό. ένας άνθρωπος εγκλωβισμένος στη προσωπική του δυστυχία και μιζέρια είναι πάντα πρόβλημα ως γονιός. Όπως λέω και για τη δική μου περίπτωση όπου πολλοί έσπευσαν να απειλήσουν ότι αν προχωρήσω τη διαδικασία τότε ο σύζυγος \"θα αναγκαστεί\" να εγκαταλείψει τα παιδιά, αν είναι τέτοιας ποιότητας γονιος, καλύτερα να εξαφανιστεί μια ώρα αρχύτερα [πάντως για την ιστορία, κρίνω ότι έχει βελτιωθεί απίστευτα από όταν ήρθαμε σε διάσταση]

[\"θα αναγκαστεί\" να εγκαταλείψει τα παιδιά]? Χα χα χα χα χα χα χα -τα εχω ξανακουσει αυτα.Ειναι το συνηθισμενο κολπακι που χρησιμοποιουν καποιοι προκειμενου να σε κανουν να νιωσεις πρωτον οτι φταις εσυ και αρα να πετυχουν τους οποιους στοχους τους και δευτερον να καλυφθει ο δικος τους σε περιπτωση που οντως θελησει να τα εγκαταλειψει. Επειδη ομως λες οτι σου το ειπαν τριτοι αυτο, μου φαινεται οτι ισως και τον αντρα σου αυτοι προσπαθουν να τον χειραγωγησουν με καποιο τροπο. Δεν ξερω.. Σε καθε περιπτωση παντως ο γονιος που θελει πραγματικα να ειναι κοντα στο παιδι δεν φευγει με καμια κυβερνηση και το παιδι αυτο το καταλαβαινει ασχετα αν βλεπονται πιο αραια λογω συνθηκων.Τα υπολοιπα ειναι ιστοριες για αγριους.


[πάντως για την ιστορία, κρίνω ότι έχει βελτιωθεί απίστευτα από όταν ήρθαμε σεδιάσταση]-Μακαρι

Quote:

---

Originally posted by anitak
Γενικά το άγχος μου έγκειται στο ότι δε γνωρίζω πώς προσλαμβάνουν τα πράγματα τα παιδιά

---

Αυτη ειναι και η δικη μου αγωνια . Μεχρι και προσφατα , μετα απο 4 σχεδον χρονια διαστασης , η μικρη νομιζε οτι ετσι ειναι οι οικογενειες και οτι ο μπαμπας της μενει σε ενα αλλο σπιτι για να το προσεχει !!!!!! Δεν μπηκα τοτε στη διαδικασια να την ενημερωσω γιατι τη θεωρουσα μικρη .
Τον τελευταιο καιρο απο συζητησεις που ακουει στο νηπειο , μου ανεφερε οτι και η μαμα της φιλης της εχει χωρισει . Τοτε καταλαβα οτι εχει αντιληφθει την κατασταση στην πραγματικη της διασταση . Και εκει ξεκινουν οι ερωτησεις απο ενα 6χρονο και εγω πρεπει να δινω απαντησεις .
- Εσυ δεν αγαπας τον μπαμπα γιατι οταν σε αγκαλιαζει του λες ασε με . (τι να πεις , οτι ολα εχουν τελειωσει μεταξυ μας και τωρα οι αγκαλιες ειναι πλεον περιτες?)
-Αν δεν αγαπας τον μπαμπα , γιατι τον παντρευτηκες ?
-Ποιος απο τους δυο ηθελε να παντρευτειτε?

Τελος η εποχη της αθωοτητας!! Σκεφτομαι οτι στα ματια της θα μοιαζω ενοχη που σταματησα μια σχεση που μου ηταν πλεον αφορητη. Σκεφτομαι οτι μεγαλωνοντας θα βγαλει αντιδραση , Θα καταλογισει ευθυνη που εξαιτειας μου στερηθηκε τον πατερα της . Στην πραγματικοτητα , εγω ειμαι εκεινη που επιδιωκω να διατηρησει τη σχεση της με τον πατερα της, εγω την πηγαινω να τον δει , ακομα και οταν δεν απανταει στο τηλεφωνο .
Οσο για εκεινον, οπως και πριν καποιος εγραψε , θεωρει οτι αφου δε ζει μαζι με το παιδι , δεν το θεωρει \"παιδι του\" . Χωρις να κανει και καμμια προσπαθεια να μοιραστει περισσοτερο χρονο μαζι του .
Και αυτες τις ανοησιες τις ειπε μπροστα στο παιδι τις προαλλες, \"εγω ειμαι ψευτικος μπαμπας αφου δε σε βλεπω καθε μερα\" και αλλα τετοια με αποτελεσμα να θελει το παιδι να φυγει .

Ποση ανασφαλεια μπορει να εχει απο ολη αυτη την κατασταση , νοιωθουν και τα παιδια αγχος? Αναρωτιεμαι και περιμενω περισσοτερες απαντησεις απο αυτους που εχουν βιωσει την κατασταση σαν παιδια.

