Αρχίζω να χάνω την ζωή μου, η ζωή μου αρχίζει να απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο, αρχίζω να παρουσιάζω συμπτώματα σχιζοφρένειας, δεν θέλω να βγω έξω από το δωμάτιο μου, δεν θέλω να μιλάω σε κανέναν, δεν σηκώνω το κινητό μου να μιλήσω, δεν πηγαίνω σε ραντεβού που έχω κλείσει και έπρεπε να πηγαίνω, την τελευταία εβδομάδα ακούω φωνές μέσα στο κεφάλι μου που με κατακρίνουν για την κατάσταση μου και όλα αυτά προσπαθώ να τα αντιμετωπίσω με ηρεμιστικά. Δεν κοιμάμαι καλά, έχω φτάσει στο σημείο να μην κάνω μπάνιο, τελευταία φορά που έκανα μπάνιο ήταν το Σάββατο και έκανα χθες μετά από ζόρι. Δεν με ένοιαζε που βρώμαγα, όταν κάποτε και πριν μου παρουσιαστούν διάφορα ψυχολογικά έκανα μπάνιο κάθε πρωί με το που ξυπνούσα. Τώρα έχω αρχίσει τις φοβίες για το τι θα πει ο γιατρός, τι θα μου πει να κάνω, τι φάρμακα να πάρω... Είμαι στο δωμάτιο μου και δεν έχω ησυχία ούτε σε αυτό, κάθε τρεις και λίγο μπαίνει η μάνα μου με πρόφαση να κάνω κάτι, όταν δεν έχω διάθεση να κάνω τίποτα και εκείνη δεν το καταλαβαίνει... Θέλω να βγω έξω από το σπίτι από τη μία και δεν θέλω να βγω έξω από την άλλη, δεν ξέρω τι θέλω...
Μου λέει μία φίλη μου να μου δανείσει ένα βιβλίο που λέγεται Ζώντας με τις φωνές-50 ιστορίες ανάρρωσης όπου τον Ελληνικό πρόλογο τον έχει γράψει ο ψυχίατρος που θα με παρακολουθήσει και δεν έχω διάθεση να διαβάσω ένα βιβλίο 367 σελίδων, όταν κάποτε θα το είχα διαβάσει σε μία ημέρα και θα θυμόμουν το 80%. Δεν πάω καλά και έχουμε ακόμα Πέμπτη, σκέφτομαι πως θα είμαι μέχρι τη Δευτέρα που θα πάω στο γιατρό και τι μπορεί να έχει συμβεί μέχρι τότε. Τα ηρεμιστικά πλέον δεν μου κάνουν τίποτε, ούτε καν να μου προκαλέσουν ύπνο δεν μπορούν, δεν έχω διάθεση να φάω φαγητό, γυμναστήριο έχω σταματήσει να πηγαίνω εδώ και ένα μήνα, προσπαθώ να κάνω γιόγκα για να απελευθερώσω ενδορφίνες και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ με τίποτα... Η ζωή μου έχει γίνει μία φρίκη, δεν λειτουργεί πλέον τίποτα πάνω μου και χαλιέμαι... Κάθομαι σε ένα κρεβάτι όλη την ημέρα με το λαπτοπ στα πόδια... Έχω χάσει τη διάθεση που είχα για τη σχολή που πήγαινα, μου έρχεται να την παρατήσω και αυτήν.... Έβλεπα διπολικούς το Σάββατο που ήταν μια χαρά, ή τουλάχιστον έτσι έδειχναν και εγώ καιγόμουν μέσα μου γιατί να μην μπορώ να είμαι σαν αυτούς... Νιώθω πως αρχίζω να ξεφεύγω πλέον από την κατηγορία της διπολικής και να μπαίνω στο τριπάκι της σχίζο... Και δεν με νοιάζει αν θα με λέει ο καθένας σχίζο, με απασχολεί το αν θα βρω πάλι την ζωή μου όπως την είχα.... όπως ακριβώς ήμουν πριν από τρία χρόνια που η λέξη ψυχιατρική και οτιδήποτε υπήρχε γύρω από αυτήν ήταν άγνωστες για εμένα.... Φοβάμαι.... φοβάμαι για το αν θα φρικάρω εντελώς και θα μπω σε έναν νέο κόσμο, σε έναν κόσμο που θα τον κατανοώ μόνο εγώ, φοβάμαι μη βλάψω τον εαυτό μου σε κατάσταση αμόκ, φοβάμαι πως ακόμα και αν προσπαθήσω με ουσίες να ξεφύγω και να ανεβώ, θα μου σκάσει ψυχωτικό και θα γκρεμοτσακιστώ, θα γίνω σμπαράλια...
Τώρα ξεκίνησε και άλλο έργο, ξεκίνησα να μιλάω δυνατά μόνος μου και να λέω πράγματα που ναι μεν έχουν νόημα αλλά δεν τα σκέφτομαι και δεν υπάρχει και λόγος να τα λέω...