πως βιωνετε την καταθλιψη.. και πόσο καιρό σας παίρνει μεχρι να περασει?
σωματικα σας ριχνει ? ατονια αδυναμια αισθημα κενου?
Printable View
πως βιωνετε την καταθλιψη.. και πόσο καιρό σας παίρνει μεχρι να περασει?
σωματικα σας ριχνει ? ατονια αδυναμια αισθημα κενου?
Την βιωσα ως μια κακια αρρωστια, σαν τοσο εντονο πονο μεσα στην ψυχη μου, που πολλες φορες δε μπορουσα να παρω αναπνοη. Την βιωνω ακομη, στην συντηρηση της θεραπειας της, με πολλες βεβαια διακυμανσεις. Ξεκινησα να εχω τα πρωτα εντονα σημαδια το 2010 και μου πηρε σχεδον εναμιση χρονο για να βγω απο την πολυ ασχημη μαυρη τρυπα και αλλο τοσο που εδειχνα σταδιακη βελτιωση. Πιστευω οτι μπορει να θεραπευτει, αλλα νομιζω οτι σου αφηνει παντα καποια σημαδια που δε μπορεις να σβησεις. Αυτο βεβαια θα το διαπιστωσω σε λιγα χρονια.
Δεν βρισκω νοημα σε τιποτα , ουτε καν στο αλλο φυλο , κ εμενα μου κραταει 8 χρονια ( σορρυ αν σε απογοητευω ) . Βαθια μεσα μου ξερω ομως οτι περναει . Ολα περνανε Ακομη και ο βαρυς αλκοολισμος που περασα , αν κ ολοι , κ εγω , με ειχαν καταδικασμενο , κρατησε 5-6 χρονια .
σωματικα σας ριχνει ? ατονια αδυναμια αισθημα κενου?
8 χρονια ειναι λιγα, εγω τωρα κοντευω τα 30 κι αυτο μπορουμε να πουμε ξεκινησε απ'το λυκειο. με Ι5 κι απ'το στρατο (μου δωσαν και φαρμακα τα οποια δε πηρα), μονιμη ανεργια και λιγες σχεσεις λογο αντικοινωνικοτητας. τελευταια το ειχα ριξει και στο αλκοολ, αλλα ευτυχως το εκοψα τον Μαϊο.
6 χρόνια μου πήρε. Σαν να με κατασπάραζε η οδύνη το βίωνα, κι ένιωθα μεγάλη ατονία, και αδυναμία να κρατηθώ όρθια μερικές φορές,
τα εχω κ εγω ακομα αυτα..Quote:
Originally Posted by JaneDoe
Εγώ παλεύω από το 2003, δηλαδή όλη σχεδόν την ενήλικη ζωή μου!Τότε πήρα φάρμακα για 1 περίπου χρόνο, μετά το 2006-2008 και τώρα πάλι. Ευτυχώς (τουλάχιστον σε εμένα) η έξαρση διαρκεί μερικούς μήνες, μετά παίρνω φάρμακα και είμαι καλά (δηλ. σε ύφεση) για όλο τον υπόλοιπο χρόνο. Το θέμα είναι ότι η πληγή δε γιατρεύεται, οπότε κάθε τρεις και λίγο ξανανοίγει και είναι σαν την πρώτη φορά...Τα συναισθήματα, ο φόβος, ο τρόμος, η ένταση, οι ιδέες στο κόκκινο. Βέβαια, εγώ έχω και αγχώδη διαταραχή κατά βάση, οπότε ίσως αυτά να μην ισχύουν στην "σκέτη" κατάθλιψη. Είναι πάντως τρομερό συναίσθημα.Βουλιάζεις και νομίζεις πως δεν υπάρχει επιστροφή. Βάλτος. Φρίκη.
Αν επιτρεπεται πως αντιμετωπιζεις αυτο το διπολο ? Εγω πιστευω πως η αγχωδης διαταραχη οταν μου εμφανιστηκε ειχε ως αιτιο την καταθλιψη που βιωνα απο την εφηβεια αλλα δεν αντιμετωπιστηκε στο σωστο χρονο. Τωρα αναρωτιεμαι αν πρεπει να ξεκινησω ψυχοθεραπεια.