Quote:

---

Originally posted by aneliz

Μεχρι και προσφατα , μετα απο 4 σχεδον χρονια διαστασης , η μικρη νομιζε οτι ετσι ειναι οι οικογενειες και οτι ο μπαμπας της μενει σε ενα αλλο σπιτι για να το προσεχει !!!!!! Δεν μπηκα τοτε στη διαδικασια να την ενημερωσω γιατι τη θεωρουσα μικρη .

---

Aneliz, αν θέλεις να μεγαλώσεις ένα παιδί που θα είναι ευτυχισμένο φρόντισε να είσαι ειλικρινής μαζί του.

Το μήνυμα που πέρασες στο παιδί είναι το εξής: Ο πατέρας σου θεωρεί το \"άλλο σπίτι\" πιο σημαντικό απο σένα για αυτό προσέχει εκείνο και όχι εσένα.

Quote:

---

Originally posted by aneliz

Και εκει ξεκινουν οι ερωτησεις απο ενα 6χρονο και εγω πρεπει να δινω απαντησεις .
- Εσυ δεν αγαπας τον μπαμπα γιατι οταν σε αγκαλιαζει του λες ασε με . (τι να πεις , οτι ολα εχουν τελειωσει μεταξυ μας και τωρα οι αγκαλιες ειναι πλεον περιτες?)
-Αν δεν αγαπας τον μπαμπα , γιατι τον παντρευτηκες ?
-Ποιος απο τους δυο ηθελε να παντρευτειτε?

---

Ενδεικτικά θα μπορούσες να πεις:

Αγάπη μου, εγώ με τον πατέρα σου αγαπηθήκαμε κάποτε πολύ. Ήταν απόφαση και των δυό μας να παντρευτούμε και προιόν αυτής της αγάπης μας υπήρξες εσύ! Το πιο όμορφο πλάσμα του κόσμου! Όμως τα όνειρά μας ήταν διαφορετικά.
Έτσι η συμβίωση μεταξύ μας δεν ήταν πλέον ιδιαιτερα αρμονική και αποφασίσαμε να μένουμε σε διαφορετικά σπίτια. Τώρα, τόσο εγώ όσο και ο πατέρας σου νιώθουμε πιο ήρεμοι, πιο δημιουργικοί και μπορούμε να σου αφιερώσουμε όλη μας την αγάπη. Να ξέρεις πως ότι και να συμβεί, θα είσαι πάντα το αγγελούδι μας, και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ΠΟΤΕ.

Quote:

---

Originally posted by yourgia
Πώς πιστεύετε οτι επιδρά ο χωρισμός των γονιών στα παιδιά (στην προσωπικότητα τους,στις επιλογές τους,στην ψυχική τους υγεία,κτλ)?
.................................................. ..............................................
Υ.Γ Οσοι εχουν καποιο προβλημα ψυχικης φυσεως και θελουν, ας γραψουν αν εχουν ζησει τετοια κατασταση,αν και πως αυτη τους εχει επηρεασει...

---

Νομίζω yourgia πως ο βασικός λόγος που συνυπάρχω με την κατάθλιψη και την κοινωνική φοβία είναι αυτός.
Ίσως να υπήρχαν και οι ανάλογες \"γενετικές προδιαγραφές\" αλλά αν είχα μεγαλώσει σε μια \"όμορφη\" οικογένεια πιστεύω πως όλα θα είχαν εξελιχθεί διαφορετικά.

Quote:

---

Originally posted by yourgia

Οι γονεις επιτρεπουν στα παιδια τους να ειναι καλα στο διαζυγιο οταν καταλαβουν οτι οποια προβληματα και διαφορες εχουν, αφορουν αυτους και μονο αυτους,ως συζυγους και μονο ως συζυγους και οχι ως γονεις.

Πιο συγκεκριμενα το τι πιστευει ο μπαμπας για τη μαμα και τι η μαμα για το μπαμπα, του παιδιου του ειναι ΤΕΛΕΙΩΣ ΑΔΙΑΦΟΡΟ. Μια μανα ή ενας πατερας που εχει ανοικτους λογαριασμους με τον/την πρωην και φροντιζει να τους κλεισει μεσω το παιδιου τα κανει απλως σκ... Με συγχωρεις γιατο υφος αλλα ετσι ειναι για \'μενα και -καθολου δε λυπαμαι-οποιος ακολουθει αυτη την τακτικη αργα ή γρηγορα θα δρεψει τους καρπους των κοπων του.
Οταν π.χ η μαμα φροντιζει η κορη ή ο γιος να μαθουν με καθε λεπτομερεια γιατι κατα τη γνωμη της ο μπαμπας ειναι ενας αλητης που εφυγε και δε νοιαζεται για αυτους,που η μαμα στα χερια του μαρτύρησε,που ο μπαμπας του Γιωργακη π.χ κανει τα παντα για το Γιωργακη και τη μαμα του ενω ο δικος τους οχι. κλπ,κλπ,κλπ καταλαβαινεις φανταζομαι οτι η μαμα είναι αυτη που δεν επιτρεπει στα παιδια της να ειναι καλα. Το ιδιο ισχυει και για ενα μπαμπα με τετοια συμπεριφορα. Πιθανον βεβαια αυτος που φαιρεται ετσι, ως συζυγος να ηταν αυτος που ανεχτηκε και όχι αυτος που προκαλεσε τον άλλο. Ως γονιος όμως είναι απαραδεκτος.

