Διαφορά Ηλικίας

Καλησπέρα σε όλους!
Έχω ένα θέμα που με απασχολεί εδώ και καιρό, είχα γράψει και παλιότερα γι' αυτό στο forum.
Έχω σχέση με ένα παιδί 13 χρόνια μεγαλύτερό μου, εγώ είμαι 27 και αυτός 40.
Η διαφορά μας αν μας δει κάποιος φαίνεται να είναι 6-7 χρόνια και σε γενικές γραμμές τα πάμε πολύ καλά σε όλους τους τομείς, αγαπιόμαστε και με προσέχει πολύ.
Το μόνο μου πρόβλημα είναι οι γονείς μου που αντιδρούν και εναντιώνονται συνεχώς στη σχέση μου, ειδικά η μητέρα μου, λέγοντάς μου πώς με έναν τόσο
μεγαλύτερο άνθρωπο θα καταστρέψω τη ζωή μου.
Προσωπικά τον αγαπάω και κάνουμε όνειρα για το μέλλον, τα οποία οι δικοί μου ούτε να τα ακούσουν δε θέλουν. Λέμε να φύγουμε ένα σ/κ και γίνεται ολόκληρο θέμα.
Πιστεύετε ότι η διαφορά ηλικίας, όταν 2 άνθρωποι αγαπιούνται, είναι τόσο μεγάλο πρόβλημα; Θα με ενδιέφεραν ειδικά ιστορίες ανθρώπων που είχαν/έχουν και αυτοί παρόμοια διαφορά,
αλλά και όποιος άλλος θέλει να μου πει τη γνώμη του είναι ευπρόσδεκτος!
Σας ευχαριστώ προκαταβολικά.

Τι αλλο σου λενε οι γονεις σου? Ο φαδερ τι γνωμη εχει?

Ο φάδερ μου λέει να κάνω τη πλάκα μου αν είναι και να κοιτάω γύρω γύρω να γνωρίσω κανέναν άλλον, γιατί δεν αξίζει να κάνω παιδί και οικογένεια με κάποιον στην ηλικία του.
Η μάνα λέει να χωρίσω από τώρα, γιατί δεν έχει νόημα να κάνεις σχέση αν ο άλλος δεν έχει "προοπτικές".
(Προοπτικές = μεταπτυχιακό, δουλειά όπως γιατρος/δικηγόρος/αρχιτέκτονας και ίδια ηλικία με μένα)
Ο έρωτας και τα συναισθήματα δεν τους λένε κάτι γιατί μετά άλλα είναι αυτά που μετράνε.

Εδώ να αναφέρω ότι και μόνιμη δουλειά έχει (όσο μπορούμε να λέμε μόνιμη μια δουλειά στις μέρες μας, είναι δημόσιος υπάλληλος) και κάποια περιουσιακά στοιχεία.

Quote:

---

Originally Posted by Thania

Καλησπέρα σε όλους!
Έχω ένα θέμα που με απασχολεί εδώ και καιρό, είχα γράψει και παλιότερα γι' αυτό στο forum.
Έχω σχέση με ένα παιδί 13 χρόνια μεγαλύτερό μου, εγώ είμαι 27 και αυτός 40.
Η διαφορά μας αν μας δει κάποιος φαίνεται να είναι 6-7 χρόνια και σε γενικές γραμμές τα πάμε πολύ καλά σε όλους τους τομείς, αγαπιόμαστε και με προσέχει πολύ.
Το μόνο μου πρόβλημα είναι οι γονείς μου που αντιδρούν και εναντιώνονται συνεχώς στη σχέση μου, ειδικά η μητέρα μου, λέγοντάς μου πώς με έναν τόσο
μεγαλύτερο άνθρωπο θα καταστρέψω τη ζωή μου.
Προσωπικά τον αγαπάω και κάνουμε όνειρα για το μέλλον, τα οποία οι δικοί μου ούτε να τα ακούσουν δε θέλουν. Λέμε να φύγουμε ένα σ/κ και γίνεται ολόκληρο θέμα.
Πιστεύετε ότι η διαφορά ηλικίας, όταν 2 άνθρωποι αγαπιούνται, είναι τόσο μεγάλο πρόβλημα; Θα με ενδιέφεραν ειδικά ιστορίες ανθρώπων που είχαν/έχουν και αυτοί παρόμοια διαφορά,
αλλά και όποιος άλλος θέλει να μου πει τη γνώμη του είναι ευπρόσδεκτος!
Σας ευχαριστώ προκαταβολικά.

