Ψύχωση και επιθετική συμπεριφορά...

Γεια σας. Ο αδερφός μου πάσχει από ψύχωση. Το καταλάβαμε πριν αρκετά χρόνια και έχουμε τρέξει σε αρκετούς γιατρούς.

Το θέμα είναι ότι είχε καποιες φορές επιθετική και βίαιη συμπεριφορά. Αναγκαστήκαμε να κάνουμε καποια στιγμή εισαγγελική εντολή. Το θέμα είναι, ενώ κι εμεις του μιλάμε και τον αποδεχτήκαμε και του δωσαμε και ευκαιρίες και κίνητρα για να απασχοληθεί και να κοινωνικοποιηθεί, εκείνος συνεχίζει να αρνείται τα παντα. Οχι μόνο την αποδοχή του προβληματος του αλλά και τις ευκαιρίες για απασχοληση και κοινωνικοποιηση που σας ειπα, με αποτελεσμα μετα να παραπονιέται γιατί δεν απασχολείται και γιατί δεν εχει κοινωνικότητα και να τα βάζει μαζι μας - με την οικογένεια μας.

Συνεχίζεται αυτή η κατασταση και φυσικά δεν αλλάζει τιποτα για εκείνον κι εκείνος με τη σειρά του κτηγορεί τα παντα, και για εμας χειροτερευουν.

Εγω ελειπα χρονια απο το σπιτι, ημουν φοιτητρια, και τα έχω πληρώσει όλα αυτά με επιπτώσεις στη ζωή μου. Ομως το παλευω. Κι εκεινος εχει βγαλει κατα καιρούς θυμό και οργή προς εμενα και ζήλεια για ό,τι καταφέρνω και ότι ζω. Όσες φορές προσπάθησα να τον βοηθήσω το πληρωσα και δε γλίτωσα την οργή όταν κατι δεν του άρεσε ή δεν ξερω γω. Αποφάσισα, όσο κι αν με στεναχωρεί, να τον αντιμετωπίσω με αποσταση διότι διαφορετικά το μόνο που θα καταφέρω είναι θαφτω κι εγώ.

Το βασικό θέμα μου όμως ήταν παντα να προστατευσω τους γονεις μου. Γενικά για ότι στραβό κατηγορεί εκείνους, δεν παίρνει καμια ευθύνη φυσικά αλλά και καμία διάθεση να προσπαθησει να φτιάξει το οτιδηποτε. Πήγε σε 5 σχολές (σε αλλες πολεις) και τις παρατησε και τις πεντε. Μετα ομως παραπονιέται ότι δεν εχει κανει κατι. Και ξεσπαει. Εχει γινει ενας ανθρωπος χωρίς καθόλου ενδιαφέροντα, να ακουει μουσική απο το πρωι ως το βραδυ, να σερνει το κορμί του απο καναπε σε καναπε, να παραπονιέται οτι δεν εχει δουλεια και φταιει αυτό αλλά όταν βρίσκει δουλειά κατασευάζει ενα σωρό δικαιολογίες για να μην προσπαθησει καν. Γενικά όταν τον "συμφέρει" λέει ότι δεν εχει τίποτα, κι όταν μπροστά του ερχεται η ευθυνη της δικής του ζωής τότε "είναι αρρωστος" για να μην αναλαβει τιποτα.

Κάποιες φορές που πηρε αποφαση να παρει φαρμακευτική αγωγή μία πουτην πηρε μία που την αναιρεσε την αλλη μερα. Πάρε-σταματησε φάρμακα μια φορά ξυπνησε και ελεγε φανταστικά πραγματα. Δεν ειναι καλό κι αυτο και πιστευω πως χειρότερα μπορει να κανει εναν ανθρωπο.

Τελικα αποφασισαμε να του δωσουμε κρυφα εμεις για να μην είναι επιθετικός.
Το τελευταιο εξαμηνο γινεται αυτο. Η συμπεριφορά του σαν χαρακτήρας δεν εχει αλλάξει. Γκρίνια, μιζέρια και αποποιηση ευθυνων και εαυτου ειναι αλλα τουλαχιστον δεν ηταν επιθετικός. Ομως μια μερα, επειδη βγηκε εξω και καποιοι γνωστοί του επισημαναν λογικά τα θεματα του σε μια φιλική κουβέντα, του τυπου "ρε συ, μόνος σου είσαι; γιατί;" εκείνος γυρισε αρων αρων αγχωμένος, εμεις του ειπαμε ότι ο καθενας εχει στα δικα του χερια τη ζωή του και πως ο ίδιος εχει απομωνωθεί και πως αν δεν κανει κατι κανεις αλλος δε θα κανει. Αρχισε να απαντα τις βλακείες του και οκ ειχει λίγο ενταση η συζητηση αλλά φυσιολογική ενταση.

Το απογευμα μετα, ενω εγω και η μανα μου κοιμόμασταν επανω, ακουσαμε κατι φωνες.... ειχε χτυπησει τον πατερα μου και του ελεγε εσεις φταιτε και τετοια μπηκαμε μεσα τρεχοντας κι ενω ο πατερας μου ητανε κατω αυτος ητανε ορθιος και δεν εκανε τιποτα.... δηλαδη καμια αισθηση. μόνο οταν ειδε εμας σε πανικό αρχισε να αντιλαμβανεται και να "κανει κατι" ας πουμε. Εμενα με επιασε κριση, τον εδιωξα εξω, φωναζα, δεν μπορουσα να ηρεμήσω. Δεν ηθελα αλλα δεν το αντεχα αυτο που ειδα. Η λογική μου ελεγε αλλα, όμως ενω τον κοιτουσα και του ελεγα "παιδι μου χτύπησες τον πατερα σου; εισαι με τα καλα σου;" εκεινος ελεγε "εγω τι εκανα; εγω δεν κανω τιποτα εσεις κανετε και με βρίζετε..." κι εγω αφηνίαζα παραπανω.

φοβάμαι βρε παιδια. μην καταντήσουμε επεισόδιο της 10ης εντολής. μην κανω κανα φόνο εν βρασμω καμια φορα... Δεν το λεω σοβαρα αλλα αυτες ειναι οι δευτερες σκεψεις μου. Που αμα παθουν κατι οι γονεις μου στο δρομο θα βρεθουμε γιατι κι εγω ανεργη ειμαι...

Μετα απο αυτο τον στελαμε στο γιατρο του και του ειπαμε οτι θα παρει αγωγή θελει δε θελει. το θεμα ειναι οτι αυτος σημερα ειναι ετσι αυριο αλλιως.

Έχουμε κανει αγώνα για να μην μπαινοβγαίνει στα ψυχιατρεια. Κι όμως καποιες φορές σκεφτομαι οτι με τετοια φόβο ειναι δυνατόν να ζουμε; και δε βρισκω διέξοδο στο συστημα υγειας; Δηλαδή δεν υπαρχει δημόσια ή ιδιωτική κλειστή κλινική χωρίς υπέρογκο ποσό;

Προσπαθώ να σκεφτώ κάτι για να προστατεύσω εμενα και την οικογένειά μου αν τα πραγματα ξεφύγουν; δηλαδή είμαστε καταδικασμένοι;

Συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο αλλά ίσως είναι η ταραχή...

re sy file me sebasmo se zhtaw an theleis na grapseis ligo perilhptika ayta poy egrapses...

Quote:

---

Originally Posted by ΔΗΜΗΤΡΗΣ17817

re sy file me sebasmo se zhtaw an theleis na grapseis ligo perilhptika ayta poy egrapses...

---

Με λίγα λόγια, ο αδερφός μου πασχει απο ψυχωση. Εχουμε ακουσει διαφορους ορισμους, ψυχωση, διαταραχή προσωπικότητας, παρανοια, ξερω γω... τα χω μπερδεψει με τους "τιτλους".

Εχουμε παει σε ιδιωτες γιατρους. Εχουμε κανει και κανα δυο εισαγωγές με εισαγγελική εντολή.
Το προβλημα ειναι οτι ΔΕΝ ΑΠΟΔΕΧΕΤΑΙ με τιποτα το προβλημα του. Φταίνει όλοι εκτός από εκείνον. Δεν κανει τιποτα για να βοηθησει τον εαυτό του και για βαζει με όλους.

Εχει επιθετική και βίαιη συμπεριφορά. Γι αυτο το λογο του βαλαμε τον τελευταιο καιρό κρυφά φάρμακο. Σταματησε λίγο η βίαιη συμπεριφορα αλλά η στάση του για τα πραγματα εμεινε ίδια.

Σήμερα, επειδη μιλησε με κατι γνωστους εξω και του ειπανε κατι που δεν του αρεσε, μας το μετεφερε στο σπιτι κι εμεις του απαντησαμε ότι τα πράγματα έχουν έτσι. Εχεις απομονωθεί και εσυ πρεπει να κανεις κατι γι αυτο. Να μην βάζεις το εγω σου μπροστα και να νομιζεις οτι φταινει οι αλλοι αλλα να προσπαθησεις. Οποτε το απογευμα αρχισε να κατηγορει τον πατερα μου οτι αυτος φταιει που εγκατέλειψε τη πρωτη σχολή που ειχε παει (εγκατελειψε και τις επομενες 4 που πηγε βεβαια...) και οτι όλοι εμεις φταιμε και τον χτυπησε. Ο πατερας μου ητανε κατω και πονουσε κι αυτος ορθιος χαμενος χωρις να αντιλαμβάνεται.

Τον στειλαμε στο γιατρο να παρει φαρμακευτική αγωγή θελει δε θελει. Αλλα παντα είναι μία έτσι μία αλλιως. Δεν ξερω τι να κανω για να προστατεψω την οικογένεια μου στο μέλλον.

υγ. αν εχεις τη δυνατοτητα ελληνικών χαρακτήρων θα το εκτιμουσα. δεν μπορω να διαβαζω greeklish

katarxhn eyxaristw poy to ksanaegrapses periektika.kai emena me kanan 2 fores eisaggelikh kai soy lew oti einai poly sklhro toylaxiston h perikoph ths eleyterias alla kai sklhros o apantropos
tropos poy ferontai stoys arrwstoys me eisaggelikh to prosopiko.alla den exo symboylh panw se ayto mias kai opos les ginetai poly biaios.h symboylh moy einai an pairnei farmaka 1hs genias
na allaxtoyn me 2hs genias.ayto to lew gt les oti arneitai na parei ta farmaka toy poy an einai 1hs genias me foberes dld parenergies dikaiologima ta arneitai.psakse to ayto
to kalytero poy mporei na ginei sthn psychosi einai to atomo na pairneis kala farmaka 2hs genias.tote 8a ta pairnei apo monos toy an einai me elaxistes parenergies 2hs genias.na ste kala

το ξερω οτι ειναι οδυνηρή εμπειρια η εισαγγελική εντολή.
και για εμας τους ίδιους ήταν. Δεν θελαμε. αν υπηρχε ενα καλυτερο σύστημα υγείας ισως τα πραγματα ήταν διαφορετικά.

Σκέψου πόσο επώδυνο είναι ένας ανθρωπος να καθορίζει και να μαυρίζει τις ζωές μιας ολόκληρης οικογένειας. Ενας ανθρωπος να μην αφήνει αλλους 5 ανθρώπους να ζήσουν με ηρεμία και ευτυχισμένοι μεταξύ τους και να φοβόμαστε για την σωματική μας ακεραιτότητα (την ψυχή μας την έχει ήδη ποδοπατήσει αν και προσπαθουμε)

Εχει αλλαξει αρκετά φαρμακα, επειδη ελειπα καιρό κι αυτα τα διαχειριζονταν οι γονεις μου θα ρωτήσω για το ποια ειναι δευτερης γενιας. Αλλά αμφιβάλω ακόμα αν αυτός ειναι ο λόγος που δεν τα παίρνει. Δεν αποδεχεται. Οτι φαρμακο και να ειναι απλα αμα τον πιασει το αναποδο δεν αποδεχεται. Τις προάλλες ενω μόνος του αποφασισε να παρει φαρμακα την αλλη μερα το μετανιωσε και πηρε το μπουκαλι κι ελεγε στη μανα μου εσυ θα το πιεις....