Αν οι γονεις δεν εχουν αυτη την τακτικη αλλα αφησουν τα παιδια στην ησυχια τους να συνηθησουν τη νεα κατασταση, αυτα και θα προσαρμοστουν σ\'αυτη και θα τη δεχτουν χωρις να χασουν την αγαπη και την εκτιμηση στους γονεις τους.

Επισης ειναι πολυ σημαντικο να μην νιωσουν τα παιδια οτι αυτα προκαλεσαν τη \"δυστυχια\" οπως παρουσιαζεται πολλες φορες, των γονιων τους. Φρασεις του τυπου \"Για \'σενα θυσιαστηκα\",\"Για \'σενα εμενα στο γαμο αλλιως θα ειχα φυγει νωριτερα και θα ειχα κανει πολλα πραγματα\" και αλλα τετοια δακρυβρεχτα, ειναι ψεμματα, ειναι αν και βαρια λεξη-ζητιανια και αποσκοπουν μονο στο να πετυχουμε αυτο που θελουμε μεσω της δημιουργιας ενοχων. Καταλαβαινεις φανταζομαι οτι κατι τετοιο σε καμια περιπτωση δεν επιτρεπει στο παιδι να ειναι καλα.

Γενικα οταν οι γονεις δεν καταλαβαινουν και δεν παραδεχονται τα λαθη τους,οταν διαιωνιζουν την κακη ατμοσφαιρα της προ διαζυγιου εποχης και μετα το διαζυγιο,οταν δεν προσπαθουν να φερονται στο παιδι μονο ως γονεις και οχι ως πληγωμενες και θυμωμενες υπαρξεις,οταν δεν βαζουν πανω απο ολα την υγεια,την ηρεμια και την ασφαλεια του παιδιου αλλα το δικο τους στραπατσαρισμενο εγω,τοτε μαλλον αυτοι ειναι που δεν επιτρεπουν στα παιδια τους να ζουν καλα.

---

Τα παραπάνω λόγια της yourgia πρέπει να τα έχουν ως Ευαγγέλιο όσοι χωρισμένοι έχουν παιδιά.

Ναι aneliz μου δυστυχως και τα παιδια νιωθουν αγχος και πολλα ασχημα συναισθηματα λογω του χωρισμου. Εγω δεν ειμαι σε θεση να καταλαβω πως ειναι η κορη σου μια και οι δικοι μου οι γονεις χωρισαν σχετικα προσφατα (εγω ειμαι 27) αλλα τα ιδια ερωτηματα που εκανε σε \'σενα η μικρη,εκανα περιπου και εγω στους γονεις μου.Ηθελα να μαθω γιατι παντρευτηκαν,γιατι εμειναν τοσα (περιπου 30)χρονια μαζι,τι φταιει,πως αισθανονται απεναντι μας και διαφορα τετοια.
Φυσικο ειναι τα παιδια να τα απασχολουν αυτα και πιστευω οτι αν η κορη σου δεν παρει σαφεις και ειλικρινεις απαντησεις και απο τους δυο σας,αμεροληπτα ομως και χωρις εμπαθεια-το τονιζω αυτο-δεν θα παψει να αναρωτιεται,να μπερδευεται και να αναστατωνεται.
Εναλλακτικα ισως θα μπορουσατε να της πειτε οτι αυτα αφορουν το μπαμπα και τη μαμα και θα της τα εξηγησετε οταν μεγαλωσει λιγο για να καταλαβαινει καλυτερα,αλλα να της ξεκαθαρισετε οτι αυτη σ\'αυτη την ιστορια δεν μπλεκεται πουθενα.
Ειναι πολυ σημαντικο να νιωθει ασφαλεια η μικρη και καθως μεγαλωνει να εχει ξεκαθαρο στο μυαλο της οτι το διαζυγιο ειναι το μεσο που χρησιμοποιηθηκε για να νιωσουν οι γονεις της καλυτερα και οχι οτι σχεση=διαζυγιο.
Το λεω αυτο γιατι εμενα απο οταν οξυνθηκαν πολυ οι σχεσεις των γονιων μου μου ειχε καρφωθει για μεγαλο διαστημα στο μυαλο οτι ετσι ειναι οι σχεσεις,αφου στην οικογενεια μου εμαθα να ζω με προβληματα τα ιδια θα κανω και εγω και τετοια. Αυτο δεν ειναι καπριτσιο να τα σκεφτεσαι-αν οι καταστασεις που ζεις και η συμπεριφορα των γονιων δεν ειναι η καταλληλη,πολλες φορες καταληγεις να κανεις τα ιδια.Το εχουμε δει ολοι αυτο γυρω μας νομιζω.

