Φοβάμαι πως δε θα τα καταφέρω
Πάντα θυμάμαι τον εαυτό μου να περνάει περιόδους με καταθλιπτικά συμπτώματα
Μερικές φορές, συνήθως στο τέλος των καταθλιπτικών περιόδων αισθανόμουν να γίνεται ένα κλίκ μέσα μου από κάποιο γεγονός , μια φράση ένα ερέθισμα τέλος πάντων ,(συνήθως κάτι που είχε να κάνει με την τόνωση της εμπιστοσύνης στον εαυτό μου και του αισθήματος της συναισθηματικής κάλυψης/αποδοχής/ασφάλειας)
που με γέμιζε με ξαφνική αισιοδοξία και διάθεση για διάβασμα , για δουλειά για … στόχους .
Το παράξενο είναι ότι μολονότι βασανίζομαι πολύ και βιώνω πολύ τραυματικά τις περιόδους με τα συμπτώματα της κατάθλιψης μονάχα τότε νιώθω πιο κοντά στον πραγματικό μου εαυτό νιώθω πιο συγκεντρωμένη στον ‘πυρήνα’ μου στην ‘αλήθεια’ μου , και μάλιστα όταν είμαι κοντά στο όριο να περάσει αυτή η φάση αποζητώ πολλές φορές να την παρατείνω … λες και θέλω να βασανίζομαι ....
Τρελαίνομαι στην ιδέα και μόνο της απόρριψης/εγκατάλειψης και όταν συμβαίνει αυτό πυροδοτείται μέσα μου ένας μηχανισμός εσωστρέφειας και τάσης να το χρεώνομαι σαν προσωπικό φταίξιμο, ανεπάρκεια, ανικανότητα ,συναισθήματα αναξιότητας ….
Κλείνομαι βαθειά στον εαυτό μου και βιώνω πολύ βασανιστικά συναισθήματα μέχρι και αυτοκτονικές τάσεις ενίοτε …
Γενικά είμαι εσωστρεφής και μάλλον χαμηλών τόνων ( ως προς το να εκφράζω οργή, επιθετικότητα ή ‘αγενή’ συμπεριφορά ακόμα και εκεί που φυσιολογικά θάταν .. ‘αναμενόμενη’) λόγω ‘παιδείας’ αλλά και λόγω επιλογής τις περισσότερες φορές .
Όλη αυτή η φόρτιση η σωρευμένη μέσα μου ήταν δύσκολο να βρει προς τα έξω διέξοδο ή αν κάποτε συνέβαινε τις περισσότερες φορές θάταν σε λάθος χρόνο και με λάθος τρόπο και συνήθως έτσι «έχανα τα δίκιο μου» .
Τους τελευταίους μήνες ένα γεγονός απόρριψης και ο φόβος εγκατάλειψης (από ανεξάρτητα μεταξύ τους συμβάντα) είχε αποτέλεσμα να νιώσω τόση ασφυξία και τέτοια αισθήματα «φυγής» και . «αυτοκαταστροφικότητας» οδηγώντας με παράλληλα σε κινήσεις που δύσκολα με κάνουν να αναγνωρίζω τον εαυτό μου πίσω απ΄ αυτές…( σε ‘άνισες’ και ενίοτε ‘ανορθόδοξες’ σχέσεις και συμπεριφορές, απομόνωση από τους δικούς μου γενικά, τάσεις να γκρεμίσω κάθε γέφυρα με τον ‘κόσμο’ και τις ‘αξίες’ μου … ) .
Πρόσφατα βίωσα άλλη μια απόρριψη/εγκατάλειψη με το τέλος μιας σύντομης αλλά πολύ έντονης και βιωματικά πρωτόγνωρης για μένα σχέσης.
Αυτό με έφερε σε νέα αδιέξοδα , σε σύγκρουση με τον ίδιο μου τον εαυτό, σε ενοχικά συναισθήματα ακόμα και σε αυτοκτονικές τάσεις . Τώρα βρίσκομαι σε μια ‘αφασική’ περίοδο χωρίς στόχους και διάθεση για κάθε δραστηριότητα –ακόμα και τις απόλυτα καθημερινές και αναγκαίες (π.χ. φαγητό), ενόχληση από τη μουσική , από το φως , πόνους στο στήθος και πνίξιμο στο λαιμό,αδυναμία να συγκεντρωθώ, καμία επαφή με τηλεόραση, εφημερίδες και το βασικότερο: τα βράδια , με όσο κούραση και αν έχω πέσει για ύπνο, γύρω στις 3.00 ξυπνάω και μέχρι το πρωί είμαι σε μια κατάσταση μεταξύ ύπνου/ξύπνιου.
Πριν τρείς βδομάδες , για πρώτη μου φορά , άρχισα ψ/θεραπεία . (Ψυχαναλυτική προσέγγιση)
Οι τρεις μέχρι τώρα συνεδρίες ήταν διερευνητικές , μόνο εγώ μιλάω χωρίς να γίνεται κάποιος εποικοδομητικός διάλογος που θα μπορούσε να με ανακουφίσει κατά κάποιο τρόπο . Ακόμα δε μου έχει πει πως αξιολογείται/κατατάσσεται η περίπτωσή μου, αλλά χωρίς να είμαι ειδικός στη διαφορική διάγνωση κάνω σκέψεις πάνω σ΄ αυτό και με βρίσκω μεταξύ κατάθλιψης , μεταιχμιακής διαταραχής (χωρίς εξωτερικές .. \'εκρήξεις΄), ενδεχομένως και κάτι άλλο που δε μπορώ να εντοπίσω ακόμα .
Ο τρόπος που θα δουλέψουμε μου είπε είναι δύο συνεδρίες την εβδομάδα και με ρώτησε ‘πώς περιμένω να βοηθηθώ απ αυτές’.
Αισθάνθηκα αμήχανα … δεν ήξερα τι απάντηση να δώσω …
Ρώτησα σχετικά με τον ύπνο και μου είπε απλά : Ναι αυτό είναι ένα πρόβλημα ..
(χωρίς αναφορά σε φαρμακευτική αγωγή ή έστω σε κάποιο τρόπο ‘χειρισμού’).
Μετά απ αυτό αισθάνομαι ..’ανασφάλεια’ σχετικά με το τι μπορώ να περιμένω ή με το αν αυτή η Ψ/θεραπευτική προσέγγιση είναι κατάλληλη για τη δική μου περίπτωση .
Νοιώθω πολύ άσχημα … νομίζω δε θα τα καταφέρω …. :(
