Συναισθηματική έκρηξη

Έχω βαρεθεί στην προσπάθεια για Θετικότητα να συγκρατώ πράγματα.Νοιώθω πως οι αλλοι νομιζουν οτι ειμαι το καλό παιδί και αφελης,και αισθανομαι έναν απίστευτο Θυμό,εχω μια τεραστια ενεργεια που θελω να την κανω επιμονή και ανατρεπτικότητα σε πολλά πράγματα.Σαν ενα κύμα που σαρωνει όλα αυτα που νομιζουν οι αλλοι για μένα.

Τα παραμυθια περι θετικότητας(βασικά,δεν ειναι παραμύθια,αλλα εχω προσπαθησει επιμονα να κάνω πραγματα που δεν ειμαι τοσο ωριμος ακόμα) έχουν κατακερματισει το υποκειμενικό μου στοιχείο.Θελω να βγω εξω να αρχισω να τρεχω σαν τρελος η να ουρλιαξω.Δεν θελω να δινω δεκάρα για διστακτικοτητα και αμφιβολίες για βλακείες.

Πειτε μου,πειτε μου τι να κάνω.Δεν θελω να με νοιαζει η γνωμη του αλλου,θελω να κανω οτι μου αρεσει.Θελω να μπορω να αγνοώ ευκολοτερα,να ειμαι πιο επιμονος με αυτα που θελω και πιο εχθρικός με αυτα που δεν θελω.Βαρεθηκα αυτην την αντιληψη ολικότητας στην οποια προσπαθω να ισορροπησω.

Πρεπει να βουτηξω στο "εγώ" και να μειωσω το "εμείς" .Ακούγεται αλαζονικό,αλλα το περιβαλλον που συναναστρεφομαι με σπρώχνει εκεί

Προσωρινό είναι,είναι μια φρίκη που τρωω που όταν την παθαινω,νομίζω οτι όλοι θελουν να παρουν κατι από μενα.Θα μαζεψω παλι τα κομματια μου και θα το αντιμετωπισω.Αλλα νοιωθω σαν εκμεταλλευση.Ο πραγματικός φόβος μου είναι μην και αυτό ειναι οντως ρεαλιστικό και οχι φοβος.

Δυστυχώς οι γνώμες των άλλων μπορούν να καθορίσουν το "εγώ", διότι υπάρχει η χαραμάδα που τους επιτρέπει να μπούν και να το κάνουν. Γνωρίζοντας ότι ως μεμονωμένες μονάδες, όσο αυτάρκεις και να είμαστε, αναζητάμε και χρειαζόμαστε την αλληλεπίδραση. Μαθαίνουμε από μικρή ηλικία να φέρουμε τα χαρακτηριστικά, που μας προσδίδουν οι άλλοι... και επέρχεται η σύγκρουση όταν θέλουμε ή είμαστε κάτι διαφορετικό.
"....Καιρός να αφήσουμε τους εγωισμούς και να αχοληθούμε με τον εαυτό μας..." Αρκας.

Ε το ξέρω αλλα τι να κανω αν είναι ετσι?Να γινω πιο εχθρικός και να αναπτυξω αμυνες?Η να μεινω το ιδιο με την σκεψη οτι εγω είμαι αυτο που ειμαι και αν ο αλλος με εκμεταλλεύεται προβλημά του?Να πω δηλαδη στον εαυτό μου οτι η αρνητικότητα δεν ειναι δική μου,και να προσπαθω να την αφοπλισω αντι να με κυνηγάει η να την πολεμάω.Εχω πολλη αρνητικότητα στον κυκλο μου,παντα ειχα,γι αυτο συχνα κουραζομαι τοσο που τρελαινομαι και ξεκοβω αποτομα εναν ολοκληρο κοινωνικο κυκλο.Ομως βαρεθηκα να το κανω,γιατι ειναι σαν να με κυνηγανε.Φυσικα,κι εγω εχω αρνητικοτητα.Όμως εγω προσπαθω παντα περισσοτερο.Δεν θελω να κρυβομαι.Θελω να μην με νοιαζει τιποτα,να μην δινω δεκαρα

δεν με εκανες πιο χαρουμενο έρις αλλα ευχαριστω για την αντικειμενικοτητα σου

Δεν νομίζω ότι μπορώ να σε κάνω χαρούμενο ότι και να σου πω... Άλλωστε η συνειδητοποίηση μιας ενοχλητικής κατάστασης, κάθε άλλο, πάρα χαρά θα μπορούσε να δώσει. Μπορεί όμως να σου δώσει τη γνώση. Τη γνώση, για να θέσεις τα δικά σου όρια αποδοχής των αλλών, αλλά και του εαυτού σου. Επίσης, τη γνώση για τα όρια της δικής σου συμπεριφοράς, αλλά και του περιβάλλοντος σου. Ασφαλιστικές δικλείδες, νομίζω, ότι χρειάζεσαι... ώστε να προστατεύεσαι από την αρνητικότητα των γύρω σου. Φιλτράρισμα της πραγματικότητας, των προβλημάτων, των ανθρώπινων συμπεριφορών, δεν σημαίνει: δεν με νοιάζει ή ότι πρέπει να γίνεις εχθρικός... Σημαίνει προστατεύομαι και επηρεάζομαι μέχρι εκεί που έχω θέσει τα όρια μου. Σημαίνει διαχειρίζομαι καλύτερα τους ρόλους, που όλοι καλούμαστε να παίξουμε στη ζωή... τους ρόλους, του θύτη, του θύματος και του σωτήρα..