Aneliz καλη επιτυχια και λεγε μας τα νεα σας

Το λεω αυτο γιατι εμενα απο οταν οξυνθηκαν πολυ οι σχεσεις των γονιων μου μου ειχε καρφωθει για μεγαλο διαστημα στο μυαλο οτι ετσι ειναι οι σχεσεις,αφου στην οικογενεια μου εμαθα να ζω με προβληματα τα ιδια θα κανω και εγω και τετοια. Αυτο δεν ειναι καπριτσιο να τα σκεφτεσαι-αν οι καταστασεις που ζεις και η συμπεριφορα των γονιων δεν ειναι η καταλληλη,πολλες φορες καταληγεις να κανεις τα ιδια.Το εχουμε δει ολοι αυτο γυρω μας νομιζω.


yourgia... Εγώ είμαι 25. Μεγάλωσα από την ώρα της γέννησης μου με άσχημες εικόνες στο μυαλό μου. Με καβγάδες, ξύλο, φωνές κλπ. Χωρίσαν όταν ήμουν 20. Επιτέλους... Έχω βρει έναν πολύ καλό σύζυγο. Με πολύ κατανόηση... και κυρίως ήρεμο με διάθεση για συζήτηση. Είμαι 7 χρόνια παντρεμένη. Αληθινά μαλώνουμε 1 φορά το χρόνο... Και όταν υπάρχει ένταση είτε λόγω δουλειάς, είτε λόγω οικονομικών, έχουμε βρει τους κώδικες μας και αποφεύγουμε ο ένας τον άλλο μέχρι να καταλάβουμε ότι ξεθύμανε και τώρα μπορούμε να συζητήσουμε και να το λύσουμε ανώδυνα.

Στατιστικά 1 φορά το χρόνο, μαλώνουμε με φωνές, κοπανάμε πόρτες, και πάντα ο ένας από τους δύο φεύγει για να μην ειπωθούν κουβέντες που δεν ανακαλούνται.

Όλα είναι θέμα θέλησης. Στην αρχή του γάμου μας, είχα πιάσει τον εαυτό μου να τον κλωτσάω όταν θύμωνα. Όντως, ήταν όσα είχα αποκομίσει απο την πατρική μου οικογένεια. Αλλά το αναγνωρίσαμε μαζί και με λίγη προσπάθεια διορθώθηκε.

Τώρα λόγω του παιδιού, προσέχουμε ακόμα περισσότερο τη συμπεριφορά που εκδηλώνουμε ο ένας απέναντι στον άλλο. Τα λόγια, τις κινήσεις. Όχι από καταπίεση αλλά από ενδιαφέρον για την ψυχοσύνθεση. Γνωρίζει πολύ καλά ο Κ. το τι τραύματα έχουν μείνει μέσα μου από την \"υπέροχη\" παιδική ηλικία που έζησα και έτσι προσπαθεί μαζί μου να της δώσει ότι καλύτερο.

Τώρα φοβάμαι να μην περάσω στο άλλο άκρο, της υπερπροστασίας. Νομίζω ότι της δίνω όλα όσα δεν είχα εγώ, αγάπη, κατανόηση, συζήτηση, προσοχή, αναγνώριση... Έτσι ξεκίνησα μαθήματα γονέων.

Quote:

---

Originally posted by yourgia
Ναι aneliz μου δυστυχως και τα παιδια νιωθουν αγχος και πολλα ασχημα συναισθηματα λογω του χωρισμου.

....οτι αν η κορη σου δεν παρει σαφεις και ειλικρινεις απαντησεις και απο τους δυο σας,αμεροληπτα ομως και χωρις εμπαθεια-το τονιζω αυτο-δεν θα παψει να αναρωτιεται,να μπερδευεται και να αναστατωνεται. .....

....Εναλλακτικα ισως θα μπορουσατε να της πειτε οτι αυτα αφορουν το μπαμπα και τη μαμα και θα της τα εξηγησετε οταν μεγαλωσει λιγο για να καταλαβαινει καλυτερα,αλλα να της ξεκαθαρισετε οτι αυτη σ\'αυτη την ιστορια δεν μπλεκεται πουθενα.

---

Και πως θα καταλαβει ενα μικρο παιδι και θα νοιωσει καλα με καταστασεις που απο οτι αρκετοι αναφερουν οτι τους αναστατωνουν ακομα και σαν ενηλικες?

Και ποσο σκοπιμο ειναι να τα βαζουμε στη διαδικασια να καταλαβουν πραγματα που δεν ειναι για την ηλικια τους?

Στην πραγματικοτητα , κανω αυτο που θεωρω σωστο , δλδ παντα της αναφερω οτι ο μπαμπας της την αγαπαει και την νοιαζεται και προσπαθω να την φερω κοντα του. Μεχρι τωρα καλα. Απο τοτε που συνειδητοποιησε αυτος οτι η δικη μας σχεση ειναι οριστικη , απο τη μερια μου , βγαζει κακια προς εμενα στο παιδι . Και αυτο η μικρη το νοιωθει . Και ποσο πια να λεω ο μπαμπας σε αγαπαει και σε νοιαζεται , οταν δεν την παιρνει τηλεφωνο , δεν απανταει στα δικα μας , και γενικα δεν την βλεπει συχνα.

Λογια , λογια , λογια .............
Θα της λειπει σιγουρα . Και αφου της λεω οτι ειναι καλος και την αγαπα , δεν μπορει να καταλαβει γιατι για μενα δεν ειναι καλος. Η κανει οτι δεν καταλαβαινει γιατι θα θελε να ειναι διαφορετικα τα πραγματα...