Εμεις παλι θα προσπαθησουμε. Αλλά απορω αν αυτός ο ανθρωπος δεν αποδεχτει ποτε την καταστασή του εμεις θα ζουμε μέσα στο φόβο και να του βάζουμε κρυφά φαρμακα;

Αν αυριο μεθαύριο φύγουν οι δικοί μου απο τη ζωή ποιός θα του τα βάζει κρυφά για να μην ειναι επιθετικός;;;

Δεν υπαρχει ΚΑΝΕΝΑ ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ;;;; Απορω. Όταν δεν μπορεις να φροντίσεις εναν ανθρωπο εισαι απλα καταδικασμένος;;;;;;;

Πολυ δυσκολη κατασταση..Νομιζω ενας γιατρος με μια συνταγη δεν θα φερει αποτελεσμα,θελει λιγο κουβεντα το πραγμα..Απο ειδικο φυσικα.Το να του δινεις ενα χαπι για να "ηρεμησει" και απο την αλλη να αγνοεις ποιες καταστασεις του πυροδοτουν την ψυχωση νομιζω ειναι ματαιο ε?
Θα σε κατευθυνουν καλυτερα οι παθοντες εδω..Απο εμενα καλο κουραγιο.

mnimonio Ευχαριστώ!

Φυσικά κι εμεις συμφωνουμε με οτι γραφεις. Ποτε δεν πιστευαμε οτι το φαρμακο ειναι η μοναδική λυση. Εχουμε αναλυσει, εχουμε μιλησει παααααααααααρα πολυ αυτα τα χρονια. Κι εμεις, και οι γιατροι. Κι ολα αυτα τα χρονια καθε μερα λεμε τα ιδια. Κι εκεινος λεει τα ιδια λες και βαζει κασετα. Δεν παμε ουτε εκατοστό παρακατω γιατί δεν αποδεχεται. Δεν μπορω να καταλαβω κι εγω βρε παιδια... Τόσα αλλα παιδια εχουνε παθει παρομοια πραγματα και το δεχτηκα, με δυσκολία δεν εχει σημασία αλλα εκαναν μια προσπαθεια. Αυτός τιποτα. κουραστηκαμε καθε μερα να λεμε τα ίδια. Και καποια πραγματα που λεει και παραπονιέται πλέον δεν πιστεύουμε ότι ειναι αιτίες αλλα δικαιολογίες για να μην αποδεχτεί το προβλημά του.

Του δώσαμε κίνητρα, πρωτοβουλίες, στήριξη. Τιποτα. Το κρυφό φαρμακο το καναμε για τη βια που ειχε. Εξι μηνες μετα σημερα αποδειχτηκε οτι δεν τον πιανει αλλο. Ειμαι σε απογνωση. Θελω κι εγω να προχωρησω τη ζωή μου και δεν μπορω. Θέλω να ειμαι εδώ διπλα στους δικους μου (ζουμε στην επαρχια σε πολη με οχι πολλες δυνατοτητες και παροχες). Θελω να μπορω να ειμαι καλα με τους γονεις μου.

Ειμαστε καλα, εχουμε ενα ομορφο σπιτι, και δεν μπορουμε να χαρουμε. Δηλαδή ελεος πια...........
Πόσα χρόνια μείνανε πλέον στους δικους μου. Θα 70νταρίσουνε σε λίγο. Δεν αξίζουν λίγη ηρεμία;
Κάνει το σπιτι Κωσταλέξι από μόνος του....

Κοιταξε απο αυτα που εχω διαβασει εδω μεσα,εχω καταλαβει οτι η "τρελα" και η λογικη διαχωριζονται απο μια λεπτη γραμμη..Θελω να πω ειναι πιθανον να την περασεις αυτη την διαχωριστικη γραμμη και να μην το καταλαβεις,να μην μπορεις να το αποδεχτεις.
Αν εγω ξυπνησω ενα πρωι και κανω το καγκουρο εγω θα το βρισκω νορμαλ και τους αλλους που περπατανε με τα δυο ποδια μη νορμαλ.Εκει πιστευω πρεπει να παιχτει το παιχνιδι..Ενας ειδικος να τον φερει στην πραγματικοτητα,αλλα αυτο δεν επιτυγχανεται φανταζομαι μονο με ενα χαπακι..
Θα σου πουν και εδω τα παιδια φανταζομαι τι μπορεις να κανεις.

Η πόλη μας εχει μόνο δυο γιατρους ιδιωτες. κι αυτον εδω που πηγαινει ο αδερφός μου δεν τον εμπιστεύομαι απολυτα. Πολλές φορές επαιρνε γραμμή απο εμας για το τι θα κανει. Αυτος ειναι ο ρόλος του ψυχιατρου; ημαρτον δηλαδή.

Να σας πω και το εξης. Πιστεύω πως ο ψυχιατρος τον θεωρεί χαμένη περιπτωση και δεν ασχολειται παραπανω απο οσο χρειαζεται. Βολευτηκε μαλλον με τα 50αρια που του εσκαγε ο δικός μου καθε τρεις και λιγο ενα φεγγάρι. Επισης εγω ειχα τσακωθει μαζι του μια φορα επειδή μου ελεγε οτι αδερφός μου απλά δεν μπορει να λειτουργήσει, ειναι ανικανος. Κι εγω του απαντησα οτι κατανοώ το προβλημα αλλα κανενας ανθρωπος δεν ειναι ΑΝΙΚΑΝΟΣ. Πολλά πραγματα ειναι και θεμα ΘΕΛΗΣΗΣ και ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ και ΣΤΗΡΙΞΗΣ. Οσοι εχουν ψυχωση δεν ειναι ολοι το ιδιο. Κι εκεινος μου πεταξε στη μουρη κατι προσωπικό που του'χα πει μια φορα που τον ειχα επισκεφθει παλια για το θέμα του αδερφού μου. Του το κλεισα στη μουρη. Πηγε να με χειραγωγήσει ψυχολογικά..... Από τότε δεν επικοινωνησα ξανα μαζι του κι ουτε προκειται. Απλα ειναι δυστυχως μονόδρομος ως επιλογή...

Γενικά εχω απογοητευτει κι απο τους ιδιωτες κι απο τους γιατρους στα νοσοκομεία....

Επισης, όσοι έχετε περασει την ψυχωση ή είστε πασχοντες πείτε μου μια γνωμη και τι γινεται με τα φαρμακα... Το μόνο φάρμακο που θυμάμαι ότι τον επιανε ήταν το solian.

Πόσο ψυχανάλυση πια!!!!!!!! Όλους τους απαξιώνει! Ποιός ειδικός είναι αυτός που θα σχοληθεί με αυτή τη λεπτή γραμμή που είπες εσύ;

Ειμαι απελπισμένη. Θελω πολυ τη γνωμη απο σας.

Καλησπέρα,

Διάβασα με πολλή προσοχή τα όσα έχεις γράψει..Καταρχήν, θα ήταν χρήσιμο να μου αναφέρεις τί ηλικίας είναι ο αδερφός σου.

Είναι σημαντικό να σου ξεκαθαρίσω πως όλα αυτά περι συμπεριφοράς του αδερφού σου είναι και τα συμπτώματα της ψύχωσης. Ακόμα και το γεγονός ότι ρίχνει ευθύνες στην ίδια την οικογένειά του είναι ένα απο τα πιο κύρια συμπτώματα και είναι ένας απο τους λόγους που εμφανίζει βίαιη συμπεριφορά σε γενικά πλαίσια. Δεν ξέρω κατα πόσο έχει παρακολουθήσει συνεδρίες με ψυχολόγο πριν ή κατα την διαρκεια της φαρμακευτικής του αγωγής. Είναι πάρα πολύ σημαντικό πριν πάρει όποιαδήποτε φάρμακα να εξακριβωθεί και το τί ακριβώς συμβαίνει μέσα στο κεφάλι του, τί σκέφτεται και πώς! Αν παραλείψει αυτό το στάδιο ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που δεν κυλάει ομαλά και η περίοδος της φαρμακευτικής αγωγής και συνεπώς δεν υπάρχει ουσιαστικό αποτέλεσμα!

Κι ερχόμαστε στο θέμα της αποδοχής. Δεν είναι καθόλου θέμα αποδοχής, απλά δεν έχει πάρει μια συγκεκριμένη καθοδήγηση, δεν έχει βάλει μια τάξη για το τί συμβαίνει και γι αυτό τον λόγο παρασύρεται απο τις σκέψεις του. Θα ήταν άδικο και για εσάς και για τον ίδιο να περιμένετε και να "απαιτείται" να αποδεχτεί την κατάστασή του γιατί είναι κάτι που θα το πετύχει μακροπρόθεσμα και δεν είναι και εύκολο!

Η συμβουλή που έχω να δώσω σαν ψυχολόγος σε εσένα και τους γονείς σου, είναι να προσπαθήσετε αρχικά να του βρείτε κάτι να απασχολείται, κατα προτίμηση δημιουργικό, που θα μπορεί εκεί να εξαντλεί όλη του την ενέργεια. Απο την άλλη πλευρά εσείς σαν οικογένεια θα χρειαστεί να είστε εκεί στα πρώτα στάδια σε περίπτωση που έχει επιπλοκές (συνήθως όταν κάτι δεν πάει σωστά, χάνουν την συγκέντρωση, κι αυτό γυρνάει σε επιθετικότητα) και φυσικά να παίρνει επιβραβεύσεις ούτως ώστε να αποκτήσει αυτο-εκτίμηση.. Είναι όλα μια αλυσίδα που αν αναιρέσεις ένα κομμάτι της όλα πάνε στραβά.. Και εννοείται πως το καλύτερο θα ήταν να ξεκινούσε συνεδρίες με ψυχολόγο για να μπει σε ενα ρυθμό.

Ελπίζω να βοήθησα,
Αν χρειαστείς όποιαδήποτε άλλη βοήθεια μην διστάσεις.
Ευχαριστώ

Καλησπέρα,

Διάβασα με πολλή προσοχή τα όσα έχεις γράψει..Καταρχήν, θα ήταν χρήσιμο να μου αναφέρεις τί ηλικίας είναι ο αδερφός σου.

Είναι σημαντικό να σου ξεκαθαρίσω πως όλα αυτά περι συμπεριφοράς του αδερφού σου είναι και τα συμπτώματα της ψύχωσης. Ακόμα και το γεγονός ότι ρίχνει ευθύνες στην ίδια την οικογένειά του είναι ένα απο τα πιο κύρια συμπτώματα και είναι ένας απο τους λόγους που εμφανίζει βίαιη συμπεριφορά σε γενικά πλαίσια. Δεν ξέρω κατα πόσο έχει παρακολουθήσει συνεδρίες με ψυχολόγο πριν ή κατα την διαρκεια της φαρμακευτικής του αγωγής. Είναι πάρα πολύ σημαντικό πριν πάρει όποιαδήποτε φάρμακα να εξακριβωθεί και το τί ακριβώς συμβαίνει μέσα στο κεφάλι του, τί σκέφτεται και πώς! Αν παραλείψει αυτό το στάδιο ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που δεν κυλάει ομαλά και η περίοδος της φαρμακευτικής αγωγής και συνεπώς δεν υπάρχει ουσιαστικό αποτέλεσμα!

Κι ερχόμαστε στο θέμα της αποδοχής. Δεν είναι καθόλου θέμα αποδοχής, απλά δεν έχει πάρει μια συγκεκριμένη καθοδήγηση, δεν έχει βάλει μια τάξη για το τί συμβαίνει και γι αυτό τον λόγο παρασύρεται απο τις σκέψεις του. Θα ήταν άδικο και για εσάς και για τον ίδιο να περιμένετε και να "απαιτείται" να αποδεχτεί την κατάστασή του γιατί είναι κάτι που θα το πετύχει μακροπρόθεσμα και δεν είναι και εύκολο!

Η συμβουλή που έχω να δώσω σαν ψυχολόγος σε εσένα και τους γονείς σου, είναι να προσπαθήσετε αρχικά να του βρείτε κάτι να απασχολείται, κατα προτίμηση δημιουργικό, που θα μπορεί εκεί να εξαντλεί όλη του την ενέργεια. Απο την άλλη πλευρά εσείς σαν οικογένεια θα χρειαστεί να είστε εκεί στα πρώτα στάδια σε περίπτωση που έχει επιπλοκές (συνήθως όταν κάτι δεν πάει σωστά, χάνουν την συγκέντρωση, κι αυτό γυρνάει σε επιθετικότητα) και φυσικά να παίρνει επιβραβεύσεις ούτως ώστε να αποκτήσει αυτο-εκτίμηση.. Είναι όλα μια αλυσίδα που αν αναιρέσεις ένα κομμάτι της όλα πάνε στραβά.. Και εννοείται πως το καλύτερο θα ήταν να ξεκινούσε συνεδρίες με ψυχολόγο για να μπει σε ενα ρυθμό.

Ελπίζω να βοήθησα,
Αν χρειαστείς όποιαδήποτε άλλη βοήθεια μην διστάσεις.
Ευχαριστώ

Quote:

---

Originally Posted by Mary-Torr

Καλησπέρα,

Διάβασα με πολλή προσοχή τα όσα έχεις γράψει..Καταρχήν, θα ήταν χρήσιμο να μου αναφέρεις τί ηλικίας είναι ο αδερφός σου.

