Καλημέρα ή μάλλον... καλησπέρα σε όλους.
Ναί, είμαι κι εγώ νέος στο foroum και είναι η πρώτη μου δημοσίευση.
Το σκεπτόμουν κάποιες ημέρες τώρα, όπου είχα αρχίσει πλέον να αναζητώ βοήθεια από το ίντερνετ, κάτι που ποτέ δεν πίστευα ότι θα κάνω. Και το έπραξα.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Να τονίσω ότι ξέρω ότι θα σας κουράσω. Ξέρω από τώρα ότι θα γράψω πολλές σειρές (μα πολλές..) για το θέμα που με απασχολεί, με πληγώνει. Σας ζητώ συγνώμη προκαταβολικά, μα εύχομαι να μπορέσω έστω να ακούσω εγώ ο ίδιος κάποια πράγματα μέσα από τα γραφόμενά μου, και γιατί όχι και τις γνώμες ανθρώπων ειδικών, ή με ευαισθησία, ή με παρόμοια βιώματα. Θα είναι μακροσκελές, μα πιστεύω και θέλω να σας παραθέσω όσα περισσότερα μπορώ. Υπόσχομαι να προσπαθήσω να είμαι αντικειμενικός και να το περάσω όσο μπορώ ευχάριστα στο γραπτό, σα μια μικρή ιστορία. Όσο για το τίτλο... Αν αντέξετε, μάλλον θα καταλάβετε.
Είμαι άνδρας, ετών 33. Μάλλον επιτυχημένος στη δουλειά μου (την οποία απολαμβάνω εκτός των βιοποριστικών λόγων). Η οικογένειά μου και ο τρόπος που μεγάλωσα? Απόλυτα "φυσιολογικός". Ποτέ δε μου έλειψαν τα βασικά, ούτε ήμουν πλουσιόπαιδο. Οι γονείς μου και ο μικρότερος αδερφός μου ήταν πάντα δίπλα μου, κι εγώ σε εκείνους με τις όποιες φυσιολογικές διαφωνίες βιώνουν κατά καιρούς οι οικογένειες. Ο κοινωνικός μου περίγυρος... Δόξα το Θεό. Και λόγω δουλειάς, αλλά και από την τύχη που έχω να είμαι ακόμη αδερφικός φίλος με τους 2 κολλητούς μου από 5 ετών παιδιά.
Από μικρός ήμουν αρκετά ρομαντικός... Σχέσεις του... σχολείου, ναί είχα, δε μου έλειπε τίποτα, ούτε η εμφάνιση, ούτε η νοημοσύνη. Η πρώτη μου όμως φορά που ερωτεύτηκα, η πρώτη φορά που δόθηκα (περίεργη λέξη για έναν άνδρα) ήταν λίγο αργά για τα δεδομένα της εποχής μου. Η κοπελιά, ετών 24 τότε, εγώ 16... Η πρώτη μου φορά. Ναί υπήρχε μαγεία. Ήθελα να κάνω τα πάντα για εκείνη. Αλλά δε θα σταθώ ιδιαίτερα στο σημείο αυτό. Πέραν του ότι απαγοητεύτηκα τραγικά και αποφάσισα από εκεί κι έπειτα ότι απλά θα περνώ καλά. Τέρμα ο ρομαντισμός. Τέρμα η ιδέα ότι η πρώτη μου θα είναι και παντοτινή. Πεθαίνει αλήθεια ο ρομαντισμός? Δε νομίζω... Ας μην ξεφεύγουμε όμως..