τεσπα, θα συνεχισω οπως μου λεει το ενστικτο μου και ελπιζω να καταφερω το καλυτερο .

Quote:

---

Originally posted by aneliz
Στην πραγματικοτητα , εγω ειμαι εκεινη που επιδιωκω να διατηρησει τη σχεση της με τον πατερα της, εγω την πηγαινω να τον δει , ακομα και οταν δεν απανταει στο τηλεφωνο .
Οσο για εκεινον, οπως και πριν καποιος εγραψε , θεωρει οτι αφου δε ζει μαζι με το παιδι , δεν το θεωρει \"παιδι του\" . Χωρις να κανει και καμμια προσπαθεια να μοιραστει περισσοτερο χρονο μαζι του.

---

Χωρίς παρεξήγηση, ίσως δεν θα έπρεπε να \"επιβάλλεις\" την παρουσία του πατέρα του παιδιού σου. Ποιός ο λόγος αν ο ίδιος δεν το επιθυμεί κι ούτε το επιδιώκει; Μήπως τελικά κάνει κακό στο παιδί απορρίπτοντάς το και καθυστερώντας την προσαρμογή του/ σας;

Quote:

---

Originally posted by aneliz

Quote:

---

Originally posted by anitak
Γενικά το άγχος μου έγκειται στο ότι δε γνωρίζω πώς προσλαμβάνουν τα πράγματα τα παιδιά

---

Αυτη ειναι και η δικη μου αγωνια . Μεχρι και προσφατα , μετα απο 4 σχεδον χρονια διαστασης , η μικρη νομιζε οτι ετσι ειναι οι οικογενειες και οτι ο μπαμπας της μενει σε ενα αλλο σπιτι για να το προσεχει !!!!!! Δεν μπηκα τοτε στη διαδικασια να την ενημερωσω γιατι τη θεωρουσα μικρη .
Τον τελευταιο καιρο απο συζητησεις που ακουει στο νηπειο , μου ανεφερε οτι και η μαμα της φιλης της εχει χωρισει . Τοτε καταλαβα οτι εχει αντιληφθει την κατασταση στην πραγματικη της διασταση . Και εκει ξεκινουν οι ερωτησεις απο ενα 6χρονο και εγω πρεπει να δινω απαντησεις .
- Εσυ δεν αγαπας τον μπαμπα γιατι οταν σε αγκαλιαζει του λες ασε με . (τι να πεις , οτι ολα εχουν τελειωσει μεταξυ μας και τωρα οι αγκαλιες ειναι πλεον περιτες?)
-Αν δεν αγαπας τον μπαμπα , γιατι τον παντρευτηκες ?
-Ποιος απο τους δυο ηθελε να παντρευτειτε?

Τελος η εποχη της αθωοτητας!! Σκεφτομαι οτι στα ματια της θα μοιαζω ενοχη που σταματησα μια σχεση που μου ηταν πλεον αφορητη. Σκεφτομαι οτι μεγαλωνοντας θα βγαλει αντιδραση , Θα καταλογισει ευθυνη που εξαιτειας μου στερηθηκε τον πατερα της . Στην πραγματικοτητα , εγω ειμαι εκεινη που επιδιωκω να διατηρησει τη σχεση της με τον πατερα της, εγω την πηγαινω να τον δει , ακομα και οταν δεν απανταει στο τηλεφωνο .
Οσο για εκεινον, οπως και πριν καποιος εγραψε , θεωρει οτι αφου δε ζει μαζι με το παιδι , δεν το θεωρει \"παιδι του\" . Χωρις να κανει και καμμια προσπαθεια να μοιραστει περισσοτερο χρονο μαζι του .
Και αυτες τις ανοησιες τις ειπε μπροστα στο παιδι τις προαλλες, \"εγω ειμαι ψευτικος μπαμπας αφου δε σε βλεπω καθε μερα\" και αλλα τετοια με αποτελεσμα να θελει το παιδι να φυγει .

Ποση ανασφαλεια μπορει να εχει απο ολη αυτη την κατασταση , νοιωθουν και τα παιδια αγχος? Αναρωτιεμαι και περιμενω περισσοτερες απαντησεις απο αυτους που εχουν βιωσει την κατασταση σαν παιδια.

---

Μπλα μπλα μπλα

Λόγια. :) Δεν το λέω σε σένα αυτό. Απλά λέω ότι αυτά είναι λόγια. Οι πράξεις μετράνε. Ποιός θα είναι δίπλα στο παιδί του και θα τ\' αγαπάει. Αυτό μετράει. Τα λόγια πάνε στα σκουπίδια.

Εγώ πιστεύω ότι εάν είσαι ΕΣΥ δίπλα στο παιδί σου και το αγαπάς, τότε αυτό είναι και μέχρι εκεί είναι ο ρόλος σου. Δεν είσαι υπεύθυνη και για τον άντρα σου. Αυτός ό,τι θα σπείρει θα θερίσει όταν έρθει ο καιρός. Κοίτα εσύ να είσαι δίπλα στο παιδί σου και να το στηρίζεις και μην κοιτάς να \"πείσεις\" τον άντρα σου για ο,τιδήποτε. Αν αυτός είναι ώριμος θα το κάνει, θα είναι δηλαδή σωστός και δίπλα στο παιδί του, αν όχι θα το πληρώσει. Δεν το λέω εκδικητικά, απλά αυτό γίνεται.