---

Η μανα και ο πατερας σε φερανε στον κοσμο και εσυ ησουν μικρο και απροστατευτο κοματι κρεας. Σε μαθανε να περπατας, να μιλας να εχεις τροπους και μπλα μπλα μπλα, δηλαδη ο ρολος τους ειναι να σε καθοδηγουν. Απο εκεί και περα εσυ παιρνεις αποφασεις για το μελλον σου.Συγνωμη που θα στο πω ετσι αλλα εσυ εχεις περισσοτερα χρονια ζωης μπροστα σου. Αν λοιπον ο αντρας σου ειναι τοσο μεγαλυτερος, σεβαστο και αποδεκτο απο εμενα, αλλα βαση των μαθηματικων θα φυγει πρωτος, η αν το δουμε λιγακι πιο τρυφερα, θα παραδωσει πρωτος απο κουραγιο αργοτερα στις ευθηνες του. Και τοτε οι γονεις ισως να μην υπαρχιυν να σου κρατησουν πχ τα παιδια... Καταλαβες ποια ειναι η ανασφαλεια τους? Ειδικα αν η μανα σου εμεινε απο πατερα απο μικρη ηλικια η δεν ειχε την παρουσια του αισθητη. Φιλικα παντα, μην με παρεξηγεις για τον τροπο που σου μιλαω, ειμαι λιγακι λαικος ανθρωπος..:rolleyes::rolleyes:

Εσυ μηπως εισαι γιατρος, δικηγορος ή μηχανικος?
Στο θεμα ηλικια τι προβληματα θα υπαρχουν λεει η μαμα? ή δε το αναλυει?
Και να σε ρωτησω πως διαχειριζεστε τον κοινωνικο κυκλο? συναδελφους, φιλους, σογια πλην γονιων?

Εγώ τελείωσα τη Φιλοσοφική και στη συνέχεια σπούδασα Διακοσμητική που το ήθελα από μικρή, αλλά με επηρέασαν να μη το δηλώσω όταν τελείωσα το σχολείο.
Προς το παρόν (έχω τελειώσει από το καλοκαίρι) δεν έχω μόνιμη δουλειά, έχω κάνει κάτι λίγες δουλειές μόνο οπότε οικονομικά εξαρτώμαι από την οικογένεια ακόμα.
Καταλαβαίνω την ανησυχία τους, αλλά η ζωή είναι πολύ αβέβαιη ούτως ή άλλως, μπορεί να πάθω και εγώ κάτι, τουλάχιστον όσο ζήσω (μακάρι πολύ) να είμαι με έναν άνθρωπο που με κάνει ευτυχισμένη,
τουλάχιστον έτσι νιώθω εγώ.
Στο θέμα ηλικία λέει αυτό που λέει η Άννα πάνω κάτω, ότι σύντομα θα αρχίσει να έχει προβλήματα υγείας και να μην έχει κουράγιο για τίποτα και εγώ θα το μετανιώσω και θα είναι αργά. Ξέρω ότι βάσει λογικής αυτό είναι μια πιθανότητα, αλλά όταν έχω ζήσει 3 χρόνια τώρα έναν άνθρωπο δυνατό και κεφάτο δίπλα μου δεν μπορώ να το αντιληφθώ πλήρως.
Ο κοινωνικός κύκλος μας (απ' όσο ξέρω τουλαχιστον) λέει ότι ταιριάζουμε πάρα πολύ, ότι δε φαίνεται η διαφορά ηλικίας, και οι φίλοι και των δύο έχουν πει ανεξάρτητα ότι είναι πολύ όμορφο που βρήκαμε
κάποιον να ταιριάζουμε τόσο γιατί είχαμε ταλαιπωρηθεί σε παλαιότερες σχέσεις.

Quote:

---

Originally Posted by Thania

Καταλαβαίνω την ανησυχία τους, αλλά η ζωή είναι πολύ αβέβαιη ούτως ή άλλως, μπορεί να πάθω και εγώ κάτι, τουλάχιστον όσο ζήσω (μακάρι πολύ) να είμαι με έναν άνθρωπο που με κάνει ευτυχισμένη,
τουλάχιστον έτσι νιώθω εγώ.

---

Ακριβως και αυτο κανεις αγαπητη, εισαι με εναν ανθρωπο που σε κανει ευτυχισμενη. Αν πιασουμε τις πιθανοτητες οπως λες και παθεις χτυπα ξυλο κατι,με βασει τα μυαλα τους, δεν του εχουν εμπιστοσυνη οτι θα ειναι εκει για αυτους. Με πιανεις? Δεν κανει για εκεινους αρα κατεπεκταση ουτε για εσενα, οπως πχ η διακοσμηση... Δουλεια ειναι αυτη...?

Τhania το μονο που μετραει ειναι το πως νιωθεις εσυ μεσα στην σχεση σου.
Οι γονεις κρινουν πολλες φορες με επιφανειακα κριτηρια , χωρις να κοιτουν την ουσια . Αν εσυ νιωθεις καλα απλα ξεκαθαρισε με τους γονεις σου και βαλε τους ορια στο κατα ποσο μπορουν να επεμβαινουν στην ζωη σου.
Oι γονεις σου εχουν γνωρισει τον φιλο σου ? Αν οχι νομιζω πως θα ηταν καλη ιδεα το να γνωριστουν , ισως τοτε να αλλαζαν γνωμη.

