Πρόβλημα με την ψυχοθεραπεία

Καλησπέρα,

Είμαι παλιό μέλος εδώ και ήθελα να ακούσω κάποιες γνώμες αναφορικά με τον προβληματισμό μου.
Ενω όλα στην ζωή μου δείχνουν ότι χρειάζομαι ψυχοθεραπεία και το ίδιο μου συνέστησε και κάποιος ψυχίατρος που επισκέφτηκα πρόσφατα όσες φορές και αν πήγα σε ψυχολόγο δεν μου ταίριαξε η ψυχοθεραπέια.

Να σημειώσω ότι την τελευταία φορά πήγαινα σε μία πολύ καλή αλλά και με εκείνη δεν τα πήγα καλά και μου είπε ότι η ψυχοθεραπεία δεν ταιριάζει σε όλους.

Λέτε να εγκαταλείψω την προσπάθεια;
Να το παλέψω μόνη μου;

δεν εισαι και η πρωτη και εμενα με συνηστησε ο ψυχιατρος να κανω ψυχοθεραπειες για να με βοηθησουν αλλα εκανα με τρια διαφορετικα ατομα και ουσιαστικη βοηθεια δεν υπηρξε!! Δεν εχει να κανει παντα με την ικανοτητα του ψυχοθεραπευτη ή με το ειδος της ψυχοθεραπειας που θα χρησιμοποιησει...Αλλα με το γεγονος οτι δεν μπορει να υπαρξει ουσιαστικη βοηθεια στην ψυχη του παθουντος!! Κανοντας το θεμα πιο συγκεκριμενο και οσο αφορα εμενα και την καταθλιψη που αντιμετωπιζω με οσα λογια και οσο να προσπαθει ο αλλος ή η αλλη να με παρακινησει να βρω το χαμενο μου ενδιαφερον για την ζωη δεν μπορουσαν να με βοηθησουν....Ειναι σαν να φωναζεις σε εναν που πεινα, μην πεινας!!! Σε εναν που διψαει, μην διψας....!!! Απλα δεν γινεται να υπαρξει βοηθεια ετσι!! Δεν ξερω για σενα για τι θεμα αντιμετωπιζεις αλλα ισως θα ηταν καλυτερα να μην χανεις αδικα τα χρηματα σου, περιμενοντας βοηθεια και αυτην εφοσον δεν ερχεται να συνεχιζεις να επιμενεις!! Γνωμη μου σε αυτο, αν θες συμφωνεις ή αν θες διαφωνεις!!

Για ποιούς λόγους στο είπε αυτό; Σου εξήγησε;

Ούτε εμένα με βοηθάει. Έχω ξενερώσει απίστευτα και πηγαίνω μόνο μια φορά κάθε δυο βδομάδες με το ζόρι απλά για να λέω τα νέα μου ή για ξέσπασμα. Μου προτείνει τρόπους αντιμετώπισης, κάνουμε υπεραναλύσεις κλπ και βλέπω πως δεν με βοηθάνε όλα αυτά. Ίσα ίσα που κάποιες μέθοδοι που ακολουθεί με κάνουν χειρότερα! Έχω φτάσει στο σημείο να προσπαθώ μόνη και να βρίσκω δικούς μου τρόπους και όταν της τους λέω την βλέπω πως μένει έκπληκτη και αρχίζει μετά από μόνη της να μου προτείνει τους ίδιους λολ.. Ξέρω τι μου γίνεται και η λογική μου με βοηθάει ευτυχώς. Και στην χειρότερη φάση που δεν ήθελα και δεν μπορούσα να ακούσω κανέναν, ένιωθα πως δεν με καταλάβαινε αλλά εκτός από αυτό ισχύει αυτό που είπε ο/η menis, πραγματικά είναι σαν να τρέχουν 1002 σκέψεις στο μυαλό σου που σε βασανίζουν και που παλεύεις τρομερά να τις διώξεις και ο άλλος να σου λέει "μην σκέφτεσαι" ή να προσπαθεί να αναλύσει το παρελθόν σου, τους λόγους που συμβαίνει αυτό, να σου τονίζει πως είναι λάθος κλπ.. Χαίρω πολύ. Καλύτερα να μην συνεχίσω γιατί με βλέπω μπαναρισμένη. Δεν είμαι και πολύ υπερ όμως. Θεωρώ κι' εγώ πως δεν κάνει για όλους. Εμένα με βοηθάει μόνο στην αποφόρτιση, σε καμία περίπτωση δεν είδα βελτίωση σε θέμα θεραπείας. Μπορεί να "φταίει" το ότι μου περνάει κανα 2 χρόνια και δεν έχει πολλύ εμπειρία; Παίζει κι' αυτό ρόλο αλλά και πάλι το γενικό μου συμπέρασμα είναι το πιο πάνω.

υπατχουν πολλες μεθοδοι ψυχοθεραπειας κ πολλοι εκει εξω που ο καθενας ακολουθει την δικη του μεθοδο..
για μενα επειδη εχω τεραστια εμπειρια απο ψυχοθεραπεια, χρειαζεται ο θεραπευτης να ειναι τρομερα δυναμικος κ με πεισμα ωστε να ανεβαινει πανω απο εμας κ πανω απο τις σκεψεις μας..
δεν ειναι απαρααιτητο οτι δεν σας βοηθαει η ψυχοθεραπεια..αλλα μπορει οι ανθρωποι που σας την κανουν να μην ειναι ικανοι.η αληθεια ειναι οτι χρειαζεται να ταιριαξεις με τον αλλον για να σου την εφαρμοσει κ επιπλεον οτι πολλοι εκει εξω ειναι αχρηστοι..παντε κ κανουν κ κατι σεμιναρια κ νομιζουν οτι εχουν γινει θερπαευτες..εχω συναντησει κ αρκετους τετοιους..
θα ελεγα οτι ο παλιος μου ψυχοθεραπευτης που εκανα μαζι του απειρα χρονια κ μπηκα κ σε ομαδα σε αυτον...ειναι εξαιρετικος..καταλαβαινει τα παντα ακομα κ απο την γλωσσα του σωματος τι θελεις κ τι εχεις..ειναι δηλαδη ενας ανθρωπος που αγαπει αυτο που κανει κ δινεται πολυ!
οποτε εγω εχω πολυ καλη εμπειρια απο αυτον.πολυ ακριβος βεβαια..σχεοδν απιαστος..αλλα κανει σοβαρη δουλεια...οι θερπαευτες σας ποιο συστημα ακολουθουν γνωριζετε?τους εχετε ρωτησει?

Το ζητούμενο για μένα δεν είναι τόσο η ψυχοθεραπεία αλλά για ποιον λόγο την κάνεις και κάτα πόσο αυτό που έχεις είναι άμεσα επιλύσιμο απο εσένα τον ίδιο.πχ εγώ δυσκολεύομαι να βγω έξω στην κοινωνία και να κάνω φίλους και γενικότερα σχέσεις.Θα μου βρει φίλους ή σχέση ο ψυχολόγος? Οχι φυσικά.Απλά θα προσπαθήσει να μου διδάξει τον τρόπο να το κάνω εγώ μόνος μου.Αν εγώ ή εσύ λοιπόν δεν "κόβει", η βοήθεια του ψυχολόγου είναι άχρηστη.Προσωπικά ξεκίνησα να κάνω ομαδική συμπεριφοριστική ψυχοθεραπεία γιαυτόν τον λόγο και συνεχίζω και μετά απο 5 μήνες,δεν αποκόμισα κάτι χρήσιμο που θα με βοηθούσε να κάνω ένα βήμα παραπέρα.Το αποτέλεσμα μετά απο όλες αυτές τις ώρες ψυχοθεραπείας θα έλεγα ότι με έκανε να νιώθω πιο χαζός και από τους χαζούς που δεν είμαι εις θέση να τα καταφέρω.Το μόνο θετικό είναι ότι αυτή η ψυχολόγος μπήκε αμέσως στο νόημα ότι το πρόβλημα μου δεν λύνεται με συμβουλές του τύπου "πες καλημέρα στην ταμία του σουπερ μαρκετ κτλ" αλλά και πάλι φως στον ορίζοντα δεν είδα.

Κι εγω εχω κανει ψυχοθεραπειες και σε ψυχιατρους και σε ψυχολογους και δεν εχω βοηθηθει. Μου ειπαν καποια πραγματα για το πώς ξεκινησαν και το πού οφειλονται στοιχεια του χαρακτηρα μου, η καταθλιψη, το υπερβολικο αγχος, απο κει και περα ομως δεν μου εδειξαν τον τροπο για το πώς να τα διορθωσω ολα αυτα ή την υπερευαισθησια μου. Ή το πως να χτισω την αυτοπεποιθηση και την αυτοεκτιμηση μου.