Αν είναι να σου δώσω μία συμβουλή είναι να κοιτάξεις να είσαι δίπλα στο παιδί σου. Αν ο άντρας σου είναι ανώριμος τότε όντως έχει δυστυχώς τη δύναμη να του κάνει κακό. Πρέπει να ξέρεις αν ειπώθηκε κάτι που θα το έβλαπτε.
Μην είσαι υποχωρητική και ποτέ μην κακολογείς τον άντρα σου στο παιδί σου. Αν αυτός το κάνει για σένα, δικό του πρόβλημα.

Όλα δείχνουν ότι ο πρώην άντρας σου είναι σε καλό δρόμο για να χάσει το παιδί του, δυστυχώς. Εσύ κοίτα τι κάνεις και να το προστατεύεις. Κάποια στιγμή οι δυό τους θα τα ξεκαθαρίσουν, με τον ένα τρόπο ή τον άλλο.

Ο φόβος σου ότι το παιδί σου θα κατηγορήσει εσένα που \"του στέρησες τον πατέρα\" είναι εντελώς ηλίθιος. Συγνώμη που εκφράζομαι λίγο έντονα, αλλά πραγματικά είναι. Το παιδί θέλει ΒΑΣΗ. Και ΑΓΑΠΗ. Εσύ από τη στιγμή που θα του τα προσφέρεις, είσαι μια καλή Μάνα. Ο άντρας σου έχει όλη την ελευθερία να είναι δίπλα στο παιδί του. Στο χέρι του είναι να την αξιοποιήσει και να την αξιοποιήσει σωστά. Αυτό είναι δικό του θέμα, όχι δικό σου. Μην φορτώνεσαι λοιπόν με ενοχές που ούτε καν θα περάσουν από το μυαλό του παιδιού σου από τη στιγμή που εσύ θα είσαι πάντα δίπλα του.

Να προσθέσω ότι στην περίπτωση που ο μπαμπάς του πληγώνει το παιδί αυτό μπορεί να γίνει με δύο τρόπους. Είτε από την ανωριμότητα του και τα πράγματα που λέει, ΙΔΙΩΣ αν κατηγορεί εσένα. Έτσι το διώχνει από κοντά του. Και δεύτερον αν δεν είναι δίπλα στο παιδί του. Αυτό δημιουργεί στο παιδί αίσθημα εγκατάλειψης.

Κάποιος πρέπει να φταίει γι\' αυτό. Τα παιδιά είναι λίγο σαν δικαστήριο. Αν έγινε ένα κρίμα (δηλαδή εγκαταλήφθηκαν) κάποιος πρέπει να πληρώσει.

Όμως αυτά είναι θέματα για πολύ μετά. Τώρα που η κόρη σου είναι 6 χρονών, είναι σημαντικό κατά την άποψη μου, να μην κακολογείς τον πατέρα της κι είναι εξίσου σημαντικό να μην κακολογεί αυτός εσένα.

Για παράδειγμα όταν εγώ έκανα τέτοιες ερωτήσεις (γιατί χωρίσατε με το μπαμπά) η Μάνα μου μου έλεγε απλά \"ασυμφωνία χαρακτήρων\". Η αλήθεια όπως την έμαθα μετά ήταν ότι ο πατέρας μου της είχε κάνει το βιο αβίωτο. Αλλά η Μάνα μου σ\' εμένα έλεγε \"ασυμφωνία χαρακτήρων\". Ποτέ δεν τον κακολόγησε. Προσπάθησε να έχει σχέσεις αυτός μ\' εμένα.
Τις ελάχιστες φορές που τον είδα το μόνο που έκανε ήτανε να λέει τι χάλια οικογένεια ήταν αυτή που μεγάλωνα. Βέβαια εγώ μεγάλωνα σε μία οικογένεια γεμάτη αγάπη κι υποστήριξη. Μου φαινόταν απίστευτο να κακολογεί αυτή την οικογένεια αυτός ο άνθρωπος. Επίσης έριχνε όλα τα κόμπλεξ του πάνω μου με πολύ άσχημο τρόπο. Δεν ήθελα να τον ξαναδώ.

Όταν με το καλό μεγάλωσα, ήθελα να μάθω γιατί με εγκατέλειψε. Κατάλαβα λοιπόν ότι δεν έχει και μεγάλη σημασία. Απλώς αυτό έγινε. Δεν σημαίνει κάτι για μένα αυτό πια. Μερικές φορές θέλησε τη βοήθεια μου (πάντα εις βάρος μου), αφού συνέχεια είναι άνεργος και έχει κάνει και άλλα παιδιά που δεν έχει να τα ζήσει. Απλώς δεν τον βοήθησα ποτέ. Για μένα δεν είναι ακριβώς ο πατέρας μου. Είναι ο πατέρας μου που με εγκατέλειψε. Κι αυτό τον κάνει κάτι πολύ λιγότερο από πατέρα.
Αν κατηγορώ τη Μάνα μου για κάτι είναι που δεν με προστάτευσε, λέγοντας μου μερικά πράγματα για το χαρακτήρα του.
Αλλά ό,τι έγινε, έγινε. Δεν αλλάζει. Και πορεύομαι στη ζωή με την αγάπη της οικογένειας που με μεγάλωσε.