Είναι σημαντικό να σου ξεκαθαρίσω πως όλα αυτά περι συμπεριφοράς του αδερφού σου είναι και τα συμπτώματα της ψύχωσης. Ακόμα και το γεγονός ότι ρίχνει ευθύνες στην ίδια την οικογένειά του είναι ένα απο τα πιο κύρια συμπτώματα και είναι ένας απο τους λόγους που εμφανίζει βίαιη συμπεριφορά σε γενικά πλαίσια. Δεν ξέρω κατα πόσο έχει παρακολουθήσει συνεδρίες με ψυχολόγο πριν ή κατα την διαρκεια της φαρμακευτικής του αγωγής. Είναι πάρα πολύ σημαντικό πριν πάρει όποιαδήποτε φάρμακα να εξακριβωθεί και το τί ακριβώς συμβαίνει μέσα στο κεφάλι του, τί σκέφτεται και πώς! Αν παραλείψει αυτό το στάδιο ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που δεν κυλάει ομαλά και η περίοδος της φαρμακευτικής αγωγής και συνεπώς δεν υπάρχει ουσιαστικό αποτέλεσμα!

Κι ερχόμαστε στο θέμα της αποδοχής. Δεν είναι καθόλου θέμα αποδοχής, απλά δεν έχει πάρει μια συγκεκριμένη καθοδήγηση, δεν έχει βάλει μια τάξη για το τί συμβαίνει και γι αυτό τον λόγο παρασύρεται απο τις σκέψεις του. Θα ήταν άδικο και για εσάς και για τον ίδιο να περιμένετε και να "απαιτείται" να αποδεχτεί την κατάστασή του γιατί είναι κάτι που θα το πετύχει μακροπρόθεσμα και δεν είναι και εύκολο!

Η συμβουλή που έχω να δώσω σαν ψυχολόγος σε εσένα και τους γονείς σου, είναι να προσπαθήσετε αρχικά να του βρείτε κάτι να απασχολείται, κατα προτίμηση δημιουργικό, που θα μπορεί εκεί να εξαντλεί όλη του την ενέργεια. Απο την άλλη πλευρά εσείς σαν οικογένεια θα χρειαστεί να είστε εκεί στα πρώτα στάδια σε περίπτωση που έχει επιπλοκές (συνήθως όταν κάτι δεν πάει σωστά, χάνουν την συγκέντρωση, κι αυτό γυρνάει σε επιθετικότητα) και φυσικά να παίρνει επιβραβεύσεις ούτως ώστε να αποκτήσει αυτο-εκτίμηση.. Είναι όλα μια αλυσίδα που αν αναιρέσεις ένα κομμάτι της όλα πάνε στραβά.. Και εννοείται πως το καλύτερο θα ήταν να ξεκινούσε συνεδρίες με ψυχολόγο για να μπει σε ενα ρυθμό.

Ελπίζω να βοήθησα,
Αν χρειαστείς όποιαδήποτε άλλη βοήθεια μην διστάσεις.
Ευχαριστώ

---

Καταρχήν, σε ευχαριστώ για την απαντηση.

Ειναι 25 χρονών πλέον.
Τον παρακολουθεί ενας ψυχιατρος όπως σας ειπα και όταν ήταν χωρίς αγωγή, και όταν αποφάσιζε να κάνει αγωγή - που ποτε δεν την εκανε με συνέπεια.

Δεν ξερω τι να φταίει. Εχουμε καθησει ολα αυτα τα χρονια να αναλυσουμε τι εχει στο κεφαλι του. Το θεμα ειναι οτι δεν αποδεχεται τα ευρήματα. Δηλαδή οι απαντήσεις υπαρχουν και του εχουμε δείξει το δρόμο της ας πουμε "λυσης". Πχ όταν λες οτι ειμαι μονος μου και δεν εχω φιλους. Ωραια, κατσε να δουμε. Του ειπαμε τις συμβουλές μας. Του δείξαμε με παραδειγματα και αποδείξεις ότι πχ όταν κανεις αυτό το αποτελεσμα ειναι αυτό. Αμα πεταξεις απο ενα γκρεμό ενα αντικειμενο απο τη βαρυτητα θα πεσει κατω. Οταν σε αυτο ο αλλος σου λεει οχι δεν ειναι ετσι, τι αλλο να κανεις; Σου λεει οτι πρεπει να πεταξει. Πώς βγάζεις άκρη;

Και ο γιατρός (κι αυτός, και ο πρώτος που ειχε) του εχουνε μιλήσει, τον εχουνε ακουσει, του εχουν εξηγησει.
Τον πρώτο καιρό έβγαζε ότι απωθημένα είχε. Τον ακουσαμε. Τον αφήσαμε να τα βγάλει. Στο τελος καταντήσαμε με ολα αυτα που ελεγε να πιστευουμε οτι φταινει και οι γονεις μου. Ομως περασανε τόσα χρόνια. 5. Και ολα αυτα τα χρονια ενω το τι συμβαινει μεσα στο κεφαλι του το εχουμε εμεις καταλαβει αυτος δεν θελει να το καταλαβει. Ακόμα καμια φορα λεει πραγματα για τα παιδικά του χρονια και κατηγορει τους γονεις μου... Αλλά αυτό πλεον εχει αποδειχθει οτι ειναι αλλοθι και δικαιολογία. Θέλω να πω, όλοι οι γονεις κάνουνε λαθη. Κι εγω στην εφηβεία ουοου ποσα παραπονα ειχα κι εβγαλα στο πατερα μου!!! Γιατι ημασταν μια τυπική ελληνική οικογένεια με τα καλά αλλά και τα καλά της.... Οκ. Τα ξεπέρασα. Ενηλικιώθηκα. Αποδέχτηκα οτι κανεις δεν ειναι τελειος. Μεγάλωσα.
Δεν μπορουμε να θεωρουμε οτι φταιει για την κατασταση του ο συμμαθητης του που του μιλησε αποτομα, επειδη ο μπαμπας μου ειπε ετσι επειδη η δασκαλα ειπε γιουβετσι. Θελω να πω αυτα δεν ειναι αιτιες. Αποφευγει. Κι αφου ο ιδιος αποφευγει τότε;

Δεν ξερω ο ψυχιατρος του τι ακολουθει. Οπως σας ειπα δεν τον εμπιστευομαι απολυτα.

Αλλα δεν μπορεις σε εναν ανθρωπο να του "δωσεις να κανεις κατι δημιουργικο" με το ζορι. Δινεις κινητρα. Ανοιγεις δρομους και πορτες. Του το δινεις στο χερι αλλα το δικο του το χερι θα το πιασει. Δεν μπορεις εσυ να σφιξεις το χερι κανενος.

Προσπαθησαμε και τα παραταει ΟΛΑ. Και μετα κλαιγεται.

Φέτος ανοιξανε κατι τμήματα σε ενα ΙΕΚ σε μια ειδικότητα που ηταν κοντα σε ενα ενδιαφερον που ειχε. Του ειπαμε πηγαινε, να κοινωνικοποιηθεις, δε χρειαζεται να εισαι ο καλυτερος μαθητης. Το θεμα ειναι να μην εισαι κλεισμενος μεσα σε ενα σπιτι να κλαις τη μοιρα σου. Θα μαθεις κατι, θα γνωρισεις κόσμο... κι οπου δυσκολευτεις θα ερχεσαι εδω να τα λυνουμε μαζι. Ωραια. Πηγε, σε ενα δυωρο εφυγε. Νευριασμένος κιόλας κι ελεγε ου ποιος καθεται να διαβαζει τωρα.... εχει και απουσιες. Τι να κανουμε εμεις; Και με το καλο προσπαθησαμε, και με το κακό προσπαθησαμε που λεει ο λόγος.

Παίζει μπουζουκι. Πηγε και αγορασε μια φορα 400 ευρώ μπουζουκι!!!!!!!!!!!!! Μια που το πηρε, μία που το αφησε. Ο ενας δεν ειναι καλος, ο αλλος ειναι ετσι. ...... Εμεις του ειπαμε. Σηκω το πρωι, ασχολησου με το οργανο σου, κανε τη γυμναστικουλα σου και παντα οταν εκανε κατι καλο του λεγαμε παντα μπραβο!!!!!!!!!! Αλλα αυτη η κατασταση εγκαταλειψης συνεχίζεται εδω και 5 χρονια. σε 5 διαφορετικές σχολες τα ίδια εκανε. Τη μια εφταιγε που επαιρνε φαρμακο. Την αλλη εφταιγε επειδη δεν επαιρνε... Δεν τον πιανεις πουθενα. Κι επειδη τις προηγουμενες φορες ημασταν σε αλλες πολεις - προσφυγες γιναμε για χαρη του - τον δικαιολογησαμε. Φετος η προσπαθεια εγινε στο πατρικό μας και πηγαμε να παρουμε μια ελπιδα. Μια τρύπα στο νερό και παλι απο την αρχη.

Ωρες-ωρες βγαζει και μια συμπεριφορα ενος βολεψάκια-τεμπελη.

Πώς μπορεις να βοηθησεις εναν ανθρωπο που δε θελει να βοηθηθεί; Και ειχε καλεσει μια ψυχολογο μια φορα. Πάλι η ιδια συμπεριφορα. Την απαξιωσε και μετα το μετανιωσε. Καμια σταθερη γνωμη. Δεν κραταει τιποτα εστω για ενα ευλογο χρονικο διαστημα. Και του εχουμε εξηγησει πολλες φορες πως αυτο ειναι ενα θεμα που δεν αλλαζουν τα πραγματα γιατι για να δεις αλλαγή χρειαζεται χρονος. Εκεινος για οποιοδηποτε θεμα θελει εδω και τωρα.

Πολλες φορες λεει που θα βρω μια καλη δουλεια με καλα λεφτα. Εγω σιγα, περιπτερας θα γινω; Λες και θα του κακοπεφτε...

Μας ελεγε τα ίδια λετε κι εσεις τα ίδια μου λεει κι ο γιατρος... βαρεθηκα,
Δεν θελει να ακουσει καμία αληθεια. Θελει να ακουσει αυτο που θελει και τον βολευει. Εγω εχω αυτο εχω καταλαβει. Κι εμεις του ειπαμε! Αφου ΟΟΟΟΛΟΙ σου λενε τα ιδια μήπως πρεπει να σκεφτεις πως έχουμε δίκιο; Δηλαδή για εκεινον αυτος ειναι σωστός και ΟΛΟΙ οι αλλοι εχουν άδικο. Το σωστό ειναι μόνο το δικό του.

Ολα αυτα πως θα τα αντιμετωπισεις; Γι αυτο και εγιναν οι εισαγγελικές εντολές. Εγκαταλειπει και φευγει απο τα παντα και μετα ριχνει ολες αυτες τις ευθυνες στους αλλους.

Συγγνωμη για το μεγαλο μηνυμα αλλα νιωθω αδιεξοδο.

ραντ, πραγματικά θαυμάζω τη στάση και την ψυχραιμία σου.
Δεν είμαι ειδικός, οπότε δεν μπορώ να σε βοηθήσω επί της ουσίας, αλλά όλο αυτό που μας περιγράφεις εμένα τουλάχιστον μου βγάζει περισσότερο "βολεψάκια/τεμπέλη" παρά άτομο με προβλήματα.
Πρέπει να βρεις ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ έναν καλό γιατρό. Να ξέρετε τη διάγνωση αν αυτή υφίσταται.
Πολύ κακώς που δεν κάλεσες την αστυνομία όταν χτύπησε τον πατέρα σου.
Σας εκμεταλεύεται συνηδειτότατα, αν όλα αυτά που περιγράφεις είναι ρεαλιστικά.
Έχω διαβάσει εδώ μέσα άπειρες ιστορίες παιδιών με ψυχωτικά προβλήματα που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ υποφέρουν και παλευουν με αγωγή.
Τα πέντε χρόνια είναι μεγάλο διάστημα και ένας ειδικός θα στα έλεγε καλύτερα από μένα.
Βρες γιατρό. Είναι κρίμα να ταλαιπωρείστε τόσοι άνθρωποι και να μην υπάρχει ασθένεια πίσω απ όλο αυτό, σκέψη που ενισχύεται περισσότερο απ το γεγονός ότι και οι δυο γιατροί δεν κατάφεραν να αποδώσουν σε ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ασθένεια τη συμπεριφορα του.