Βιολογικά συμπτώματα δεν έχω (προβλήματα ύπνου, φαγητού κτλ.)
Βέβαια έχω αυτοάνοσο εδώ και 15 χρόνια, που ίσως σχετίζεται.
κατα τ'άλλα, δε βρίσκω νόημα σε απολύτως τίποτα (πχ να βγεις για καφέ, να αγοράσεις ρούχα, να ερωτευτείς κτλ.), είμαι κλεισμένος στο σπίτι μου, δε βγαίνω πουθενά (εκτός από το supermarket να ψωνίσω και να τρέχω σε ΙΚΑ, νοσοκομεία κτλ σχετικά με το αυτοάνοσο), έχω απομακρυνθεί από όλους, δε μιλάω με κανέναν, σεξ έχω να κάνω 5 χρόνια.
Το μόνο που με ευχαριστεί είναι να βλέπω ταινίες.
Ακριβως οπως τα λετε ολοι...Δε με ευχαριστει τιποτα πια, ανηδονια, εντονη απαθεια και απεχθεια για το αλλο φυλο, μοναξια και ηθελημενη απομακρυνση απο παρεες, φοβος να γελασω εστω και για λιγο, ενοχη και απιστευτα χαμηλη αυτοεκτιμηση και κατωτεροτητα, αντικοινωνικοτητα, απογοητευση, καταπιεσμενος θυμος, ειναι τρομερο ωρες ωρες νιωθω ζωντανη νεκρη ..ενω ειναι μερες που θελω να προσπαθησω να επανελθω οπως ημουν μετα πεφτω..
Τους τελευταιους 2 μηνες εκανα βηματα βεβαια αρχισα να περιποιουμαι τον εαυτο μου γιατι τον ειχα παραμελησει ...οχι απο αποψη καθαριοτητας αλλα εκανα τα βασικα, δεν ειχα κουραγιο ουτε να χτενισω τα μαλλια μου, επισης εχω σταματησει να κλαιω, κοιμαμαι χωρις τη βοηθεια χαπιων και ολα αυτα υστερα απο ενα απασιο διαστημα 1,5 χρονου.
Εμενα αυτο που με ευχαριστει ειναι να χαζευω στο ιντερνετ και η μαγειρικη..
Επισης αυτο που ισως με βοηθησε ειναι οτι επαψα να αγωνιω για την εννοια του χρονου, δηλαδη δεν καταπιεζω τον εαυτο μου, τον αφηνω χαλαρο...
unlucky και μισανθρωπια ? και τασεις αυτοκτονιας ? δολοφονιας ? να θελεις να κανεις κακο στους αλλους με τη μαλακια και τη ψευτια που τους δερνει ?
Περισσοτερο θυμο και αδικια νιωθω ( δεν θα δολοφονουσα και δεν θα πηγαινα στη φυλακη για κανεναν απο οσους με εβλεψαν και οταν ημουν μικρη και σαν ενηλικη επανειλημμενως, ωστοσο ευελπιστω να τιμωρηθουν οπως πρεπει και να νιωσω ικανοποιηση και δικαιωση για τον πονο, το φοβο και τα δακρυα που μου προκαλουν αυτα τα ανθρωποειδη)Quote:
Originally Posted by KENO
ουτε φυσικα σκεφτομαι την αυτοκτονια, γιατι ετσι θα τους εκανα τη χαρη να χαιρονται και να πουνε και απο πανω οτι ημουν και τρελη με ψυχολογικα, ενω οι ιδιοι θα με ειχαν φερει στην απελπισια!!!! Συν τα περιουσιακα οφελη που θα εχουν οι βρωμοσυγγενεις. Ε οχι, δεν θα τους διευκολυνω και οικονομικα τη ζωη απο πανω!