Να προσθέσω και εγω ότι είχα κανει παλαιότερα ψυχοθεραπεία και επίσης δεν βοηθήθηκα!
Το σχόλιο που με τρελαίνει είναι ότι βοηθήθηκες αλλα΄δεν το κατάλαβες...

Ισως καποιοι έχουν ανάγκη να βρουν κάποιον να μιλήσουν, να ξεσπάσουν ό,τι έχουν μαζέψει μέσα τους, να εκτονωθούν μέσα από τη συζήτηση, να νιώσουν ότι υπάρχει ένας άνθρωπος εκεί για αυτούς που τους ακούει, τους νιώθει, τους καταλαβαίνει. Εγώ όταν θέλω να εκτονωθώ προτιμώ να πάω για τρέξιμο με τη μουσική μου, αν είμαι θυμωμένη να τρέχω και να βρίζω, που λέει ο λόγος... Δεν το έχω να εκτονώνομαι στην πάρλα...

Προφανως, Diana1982 εχεις αλλες ανάγκες, και πρέπει να βρεις και τον ψυχοθεραπευτή που θα σου ταιριάξει στα ζητούμενα σου!
Αρα, έχεις εντοπίσει τα ζητούμενα σου? τι ζητάς από την ψυχοθεραπεία?
και το 2ο, ψάξε να βρεις εναν καλό ψυχοθεραπευτή που να ταιριάζει στο μυαλό και το πνευμα σου! Θα μου πεις και εύλογα, πώς τον βρίσκω? πού είναι κρυμμένος? απάντηση δεν έχω, και εγώ τον ψάχνω...

Και αναρωτιέμαι, μήπως πρέπει να κάνουμε λίγη δουλίτσα με τον εαυτό μας, διαβάζοντας κάποια σχετικά βιβλία? να οριοθετήσουμε το πεδίο επαφής με τον ψυχοθεραπευτή, με αυτόν τον τρόπο? έχω αυτά τα προβλήματα, έζησα αυτή τη ζωή, θέλω κατανόηση, τί με μπλοκάρει?
ας πούμε εγώ, αν δεν μου έλεγαν 2 ψυχίατροι ότι έχω υποστεί κακοποίηση, ουτε που θα το αντιλαμβανόμουν! δεν μου ειχε περασει ποτε από το μυαλό ότι αυτό που έζησα ηταν κακοποιηση...

Λοιπόν θα απαντήσω στον καθένα ξεχωριστά,όπως και εσείς μου απαντήσατε ο καθένας ξεχωριστά και οι απόψεις σας ήταν σημαντικές και ολοκληρωμένες.

Quote:

---

Originally Posted by menis_64

δεν εισαι και η πρωτη και εμενα με συνηστησε ο ψυχιατρος να κανω ψυχοθεραπειες για να με βοηθησουν αλλα εκανα με τρια διαφορετικα ατομα και ουσιαστικη βοηθεια δεν υπηρξε!! Δεν εχει να κανει παντα με την ικανοτητα του ψυχοθεραπευτη ή με το ειδος της ψυχοθεραπειας που θα χρησιμοποιησει...Αλλα με το γεγονος οτι δεν μπορει να υπαρξει ουσιαστικη βοηθεια στην ψυχη του παθουντος!! Κανοντας το θεμα πιο συγκεκριμενο και οσο αφορα εμενα και την καταθλιψη που αντιμετωπιζω με οσα λογια και οσο να προσπαθει ο αλλος ή η αλλη να με παρακινησει να βρω το χαμενο μου ενδιαφερον για την ζωη δεν μπορουσαν να με βοηθησουν....Ειναι σαν να φωναζεις σε εναν που πεινα, μην πεινας!!! Σε εναν που διψαει, μην διψας....!!! Απλα δεν γινεται να υπαρξει βοηθεια ετσι!! Δεν ξερω για σενα για τι θεμα αντιμετωπιζεις αλλα ισως θα ηταν καλυτερα να μην χανεις αδικα τα χρηματα σου, περιμενοντας βοηθεια και αυτην εφοσον δεν ερχεται να συνεχιζεις να επιμενεις!! Γνωμη μου σε αυτο, αν θες συμφωνεις ή αν θες διαφωνεις!!

---

Για να σου πω την αλήθεια και εγώ κάπως έτσι έχω αντιμετωπίσει τις ψυχοθεραπείες-χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα γιατί και μένα εξακολουθεί να υφίσταται η κατάθλιψή μου και δεν έχω βρει ακόμα την αντιμετώπιση στον πόνο μου!

Σε αυτό που θα διαφωνήσω εν μέρει μαζί σου είναι ότι σε όποιον ψυχο/τη και να παει κάποιος πάντα αποκομίζει κάτι οφέλιμο γι'αυτόν!
Γιατί μάλλον να μην σε χορτάσει ή σε ξεδιψάσει ο θεραπευτής με τα λόγια του,αλλά κάποια πράγματα μπορεί να τα συνειδητοποιήσεις και να αλλάξει κάτι στην ζωή σου!

Quote:

---

Για ποιούς λόγους στο είπε αυτό; Σου εξήγησε;

---

Γιατί ενώ έχω τόσα πολλά να πω τις πεισσότερες φορές πηγαίνω και μου δένεται η γλώσσα κόμπος

Quote:

---

Ούτε εμένα με βοηθάει. Έχω ξενερώσει απίστευτα και πηγαίνω μόνο μια φορά κάθε δυο βδομάδες με το ζόρι απλά για να λέω τα νέα μου ή για ξέσπασμα. Μου προτείνει τρόπους αντιμετώπισης, κάνουμε υπεραναλύσεις κλπ και βλέπω πως δεν με βοηθάνε όλα αυτά. Ίσα ίσα που κάποιες μέθοδοι που ακολουθεί με κάνουν χειρότερα! Έχω φτάσει στο σημείο να προσπαθώ μόνη και να βρίσκω δικούς μου τρόπους και όταν της τους λέω την βλέπω πως μένει έκπληκτη και αρχίζει μετά από μόνη της να μου προτείνει τους ίδιους λολ.. Ξέρω τι μου γίνεται και η λογική μου με βοηθάει ευτυχώς. Και στην χειρότερη φάση που δεν ήθελα και δεν μπορούσα να ακούσω κανέναν, ένιωθα πως δεν με καταλάβαινε αλλά εκτός από αυτό ισχύει αυτό που είπε ο/η menis, πραγματικά είναι σαν να τρέχουν 1002 σκέψεις στο μυαλό σου που σε βασανίζουν και που παλεύεις τρομερά να τις διώξεις και ο άλλος να σου λέει "μην σκέφτεσαι" ή να προσπαθεί να αναλύσει το παρελθόν σου, τους λόγους που συμβαίνει αυτό, να σου τονίζει πως είναι λάθος κλπ.. Χαίρω πολύ. Καλύτερα να μην συνεχίσω γιατί με βλέπω μπαναρισμένη. Δεν είμαι και πολύ υπερ όμως. Θεωρώ κι' εγώ πως δεν κάνει για όλους. Εμένα με βοηθάει μόνο στην αποφόρτιση, σε καμία περίπτωση δεν είδα βελτίωση σε θέμα θεραπείας. Μπορεί να "φταίει" το ότι μου περνάει κανα 2 χρόνια και δεν έχει πολλύ εμπειρία; Παίζει κι' αυτό ρόλο αλλά και πάλι το γενικό μου συμπέρασμα είναι το πιο πάνω.

---

Σίγουρα μπορεί και να μην έχεις βρει τον σωστό θεραπευτή,αλλά αυτό που τόνισες για την λογική είναι πολύ σημαντικό.
Συνήθως οι ψυχολόγοι προσπαθούν να τονίσουν την λογική λες και δεν την γνωρίζουμε εμείς....
Μήπως όμως σε έχει βοηθήσει σε κάποιες καταστάσεις στην ζωή σου και δεν το έχεις συνηδητοποιήσει;

Εμένα πάντως δεν με αποφορτίζει η ψυχοθεραπεία μου κάνει ακριβώς το αντίθετο....με υπερφορτίζει με άγχος και κόπο να πω όλα όσα δεν θέλω να πω γιατί τα ξέρω - τα ξέρει και η ψυχολόγος και περιμένει από μένα να κάνω την αρχή σε κάτι που έχει ειπωθεί ήδη αρκετές φορές και αυτό μου κάνει κακό παρά καλό!

Quote:

---

υπατχουν πολλες μεθοδοι ψυχοθεραπειας κ πολλοι εκει εξω που ο καθενας ακολουθει την δικη του μεθοδο..
για μενα επειδη εχω τεραστια εμπειρια απο ψυχοθεραπεια, χρειαζεται ο θεραπευτης να ειναι τρομερα δυναμικος κ με πεισμα ωστε να ανεβαινει πανω απο εμας κ πανω απο τις σκεψεις μας..

