ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ

Καλησπερα. Εχω μεγαλο προβλημα με τον πατερα μου εδω και χρονια. Εχω και εναν αδερφο ιδιας ηλικιας που περασε τα ιδια οταν ειμασταν μικροι και μας μαλωνε ο πατερας μας. Για οποιοδηποτε μικρο λαθος ακομη και απροσεξια μας εκανε να αισθανομαστε πολυ ασχημα ειτε κοιταζωντας μας με θυμωμενο επικριτικο βλεμμα ειτε τραβωντας μας τα αυτια ή δινοντας μας σφαλιαρα. Οταν ειμασταν πολυ μικρα. Γυρω στα δυο,η μανα μας δουλευε την ημερα και ο πατερας μας την νυχτα. Οποτε μας προσεχε ο πατερας μεχρι να ερθει η μητερα μας. Δυο χρονων εμεις. Κλαιγαμε και φωναζαμε επειδη θελαμε να φαμε ή καποια αναγκη τελωσπαντων και μερικες φορες ο πατερας μας μας αφηνε για πολυ ωρα μεχρι να σταματησουμε χωρις να κανει καποια κινηση να μας βοηθησει. Πιστευε οτι ετσι θα μαθαιναμε να ειμαστε καλα παιδια. Δυο ετων! Και προσφατα ακουσα οτι αυτου του ειδους η πραξη κανει τα παιδια ανασφαλη οταν μεγαλωσουν. Θυμαμαι να σπαμε καταλαθος ποτηρια ή πιατα και να μας κοιταει με μισος λες και καναμε κατι τραγικο. Μας εκανε να νιωθουμε οτι ηταν πολυ κακο. Ή καναμε μια σκανταλια και μας εδερνε. Οχι πολυ. Αλλα περισσοτερο οταν μας μιλουσε μας μειωνε και μας εκανε να νιωθουμε χαλια. Ετσι οπως περνουσαν τα χρονια γιναμε πολυ ανασφαλεις και κοτες. Θυμαμαι παλια ουτε να ζητησω τσιχλα απο περιπτερο δεν μπορουσα. Και παντα ακομη και τωρα νιωθα τυψεις και φοβια αν δεν κανω κατι που θελει ή δεν ερθω στην δουλεια . Οπου τον βοηθαμε. Δεν ξερω τι να κανω. Ποτε δεν εχω μαλωσει μαζι του ή εχω πει τα παραπονα μου. Και εξαρτομαι ακομα οικονομικα απο αυτον και φοβαμαι παραπολυ να παω να ζητησω δουλεια οπουδηποτε. Φοβαμαι να σταματησω και την σχολη. Νιωθω κενος μεσα μου. Και οποτε ειναι να γινει κατι που δεν αρεσει στον πατερα μου τρεμω. Τα εχω και με μια κοπελα εδω και τρια χρονια σχεδον αλλα οσο και να αγαπιομαστε δεν μπορω να παραβλεψω την φοβια που νιωθω για τον πατερα μου. Ρωτηστε με κιαλλες πληροφοριες αν θελετε. Εχει και συνεχεια το θεμα. Απλα θελω να δω πως φαινεται και σε σας μεχρι εδω.

Ενταξει εμενα δε μου φαινονται τραγικα ολα αυτα ειναι σκληρα ναι μεν αλλα δεν ειναι τραγικα κι εγω μεγαλωσα με σκληρο τροπο ενταξει δε παθαμε κ τιποτα εγω πρωσοπικα εχω αντιμετωπισει προβληματα μεχρι τωρα που αλλοι ουτε γνωριζουν οτι υπαρχουν κ τι εγινε εγω αυτο που καταλαβα οτι καποιοι μεγαλωνουν με παραμυθια αλλοι πιο σκληρα συνηθωσ με τη φτωχεια παει συνηθωσ δε ξερω σιγουρα

Σε καταλαβαινω απολυτα οσο δεν παει...δυο μικρα αγορακια να φοβουνται...εμεις δυο μικρα κοριτσακια να φοβουνται την μανα μας εμεις....ακομα και τωρα που ειμαστε 50 και 52 φοβομαστε την μανα μας που ειναι 82! Το εχω συναντησει και αλλου αυτο η δικη σας μανα τι κανει γι αυτο για τον δικο μου πατερα δεν θελω να σχολιασω εφοσον εχει πεθανει θυμα υπηρξε και αυτος και εγω βγηκα πολυ ανασφαλης αλλα με τα χρονια το ξεπερασα βεβαια τωρα δεν την φοβαμαι οσο παλια διοτι δεν κανει φασαριες οπως εκανε...βεβαια τις φασαριουλες της τις κανει προσφατα εκανε φασαρια στην αδελφη μου με το που πατησε το πιδι της απο την Γαλλια εκει μενει και δεν μου μιλουσε για 3 μηνες επειδη πηρα το μερος της αδελφης μου...τωρα επι της ουσιας θα μαθεις να ζεις μ αυτο και να ξερεις οτι αυτοι οι ανθρωποι..δρν ειναι στα καλα τους...ποτε δεν μπορεις να συνενοηθεις και επισης οτι αθτοι οι ανθρωποι ειναι πολυ δυστυχισμενοι κατι που ουτε οι ιδιοι δεν γνωριζουν περισσοτερο ειναι να τους λυπασαι παρα να τους φοβασαι

Οτι δεν ειναι στα καλα τουσ ειναι σιγουρο αλλα αυτοι σε μεγαλωσανε οποτε δεν μπορεισ να τουσ αλλαξεισ

η παλια φουρνια του κλασσικου ελληνα μπαμπα, μονο που υπήρχε πάντα μια μανα εκει γυρω να αντισταθμίσει καπως τα πραγματα. ..του σκασε βαρυ να προσπαθει να μεγαλωνει μονος του στην ουσια 2 παιδια..και δεν ηξερε πως να το κανει προφανως.
πάμε στο σημερα ομως...τι ειναι αυτο που θες να κανεις και σε εμποδιζει ο φοβος σου για τον πατερα σου? λογικα εισαι γυρω στα 20 ..σωστα? η σχολη σου που κολλαει σε ολο αυτο?