Η δική μου γνώμη, σαν ψυχολόγου κι εμένα, είναι να ζητήσετε επαγγελματική βοήθεια εσείς για το πώς να διαχειριστείτε το θέμα αυτό. Δεν είναι καθόλου απλό για να μπει ένα πλάνο έτσι πρόχειρα σε ένα φόρουμ και από την άλλη είναι φυσιολογικό να έχετε πελαγώσει με την κατάσταση αυτή. Η γενική ιδέα που διακρίνω ότι πρέπει να εφαρμοστεί είναι ότι πρέπει να δουλέψετε το πώς θα θέσετε το άτομο αυτό προ των ευθυνών του. Ναι, έχει πρόβλημα, ναι, είναι σοβαρό, ναι, κάποιες φορές χάνει τον έλεγχο του εαυτού του. Θα έχει φυσικά στήριξη από εσάς αλλά αυτό δεν πρέπει κατά τη γνώμη μου να γίνεται χωρίς όρους και όρια. Δηλαδή: σε φροντίζουμε αλλά ως ένα βαθμό, ό,τι ΜΠΟΡΕΙΣ, απαιτούμε να το κάνεις. Δε μπορείς να γίνεις κάτι πολύ απαιτητικό, οκ. Θα γίνεις αυτό που μπορείς, κι αν δε μπορείς να γίνεις, μπορείς να προσπαθήσεις. Αν δεν προσπαθείς, η βοήθεια που θα σου προσφέρουμε σαν οικογένεια θα είναι περιορισμένη, γιατί δεν παίρνεις την ευθύνη σου.(σκληρό αλλά απαραίτητο.) Το "είμαι άρρωστος και δεν έχω καμια ευθύνη", πολύ απλά να μην περνάει γιατί δεν ισχύει. Επιπλέον, απαραβίαστος κανόνας:θα σέβεσαι. Δε γίνεσαι επιθετικός, δε σηκώνεις χέρι σε καμια περίπτωση. Αν συμβεί σε θέτουμε απέναντι στις ευθύνες σου και υπάρχει κάποιου είδους (σοβαρή) συνέπεια από αυτό. (πχ δεν είμαστε διατεθειμένοι να σε φιλοξενούμε με τέτοιες συνθήκες. Αλλά να τηρηθεί.) Δε μπορείς να κουμαντάρεις με τίποτα την επιθετικότητά σου, ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΣΟΥ. Αυτό τουλάχιστον είναι στο χέρι σου.
Έτσι το σκέφτομαι σε γενικές γραμμές. Θέλει όμως οπωσδήποτε κατά τη γνώμη μου αναλυτικό πλάνο με ειδικό. (αν μπορούσατε να το εφαρμόσετε έτσι απλά από αύριο, θα το είχατε κάνει φαντάζομαι.) Και κάτι άλλο, το να τον λυπάστε για όλο αυτό και να του φέρεστε σα να είναι παιδί μόνο κακό θα του/σας κάνει.
Καλή υπομονή και όλα να πάνε καλά!

Quote:

---

Originally Posted by Θεοφανία

ραντ, πραγματικά θαυμάζω τη στάση και την ψυχραιμία σου.
Δεν είμαι ειδικός, οπότε δεν μπορώ να σε βοηθήσω επί της ουσίας, αλλά όλο αυτό που μας περιγράφεις εμένα τουλάχιστον μου βγάζει περισσότερο "βολεψάκια/τεμπέλη" παρά άτομο με προβλήματα.
Πρέπει να βρεις ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ έναν καλό γιατρό. Να ξέρετε τη διάγνωση αν αυτή υφίσταται.
Πολύ κακώς που δεν κάλεσες την αστυνομία όταν χτύπησε τον πατέρα σου.
Σας εκμεταλεύεται συνηδειτότατα, αν όλα αυτά που περιγράφεις είναι ρεαλιστικά.
Έχω διαβάσει εδώ μέσα άπειρες ιστορίες παιδιών με ψυχωτικά προβλήματα που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ υποφέρουν και παλευουν με αγωγή.
Τα πέντε χρόνια είναι μεγάλο διάστημα και ένας ειδικός θα στα έλεγε καλύτερα από μένα.
Βρες γιατρό. Είναι κρίμα να ταλαιπωρείστε τόσοι άνθρωποι και να μην υπάρχει ασθένεια πίσω απ όλο αυτό, σκέψη που ενισχύεται περισσότερο απ το γεγονός ότι και οι δυο γιατροί δεν κατάφεραν να αποδώσουν σε ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ασθένεια τη συμπεριφορα του.

---

Ωραια τα λες... Που να βρω γιατρο; Στην επαρχια ζουμε και δυο ιδιωτες υπαρχουν; Το θεμα ειναι οτι δεν τον εμπιστευομαστε. Και σε εναν διπλανο νομο πηγαμε και ημασταν πιο καλα ευχαριστημένοι σταματησε.

Υπαρχουν κι αλλα συμπτωματα που μας κανουμε τη ψυχωση να ειναι οντως επιλογη. Δηλαδη οταν πρωτοεμφανίστηκε ελεγε οτι καποιος με κυνηγάει και μας παρακολουθουνε κι αυτα φυγανε με την αγωγή. Τωρα πριν κατι μερες ελεγε οτι μεσα στο κεφαλι του νιωθει καπως και πως καποιος τον κυνηγάει, πως νιωθει ενα βαρος ενα αγχος κι εγω περιφραστικα τα λεω.

Επισης οταν χτυπησε τον πατερα μου, εκεινος ητανε διπλα στο χωλ ορθιος να κανει βολτα πανω κατω χαμενος στις σκεψεις. Δεν ειναι φυσιολογικό αυτο; Κι ο πιο τεμπελης αν διπλα σου καποιος ανθρωπος φωναζει βοηθεια θα τρεξει. Μόνο οταν εμεις παθαμε πανικό ηταν σαν να ταρακουνηθηκε. Ωρες ωρες γινεται υπερβολικα ευαισθητος και στοργικος κι απο την αλλη γινεται απαθης.

Θεωρουμε οτι ισως συνυπαρχουν τα δυο. Αυτο τονιζα και στον πατερα μου που ο καημενος πια δικαιολογημενα με τοσα που εχει περασει επεμενε στα φαρμακα, ναι οκ τελικα τα χρειαζεται αλλα ειναι και θεμα χαρακτηρα. Αλλα αυτος ο συνδυασμός δεν παλευεται. Θελω να πω, δεν μιλας σε λογικό ανθρωπο. Αρνειται και την κοινή λογική και δε βγαζουμε ακρη.

Να καλεσουμε παλι την αστυνομια; Ωραια. Και τι θα γινει; Τι θα του κανει η αστυνομια; Θα τον παει αυτοφορο; Και; Θα βγει την αλλη μερα πιο αγριεμενος να μας σκοτωσει ολους; Εξαλλου για να νοσηλευτει χρειαζεται εισαγγελική εντολή αφου μόνος του δε δεχεται αλλα παντα ο στοχος μας ηταν να τον κανουμε να λειτουργησει.

5 χρονια να "σερνεται" αυτο το παιδι,να φτανει να χτυπαει τον πατερα του,να δεχεται αγωγες/να απορριπτει αγωγες,να αφηνει προσπαθειες μισες γενικοτερα επειδη ειναι βολεψακιας και τεμπελης μου φαινεται λιγο χαζο,να το πιστευει κανεις αυτο.
Κανεις δεν αποδεχεται την ψυχωση,αν δεν τον προσγειωσει ενας ειδικος..Το παιδι υποφερει επισης εχει διαγνωστει με ψυχωση αν διαβασα σωστα.

Αν κρινω και απο αυτα που λεει η rad για τους γιατρους του,πως να βρει σωτηρια αυτο το παιδι?

Quote:

---

Originally Posted by streidi

Η δική μου γνώμη, σαν ψυχολόγου κι εμένα, είναι να ζητήσετε επαγγελματική βοήθεια εσείς για το πώς να διαχειριστείτε το θέμα αυτό. Δεν είναι καθόλου απλό για να μπει ένα πλάνο έτσι πρόχειρα σε ένα φόρουμ και από την άλλη είναι φυσιολογικό να έχετε πελαγώσει με την κατάσταση αυτή. Η γενική ιδέα που διακρίνω ότι πρέπει να εφαρμοστεί είναι ότι πρέπει να δουλέψετε το πώς θα θέσετε το άτομο αυτό προ των ευθυνών του. Ναι, έχει πρόβλημα, ναι, είναι σοβαρό, ναι, κάποιες φορές χάνει τον έλεγχο του εαυτού του. Θα έχει φυσικά στήριξη από εσάς αλλά αυτό δεν πρέπει κατά τη γνώμη μου να γίνεται χωρίς όρους και όρια. Δηλαδή: σε φροντίζουμε αλλά ως ένα βαθμό, ό,τι ΜΠΟΡΕΙΣ, απαιτούμε να το κάνεις. Δε μπορείς να γίνεις κάτι πολύ απαιτητικό, οκ. Θα γίνεις αυτό που μπορείς, κι αν δε μπορείς να γίνεις, μπορείς να προσπαθήσεις. Αν δεν προσπαθείς, η βοήθεια που θα σου προσφέρουμε σαν οικογένεια θα είναι περιορισμένη, γιατί δεν παίρνεις την ευθύνη σου.(σκληρό αλλά απαραίτητο.) Το "είμαι άρρωστος και δεν έχω καμια ευθύνη", πολύ απλά να μην περνάει γιατί δεν ισχύει. Επιπλέον, απαραβίαστος κανόνας:θα σέβεσαι. Δε γίνεσαι επιθετικός, δε σηκώνεις χέρι σε καμια περίπτωση. Αν συμβεί σε θέτουμε απέναντι στις ευθύνες σου και υπάρχει κάποιου είδους (σοβαρή) συνέπεια από αυτό. (πχ δεν είμαστε διατεθειμένοι να σε φιλοξενούμε με τέτοιες συνθήκες. Αλλά να τηρηθεί.) Δε μπορείς να κουμαντάρεις με τίποτα την επιθετικότητά σου, ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΣΟΥ. Αυτό τουλάχιστον είναι στο χέρι σου.
Έτσι το σκέφτομαι σε γενικές γραμμές. Θέλει όμως οπωσδήποτε κατά τη γνώμη μου αναλυτικό πλάνο με ειδικό. (αν μπορούσατε να το εφαρμόσετε έτσι απλά από αύριο, θα το είχατε κάνει φαντάζομαι.) Και κάτι άλλο, το να τον λυπάστε για όλο αυτό και να του φέρεστε σα να είναι παιδί μόνο κακό θα του/σας κάνει.
Καλή υπομονή και όλα να πάνε καλά!

---

Φυσικα και πρωτα εξαντλήσαμε όλες τις παραμετρους για να φτασουμε εδω. Θελω να πω εγω ΣΥΜΦΩΝΩ ΣΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙΣ. Στο παρελθον οι γονεις μου ηταν αυτοι που δεν τα τήρησαν. Αλλα οντως καπου ας πουμε τους δικαιολογω με την εννοια οτι στην πραξη ειναι δυσκολα καποια απο αυτα. Αυτο το οτι θα παιρνεις τα φαρμακα σου τελος, το χουμε κανει. Απλα εχει πει οχι και τα εχει πεταξει κι εχει σηκωσει και χερι.; Τι κανεις τοτε νομιζεις; ε;

Δεν τον φιλοξενεις. Οκ. τον πετας εξω απο το σπιτι (υπόψην οτι κι εδώ ειναι χωριο ετσι... με οτι σημαινει αυτο.) Ωραια. Τι θα γινει δηλαδη; Θα ερθει μετα να κανει φασαρια; Εδω μια αλλη φορα ετρεχε στην εισαγγελια να κανει αυτος λεει μηνυση στους δικους μου και φωναξε την αστυνομια σπιτι (τον καταλαβανε αυτοι βεβαια) και καθοτανε κι εκανε παραπονα στα μωρό παιδι σε ποιους;;;;;; στους αστυνομικους!

Ωραια. Σε συνεοηση με ειδικό ειμαστε. Τι αλλο να κανουμε; Εχουμε αλλαξει εκατο τακτικες.... Ποιος φταιει τελικα; εμεις; ο ψυχιατρος; Και ισα ισα επειδη αυτη τη φορα ουτε του ζητησαμε τα ρεστα επειδη παρατησε τη σχολη ουτε τιποτα μαλλον τον πειραξε. Δηλαδη μια μερα ειπε, νιωθω σαν να ειμαι σε βουβη ταινια. Καμια φορα μιλαει συμβολικα, ετσι εχουμε καταλαβει. Τον φεραμε προ τον ευθυνων του σημερα. Αυτο εγινε. Και να το αποτελεσμα. Χτυπησε τον πατερα μου.