Το βασικο γνωρισμα της καταθλιψης σε εμενα ειναι η απουσια ελπιδας οτι κατι θα αλλαξει προς το καλυτερο, οτι θα γνωρισω ατομα που θα με αγαπανε, θα μου δειξουν σεβασμο και θα μου φερθουν με καλοσυνη.
Υπαρχει οντως υποκρισια, ψευτια, φθονος και γω ειμαι μαγνητης
Eιμαι συνεχως κουρασμενος , κ αδυναμος να κανω μονο ταπαραιτητα . Τρομερη ασθενεια .Quote:
Originally Posted by dipolikos
.................................................. ..............................
Κάθε ώρα της ημέρας είναι μια διαρκής πάλη. Ξυπνάω με έντονη νευρικότητα και δεν μπορω να ηρεμήσω. Βλέπω τους ανθρωπους να κάνουν βασικές δραστηριότητες και νιωθω ακομα πιο απαισια.Δεν μπορω να σηκωθω απο το κρεβάτι ( κλινοφιλία ) . Γυρισα απο το εξωτερικό που εζησα δυο χρονια και χωρισα. Καθε βραδυ ξυπναω και οταν κοιμαμαι εχω εφιάλτες.Παίρνω 2 μηνες Βαλντοξαν και Ζάναξ. Ποτε θα φύγει ολο αυτο?Πονάει ολο μου το σώμα και η ψυχη μου. Νιώθω ανημπορη. Θέλω τη ζωη μου , το δυνατο μου χαρακτήρα πίσω. Δεν μπορω να θυμηθω ποια ημουν πριν απο όλο αυτο.Βοηθείστε με.Quote:
Originally Posted by dipolikos
Είναι έτσι ακριβώς όπως το περιγράφεις. Κι εγώ έτσι το βιώνω. Πολλές φορές η μέρα μου φαίνεται ατελείωτη. Άλλες είμαι καλύτερα. Έχω μια ανησυχία και τρόμο ότι κάτι θα γίνει, που συνήθως δεν ξέρω καν τί είναι αυτό! Στο μυαλό μου είναι όλα μπερδεμένα. Εγώ το έχω ξαναπεράσει. Προφανώς πας σε γιατρό. Μήπως πρέπει να σου αλλάξει τα φάρμακα ή ν' αυξήσει τη δόση? Του έχεις πει ότι δεν αισθάνεσαι βελτίωση? Κάνε υπομονή πάντως. Κι εγώ απελπίζομαι και θέλω να παραιτηθώ. Σκέφτομαι όμως ότι τις προηγούμενες φορές το νίκησα, γιατί όχι και τώρα? Το ξέρω ότι είναι πολύ επώδυνο και μπορώ να σε καταλάβω, όπως και πολλοί άλλοι εδώ μέσα. Πρέπει να παλέψεις!Quote:
Originally Posted by barbiesk
την καταθλιψη τη βιωνω σαν μια κατασταση απελπισιας απογνωσης και ελλειψη κινητρων για ζωη. απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο ετσι ειμαι. ειναι πολυ ασχημο να βλεπεις τους αλλους να εχουν λογο να γελανε να χαιρονται τη στιγμη που εγω εχω μονο λογους να κλαιω να απελπιζομαι και να μην μπορω να αναπνευσω απο το αγχος για το μελλον. οχι οτι θα μαρεσε να βλεπω τους αλλους να κλαινε δεν θα με παρηγορουσε καθολου χειροτερα θα με εκανε. αλλα να αυτο να μην βρισκεις λογο να χαιρεσαι ουσιαστικα για κατι ειναι βασανιστικο. κι ακομα πιο βασανιστικο να προσπαθεις να αλλαξεις στο να σκεφτεις θετικα γτ εστω και το παραμικρη δυσκολια να βρεις τελος παλι απο την αρχη.
εχω πανω απο 20 χρονια καταθλιψη . βιωσα σχεδον ολα τα συμπτωματα που μπορει να εχει ενας καταθλιπτικοςQuote:
Originally Posted by dipolikos
απ τα πρωτα που περασα ηταν η ατονια ....