να σαι σιγουρος οτι ατομα στη ζωη σου θα ερθουν παρα τα προβληματα που αντιμετωπιζεις αλλα υπαρχει μεγαλη πιθανοτητα να μη μπορεις να συνενοηθεις με αυτα αφου εχοντας παρομια βιωματα θα φοβουνται να πλησιασουν τον οπιονδηποτε κ αυτο μπορει να σε οδηγισει σε πληρη αδιεξοδο οσον αναφορα την επικοινωνια.
δε ξερω αν θα καταφερεις να βρεις εναλακτικες λυσεις πανω σε ολο αυτο ειναι πολυ πιθανο να μη θελεις να σταθεις σε ανθρωπο κ πηγαινεις απο τη μια στην αλλη οπως λεμε απο τον αννα στον καιαφα αλλα αν τελικα υποχωρισεις στους φοβους σου αυτο θα καταληξει σε φιασκο ολικης...
αν πιστευεις οτι πρεπει να κανεις κατι μαλον αυτο θα ειναι να βρεις τροπο να συνενοηθεις με τους αλλους αν αυτο δε γινει στο τελος δεν αποκλειεται να αναγκαστεις να τους λες ψεματα μη μποροντας να βρεις λυση πανω σε αυτο..
εγω πιστευω οτι αν θα τα καταφερεις η οχι θα εξαρτηθει απο την επιμονη σου να βρεις εναλακτικες λυσεις μπορει στο τελος να καταληξεις στο συμπερασμα οτι το να επιμενεις ειναι μονοδρομος αλλα αν κανεις πισω απλα θα επισκευτεις τελικα καπιο ψυχολογο..
αυτα καλη τυχη...

Ευχαριστώ πολύ παιδιά για τις άμεσες απαντήσεις σας.

Elis, ξέρω ότι υπάρχουν και καλύτερα και χειρότερα εκεί εξώ αλλά όπως λέω και στους φίλους μου το θέμα μου είναι μια βρω μια λύση. Δυστυχώς δεν βοήθαει να συγκρίνω γιατί για μένα είναι πρόβλημα. Σκέψου το εξής για να καταλάβεις πως το σκέφτομαι: π.χ. έχω να λύσω ένα μαθηματικό πρόβλημα. Και μου δίνει κάποιος ένα δυσκολότερο και ένα ευκολότερο πρόβλημα για βοήθεια. Δυστυχώς δεν μπορούν να μου δώσουν την απάντηση. Χρειάζομαι κάποιον να με βοήθησει για την λύση του συγκεκριμένου προβλήματος. Γιατί για μένα είναι πρόβλημα, για άλλον μπορεί να είναι κάτι χειρότερο ή καλύτερο. Το θέμα είναι ότι με πάει πίσω στην ζωή. Το μεγαλοποιώ. Το ξέρω αυτό. Αλλά έτσι είναι τα πράγματα.