Έρις ,είναι πολυ ταξινομημένα και ορθά αυτά που μου λες.Ένας λογικός άνθρωπος αυτά θα σκεφτόταν.Όμως δεν μπορώ να λειτουργώ έτσι.Επειδή δεν μου αρεσουν τα μισά πράγματα και η αβεβαιότητα,με τρελαίνει,δεν μπορώ να θετω ορια και να εχω ενδιαμεση επικοινωνία,και να λεω μόνο τι κάνεις καλά? και πραγματα ρουτίνας.Πάντα δένομαι αρκετά απότομα(κι ομως νοιωθω απομονωμένος)αλλά δεν γινομαι φορτικός,το κανω γιατί λειτουργω με ανιδιοτέλεια σε καποια πραγματα,ειναι ομως σαν μετα να αναπτυσσεται μια κλωστή που ο αλλος κρατάει το τηλεχειριστηριο της συμπεριφοράς μου και της διαθεσης μου.Δεν με νοιαζει να παρω πισω αυτήν την ανιδιοτέλεια(αλλιως δεν θα ηταν ανιδιοτέλεια) αλλα με τρελαίνει οταν ο αλλος το εχει συνειδητοποιησει αυτό και νομίζει ότι ειμαι μ******ας .Το τραγικο ειναι πως οταν ξεσπαω,παλι εγω βγαινω ο τρελός.Σκεφτομαι με συναισθηματικους,σχεδον ιδεαλιστικούς όρους,οχι και τοσο λογικούς.Ίσως να πρεπει να το αλλάξω,τι να πω.


Θα το δω σαν άσκηση Υπομονής και σαν ευκαιρία να χρησιμοποιήσω σωστά τον θυμό που εχω.Δεν θα φοβάμαι μην ασκησω αρνητικη επιρροη στον αλλον και θα σκληρύνω καπως.Αν ομως σκληρυνω,πως θα μεινω χαρούμενος?Τωρα υποφερω,αλλα εχω κατι που οταν σκληρυνω το χάνω

που έμπλεξες κι εσυ βραδιάτικα..

Όρια δεν σημαίνει ενδιάμεση επικοινωνία ή μισά πράγματα. Σημαίνει να κρατάς εσύ το τηλεχειριστήριο της διάθεσης και της συμπεριφοράς σου. Δεν χρείαζεται να αλλάξεις το χαρακτήρα σου και να σταματήσεις να είσαι ανιδιοτελής, εφόσον έτσι νιώθεις έτσι πράτεις. Το ζητούμενο είναι να σταματήσει να σε επηρεάζει τόσο η άποψη των άλλων... Προφανώς αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο καθώς μεγαλώνουμε σε μία κοινωνία, που φροντίζει να εξασκεί μόνο τα εξωτερικά μας κίνητρα, ώστε να κερδιθεί η επιβεβαιώση και η αποδοχή από τον περίγυρο. Με το να σκληρύνεις, τι θα καταφέρεις;.... Ίσα ίσα, παραπάνω γράφεις πως παρότι δένεσαι αρκετά και απότομα νιώθεις απομονωμένος.... Μερικό μούδιασμα συναισθημάτων; ...ή δεν κατάλαβα σωστά;

Νοιώθω απομονωμένος επειδη νοιωθω ανταγωνισμό σε κάθε είδους σχέση που δεν καλλιεργείται από μένα.Είναι σαν ενα κομματι μου να προσπαθεί να βελτιωσει την ποιοτητα της επικοινωνίας αλλα ενα αλλο την ίδια στιγμή υψώνει άμυνες,ή προσπαθεί να ξεφυγει επειδη φοβάται τις πραγματικές προθέσεις του αλλου.Μπορεί να πρέπει να αποφασίσω πως μου αρεσει ο ανταγωνισμός.Όλες οι σχέσεις φαίνεται να εχουν δισυποστατη φυση.Παραλληλα με την κατανόηση η την συνύπαρξη,η διαφορετικότητα των εγώ δημιουργεί αναποφευκτη τριβή

ετσι ενιωθα πριν κατι χρονια που αλλαξα περιβαλλον και πηγα καπου που μου ταιριαζε πραγματικα αισθανομουν οτι εχω πολλα θετικα πραγματα να δωσω.αυτο οτι οι αλλοι θελουν να παρουν απο μενα το χα νιωσει με μια κοπελα που εκανα παρεα και δεν ειχε και το καλυτερο χαρακτηρα και δεν ηθελα να της δινω τιποτα σε σημειο μαλιστα που ημουν ικανη να μη βγω για μια βδομαδα απο το σπιτι παρα να βγω μια ωρα μαζι της για καφε.τελικα κοψαμε και ηρεμισα.παντως πλεον δε θα αλλαζα για κανεναν και για τιποτα και αν οι συνθηκες ειναι τετοιες που πρεπει να προσαρμοστω εγω για να συμβαδισω η να προστατευτω η οτιδηποτε απλα ξεκοβω και ειμαι της αποψης οτι αν ο αλλος μου βγαζει τα αρνητικα στοιχεια του εαυτου μου καλυτερα να μην ασχολουμαι καθολου με αυτο το ατομο

Δεν την παλεύω καθόλου.Αρχιζω να αντιλαμβανομαι πως όποιον ανθρωπο προσεγγιζω θέλει να ικανοποιω τα αιτηματά του.Νομιζει οτι ειμαι παντα διαθεσιμος.Εγινε κατι σχετικό σημερα,που με αφησε με αυτο το συναίσθημα οτι ο αλλος εχει το τηλεχειριστηριο.Οτι αναβαλλει όποτε γουσταρει και λεω και "δεν πειραζει"

Νομιζω οτι ειναι πολυ ισχυρο το μερος μου που θελει να ικανοποιεί τους αλλους,αλλά ενα αλλο αφρίζει,μπορεί και να τους μισεί στην πραγματικότητα επειδή το πρώτο τους επιτρέπει να με θέτει σαν ηθοποιο σε δικά τους εργα.Τι να κάνω?Το τελευταιο νοιωθει ετοιμο να σκασει το τελευταιο δίμηνο.Πως να βρω ισορροπία?