---

Σε αυτό θα συμφωνήσω σε μεγάλο βαθμό...ο ψυχολόγος θα πρέπει να είναι τόσο δυναμικός που να μην αφήνει να κάνει κοιλιά η ψυχοθεραπεία και να ειναι πάντα ένα βήμα μπροστά από τον θεραπευόμενο και όχι πιο πίσω!

Quote:

---

δεν ειναι απαρααιτητο οτι δεν σας βοηθαει η ψυχοθεραπεια..αλλα μπορει οι ανθρωποι που σας την κανουν να μην ειναι ικανοι.η αληθεια ειναι οτι χρειαζεται να ταιριαξεις με τον αλλον για να σου την εφαρμοσει κ επιπλεον οτι πολλοι εκει εξω ειναι αχρηστοι..παντε κ κανουν κ κατι σεμιναρια κ νομιζουν οτι εχουν γινει θερπαευτες..εχω συναντησει κ αρκετους τετοιους..
θα ελεγα οτι ο παλιος μου ψυχοθεραπευτης που εκανα μαζι του απειρα χρονια κ μπηκα κ σε ομαδα σε αυτον...ειναι εξαιρετικος..καταλαβαινει τα παντα ακομα κ απο την γλωσσα του σωματος τι θελεις κ τι εχεις..ειναι δηλαδη ενας ανθρωπος που αγαπει αυτο που κανει κ δινεται πολυ!
οποτε εγω εχω πολυ καλη εμπειρια απο αυτον.πολυ ακριβος βεβαια..σχεοδν απιαστος..αλλα κανει σοβαρη δουλεια...οι θερπαευτες σας ποιο συστημα ακολουθουν γνωριζετε?τους εχετε ρωτησει?

---

Οι περισσότεροι θεραπευτές στην πόλη που ζω εφαρμόζουν την συστημική προσέγγιση,δεν ξέρω γιατί είναι τόσο πιασιάρικο το σύστημα αυτό......επίσης ένα άλλο στοιχείο που με ξεχωρίζει εμένα είναι ότι προτιμώ να συναναστρέφομαι με άντρες .....με τις γυναίκες δεν είχα ποτέ καλές σχέσεις και δεν τις εμπιστευόμουν-αυτό το εξέφρασα στην θεραπεύτρια μου-το αποδέχτηκε .Αν και νομίζω ότι στην πόλη μου μόνο ένας άνδρας θεραπευτής υπάρχει.

Quote:

---

Originally Posted by admforall

Το ζητούμενο για μένα δεν είναι τόσο η ψυχοθεραπεία αλλά για ποιον λόγο την κάνεις και κάτα πόσο αυτό που έχεις είναι άμεσα επιλύσιμο απο εσένα τον ίδιο.πχ εγώ δυσκολεύομαι να βγω έξω στην κοινωνία και να κάνω φίλους και γενικότερα σχέσεις.Θα μου βρει φίλους ή σχέση ο ψυχολόγος? Οχι φυσικά.Απλά θα προσπαθήσει να μου διδάξει τον τρόπο να το κάνω εγώ μόνος μου.Αν εγώ ή εσύ λοιπόν δεν "κόβει", η βοήθεια του ψυχολόγου είναι άχρηστη.Προσωπικά ξεκίνησα να κάνω ομαδική συμπεριφοριστική ψυχοθεραπεία γιαυτόν τον λόγο και συνεχίζω και μετά απο 5 μήνες,δεν αποκόμισα κάτι χρήσιμο που θα με βοηθούσε να κάνω ένα βήμα παραπέρα.Το αποτέλεσμα μετά απο όλες αυτές τις ώρες ψυχοθεραπείας θα έλεγα ότι με έκανε να νιώθω πιο χαζός και από τους χαζούς που δεν είμαι εις θέση να τα καταφέρω.Το μόνο θετικό είναι ότι αυτή η ψυχολόγος μπήκε αμέσως στο νόημα ότι το πρόβλημα μου δεν λύνεται με συμβουλές του τύπου "πες καλημέρα στην ταμία του σουπερ μαρκετ κτλ" αλλά και πάλι φως στον ορίζοντα δεν είδα.

---

Γενικά 5 μήνες ψυχοθεραπείας δεν είναι και πολύ μεγάλο διαστημα για να πεις ότι είδες διαφορά....αλλά και πάλι είναι το πως βιώνεις εσύ την θεραπεία....εμένα με φορτίζει αρνητικά όπως ανέφερα και παραπάνω,όχι ότι δεν βοηθάει αλλά μερικές φορές είναι τόσο κουραστικές και άχρηστες όλες αυτές οι ώρες ψυχοθεραπείας....αλλά και εγώ πιστεύω ότι ο καθένας δεν θα πρέπει να ζητάει και τρελές προσδοκίες από την ψυχοθεραπεία όσο μακροχρόνια και αν είναι.....γιατί ούτως ή άλλως όλοι οι άνθρωποι έχουν προβλήματα αν ήταν τόσο αποτελεσματικές οι ψυχολόγες θα είχαν λυθεί όλα τα προβλήματα!

Μάντεψε όμως-ελάχιστες φορές λύνονται τα προβλήματα μία δια παντώς....

Quote:

---

Originally Posted by Mελίνa

Κι εγω εχω κανει ψυχοθεραπειες και σε ψυχιατρους και σε ψυχολογους και δεν εχω βοηθηθει. Μου ειπαν καποια πραγματα για το πώς ξεκινησαν και το πού οφειλονται στοιχεια του χαρακτηρα μου, η καταθλιψη, το υπερβολικο αγχος, απο κει και περα ομως δεν μου εδειξαν τον τροπο για το πώς να τα διορθωσω ολα αυτα ή την υπερευαισθησια μου. Ή το πως να χτισω την αυτοπεποιθηση και την αυτοεκτιμηση μου.

---

Η κατάθλιψη είναι μία υπουλη ασθένεια....κάποιες φορές μπορεί να είναι και γονιδιακή.
Η υπερευαισθησία ίσως να δημιουργεί και τα χαλαρα συναισθήματα και να ξεκινάει από κει το όλο ζήτημα .
Η έλλειψη διάθεσης-αυτοπεποίθησης και αυτοεκτίμησης οφείλονται στην κατάθλιψη.

Quote:

---

Originally Posted by admforall

Το ζητούμενο για μένα δεν είναι τόσο η ψυχοθεραπεία αλλά για ποιον λόγο την κάνεις και κάτα πόσο αυτό που έχεις είναι άμεσα επιλύσιμο απο εσένα τον ίδιο.πχ εγώ δυσκολεύομαι να βγω έξω στην κοινωνία και να κάνω φίλους και γενικότερα σχέσεις.Θα μου βρει φίλους ή σχέση ο ψυχολόγος? Οχι φυσικά.Απλά θα προσπαθήσει να μου διδάξει τον τρόπο να το κάνω εγώ μόνος μου.