Rea, είμαι στα 22. Η μάνα μου είναι ψυχάρα. Άν δεν ήταν εκείνη, θα είχαμε πιθανότατα αυτοκτονήσει. Και το έχω προσπαθήσει αρκετές φορές, και ο αδερφός μου. Αλλά ευτυχώς θέλω να ζήσω και φοβήθηκα να το κάνω. Η αλήθεια είναι όμως, μετά στην εφηβεία μας ήταν εκεί και η μάνα μας και όποτε συζητάμε μας το λέει: "Έκανα βλακεία που δεν σας υποστήριζα περισσότερο όταν ο μπαμπάς σας μάλωνε. Και καθόμουν χωρίς να κάνω τίποτα. Και μετά μόνο ερχόμουν να σας πάρω αγκαλιά ενώ μπορούσα να κάνω κάτι περισσότερο" Δεν με νοιάζει αν έκανε λάθη. Γιατι καταλαβε ότι κάποιες κινήσεις της δεν ήταν κατάλληλες τότε και δεν το ήξερε. Και να μην ζητούσε συγγνώμη όπως κάνει συνέχεια όταν αναφέρεται το θέμα, δεν θα είχα πρόβλημα. Δείχνει με τις πράξεις της τα τελευταία χρόνια πόσο μας αγαπάει. Κάθε μέρα. Συγγνώμη που φλυαρώ απλά για να έχει είκονα όποιος το διαβάσει ποιές είναι πάνω κάτω οι συνθήκες. Ο πατέρας μου όντως δεν ήξερε πώς να μας μεγαλώσει. Αλλά θυμώνω τόσο πολύ που ήταν τόσο σίγουρος για τον εαυτό του ότι θα μας μεγαλώσει σωστά με αυτόν τον τρόπο. -Γονείς δεν γεννιόμαστε, γινόμαστε- οπότε από την στιγμή που γινόμαστε γονείς πρέπει να μάθουμε και πως να το κάνουμε. Δυστυχώς πολλοί άνθρωποι δεν ζητάνε βοήθεια, συμβουλές και καθοδήγηση γιατί πιστεύουν ότι τα ξέρουν από την αρχή και ότι δεν είναι ανίκανοι ώστε να ζητήσου να συμβουλές. Και είναι πανέξυπνος άνθρωπος ο πατέρας μου. Είναι καλός άνθρωπος αλλά είναι ξεροκέφαλος και εγωιστής πάραπολυ. Δεν δέχεται κάτι πέρα από το δικό του. Και τώρα που είναι στα 56 είναι ακόμα πιο δύσκολο να αλλάξει.
Rea, αυτό που θέλω είναι να βρω μια λύση. Να μην τον φοβάμαι πια. Να μην εξαρτώμαι συναισθηματικά από αυτόν. Και δυστυχως ή ευτυχώς θα με βοηθήσει και στην κοινωνική μου ζωή, γιατί έχω μεγάλο κοινωνικό αγχος. Να μην είμαι πια κότα. Να φτιάξω την ζωή μου γιατί ακόμη είμαι στον αέρα. Δεν έχω καταφέρει και πολλά γιατί νιώθω ένα συναίσθημα λυπης, απαισιοδοξίας κάθε φορά που κάνω κάτι που θέλω. Θέλω να ξυπνάω και να νιώθω ότι η μέρα είναι για μένα. Κιας δουλεύω 12ωρα όπως έκανα κάθε ημέρα που δεν είχα σχολή ή το καλοκαίρι στο γραφείο το πατέρα μας. Έχω πάρει μια μικρή γεύση της δουλειάς. Απλά θέλω να μην ειμαι κότα πια... Να το πολεμήσω αυτό που με έχει κάνει να νιώθω και μέτα να πολεμήσω για την ζωή μου. Θέλω να πάρω τα "όπλα" μου. Με έχει αφήσει με μια "σφεντόνα" μόνο. Για την σχολή που με ρωτάς το ζήτημα είναι ότι μπορώ να τα καταφέρω στα μαθήματα της σχολής αλλά τρέμω στην ιδέα της πρακτικής άσκησης και μετά να βγω έξω. Γενικά τρέμω να μην έχω σιγουριά. Είναι πολύ εύκολο να ξέρεις ότι θα πας να κάτσεις σε μια καρέκλα και θα φύγεις με σημειώσεις απλά καιι θα πας να διαβάσεις και άλλο η πρακτική άσκηση. Και μόνο που θα πρέπει να συνεργαστώ με ανθρώπους φοβάμαι.

Pavlina, πιστεύω ότι κάλυψα κάποιες απορίες σου με τα παραπάνω. Η μάνα μας όπως κατάλαβες ένιωθε ανίσχυρη τότε. Και ο πατέρας μου δεν το χειριζόταν καθόλου σωστά. Παράδειγμα, θυμάμαι που είχαμε σπάσει ένα τζάμι. Καταλάθος κιόλας. Αλλά ο πατέρας μας θύμωσε πάραπολύ και άρχισε να μας κατακρίνει. Και τότε η μάνα μου πήγε να φωνάξει να του μιλήσει και άρχιζε ο πατέρας μου να την φωνάζει και να λέει: "Εσύ το πάιζεις συνήγορος τώρα; Με τα παιδιά μιλάω!" Και δεν την άφηνε να μιλήσει. Και μετά που μας έστελνε στα δωμάτια ερχόταν και μας έπαιρνε αγκαλιά και μας ηρεμούσε. Πιστεύω από την μια ότι ήταν λάθος χειρισμός και της μάνας μας σε αυτές τις περιπτώσεις. Γιατί μάθαμε να εξαρτώμαστε από άλλους. Από την άλλη δεν ήξερε τότε. Τώρα δεν ξέρω πως το βλέπετε εσείς το θέμα. Και όπως και η μητέρα σου Pavlina , έτσι και ο πατέρας μας αντιδράει με τον μικρό αδερφό μου. Επείδη είναι πιο ευέξαπτος και του έκανε λιγό χειρότερα πράγματα πολλες φορές μαλωνουν και μετα ο πατέρας μου δεν του μιλάει για μέρες.

Ευχαριστώ πάραπολυ για τις απαντήσεις σας. Αν θέλετε κιάλλες πληροφορίες για το θέμα μου ρωτήστε με.

αν θες να τα βγαλεις περα ψαξε οτιδηποτε εχει σχεση με επικοινωνια παντως καιρου γιατι ο εγκεφαλος σου θα περασει απο 40 κυματα..
εσυ αρσενικος εισαι η θυλικη? για να ξεχωρισουμε κ τους θυλικους απ τους ασενικους δηλ...

Σασ εσπασε το τσαμπουκα απο μικρουσ αντι να σασ ενθαρυνει εκανε το ακριβωσ αντιθετο
Αυτο εχει τα καλα του εχει κ τα κακα του ασ πουμε εμενα μου σπασανε το τσαμπουκα για να μην κανω μαλακιες υστερα απο αυτα που ειδα εγω εγκρινω αυτο τον τροπο ειναι σκληροσ αλλα εχει κ τα καλα του για ξαναδεστον λιγο γιατι καλοσ μου φαινεται κι εγω το ιδιο θα κανα γι αυτο δε θα κανω παιδια

Αυτο ειναι το παλιο συστημα κι αυτο παιδια βγαζει οσοι ειμαστε
Με αυτο το συστημα θα καταλαβετε καποια στιγμη οτι οι αλλοι ειναι πουθεναδες
Οταν ωριμασετε θα το καταλαβετε οτι κι αυτο καλο ειναι γιατι η ζωη εχει δυσκολιεσ κ προβληματα
Δεν ειναι ολα ροδινα οποιοσ νομιζει οτι ειναι ολα ροδινα κοιμαται υπνο βαθυ
Τη στιγμη που λεσ ειναι ολα καλα εκεινη τη στιγμη κοιμασαι οπωσ τα ακουσ πεφτεισ για υπνο με τα ματια ανοιχτα

