Εγκλωβισμένη επαγγελματικά
Καλησπέρα, θα ήθελα απόψεις/γνώμες/συμβουλές σχετικά με την κατάσταση στην οποία έχω βρεθεί επαγγελματικά.
Είμαι 27 χρόνων και είμαι δικηγόρος. Ήμουν για 3μιση χρόνια σε ένα γραφείο, αρχικά ως ασκούμενη και έπειτα ως συνεργάτης, από το οποίο αναγκάστηκα να φύγω επειδή το τελευταίο έτος πληρωνόμουν από ελάχιστα έως καθόλου. Βέβαια εκεί είχα το θετικό ότι με εμπιστεύονταν, δίκαζα και εγώ υποθέσεις, είχα ευχέρεια και άνεση.
Βρήκα γραφείο αμέσως, δεν έμεινα ούτε μέρα χωρίς δουλειά. Το γραφείο που είμαι σήμερα, εδώ και 7 μήνες περίπου, είναι ένα σχετικά μεγάλο γραφείο, με εύρος υποθέσεων. Κέρδισα γρήγορα την εμπιστοσύνη του «αφεντικού» και είμαι πλέον από τα βασικά μέλη. Οικονομικά είμαι σε σχετικά καλύτερη μοίρα, αμείβομαι με ποσοστά όμως μου δίνει και δουλεύω αρκετούς και σοβαρούς φακέλους οπότε κάτι βγαίνει. Συνήθως δουλεύω 12 με 13 ώρες και αυτό ίσως να μη με κούραζε ΟΜΩΣ το κλίμα στο γραφείο δεν είναι καθόλου καλό. Το «αφεντικό» είναι άτομο φοβερά νευρικό, εγωκεντρικό, συγκεντρωτικό, κυκλοθυμικό και μπορώ να πω και λίγο κακό. Οι συνεργάτες (όλες κοπέλες) είμαστε υπό τον απόλυτο έλεγχό του, δεν μπορούμε να κάνουμε το παραμικρό χωρίς την έγκρισή του, δεν θέλει να έχουμε επαφές πολλές πολλές με τους πελάτες, δεν μας εμπιστεύεται να δικάζουμε σχεδόν ποτέ, θέλει συνεχή ενημέρωση για τα πάντα τη στιγμή που συμβαίνουν και το χειρότερο όλων είναι ότι όταν έχει νεύρα (πράγμα καθόλου σπάνιο) μιλάει φοβερά άσχημα, προσβάλλει, λέει υπερβολές και γενικά σε κάνει να νιώσεις σκουπίδι και ότι δε ξέρεις τίποτα, ενώ καμία φορά του αρέσει να μας κάνει και «καψόνια», να περιμένουμε κάπου χωρίς λόγο πχ. Τα περισσότερα «επεισόδια» γίνονται με ασήμαντη ή χαζή αφορμή και όχι για κάτι ουσιώδες πάνω σε υπόθεση. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μη στεριώνει κόσμος εδώ για πολύ καιρό, πράγμα που δημιουργεί πολλά πρακτικά προβλήματα. Τέλος, το κλίμα είναι ακόμη κακό επειδή πέρα από τον ανταγωνισμό, στο γραφείο ενισχύονται πολύ και οι ρουφιανιές, τα πισώπλατα κλπ.
Σε εμένα προσωπικά, επειδή γενικά αντιμετωπίζω με σοβαρότητα και τυπικότητα τη δουλειά μου και γενικά προσπαθώ να μην του δίνω κανένα πάτημα, δεν με έχει «μπινελικώσει» σχεδόν ποτέ, απλώς όταν έχει νεύρα θα μου την πει με την παραμικρή αφορμή και θα με προσπαθήσει να με κάνει να αμφιβάλλω για τις γνώσεις μου. Φυσικά το να μην του δίνω πάτημα σημαίνει ότι δεν του φέρνω αντίλογο σε τίποτα, ακόμη και αν πρόκειται για το πιο παράλογο ή λάθος πράγμα. Τον τελευταίο καιρό είμαι και η παλαιότερη (πέρα φυσικά από την έμπιστή του γραμματέα) και φυσικά ποντάρει αρκετά σε εμένα και με έχει ανάγκη από πρακτική άποψη. Τον επόμενο μήνα θα φύγουν και άλλα άτομα και γενικά το γραφείο θα είναι υπό μερική κατάρρευση.
Πλέον έχω αρχίσει και κουράζομαι πολύ. Και την σωματική κόπωση θα μπορούσα να την αντέξω αν υπήρχε κάποια ισορροπία, όμως τα περισσότερα βράδια γυρίζω σπίτι και θέλω μόνο να βάλω τα κλάματα, είμαι ψυχολογικά κουρέλι γιατί όλο και κάτι θα γίνει καθημερινά. Δεν έχω χρόνο – και φυσικά ούτε διάθεση – να ασχοληθώ με τον εαυτό μου, το σπίτι μου, τον φίλο μου που συγκατοικούμε, τους φίλους μου, την οικογένειά μου. Ο φίλος μου μου λέει να κάνω λίγη υπομονή, να πάρω εμπειρία, και από το φθινόπωρο να ψάξω κάτι άλλο. Οι γονείς μου μου λένε να τα βροντήξω και να φύγω, να ανοίξω ένα γραφειάκι μόνη μου και να το παλέψω. Και η αλήθεια είναι πως αυτό είναι το όνειρό μου, παρόλο που οι εποχές δεν επιτρέπουν και πολλά όνειρα. ΟΜΩΣ ακούω όλους τους άλλους, γνωστούς κλπ που μου λένε πόσο τυχερή είμαι που έχω δουλειά, και μάλιστα πάνω στο αντικείμενό μου, τέτοιους καιρούς. Επιπλέον, φοβάμαι πολύ τις αλλαγές και τα «ανοίγματα». Και φυσικά έτσι όπως έχουν τα πράγματα εδώ, το να φύγω στην παρούσα φάση σημαίνει ότι τον πουλάω, τον αφήνω ξεκρέμαστο, του δημιουργώ πρόβλημα. Και ο επαγγελματισμός μου δεν το επιτρέπει αυτό. Από την άλλη όμως και οι αντοχές μου δοκιμάζονται πολύ, φτάνω στα όριά μου.
Συγχωρέστε μου την πολυλογία, όμως πραγματικά δεν περιγράφεται εύκολα το αδιέξοδο που βλέπω μπροστά μου τον τελευταίο καιρό…