Αμα το εμπιστευτω θα καταστρεψει τα παντα(ενταξει"τα παντα" σχημα λογου,οτι εχει μεινει δηλαδη,ενω αν δεν το εμπιστευτω θα συνεχισω να νοιωθω αδυναμος).Όμως δεν ειναι λογική λύση να εκτοξευσω οπου βρω την οργή αυτή.Όμως καπως πρεπει να την ικανοποιήσω.Νοιώθω σκατά,δυσκολευομαι να σηκωθω απο το κρεβατι και αμφιβαλλω για όλους ενω ο εαυτός μου με βρίζει

Γαμώτο,ξερω τι θα συμβεί,θα χτυπησω λιγο το κεφάλι μου στον τοίχο και θα συνελθω,θα υπερισχυσει παλι η αναγκη για κάποιου ειδους συναισθηματικη εκπληρωση,αυτη η ανάγκη κανει τον θυμό μέσα μου ανίσχυρο αλλα αυτος διογκώνεται.Μήπως τελικά αυτός είναι ο πραγματικός φίλος μου?Εζησα απίστευτη πιεση στην εφηβεια και προκειμενου να την αντεξω,κατεφυγα σε πράγματα που αυξησαν την κατανοηση μου,και με εσωσαν από πολλε δηλητηριωδεις καταστάσεις αλλα ίσως το εγώ μου να αισθάνθηκε ηττημενο.ή εγω πεσει θύμα παραμυθιων θετικότητας ή η αυτοαμφιβολια μου ειναι τοσο ισχυρή που ότι κι αν κανω,νοιωθω οτι κάνω λάθος.

Ψηλε ο τρόπος που μιλάς δείχνει στους άλλους ότι είσαι πυροβολημένος δυστυχώς υπάρχουν πολλοί που αυτό το εκμεταλλεύονται δε ζούμε σε κόσμο αγγελικά πλασμενο αλλά καραδοκούν γύπες σε κάθε γωνιά αυτή είναι η αλήθεια

Δεν θελω να γίνω γυπας

Ε τότε θα τα έχεις αυτά μην παραπονιεσαι

Δεν είναι ανάγκη να γίνει "γυπας" μια συνειδηση για να επιβιώσει.Σε καποιο σημείο περιορισα τα εγωιστικα παιχνίδια,νομιζοντας ότι θα τα απενεργοποιησω και στους άλλους.Η διάψευση σε αυτό δεν σημαινει οτι θα με κάνει να συμμετεχω σε αυτά.Απλά εχω μια αφελεια που λειτουργεί σε βαρος μου και εχει συσσωρεύσει αρνητικοτητα.Έχει βρεθεί κανεις σε παρομοια θεση,εχει να μου προτείνει τροπους να την αποσυμπιέσω?

Και μην με αποκαλείς "ψηλέ" και "πυροβολημένο" .Να αποδίδεις στον εαυτο σου χαρακτηρισμούς

Εντάξει θα στο ξαναπώ χωρίς χαρακτηρισμούς ο τρόπος που μιλάς δεν γίνεται κατανοητός από όλους και ιδιαίτερα από μένα καταλαβαίνω γιατί κάποιοι σε εκμεταλλεύονται και σου λέω ένα τρόπο να το διορθώσεις αφελής είμαι κι εγώ

Τώρα το έθεσες καλύτερα

Άμα είχες πάει στρατό θα με καταλαβαίνεσ τώρα απλά σ φαίνομαι εξωγήινος

Υπαρχουν παντα δηλητηριωδεις ανθρωποι. Οποιαδηποτε και να ειναι και τα επιτευγματα σου, οσο αγαπητος και να εισαι στους αλλους , παντα θα υπαρχει το "σαπιο" μηλο που θα σε κανει να "στραβωσεις" με ολη την πλαση.

Δεν μπορεις και να τους πεισεις για το αντιθετο, γιατι αν εχεις προσεξει στις συζητησεις που κανεις , δυσκολα αλλαζει καποιος γνωμη , ποσο μαλλον σε θεματα συμπεριφορας και χαρακτηρα. Δεν υπαρχει καποια "μαγικη συνταγη" ή συμβουλη που μπορω να δωσω.

Το "δηλητηριο" μπορει να ειναι απλο , μια φραση ενα σχολιο που μπορει εσενα να σου χαλασει ολη την ημερα , ενω για αυτον που το ειπε ηταν μια στιγμη. Εντωμεταξυ, αν εισαι και νταουν ψυχολογικα μπορει να μην ειναι καν κακεντρεχες σχολιο , γιατι μερικοι εχουν για παραδειγμα περιεργη αισθηση του χιουμορ, τους ωθει η περιεργεια να κοψουν αντιδραση, τους στραβωσε κατι που εκανες το οποιο εσυ δεν καταλαβες ... , μπορει να ειναι στραβοξυλο εκ φυσεως κλπ κλπ.

Γενικα η αλληλεπιδραση με αλλα ατομα , ειναι πολυ δυσκολη ... δεν πα να σαι και ο Σουπερμαν ... το διαολο σου θα βρεις ... Hell is other people οπως ειπε και ο Σατρ :P

Θα συμφωνήσω με τον keep walking!
Αρκεί να βρεθεί ένας κακόβουλος, με λίγες λέξεις του, για να σου καταστρέψει τη ψυχολογία. Ττεοιοι τυποι συνηθως ειναι άτολμοι κι αυτο αποδεικνυεται απο το ότι η επιθεση τους ειναι λεκτική ή δρουν όταν ο άλλος δεν ειναι παρών! Δυστυχως όμως μ αυτα που θα σου πουν ή θα κάνουν πίσω σου μολύνεται η σκέψη σου με συνεπειες όπως, χαλαει η διαθεση, δεν μπορείς να συγκεντρωθεις στη δουλεια σου, εμφανίζεσαι απόμακρος και επιφυλακτικός σε άλλα άτομα που έχουν καλή καρδιά και θετικότητα έναντι σου, δεν μπορείς να εκμεταλλευθεις ευκαιριες στην καθημερινότητα σου επειδη η σκεψη σου επικεντρωθηκε στον αρνητισμό που σου προκάλεσε ο καθε κακοβουλος.

