Φοβίες και προβλήματα στον ύπνο.
Καλησπέρα και καλώς σας βρήκα και πάλι,
εδώ και λίγο καιρό παρακολουθώ το forum και έτσι αποφάσισα να γίνω μέλος και να μιλήσω ανοιχτά και για το δικό μου πρόβλημα, το είχα πολύ ανάγκη.
Λοιπόν, εν πρώτοις, θα προσπαθήσω να σας εξιστορήσω εν συντομία την ιστορία μου για να σας βάλω στο κλίμα... Σε ηλικία 8 χρονών περίπου, μετά από κινητικές δυσκολίες που έβγαζαν μάτι και πάμπολλες επισκέψεις σε γιατρούς, νοσοκομεία κλπ, οι γιατροί κάνουν τη διάγνωση ότι πάσχω από μία πολύ σπάνια (κληρονομική) μορφή μυοπάθειας-συγγενούς μυϊκής δυστροφίας, την οποία εκδήλωσα εγώ για πρώτη φορά στην οικογένεια αλλά το πρόβλημα προ υπήρχε βάσει της βιοψίας μυός και των τελικών αποτελεσμάτων που ήρθαν από το εξωτερικό.
Στην ηλικία των 10 χάνω την ικανότητα της βάδισης και ως το λύκειο ή τα πρώτα χρόνια μετά το λύκειο χάνω σχεδόν όλη τη δύναμή μου στα χέρια και το σώμα, η καθημερινότητά μου ως εκ τούτου γίνεται, από τα πρώτα κιόλας χρόνια της ασθένειας, πρακτικά δύσκολη αλλά η διάθεσή μου δεν πέφτει ως το λύκειο. Ηθικό ακμαιότατο!
Μετά το λύκειο, έναν μήνα μετά τις εξετάσεις του σχολείου, τέλη Ιουνίου-αρχές Ιουλίου του 2009, χωρίς ιδιαίτερο λόγο (υπήρχαν κάποια προβλήματα μέσα στην παρέα μου, τα οποία άρχισαν να βγαίνουν στη φόρα με αποτέλεσμα να μείνω ξεκρέμαστη από τους "φίλους" μου, που ως τότε στήριζα και ήμουν ο "συνδετικός κρίκος" αυτής της λυκοφιλίας μέχρι την ώρα που εκδηλώθηκαν) και κάποια σκέψη, και ενώ άκουγα ένα βράδυ τη μουσική μου, έπαθα μια ήπια κρίση πανικού. Άρχισα να αγχώνομαι, να πανικοβάλλομαι και να φοβάμαι...ξαφνικά. Για έναν μήνα δεν μπορούσα να καταπιώ, είχα έναν κόμπο στο λαιμό, με αποτέλεσμα να τρώω ελάχιστα και συγκεκριμένες τροφές ενώ το μυαλό μου απασχολούσαν μεταφυσικά θέματα - όλα περιστρέφονταν γύρω από τη φοβία του θανάτου! Μου πέρασε, αλλά ο φόβος παρέμεινε. Δεν έδωσα σημασία. Πέρασα στη σχολή μου και πίστεψα ότι όλα θα άλλαζαν.
Στη σχολή δεν μπόρεσα να πάω, πέρα από ελάχιστες φορές όλα αυτά τα χρόνια λόγω των αλλαγών στα δρομολόγια του Προαστιακού, τα Μετρό, τις αντικειμενικές δυσκολίες και τα οικονομικά προβλήματα που περιόριζαν τη δυνατότητα να αγοράσουμε/νοικιάσουμε ένα δωμάτιο στην Αθήνα ώστε να παρακολουθώ κάποιες μέρες της εβδομάδας τα μαθήματά μου.
Για να μην τα πολυλογώ, και ενώ στο μεταξύ συνέβησαν κάποια πολύ άσχημα πράγματα σε δυο συνομηλίκους μου (πέθαναν από σπάνιες ασθένειες, σπάνια μορφή καρκίνου και καρδιοπάθεια αντίστοιχα - με τη μια κοπέλα είχαμε έρθει πιο κοντά τον τελευταίο χρόνο, λόγω της αρρώστιας και της σχολής...) τα οποία με επηρέασαν βαθύτατα, ο φόβος του μεταφυσικού και του θανάτου γιγαντώθηκε και οι ασθένειες έγιναν η μόνιμη ασχολία μου. Η αφορμή ήταν αφ' ενός αυτά τα άσχημα συμβάντα που έλαβαν χώρα σε λιγότερο από χρόνο και αφ' ετέρου η διάγνωση ενός &@%^! που είπε ότι η πνευμονική μου κατάσταση δεν είναι η καλύτερη (η πνευμονολόγος που με παρακολουθεί από 8 χρονών και ο προσωπικός μου γιατρός, και ένας εκ των κορυφαίων νευρολόγων, έχουν αντίθετη άποψη) και η εμμονή μου να ψάξω ένα ιατρικό site για τη μυϊκή δυστροφία duchenne/και becker και να τις ταυτίσω με τη δική μου με έβαλε σ' έναν φαύλο κύκλο νοσοφοβίας και έντονης ανησυχίας που κρατάει από τις αρχές του 2012.
Μέσα σε έναν χρόνο, 2 επισκέψεις σε καρδιολόγο και άλλες ειδικότητες κατά διαστήματα, 2 υπέρηχους καρδιάς και ένα holter για τις ταχυκαρδίες μου καθώς και άλλες εξετάσεις, ακτινογραφίες κλπ, ήταν ο απολογισμός. Έκανα κάποιες απόπειρες να μιλήσω με ψυχολόγο μα όλες "ναυάγησαν"...