Αυτα στα λεω για να καταλαβεισ πωσ ηταν οι αντρεσ παλια μπασ κ τον αγαπησεισ
Τωρα ειναι ολοι ποδηλατα κ αχρηστοι τον πιο καλο να παρεισ αχρηστοσ θα σ βγει
Τουσ μεγαλωσαν με παραμυθια

αλεξανδρος_77 τι εννοεις; αγορι είμαι. τι εννοεις στο τελευταιο μυνημα σου;

θα καταλαβεις αργοτερα οταν κανεις σχεση απλα εγω προσωρησα τους δεικτες του ρολογιου λιγο πιο μπροστα...

Quote:

---

Originally Posted by αλεξανδρος_77

θα καταλαβεις αργοτερα οταν κανεις σχεση απλα εγω προσωρησα τους δεικτες του ρολογιου λιγο πιο μπροστα...

---

Τι ενοης καλε? Δλδ εγω που ειμαι γυναικα θα γινω αντρας? Εαν ναι ποτε ? ( να ξερω ν μην μεινω εγκυος δλδ οχι τπτ αλλο)

Τωρα η κατασταση σου εχει βελτιωθει καθολουβμε το περασμα του χρονου η μενει στασιμη ? Η μητερα σου εχει μιλησει στο πατερα σου? Οταν ενοης φοβασε εγω καταλαβα οτι φοβασε γενικος οχι μονο τον πατερα σου ισχυει αυτο η τα μπερδεψα?

Που σπουδάζεις;

give yourself a break! ..εισαι μονο 22 χρονων... η καρδια σου βρισκεται στο σωστο σημειο, εχεις αναγνωρησει το προβλημα και αν το βαλεις στοχο, θα καταφερεις να το αντιμετωπίσεις στην ωρα που θα εισαι ετοιμος... πιστεψε στο μυαλο σου!!!!

Πως μπορω να το κανω; :( Με συμβουλεψαν να παω σε ψυχολογο ή συνεδρια αλλα μου ειπαν οτι θα παρει καιρο. Εχετε καμια συμβουλη;

Καλα σε ειπανε θελει γιατρο η εμπειρο ψυχολογο αυτο ειναι μια προσεγγιση η αλλη ειναι με φαρμακα κ συνεδρια
Η αλλη ειναι με καλουσ φιλουσ κι η αλλη ειναι με καλο αντρα αυτα υπαρχουν κι αμα θεσ στα αναλυω με ιστοριες

Quote:

---

Originally Posted by DOPUTGREG

Πως μπορω να το κανω; :( Με συμβουλεψαν να παω σε ψυχολογο ή συνεδρια αλλα μου ειπαν οτι θα παρει καιρο. Εχετε καμια συμβουλη;

---

εγω δεν πιστευω οτι χρειαζεσαι ψυχολόγο...αν ομως νιωθεις οτι το χρειαζεσαι καντο... εχεις ενα μεγαλο εμπόδιο στην ζωη σου και ειναι λογικο να φοβασαι...δεν εχεις κατι "στραβο" εσυ..οι γονεις σου φταινε ...οχι εσυ... και ειναι τοσο υγιές να θελεις να πεταξεις με τα φτερά σου, που ο μπαμπουλας δεν καταφερε να στα κάψει... πολλοι στη θεση σου απλα θα το εβλεπαν φυσιολογικο, θα εσκυβαν το κεφαλι και θα εκαναν τα πάντα για να μην αντιμετωπίσουν την αληθεια...εσυ ομως ειχες τα κοτσια να δεις το τερας που γεννηθηκε απο τα λάθη της οικογενειας σου και εισαι μονο 22 χρονων.

καθημερινα μπαινουν 20χρονα παιδια εδω μεσα και το προβλημα τους ειναι που δεν μπορουν να ξαναμπουν στην μητρα της μαμας τους, ανικανοι να παλεψουν για την ζωη..αποφασισμενα να ηττηθουν...κανονικα και εσυ ενα απο αυτα τα παιδια θα επρεπε να εισαι... αλλα οχι..εσυ θες να πατησεις στα πόδια σου και να απογαλακτιστεις.ειχα και εγω αυταρχικο πατερα...ξερω την μαχη που πρεπει να δωσεις ... και τον αγαπαω οσο και εσυ ... θα ηταν τοσο ευκολο αν τουλαχιστον τους μισουσαμε ε?.. αν οχι σημερα... καποια στιγμη θα το βρεις το κουραγιο και θα τον αντιμετωπίσεις... αν θυμασαι μονο... οτι τιποτα απο ολα αυτα δεν ειναι δικό σου φταιξιμο...και οτι εσυ δεν εισαι το προβλημα.