Συνηθως άτομα που μιλάν για αναγκη συναισθηματική έκρηξη, η γενεσιουργός αιτία της αναγκης αυτης είναι η ύπαρξη τετοιων τοξικών ατομων.
Μην δινεις ευκολα δικαιώματα σε κανέναν. Όταν κατι σου μυρίζει άσχημα αμέσως να αντιδράς, να μην κανεις τα στραβα μάτια ή να αναβάλλεις την αντιδραση για επειτα! Να ξερεις πως οι κακοβουλοι ψαχνουν για ευκολους, ειναι χέσηδες όταν διαπιστωσουν πως κατι δεν ειναι του χεριου τους και δυστυχως αυτο το τελευταιο ειναι που αγνοουν τα θυματα τους και γι αυτο γινονται θυματα!
Και να θυμασαι οτι η πολλή καλοσυνη κανει παρεα με τη μοναξια. Εξάσκησε τον εαυτο σου στο να λεει όχι και να αντιδρας αμεσως εκει που κατι δεν σ' αρεσει. Μια μικρη λεκτικη αντιδραση περναει πολλά μηνύματα!

Έχω την αίσθηση πως εκτός από γρήγορη αναλυτική σκέψη και καταναγκαστικό εξορθολογισμο συναισθημάτων βιώνεις την πρώτη έντονη εσωτερική ανάγκη για αλλαγή εαυτού.
Δεν υπάρχει ον που να μην θέλει κάτι ακόμα και η φράση «άσε με στην ησυχία μου» δηλώνει αίτημα.

Νιώθεις πως ή τα δίνεις όλα ή τα δίνεις μισά άρα υποκρίνεσαι ή αποτυγχάνεις ?
Σε αυτόν τον κυκεώνα ερωτηματικών και εσωτερικών συγκρούσεων βρήκα κάπως έναν μπούσουλα μέσω ψυχοθεραπείας, δηλαδή άρχισα να με καταλαβαίνω περισσότερο με αίσθημα και λιγότερο με λεξικογράφο. Έχει ζόρι αλλά αποδειχθηκε στη πορεία πιο σαφής από ότι ο λαβύρινθος του νου μου.

Παιδιά,σας ευχαριστώ πολύ όλους για τις απαντήσεις σας.Συμφωνώ με τα περισσότερα που λέτε.Constantly curious,σωστή ήταν η ψυχολόγησή σου.Είμαι σε ένα μονοπάτι όπου νοιώθω σαν να φοράω έναν μανδύα και θέλω να τον σκίσω εντελώς,να τον διώξω από πάνω μου,ή να τον αποδεχτώ πλήρως και να τον μεταστοιχειώσω σε κάτι ουσιαστικότερο από τις στιγμές που δημιουργήθηκε.
Βγήκα από αυτήν την φρίκη που έπαθα ως ένα βαθμό όταν άνοιξα το θέμα αυτό.Με πιάνουν τακτικά τέτοιου είδους κοινωνικές κρίσεις.Οι τοξικοί άνθρωποι είναι όντως μια πραγματικότητα και είναι αληθεια πως νοιωθω ότι κατα καποιο τρόπο εχω υποβληθεί σε παρατεταμενη πλύση εγκεφάλου από σχέσεις πολυ κακής ποιότητας.

Μου αρέσει να ανακαλύπτω κάθε έκφανση του άλλου,μου αρέσει η πολυπλοκότητα καθε προσωπικότητας και προσπαθώ να διεισδύσω και αργότερα να κατανοήσω ή να βοηθήσω,το βλέπω σαν παιχνίδι που κάποιες φορές βουλιάζω μέσα σε αυτό.

Μια άλλη παγίδα είναι ότι κάνω καθαρά συναισθηματικούς συνειρμούς και εξιδανικεύω έυκολα.

Έχω αναπτύξει ξανά ισχυρές αντιστάσεις στην τοξικότητα.Διατηρώ τον σεβασμό αλλά δεν γίνομαι αφελής,νοιωθω ισχυρός τώρα.Το καλό είναι πως έχω αναπτυξει κατανόηση που μπορώ να διαχειριστώ οποιοδήποτε τοξικότητα αν διαχειριστώ τις δικές μου εσωτερικές συκρούσεις.Το "αμφίβολο" (δεν θελω να πω αρνητικό) του θέματος αυτού είναι ότι τα όπλα,οι αντιστάσεις αυτές είναι ως επί το πλείστον εσωτερικοί μηχανισμοί στην βάση τους.

Δεν εννοώ ότι δεν αντιδρώ ποτέ εξωτερικά.Όμως δεν το επιδιώκω.Αν έχω επαφη με τον εαυτό μου θα μου βγει αυτόματα (και) η εξωτερική αντίδραση.Αν νοιώθω πως δυσκολεύομαι,και είμαι νευρικός,δεν θα πυροδοτήσω εξωτερική αντιδραση γιατί ήδη ο χαμένος είμαι εγώ.Ήδη εχω χάσει τον εαυτό μου.

Απλά όταν με αυτόν τον τρόπο σκέψης μπαίνω σε μονοπάτια ανάγκης και στέρησης,η ψυχολογία μου πέφτει σε οικτρά βάθη.Νοιώθω πως οι υπεραναλυτικές διαδικασίες που βυθίζομαι,και ο ενδογενής τρόπος αντιμετωπισης της μεγάλης πίεσης που εχω νοιώσει, η θα με οδηγήσουν σε πολύ ευτυχισμένες καταστάσεις,καθως διεισδύω σε ουσιαστικές συνειδητοποιήσεις,ή θα με βυθισουν σε τρομακτικά μονοπάτια απόγνωσης και σε κανά τρελάδικο..Χαχα!!