---

Να μου επιτρέψεις αγαπητή νηματοθέτρια να κάνω ένα σχόλιο γιατί το συζητούσαμε και σε άλλο thread με τον admforall.
Η κοινωνική φοβία/αγοραφοβία, πιστεύω, και γενικά η ανάπτυξη κοινωνικών δεξιοτήτων θέλουν εξάσκηση, τριβή, λάθη, διορθωση, πάλι λάθη, εξέλιξη, μέχρι να βρεις τα κουμπιά σου, να τα αποδεχτείς, να σε αγαπήσεις, να ψάχνεσαι και να εξελίσσεσαι. Σε αυτό έχω καταλήξει.
Αμεσα επιλύσιμο δεν ειναι με την καμία. Δεν είναι φάση, χάλασε η βρύση μου, καλώ τον υδραυλικό να τη φτιάξει, βάζει το ανταλλακτικό, πληρώνω και τέλος. Δεν διαχειρίζεται δηλαδή με την καταναλωτική λογική ούτε αναλώσιμα. Θέλει μια διαχείριση πνευματική-να την πω?, ολιστική? ανθρωπινη με την εννοια να αντιμετώπισεις τον εαυτο σου στον καθρεφτη σαν μια μοναδική, ανεπαναληπτη προσωπικοτητα, με αξία και ομορφιά, με λάθη και νίκες, με κορυφές αλλα και βαλτους. Θελω να πω, η ψυχοθεραπεία πρεπει να είναι βήματα προς την αυτεπίγνωση, άρα την αυτογνωσία.
Να σου πει ο ψυχοθεραπευτης, ξέρεις, το μονοπάτι στην κοινωνικη φοβία που διανύεις ειναι το αγχος/φοβος/τρομος επειδή το συνδέεις με εκείνα τα γεγονότα. Εκείνα ομως έχουν παρελθει ανεπιστρεπτι, κανείς δεν θα σε κοροιδεψει. Κάνε λάθη, προχωρα, μάθε!
¨Η δυκολευεσαι να κανεις σχέση? τί ζητουμενα έχεις από εναν σύντροφο? πως ονειρευεσαι μια κοπέλα? τι στανταρντς έχεις? μήπως είσαι πολυ αυστηρός στην κρίση σου? ανοίγεσαι? δίνεσαι? πρέπει να βρεις αυτα που σε μπλοκαρουν στο φλερτ και τις γνωριμίες.
Εγώ πέρασα χρόνια που απέρριπτα τύπους που τους άρεσα επειδή δεν ήταν της σχολής μου, του επαγγελματικού σιναφιού μου. Προτιμούσα να είμαι μόνη παρα με εναν άσχετο επαγγελματικά, έλεγα δεν θα με καταλαβει, δεν θα υπαρχει κατανόηση! εμ γνωρισε τον πρώτα και αποφασιζεις μετά...Δηλαδή θελω να πω λόγω ανασφαλειας και αγχους κολλαμε σε ενα στερεοτυπο και αν δεν υπαρχει, βαζουμε Χ. Και τελικά γνώρισα εναν του σιναφιού μου, τον ερωτευτηκα σφόδρα, και με απέρριψε επειδή δεν ήμουν το μοντέλο με τις αναλογίες που γουσταρε κα μαζί μου δεν μπορούσε να ζήσει την ανεμελιά και την ξεγνοιασιά που του ειχε λειψει λογω της πιεσης στα επαγγελματικά.
Κατάλαβες? εγώ ήθελα εναν συναδελφο για κατανοηση και αυτος με απερριψε ακριβως επειδη ήμουν συνάδελφος και δεν θα ειχε την ξεγνοιασια της ασχετης...

Quote:

---

Originally Posted by Diana1982

Γιατί ενώ έχω τόσα πολλά να πω τις πεισσότερες φορές πηγαίνω και μου δένεται η γλώσσα κόμπος



Σίγουρα μπορεί και να μην έχεις βρει τον σωστό θεραπευτή,αλλά αυτό που τόνισες για την λογική είναι πολύ σημαντικό.
Συνήθως οι ψυχολόγοι προσπαθούν να τονίσουν την λογική λες και δεν την γνωρίζουμε εμείς....
Μήπως όμως σε έχει βοηθήσει σε κάποιες καταστάσεις στην ζωή σου και δεν το έχεις συνηδητοποιήσει;

Εμένα πάντως δεν με αποφορτίζει η ψυχοθεραπεία μου κάνει ακριβώς το αντίθετο....με υπερφορτίζει με άγχος και κόπο να πω όλα όσα δεν θέλω να πω γιατί τα ξέρω - τα ξέρει και η ψυχολόγος και περιμένει από μένα να κάνω την αρχή σε κάτι που έχει ειπωθεί ήδη αρκετές φορές και αυτό μου κάνει κακό παρά καλό!

---

Ναι αυτό συμβαίνει και με μένα τελικά χαχα
Ουκ ολίγες φορές έφευγα με πονοκέφαλο και 3 φορές έχω ξεσπάσει σε κλάματα μπροστά της ζητώντας μετά συγγνώμη...
Πραγματικά μερικές φορές νιώθω πως προσπαθώ να την κάνω να καταλάβει, παρά να συμβαίνει το αντίθετο. Όχι δεν έχω βοηθηθεί σε θέμα θεραπείας (μάλιστα και η ίδια κάποιες φορές αναρωτιέται πως έχω ξεπεράσει το χειρότερο σημείο της κατάθλιψης) και αν συνέβαινε σίγουρα θα το αντιλαμβανόμουν. Την βλέπω σαν φίλη μου γιατί η ίδια έτσι θέλει να την βλέπω αλλά αυτό δεν μου αρέσει καθόλου γιατί σε φίλη δεν νιώθω άνετα να λέω τα πολύ πολύ προσωπικά μου και θέλω να νιώθω πως τα λέω σε άτομο που έχει παραπάνω γνώσεις από έναν απλό φίλο. 6 μήνες μετά συνεχίζω να της μιλάω στον πληθυντικό (παίζει να' ναι μόνο 25 ξέρω γω) και την βλέπω πως δεν της αρέσει (μου το λέει κιόλας) αλλά τι να κάνουμε... Νιώθω πως σπαταλάω τον χρόνο μου και πλέον δεν μου βγαίνει ούτε η κουβέντα, ανέκαθεν δυσκολευόμουν. Πόσο μάλλον τώρα που έχω ξενερώσει. Και ειλικρινά κάποια πράγματα όσα λογάκια κι' αν σου πουν καμιά ψυχοθεραπεία δεν θα σε βοηθήσει αν δεν έχεις την λογική να τα συνειδητοποιήσεις μόνος σου και να εφαρμόσεις και δικές σου τακτικές που θα βλέπεις πως σου προσφέρουν κάτι... Εκτός κι' αν κάποιος το χρειάζεται τόσο πολύ πια που ο μοναδικός του αυτοσκοπός είναι να ακολουθεί τις τακτικές του ψυχοθεραπευτή που ανάθεμα και αν θα δουλέψουν οι περισσότερες... Κι' εδώ μετράει πολύ αυτό που είπε η Μελίνα, κανείς ψυχολόγος δεν θα σε μάθει να αγαπάς τον εαυτό σου... Στήριξη θα σου δώσει ναι, όπως και μερικές συμβουλές. Την μάχη μόνος θα την δώσεις αν το θέλεις όπως και το να φτάσεις στην αυτογνωσία μέσα από διάφορες εμπειρίες και βαθύ ψάξιμο. Λύσεις κομμένες και ραμμένες ειδικά για σένα δεν θα σου δώσει. Κανείς τους δεν τις έχει έτσι κι' αλλιώς.

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

Να μου επιτρέψεις αγαπητή νηματοθέτρια να κάνω ένα σχόλιο γιατί το συζητούσαμε και σε άλλο thread με τον admforall.
Η κοινωνική φοβία/αγοραφοβία, πιστεύω, και γενικά η ανάπτυξη κοινωνικών δεξιοτήτων θέλουν εξάσκηση, τριβή, λάθη, διορθωση, πάλι λάθη, εξέλιξη, μέχρι να βρεις τα κουμπιά σου, να τα αποδεχτείς, να σε αγαπήσεις, να ψάχνεσαι και να εξελίσσεσαι. Σε αυτό έχω καταλήξει.
Αμεσα επιλύσιμο δεν ειναι με την καμία. Δεν είναι φάση, χάλασε η βρύση μου, καλώ τον υδραυλικό να τη φτιάξει, βάζει το ανταλλακτικό, πληρώνω και τέλος. Δεν διαχειρίζεται δηλαδή με την καταναλωτική λογική ούτε αναλώσιμα. Θέλει μια διαχείριση πνευματική-να την πω?, ολιστική? ανθρωπινη με την εννοια να αντιμετώπισεις τον εαυτο σου στον καθρεφτη σαν μια μοναδική, ανεπαναληπτη προσωπικοτητα, με αξία και ομορφιά, με λάθη και νίκες, με κορυφές αλλα και βαλτους. Θελω να πω, η ψυχοθεραπεία πρεπει να είναι βήματα προς την αυτεπίγνωση, άρα την αυτογνωσία.
Να σου πει ο ψυχοθεραπευτης, ξέρεις, το μονοπάτι στην κοινωνικη φοβία που διανύεις ειναι το αγχος/φοβος/τρομος επειδή το συνδέεις με εκείνα τα γεγονότα. Εκείνα ομως έχουν παρελθει ανεπιστρεπτι, κανείς δεν θα σε κοροιδεψει. Κάνε λάθη, προχωρα, μάθε!
¨Η δυκολευεσαι να κανεις σχέση? τί ζητουμενα έχεις από εναν σύντροφο? πως ονειρευεσαι μια κοπέλα? τι στανταρντς έχεις? μήπως είσαι πολυ αυστηρός στην κρίση σου? ανοίγεσαι? δίνεσαι? πρέπει να βρεις αυτα που σε μπλοκαρουν στο φλερτ και τις γνωριμίες.
Εγώ πέρασα χρόνια που απέρριπτα τύπους που τους άρεσα επειδή δεν ήταν της σχολής μου, του επαγγελματικού σιναφιού μου. Προτιμούσα να είμαι μόνη παρα με εναν άσχετο επαγγελματικά, έλεγα δεν θα με καταλαβει, δεν θα υπαρχει κατανόηση! εμ γνωρισε τον πρώτα και αποφασιζεις μετά...Δηλαδή θελω να πω λόγω ανασφαλειας και αγχους κολλαμε σε ενα στερεοτυπο και αν δεν υπαρχει, βαζουμε Χ. Και τελικά γνώρισα εναν του σιναφιού μου, τον ερωτευτηκα σφόδρα, και με απέρριψε επειδή δεν ήμουν το μοντέλο με τις αναλογίες που γουσταρε κα μαζί μου δεν μπορούσε να ζήσει την ανεμελιά και την ξεγνοιασιά που του ειχε λειψει λογω της πιεσης στα επαγγελματικά.
Κατάλαβες? εγώ ήθελα εναν συναδελφο για κατανοηση και αυτος με απερριψε ακριβως επειδη ήμουν συνάδελφος και δεν θα ειχε την ξεγνοιασια της ασχετης...