Αντιλαμβάνομαι απόλυτα αυτά που μου λες και κατανοώ την οπτική γωνία που τα βλέπετε.. Υπάρχει όμως και ο παράγοντας συναίσθημα που σας δένει κατα κάποιο τρόπο τα χέρια σε πολλές περιπτώσεις. Θες η απόγνωση; Θες το αδιέξοδο όπως προανέφερες; Θες η έλλειψη υπομονής που είναι λογικό να υπάρχει;

Η διαφορά του ψυχιατρου με τον ψυχολόγο είναι πως η δουλειά του ψυχιατρου δεν είναι να ακούει και να δίνει λύσεις, ακούει και παρέχει φάρμακα. Γιαυτό συνιστάται πρώτα να γίνονται κάποιες συνεδρίες με ψυχολόγο κι έπειτα σε συνεννόηση των δύο να παρέχεται φαρμακευτική αγωγή αν χρειάζεται. Απο την άλλη πλευρά, ο τρόπος που θα το χειριστεί ο ψυχολόγος είναι το κλειδί της υπόθεσης. Ισως χρειαστούν παρεμβάσεις στην εκπαίδευση, την κοινονικότητα κλπ. Ανάλογα με το ποιο σταδιο είναι και το ποιά είναι η συγκεκριμένη μορφή ψύχωσης που υπάρχει, λαμβάνεται και η κατάλληλη θεραπεία. Συνήθως όμως, γίνεται συνδιασμός φαρμακευτικής αγωγής και cognitive behavioural therapy ή άλλων ειδών ψυχοθεραπείας όπως το family therapies για να σταθεροποιηθούν τα θέματα συμπεριφοράς. Αυτό θέλει ψάξιμο και κυρίως ποιότητα επιλογής.

Το γεγονός ότι δεν προσαρμόστηκε σε καμια σχολή ή δουλειά μπορεί να θεωρειθεί αναμενόμενο μιας και πέφτει απευθείας στα βαθιά χωρίς σωσσίβιο.. Μην περιμένετε λοιπόν απο τον ίδιο να κάτσει να αναλύσει τις σκέψεις του γιατί και ο ίδιος δεν μπορεί να τις προσδιορίσει και με την σειρά του χάνει την υπομονή του. Πόσο μάλλον να καθίσει να κάνει ολόκληρη συζήτηση για αυτά που νιώθει και αυτά που σκέφτεται. Θέλει πολύ ειδική μεταχείριση, είναι εξαιρετικά λεπτό το θέμα. Γιαυτό και πρότινα κάτι δημιουργικό, και όπως μου τα περιέγραψες, περνάμε σε άλλο στάδιο. Σε κάτι δηλαδή που να μην χρειάζεται ιδιαίτερο κόπο απο την πλευρά του για να έχει αποτέλεσμα.. Ναι μεν το μπουζούκι ήταν τρομερό ερέθισμα για τον ίδιο, αλλα΄του ήταν αδύνατο να κατανοήσει ότι για να πετύχει κάτι όμορφο χρειάζεται τρομερό κόπο. Είναι και η ηλικία δύσκολη, γίνεται πιο επιλεκτικός στα ερεθίσματα και δυσκολεύεται να δοκιμάσει κάτι καινούργιο με τον φόβο μιας ενδεχόμενης αποτυχίας.

Ισως το ότι πέρασε κάποιο διάστημα νοσηλευόμενος με εισαγγελική εντολή να άλλαξε και την στάση του, να μην παίρνει πρωτοβουλίες για να μην βρεθεί πάλι αντιμέτωπος με παρόμοια κατάσταση, κι έτσι απλά παραιτείται βρίσκοντας διάφορες δικαιολογίες.

Δεν ξέρω κατα πόσο παρέχονται οι απαραίτητες υπηρεσίες στην Ελλάδα, είμαι Κύπρια και ζω Αγγλία, αλλά το ενδεχόμενο να τον δει κάποιος γιατρός στο εξωτερικό το σκεφτήκατε; Αν υπάρξει ο σωστός χειρισμός υπάρχει περίπτωση θεραπείας και στο εξωτερικό δεν αστιεύονται..

Quote:

---

Originally Posted by rad

Ωραια τα λες... Που να βρω γιατρο; Στην επαρχια ζουμε και δυο ιδιωτες υπαρχουν; Το θεμα ειναι οτι δεν τον εμπιστευομαστε. Και σε εναν διπλανο νομο πηγαμε και ημασταν πιο καλα ευχαριστημένοι σταματησε.

Υπαρχουν κι αλλα συμπτωματα που μας κανουμε τη ψυχωση να ειναι οντως επιλογη. Δηλαδη οταν πρωτοεμφανίστηκε ελεγε οτι καποιος με κυνηγάει και μας παρακολουθουνε κι αυτα φυγανε με την αγωγή. Τωρα πριν κατι μερες ελεγε οτι μεσα στο κεφαλι του νιωθει καπως και πως καποιος τον κυνηγάει, πως νιωθει ενα βαρος ενα αγχος κι εγω περιφραστικα τα λεω.

Επισης οταν χτυπησε τον πατερα μου, εκεινος ητανε διπλα στο χωλ ορθιος να κανει βολτα πανω κατω χαμενος στις σκεψεις. Δεν ειναι φυσιολογικό αυτο; Κι ο πιο τεμπελης αν διπλα σου καποιος ανθρωπος φωναζει βοηθεια θα τρεξει. Μόνο οταν εμεις παθαμε πανικό ηταν σαν να ταρακουνηθηκε. Ωρες ωρες γινεται υπερβολικα ευαισθητος και στοργικος κι απο την αλλη γινεται απαθης.

Θεωρουμε οτι ισως συνυπαρχουν τα δυο. Αυτο τονιζα και στον πατερα μου που ο καημενος πια δικαιολογημενα με τοσα που εχει περασει επεμενε στα φαρμακα, ναι οκ τελικα τα χρειαζεται αλλα ειναι και θεμα χαρακτηρα. Αλλα αυτος ο συνδυασμός δεν παλευεται. Θελω να πω, δεν μιλας σε λογικό ανθρωπο. Αρνειται και την κοινή λογική και δε βγαζουμε ακρη.

Να καλεσουμε παλι την αστυνομια; Ωραια. Και τι θα γινει; Τι θα του κανει η αστυνομια; Θα τον παει αυτοφορο; Και; Θα βγει την αλλη μερα πιο αγριεμενος να μας σκοτωσει ολους; Εξαλλου για να νοσηλευτει χρειαζεται εισαγγελική εντολή αφου μόνος του δε δεχεται αλλα παντα ο στοχος μας ηταν να τον κανουμε να λειτουργησει.

---

Συγνώμη, αλλά έτσι αλλάζει το θέμα.
(Όχι πολύ αλλά αλλάζει).
Η γενικότερη εικόνα που έδινες μέσα από τα ποστ, έδειχνε ένα κακομαθημένο παιδί που γίνεται βίαιο όταν τον απογοητευουν ή τον νευριάζουν και ότι στα πέντε χρόνια δεν έχετε καταφέρει να του δώσετε αγωγή, πέρα απ ότι του ριχνετε κρυφά για να είναι ήρεμος.
Ενιγουει, το θέμα μας δεν είναι αυτό.
Ναι, έπρεπε να καλέσεις την αστυνομία και να νοσηλευτεί σε κάποια κλινική.
Ετσι θα είχατε δύο κέρδη: το ένα θα ήταν πως επιτέλους θα είχατε μια σαφή διάγνωση και το επόμενο πως στην άκρη του μυαλού του θα έμπαινε έστω και ένα όριο.
Σου ξανά είπα, δεν είμαι ειδικός για να βγάλω διάγνωση, αλλά και να ήμουν τι διάγνωση να βγάλει κανείς από ένα φόρουμ?
Το θέμα είναι να βρεθεί λύση και όταν βλέπετε πως με την ίδια συμπεριφορά δεν αλλάζει τίποτε, τότε πρέπει κάτι να αλλάξει για να υπάρχει αποτέλεσμα.
Πέρα από σας, αφορά και το καλό το δικό του.
Έχεις σκεφτεί πως αν μπει στην κατάλληλη θεραπεία θα μπορεί να ζει μια φυσιολογική ζωή, όπως τόσοι και τόσοι άνθρωποι με προβλήματα?
Αυτή τη σωστή αγωγή πρέπει να τη δώσει ένας σωστός ειδικός, είτε είναι στην ίδια πόλη είτε 500χλμ μακριά.

Quote:

---

Originally Posted by rad

Με λίγα λόγια, ο αδερφός μου πασχει απο ψυχωση. Εχουμε ακουσει διαφορους ορισμους, ψυχωση, διαταραχή προσωπικότητας, παρανοια, ξερω γω... τα χω μπερδεψει με τους "τιτλους".

Εχουμε παει σε ιδιωτες γιατρους. Εχουμε κανει και κανα δυο εισαγωγές με εισαγγελική εντολή.
Το προβλημα ειναι οτι ΔΕΝ ΑΠΟΔΕΧΕΤΑΙ με τιποτα το προβλημα του. Φταίνει όλοι εκτός από εκείνον. Δεν κανει τιποτα για να βοηθησει τον εαυτό του και για βαζει με όλους.

Εχει επιθετική και βίαιη συμπεριφορά. Γι αυτο το λογο του βαλαμε τον τελευταιο καιρό κρυφά φάρμακο. Σταματησε λίγο η βίαιη συμπεριφορα αλλά η στάση του για τα πραγματα εμεινε ίδια.

Σήμερα, επειδη μιλησε με κατι γνωστους εξω και του ειπανε κατι που δεν του αρεσε, μας το μετεφερε στο σπιτι κι εμεις του απαντησαμε ότι τα πράγματα έχουν έτσι. Εχεις απομονωθεί και εσυ πρεπει να κανεις κατι γι αυτο. Να μην βάζεις το εγω σου μπροστα και να νομιζεις οτι φταινει οι αλλοι αλλα να προσπαθησεις. Οποτε το απογευμα αρχισε να κατηγορει τον πατερα μου οτι αυτος φταιει που εγκατέλειψε τη πρωτη σχολή που ειχε παει (εγκατελειψε και τις επομενες 4 που πηγε βεβαια...) και οτι όλοι εμεις φταιμε και τον χτυπησε. Ο πατερας μου ητανε κατω και πονουσε κι αυτος ορθιος χαμενος χωρις να αντιλαμβάνεται.

Τον στειλαμε στο γιατρο να παρει φαρμακευτική αγωγή θελει δε θελει. Αλλα παντα είναι μία έτσι μία αλλιως. Δεν ξερω τι να κανω για να προστατεψω την οικογένεια μου στο μέλλον.

υγ. αν εχεις τη δυνατοτητα ελληνικών χαρακτήρων θα το εκτιμουσα. δεν μπορω να διαβαζω greeklish

---

τςρα προσεξα οτι ζητουσες οχι γκρεεκλισ αυτο που σου εγραψα στο μηνυμα ενολιγεις ειναι να παιρνει οποσδηποτε φαρμακα 2ης γενιας και αν τωρα παιρνει 1ης γενιας απασια τετοια φαρμακα και παρει 2ης θα δειτε διαφορα απο εδω ως τον ουρανο...

Quote:

---

Originally Posted by Θεοφανία

Συγνώμη, αλλά έτσι αλλάζει το θέμα.
(Όχι πολύ αλλά αλλάζει).
Η γενικότερη εικόνα που έδινες μέσα από τα ποστ, έδειχνε ένα κακομαθημένο παιδί που γίνεται βίαιο όταν τον απογοητευουν ή τον νευριάζουν και ότι στα πέντε χρόνια δεν έχετε καταφέρει να του δώσετε αγωγή, πέρα απ ότι του ριχνετε κρυφά για να είναι ήρεμος.
Ενιγουει, το θέμα μας δεν είναι αυτό.
Ναι, έπρεπε να καλέσεις την αστυνομία και να νοσηλευτεί σε κάποια κλινική.
Ετσι θα είχατε δύο κέρδη: το ένα θα ήταν πως επιτέλους θα είχατε μια σαφή διάγνωση και το επόμενο πως στην άκρη του μυαλού του θα έμπαινε έστω και ένα όριο.
Σου ξανά είπα, δεν είμαι ειδικός για να βγάλω διάγνωση, αλλά και να ήμουν τι διάγνωση να βγάλει κανείς από ένα φόρουμ?
Το θέμα είναι να βρεθεί λύση και όταν βλέπετε πως με την ίδια συμπεριφορά δεν αλλάζει τίποτε, τότε πρέπει κάτι να αλλάξει για να υπάρχει αποτέλεσμα.
Πέρα από σας, αφορά και το καλό το δικό του.
Έχεις σκεφτεί πως αν μπει στην κατάλληλη θεραπεία θα μπορεί να ζει μια φυσιολογική ζωή, όπως τόσοι και τόσοι άνθρωποι με προβλήματα?
Αυτή τη σωστή αγωγή πρέπει να τη δώσει ένας σωστός ειδικός, είτε είναι στην ίδια πόλη είτε 500χλμ μακριά.