Όλα όμως είναι καθαρά στο δικό μου χέρι.Υπεύθυνος είμαι μόνο εγώ για μένα,όχι οι τοξικοί άνθρωποι ούτε κάθε είδους παράσιτο ή σφετεριστή.Αν εχω καθαρή την συνείδησή μου και δεν είμαι οι ανήσυχες σκέψεις μου,τους αντιμετωπίζω σχεδόν εύκολα ή σε συνθήκες απόλυτου ελέγχου και επίγνωσης,μπορώ εκτός από να τους αποκρούσω,και να τους κάνω πιο συνειδητούς .Αν είμαι ήδη συντετριμμένος ψυχολογικά και αναζητω εξωτερικές πηγές για να γεμίσω,το κάθε επιθετικό μυρμήγκι φαίνεται σαν τεράστιος και παντοδύναμος μπαμπούλας.Και αυτό πιστεύω πως ισχύει για όλους και για τον καθένα ξεχωριστά.

Ειναι σημαντικο να εχουμε τροπους αυτο εκφρασης οσοι κατακλυζομαστε απο σκεψεις ραγδαιες και αναγκη κατανοησης σχεεδον ολοκληρωτικης μορφης. Εχεις δοκιμασει κατι περα απο τον γραπτο λογο ?

Constantly curious,ειναι κυρίως πράγματα που αισθάνομαι,δεν μιλάω σαν επιστήμονας που τα βλέπει σαν όρους όταν τα γράφω εδώ.Ο γραπτός λόγος είναι ο τρόπος εκφρασης(ειναι εγονό οτι με βολευει πιο πολύ από τον προφορικό) όμως αυτά ειναι βιωματικές εμπειρίες που κατεληξαν σε σχηματισμό σκέψεων..

Έχω δοκιμάσει να πάω κόντρα στον εαυτό μου και να εξωτερικεύω ότι συμβαίνει σε προσπάθεια να ξεκαθαρίζω πράγματα.Όμως το μόνο που συνήθως βγαίνει από αυτό είναι να με κοιτάνε με ένα απερίγραπτο υφος σαν να είμαι τέρας ξερω γω.Σιγά σιγά,νοιώθω πως αυτό γενικεύεται.Το περίεργο ύφος καλλιεργεί αμφιβολία για τον άλλον και για το τι σκέφτεται για μένα.Αν δεν το προσέξω,μου προκαλεί θυμό,ή συναισθηματική απόσυρση που δυσκολεύει την συνύπαρξη με το αντίστοιχο άτομο και γενικότερα την κοινωνία.Τουλάχιστον,είναι μια αδυναμία που ξέρω πώς να διαχειριστώ.

Είναι παράξενο,είναι σαν ένα παιχνίδι επικοινωνίας,που εγώ νοιώθω ότι είμαι το πιο ανοιχτό βιβλίο αλλά την ίδια στιγμη ξέρω πως ο άλλος εχει σκέψεις αμφιβολίας για μένα και με θεωρή εσωστρεφή.Όσο δεν βρίσκω ανθρώπους να συνδεθω πολύ,η κατανόηση αυτή μετατρεπεται σε παράνοια.Ίσως το λάθος μου είναι οτι εστιάζω πολύ σε κάποια βραχυπρόθεσμη αρνητική σκέψη του,και αγνοώ την μακροπρόθεσμη ουσιαστική(ότι βρισκεται μαζί μου).Νομίζω υποσυνείδητα καποιες φορές χτιζω μια πεποίθηση που βασίζεται περισσότερο σε κάποια εντονα αλλά λίγα αρνητικά σημάδια και αγνοεί το δάσος.Ίσως εγώ αυτοσαμποτάρω τις σχέσεις μου σε ένα βαθμό.


Βιώνω μια τεράστια αντίφαση.Διαισθάνομαι πράγματα που επαληθεύονται και θελω να τα μοιραστώ.Όμως την ίδια στιγμή,αυτή η συναισθηματική νοημοσύνη με κάνει να νοιώθω σαν να έχω έναν τοίχο γύρω μου που πάντα με κρατάει ουσιαστικά απομονωμένο.Τι είναι αυτό?Έτσι,προσπαθώ να ελέγχω όλο και περισσότερο τα συναισθήματα μου,προσπαθώντας όμως και να μην αποφεύγω να τα νοιώθω.Προσπαθώ να υποβάλλω τον εαυτό μου τεχνητά σε άλλες συναισθηματικες καταστάσεις,διοτι ξέρω πως κάποιες από τις δικές μου αμφιβολίες με θέτουν σε ρόλους που σιχαίνομαι.

Ξέρω όμως πως είμαι κοντά στην ανατροπή κάποιων αυτοαμφιβολιών που θα μου λύσει τα χέρια.

Καταλαβαινω τι λες.
Η μουσικη και το σχεδιο για εμενα ειναι σαν σανιδα οταν βιωνω συναισθηματικη φουρτουνα. Οπως μου ειχε πει καποτε και ενας γιατρος με καποιο τροπο "καναλιζαρεις την φορτιση" μεχρι να περασει. Εχω διαθεση κατανοησης και συμπλευσης μαζι σου, δε βρισκομαι εδω για να κρινω μεσω γραπτων αλλά εαν μπορω απο την πορεια μου να αλληλομοιραστώ.