Την περίοδο εκείνη, είχα ήδη φύγει για σπουδές στο εξωτερικό, οπότε και γνωρίζω την Χ., τη γυναίκα που έμελλε να με σημαδέψει στη ζωή μου με κάθε θετικό τρόπο που υπάρχει, και τη μελλοντική και επί του παρόντος σύζυγό μου. Ελληνίδα και εκείνη, κορίτσι με αρχές, προσωπικότητα, γλυκιά και πολύ πολύ ντροπαλή. Αρχικά, υπήρξε μια απλή τυπική φιλία, σα γυναίκα δε με τράβηξε, μου ήταν ως αδιάφορη. Με το πέρασμα του καιρού, το δέσιμο μεταξύ μας μεγάλωνε και αναπτυσσόταν μια σχέση στοργική, προστασίας ο ένας στον άλλο, αλλά δίχως ερωτισμό. Μια περίεργη ανάγκη του ενός για τον άλλο. Τουλάχιστο αυτό από δικής μου πλευράς. Η γνωριμία μας σαν φίλοι κράτησε ένα 7μηνο περίπου, όπου και πλέον είχα αρχίσει να τη βλέπω ερωτικά. Χάρη στην κοπέλα αυτή κυριολεκτικά επιβίωσα στα... "ξένα". Υπήρχε ένα περίεργο, σχεδόν μαγικό δέσιμο μεταξύ μας, όπου ένιωθα ότι καταλαβαίνει την κάθε μου ανάγκη και με φροντίζει, όπως κι εγώ εκείνη. Εκτός... από ένα πολύ βασικό συστατικό... Την ερωτική χημεία. Ναί, αυτό ήταν ένα πρόβλημα. Ο έρωτας για εμένα έπαιζε και παίζει πρωταρχικό ρόλο. Βόλτες, εκδρομές, σινεμά, ταξίδια, διάβασμα, αγκαλιά... Όλα ήταν υπέροχα. Ναί, μέχρι και κάτι λεπτομέρειες που τα κοριτσάκια συνήθως δε δίνεται σημασία, όπως το να προσπαθεί να κατανοήσει το σύμπαν του Star Wars που λάτρευα, ή την ανάγκη μου να μιλώ 20 ώρες το 24ωρο για αυτοκίνητα. Όμως όταν ερχόταν η στιγμή της ερωτικής επαφής τα πράγματα δεν ήταν τόσο τέλεια.
Αλλαγή παραγράφου για να ξεκουραστεί το μάτι... Πιστεύω ότι αξίζει να αναφέρω το γεγονός ότι για την Χ. ήμουν η πρώτη (και μοναδική ως και τη στιγμή αυτή - επιτρέψτε μου να το ξέρω) σχέση της. Επίσης ίσως αξίζει να αναφέρω ότι είναι κατά 2 χρόνια μεγαλύτερή μου. Και φυσικά, σας θυμίζω, είχα υποσχεθεί ότι θα παίζω και θα παιρνώ καλά... Φαντάζεστε ίσως ότι αυτό το "πλήρωσε¨σε αρχικό στάδιο η Χ. Δίχως να μπαίνω ακόμη σε πολλές λεπτομέρειες (τα μετέπειτα στάδια είναι που πιστεύω έχουν μεγαλύτερη σημασία) τα 3-4 έτη σπουδών μια ήμουν πλάι της και μια όχι. Την κεράτωνα? Όχι ακριβώς... Τί θα πεί αυτό θα σκεφτείτε? Είσαι ηλίθιος? Μπορεί και να είμαι. Είχα πεί ότι θα περνώ καλά. Γνώριζα λοιπόν κάποια κοπέλα με πιο σεξουαλικό ταμπεραμέντο η οποία τύχαινε να δείξει ενδιαφέρον για εμένα? Έλεγα στην Χ. ότι δυστυχώς θα πρέπει να χωρίσουμε, τον αληθινό λόγο, και μετά (τονίζω το μετά) προχωρούσα. Και λίγο καιρό μετά βρισκόμουν πάλι εκεί. Πλάι της. Το αποκούμπι μου? Βαριά λέξη. Το λιμανάκι μου? Πιο ταιριαστή. Έπαιζε ρόλο το νεαρό της ηλικίας μου κι η ανάγκη μου να γνωρίσω την ομορφιά του γυναικείου φύλλου δίχως περιορισμό? Μπορεί.