Εγω ειμαι περιπου στην ηλικια σου 26 και με τον φιλο μου εχουμε 15+ χρονια διαφορα ( εχει και παιδια) και μενουμε μαζι εδω και δυο χρονια. Η σχεση μας μεχρι στιγμης ειναι σχεδον ονειρικη , και πραγματικα χαιρομαι που πηραμε την αποφαση να μεινουμε μαζι. Στην αρχη ημουν καπως επιφυλακτικη και φοβομουν οτι ισως το μετανιωσω , αλλα ευτυχως δεν εμπιστευτηκα την λογικη.
Οι γονεις μου απο την αλλη δεν αντεδρασαν τοσο ασχημα λογω της ηλικιας του αλλα κυριως επειδη πριν μεινουμε μαζι ειχαμε μονο 5 μηνες σχεση και απο αποσταση , κατι που οκ δεν ειναι τοσο παραλογο .Νομιζω πως και εγω αν μου ελεγε μια φιλη μου πως θα συγκατοικησει με καποιον που γνωριζει 5 μηνες σε ξενη χωρα τα ιδια θα ελεγα. .
Παντως οταν τον γνωρισαν οι οποιες αμφιβολιες ειχαν απλα εξαφανιστηκαν .
Βεβαια τον δικο μου τον σωζει και η δουλεια του ( ανηκει στην κατηγορια γιατρος/δικηγορος/αρχιτεκτονας ):o

Καλό είναι στην ηλικία που βρίκεσαι να παίρνεις μόνη τις αποφάσεις που αφορούν το μέλλον σου και τη ζωή σου. Η ευθύνη για το πώς θα ζήσεις ανήκει σε σένα και σε κανέναν άλλο. Αυτό εμπεριέχει το ρίσκο της αποτυχίας, αλλά καλύτερα να αποτύχεις από δική σου απόφαση παρά επειδή κάποιοι άλλοι αποφάσισαν για σένα.
Ήδη έχεις ένα παράδειγμα κακής παρέμβασης των γονιών σου στην επαγγελματική σου σταδιοδρομία. Θέλεις να γίνει το ίδιο και στην συναισθηματική σου ζωή; Να παντρευτείς δηλαδή πρώτα αυτόν που θέλουν αυτοί, σύμφωνα με τις δικές τους προδιαγραφές και μετά να ερωτευτείς αυτόν που θέλεις εσύ;
Και είναι μακριά νυχτωμένοι αν πιστεύουν ότι στην εποχή μας ένας δικηγόρος, μηχανικός ή γιατρός είναι εξασφαλισμένοι. Έχουν μείνει πολύ πίσω πες τους!

Quote:

---

Originally Posted by kerasi

Εσυ μηπως εισαι γιατρος, δικηγορος ή μηχανικος?
Στο θεμα ηλικια τι προβληματα θα υπαρχουν λεει η μαμα? ή δε το αναλυει?
Και να σε ρωτησω πως διαχειριζεστε τον κοινωνικο κυκλο? συναδελφους, φιλους, σογια πλην γονιων?

---

Έλα Kerasi ρώτα την.. "Στο sex πώς τα πάτε"; χα χα χα χα .!.!.!

Το ξέχασες...

Quote:

---

Originally Posted by Thania

Ο φάδερ μου λέει να κάνω τη πλάκα μου αν είναι και να κοιτάω γύρω γύρω να γνωρίσω κανέναν άλλον, γιατί δεν αξίζει να κάνω παιδί και οικογένεια με κάποιον στην ηλικία του.
Η μάνα λέει να χωρίσω από τώρα, γιατί δεν έχει νόημα να κάνεις σχέση αν ο άλλος δεν έχει "προοπτικές".
(Προοπτικές = μεταπτυχιακό, δουλειά όπως γιατρος/δικηγόρος/αρχιτέκτονας και ίδια ηλικία με μένα)
Ο έρωτας και τα συναισθήματα δεν τους λένε κάτι γιατί μετά άλλα είναι αυτά που μετράνε.

Εδώ να αναφέρω ότι και μόνιμη δουλειά έχει (όσο μπορούμε να λέμε μόνιμη μια δουλειά στις μέρες μας, είναι δημόσιος υπάλληλος) και κάποια περιουσιακά στοιχεία.