Ναι καλά κάνεις,η δημιουργικότητα βοηθάει,εκτονώνει δημιουργικά.Το αντιληφθηκα πολυ προσφατα οτι πρεπει να το κάνω κι εγω.Εχω αρκετή,αλλά δυστυχώς δεν εχω βρει ακόμα που να την διοχετεύσω και εχώ αυτό το συναισθημα ότι παει ακομα χαμένη

Είμαι σίγουρος,σε ευχαριστώ :)

Ειναι που ο εγκεφαλος βιωνει κορεσμο απο ενα τομεα και σπρωχνει για νεα κατευθυνση ακομα και στην εκφραση μεσω της δημιουργικοτητας. Αεναη διαδικασια.

Θα σου δώσω ένα παράδειγμα να καταλάβεις πως λειτουργώ:

Υπάρχει ένα άτομο που μπήκε παράδοξα στην ζωή μου,με τρόπο που ηξερα πως κάτι σημαντικό κρύβεται.Ακόμα δεν ξέρω τι.Είδα ενδιαφερον που δεν ήταν συνηθισμένου τύπου.Ανταλλάξαμε γρηγορα καποια δεδομένα.Συνδεθήκαμε,αλλά τα συμπλέγματα είναι πολλά.Βυθίστηκα σε κατασταση αδυναμίας και σχεδόν εξάρτησης και μόνο στην σκέψη του,βιάστηκα.Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα το εξής:

Συγκυρίες που το έψαχνα,αλλά δεν μπορούσα παντα για κάποιο λόγο να το βρω.Έτσι απογοητευόμουν πολύ,και ταυτοχρονα θυμωνα,γιατί εχανα επαφη με την δική μου συνείδηση.Ένοιωθα οτι κατι έπαιρνε πίσω παρόλο που όταν μιλάγαμε δεν το έδειχνε.Ήμουν σε μονοπατι εξαρτησης.Τωρα βλέπω καθαρα πως δεν έχει νόημα να θυμώνω μαζί του,διοτι αντιλαμβάνομαι καθαρά ότι η σκέψη οτι "παίζει μαζί μου" είναι πιο πολύ δικός μου φόβος.Ακόμα και αν σε ένα βαθμό ισχύει,εγώ με την στάση μου,μπορώ να φτάσω σε μεγαλυτερο βάθος και να δω οτι πίσω από αυτό έχει κι αυτό το άτομο φόβους και αμυνες.Δεν το έβρισκα γιατί ανεπτυξα παθητική ψυχολογία που αλλαξε τις συνθήκες μεταξύ μας σε βαθυτερο επίπεδο.

Την τελευταια εβδομαδα,ειχα αποφασισει να αγνοώ την σκέψη του.Να αφαιρεσω την ένταση.Το έκανα.

Σήμερα,περασε από το μυαλό μου έντονα,αλλά οχι σαν "πίεση" , "άγχος" η "νευρωτικότητα".Οι εικόνες και η αίσθηση είναι απλή,δεν θολώνει.Νοιωθω έντονα πως παρα τα φαινομενικά αρνητικα δεδομένα και την καχυποψία,είναι η στιγμή που άμα παρω ενα απροσδοκητο τηλεφωνο,και πω κάτι συγκεκριμένο θα δω κάτι θετικό.Αν το σχεδιάσω σωστά,θα μου βγει ανάλογα.Αν βρω την σωστή προσέγγιση,που υπερβαίνει την νευρωτική άμυνα και τα παιχνίδια του εγώ,και είναι η πιο απλή αλλα και η πιο δύσκολη μεχρι την συνειδητοποίησή της.Και θα το κανω..Και μόνο που το γραφω είναι επειδη ασκώ ενα μετρο πίεσης στον εαυτό μου για να το κάνω.

Mπορεί να ακούγονται λίγο τρελά όλα αυτά,αλλά ο νοητικός λαβύρινθος και η συναισθηματική επικοινωνία που αναπτύσσονται είναι πραγματική.Το ότι μπορεί να χαθείς σε αυτό και να γίνεις ασυνείδητος,είναι άλλη ιστορία.Μα αν κρατήσεις σώας τα φρένας,βρίσκεις απαντήσεις.

Χθες εμφανίστηκε κάτι που το έχω συνδυάσει με τον άνθρωπο αυτό και την ιδιοσυγκρασία του.Αυτόματα χωρίς καμία συνειδητή σκέψη είπα στο κεφάλι μου "Έρχεται σε 10 λεπτά " Μετά έβαλα τα γελια με τον εαυτό μου..Ο επόμενο άνθρωπος που μπήκε στον χωρο αυτό,μετά από περίπου 8-9 λεπτά ήταν όντως αυτός.

Δεν λειτουργούν όλα με την λογική.Η επικοινωνία υπάρχει σε πάρα πολλές εκφάνσεις.Θα μπορούσα να πω κάποια ορθολογικά πράγματα στον εαυτό μου και να απορρίψω ότι με κουράζει ως "χίμαιρα".Αλλά θέλω να μείνω εκεί και να μην χάσω αυτόν τον τρόπο αντίληψης,θελω να καταφερω να είμαι πιο συνειδητός και έξυπνος μέσα σε αυτό.Αν μπει ο παράγοντας "ανάγκη" ,χρειάζομαι συνεχή τροφοδότηση από την άλλη πλευρά και αυτοκαταστρέφομαι.Αυτό φυσικά δεν είναι δυνατόν να έχει αποτέλεσμα στις περισσότερες περιπτώσεις. Όλο το θέμα είναι η υπομονή και η προσπάθεια να μένω συνειδητός παρά την πίεση που ασκούν παρελθοντικά κατάλοιπα πόνου .Όταν παρεμβαίνουν επιτυχώς και παίρνουν τον έλεγχο,χάνω εντελώς τον εαυτό μου.

Το γεγονος οτι αντιλαμβανεσαι, διαισθανεσαι και μπαινεις πιο βαθια στα ζητηματα ειναι ευλογια και καταρα ταυτοχρονα, προυποθετει ενα μετρο για να μην καταληξει βασανο.