---

Η ψυχολόγος μου ως αντιμετώπιση της κοινωνικής φοβίας είχε την απαίτηση να βγαίνω έξω στον κόσμο και να τους ρωτάω βλακείες ή να κάνω χαζές παρατηρήσεις σε φάση να μπαίνω σε καφετέρεια, να παραγγέλνω και μετά να λέω πως τελικά δεν θέλω το ποτό μου ή να λέω στον σερβιτόρο πως το έκανε χάλια. Γιατί; Για να αντιμετωπίσω την κριτική. Τί καραγκιοζηλίκια είναι αυτά ρε. Αναρωτιέμαι δηλαδή, αυτά γράφουν τα βιβλία; Ή ξέρω 'γω να' σαι έτοιμος να τρέξεις προς την "έξοδο κινδύνου" από το άγχος και να νιώθεις πως χρειάζεσαι ζαναξ και η άλλη να επιμένει να βουτήξεις κατευθείαν στα βαθιά. Βούτηξα, είμαι ήδη εκεί 2ο βδομάδες αλλά να με ρωτήσει πώς περνάω καθημερινά και τι εφιάλτες βλέπω στον ύπνο μου!

Quote:

---

Originally Posted by deep

Η ψυχολόγος μου ως αντιμετώπιση της κοινωνικής φοβίας είχε την απαίτηση να βγαίνω έξω στον κόσμο και να τους ρωτάω βλακείες ή να κάνω χαζές παρατηρήσεις σε φάση να μπαίνω σε καφετέρεια, να παραγγέλνω και μετά να λέω πως τελικά δεν θέλω το ποτό μου ή να λέω στον σερβιτόρο πως το έκανε χάλια. Γιατί; Για να αντιμετωπίσω την κριτική. Τί καραγκιοζηλίκια είναι αυτά ρε. Αναρωτιέμαι δηλαδή, αυτά γράφουν τα βιβλία; Ή ξέρω 'γω να' σαι έτοιμος να τρέξεις προς την "έξοδο κινδύνου" από το άγχος και να νιώθεις πως χρειάζεσαι ζαναξ και η άλλη να επιμένει να βουτήξεις κατευθείαν στα βαθιά. Βούτηξα, είμαι ήδη εκεί 2ο βδομάδες αλλά να με ρωτήσει πώς περνάω καθημερινά και τι εφιάλτες βλέπω στον ύπνο μου!

---

Nαι αυτο λένε!
Να βουτήξεις στα βαθιά, και να μάθεις να κολυμπας για να ελεγξεις τους φοβους σου!
Κοιτα, ειναι σκληρο, είναι άθλιο γιατί απαιτεί από σενα να αυτομαστιγωθείς για να ανταποκριθείς, να το δεις σαν επιβιωση, σαν μονοδρομο. Ειναι καραγκιοζιλικι ναι! αλλά δυσκολα θα βρεις αλλο δρομο...

Να σε πιασει καποιος απο το χερι, να σου πει μη φοβασαι, δεν θα σε κοροιδεψουν. Κι αν κανεις γκαφες και γελανε μαζί σου, και τί έγινε? εγώ σε καταλαβαινω, σε υποστηριζω, για μενα εισαι ενας και αυτος, είτε εισαι έξυπνος είτε κανεις γκαφες. Δυστυχως η κοινωνία ειναι βαθια ρατσιστική και ανθρωποφαγικη, οσο πολιτισμενοι κι αν γουσταρουν να πουλανε μουρη οτι ειναι.

Εγώ αυτό έκανα, αλλαξα πολη, μακριά από την αρρωστεια του σπιτιού, να μην ακουω βλακειες, κυνηγητα, παραληρηματα, κλαματα...Και δυσκολευτηκα παρα πολύ! ειχα αντιμετωπισει μια ψυχωσικη μανα και δεν μπορουσα στα 18 μου να τα βγαλω περα με την κοινωνια γιατί δεν ηξερα τι σημαινει κοινωνικοτητα, το διανοείσαι?
Εκανα αγωνα να μαθω να λεω καλημερα σε αγνωστους συμφοιτητες, να πιασω κουβεντα στο ασχετο με τον περιπτερα, να πληρωνω λογαριασμους κλπ. Εβλεπα ολα τα αλλα παιδιά να βγαινουν, να ξενυχτανε, να γλεντάνε με παρεες, να μιλάνε αθυροστομα, για μενα ήταν αδιανοητο. Οταν πηγα για καφέ πρώτη φορά ή για σινεμά στα 18, το θεωρησα άθλο! λες και είχα ανεβει στο εβερεστ. Δεν σου λεω τι ένιωσα την 1η φορα που πηγα διακοπες με παρεα, λες και αλλαξα πλανητη, τετοια φαση. Το να μιλήσω αγενώς ή αθυροστομα, αυτο κι αν ηταν η απόλυτη υπερβαση...
νομίζω από το αντικοινωνικό, εσωστρεφές, λιγομιλητο, εξαιρετικά συντηρητικό και τρομοκρατημένο πλάσμα που ημουν στα 18 μου διένυσα πολύ δρόμο για να φτάσω εδώ στα 36 μου να πείθω οτι είμαι ανοιχτή, κοινωνική, ομιλητική, εξωστρεφής, κλπ.

Θα σου παρει χρονια.... θες απο τις 2 βδομάδες να δεις αποτελεσμα? Υπομονη θέλει, δουλεια με τον εαυτο σου, αγαπη στον εαυτο σου, να τον φροντιζεις και πίστη οτι ολα θα πανε καλά!

οσο αφορα την κοινωνικη φοβια, το συνηθες ειναι να σου πει ο/η ψυχοθεραπευτης να αρχισεις σιγα-σιγα, βημα προς βημα, να μιλησεις σε καποιον για ενα λεπτο ξερω εγω, την επομενη για κανενα τριλεπτο, μετα να μιλησεις σε μια ομαδα και τελος υποτιθεται να μπορεις να βγαλεις λογο μπροστα σε κοινο...κατι που θα τα εχανε και καποιος που εχει μαθει γενικα να κοβει και να ραβει το στομα του...το θεμα ομως ειναι πως για να τα κανεις αυτα εσυ, εχει τεραστια διαφορα η θεωρεια απο την πραξη για καποιον που εχει κοινωνικη φοβια...το θεμα ειναι πως ο θεραπευτης σου να σε φερει ενα ατομο ωστε και να μην θες να εισαι στον ιδιο χωρο ξερω-γω και να αναγκαστεις να του μιλησεις, κατι τυπου να σε αναγκασει...μικρος εγω δεν ηθελα να παιξω σκετς στο δημοτικο ή να πω το ποιημα μου μπροστα σε κοσμο αλλα τελικα ηταν κατι που το εκανα αναγκαστικα και χωρις να ειμαι συμφωνος και υπομενωντας τον ιδρωτα που ετρεχε ποταμι...οσο αφορα για τα υπολοιπα (ας πουμε καταθλιψη) να σε παρει ο/η ψυχοθεραπευτης απο το χερι και να σου πει να ετσι διασκεδαζεις, αναβαινεις πανω στο νυχτερινο μαγαζι στο τραπεζι και χοροπηδας...(νομιζω πως κανενας καταθλιπτικος δεν ειναι σε θεση να το κανει)...παρα να σε πει ξεκινα να κανεις κατι το οποιο παλιοτερα σε ευχαριστουσε...π.χ. να ακους μουσικη, αφου ξερω πως αφου ειμαι σε καταθλιψη η απολαυση που θα παρω απο αυτην την ενασχοληση θα ειναι μικρη ή εως και ανυπαρκτη!! Τελος, μια ταχτικη που την εχω ακουσει απο ολους ειναι πως εχεις βελτιωθει απλα εσυ δεν την βλεπεις την διαφορα, εγω που σε βλεπω εχεις αλλαξει...ενω εγω να συνεχιζω να ειμαι μεσα μου το ιδιο κατσουφης και στεναχωρημενος και να λεω ''μα καλα τι μου λέει, δεν βλεπει οτι ειμαι χαλια''?

