feels like we only go backwards.
Γεια σας παιδια. Χρειαζομαι πραγματικα βοηθεια. Ειμαι χαμενη. Και μου την δινει που ξαναχαθηκα μετα απο εναν χρονο χωρις ψυχιατρους,φαρμακα και λοιπες ιστοριες. Ειμαι 19 χρονων,φοιτητρια ψυχολογιας - και πολυ χαρουμενη για αυτην την επιλογη,ασχετως που ειμαι και η καλυτερη <ασθενης > ;) - Ξαναρχισαν οι κρισεις πανικου και οι ιδεοληψιες.Lets get loud,ολα μαζι. Και με κεινα και με τουτα,60ευρα για ψυχιατρους δεν διαθετουμεν. Χαπια διαθετουμεν - αν και δεν ξερουμε για ποσο ακομα-. Η ιδεοληψια μου ειναι μια κ μοναδικη και ερχεται ως επιπροσθετο συμπτωμα αγχους. Ειναι η κλασσικη ιδεοληψια < θα σκοτωσω> που σαν εκφραση επαναλαμβανεται στο μυαλο μου. Φυσικα ξερω οτι δεν ειναι αληθεια και ποτε δεν με εχει πεισει οτι αγγιζει τα ορια της πραγματικοτητας οπως μια ιδεοληψια που ειχα παλιοτερα σχετικα με τον προσανατολισμο της σεξουαλικης ταυτοτητας μου.Προφανως και η ιδεοληψια δεν θα με ενοχλουσε τοσο,αν δεν ειχα αγχος πανικου και φοβο να βγω εξω. Τι να λεμε τωρα,τα γνωστα αγνωστα σε ολους μας,αποπραγματοποιηση,αστα θεια,φοβο -ποτε θα επιστρεψω σπιτι μου,-,δεν θελω πολυ κοσμο τριγυρω μου,φοβο οτι χανω τον ελεγχο του μυαλου μου,πολλες σκεψεις κλπ κλπ.Το θεμα ομως ειναι οτι οσες φορες και αν κατρακυλησα στους πανικους,ποτε δεν ειχα την αγοραφοβια οπως τωρα. Δεν γινεται να με πιεζω να βγω εξω γιατι ειμαι ειτε λες και θα λιποθυμησω ειτε εχω ενα τρελο αγχος για το ποτε θα επιστρεψω στο σπιτι. Ξεκινησα τσιπραλεξ ( σιπραλεξ,απλα κινουμαι στο πνευμα των ημερων) που εχουμε σκοπο να τα φθασουμε στα 20 μγ. Μεχρι τωρα ειμαι στα 10 και νιωθω τα συμπτωματα να ειναι σε εξαρση. Κλαιω ολη μερα ,ευτυχως παω γυμναστηριο και ξεχνιεμαι -καμια φορα βεβαια δεν εχω το κουραγιο ουτε καν να παρω την αποφαση-,ερχεται η παρεα μου απο το σπιτι . Απλα να,νιωθω οτι βρισκομαι σε μειονεκτικη θεση. Περασα μια δυσκολη φαση ( φοιτητρια,ξαφνικη ανεξαρτησια,ξαφνικες 24 ωρες ελευθερες με μοναδικο υπευθυνο εσενα για την αξιοποιηση τους, δεν ειμαι του νταμπα ντουμπα και γενικοτερα ποτε μου δεν στερηθηκα πραγματα ετσι ωστε να ξεσπασω στην φοιτητικη ζωη-. Φυσικα και δεν ειμαι ευχαριστημενη με τον εαυτο μου,γεγονος που συμβαλλει στην οξυνση του αγχους μου. Γενικοτερα η ανασφαλεια ειναι καλο εδαφος για να ριζωσει και να αυξηθει ο πανικος ή οποιαδηποτε διαταραχη. Δεν ξερω τι ακριβως θελω να ρωτησω. Θα ηθελα τοσο την επιβεβαιωση του < Μην ανησυχεις καλο μου κοριτσι,οπως το ξεπερασες την προηγουμενη φορα,ετσι και τωρα >. Ωστοσο ολοι ξερουμε πως απαξ και μπεις στον χορο,τα ξεχνας ολα αυτα και καταστροφολογεις. Αυτην την στιγμη κλαιω ( ΟΥΑΟΥ) και σκεφτομαι οτι θα ειμαι ετσι ,οτι δεν θα ευχαριστηθω το καλοκαιρι μου,οτι θα εχω παντα τους γλυκους μου <δαιμονες > μεσα μου και γενικα θα τρωγομαι με τον εαυτο μου. Ξερω οτι πρεπει να επικεντρωθω στον τελευταιο . Και δεν ειναι θεμα εγωισμου. Αλλα οπως εχουν πει πολλοι σοφοι,αν δεν μπορεις να περασεις μονος σου χρονο με τον εαυτο σου, ειναι ολιγον τι ανησυχητικο. Ειμαι ενας ειρμος σκεψεων και δεν ξερω καν αν βγαζει κανεις ακρη. Και καθως ο καθεις βλεπει τα προβληματα του με τον δικο του προσωπικο μεγεθυντικο φακο,μπορειτε να φανταστειτε τι διαστασεις τους εχω δωσει. Θελω τις αποψεις σας σχετικα με το αντικαταθλιπτικο ( ειχα ξανακανει θεραπεια με σιπραλεξ) και γενικοτερα τι θα μπορουσα να κανω -να σημειωθει πως καθε μερα για μενα ειναι ενας <αγωνας> επιβιωσης για να αποφυγω εξοδους,καβγαδες με γονεις σχετικα με το ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΑΙ ΕΤΣΙ ΚΟΡΗ ΜΟΥ? και γενικοτερα για να την παλεψω μεχρι να ξανακοιμηθω το βραδυ. Μιζερια,μιζερια,μιζερια.Meanw hile μεσα σε ολα , παρακολουθω ειδησεις με ζαναξ :cool: Τα φιλια μου και ευχαριστω !!!