---

Τις προηγουμενες δυο που νοσηλευτηκε με εισαγγελική δηλαδη γιατι δε βγηκε τιποτα; Επισης την τελευταια φορα εφυγε μονος του και τον ψαχναμε. Επισης απο την κλινική μας ειχανε γραμμενους κανονικα. Μας λεγανε ανοιχτη κλινική ειμαστε δεν μπορουνε να κανουμε κατι. Αμα φυγει εφυγε. Ενα τιποτα αυτα. Επισης δεν το διακομιζουν λεει στην αθηνα γιατι εδω ειμαστε αλλον νομος. ασχετα που δεν εχουμε τιποτα αλλο εδω....

Δε ζητω απο κανεναν διαγνωση. Ουτως η αλλως ξεκινησα τη συζητηση με δεδομενη την ψυχωση. Και ναι το εχω σκεφτει οτι με την καταλληλη θεραπεια ισως ζουσε φυσιολογικα κι αυτο προσπαθουμε και δεν εχουμε δει κανενα φως κι εχουμε παει και σε αρκετους γιατρους και 500 χλμ μακρια.

Οτι προσπαθεια εχει γινει εκεινος την αρνειται. Οποια διαγνωση απο γιατρους την αρνειται. Αυτο λεω δεν αποδεχεται. Και δεν προσπαθει επισης.

Ακόμα και τώρα, μιλησε με το γιατρο και του ειπε πως ολα αυτα που λεει και βγαζει ειναι οι δικες του σκεψεις και φοβοι που τους φορτωνει στους αλλους. Ε, γυρισε σπιτι μας το ειπε και το αρνειται. Οτι δεν ειναι ετσι και το οτι εμεις φταιμε. Κι εμεις ειμαστε διατεθειμένοι αυριο το πρωι να παμε και 500 χλμ μακρια για γιατρο. Αν δε θελει πως θα ερθει; Και ποιός θα μας τα πληρώνει ολα αυτα τα εξοδα; Οπως περιέγραψα εχουμε κανει τα παντα. Εχουμε αλλαξει πολεις, νοικιάσει σπιτια που εγκατελειπε κι εμεις πληρωναμε τα σπασμένα.... Φτανει πια. Κι οι δικοι μου μεγαλωσανε. Οτι μπορουμε κανουμε.

Το θεμα μου ειναι πως θα τον κανουμε κι εμεις να δει οτι χρειαζεται βοηθεια; Επισης ειχαμε αλλαξει γιατρο σε διπλανο νομο που μας τον ειχανε συστησει με καλα λογια εκεινος το παρατησε και γυρισε στον τωρινό - αναθεμα την ωρα.

Σιγουρα την επομενη θα την κανουμε την εισαγγελική, κι εγω εχω και καποιες διαφορετικές αποψεις απο τους δικους μου, αυτες τις λιγο πιο σκληρες αλλα δεν ακολοθουν παντα, απο φοβο πλεον. Πια κανενας δεν τον λυπαται. Οποια αρρώστια κι αν υπαρχει τις ευθυνες του τις εχει. Αφου εκει που χρειαζεται αποφασιζει. Αλλα εμεις πληρωνουμε τις δικες του αποφασεις.

Quote:

---

Originally Posted by rad

Φυσικα και πρωτα εξαντλήσαμε όλες τις παραμετρους για να φτασουμε εδω. Θελω να πω εγω ΣΥΜΦΩΝΩ ΣΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙΣ. Στο παρελθον οι γονεις μου ηταν αυτοι που δεν τα τήρησαν. Αλλα οντως καπου ας πουμε τους δικαιολογω με την εννοια οτι στην πραξη ειναι δυσκολα καποια απο αυτα. Αυτο το οτι θα παιρνεις τα φαρμακα σου τελος, το χουμε κανει. Απλα εχει πει οχι και τα εχει πεταξει κι εχει σηκωσει και χερι.; Τι κανεις τοτε νομιζεις; ε;

Δεν τον φιλοξενεις. Οκ. τον πετας εξω απο το σπιτι (υπόψην οτι κι εδώ ειναι χωριο ετσι... με οτι σημαινει αυτο.) Ωραια. Τι θα γινει δηλαδη; Θα ερθει μετα να κανει φασαρια; Εδω μια αλλη φορα ετρεχε στην εισαγγελια να κανει αυτος λεει μηνυση στους δικους μου και φωναξε την αστυνομια σπιτι (τον καταλαβανε αυτοι βεβαια) και καθοτανε κι εκανε παραπονα στα μωρό παιδι σε ποιους;;;;;; στους αστυνομικους!

Ωραια. Σε συνεοηση με ειδικό ειμαστε. Τι αλλο να κανουμε; Εχουμε αλλαξει εκατο τακτικες.... Ποιος φταιει τελικα; εμεις; ο ψυχιατρος; Και ισα ισα επειδη αυτη τη φορα ουτε του ζητησαμε τα ρεστα επειδη παρατησε τη σχολη ουτε τιποτα μαλλον τον πειραξε. Δηλαδη μια μερα ειπε, νιωθω σαν να ειμαι σε βουβη ταινια. Καμια φορα μιλαει συμβολικα, ετσι εχουμε καταλαβει. Τον φεραμε προ τον ευθυνων του σημερα. Αυτο εγινε. Και να το αποτελεσμα. Χτυπησε τον πατερα μου.

---

Η θέση σας είναι δύσκολη, αυτό είναι σίγουρο. Κανένας δε φταίει, αλλά η ευθύνη να βρείτε ένα ειδικό που να εκτιμάτε τουλάχιστον την άποψή και τη δουλειά του,είναι δική σας. Και σου το ξαναλέω, άλλο είστε σε συνεννόηση με ειδικό για τον ίδιο, και άλλο πηγαίνετε σε ειδικό για να μάθετε να διαχειρίζεστε το θέμα εσείς. Είναι πολύ δύσκολο να βρείτε πού ακριβώς θα είναι χρήσιμο να μπουν τα όρια στην περίπτωση του αδερφού σου εξατομικευμένα, αλλά αν υπάρχει μια πιθανότητα να συμβεί αυτό θα συμβεί μαζί με ειδικό και θα χρειαστεί υπομονή και χρόνο. Και γερό στομάχι γιατί φυσικά δεν είναι εύκολο να βάλεις σκληρά όρια στο παιδί σου που είναι άρρωστο και υποφέρει. Αλλά οι γονείς σου πρέπει να καταλάβουν ότι είναι οι μόνοι που είναι διατεθειμένοι να ανέχονται τέτοια συμπεριφορά από το συγκεκριμένο άτομο και αν ξεφύγει η κατάσταση από εσάς για τον οποιονδήποτε λόγο, δυστυχώς (και μάλλον αναγκαστικά) τα όρια θα μπουν από ξένους, με άλλου τύπου περιορισμούς (καταστολές και ψυχοφάρμακα μέχρι αναισθησίας). Είναι σκληρά τα πράγματα σε τέτοιες περιπτώσεις και πρέπει να δυναμώσετε/να είστε αρκετά δυνατοί για να τα αντιμετωπίσετε.Καλή δύναμη!

Quote:

---

Originally Posted by Mary-Torr

Η διαφορά του ψυχιατρου με τον ψυχολόγο είναι πως η δουλειά του ψυχιατρου δεν είναι να ακούει και να δίνει λύσεις, ακούει και παρέχει φάρμακα. Γιαυτό συνιστάται πρώτα να γίνονται κάποιες συνεδρίες με ψυχολόγο κι έπειτα σε συνεννόηση των δύο να παρέχεται φαρμακευτική αγωγή αν χρειάζεται. Απο την άλλη πλευρά, ο τρόπος που θα το χειριστεί ο ψυχολόγος είναι το κλειδί της υπόθεσης. Ισως χρειαστούν παρεμβάσεις στην εκπαίδευση, την κοινονικότητα κλπ. Ανάλογα με το ποιο σταδιο είναι και το ποιά είναι η συγκεκριμένη μορφή ψύχωσης που υπάρχει, λαμβάνεται και η κατάλληλη θεραπεία. Συνήθως όμως, γίνεται συνδιασμός φαρμακευτικής αγωγής και cognitive behavioural therapy ή άλλων ειδών ψυχοθεραπείας όπως το family therapies για να σταθεροποιηθούν τα θέματα συμπεριφοράς. Αυτό θέλει ψάξιμο και κυρίως ποιότητα επιλογής.

Ισως το ότι πέρασε κάποιο διάστημα νοσηλευόμενος με εισαγγελική εντολή να άλλαξε και την στάση του, να μην παίρνει πρωτοβουλίες για να μην βρεθεί πάλι αντιμέτωπος με παρόμοια κατάσταση, κι έτσι απλά παραιτείται βρίσκοντας διάφορες δικαιολογίες.

Δεν ξέρω κατα πόσο παρέχονται οι απαραίτητες υπηρεσίες στην Ελλάδα, είμαι Κύπρια και ζω Αγγλία, αλλά το ενδεχόμενο να τον δει κάποιος γιατρός στο εξωτερικό το σκεφτήκατε; Αν υπάρξει ο σωστός χειρισμός υπάρχει περίπτωση θεραπείας και στο εξωτερικό δεν αστιεύονται..

---

Συμφωνω κι εγω. Κι έχω μιλήσει στο παρελθόν για συμπεριφορική θεραπεια - αν λεγεται ετσι στα ελληνικα. Ξέρετε πως νιωθω; Σαν εγω που δεν ειμαι γιατρος ή ψυχολόγος ψάχνω και βλέπω το θεμα πιο ανοιχτά από όσους είναι. Δεν εχω βρει καμια ανταποκριση. Δεν εχω βρει κανεναν ο οποιος να πω ναι αυτο ειναι, μπραβο εχετε δικιο. Οποτε κι εγω εχω καταλήξει ότι στην Ελλάδα οι περισσότεροι ειναι απαίδευτοι στο "επάγγελμα" αυτο το οποιο κανονικα ειναι ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΜΑ. Και στο νοσοκομειο στο πρωτο επεισοδιο κανεις δεν ασχοληθηκε. Ενα παιδι 20 χρονων γιατι;;; Δεν τους ενοιαζει. Τα φαρμακα αυτα και βγες.

Ενας ψυχιατρος που να ειναι ταυτοχρονα και ψυχοθεραπευτης ειναι μια καλυτερη λυση; Θα προσπαθησουμε να τον κατευθυνουμε σε εναν ειδικό σε διπλανο νομό. Δεν μπορω να καταλαβω τι να κανω για να βρω ενα σωστο ειδικο; Να παρω σβαρνα τους ιδιωτες να κανουμε πειραματα;

Ξέρετε, ιδανικά ακουγονται όλα. Αλλά δεν είμαστε και πλουσια οικογένεια για το εξωτερικό. Συνταξιούχοι ειναι οι γονεις μου και ξερετε τι σημαινει αυτο. Κι εγώ άνεργη κι απο δω κι απο κει.

Προ ολιγου που ειδε τον πατερα μου να κουτσαινει, ενιωσε τυψεις και ειπε οτι θα παρει τηλεφωνο να παει λεει στο νοσοκομειο. Αλλα ουτως η αλλως καμια εμπιστοσύνη δεν του εχουμε. Αλλαζει γνωμη τόσο γρήγορα κι αξαφνα. Αλλα και να τον παμε σας ειπα οτι το νοσοκομείο μας φερθηκε αδιαφορα. Μας φερθηκε με τροπο σαν να θελανε να φυγουμε και μας ειπανε ευθαρσως αν θελετε πατε σε ιδιωτική......

Quote:

---

Originally Posted by Mary-Torr

Αν υπάρξει ο σωστός χειρισμός υπάρχει περίπτωση θεραπείας και στο εξωτερικό δεν αστιεύονται..

---

Πάντως αν εχεις την καλοσύνη θα ηθελα να με ενημερωσεις παραπανω για το εξωτερικό. Θα ήθελα να ειμαι ενημερωμένη και προετοιμασμένη για την εσχατη λύση. Δεν ξερω που να απευθυνθω. Φοβάμαι, αν δεν βελτιωθει τι περιμένει εμενα και τον αδερφό μου στο μελλον. Φοβαμαι οτι θα μας καταστρεψει τη ζωή.