Και φτάνουμε στο σήμερα, τα άγχη και οι πιέσεις στο σπίτι πολλές, η μαμά η οποία πάσχει και εκείνη από σκλήρυνση κατά πλάκας και αντιμετωπίζει κινητικά προβλήματα, έχει επίσης μεγάλο άγχος για τις αρρώστιες και την καρδιά της, το οποίο μου καλλιέργησε. Τον Οκτώβριο που μας πέρασε πιέστηκα αρκετά με διάφορα θέματα, μικρά και μεγάλα, έβγαλα και χαλαζία στο μάτι και μέχρι να καλέσουμε οφθαλμίατρο μου πέρασε από το μυαλό ότι μπορεί να έχω καρκίνο αλλά ευτυχώς η σκέψη δεν παγιώθηκε και γρήγορα το ξεπέρασα...
Και ενώ όλα κυλούσαν σχετικά ήρεμα για 2 - 3 μέρες, στις 2 του Νοέμβρη δεν μπόρεσα να κοιμηθώ. Στην αρχή το απέδωσα στο ξεχαρβαλωμένο βιολογικό ρολόι μου (5 το πρωί - 5 το απόγευμα), τον καφέ στις 12 η ώρα το βράδυ και την κορτιζόνη που παίρνω εκείνες τις μέρες (Σάββατο/Κυριακή, medrol 64mg), όμως την επόμενη νύχτα πάλι δε με έπαιρνε ο ύπνος...Κοιμήθηκα 3 και 4 ώρες αντίστοιχα και μου "καρφώθηκε" η ιδέα ότι το μεσημέρι και να προσπαθούσα να κοιμηθώ δε θα τα κατάφερνα, πράγμα που έγινε.
Άρχισα να μπαίνω σε διάφορα ιατρικά και μη site στο διαδίκτυο και έπεσα πάνω σε μια αρρώστια ονόματι θανάσιμη οικογενειακή αϋπνία (κακοήθης αϋπνία - μπορεί να μην προκληθεί από κληρονομικά αίτια, αλλά από μόλυνση), τί το ήθελα, από εκείνη τη στιγμή κάθε μέρα το σκέφτομαι & έχασα και τον ύπνο μου!!...
Με ανησυχεί πολύ η σκέψη ότι για πρώτη φορά στη ζωή μου με απασχόλησε, χωρίς ιδιαίτερη αφορμή, ένα θέμα που ΠΟΤΕ δε με είχε απασχολήσει και που δε φανταζόμουν ότι θα με απασχολήσει. Ο ύπνος μου κυμαίνεται γύρω στις 3 - 10 ώρες (αναλόγως πόσο έχω κοιμηθεί την προηγούμενη ημέρα - μπορεί να κοιμηθώ 3 - 4 μέρες σερί 4ώρα) και είναι ΠΑΝΤΑ διακεκομμένος (με πρώιμες αφυπνίσεις, αδυναμία να ξανακοιμηθώ ή να κοιμάμαι μετά από 2 - 3 ώρες όταν έχει ξημερώσει πια / αδυναμία να κοιμηθώ πριν τις 3 - 4 το πρωί). Δοκίμασα να κόψω τον καφέ και άρχισα να πίνω χαμομήλι, αλλά δεν είδα διαφορά. Την πρώτη εβδομάδα κοιμόμουν σχετικά γρήγορα και εύκολα, στη 1 - 2 η ώρα, αλλά όσο το καλλιεργούσα μέσα μου τόσο εντεινόταν το πρόβλημα. Στιγμή τη στιγμή, ώρα την ώρα, μέρα τη μέρα, περιμένω να πάθω κρίσεις πανικού ή κάποιο άλλο σύμπτωμα που να προδίδει ότι είμαι του θανατά.
Κάλεσα ψυχίατρο,η διάγνωση ήταν ήπια κατάθλιψη και επίμονη νοσοφοβία. Eπισκέφτηκα και το νευρολόγο μου. Mε διαβεβαίωσαν ότι χαίρω άκρας υγείας, ο δεύτερος δε σχεδόν με "δούλεψε" μέσα στα μούτρα μου, αλλά εγώ παρ' όλα αυτά δεν έγινα καλά. Είχα και γκρίνια από τον πατέρα μου, σε απελπιστικό βαθμό όμως, για τις ψυχοθεραπείες και τα χρήματα, σε σημείο να κλαίω και να μην ηρεμώ με τίποτα.
Πιο πολύ απ' όλα με ανησυχεί που ανησυχώ για ένα θέμα που δεν πίστευα ποτέ ότι θα με απασχολήσει και ας μην έκανα τον καλύτερο ύπνο και ας είχα ηλίθια ωράρια ύπνου/ακανόνιστες ώρες ύπνου. Τρέμω στην ιδέα ότι μπορεί να ελαττωθούν ή μπορεί να πάθω κάτι εν αναμονή ενός μεγάλου ταξιδιού στο εξωτερικό που περίμενα χρόνια, αλλά ποτέ δεν πίστευα ότι θα το κάνω.
Διαγνώσθηκα, επίσης, πρόσφατα πριν 2 εβδομάδες με ήπιο (υποκλινικό) υποθυρεοειδισμό, ενώ πριν 2 μήνες παράλληλα με τα προβλήματα του ματιού/και του ύπνου ξεκίνησαν και τα προβλήματα της έμμηνου ρύσεως....
(συνεχίζεται...)