Το διαζύγιο δεν είναι απλή υπόθεση αλλά μπορεί αν γίνει πολιτισμένα να αποβεί θετικό για τα παιδιά.Πρών σύζυγοι που τα πάνε καλά πάντα είναι πρός συμφέρον των παιδιών.Αυτό απαιτεί αρκετή δουλειά κ απο τους δύο κ δεν λέω οτι είναι εύκολο.Είναι όμως εφικτό.

ο άντρας μου, με τον οποίο δεν τα πάμε καλά, όλες τις συζητήσεις που κάνει για τη σχέση μας, απαραιτήτως τις κάνει παρουσία του μικρότερου 12χρονου γιου μας. και μάλιστα από απόσταση, ώστε να ακούγεται καλά και η συζήτηση να μην μπορεί να προχωρήσει. βγάζει τέτοιο θυμό...

η φάση μπαίνω στο διαζύγιο μου φαίνεται έτσι τόσο τρομερή που δεν τολμάω τίποτα (ίσως να μην τολμάω και αλλιώς)
αλλά η κακία που μαζεύω είναι επίσης τρομερή.
τα σαββατοκύριακα είναι τα πιο εκρηκτικά. το σάββατο τον παρακάλεσα να αγοράσει κάτι για το γιώργο τον 12χρονο. μου απάντησε:

Αυτό που έκανε η μητέρα μου ήθελε πολλά αρχ...α. Δεν είναι απλή υπόθεση. Από την πλευρά μου, δεν έχω δει ποτέ καυγάδες στην οικογένεια μου. Το οικογενειακό περιβάλλον ήταν ήρεμο και με αγάπη. Είμαι σίγουρος ότι η ζωή με τον πατέρα μου θα ήταν κόλαση, έτσι όπως τον γνώρισα μετά. Αν με ρωτούσε κανείς σήμερα, αν περνούσε από το χέρι μου τι θα προτιμούσα, η απάντηση είναι σίγουρα το διαζύγιο. Τώρα να είχε και μια πιο υπεύθυνη στάση ο πατέρας μου απέναντι μου θα ήταν το ευκταίο. Αλλά αν ήταν έτσι, δεν θα χρειαζόταν το διαζύγιο in the first place. Οπότε το δίλλημα αυτό δεν έχει σημασία. Είναι πια λυμμένα μέσα μου αυτά τα ζητήματα.

Αυτό που έκανε η μητέρα μου ήθελε πολλά αρχ...α. Δεν είναι απλή υπόθεση. Από την πλευρά μου, δεν έχω δει ποτέ καυγάδες στην οικογένεια μου. Το οικογενειακό περιβάλλον ήταν ήρεμο και με αγάπη. Είμαι σίγουρος ότι η ζωή με τον πατέρα μου θα ήταν κόλαση, έτσι όπως τον γνώρισα μετά. Αν με ρωτούσε κανείς σήμερα, αν περνούσε από το χέρι μου τι θα προτιμούσα, η απάντηση είναι σίγουρα το διαζύγιο. Τώρα να είχε και μια πιο υπεύθυνη στάση ο πατέρας μου απέναντι μου θα ήταν το ευκταίο. Αλλά αν ήταν έτσι, δεν θα χρειαζόταν το διαζύγιο in the first place. Οπότε το δίλλημα αυτό δεν έχει σημασία. Είναι πια λυμμένα μέσα μου αυτά τα ζητήματα.

Quote:

---

Originally posted by τι-ποτέ
ο άντρας μου, με τον οποίο δεν τα πάμε καλά, όλες τις συζητήσεις που κάνει για τη σχέση μας, απαραιτήτως τις κάνει παρουσία του μικρότερου 12χρονου γιου μας. και μάλιστα από απόσταση, ώστε να ακούγεται καλά και η συζήτηση να μην μπορεί να προχωρήσει. βγάζει τέτοιο θυμό...

η φάση μπαίνω στο διαζύγιο μου φαίνεται έτσι τόσο τρομερή που δεν τολμάω τίποτα (ίσως να μην τολμάω και αλλιώς)
αλλά η κακία που μαζεύω είναι επίσης τρομερή.
τα σαββατοκύριακα είναι τα πιο εκρηκτικά.

---

τι ακριβως φοβασαι; ισως εχεις περισσοτερη δυναμη απο,τι πιστευεις. :)

λυπαμαι που θα το πω αυτο μακαρι κι οδικος μου γιος να ητανε παιδι χωρισμενων γονιων...Το οτι δεν μπορει απο τα 3 του χρονια να ξαναδει ποτε τον πατερα του..............