Όλα μπορώ να τα δεχτώ αλλά αυτό το πράγμα της βίας δεν το αντέχω. Όταν είδα τη σκηνή αυτή αφηνίασα κυριολεκτικά. Του φώναζα "Τι εκανες; τι κανεις; " και αλλα πολλά, τον χτυπουσα, τον εδιωξα απο το σπιτι, φωναζα τόσο που αρχισα να ζαλίζομαι, νόμιζα ότι θα παθω εγκεφαλικό επεισόδιο 28 χρονών ανθρωπος.... Κι η μανα μου μια φορα καρδια πηγε να παθει. Όσο ψυχραιμια και να χω καποιες φορες, σε κατι τετοια τα χάνω, απελπίζομαι κι εύχομαι να εξαφανιστει γιατί δεν αντεχω αλλο να βασανίζει τους δικους μου. Εμενα δε με ενδιαφερει. Θελω οι γονεις μου τωρα που μεγαλωσαν να ειναι ηρεμοι. Δεν τους αξίζει αυτό. Οτι λαθη και να κανανε δεν τους αξίζει αυτο που περνανε. Μας προσφερανε τόσα, μας εφτιαξαν ενα σπιτι και τωρα δεν ειμαστε στο δρομο... Ειναι αδικο.

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΟΛΟΥΣ παρ όλα αυτα. Αν γράφω μονότερμα είναι από το σοκ και το αδιέξοδο του σημερινού συμβάντος...

Δεν ξέρω αν είναι εφικτό να μου συστήσετε γιατρούς από τους οποίους έχετε καλή εμπειρία, καλά αποτελέσματα σε εσάς τους ίδιους ή σε δικούς σας. Ίσως αξίζει να εχω υπόψην μου κάποιους και να μην πηγαίνουμε στην τύχη.

Ναι φυσικά το ρωτάς; Ρίξε μια ματιά και στα υπόλοιπα που σου έστειλα στο προσωπικό μήνυμα και θα σε ενημερώσω για ό,τι χρειαστείς εντός ημερών..

Rad μην εμπιστευεσαι ευκολα ατομα που δηλωνουν ειδικοι μεσω νετ και υποσχονται θεραπεια ( δεν εννοω το στρειδι).

Quote:

---

Originally Posted by betelgeuse

Rad μην εμπιστευεσαι ευκολα ατομα που δηλωνουν ειδικοι μεσω νετ και υποσχονται θεραπεια ( δεν εννοω το στρειδι).

---

Ακούω προσεχτικά όλες τις γνώμες. Επειδή είμαι απελπισμένη δε σημαίνει ότι είμαι αφελής. Ειδικότερα μετά από τόσα χρόνια αυτό που ψάχνω ειναι εναν σωστό επαγγελματία γιατί μπουχτισα από τους αμόρφωτους και απαιδευτους ψυχιατρους... Αλλά δεν μου υποσχέθηκε κανεις θεραπεια. Δεν ξέρω απο που βγήκε αυτό το συμπερασμα. Και τι σημαίνει θεραπεια τελικα; Η ψυχωση σίγουρα δε θεραπευεται λες και ειναι γρίπη. Ισως καταλαγιαζει και χειρίζεται με την καταλληλη αγωγή και συμβουλευτική αλλά και αποδοχή του ασθενούς. Δεν ξερω τι σε εκανε να μου το γραψεις αυτό.

Πάντως, αν θελεις να μου πεις κατι συγκεκριμένο στείλε μου pm. Ειναι προτιμότερο από το να υπονοείς αόριστα κάτι.

Ευχαριστώ.

Δεν υπονοησα κατι αοριστα , το ειπα πολυ συγκεκριμενα .

Quote:

---

Originally Posted by Mary-Torr

Δεν ξέρω κατα πόσο παρέχονται οι απαραίτητες υπηρεσίες στην Ελλάδα, είμαι Κύπρια και ζω Αγγλία, αλλά το ενδεχόμενο να τον δει κάποιος γιατρός στο εξωτερικό το σκεφτήκατε; Αν υπάρξει ο σωστός χειρισμός υπάρχει περίπτωση θεραπείας και στο εξωτερικό δεν αστιεύονται..

---

Quote:

---

Originally Posted by Mary-Torr

Ναι φυσικά το ρωτάς; Ρίξε μια ματιά και στα υπόλοιπα που σου έστειλα στο προσωπικό μήνυμα και θα σε ενημερώσω για ό,τι χρειαστείς εντός ημερών..

---

Quote:

---

Originally Posted by betelgeuse

Δεν υπονοησα κατι αοριστα , το ειπα πολυ συγκεκριμενα .

---

Εγω παλι ομως δεν εχω καταλαβει. Ουτως η αλλως κανενα δε γνωριζω προσωπικά και δεν μπορω να βγαλω συμπερασμα οτι εσυ εισαι καλος, ο ταδε κακός και ο δείνα ψεύτης.

Το μόνο που βλέπω είναι ότι σε ξένισε η λεξη θεραπεία αλλά δεν γνωρίζουμε τον τρόπο που χρησιμοποιησε ο συγκεκριμένος χρήστης τη λέξη. Με την έννοια της ίασης ή με την έννοια το πως θα αντιμετωπίσουμε την κατασταση;

Γιατί και η φίλτατη Θεοφανία (διορθώνω) μου εγραψε "Αν εμπαινε στην καταλληλη θεραπεια εχεις σκεφτει οτι μπορουσε να ζησει μια φυσιολογική ζωή;"

Εγω εκλαμβάνω και τα δύο με την έννοια που εγραψα εγώ στο προηγουμενο post.

Αν ισχύει κατι διαφορετικό ας μας το πουνε οι ιδιοι. Απλά δεν μπορώ να βγάλω αυθαίρετα συμπεράσματα για κανέναν ηλεκτρονικά -ούτε καλά ούτε κακά- και απορώ που το κάνεις τόσο εύκολα από μια λέξη.

Εγω παλι αντιλαμβανομαι οτι στην καλυτερη περιπτωση προκειται περι διαφημισης .
Στην χειροτερη θα μπορουσε να ειναι καποιο διαταργμενο ατομο που θελει απλα παιξει με ανθρωπους που βρισκονται σε αναγκη.

Το μελος θεοφανια (διορθωνω και εγω )ειπε κατι πολυ διαφορετικο απο αυτο που ειπε η Mary. Ασε που δεν εχει δηλωσει ποτε ψυχολογος ή κατι αντιστοιχο.

Kαι επειδη το βρισκω ανωφελο το να συνεχιζουμε αυτη την συζητηση , κανω μια αναφορα και ελπιζω να αντιδρασει η διαχειρηση.

Quote:

---

Originally Posted by rad

Εγω παλι ομως δεν εχω καταλαβει. Ουτως η αλλως κανενα δε γνωριζω προσωπικά και δεν μπορω να βγαλω συμπερασμα οτι εσυ εισαι καλος, ο ταδε κακός και ο δείνα ψεύτης.

Το μόνο που βλέπω είναι ότι σε ξένισε η λεξη θεραπεία αλλά δεν γνωρίζουμε τον τρόπο που χρησιμοποιησε ο συγκεκριμένος χρήστης τη λέξη. Με την έννοια της ίασης ή με την έννοια το πως θα αντιμετωπίσουμε την κατασταση;

Γιατί και η φίλτατη Θεοφανία (διορθώνω) μου εγραψε "Αν εμπαινε στην καταλληλη θεραπεια εχεις σκεφτει οτι μπορουσε να ζησει μια φυσιολογική ζωή;"

Εγω εκλαμβάνω και τα δύο με την έννοια που εγραψα εγώ στο προηγουμενο post.

Αν ισχύει κατι διαφορετικό ας μας το πουνε οι ιδιοι. Απλά δεν μπορώ να βγάλω αυθαίρετα συμπεράσματα για κανέναν ηλεκτρονικά -ούτε καλά ούτε κακά- και απορώ που το κάνεις τόσο εύκολα από μια λέξη.

---

...rad.... αν θες κάποια συμβουλή για ειδικό στείλε πμ στον NikosD.
Είναι ο ιδιοκτήτης του φόρουμ και ψυχολόγος, οπότε μπορεί να σε συστήσει σε κάποιον στην περιοχή σου ΕΠΩΝΥΜΑ.
Μην εμπιστευεσαι άτομα σε ένα φόρουμ που μπορεί και να ψαρευουν πελάτες και δεν μπορείς να ξέρεις τι κίνδυνοι υπάρχουν απο πισω.

Σίγουρα κατανοώ τον κίνδυνο κι ευχαριστώ και τους δύο. Ειμαι σιγουρη οτι ειναι απο καλη προθεση. Αλλα όλα αυτα τα ειχα σκεφτει και με οποιαδηποτε επικοινωνια θα εφτανα στο σημειο να ζητήσω αποδειξεις φυσικά.

Ευχαριστώ Θεοφανία! Θα τον ψάξω!

το φορουμ οντως δε λειτουργει καλα... εχει καποια τεχνικα θεματα, δε βλεπεις τα μηνυματα, διαφορα....

εχω στειλει pm@ streidi και Θεοφανία.

Σας ευχαριστώ.

Συνεχη refresh στα σημερινα μηνυματα και θα τα βλεπεις.

Επισης πολυ σωστα σου ειπε η betel..Λιγη προσοχη δεν βλαπτει σε οσους δηλωνουν ψυχολογοι..Ιντερνετ ειναι..

Quote:

---

Originally Posted by mnimonio

Επισης πολυ σωστα σου ειπε η betel..Λιγη προσοχη δεν βλαπτει σε οσους δηλωνουν ψυχολογοι..Ιντερνετ ειναι..

---

Ούτε λόγως, δεν αντιλέγω!

Και μιας και που τεθηκε το θέμα ας κάνω κι εγώ τη διευκρίνηση που θα προφυλάξει. Ευχαριστως να ακουσω την οποιαδηποτε αποψη. Εξάλλου γνωρίζω ότι ειναι αποψη και εχω την ικανότητα να φιλτράρω τα πράγματα. Οποιος ψυχολόγος θελει να καταθέσει και τη δική του ευχαρίστως. Εφ όσον δηλώσει δημόσια ψυχολόγος να ειναι σε θέση να το αποδείξει εφ όσον του ζητηθεί γιατί απο μένα αυτό ΘΑ ΓΙΝΕΙ.

Με αυτό το θεμα δεν προκειται να παιξει ΚΑΝΕΙΣ και το ξεκαθαρίζω. Κι αν πάρω γραμμή έστω και κάτι απο δω και περα δεν το χω σε τιποτα εκτός απο τη διαχείρηση να φτασω και στη δίωξη.

Ευχαριστώ και να στε καλα ολοι!

Βασικα εγω οταν επαθα το ψυχωτικο επεισοδιο δεν ειχα επιγνωση της καταστασης μου και αρνιομουν φαρμακευτικη αγωγη στην αρχη...!
Τους πρωτους 2 μηνες μου ριχναν zyprexa στο φαγητο μεχρι να φυγει το παραληρημα...!
Παραλληλα με πιεζαν να παρω φαρμακα αλλα αρνιομουν...!
Μολις καταλαγιασε το ψυχωτικο επεισοδιο εκει ειναι που δεν δεχομουν να παρω φαρμακα..!
Ελεγα τι παραλογο σας λεω τωρα??Και θελετε να χαλασει το συκωτι μου με τα φαρμακα???κλπ..!
Ενας ψυχιατρος στην συνεχεια με απειλησε με εισαγγελικη παρεμβαση...!
Επισης αρχισαν να μου ριχνουν κατι σταγονες που προκαλουν σπασμους και παρενεργειες ωστε να φοβηθω για την υγεια μου και να παρω φαρμακα...!
Επισης αρχισα να εχω τασεις αυτοκτονιας και τρομερο βραχυχυκλωμα και δεν ειχα πλαν Β....!
Παρολο ολα αυτα αρνιομουν τα φαρμακα...!

Γιατι??
Γιατι δεν ηξερα οτι η ψυχωση ειναι μια χρονια ασθενεια...!
Γιατι δεν ηθελα να επιβαρυνω τον οργανισμο μου παιρνωντας φαρμακα...!
Γιατι δεν ηξερα και δεν αναγνωριζα οτι εχω χασει τα λογικα μου....!

Επισης ο μεσος ανθρωπος δεν καταλαβαινει οτι μπορει να χασει το μυαλο του...!
Μας φαινεται σε ολους λογικο οταν ενας ανθρωπος τρακαρει οταν τρεχει με 200 χλμ....
Μας φαινεται παραλογο ομως το να χασει καποιος τον ελεγχο της σκεψης και το μυαλου του οταν εκεινο τρεχει μες στο μυαλο του με 200 χλμ ας πουμε...!
Επισης ο εγκεφαλος ειναι χημεια...!
Οπως ο διαβητικος παιρνει φαρμακο ετσι και ο ψυχωτικος πρεπει να ελεγχει την ντοπαμινη του για παραδειγμα...!