---

ο φαδερ και η μαδερ σου αγαπητη μου Θανια, μπορει να θελουν το καλο σου, μαλλον ομως ζουν στην δεκαετια του ΄80 ... :)
μπορει ο τιτλος του γιατρου η του αρχιτεκτονα να τους γοητευει σαν prestige, αλλα στις μερες μας δεν αποτελουν καμια εγγυηση πλεον για μια οικονομικη ασφαλεια, η για "προοπτικες", και ενας ψιλικατζης μπορει να βρεθει σε πολυ καλυτερη μοιρα απο το πιο δυνατο πτυχιο...
και βεβαια ο δημοσιος υπαλληλος συντροφος σου, μπορει να ειναι πολυ καλυτερα τακτοποιημενος (οσο μπορει κανεις να ειναι τακτοποιημενος στις μερες μας) απο ολους τους παραπανω.

στην ουσια του θεματος, συμφωνω με την μπετ. εχω κι εγω μια σχεση με διαφορα περιπου 15 χρονια κι ειμαστε τρισευτυχισμενοι. εχω συμβιωσει μαλιστα 2 φορες στην ζωη μου. στην προηγουμενη σχεση μου που το αποφασισαμε οταν η σχεση μας βρισκοταν ηδη σε καμψη, η συμβιωση επιταχυνε τον χωρισμο. στην τωρινη μου σχεση που το αποφασισαμε στην καλυτερη στιγμη μας, η σχεση μας ειναι καλυτερα απο ποτε και δεν χορταινουμε ο ενας τον αλλο, τις εκδρομες μας και τις διασκεδασεις μας. :)
ισως θα ηταν μια καλη ιδεα αν αγαπιεστε οσο λες, να συμβιωσετε και να δειτε πως θα τα πατε εσεις, χωρις παρεμβασεις γονεων και κηδεμονων και αποφασιζετε για το μελλον της σχεσης σας μετα.
εννοειται πως η μεγαλη διαφορα ηλικιας δεν ειναι καμια εγγυηση για μακροημερευση, ουτε και το αντιθετο ομως. ξερω και σχεσεις με μεγαλυτερες διαφορες, με 20 χρονια π.χ., που ακομα κι οταν διαλυθηκαν, το προβλημα δεν ηταν η ηλικια, αλλα η ασυμφωνια.
σημασια εχει το ποσο ταιριαζετε, ποσο αγαπιεστε και ποσο καλα περνατε.
η μικροτερη διαφορα ηλικιας δεν αποτελει καμια εγγυηση ουτε για ευτυχισμενες σχεσεις, ουτε για μακροημερευση κι αν θες αποδειξεις, κοιτα ποσες σχεσεις γνωστων σου η και δικες σου εχουν διαλυθει σε πολυ συντομο διαστημα. αν καποια σχεση λοιπον διαλυθει σε μερικους μηνες η σε 1-2 χρονια, εχει καμια σημασια η ηλικια?

Thania θα σου δώσω ένα παράδειγμα δεν είναι ότι αναφέρομε σε σένα για να δεις πως σκέφτονται οι γονείς ώρες ώρες και ότι δεν έχουν πάντα δίκιο απλά εμείς πρέπει να τους ξεκαθαρίσουμε τι αισθανόμαστε, είχα μία φίλη που ήταν εκατό κιλά στην κυριολεξία βέβαια ψηλή, ήταν με ένα παιδί και τα περνούσε καλά άλλα δεν το έβλεπε μάλλον σοβαρά, η μητέρα της ήθελε να βρει το πλούσιο γαμπρό το όνειρο τους ήταν να πάει στο χωριό της με μία porsche τα συμπεράσματα δικά σου.
Αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να ξεκαθαρίσεις στους γονείς σου ότι τον βλέπεις σοβαρά και ότι τον αγαπάς, γιατί μπορεί να νομίζουν ότι δεν το βλέπεις σοβαρά δώσε τους χρόνο να το καταλάβουν. Εσύ έχεις κατασταλάξει μέσα σου; Η ηλικία που βρίσκετε δεν είναι πια και το μεγάλη έτσι ώστε να σου δημιουργηθούν προβλήματα στο μέλλον εκτός αν είναι καπνιστής ή πίνει, εμένα ο παππούς μου με την γιαγιά μου είχαν είκοσι χρόνια διαφορά και δεν τους φαινόταν, το να έχεις πιο νέα γυναίκα μάλλον σε αναζωογονεί.