το ξαναλέω εμπιστευσου το μυαλο σου, μην περιμενεις ετοιμες απαντησεις δεν υπάρχουν στο ραφι , πρεπει να φτειαξεις εσυ την απαντηση :)

Μονη σου θα την βρεισ την ακρη σου μαγικα δεν κανουν οι γιατροι ουτε τα φαρμακα δυστηχωσ

Είσαι πάντως σε καλό δρόμο. Γιατί έχεις νηφάλια σκέψη. Καταλαβαίνω απολύτως το ζήτημα σου. με τον καιρό θα βελτιωθεί πάρα πολύ, ειδικά αφού σε ενδιαφέρει και σε απασχολεί να το λύσεις (φαντάσου οτι άλλοι όχι μόνο δε το καταλαβαίνουν, αλλά εγκρίνουν και τον πατέρα τους και λένε έτσι πρέπει, και το κάνουν στα παιδιά τους)
Αυτό που έχω να σου πω εγώ είναι οτι ο πατέρας σου είναι ένας μαλάκας. Σαν τους υπόλοιπους μαλάκες που βλέπουμε γύρω μας. ε, κάνουν παιδιά και αυτοί. Όταν με τον καιρό θα απεμπλακείς συναισθηματικά, τότε μόνο θα μπορέσεις να τον ξαναδείς σαν έναν ξεχωριστό άνθρωπο που δε σε επηρεάζει και ίσως τότε να τον αγαπήσεις αλλιώς. Αλλά δεν έχει σημασία το τότε. Ούτε είσαι υποχρεωμένος να τον αγαπήσεις.
Κάνε μικρά βήματα, και βάζε μικρούς στόχους προς αυτή την πολύ σωστή κατεύθυνση που πηγαίνεις. Π.χ. βάλε στόχο να γραφτείς κάπου για ένα χομπι που θα έχει ακόμα μερικά άτομα.

επίσης σίγουρα η συζήτηση με ψυχολόγο βοηθάει, γιατί αυτός ακούει ανθρώπους με το ίδιο ακριβώς ζήτημα εδώ και πολλά χρόνια συνεχώς! οπότε και μόνο από εμπειρία, ξέρει τα μοτίβα που θα έχει η σκέψη σου, και θα σε απεμπλέξει. Μην πας σε κανέναν άσχετο όμως

Τριλα γιατι εμεισ καλοι ειμαστε ρε συ εγω προσωπικα μεγαλωσα πολυ αναποδα κ πιστευω ειναι δυσκολα τα πραγματα για μενσ οσον αφορα τισ σχεσεισ μου τελοσ παντων εγω νομιζω κι εμεισ φταιμε

Ευχαριστώ πού παιδιά. Αυτή η συζήτηση με βόηθησε αρκετά. :)

Εφόσον εξαρτάσαι οικονομικά απ' το φάδερ, δεν είναι καλή ιδέα να κάνεις κάποια τολμηρή κίνηση.

Quote:

---

Originally Posted by elis

Ενταξει εμενα δε μου φαινονται τραγικα ολα αυτα ειναι σκληρα ναι μεν αλλα δεν ειναι τραγικα κι εγω μεγαλωσα με σκληρο τροπο ενταξει δε παθαμε κ τιποτα εγω πρωσοπικα εχω αντιμετωπισει προβληματα μεχρι τωρα που αλλοι ουτε γνωριζουν οτι υπαρχουν κ τι εγινε εγω αυτο που καταλαβα οτι καποιοι μεγαλωνουν με παραμυθια αλλοι πιο σκληρα συνηθωσ με τη φτωχεια παει συνηθωσ δε ξερω σιγουρα

---

elis δεν έχουν όλοι τις ίδιες άμυνες.Άλλοι είναι πιο ευαίσθητοι,άλλοι πιο σκληροί και τα σχετικά.

Quote:

---

Originally Posted by kerasi

Εφόσον εξαρτάσαι οικονομικά απ' το φάδερ, δεν είναι καλή ιδέα να κάνεις κάποια τολμηρή κίνηση.

---

Μα εκει παταει ο πατηρ , στο οικονομικο , κι εγω ειχα καποιο φοβο απεναντι στον πατερα μου , ειναι ψαρωτικος τυπος , οταν αρχιζε την καρριερα του , στο Καμερουν , 25 ετων , κοιμοταν μενα 45αρι κατω απο το μαξιλαρι ............τι να του πεις ενος τετοιου ανθρωπου ..................μεχρι που μια μερα μεξενευρισε , ειμαι και γεροδεμενος , και τον επιασα με το ενα χερι κεφαλοκλειδωμα , λαιτ , αλλα απο τοτε αλλαξε απεναντι μου ......................και ο Αγιος , φοβερα θελει .................

Θέλω να σας πω και πως είναι η κατάσταση τώρα.

Τον δεκέμβριο αυτόν που μας πέρασε, ο αδερφός μου ξέσπασε μια μέρα στον πατέρα μου. Τα έβγαλε όλα από μέσα του. Ότι κρατούσε τόσο καιρό. Στην αρχή ο πατέρας μου θύμωσε και πήγε να σηκώσει χέρι και ο αδερφός μου του είπε: "κάντο, λες να με πονέσει; αυτό δεν είναι τίποτα όταν είχα σπάσει το πόδι μου όταν ήμουν εφτά." Το πόδι του αδερφού μου υπέστη ολικό κάταγμα και για μήνες ήταν σε γύψο που κάλυπτε και το άλλο πόδι για στήριξη και ασφάλεια. Οπότε δεν μπορούσε να σηκωθεί από το κρεβάτι και να ήθελε. Και τις πρώτεσ εβδομάδες δεν μπορούσε να κοιμηθεί από τον πόνο. Μεγάλη ζημια. Τεσπα. Μου είπε πρόσφατα ο αδερφός μου ότι όταν το είχε στο γύψο μια μέρα ο πατέρας μου τον βάρεσε στο σπασμένο πόδι. Και κυρίως για αυτό του κρατούσε περισσότερα. Επιπλέον, εγώ ήμουν πιο μαζεμένος και υπάκουος, ενώ ο αδερφός μου λόγω αυτής της εμπειρίας και γενικά ήταν πιο αντιδραστικός με αποτέλεσμα να τον μαλώνουν περισσότερο. Είχε πιο πολύ τσαγανό απο μενά για αυτο και μάλωσε αρκετες φορέσ με τον πατέρα μου.