Το συνηθιζα καποτε και καποια στιγμη ο παραγοντας συναισθημα μου απεδειξε οτι εχει μεγαλυτερη ευρυτητα - βαρυτητα απο την αναλυση του νου.

Εσυ το ελεγχεις απο οτι καταλαβα και αυτο σιγουρα ειναι θετικο !

Σαπουνάκι μπάνιου, θεωρώ ότι έχεις υποκύψει κατά πολύ στους μηχανισμούς της διανοητικοποίησης και της εκλογίκευσης. Διαχείρίζεσαι καλύτερα το όλο θέμα νοητικά για να αμβλυνθεί η ένταση του συναισθήματος και της πίεσης. Όλη αυτή την ενέργεια, έχεις δοκιμάσει να τη χρησιμοποήσεις πρακτικά στις διαπροσωπικές σου σχέσεις;

Ναι ..Νοιώθω πιο συρρικνωμένος κατά την πραγματική ώρα της επικοινωνίας αλλά ακόμα και αυτό είναι αποτέλεσμα σκέψης.Ζω πολλές αντιφάσεις.Έχω υπάρξει απίστευτα ντροπαλός αλλά και απίστευτα εξωστρεφής .Επειδή εχω βιωσει μεγαλη ένταση ειναι σαν να μπορώ να υποβάλλω τον εαυτό μου σε οτι θελω,σαν να μπορώ να αποφασίζω οτι αλλάζω ρόλο.Αυτό είναι καλό μόνο όταν κατευθυνομαι σε αυτό που νοιωθω ότι ειμαι και δεν προσπαθώ να προσαρμοστώ.Αυτο καμια φορά ισως συνεπάγεται ψευδαισθήσεων,αλλά εχει πραγματικά αποτελέσματα και επίσης με βοηθαει και στο να αμβλύνω -όπως είπες- πόνο αχρείαστο ο οποίος βασίζεται στον φόβο και την πιθανότητα απορριψης και ανακυκλώνεται μέσα μου μπερδεύοντάς με δείχνοντας ως υπεύθυνο τους άλλους.

Επίσης,με μπέρδεψες κι εσύ..που την είδες την εκλογίκευση??!

Έρις,αν εννοείς ότι ερμηνεύω πράγματα που μου συμβαίνουν με δικό μου τρόπο,θέλοντας να τα χρωματίσω ιδανικά,θα συμφωνήσω αλλα και θα διαφωνήσω ταυτόχρονα με την έννοια οτι δεν είναι μόνο υποκειμενικοί συμβολισμοί.Γιατί αυτό μπορει να καταλήγει και πραγματικότητα από την δική μου ματιά των πραγμάτων.Ζούμε στον ίδιο χώρο ,ο οποίος όμως ταυτόχρονα ανταποδίδει στον καθένα ξεχωριστά αυτό που χτίζει και αναζητάει,θεωρώ πως αυτό που βιωνουμε είναι πολύ πιο "ρευστό" απ όσο νομίζουμε.Καταλαβαίνω γιατί το βλέπεις από διαφορετικό πρίσμα αλλά δεν σημαίνει ότι ειναι κάτι παθολογικό απαραίτητα.Θα επαναλάβω πως δεν λειτουργούν όλα με την λογική

Με την εκλογίκευση δεν εννοώ την κοινή λογική... εννοώ ότι δίνεις ορισμός στο συναίσθημα, στη δράση και αντίδραση των συμπεριφορών, είτε είναι δικές σου, είτε του περιβάλλοντος σου. Σαφώς και η πραγματικότητα είναι ρευστή, αλλάζει ανάλογα με τον τρόπο που την αντιλαμβανόμαστε.

Α ,κατάλαβα λάθος τότε,σόρρυ
Ναι,είναι γεγονός ότι αυτό το κάνω ,μαλλον στην προσπάθεια να βρω κάποια αιτία

Έπεσα πάλι στον τοίχο μιας αντιφατικής αντίδρασης ,η οποία ενεργοποιεί και τα δικά μου κόμπλεξ.Είμαι σε αρνητικότητα πάλι,αλλά έχω τον έλεγχο και βλέπω καθαρα 2-3 αρνητικές σκέψεις μου που υπάρχουν συνεχως στο backround και με δυσκολεύουν στην προσπάθειά μου να αντιμετωπίσω τους άλλους,καθως σε κάθε ξεχωριστο πρόβλημα επικοινωνιακό προβλημα που αντιμετωπίζω,ξεφυτρώνουν και αυτές.

Έχω την εντυπωση,πως με το που στραβώνει κάτι, το πρώτο μέλημα κάποιου είναι να γελάει από πίσω μαζί μου.
Έχω μια αόριστη αίσθηση όταν κατι δεν πάει καλά με τον κύκλο μου ότι υπαρχει κάτι σαν συνωμοσία εναντίον μου.
Νομίζω ότι ειμαι υπο διαρκή κρίση,κάτι το οποίο απέναντι στους άλλους εκδηλώνεται σαν να εχω εσωτερική τρέμουλα.

Αυτά είναι αποτέλεσμα μυστικοπάθειας και κάποιων λάθος ερεθισματων που με απομάκρυναν από το να νοιώθω ελεύθερος με αυτό που νοιώθω/είμαι οταν ημουν μικρός.Είναι όλα αποτέλεσμα εσωτερίκευσης και μυστικοπάθειας σκέψεων και συναισθημάτων.Η εσωστρέφεια από μόνη της δεν είναι κακή.Αλλά αυτός ο συνδυασμός ειναι καταστροφικός.Έχετε κατι να μου προτείνετε?Πιστεύετε πώς αυτό μπορεί κάποιος μόνος του να το λύσει?

