Διάβασμα και ψυχαναγκασμοί
Ήθελα να ρωτήσω πώς μπορεί κανείς να ξεπεράσει ή να αντιμετωπίσει ψυχαγκασμούς ή καταναγκασμούς σε μια φάση απαιτητικού διαβάσματος, με έντονο άγχος για το αποτέλεσμα...
και όταν λέω ψυχαναγκασμούς εννοώ:
- να ξεκινάω το διάβασμα πχ στις 8 κάθε πρωί, αν για κάποιο λόγο δεν τα καταφέρω στις 8 αλλά στρωθώ στις 11, τα παρατάω και πάει όλη η μέρα χαμένη.
- να πιέζω τον εαυτό μου για 8ωρο καθημερινό διάβασμα. Αν δεν τα καταφέρω, τα παρατάω και πάει όλη η μέρα πάλι χαμένη.
- να είναι το παράθυρο τόσο...ανοιχτό, η κουρτίνα έτσι..., τα βιβλία αλλιώς..., τα στυλό αλλού..., ο καφές τόσο ζεστός, ....
- να πιέζω τον εαυτό μου να θυμάμαι και να κατανοώ ό,τι διαβάζω. Αν δεν το θυμάμαι ή δεν το καταλαβαίνω, τα παρατάω.
και δεν ξέρω και εγώ τί άλλο...Νιώθω όλα αυτά τα ακραία να με βαραίνουν τόσο, που στο τέλος με καταπίνουν.
Γενικά νιώθω ότι το απαιτητικό διάβασμα για μένα σήμαινε αυτόματα πίεση, τρελό άγχος για την απόδοση μου, και αυτομαστίγωμα για να ανταποκριθώ...
Στο Λύκειο ενόψει πανελληνίων είχα κάνει πολλά χειρότερα που ευτυχώς τώρα πια νιώθω ότι τα έχω ξεπεράσει, πχ να αναγκάζω το μυαλό μου να συγκρατεί πληροφορίες τόσο αυστηρά όμως που στο τέλος ξεχνούσα ό,τι είχα διαβάσει...και το κορυφαίο? μετρούσα με τα δάκτυλα πόσες φορές έλεγα την ύλη, 10 ήταν το μινιμουμ...και φυσικά αν δεν το έλεγα τόσες φορές, δεν πήγαινα παρακάτω, με αποτέλεσμα να ξεχνάω ό,τι υποτίθεται ήξερα απέξω...
Το ερώτημα μου..... πώς βρίσκω τη μέση οδό? να κάνω τη δουλειά μου χωρίς να ψυχαναγκάζομαι και να ταλαιπωρούμαι από το τρελό άγχος? χωρίς να πέσω στη λογική των άκρων "ή σκοτώνομαι ή τα φορτώνω στον κόκορα"?