Τα τωρίνα γεγόνοτα τώρα. Νομίζω ήταν στις 27 δεκεμβρίου 2015. Ναι τότε κυριακή ήταν. Τότε λοιπόν το πρωι μπήκε στο δωμάτιο του ο πατέρας μας και τον ρώτησε γιατί τελευταία τον αποφεύγει και άρχισε να τα βγάζει ο αδερφός μου όλα από μέσα του. Ότι δεν θελει να τον φοβαται αλλά θέλει να τον αγαπήσει. Ότι υπήρχε κάποια στιγμη που ενιωθε λες και τον μισούσε. Δεν μιλήσαμε ποτέ πολύ αναλυτικά με τον αδερφό μου για αυτό γιατί ετσι και αλλιώς μέσα στα νεύρα του ήταν και δεν θυμάται τα πάντα. Τέσπα. κατα την διαρκεια της συζητησης ο πατέρας μου στην αρχή τσατίστηκε πολύ και πήγε να του σηκώσει χέρι όπως σας είπα πιο πάνω αλλά στην συνέχεια άρχισε να ηρεμεί και να διαπιστώνει αυτά που έλεγε ο αδερφός μου και στο τέλος μόνο που δεν έκλαψε. Του είπε του αδερφού μου ότι έτσι έμαθε και ότι ο πατέρας του δεν ήταν σαν πατέρας κοντά του. Και μετά αγκαλιαστήκαν και ο αδερφός μου βγήκε βόλτα έξω και με πήρε τηλέφωνο. Μου είπε την κατάσταση και πόσο καλά ένιωσε επιτέλους. Και ότι είχε βρει πολύ την αυτοπεποίθηση του.

Εγώ από τον απρίλιο μένω με την κοπέλα μου σε μια γκαρσονιέρα των γονιών της. Στην ιδία οικονομική κατάσταση που ήμουν και στο σπίτι των γονιων είμαι απλά υποτίθεται ότι μένω σε άλλο σπιτι. Μόνο αυτό δηλαδή άλλαξε. Τεσπα. Τις δυο εβδομάδες των χριστουγέννων τώρα. Την δευτέρα 28 μέχρι την τετάρτη 30 δεν πάτησα τον πόδι μου στο γραφείο. Εκείνες τις ημέρεσ μπήκα σε αυτό το φόρουμ και σας έγραψα το πρόβλημα μου. Απλά αναφέρθηκα πιο γενικά για να δω πώς το βλέπουν κιαλλοι ανθρώποι το πρόβλημα μου και να μπορεί να βρεθεί κάτι απο τις συζητησεις. Δεν πάτησα στο γραφείο γιατί φοβόμουν τον πατέρα μου. Φοβόμουν πως θα είναι τα πράματα από δω και πέρα. Ήμουν 80% σίγουρος ότι είχε καλυτερέψει το θέμα αλλα το υπόλοιπο ποσοστό το έτρεμα. Τελίκα μετά απο τρεις μέρεσ ποτού και φόβου και κλάματος, η κοπέλα μου ανυσήχυσε που με είδε έτσι, είχα βγάλει το παιδι από μέσα μου. Δεν ήθελα τόσα χρόνια ανυσηχίας και φόβου να είναι μάταια. Ούτε ο αδερφός μου πήγαινε. Μου έλεγε γιατί μετα απο τόσα χρόνια ήθελε να ασχοληθεί με τον εαυτό του επιτέλους χωρίς να νιώθει κάτι βαρύ μέσα του.

Τελικά την πέμπτη 31 δεκ. πήγα για να τους δω κιόλας την τελευταιά μέρα του 2015. Με τα χίλια ζόρια. Ο πατέρας μου στην αρχή δεν μου μιλούσε καθόλου στην δουλειά. Μόνο αν χρειαζόταν κάτι. Και όταν μου μιλούσε μιλούσε απότομα. Στο τέλος της πολλής δουλειάς μπροστά μου μου πέταξε 100 ευρώ στον πάγκο εργασίας πολύ απότομα χωρίς να πει τίποτα ή να να με κοιτάξει. Πληγώθηκα πολύ. Ήμουν φορτωμένος γενίκα και πλη΄γωθηκα με τον τρόπο του. Τουλάχιστον να μην μου άφηνε λεφτά. Επείδη θα φεύγαν στο χωριό για το τετραημερο και για δώρο χριστουγέννων για την δουλειά που έκανα. Και έπειτα έφυγε από το γραφείο και ήμουν με την μάνα μου ακόμη μια ώρα μέχρι να κλείσουμε. Και άρχισα να παραπονιέμαι και να κλάιω για όλα. Της είπα να του τα δώσει πίσω τα λεφτά. Αλλά μου είπε ότι θα τα κρατήσει όποτε τα χρειαστώ και ότι να μην του τα έδινα πίσω καλύτερα. Τεσπα. Μιλήσαμε λίγο με την μάνα μου.