Θα μου πείτε.. Και η δική της αντίδραση? Και πόσες φορές έγινε? Πάμε ανάποδα. Τουλάχιστο 4. Διαστήματα? Από 2 μήνες χωρισμού μέχρι και έτους. Στην αρχή η αντίδραση ήταν η πίκρα, το κλάμα, η στεναχώρια. Και μια υπόσχεση ότι εκείνη θα είναι εκεί να με περιμένει. Και ήταν. Κάθε φορά που ο ανώριμος πιτσιρικάς συνειδητοποιούσε πόση ανάγκη είχε την αγκαλιά της. Πραγματικά ήταν. Όχι τόσο εύκολα όσο φαντάζεστε, αλλά ήταν εκεί. Με αγκάλιαζε και με δεχόταν πίσω.
Περάσανε τα φοιτητικά χρόνια, κατέβηκα στην πατρίδα να την υπηρετήσω, με αρχικό σκοπό με το καλό να επιστρέψω πίσω στην Αγγλία (ναι, εκεί ήμασταν το είχα ξεχάσει να το αναφέρω...). Στο ενδιάμεσο η σχέση μας με τη Χ. άρχισε να γίνεται πιο σταθερή, πιο μόνιμη και το ερωτικό να βελτιώνεται με αργά και σταθερά βήματα. Παρένθεση. Έχω αναφέρει τόσες φορές το ερωτικό ως πρόβλημα δίχως να πω τί ακριβώς εννοώ. Μμμμ... Δύσκολο να το αποτυπώσεις ενώ μέσα μου είναι ξεκάθαρο. Πάμε όσο πιο ξεκάθαρα μπορώ. Δεν ήταν ούτε είναι ποτέ η γυναίκα που με έκανε να αισθάνομαι πόθο, πάθος, επιθυμία, έξαψη... Και σας παρακαλώ μη βιαστήτε ακόμη να κάνετε copy paste και να σχολιάσετε το συγκεκριμένο σημείο, θα το αναλύσουμε λίγο παρακάτω στα χρόνια του γάμου. Κλείσιμο παρένθεσης. Ο στρατός... Μια πραγματική εμπειρία με πολλές στιγμές που ακόμη αναπολώ, και λίγες, ευτυχώς, που δε θέλω να θυμάμαι. Και όχι δεν ήμουν βύσμα και ναί υπηρέτησα 18 μήνες (οι πιο παλαιοί θα γελάτε εδώ :)). Και η Χ. που κολλάει? Μα ήταν εκεί. Δίπλα μου. Το πέρασε μαζί μου. Φυσικά μέχρι τώρα την είχαν γνωρίσει οι δικοί μου, οι οποίοι την είχαν (και την έχουν ακόμη) λατρέψει σα δική τους κόρη. Και όχι άδικα. Βέβαια στο στρατό είχαμε και ένα συμβάν το οποίο έμμελε από τη μια να αλλάξει τη Χ. από την άλλη να γίνει το έναυσμα για να έρθουμε ακόμη πιο κοντά και πλεόν να αρχίσω να μας φαντάζομαι μελλοντικά. Να αρχίσω και πάλι να είμαι ρομαντικός. Ο θάνατος του πατέρα της.
Την ώρα που σας τα γράφω όλα αυτά είμαι στο γραφείο. Για αυτό και οι περίεργες αλλαγές στο στύλ γραψίματος, αναγκάζομαι να διακόπτω συνέχεια. Αυτό και η ψυχολογία μου που πλέον δε με αφήνει να σκεφτώ καθαρά, αλλά και ούτε να κάνω τη δουλειά μου (αφού είμαι στο γραφείο!!!).