Ε τελικα αφου δεν την παλευα με τις τασεις αυτοκτονιας και ειχα φοβηθει και τις παρενεργειες απο τις σταγονες και μου ειχε πει ο αλλος οτι θα με κλεισει μεσα ε τελικα δεχτηκα να παρω φαρμακα...!
Ξεκινησα με zyprexa....!Λες και ημουν σε μονιμη καταστολη...!Δεν μπορουσα να κουνηθω...!Οι τασεις αυτοκτονιας δεν εφυγαν το βραχυκυλωμα παρεμενε...!
Επισης αρχισαν να με βαραινουν σκεψεις του στυλ γιατι δεν μπορω να σπουδασω??γιατι εχασα τους φιλους μου??γιατι δεν βγαινω??γιατι δεν μπορω να παιξω ποδοσφαιρο αφου τα φαρμακα με ειχαν σε καταστολη??Αρχισα να νιωθω αχρηστος και παρεισακτος χωρις ομως να εχω καταθλιψη...!Ηταν ολες αυτες οι σκεψεις υπολειματα του επεισοδιου και συνειρμικοι παραλογισμοι...!

Ημουν τοσο μαγγωμενος που οταν εβγαινα καμια φορα βολτα με βασταγε η αδερφη μου...!

Θελω να πω και κατι αλλο...
Η ψυχωση ετσι οπως την βιωσα εγω μου χρειαστηκαν 2 πραγματα....
αντοχη στον ψυχικο πονο και τρομερος μα τρομερος αυτοελεγχος............!!!!!!!!!

Τις στιγμες που δεν με επιαναν τα φαρμακα παροτι τα επαιρνα(κοινως δεν μου ταιριαζαν...) και ειχα απιστευτες τασεις αυτοκτονιας και βραχυκυκλωμα να πω την αληθεια δεν αντεχα....!
Αλλα το παλευα οσο μπορουσα και χωρις να εχω καμια ελπιδα οτι θα αλλαξει η ζωη μου....!
Το μονο ευχαριστο πραγμα στην μερα μου ηταν το βραδυ που κοιμομουν....!
Και το πρωι ελεγα φτου σου ξυπνησα........!
Δεν παλευοταν με τιποτα....!
Καθομουν και ακουγα μουσικη να περασει η ωρα...........!

Θυμαμαι κατι τραγικες στιγμες...!

Παω βραδυ να κοιμηθω και ειχε χτυπησει κοκκινος συναγερμος στο κεφαλι και τασεις αυτοκτονιας...!
Δεν με επαιρνε ο υπνος με τιποτα....!
Λεω τι θα κανω τι θα κανω...
αρχισα να μετραω μεχρι το 1000...!
Αρχισα να σκεφτομαι ωραια πραγματα...!
τιποτα δεν γινοταν και ξαναδωστου μετρημα...!
Πραγματικα δεν κοιμηθηκα ουτε δευτερολεπτο και ο ψυχολογικος πονος αφορητος...!

Μια αλλη φορα αποφασισα να παω διακοπες με εναν φιλο μου στην Παρο λιγο μετα το επεισοδιο παρολο που ειχα τασεις αυτοκτονιας και βραχυκυκλωμα...!
Λεω θα παω κοντρα στο προβλημα και θα ζησω φυσιολογικα...!
Τι το ηθελα να παω??
Ηταν τοσο μεγαλος ο πανικος και το βραχυκυλωμα που αρχισα να δακρυζω απο τον ψυχικο πονο...!
Την επομενη μερα γυρισα και κατα την διαρκεια του ταξιδιου πραγματικα με εσπρωχνε το σωμα μου να πεσω απο το καραβι....!
Ενας σημαντικος λογος που μαλλον ανεβηκε εκθετικα ο ψυχικος πονος ηταν οτι εφυγα απο την αγαπη και την στιριξη της οικογενειας μου που την ειχα αναγκη αφου ημουν μολις μετα το επεισοδιο....!!

Στο διαταυτα...!
1)Σταγονες με σπασμους,απειλη εισαγγελικης παρεμβασης,πιεση απο την οικογενεια μου και απουσια πλαν Β απεναντι στο βραχυκυλωμα και τις τασεις αυτοκτονιας με οδηγησαν στο να παραω φαρμακα...!
2)Ο αυτοελεγχος που ειχα με προστατεψε απο υλοποιηση παραλογων σκεψεων οπως αυτοκτονια...!
3)Πρεπει να καταλαβει οτι οπως ο διαβητικος ελεγχει τις ουσιες του ετσι και στον εγκεφαλο ο ψυχωτικος....!
4)Ακομη και αν δεχθει να παρει φαρμακα θα πρεπει να βρει ενα φαρμακευτικο σχημα που να του ταιριαζει....!(Κατι που δεν ειναι καθολου ευκολο....!Εμενα μου πηρε 2 χρονια να βρω θεραπεια και να ηρεμησω αφου αλλαξα πολλα φαρμακα και γιατρους...)
5)Το μεγαλυτερο ποσοστο σε μενα επαιξαν τα σωστα φαρμακα και οχι η ψυχοθεραπεια...!

Ευχομαι οτι καλυτερο....:)

Quote:

---

Originally Posted by talikiller

Βασικα εγω οταν επαθα το ψυχωτικο επεισοδιο δεν ειχα επιγνωση της καταστασης μου και αρνιομουν φαρμακευτικη αγωγη στην αρχη...!
Τους πρωτους 2 μηνες μου ριχναν zyprexa στο φαγητο μεχρι να φυγει το παραληρημα...!
Παραλληλα με πιεζαν να παρω φαρμακα αλλα αρνιομουν...!
Μολις καταλαγιασε το ψυχωτικο επεισοδιο εκει ειναι που δεν δεχομουν να παρω φαρμακα..!
Ελεγα τι παραλογο σας λεω τωρα??Και θελετε να χαλασει το συκωτι μου με τα φαρμακα???κλπ..!
Ενας ψυχιατρος στην συνεχεια με απειλησε με εισαγγελικη παρεμβαση...!
Επισης αρχισαν να μου ριχνουν κατι σταγονες που προκαλουν σπασμους και παρενεργειες ωστε να φοβηθω για την υγεια μου και να παρω φαρμακα...!
Επισης αρχισα να εχω τασεις αυτοκτονιας και τρομερο βραχυχυκλωμα και δεν ειχα πλαν Β....!
Παρολο ολα αυτα αρνιομουν τα φαρμακα...!

Γιατι??
Γιατι δεν ηξερα οτι η ψυχωση ειναι μια χρονια ασθενεια...!
Γιατι δεν ηθελα να επιβαρυνω τον οργανισμο μου παιρνωντας φαρμακα...!
Γιατι δεν ηξερα και δεν αναγνωριζα οτι εχω χασει τα λογικα μου....!

Επισης ο μεσος ανθρωπος δεν καταλαβαινει οτι μπορει να χασει το μυαλο του...!
Μας φαινεται σε ολους λογικο οταν ενας ανθρωπος τρακαρει οταν τρεχει με 200 χλμ....
Μας φαινεται παραλογο ομως το να χασει καποιος τον ελεγχο της σκεψης και το μυαλου του οταν εκεινο τρεχει μες στο μυαλο του με 200 χλμ ας πουμε...!
Επισης ο εγκεφαλος ειναι χημεια...!
Οπως ο διαβητικος παιρνει φαρμακο ετσι και ο ψυχωτικος πρεπει να ελεγχει την ντοπαμινη του για παραδειγμα...!

Ε τελικα αφου δεν την παλευα με τις τασεις αυτοκτονιας και ειχα φοβηθει και τις παρενεργειες απο τις σταγονες και μου ειχε πει ο αλλος οτι θα με κλεισει μεσα ε τελικα δεχτηκα να παρω φαρμακα...!
Ξεκινησα με zyprexa....!Λες και ημουν σε μονιμη καταστολη...!Δεν μπορουσα να κουνηθω...!Οι τασεις αυτοκτονιας δεν εφυγαν το βραχυκυλωμα παρεμενε...!
Επισης αρχισαν να με βαραινουν σκεψεις του στυλ γιατι δεν μπορω να σπουδασω??γιατι εχασα τους φιλους μου??γιατι δεν βγαινω??γιατι δεν μπορω να παιξω ποδοσφαιρο αφου τα φαρμακα με ειχαν σε καταστολη??Αρχισα να νιωθω αχρηστος και παρεισακτος χωρις ομως να εχω καταθλιψη...!Ηταν ολες αυτες οι σκεψεις υπολειματα του επεισοδιου και συνειρμικοι παραλογισμοι...!

Ημουν τοσο μαγγωμενος που οταν εβγαινα καμια φορα βολτα με βασταγε η αδερφη μου...!

Θελω να πω και κατι αλλο...
Η ψυχωση ετσι οπως την βιωσα εγω μου χρειαστηκαν 2 πραγματα....
αντοχη στον ψυχικο πονο και τρομερος μα τρομερος αυτοελεγχος............!!!!!!!!!

Τις στιγμες που δεν με επιαναν τα φαρμακα παροτι τα επαιρνα(κοινως δεν μου ταιριαζαν...) και ειχα απιστευτες τασεις αυτοκτονιας και βραχυκυκλωμα να πω την αληθεια δεν αντεχα....!
Αλλα το παλευα οσο μπορουσα και χωρις να εχω καμια ελπιδα οτι θα αλλαξει η ζωη μου....!
Το μονο ευχαριστο πραγμα στην μερα μου ηταν το βραδυ που κοιμομουν....!
Και το πρωι ελεγα φτου σου ξυπνησα........!
Δεν παλευοταν με τιποτα....!
Καθομουν και ακουγα μουσικη να περασει η ωρα...........!

Θυμαμαι κατι τραγικες στιγμες...!

Παω βραδυ να κοιμηθω και ειχε χτυπησει κοκκινος συναγερμος στο κεφαλι και τασεις αυτοκτονιας...!
Δεν με επαιρνε ο υπνος με τιποτα....!
Λεω τι θα κανω τι θα κανω...
αρχισα να μετραω μεχρι το 1000...!
Αρχισα να σκεφτομαι ωραια πραγματα...!
τιποτα δεν γινοταν και ξαναδωστου μετρημα...!
Πραγματικα δεν κοιμηθηκα ουτε δευτερολεπτο και ο ψυχολογικος πονος αφορητος...!

Μια αλλη φορα αποφασισα να παω διακοπες με εναν φιλο μου στην Παρο λιγο μετα το επεισοδιο παρολο που ειχα τασεις αυτοκτονιας και βραχυκυκλωμα...!
Λεω θα παω κοντρα στο προβλημα και θα ζησω φυσιολογικα...!
Τι το ηθελα να παω??
Ηταν τοσο μεγαλος ο πανικος και το βραχυκυλωμα που αρχισα να δακρυζω απο τον ψυχικο πονο...!
Την επομενη μερα γυρισα και κατα την διαρκεια του ταξιδιου πραγματικα με εσπρωχνε το σωμα μου να πεσω απο το καραβι....!
Ενας σημαντικος λογος που μαλλον ανεβηκε εκθετικα ο ψυχικος πονος ηταν οτι εφυγα απο την αγαπη και την στιριξη της οικογενειας μου που την ειχα αναγκη αφου ημουν μολις μετα το επεισοδιο....!!

Στο διαταυτα...!
1)Σταγονες με σπασμους,απειλη εισαγγελικης παρεμβασης,πιεση απο την οικογενεια μου και απουσια πλαν Β απεναντι στο βραχυκυλωμα και τις τασεις αυτοκτονιας με οδηγησαν στο να παραω φαρμακα...!
2)Ο αυτοελεγχος που ειχα με προστατεψε απο υλοποιηση παραλογων σκεψεων οπως αυτοκτονια...!
3)Πρεπει να καταλαβει οτι οπως ο διαβητικος ελεγχει τις ουσιες του ετσι και στον εγκεφαλο ο ψυχωτικος....!
4)Ακομη και αν δεχθει να παρει φαρμακα θα πρεπει να βρει ενα φαρμακευτικο σχημα που να του ταιριαζει....!(Κατι που δεν ειναι καθολου ευκολο....!Εμενα μου πηρε 2 χρονια να βρω θεραπεια και να ηρεμησω αφου αλλαξα πολλα φαρμακα και γιατρους...)
5)Το μεγαλυτερο ποσοστο σε μενα επαιξαν τα σωστα φαρμακα και οχι η ψυχοθεραπεια...!

Ευχομαι οτι καλυτερο....:)

---

Ευχαριστώ για το μηνυμα σου... Σου εχω στειλει ενα pm

ΠΑΝΤΩΣ παιδια οταν γραφουμε ιδιαιτερα μεγαλα μηνυματα λογικο και επομενο ειναι να τα διαβαζουμε λιγοτεροι αρα να χανονται και σημαντικες αποψεις που θα μπορουσαν να ειπωθουν...
Αφηστε που ετσι και πολλες φορες χανουμε το δασος για το δεντρο