Quote:

---

Originally posted by interappted
λυπαμαι που θα το πω αυτο μακαρι κι οδικος μου γιος να ητανε παιδι χωρισμενων γονιων...Το οτι δεν μπορει απο τα 3 του χρονια να ξαναδει ποτε τον πατερα του..............

---

Εξαρτάται.

interappted σίγουρα είναι πολύ δύσκολο αλλά τουλάχιστον θα ξέρει το παιδί ότι ο πατέρας του έφυγε από τη ζωή και γι\'αυτό δεν είναι κοντά του.Δεν γινόταν αλλιώς δηλαδή.Νομίζω ότι είναι πολύ πιο δύσκολο για τα παιδιά που ο πατέρας τους ζει αλλά τα έχει εγκαταλείψει και δεν ενδιαφέρεται γι\'αυτά.Θεωρώ ότι αυτό ξεπερνιέται ακόμα πιο δύσκολα (αν ξεπερνιέται).

οπως και να εχει για τα παιδια που ζουν με τον ενα γονεα ειναι πολυ δυσκολο.Δεν ξερω τι κ αν ειναι κατι απο τα 2 χειροτερο...γιατι κ εμενα ο τρπος που εχασε τον πατερα του αν καποια στιγμη μαθει την αληθεια εγκαταλειψη θεωρειτε για να μην πω αδιαφορια για τη ζωη του οντας πατερας.Λυπαμαι που το πενθος μου μετατρεπεται σε θυμο αλλα τελος παντων το θεμα δεν ειναι αυτο το θεμα ειναι οτι ο πιο ευσυνειδητος γονιος παραμενει στο ρολο του οσο δυσκολο κι αν ειναι...πρεπει να γινει κατι 2 σε ενα.Το κενο δεν θα καληφθει εντελως..αλλα.. θελω να ευχηθω σε ολους τους γονεις που για οποιοδηποτε λογο μεγαλωνουμε μονογενειακα τα παιδια μαςνα μπορεσει ο καθενας μας να δωσει τον καλυτερο εαυτο του κ να ανταπεξελθει στο ρολο του οσο το δυνατο καλυτερα..οσο μπορει

Quote:

---

Originally posted by yourgia
Πώς πιστεύετε οτι επιδρά ο χωρισμός των γονιών στα παιδιά (στην προσωπικότητα τους,στις επιλογές τους,στην ψυχική τους υγεία,κτλ)?
Γιατί εμένα μου έχει κάτσει οτι για πολλά απο τα σημερινά προβλήματα των νέων ευθύνονται οι πολύ κακές οικογενειακές σχέσεις και το \"λάθος\"περιβάλλον στο οποιο μεγαλώνουν τα παιδιά και κατόπιν, αυτη η μόδα(γιατί μόδα τίνει να γίνει)των διαζυγίων?Γιατί δεν ακούω να γίνεται πολύς λόγος για αυτό το θέμα?Μήπως είμαι κούφη να πάω σε ενα ΩΡΛ?Μήπως δεν παίζει ρόλο?Μήπως θέλω να ρίχνω το φταίξιμο στους άλλους?Μήπως τελικά μας βολεύει?

Μη σπέυσετε οι χωρισμένοι και οι χωρισμένες του forum να πέιτε οτι δεν αντέχατε άλλο,άρα καλύτερα το διαζύγιο.. Φυσικα και καλυτερα το διαζυγιο για να τελειωνει μια ασχημη κατασταση.Οταν ομως αυτο παραγινεται...ειναι ενα προβλημα που κατι δειχνει και για τους γονεις και τη γενια τους και για τα παιδια και τη γενια τους...

Υ.Γ Οσοι εχουν καποιο προβλημα ψυχικης φυσεως και θελουν, ας γραψουν αν εχουν ζησει τετοια κατασταση,αν και πως αυτη τους εχει επηρεασει...

---

Και τα παιδιά των μη χωρισμένων μια χαρά...υποφέρουν....Τελικά δεν έχει να λέει χωρισμένοι γονείς ή μη.....Πάντως τα περισσότερα αγόρια που γνώρισα και ζούσαν μόνο με την μητέρα,είχαν έναν κάποιο προβληματισμό ας τον πω.....αλλά δεν κατέληξαν ναρκωμανείς ή ψυχοπαθείς.

Συμφωνώ απόλυτα με τον Νίκο, το παιδί σίγουρα θα ταραχθεί καθώς το διαζύγιο είναι μια \"μορφή κρίσης\" και χρειάζεται χρόνος για να προσαρμοστεί στη νέα κατάσταση. Στο επίπεδο όμως που βλέπει τους γονείς του καλά και κανένας δεν κατηγορεί τον άλλον,βλέπει να μιλάνε φιλικά και ο ένας να υποστηρίζει τον άλλον στο παιδί και να χρησιμοποιούν κοινή γραμμή διαπαιδαγώγησης, το παιδί μπορεί να έχει ψυχική ισορροπία..Δηλαδή καλύτερα είναι να μένουν στον ίδιο χώρο, να κάνει ο καθένας τη ζωή του και να μην μιλάνε σχεδόν μεταξύ τους?Το παιδί τότε δηλαδή δεν καταλαβαίνει,δεν πληγώνεται?Το διαζύγιο περίμενε? Γελοίο...