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

Nαι αυτο λένε!
Να βουτήξεις στα βαθιά, και να μάθεις να κολυμπας για να ελεγξεις τους φοβους σου!
Κοιτα, ειναι σκληρο, είναι άθλιο γιατί απαιτεί από σενα να αυτομαστιγωθείς για να ανταποκριθείς, να το δεις σαν επιβιωση, σαν μονοδρομο. Ειναι καραγκιοζιλικι ναι! αλλά δυσκολα θα βρεις αλλο δρομο...

Να σε πιασει καποιος απο το χερι, να σου πει μη φοβασαι, δεν θα σε κοροιδεψουν. Κι αν κανεις γκαφες και γελανε μαζί σου, και τί έγινε? εγώ σε καταλαβαινω, σε υποστηριζω, για μενα εισαι ενας και αυτος, είτε εισαι έξυπνος είτε κανεις γκαφες. Δυστυχως η κοινωνία ειναι βαθια ρατσιστική και ανθρωποφαγικη, οσο πολιτισμενοι κι αν γουσταρουν να πουλανε μουρη οτι ειναι.

Εγώ αυτό έκανα, αλλαξα πολη, μακριά από την αρρωστεια του σπιτιού, να μην ακουω βλακειες, κυνηγητα, παραληρηματα, κλαματα...Και δυσκολευτηκα παρα πολύ! ειχα αντιμετωπισει μια ψυχωσικη μανα και δεν μπορουσα στα 18 μου να τα βγαλω περα με την κοινωνια γιατί δεν ηξερα τι σημαινει κοινωνικοτητα, το διανοείσαι?
νομίζω από το αντικοινωνικό, εσωστρεφές, λιγομιλητο πλάσμα που ημουν στα 18 μου διένυσα πολύ δρόμο για να φτάσω εδώ στα 36 μου να πείθω οτι είμαι ανοιχτή, κοινωνική, ομιλητική, εξωστρεφής, κλπ.
Θα σου παρει χρονια.... θες απο τις 2 βδομάδες να δεις αποτελεσμα? Υπομονη θέλει, δουλεια με τον εαυτο σου, αγαπη στον εαυτο σου, να τον φροντιζεις και πίστη οτι ολα θα πανε καλά!

---

Μα κάτσε βρε Μάρα γιατί θα τρελαθώ...
ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ ΤΟ BOLD? ΙΣΧΥΕΙ. Αφού λοιπόν ισχύει εγώ θα πάω από μόνη μου να σκάψω τον λάκκο μου; Και έτσι δηλαδή θεωρείται πως λύνεται το πρόβλημα; Εγώ γιατί βλέπω πως έτσι γίνεσαι χειρότερα; Ξεκινάς βήμα βήμα, αν βουτήξεις στα βαθιά ενώ δεν είσαι καν έτοιμος δεν νομίζεις πως θα αποτελειωθείς με πιθανή αποτυχία; Εγώ είχα άλλο πιο γερό κίνητρο και αντέχω ακόμα αλλιώς σου' λεγα πόσο θα εκτιμούσα τον εαυτό μου, ήδη νιώθω εντελώς έξω απ' τα νερά μου και έντονη δυσφορία... Η πλάκα είναι πως βρίσκομαι στο μέρος ακριβώς που "πρέπει", η απόλυτη έκθεση και στους πελάτες και στα αφεντικά... Δηλαδή αν έβαζα τα κλάματα μπροστά τους, αν έβριζα ή αν έτρεχα να φύγω θα ήταν καλύτερα; Θα με βοηθούσε κάτι τέτοιο; Δεν θα τα έβαζα θεωρείς περισσότερο με τον εαυτό μου; Ή να το να γίνομαι ρεζίλι σε όλες τις καφετέρειες της -επαρχιακής- πόλης μου και οι γνωστοί μου να με δείχνουν με το μικρό τους δακτυλάκι νομίζεις πως θα βοηθούσε; Το νόημα συμφωνούμε πως δεν πρέπει να είναι να σε νοιάζει η κριτική, οι προσβολές και γενικά οποιαδήποτε γνώμη αλλά είμαστε κοινωνικά όντα. Βρες μου ΕΝΑΝ άνθρωπο που δεν τον νοιάζει ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΜΙΑ γνώμη. Δεν θέλω να καταλήξω εκεί όμως. Εγώ επικεντρώνομαι περισσότερο στο ότι με αυτό τον τρόπο όχι μόνο δεν βοηθάς τον εαυτό σου αλλά του βάζεις και τρικλοποδιές. Τόσο καιρό εγώ ήξερα (και μαθαίνω τώρα!) πως σημασία έχει "να τον πουλάς", να δείχνεις δηλαδή τα δυνατά σου στοιχεία, τα καλά σου χαρτιά... Θα πάω μόνη μου να σκάψω τον λάκκο μου και στο τέλος όλοι να με υποτιμούν; Έλα που στην γαμωκοινωνία που ζούμε μετράει το show, ο τρόπος που "πουλάς" τον εαυτό σου και οι ικανότητές σου... Σκέψου λοιπόν να βιώνεις τόση υποτίμηση, κατά πόσο θα μπορείς να βελτιωθείς ή να πιστέψεις πως τις έχεις κιόλας!

Υ.Γ: Το αστείο της υπόθεσης ποιό είναι; Ότι όταν θέλω να πουλήσω τον εαυτό μου το κάνω καλά σε σημείο να πιστεύουν οι άλλοι πως είμαι πανέξυπνη και κοινωνική (καλά όχι όλοι αλλά οι περισσότεροι). Ε έλα όμως που η πραγματικότητα δεν αργεί να φανεί και το έξυπνο πουλί από την μύτη πιάνεται...

Quote:

---

Originally Posted by menis_64

οσο αφορα την κοινωνικη φοβια, το συνηθες ειναι να σου πει ο/η ψυχοθεραπευτης να αρχισεις σιγα-σιγα, βημα προς βημα, να μιλησεις σε καποιον για ενα λεπτο ξερω εγω, την επομενη για κανενα τριλεπτο, μετα να μιλησεις σε μια ομαδα και τελος υποτιθεται να μπορεις να βγαλεις λογο μπροστα σε κοινο...κατι που θα τα εχανε και καποιος που εχει μαθει γενικα να κοβει και να ραβει το στομα του...το θεμα ομως ειναι πως για να τα κανεις αυτα εσυ, εχει τεραστια διαφορα η θεωρεια απο την πραξη για καποιον που εχει κοινωνικη φοβια...το θεμα ειναι πως ο θεραπευτης σου να σε φερει ενα ατομο ωστε και να μην θες να εισαι στον ιδιο χωρο ξερω-γω και να αναγκαστεις να του μιλησεις, κατι τυπου να σε αναγκασει...μικρος εγω δεν ηθελα να παιξω σκετς στο δημοτικο ή να πω το ποιημα μου μπροστα σε κοσμο αλλα τελικα ηταν κατι που το εκανα αναγκαστικα και χωρις να ειμαι συμφωνος και υπομενωντας τον ιδρωτα που ετρεχε ποταμι...οσο αφορα για τα υπολοιπα (ας πουμε καταθλιψη) να σε παρει ο/η ψυχοθεραπευτης απο το χερι και να σου πει να ετσι διασκεδαζεις, αναβαινεις πανω στο νυχτερινο μαγαζι στο τραπεζι και χοροπηδας...(νομιζω πως κανενας καταθλιπτικος δεν ειναι σε θεση να το κανει)...παρα να σε πει ξεκινα να κανεις κατι το οποιο παλιοτερα σε ευχαριστουσε...π.χ. να ακους μουσικη, αφου ξερω πως αφου ειμαι σε καταθλιψη η απολαυση που θα παρω απο αυτην την ενασχοληση θα ειναι μικρη ή εως και ανυπαρκτη!! Τελος, μια ταχτικη που την εχω ακουσει απο ολους ειναι πως εχεις βελτιωθει απλα εσυ δεν την βλεπεις την διαφορα, εγω που σε βλεπω εχεις αλλαξει...ενω εγω να συνεχιζω να ειμαι μεσα μου το ιδιο κατσουφης και στεναχωρημενος και να λεω ''μα καλα τι μου λέει, δεν βλεπει οτι ειμαι χαλια''?

---

Συμφωνώ με όλα Μένης!