Μετά το θάνατο του πατέρα της τα πράγματα άλλαξαν. Όχι, όχι από εκείνη. Ναί, πέρασε το στάδιό της, τον θρήνησε, τον λάτρευε, αλλά σε εμένα ήταν πάντοτε η ίδια. Την περίοδο εκείνη φυσικά, το ερωτικό θέμα είχε πάρει την κατιούσα, αλλά αναμενόμενο. Αυτό που άλλαξε ήταν σε εμένα. Αισθάνθηκα έντονα την ανάγκη να την πάρω υπό την προστασία μου. Να αφήσω στην άκρη το ότι ερωτικά βρισκόμασταν κάθε 2 μήνες, και να σταθώ πλάι της, να τη στηρίξω. Και αυτό έκανα.
Οι μήνες πέρασαν, ο στρατός τελείωσε και ξεκίνησε το επόμενο φυσιολογικό στάδιο αρκετά γρήγορα, το επαγγελματικό. Βρέθηκα σε μια αρκετά καλή εταιρεία, διάβασα, εργάστηκα σκληρά και είχα γρήγορη εξέλιξη και προαγωγές. Έφθασα στα 24-25 μου να παίρνω έναν πολύ καλό μισθό και να έχω φτιάξει ένα αξιόλογο βιογραφικό. Και η Χ. από πλευράς της ξεκίνησε λίγους μήνες μετά τη δική της καριέρα και πήγαινε αρκετά καλά. Η σχέση μας? Σχεδόν ιδανική. Βρισκόμασταν συνέχεια, δε μέναμε μαζί (παρέλειψα να πω ότι ήταν από επαρχία και μετακόμισε σε ένα διαμέρισμα που είχαν στην Αθήνα μετά τις σπουδές), και ερωτικά φαινόταν να βελτιωνόμαστε πολύ αγά αλλά σταθερά. Εγώ? Από πλευράς μου οι πειρασμοί άλλων γυναικών είχαν απομακρυνθεί. Μπορεί να κοιτούσα, αλλά μέχρι εκεί. Ούτε φλέρταρα, ούτε επέτρεπα να με φλερτάρουν, κι ας είχα έντονη την ανάγκη του πάθους όπου δεν καλυπτόμουν. Μου αρκούσε η ασφάλεια και η στοργή που έδινα και έπαιρνα.
Μετά από 4 χρόνια, έχουμε φθάσει στα 28 μου και στα 30 της Χ., 4 χρόνια με χαρές, εκδρομές, όνειρα ήρθε η κρίσιμη ερώτηση από πλευράς της. Μια ερώτηση που την περίμενα και ναί, ώ ναι την ήθελα, δε μου έβαλε κανείς το πιστόλι στον κρόταφο. Πού πάμε? Μου είπε... Είμαστε χρόνια μαζί, έχουμε ζήσει τόσα κι εγώ θέλω κάποια στιγμή να κάνω παιδιά. Οκ. Για το τελευταίο δεν ήμουν τότε ακόμη βέβαιος, αλλά σίγουρα ήξερα ότι μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου μαζί της, και άλλωστε όπως έχω πει ξανά, βελτιωνόμασταν και ερωτικά, άρα στο σπιτάκι μας σίγουρα τα πράγματα μόνο καλύτερα θα μπορούσαν να είναι.
Μικρή διακοπή και πάλι... Ήμουν σε μια συνάντηση για λίγο, κι ενώ μιλούσαμε για νούμερα, εγώ σκεπτόμουν τί δε σας έχω γράψει... Δε σας έχω πει λοιπόν ότι και από την πλευρά της οικογενείας της, η μητέρα της, το σόι της, ο αδερφός της με είχαν αγκαλιά
σει και αποδεχτεί πλήρως. Να πω την αλήθεια, με την πεθερά μου ποτέ δεν ένιωσα άνετα, πολύ παλαιών αρχών, αλλά καλή γυναίκα, όπως και με τον αδερφό της, ο οποίος αν και μεγαλύτερος είχε μυαλό και συμπεριφορά 14χρονου, αλλά στην τελική δεν παντρευόμουν εκείνους αλλά την Χ. μου (ή μήπως όχι???)