εχεις δοκιμασει φυσικες /εναλλακτικες θεραπειες ?ειναι ποιο αποτελεσματικες απο φαρκακα κ ψυχοθεραπεια αν κ οχι 100%
εχω παρει βαλντοξαν .εχεις καμιια βελτιωση εστω κ λιγο η μετρια ? κανονικα αν μεσα σε 2 μηνες δεν εχεις οι πιθανοτητες να βελτιωθεις μειωνονται πολυ . ετσι μου ειχε πει η δικη μου ψυχιατρος . για τον πρωτο μηνα οι % για βελτιωση ειναι περιπου 60 % στον 2 μηνα περιπου 40 % .
καλο θα ηταν να δοκιμασεις φυσικες θεραπειες κ που ποιο αποτελεσματικες ειναι κ με λιγες παρενεργειες .
εχω παρει βαλντοξαν .εχεις καμιια βελτιωση εστω κ λιγο η μετρια ? κανονικα αν μεσα σε 2 μηνες δεν εχεις οι πιθανοτητες να βελτιωθεις μειωνονται πολυ . ετσι μου ειχε πει η δικη μου ψυχιατρος . για τον πρωτο μηνα οι % για βελτιωση ειναι περιπου 60 % στον 2 μηνα περιπου 40 % .Quote:
Originally Posted by barbiesk
καλο θα ηταν να δοκιμασεις φυσικες θεραπειες κ που ποιο αποτελεσματικες ειναι κ με λιγες παρενεργειες .
Πιστευω οτι η καταθλιψη μπορεί να εμφανιστει και πιο ήπια, όχι αυτο που θολώνουν τα πάντα και βρίσκεσαι σε απόγνωση, αλλα σε αρκετα χαμηλότερο βαθμο απ αυτο. Έστω και αν αυτο έχει διάρκεια, συνεχές. Και χωρίς κατ΄αναγκη να εχει συμπτώματα (ή αν εχει αυτα ειναι σε μικρό έως μέτριο βαθμό) ατονίας, κούρασης, μελαγχολίας, ελλειπους συγκεντρωσης κλπ. Το ατομο εργαζεται, διασκεδάζει ακόμα, δεν χανει τις κοινωνικες του επαφες, δεν καθεται σε μια γωνια ή στο κρεββατι με τις ωρες χωρις όρεξη για τιποτα. Απλα τη σκεψη του χρωματιζει συνεχως ενα ήπιο συναισθημα λύπης το οποιο όμως δεν του στερει την ικανοτητα να ασχολειται με ολα αυτα που προειπα (ισως να του ριχνει την αποδοση σε ολα αυτα με τα πιο πανω συμπτωματα να εμφανιζονται μονο σε μικρο βαθμο). Ειναι και σ αυτη της τη μορφη ενα συναισθημα που πηγαζει απο θυμησες της ζωης του. Το ηπιο εξαρταται ειτε απο το μεγεθος της ζημιας που εχει υποστει ειτε απ τον τροπο που αντικριζει με τις ψυχικες του αντοχες τη ζημια (ειτε μικρη ειτε μεγαλη).
Γενικα πιστευω πως το καλυτερο αντιδοτο στην καταθλιψη ειναι το να να στερει το ατομο στον εαυτο του το να ειναι/μενει μονος (πχ στο δωματιο, στο σπιτι, με τις σκεψεις), να βγαινει εξω, να επιδιωκει τις επαφες, την κοινωνικοποίηση, το να μιλα και να ξανοιγεται στους αλλους. Η απομονωση ενδυναμωνει την καταθλιψη οποιαδηποτε κι αν ειναι η αιτία της.
δεν εχω ορεξη να βγαινω απο το σπιτι, σε μερη με πολυ κοσμο νιωθω χαλια, κανω αρνητικες σκεψεις, ανησυχω για το μελλον, το παρελθον με βασανιζει, χαμηλη αυτοεκτιμηση, ελλειψη αυτοπεποιθησης, ατονια, θελω να κοιμαμαι συνεχεια, μελαγχολικος.