Στην αλλαγή του χρόνου στις δώδεκα μας πήρε τηλέφωνο η μάνα μου για να μας πει χρόνια πολλά, καλή χρονια αλλά ο πατέρας μου ούτε στον αδερφό μου δεν είπε τίποτα. Οπότε πληγώθηκα και πάλι. Ήλπιζα τουλάχιστον να μας πει καλή χρονιά. Δεν μας μίλησε καν. Και η μάνα μου με ρώτησε στο τηλέφωνο την επόμενη μέρα γιατί δεν του είπαμε εμείς. Με καλό σκοπό το ρώτησε εννοείται. Και της εξήγησα ότι φοβόμουν και ότι εγώ δεν εχω το πρόβλημα. Ο πατέρας μου απο την πέμπτη φερόταν απότομα. Εγώ φερόμουν κανονικά.

Την κυριακή

Από την δευτέρα 4 Ιανουαριου 2016 και πέρα πήγα 2 ή 3 φορές μόνο μέχρι σήμερα στο γραφείο. Δεν μου μιλάει καθόλου. Την πρώτη φορά που χαιρέτησα όταν πήγα μου είπε ένα ξερό και σκληρό γεια σου. Και δεν μου μιλούσε ουτε με κοιτούσε καθόλου. Ένιωσα χάλια. Πολύ χάλια. Και ην δευτερη φορά δεν με χαιρέτησε καν. Μου είπε επιθετηκά χωρίς να με κοιτάει πάλι : “ χτύπα (σάρωσε τα barcodes) τα υπόλοιπα μέσα ( στο σύστημα).” Και πάλι το ίδιο δεν με κοίταξε ούτε μου μίλησε καθόλου. Και έκανε ψιλοεκνευριστικές κινήσεις στην δουλειά του. Την πεμπτη 14/1/16 ήταν αυτό, δηλαδή την προηγούμενη εβδομάδα.

Την κυριακή 10/1/16 ο πατέρας μου μπήκε μέσα στο δωμάτιο τυ αδερφού μου μετά από δυο εβδομάδες που ο αδερφος μου δεν είδε καθόλου τον πατέρα μου. Του χάιδεψε τα μαλλιά και τον ρώτησε πόσα αυγά θέλει για πρωίνο και μετά καθήσαν στο τραπεζι και μιλούσαν κανονικά. ΜΕ πήρε τηλ ο αδερφός μου μετά και τα είπε και χάρηκα γιατί πίστευα ότι τελικά κατάλαβε πολλά και ότι από δω και πέρα θα είμαστε καλά. Όχι ομως. Όσο με τον αδερφό μου είναι καλά τόσο χειροτέρεψε με μένα. Από κει που μου μιλούσε τουλάχιστον τώρα με τον ζόρι μ χαιρετάει και δεν μου μιλάει.



Ο αδέρφος μου αντιθέτως που άρχισε αμέσως μετά απο την παραπάνω κυριακή . Δηλαδή να πηγαίνει απο την προηγουμενη εβδομάδα μερικές ημέρες και του συμπεριφερόταν άψογα. Τον ρώτουσε πράγματα και του μιλόυσε πολύ φιλικά. Αλλά δυστυχώς δεν πέτυχα κάμια τέτοια σκηνή που έγινε νομίζω 2 φο΄ρες. Αυτές τις δύο φορές που πέτυχε ο αδερφός μου τον πατέρα μου στο γραφείο εγω δεν ήμουν εκένη την στιγμή και είχα πάει αργότερα όταν είχε σχολάσει τελικά ο πατέρας μου.

Έχω να παώ από την προηγούμενη παρασκευή και τώρα είναι 19/1/16 τρίτη. Δεν θέλω να πάω. Πληγώθηκα πολύ . Αλλα περισσότερο από ολα γιατι σε μενα δεν συμπεριφέρεται το ίδιο; Τουλάχιστον να μου μιλήσει. Κάτι να μου πει. Να θυμώσει οτιδήποτε. Να ξέρω πως να αντιδράσω και τι να κάνω. Αυτο που κάνει είναι χειρότερο από ολα. Σαν παιδί. Και είπα στον αδερφό μου και στην μάνα μου ότι μετά από ολα αυτά αυτός που έχει υποχρέωση να μιλήσει ειναι ο πατέρας μου. Όχι εγώ . Δεν ειμαι υποχρεωμένος να του πω και γω τι αισθάνομαι. Αν θύμωσε για αυτο. Κάτι μου λέει ότι για αυτό είναι έτσι. Επειδή δεν του μίλησα και γω. Καταρ΄χας από την στιγμη που φοβάμαι και δεν φταίω για τις πράξεις του δεν εχει δικαίωμα να θυμώσει για κάτι τέτοιο. Δηλαδη από κει που θα έπρεπε να μιλήσει αυτός τώρα εγώ φταίω; Είναι παράλογο. Άρα τι άλλο είναι;

Δεν φταίω σε κάτι παιδιά. Το ορκίζομαι. Δεν εκανα κάτι εγώ. Ίσα ίσα το ίδιο συμπεριφέρθηκα αυτές τις ημέρες απλα δεν πήγα στην δουλεια να βοηθησω γιατι φοβομουν και πληγωνομουν. Αν θύμωσε επείδη δεν πηγαινω στην δουλεια τοτε δεν έχει καταλάβει καν την κατάσταση. Εδώ μιλάμε για κάτι πολυ πιο σοβαρό και θα ήταν πολυ ρηχός αν θύμωσε με μένα για αυτό. Η δουλειά είναι ασήμαντη για λίγες ημερες μπροστά σε αυτην την κατάσταση που πλέον την γνωρίζει.