Μenis_64, ειναι η λογική των baby steps, μικρά βήματα μέχρις ότου κατακτήσεις την κορυφή!
Οκ, ως ενα σημειο πιάνει τόπο, αλλά κι εγώ έχω τις αμφιβολίες μου κατά πόσον από το απόλυτο μηδέν θα φτάσεις να βγάλεις λόγο μπροστά σε κοινό, σαν επαγγελματίας ομιλητής ή πολιτικός ή δημοσιογράφος.
Εγώ προσωπικά δεν το έχω καταφέρει αυτο. Ναι έχω καταφερει σε ομάδες που κατά καιρους έχω βρεθει να παρω το λόγο να πω μια άποψη αλλα ως εκεί. Με το αγχος μου, με τη φωνη μου να βραχνιάζει, με την ανασφαλεια μου. Και φυσικά χανω πόντους από όλα αυτα...Και οσο και να ελεγξω τη φωνη μου δυσκολευομαι με το βλεμμα μου, που να κοιταξω, και καταληγω σαν τη χαζή ειτε να καρφώνω είτε να κοιταω πάνω-κατω σαν νευροσπαστο...
Και ακομα οταν βγαινω ενα βραδυ με παρεα νιωθω αμηχανα. Ναι θέλω οι άλλοι να έχουν μια καλή γνώμη για μένα, αλλα οκ δεν θα σκάψω το λακκο μου να θαφτω μέσα αν βρεθει ενας μλκ να μου την πει, θα του την πω κι εγώ! ενω παλιά θα κλεινόμουν στο καβουκι μου με τις ενοχές και τις τυψεις μου πως εγω φταιω, εγω έκανα κατι στραβο για να λαβω αυτη τη συμπεριφορά.
Γενικά η λογική <<πουλα τρελα>> βοηθαει παρα πολυ στην κοινωνικη φοβια! γραψτους και πουλα την τρελα σου! γιατι να νοιαζεσαι και να κανεις ετσι κακο στον εαυτο σου για το τι θα πει ο καθε άκυρος?

Τωρα για την καταθλιψη που λες, επειδη γενικα το εχω παλαιψει παρα πολυ να μην καταληξω καταθλιπτικη, αυτο που εγω έκανα ήταν να ειμαι δραστηρια. Μπορει να μην γουσταρα να ανεβω στο τραπεζι χορευοντας, αλλα παντα κατι έκανα. Και βολτες και σινεμα κλπ. Θα μου πεις, απολαυση ενιωθες? ΟΧΙ, το έκανα διεκπεραιωτικά. Με την εννοια ότι πχ είμαι νεος άνθρωπος, πρεπει να παω σε μια συναυλία. Πρέπει να παω για καφε στη θαλασσα. Πρέπει να παω βόλτα στα μαγαζια.
Γενικά είμαι άνθρωπος του πρέπει και λιγοτερο του να περναω καλά. Αλλα να σου πω την αληθεια, μεσα απο τα πρεπει μου, έχω περασει και καλά.
Δεν αφήνομαι. Γιατί αν αφεθώ, φοβάμαι ότι θα βουλιάξω τόσο πολύ που κανείς μετά και τιποτα δεν θα με σώσει...

Quote:

---

Originally Posted by deep

Μα κάτσε βρε Μάρα γιατί θα τρελαθώ...
ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ ΤΟ BOLD? ΙΣΧΥΕΙ. Αφού λοιπόν ισχύει εγώ θα πάω από μόνη μου να σκάψω τον λάκκο μου; Και έτσι δηλαδή θεωρείται πως λύνεται το πρόβλημα; Εγώ γιατί βλέπω πως έτσι γίνεσαι χειρότερα; Ξεκινάς βήμα βήμα, αν βουτήξεις στα βαθιά ενώ δεν είσαι καν έτοιμος δεν νομίζεις πως θα αποτελειωθείς με πιθανή αποτυχία;

---

εννοείται ότι ισχύει το bold.
Δε νομιζω οτι λυνεται, απλα διαχειριζεται...ρυθμιζεται.
Ειναι μεγαλη κουβεντα αυτη και εχει να κανει με τις εμπειρίες μας και τα βιωματα μας.
Εγω αν βουταγα στα βαθια στο οικογενειακο-κοινωνικο περιβαλλον του σπιτιού μου, θα ειχα καταληξει νοσηλευομενη σε ψυχιατρειο.
Ενώ αλλάζοντας πολη και με την ασφαλεια οτι δεν με ξέρουν-δεν θα με ξαναδουν, είχα ολη την άνεση να κανω λαθη, γκαφες και να βουτηξω στα βαθια. Να δοκιμαστώ σε καταστασεις που μου ηταν αδιανοητες!
Για μενα το πιο δυσκολο ηταν να διαχειριστω τις ενοχες που ένιωθα...τρομερες ενοχές λες και ειχα σκοτώσει ανθρωπο.

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

Δεν αφήνομαι. Γιατί αν αφεθώ, φοβάμαι ότι θα βουλιάξω τόσο πολύ που κανείς μετά και τιποτα δεν θα με σώσει...

---

Αυτό... Ο χειρότερος εχθρός της κατάθλιψης είναι η αδράνεια... Πλέον έχω φτάσει στο άλλο άκρο. Δεν αντέχω να κάθομαι, φρικάρω... Και δεν ξέρω κατά πόσο είναι καλό αυτό αλλά ας μην ξεφύγω :p Πάντως ναι, μην σε αφήσεις...

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

εννοείται ότι ισχύει το bold.
Δε νομιζω οτι λυνεται, απλα διαχειριζεται...ρυθμιζεται.
Ειναι μεγαλη κουβεντα αυτη και εχει να κανει με τις εμπειρίες μας και τα βιωματα μας.
Εγω αν βουταγα στα βαθια στο οικογενειακο-κοινωνικο περιβαλλον του σπιτιού μου, θα ειχα καταληξει νοσηλευομενη σε ψυχιατρειο.
Ενώ αλλάζοντας πολη και με την ασφαλεια οτι δεν με ξέρουν-δεν θα με ξαναδουν, είχα ολη την άνεση να κανω λαθη, γκαφες και να βουτηξω στα βαθια. Να δοκιμαστώ σε καταστασεις που μου ηταν αδιανοητες!
Για μενα το πιο δυσκολο ηταν να διαχειριστω τις ενοχες που ένιωθα...τρομερες ενοχές λες και ειχα σκοτώσει ανθρωπο.

---

Ενοχές για κάποιο συγκεκριμένο λόγο ή έτσι γενικά το έχεις σαν χαρακτηριστικό; Αν ισχύει το 2ο, ταυτίζομαι και σε καταλαβαίνω. Πραγματικά καλά έκανες που άλλαξες περιβάλλον.

Quote:

---

Originally Posted by deep

Τόσο καιρό εγώ ήξερα (και μαθαίνω τώρα!) πως σημασία έχει "να τον πουλάς", να δείχνεις δηλαδή τα δυνατά σου στοιχεία, τα καλά σου χαρτιά... Θα πάω μόνη μου να σκάψω τον λάκκο μου και στο τέλος όλοι να με υποτιμούν;

---

ειδικά σε αυτο που λες, έχω ταλεντο στο να φανερωνω τις αδυναμίες μου! και ενω μπορω να κανω πραγματα, πως τα καταφερνω? φανερωνω τις αδυναμίες μου και καρφωνομαι μονη μου!
λες και ειναι ασυνειδητα φυτεμενο στο μυαλο μου, να καταλαβουν ολοι πόσο ανικανη ειμαι για να κινητοποιηθώ να αγωνιστώ και να τους πεισω ποσο ικανη ειμαι...
Δηλαδη αν έχω εναν ασυνειδητο προγραμματισμο, είναι αυτος! και παρότι ας πουμε οτι εχω επιγνωση, δεν ξερω αν μπορω να το ελεγξω, συμβαινει αυτοματα.

Quote:

---

Originally Posted by deep

Ενοχές για κάποιο συγκεκριμένο λόγο ή έτσι γενικά το έχεις σαν χαρακτηριστικό; Αν ισχύει το 2ο, ταυτίζομαι και σε καταλαβαίνω. Πραγματικά καλά έκανες που άλλαξες περιβάλλον.

---

ενοχές για συγκεκριμένο λόγο, η μανα μου ειχε σοβαρα θέματα, μια περιεργη αντίληψη, περιεργες αποψεις, πολύ επικριτική, απορριπτικη, έβαζε τον πηχυ παρα πολύ ψηλά και δεν τον έφτανα ποτε, και μετα εφταιγα που δεν ημουν ικανη να τον φτάσω. Με συγκρινε με αλλες της ηλικιας μου και παντα με απερριπτε κλπ κλπ... Θα μπορουσα να σου πω απειρα, ηταν μια πολυ δυσκολη παιδικη ηλικια, μονη μου, με μια μανα που τελικά είχε ψυχωση, οπως εμαθα πολυ αργοτερα, με εναν μπαμπα εργασιομανη που ελειπε συνεχως απο το σπιτι... Ουσιαστικά μεγαλωσα με τα βιβλία μου, την τηλεοραση και ό,τι μπορεσα να αρπαξω από παρεες στο σχολείο... Κατά τα άλλα, στρατιωτική ζωή, καταπιεση να πετυχω να φυγω και αγχος αν δεν τα καταφερω...