εγώ πέρασα κατάθλιψη 1.5 χρόνο και τώρα πιστεύω είμαι καλά.Κάνω διάφορες δραστηριότητες και γενικά έχω βρεί τον καλό μου εαυτό.Εύχομαι να το ξεπεράσουν και όλα τα μέλη του φόρουμ και γενικά να είναι πιό τυχεροί στην ζωή τους.
ειναι καρκινος της ψυχης. της ψυχης μου εδω και δεκαεπτα χρονια,με περιοδους εξαρσης και υφεσης. παρολα αυτα μεχρει τρεις μηνες πριν νωμιζα οτι τα ειχα καταφερει καλα. τα τελευταια ο.μως ενδόικογενεικα προβληματα με οθησαν στο απολητο τελμα. παρα το οτι ο γιατρος μου προσθεσε και δευτεροφαρμακο το velept ενω παιρνω απο πριν και το zoloft. εδω και τρεις μηνες λοιπων ψαχνω τον τροπο να δωσω τελος σαυτο τον καρκινο με μοναδικη μου ενοια να φανει ατηχιμα, για να μην στηγματισω τα παιδια μου. ακομα και σαυτο αδυναμη ειμαι καθος δυο φορες που επιχειρισα δεν ειχα τα κοτσια να φουνταρω στο γκρεμο οδιγωντας....
Για εμένα...Quote:
Originally Posted by ριας
η αυτοκτονία είναι η πιο συγκινητική και η πιο λυπητερή πράξη που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος μέσα στον κόσμο αυτό.
Γιατί δηλώνει πως έμεινε αβοήθητος μπροστά στις δυσκολίες που του έτυχαν.
Γιατί δηλώνει πως πόνεσε η ψυχή του μέχρι που διάλυσε.
Γιατί δηλώνει πως δεν βρέθηκε ούτε ένας στον δρόμο του να του πιάσει το χέρι και να τον σηκώσει. Να τον σταματήσει..
Γιατί είναι λυπηρό να ξέρεις ό,τι η ζωή αυτού του ανθρώπου ήταν τόσο ανυπόφορη, τόσα πολλά προβλήματα του έτυχαν ενώ ήταν ευαίσθητος..
που τελικά.. έπιασε ταβάνι η στεναχώρια και ο πόνος. Και μπούχτησε.
Μέχρι που αναγκάστηκε τελικά -να επιλέξει ή τον πόνο ή την απουσία του- να δώσει τέλος στη ζωή του.
Το λοιπόν.. εγώ δεν θέλω ρε ούτε ένας άνθρωπος ακόμη να φτάσει να κάνει αυτή την πράξη. Δεν αξίζει ρε να το σκέφτεσαι !
Πάλεψε ρε ρίας σε παρακαλώ! Σήκω λίγο . Να γίνεις όπως ήσουν τρεις μήνες πριν. Και τότε προσπάθησες και τα κατάφερες.
Εύχομαι να μην βρεις ποτέ σου τα κότσια ούτε τη δύναμη να το κάνεις. Αυτό εύχομαι με όλη μου την δύναμη ενώ διαβάζω τις τρεις τελευταίες γραμμές του κειμένου σου και λυπάμαι .
Μην το ξανασκεφτείς.
Δεν το θέλω εγώ ρε.
Δεν το μπορώ εγώ να ξέρω ότι ένας άνθρωπος θέλει να πέσει στον γκρεμό.
Όχι, να το πάρεις αλλιώς. Ανάποδα όλο το θέμα.
Ακριβώς έτσι
Φιλε vodka σε ευχαριστω για τι κουραγιοπου προσπαθεις να μου δοσεις. Πιστεψε με δινω μαχη τοσα χρονια και καθε φορα λεω στον εαυτο μου αντε θα περασει παλη, θα γηρισει ο τροχος , θα το νικησω παλη κλπ κλπ. Ο μως γμτ τωρα φοβαμαι οτι εχω χασει ανεπιστρεπτη την προσοπικοτητα μου και λητουργω, απλως σαν ενα απαρχεομενο μοντελο ρομποτ. Εγω ο εαυτος μου δεν ειμαι πια πουθενα...πουθενα....ουτε καν για τα ιδια μου τα παιδια....