Δεν ξέρω παιδιά, να πηγαίνω όπως λέει η μάνα μου μέχρι να καλυτερέυσει η κατάσταση; Τι να κάνω; Θυμώνω τόσο πολυ που πρέπει να προσπαθήσω εγώ για κάτι που δεν θα έπρεπε στην συγκεκριμένη περίπτωση. Έχω απογοητευτεί με την κατάσταση. Πραγματικά. Με μεγάλωσε ένα παιδί. Τι να κάνω;

Λεσ να σε μεγαλωσε παιδι;εγω δουλευω κ πληγωμενοσ παντωσ κανω κ λιγο δουλεια ετσι

Τι να κάνω παιδιά;

σε αφηνει ελευθερο να κανεις τις επιλογες σου, να ψαξεις για δουλεια αλλου ισως που πάντα ηθελες. μην περιμενεις να αποβαλλει τον θυμο του.. αλλα τουλαχιστον σταματησε η βια και η επιθεση. μπραβο στον αδερφο σου που εκανε την υπερβαση...τωρα ειναι η σειρα σου. αποδεξου εσυ τον εαυτο σου και σταματα να ζητιανευεις την αγαπη του .. την εχεις ετσι και αλλιως αλλα δεν μπορει να στην δειξει ..οταν χρειαστει θα ειναι εκει για σενα ..αλλα τωρα πρεπει να εισαι εσυ εκει για σενα...αστον να σε περηφρονει και δες τι θα κανεις εσυ στη ζωη σου απο δω και πέρα. το αιμα νερο δεν γινεται αυτο να το θυμασαι..αλλα οι ανθρωποι που πνιγοντε απο θυμο δεν ξερουν πως αλλιως να αναπνευσουν ... εχεις εμμονη με τον βασανιστη σου και χανεις τον ελεγχο της ζωης σου!

Δεν ζητιανευω αγαπη. Απλα θελω να μην υπαρχει αδικια. Αυτος μπορει να μην καταλαβαινει την σοβαροτητα αλλα ειναι τεραστιο προβλημα μεσα μου. Δεν ειναι αυτη η υποθεση. Το θεμα ειναι οτι πληγωνομαι και παλι. Ας βρω δουλεια, ας κανω κατι. Αλλα ακομη θα νιωθω ενα βαρος.

Μπορει και να φοβαμαι πολυ για μετα. Ενω θελω να κανω πραγματα. Φοβαμαι τους ανθρωπους. Μπορουν να γινουν πολυ κακοι. Δεν θελω να εξαρτηθω ξανα απο καποιον που θα μου προκαλει τετοια συναισθηματα.

μην περιμενεις δικαιωση!... αυτο σε κραταει πισω στη ζωη... σε καταλαβαινω και εγω φοβαμαι την κακια των ανθρωπων . αλλα και οι δυο κανουμε λαθος σε αυτο και εσυ εισαι νεο παιδι .. δεν θες να φτασεις 35 με καταθλιψη και εγκλωβισμενη σαν και μενα ...προσπαθησε φιλε μου...προσπαθησε να μην φτασεις εδω...

Δεν θελω :( . Εννοειται πως δεν θελω. Θα προσπαθησω rea. Ευχαριστω. Απλα ηθελα λιγο να τα πω. Να τα μοιραστω. Κανει καλο λενε αυτο. Οπως και συ οπως και ολοι εδω ερχονται για να μοιραστουν κατι. Χαιρομαι που βρηκα καποιους εδω να με ακουσουν.

Και συ rea μην το βαλεις κατω. Και μονο που κανεις ουσιωδεις συζητησεις σε αυτο το φορουμ και νε βοηθησες και μενα φαινεται τι καλος ανθρωπος που εισαι. Και δεν με ξερεισ καν.

Παιδια μπορει καποιος ακομα να μου πει την γνωμη του; οτιδηποτε. Καθε καλη σκεψη θα μπορουσε να βοηθησει. Σας ευχαριστω για καθε απαντηση.

Καλησπερα..!! Εχεις φοβια προς τους ανθρωπους και φοβασαι πως μπορουν να γινουν κακοι...Δεν εχεις αδικο...Ειμαστε το χειροτερο ειδος εν ζωη που τρεχουμε να βγαλουμε το ματι του αλλου στη δυσκολη....Αυτο ομως δεν πρεπει να σε κραταει πισω και να χανεις χρονια απο την ζωη σου...Εισαι μικρος και εχεις χρονο....Μεσα απο ολο αυτο να γινεις πιο δυνατος και ανεξαρτητος...Αφου φοβασαι λοιπον τον θυμο του πατερα σου για καθε τι που μπορει να μην του αρεσει, πιστεψε σε σενα βρες μια δουλεια ανεξαρτητοποιησου, τελειωσε τη σχολη σου και παρε τη ζωη στα χερια σου.....Κανε στην ακρη λοιπον τις οποιες φοβιες σου και παρε τον ελεγχο. Ετσι δεν θα μπορει να περιφρονει κανενας ουτε και ο πατερας σου....Σε αγαπαει απλα δεν το δειχνει...Δυστυχως και εγω περιμενα απο τον πατερα μου την αγαπη του την οποια δεν εισεπραξα ποτε......Μονο στην αναγκη του μπορουσε να με παρει ενα τηλεφωνο και να θυμηθει οτι εχει και μια κορη...Γι αυτο λοιπον αγαπησε τον εαυτο σου και τον μπαμπα σου οπως ειναι και μην φοβασαι ΚΑΝΕΝΑΝ....Δεν εχει κανεις το δικαιωμα να σε κανει να φοβασαι...!!!

Ευχαριστω alexandra. Εχετε να προτεινετε κανενα βιβλιο αυτοβοηθειας;