Δε με λες θανια, αν προχωρησεις με το φιλο σου, τι σε απειλουν οι γονεις οτι θα σου κανουν? Θα σου κοψουν τα λεφτα? Δε θα σου μιλανε? Κατι αλλο?
Η γνωμη μου παντως ειναι οτι πρεπει να σκεφτεις και το μη αμεσο μελλον. Σε λιγα χρονια δε θα ειναι σε θεση να σε ικανοποιησει ερωτικα. Ο ανδρας μετα τα 40 κατι παθαινει διαφορα. Μαλακο πεος, στυτικη δυσλειτουργια, μειωση επιθυμιας και συχνοτητας. Και καλοδιατηρημενος να ειναι, μπορει να το παθει λιγο αργοτερα. Εδω εχουν προβλημα οι 20ρηδες και οι 30ηδες. Εσυ αντιθετα θα περνας δευτερη εφηβεια. Τωρα μπορει να εισαι ερωτευμενη αλλα θελω να το λαβεις υποψη. Επισης μπορει να σπασει εμφανισιακα και να αρχισει να βγαινει μια ασυμφωνια στα θελω. Αν ομως τα σκεφτεις αυτα κ δε σε πειραζει, τοτε σου λεω προχωρα. Αλλωστε τι ειναι το χειροτερο που μπορουν να σου κανουν οι γονεις? Εχουν κι αυτοι δικαιωμα να πιστευουν οτι θελουν, με βαση τη δικη τους εμπειρια και κουλτουρα. Ομοιως και συ. Παντως σε ρωτησα αν εισαι γιατρος γτ δεν καταλαβαινω εφοσον ουτε κ συ εχεις σπουδασει κατι τοσο φοβερο γτ ο γιατρος να σε παρει? Θα κοιταξει να παρει μια γιατρινα. Τεσπα, με τα επιχειρηματα δε βγαζουμε ακρη, η γνωμη μου ειναι προχωρα. Και οταν τους κανεις το εγγονακι, θα ναι ολα μελι-γαλα....!!!!!! Αρκει να πιασεις το ονομα, βεβαιως βεβαιως...

Έχω σκεφτεί ότι πολλά μπορούν να προύψουν στο μέλλον, γι' αυτό άλλωστε δεν προδικάζω από τώρα το γεγονός ότι θα παντρευτούμε. Αν είμαστε ακόμα μαζί και το ίδιο καλά και σε 2-3 χρόνια τότε ναι, να προχωρήσουμε. Για να συγκατοικήσουμε αυτή τη στιγμή δεν είναι τόσο εύκολο, από τη στιγμή που εγώ δεν είμαι οικονομικά ανεξάρτητη, δε θεωρώ σωστό ούτε να πληρώνει εκείνος όλα τα έξοδα του σπιτιού και τα όποια άλλα έξοδα, αλλά και δε θα ήθελα να βασιστώ 100% στον σύντροφό μου, ούτε τώρα ούτε και στο μέλλον, θέλω να μπορώ να πατήσω στα πόδια μου πρώτα και μετά να κάνω την όποια κίνηση.
Το πρόβλημα δεν είναι ότι οι γονείς μου δεν έχουν καταλάβει ότι έχουμε μια σοβαρή σχέση, το θέμα είναι ότι δεν θέλουν να έχουμε σοβαρή σχέση, και αυτό είναι και το γεγονός που δεν θέλουν να τον γνωρίσουν, μου λένε 'δε παντρεύεστε κιόλας, γιατί να τον γνωρίσουμε;'.
Γενικά πάντως έχουν ειπωθεί πολλές κουβέντες βαριές, του στυλ 'αν είναι να προχωρήσετε ποτέ μακάρι να έχω πεθάνει να μην το δω, αλλά σίγουρα θα μ' έχεις πεθάνει εσύ πρώτα με την απογοήτευση που μου δίνεις', από την πλευρά της μητέρας μου αυτά. Κατανοώ το γεγονός ότι έχει στεναχωρηθεί, και με στεναχωρεί και μένα αυτό, αλλά πάντα ήμουν το καλό και το ήσυχο παιδί και έκανα συνέχεια υποχωρήσεις στα θέλω μου για να μην τους στεναχωρήσω, απλά τώρα νιώθω ότι έχω κάτι καλό και δε θέλω να το χάσω...

Εφοσον το παλικαρι ειναι καλο και εχει σοβαρο σκοπο μη το λιβανιζεις και πολυ. Στη βραση κολαει το σιδερο. Ουτε και συ εισαι καμια παιδουλα. Ξεκινα να βρεις καμμια δουλεια, κανε κανενα μαθηματακι, ψαξε το οτιδηποτε, ειτε με την αλλη σχολη. Μην περιμενεις να πλουτισεις. Αφου ο συζυγος παιρνει ενα καλο μισθο ενταξει. Τις παλιες εποχες δηλαδη που η γυναικα δε δουλευε καθολου πως τα βγαζαν περα? Κανε το βημα της συγκατοικησης (να το δοκιμασεις κι αυτο το σταδιο) και μην εισαι τοσο περηφανη. Ψαξε για δουλεια ταυτοχρονα και ας βαζει ο συζυγος περισσοτερα στην αρχη. Και οταν κανεις το πρωτο εγγονακι.....θα σταζει μελι απο το στομα της μαμας σου...πιαστε της κ το ονομα κ θα σας δωσει γη και υδωρ!!!!! Θα γκρινιαξουν λιγο στην αρχη αλλα μετα θα τους ''λιωσεις'' με το παιδακι σου!!!! Προχωρα λοιπον γτ τα χρονια περνανε. Εγω σε βλεπω συνειδητοποιημενη. Δρασε λοιπον γτ τα πολλα λογια ειναι φτωχεια.

Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν ξέρει πώς θα έρθουν τα πράγματα Thania. Οπότε αν είσαι ευτυχισμένη, ζήσε το. Οι γονείς έχουν τα δικά τους κριτήρια και είναι φυσικό να φαντάζονται και να σχεδιάζουν τη ζωή του παιδιού τους όπως οι ίδιοι θεωρούν καλύτερα. Μην αφήνεις αυτές τις επιθυμίες και προσδοκίες να σε επηρεάζουν στις αποφάσεις σου, τη στιγμή που εσείς νιώθετε καλά στη σχέση σας.

Θυμάμαι πώς οι δικοί μου γονείς πέταγαν από τη χαρά τους όταν κάποτε έκανα σχέση με ένα παιδί που πληρούσε απόλυτα τις προδιαγραφές τους. Θεωρώ πως κακώς τότε επηρεάστηκα από τον ενθουσιασμό τους και συνέχισα αυτή τη σχέση. Γιατί υπήρξαν πολλές ταλαιπωρίες και στενοχώρια και κατέληξε στον χειρότερο χωρισμό που είχα ως σήμερα. Αυτή ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που επηρεάστηκα από τρίτους για αποφάσεις σχετικά με την προσωπική μου ζωή. Ξέρεις, νομίζω ότι δεν είναι πολύ καλή ιδέα να γνωρίζουν οι γονείς πολλά πολλά για το αν και με ποιον έχουμε σχέση, αλλά δυστυχώς όταν μένεις μαζί τους είναι δύσκολο να αποφευχθούν τέτοιες συζητήσεις. Ψάξε λοιπόν όσο περισσότερο μπορείς τρόπους να αυτονομηθείς και στο μεταξύ μην μπαίνεις σε εκτενείς συζητήσεις γύρω από τη σχέση σου, να κόβεις ήρεμα την κουβέντα και να απομακρύνεσαι με το που ξεκινάει οποιοδήποτε σχόλιο που σε θίγει ή σε πληγώνει.

Τώρα, επί της ουσίας, θα δεις εσύ η ίδια πώς βιώνεις την όλη κατάσταση και ανάλογα προχωράς ή όχι. Τα θέματα υγείας πάντως και οι αντοχές, είναι κάτι στατιστικά πιθανό, αλλά σε ατομικό επίπεδο απίστευτα απρόβλεπτο. Οι γονείς μερικές φορές είναι πολύ κοντόφθαλμοι και δεν φαντάζονται όλα τα σενάρια που προκύπτουν μέσα στη ζωή, πχ δεν τους περνάει από το μυαλό ότι μπορεί εσύ να αποκτήσεις (χτύπα ξύλο) ένα σοβαρότατο πρόβλημα υγείας μελλοντικά και να σε φροντίζει αυτός ακριβώς που η στατιστική έλεγε ότι θα ασθενήσει πριν από εσένα.... Υποθέτω δεν θα τους άρεσε τότε να σε εγκαταλείψει ο σύντροφος σου, επειδή κουράστηκε, βαρέθηκε, απογοητεύτηκε, μετάνιωσε κλπ, έτσι δεν είναι? Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε υποχρεωμένοι να αντέχουμε τα πάντα. Έχεις κι εσύ κι ο καθένας το δικαίωμα να αναθεωρήσεις μια απόφαση και να αλλάξεις πορεία. 'Αργά' θα είναι μόνο αν εσύ δεν τολμήσεις να ακολουθήσεις αυτό που σε κάνει πιο ευτυχισμένη σε κάθε φάση της ζωής σου.

Από τη δική μου προσωπική εμπειρία, μπορώ να σου πω ότι όταν κάποτε είχα σχέση με έναν μεγαλύτερο άντρα, ένιωθα πολύ ευτυχισμένη (ο περίγυρος πάλι, καθόλου), ΑΛΛΑ οφείλω να πω ότι μετά, που έκανα σχέση με σχεδόν συνομήλικο, κατάλαβα τη διαφορά! :p Συνειδητοποίησα ότι η σχέση με τον μεγαλύτερο με έκανε κι εμένα να 'μεγαλώνω'. Ξέρεις οι σχέσεις είναι αμφίδρομες κι αν ο ένας 'ανανεώνεται'.... δεν μπορεί ο άλλος να μην επηρεάζεται καθόλου... :) Οπωσδήποτε πάντως αυτό είναι κάτι που εσύ θα αξιολογήσεις. Προσωπικά προτιμώ κοντινές ηλικίες γιατί συνήθως έχουμε πολύ περισσότερα κοινά και πολύ καλύτερο ταίριασμα. Η ηλικία από μόνη της δεν λέει κάτι, όταν συνδυάζεται και με άλλους παράγοντες όμως, πχ στόχους, ενδιαφέροντα, προτιμήσεις, εμπειρίες κλπ, τότε λέει πολλά.