Μακάρι αυτά τα γράμματα να ήταν αρκετά για να πάρεις έστω και λίγο κουράγιο. Το ξέρω πως δεν αρκούν ούτε βοηθούν πρακτικά αλλά μακάρι να γινείς καλά ρίας , αλήθεια το εύχομαι για 'σένα..
Από όλα όσα έχω διαβάσει, τα δικά σου λόγια με έχουν συγκινήσει περισσότερο εμένα προσωπικά.
Τι να πω ..δεν ξέρω..
Σου εύχομαι να τα καταφέρεις αυτή τη φορά, να γίνεις καλά και να συνέλθεις τελείως.. Μακάρι ..
Αισθάνομαι σαν να κατέβηκα από το τραίνο της ζωής σε έναν εντελώς απομονωμένο σταθμό.
Είναι νύχτα και δεν υπάρχει κανείς.
Τα ρολόγια έχουν σταματήσει εδώ και καιρό,το καθένα σε διαφορετική ώρα.
Δεν έχω ιδέα πότε και αν θα ξαναπεράσει αυτό το τραίνο με τη ζωή,τα φώτα και την κίνηση στο οποίο υποχρεωτικά ανήκω.
Και το χειρότερο δεν είναι αυτό.
Το χειρότερο είναι πως αν ξαναπεράσει το τραίνο,δεν είμαι σίγουρος αν θα θελήσω να ανέβω.
εχει καποιος από εσς που εχει περασει, ειχε πωτες καποιο σημντομα όπως το να μην μπορει να συγκεντροθει σαν διαβαζει κατι?δλδη να διαβαζεις ένα απλο, κι ευκολο μυθηστορημα κι να μην μπορεις να βγαλεις νοημα,δλδη να διαβαζεις κι το μυαλοσου να πεταει αλλου ? η το να κανεις λαθος ακομα κι στο ονομασου?
αν ειχατε πωτες τετοια πραγματα απαντηστεμου σας παρακαλω
Μου τύχαινει να μην μπορώ να συγκεντρωθώ - σαν αυτό που περιγράφεις και να μην βγάζω αμέσως νόημα. Μου τυχαίνει, επίσης,ενώ γράφω μία πρόταση, να ξεχνάω να γράψω -δηλαδή να παραλείπω ασυναίσθητα- μια ολόκληρη λέξη που έχω στο μυαλό μου.
Όταν είμαι σε βαριές μέρες , μου μιλάει κάποιος και δεν τον ακούω- σαν να μην δίνω σημασία - είμαι στον κόσμο μου ή ανοίγω το στόμα μου να πω μια λέξη αλλά μου φεύγει μια άσχετη.
Καμιά φορά , φτιάχνω 2 καφέδες ασυναίσθητα ή ανάβω 2 τσιγάρα κτλ..
Μάλλον έχουμε πολλά στο μυαλό μας να μας βασανίζουν..
Προσωπικα ειχα παει πρωτα σε ψυχολογο οπου μετα από καποιες συνεδριες με εστειλε σε ψυχιατρο ο οποιος μου εγραψε φαρμακευτικη αγωγη για καταθληψη, μαλιστα μου ειπε ότι μετα από 20 μερες που θ περνω τα χαπια θα δω καποια μικρη αλλαγη, όταν του ειπα ότι εχω αυτό το πρόβλημα με το διαβαζμα τον ειδα να με κοιτα παραξενα κι να μου λεει να παω σε νευρολογο κι να κανω αμεσα μαγνιτικη στο κεφαλιμου!Quote:
Originally Posted by vodka
δυστυχως τα κανα όλα χαλια! πριν ένα χρονο περιπου εγινε αυτό κι σαν βλακας επεσα παλυ στις ουσιες οπου βρισκει καταφυγιο η ψυχημου! αργησα αλλα καταλαβα πως μονο καταφυγιο δεν είναι!