δυσκολη φαση με φιλο που γνωρισα προσφατα
γεια σας...γωρισα ενα παιδι σε μια δραστηριοτητα χομπου που κανω κ καναμε παρεα..καλο παιδι, πολυ ξυπνιος, μικρος 23 χρονων κ αμεσως μπηκε στην παρεα μας,αρχισαμε τις βολτες ολοι μαζι με την παρεα αλλα καποιες φορες απομονωνομασταν κ μιλουσαμε γαι τα ψυχολογικα μας..εχει χασει την μανα του κ το παλευει με ψυχοθεραπεια σε ομαδα...ειναι πολυ γοητευτθηκος κ μου εβγαζε πονο κ πολυ συμπαθεια...σαν να θελω να του χαιδευω το κεφαλι κ να του λεω να πανε ολα καλα..ατομο με πολλες εμπειριες αλανι κ εχει φαει την ζωη με το κουταλι απο τα 12 του.
αντρας κανονικος ο οποιος μπορει να σταθει παντου...σαν 40αρης..
οτ θεμα ειναι οτι ειχα παρατηρησει μια νευρικοτητα κ μια αμηχανια οταν βρισκομασταν μαζι οι δυο μας κ συζηταγαμε..
αραζαμε πολλες ωρες κ αναλυαμε κ φιλοσοφουσαμε...ειχαμε ερθει κοντα σταν ανθρωποι..εδψ κ κανα μηνα..
προχτες τον ρωτησα επειδη τον ειδα καπως ζορισμενο, αν φταιει το οτι με γνωρισε..κ μου ειπε οτι με βλεπει ερωτικα..κατι ειχα καταλαβει κ οτι ΘΕΛΕΙ ΧΡΟΝΟ για να με δει σα φιλη...
πρωτη φορα του δυμβαινει να βλεπει μια φιλη τοσο ερωτικα..εγω αμεσωψς σταυρωσα τα χερια κ καπως αγχωθηκα(δεν θελω κ πολυ εγω)..κ ενιωσα υπευθυνη παλι που κατι τετοιο συνεβει.
εχτες συναντηθηκαμε στο μαθημα κ ηταν απομακρος κ εφυγε χωρις καν να με χαιρετησει...
σε ενα μνμ μου ειπε οτι "δεν φταις εσυ που σε ερωτευονται..μην νιωθεις υπευθυνη"/
ετσι λοιπον εγω λυπηθηκα που παλι εχασα εναν ανθρωπο κ χανω που τα λεγαμε ομορφα κ καλα..ενιωθα ασφαλης μαζι του γιατι με καταλαβαινε..
πλεον οταν μου συμβαινει αυτο παντα εχει ασχημο τελος.
κ δεν ξερω πως να το διαχεριστω πια..οποιον αντρα γνωριζω κ ερχομαι κοντα..στο τελος μου κοτσαρει αυτο κ εκει υπαρχει προβλημα..
δεν τον ενοχλω κ του δινω τον χρονο του..αλλα κ παλι παρεα να κανουμε θα ξερω πως με βλεπει αλλιως.
οποτε σκεφτομαι οτι πρεπει κ γω να παρω αποστασεις κ ισψς τελικα να μη ξανακανουμε τοση παρεα.
ειμαι ανοιχτος κ χαρωπος ανθρωπος κ μαρεσει να γνωριζω καινουριους ανθρωπους...δεν ξερω κατα ποσο αυτο επηρρεαζει τους αλλους κ αν τελικως κανω κατι εγω που τους οδηγει σε αυτο.
αυτο το παιδι προσπαθει να κανει νεους φιλους γιατι πολυ απλα μπαινει σε μια νεα ζωη..πεταξε τους παλιους φιλους οι οποιοι τον επηρρεαζαν αρνητικα κ ειχε χαρει που τον αγκαλιασαμε ολοι τοσο κ εκανε νεες παρεες.
εχει τραβηξει πολλα ...εχει πονεσει πολυ κ μεγαλωσε χωρις μητερα..
κ νιωθω τωρα οτι εφαγε τα μουτρα του..πλεον δεν μπορουμε τιπτοα να κανουμε μαζι κ νιωθω οτι μου αρεσε η παρεα του..
γιατι μου συμβανιει παντα αυτο..τελικως μηπως εγω τους ενθαρρυνω? δεν μπορω να αλλαξω τον χαρακτηρα μου, δεν θελω να γινω κατι αλλο, πχ μια σκυλα..ειμαι ανθρωπος της αλληλεγγυης κ της βοηθειας γενικα.επισης ειμαι γυναικα που μου αρεσει να αρεσω κ να φλερταρω αλλα με καποια ορια..
δεν κανω κ τιποτα το ιδιαιτερο απλα ειμαι ομιλητικη κ χαμογελαστη.
δεν ξερω πια...αυτο μου συμβαινει σχεδον καθε 6 μηνες..κ με εχει κουρασει.