Η αλήθεια είναι ότι πριν από αυτή τη σχέση ήμουν με ένα άλλο παιδί, 6 χρόνια μεγαλύτερό μου. Επειδή τότε ήμουν και μικρότερη πάλι είχα την ίδια ιστορία, μόνο που τότε δεν ήταν το θέμα η ηλικία, αλλά το ότι εκείνος είχε τελειώσει ΤΕΙ και εγώ ΑΕΙ. Μόνο που τότε με το που άρχισαν οι πρώτες γκρίνιες τους είπα ότι χωρίσαμε και συνέχισα τη σχέση μου κρυφά. Μείναμε μαζί 3 χρόνια και χωρίσαμε πάρα πολύ άσχημα, όσα κοινά και αν είχαμε, δεν είχα το βασικότερο, ειλικρίνεια και σεβασμό.
Τώρα πιστεύω ότι έχω και τα 2, όσο μπορώ να ξέρω βέβαια... Θέλω να το πω, θέλω να το ξέρουν, θέλω να έχουμε μια φυσιολογική, ενήλικη σχέση, απλά συνειδητοποιώ και τα λάθη μου σε όλο αυτό. Προσπαθώ να φέρω τα πράγματα έτσι, ώστε να μη στεναχωρήσω κανέναν, να μη τσακωθώ, να μη δημιουργήσω πρόβλημα. Μόλις αρχίζουν οι φωνές εγώ καταρρέω, νιώθω σαν να μην έχω τίποτα να πω και αποχωρώ, ή με πιάνουν τα κλάμματα...

Ως μεγαλύτερη εδωμέσα απο ότι καταλαβαίνω θα σου πώ το εξής μιας κι έχω και κόρη και τι σκέπτομε στο θέμα αυτο. Καταρχάς αμα εσεις περνάτε καλά τέλος. Αν ηταν μικρότερος δλδ? Οι γονεις σκέπτονται ότι πχ θα φτάσουν σε μια κρίσιμη ηλικία και εκείνος θα έχει προβλήματα υγειας κτλ. Δε παιζει κάτι τετοιο! Ο καθένας και σε οποιαδήποτε ηλικία μπορει να πάθει κάτι. Μετά σκεπτονται..θα τους βγει η διαφορά ηλικίας αμα παντρευτούν και συνηθισει ο ένας τον άλλο...Ουτε αυτό παίζει! Οι ψυχες και πως ταιριάζουν μετράει. Έχει νέους που βαριούνται που ζούν και ενήλικες που το λέει η καρδια τους...Και στο κάτω κάτω δν ειναι 70 χρονων ο ανθρωπος...Εσυ να μη μαλωνεις με τους δικους απλα να τους φερνεις σωστα επιχειρηματα εως ότου μαλακώσουν και σκεφτουν σωστα. Καλή τύχη

Quote:

---

Originally Posted by Thania

Η αλήθεια είναι ότι πριν από αυτή τη σχέση ήμουν με ένα άλλο παιδί, 6 χρόνια μεγαλύτερό μου. Επειδή τότε ήμουν και μικρότερη πάλι είχα την ίδια ιστορία, μόνο που τότε δεν ήταν το θέμα η ηλικία, αλλά το ότι εκείνος είχε τελειώσει ΤΕΙ και εγώ ΑΕΙ. Μόνο που τότε με το που άρχισαν οι πρώτες γκρίνιες τους είπα ότι χωρίσαμε και συνέχισα τη σχέση μου κρυφά. Μείναμε μαζί 3 χρόνια και χωρίσαμε πάρα πολύ άσχημα, όσα κοινά και αν είχαμε, δεν είχα το βασικότερο, ειλικρίνεια και σεβασμό.
Τώρα πιστεύω ότι έχω και τα 2, όσο μπορώ να ξέρω βέβαια... Θέλω να το πω, θέλω να το ξέρουν, θέλω να έχουμε μια φυσιολογική, ενήλικη σχέση, απλά συνειδητοποιώ και τα λάθη μου σε όλο αυτό. Προσπαθώ να φέρω τα πράγματα έτσι, ώστε να μη στεναχωρήσω κανέναν, να μη τσακωθώ, να μη δημιουργήσω πρόβλημα. Μόλις αρχίζουν οι φωνές εγώ καταρρέω, νιώθω σαν να μην έχω τίποτα να πω και αποχωρώ, ή με πιάνουν τα κλάμματα...