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

ενοχές για συγκεκριμένο λόγο, η μανα μου ειχε σοβαρα θέματα, μια περιεργη αντίληψη, περιεργες αποψεις, πολύ επικριτική, απορριπτικη, έβαζε τον πηχυ παρα πολύ ψηλά και δεν τον έφτανα ποτε, και μετα εφταιγα που δεν ημουν ικανη να τον φτάσω. Με συγκρινε με αλλες της ηλικιας μου και παντα με απερριπτε κλπ κλπ... Θα μπορουσα να σου πω απειρα, ηταν μια πολυ δυσκολη παιδικη ηλικια, μονη μου, με μια μανα που τελικά είχε ψυχωση, οπως εμαθα πολυ αργοτερα, με εναν μπαμπα εργασιομανη που ελειπε συνεχως απο το σπιτι... Ουσιαστικά μεγαλωσα με τα βιβλία μου, την τηλεοραση και ό,τι μπορεσα να αρπαξω από παρεες στο σχολείο... Κατά τα άλλα, στρατιωτική ζωή, καταπιεση να πετυχω να φυγω και αγχος αν δεν τα καταφερω...

---

Διάβαζα τώρα το θέμα που άνοιξες για να μπω στο νόημα... Και δυστυχώς κάπως έτσι δημιουργούνται τόσες ενοχές και είναι τόσο άδικο και ΕΠΙΠΟΝΟ γι' αυτόν που το βιώνει, πραγματικά. Το αναγνωρίζεις αλλά και πάλι συνεχίζεις να τις έχεις γιατί δεν είναι εύκολο να τις ξεφορτωθείς... Και τώρα τα ίδια νιώθεις ακόμη και που άλλαξες περιβάλλον; Πώς τις διαχειρίστηκες;

Quote:

---

Originally Posted by deep

Και τώρα τα ίδια νιώθεις ακόμη και που άλλαξες περιβάλλον; Πώς τις διαχειρίστηκες;

---

εχουν περασει και 18 χρονια από τοτε που ήμουν 18... μια ολοκληρη ζωή. Δεν είναι δυνατόν να νιωθω τωρα τα ιδια με τοτε.
Τις ενοχές δεν ξερω αν τις διαχειριστηκα ή απλά πήγα με τη ροή των πραγμάτων.
Είναι πολυ βαρυ το φορτίο για να εχεις την ωριμότητα να τις διαχειριστείς στα 18, τοτε ουτε που το καταλαβαινα, νομιζα οτι ολα θα διορθωθουν μαγικα. Οπως στα παραμυθια, ισως αυτο ειχα αναγκη να πιστευω.

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

ενοχές για συγκεκριμένο λόγο, η μανα μου ειχε σοβαρα θέματα, μια περιεργη αντίληψη, περιεργες αποψεις, πολύ επικριτική, απορριπτικη, έβαζε τον πηχυ παρα πολύ ψηλά και δεν τον έφτανα ποτε, και μετα εφταιγα που δεν ημουν ικανη να τον φτάσω. Με συγκρινε με αλλες της ηλικιας μου και παντα με απερριπτε κλπ κλπ... Θα μπορουσα να σου πω απειρα, ηταν μια πολυ δυσκολη παιδικη ηλικια, μονη μου, με μια μανα που τελικά είχε ψυχωση, οπως εμαθα πολυ αργοτερα, με εναν μπαμπα εργασιομανη που ελειπε συνεχως απο το σπιτι... Ουσιαστικά μεγαλωσα με τα βιβλία μου, την τηλεοραση και ό,τι μπορεσα να αρπαξω από παρεες στο σχολείο... Κατά τα άλλα, στρατιωτική ζωή, καταπιεση να πετυχω να φυγω και αγχος αν δεν τα καταφερω...

---

Πώς το κατάλαβες αυτό; ποιά ήταν τα σημάδια;
Τώρα που είσαι μακριά τα συμπτώματα που είχες υποχωρησαν;

Δεν το κατάλαβα μονη μου, ειχα παει σε εναν ψυχιατρο γιατι η μανα μου ειχε κανει ενα χειρουργειο και το αγχος της ηταν εκτός ελεγχου, του ειπα την ιστορια της ζωής μου διπλα της, και αυτός μου το ειπε...
Επειδη το φορουμ ειναι δημοσιο, δεν θελω να πω λεπτομερειες. Αν θέλεις, να σου στειλω ινμποξ καποια στιγμη.

Εχουν περασει πολλά χρονια απο τοτε που έφυγα, και αρκετα χρονια που δεν ζει πια.
Τα έντονα συμπτωματα ναι εχουν υποχωρησει.
Την αδυναμία συγκεντρωσης έχω, το λεω σε ολα τα θρεντς χαχα, που προσπαθω να την παλαιψω!
Ψυχοθεραπεία ή ψυχαναλυση καποια στιγμη θέλω να κάνω...

εχεις σκεφτει οτι η αδυναμια συγκεντρωσης ειναι η αμυνα σου σε καταστασεις που δεν γουσταρεις ιδιατερα?πχ οταν διανυεις μια περιοδο της ζωης σου η οποια δεν ειναι κ τοσο καλη...βγαζεις αυτον τον μηχανισμο αμυνας ? ειναι ενας μηχανισμος αμυνας ο οποιος σε κανει να επικεντρωνεσαι σε αυτον κ οχι στα πραγαμτικα προβληματα σου....και ερχεται το θαυμα της ψυχοθεραπειας κ σε μαθαινει να αμυνεσαι σωστα κ οχι με ελλειψη συγκεντρωσης, καταθλιψαρας κ αγχους κ τετοιες παπαριες...
αλλα με χιουμορ...με εκλογικευση που ειναι καλοι, σωστοι κ ωριμοι μηχανισμοι αμυνας.....

Ναιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι!! !! σαφως και το εχω σκεφτει!
αμυνα ναι!
αλλα όχι σε φάση που διανυω μονοπάτι με δυσκολίες. Οταν εχω δυσκολίες να αντιμετωπίσω, με εναν μαγικό τρόπο λειτουργω καλά! Μεταμορφωνομαι, ακόμη και εγω ωρες-ωρες αναρωτιεμαι πως τα καταφερνω...
ΣΕ φάση που είμαι χαλαρή, το νερο έχει κυλησει στο αυλάκι, τα οικονομικά μου είναι λίγο στρωμένα με την εννοια οτι δεν εχω το μαχαιρι της επιβιωσης στο λαιμο, και απλά πρέπει να στρωσω το διαβασμα μου, να γραψω την εργασία μου να ξεμπερδευω, για να προχωρησω τη δουλειά μου, τοτε προέκυψε το προβλημα της αδυναμίας συγκεντρωσης, το μυαλό αυγολεμονο στα 4 σημεια του οριζοντα...
Και αμυνα και κλαταρισμα ειναι. Υπερκοπωση από το χρονιο αγχος. Το σχοινι αμα το τεντωνεις για χρονια δεν χανει τη δυναμη του?
Αλλα στην ουσια ξέρεις τι έχω καταληξει οτι είναι? Οτι δεν αγαπουσα τον εαυτό μου. Δεν νοιαζομουν για μενα, με ειχα χεσμενη! μπορεί να νοιαζομουν τρελα για αλλους, να ετρεχα να τους φροντίσω αλλα για μενα δεν είχα κανει μια γενική αίματος από τα 18 ως τα 32, 14 χρονια δεν ειχα πατησει ποδι σε γιατρο για μενα. ετρωγα ό,τι να ναι, κοιμομουν ελάχιστα, ακόμη και οι εξοδοι και οι παρεες ηταν διεκπεραιωτικά. Οσο πετυχαινα τους στοχους μου, ήμουν καλή! όταν έφτασα στην ανικανότητα να ανταποκριθω και έπιασα πατο, εκει τρως τη χλαπάτσα και κανεις restart...

ε αρα δωσε λιγο χρονο σε σενα κ ξεκινα θψυχοθεραπεια κ αυτοθεραπεια λοιπον...
ξερεις τι πρεπει να κανεις δεν εισαι χαζη...

Καλά στα λέει Μάρα....αρχισε να λειτουργείς πιο θεραπευτικά για τον εαυτό σου και να τον αγαπάς!
Και αν αγαπήσεις τον εαυτό σου ,θα σε εκτιμήσουν και οι άλλοι περισσότερο.

Ο χρονος βοηθα