---

ε μα, ειδες?
το προβλημα τους δεν ειναι η διαφορα ηλικιας, αλλα ο ελεγχος επανω σου.
ανησυχουν οτι κανεις δεν ειναι αρκετα καλος για το κοριτσακι τους, ξεχνουν ομως να λαβουν υποψη τους οτι εισαι ενηλικη και ικανη να ξερεις ποιον θελεις στην ζωη σου, ποιος σε κανει ευτυχισμενη. οι προθεσεις τους ειναι καλες, αλλα και το σκεπτικο τους και ο τροπος τους ειναι εντελως λαθος και το μονο που εχουν καταφερει (οπως πολλοι γονεις) ειναι να εισπραττουν ψεματα και να χασουν την σχεση με το παιδι τους.
στο θεμα της διαφορας ηλικιας υπαρχει μεγαλος κομπλεξισμος και μαλιστα απο ατομα που υποκρινονται οτι ειναι ανετα και χαλαρα με προσωπικες επιλογες η που εχουν (η θα θελαν) και τα ιδια σχεσεις τετοιες.
προσπαθουν να καλυψουν την κακοηθεια τους με ταχα αποψεις περι ηλικιας και σαφως δεν εχουν κανενα ενδιαφερον για το "καλο" σου. πριν ενα χρονο, μια καλη "κοπελα" προσπαθουσε να πεισει τον συντροφο μου οτι εχουμε μεγαλη διαφορα ηλικιας και θα επρεπε να προτιμησει εκεινη που τον περνουσε μονο 13 χρονια.......... γελουσαμε 3 μερες με την προταση της. μου ειπε ο δικος μου "καλα, τοσο χαζη ειναι αυτη? αν ειχα προβλημα με την ηλικια σου με αυτην θα πηγαινα? δεν μπορουσα να βρω μια 30χρονη?"
με τους κακοηθεις να γελας. τους καλους φιλους και τους γονεις να τους κατανοεις, αλλα μην αφησεις κανεναν να κανει κουμαντο στις επιλογες σου.

Quote:

---

Originally Posted by Thania

Προσπαθώ να φέρω τα πράγματα έτσι, ώστε να μη στεναχωρήσω κανέναν, να μη τσακωθώ, να μη δημιουργήσω πρόβλημα. Μόλις αρχίζουν οι φωνές εγώ καταρρέω, νιώθω σαν να μην έχω τίποτα να πω και αποχωρώ, ή με πιάνουν τα κλάμματα...

---

ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΚΑΝΕΝΑΝ ΕΧΘΡΟ ΚΑΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΛΑΘΟΣ
ΑΙΝΣΤΑΙΝ
εννοει οτι δεν κοιτασ τον εαυτο σου εισαι παθητικη κλπ κ ολοι προχωρανε κ συ τουσ κοιτασ για να μην τουσ ενοχλησεισ κλπ που βαριεμαι να γραφω

Το πρόσωπο του καθενός τα λέει όλα.

http://www.yupiii.gr/data/photos/065...c863586ca3.jpg

Οταν μεγαλωσω θελω να γινω μινωας...!

Με έναν πρόχειρο υπολογισμό, η μέλλουσα "Mαρί" σου, δεν έχει καν γεννηθεί ακόμα κεράσι! :p

Τι να πω, όλα είναι επιλογές κι ο καθένας μας είναι υπεύθυνος κι ελεύθερος να τις κάνει. Ως συνομήλικη της Μαρί πάντως, δεν μπορώ να με φανταστώ με έναν άνθρωπο της ηλικίας του πατέρα μου (και βάλε...), όση γοητεία (και όσα άλλα προσόντα) και να είχε. Δεν είναι θέμα αριθμού βέβαια, αλλά πολλών άλλων παραγόντων.

Η χαρουμενη φατσα του ειναι ολα τα λεφτα....!

Quote:

---

Originally Posted by kerasi

Η χαρουμενη φατσα του ειναι ολα τα λεφτα....!

---

Απο την μεση και κατω κλαιει ομως...

Quote:

---

Originally Posted by mnimonio

Απο την μεση και κατω κλαιει ομως...

---

Για αυτο υπαρχουν τα μπλε χαπακια και τα swingers club.

Η διαφορα ηλικιας σαν διαφορα ηλικιας αυτη καθεαυτη ειναι αντικειμενικα πολυ μεγαλη.. Αν απο την αλλη εσυ νιωθεις ερωτευμενη και ευτυχισμενη μεσα σ αυτη τη σχεση, δικη σ επιλογη κ δικη σ αποφαση.. επισης σκεψου οτι μπορει πχ τωρα να νιωθεις οτι εισαι με εναν αντρα σοβαρο, ωριμο, που σε καταλαβαινει, που νιωθεις ασφαλεια κτλ, αλλα λογω διαφορας ηλικιας παντα θα υπαρχουν δυστυχως communication gaps να στο πω απλα, διοτι δν μπορειτε να ταυτιστειτε απολυτως.. κ αυτο θα γινει χειροτερο αν αποφασισετα να το πατε σοβαρα.. τεσπα