Ίσως η λύση σε αυτό είναι απλώς να εμπιστευομαι κάθε φορά την πιο παρορμητική μου αντίδραση.Να μην δινω χρονο στον εαυτό μου να σκεφτεί.Ωστόσο αυτό δεν είναι τόσο έυκολο να γίνει όταν έχω καποια διαχρονικά θέματα,που για να τα λύσω αναγκάζομαι να κοιτάω πίσω

Θα σου πω αν και δε θα με πιστέψεις ήμουν κι εγώ στην ηλικία σου και νόμιζα ότι μιλάνε πίσω από την πλατη μου κλπ και φυσικά δεν μπορούσα να λειτουργήσω και μου λέει ο γιατρός μόνο ότι λένε μπροστά σου μετράει τα άλλα όλα δε μετράνε στην αρχή δεν τον πίστεψα όταν όμως πήγα για δουλειά κλπ και είδα ότι για όλους λένε εκεί τον πίστεψα κι έτσι μπόρεσα να λειτουργήσω

Η σκέψη ότι "δεν μετράει" ακούγεται ανακουφιστική γιατι ακυρωνει την ανησυχία.Παραξενο,είναι τόσο απλο αλλα δεν το είχα σκεφτεί.Θα το δω
Ευχαριστώ..

Όταν λέμε δε μετράει εννοούμε δεν μπορείς να τα αλλάξεις ή να το εππηρεασεισ δηλαδή να σου πω ένα παράδειγμα εγώ δε σε καταλαβαίνω καλά αυτό δεν μπορείς να το εππηρεασεισ εκτός αν μία μέρα μπεις και τα λες όλα κατανοητά τότε δε θα σ δώσω σημασία ο μόνος λόγος που ασχολήθηκα λίγο μαζί σου είναι ότι τα γραφεισ περίεργα για μένα καταλαβεσ περίπου τι θέλω να πω

Αυτή είναι η άποψή μου άλλος που ενδεχομένως να είναι πιο πολύπλοκος μπορεί να σε καταλαβαίνει πιο καλά εγώ απλά καταλαβαίνω το νόημα ότι είναι πολύπλοκο

Quote:

---

Originally Posted by Σαπουνάκι μπάνιου

Έχω την εντυπωση,πως με το που στραβώνει κάτι, το πρώτο μέλημα κάποιου είναι να γελάει από πίσω μαζί μου.
Έχω μια αόριστη αίσθηση όταν κατι δεν πάει καλά με τον κύκλο μου ότι υπαρχει κάτι σαν συνωμοσία εναντίον μου.
Νομίζω ότι ειμαι υπο διαρκή κρίση,κάτι το οποίο απέναντι στους άλλους εκδηλώνεται σαν να εχω εσωτερική τρέμουλα.

Αυτά είναι αποτέλεσμα μυστικοπάθειας και κάποιων λάθος ερεθισματων που με απομάκρυναν από το να νοιώθω ελεύθερος με αυτό που νοιώθω/είμαι οταν ημουν μικρός.Είναι όλα αποτέλεσμα εσωτερίκευσης και μυστικοπάθειας σκέψεων και συναισθημάτων.Η εσωστρέφεια από μόνη της δεν είναι κακή.Αλλά αυτός ο συνδυασμός ειναι καταστροφικός.Έχετε κατι να μου προτείνετε?Πιστεύετε πώς αυτό μπορεί κάποιος μόνος του να το λύσει?

---

Η μόνη σκεψη που με βοηθαει οταν περναω κατι αναλογο ειναι πως ολοι ειμαστε ανθρωποι, ολοι πανω κατω κουβαλαμε τις πληγες μας και στη τελικη αυτο που ψαχνουμε κυριως ειναι η αποδοχη. Αρα ειναι αναμενομενο να βιωνω αντιφαση, αμφισβητηση και αγωνία.

Οταν θα βρεθει το ατομο που θα ριξεις τις αμυνες σου και θα πεις ποιος εισαι και τι νιωθεις θα καταλαβεις πως ισως ειχε και βασεις η αμυντικη σου σταση.

Πολλες φορες εκεινοι που θεωρουμε "δικοι μας ανθρωποι" βγαινουν στην πορεια και οι πιο τοξικοι.

Elis,καταλαβαίνω

Constantly curious,οι άμυνες είναι μεγάλη υπόθεση.Όπως και οι τοξικοί άνθρωποι.Ένας τοξικός άνθρωπος,γιατί είναι τοξικός?Επειδή του το επιτρέπουμε.Η χειρότερη συνειδητοποίηση,είναι όταν ανακαλύπτω ότι γύρω μου όλοι είναι τοξικοί ως ενα βαθμό.Και θέλω να ξεφεύγω από τα πάντα.Πιθανόν όμως και εγώ αντίστοιχα να εχω τοξικές πλευρές γι αυτούς..

Οι άμυνες μας προστατεύουν αλλα διαιωνίζουν την πιθανότητα του προβλήματος.Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να έλκουν κατα κάποιον τρόπο το πρόβλημα,δηλαδή θέτουν τον φόβο σε επιπεδο πραγματικότητας.

Και τι σημαίνει τοξικός?Αρνητικός και δηλητηριώδης,κατα καποιο τρόπο ,δείγμα ελλειψης σεβασμού.Όμως ο σεβασμός ανακαλύπτω πως -παρόλο που εγω πιστευω ακράδαντα οτι θα έπρεπε να προϋπάρχει- ,δυστυχως οι περισσότεροι πιστεύουν οτι πρεπει να τον κερδίσεις κατα καποιον τρόπο.Και τουλάχιστον,γινεται να τον κερδίσεις,πάντα.Δεν ανεβαίνει κάποιου η αυτοπεποίθησή του,όταν μπορεί και διαχειρίζεται /αντιμετωπίζει εναν τοξικό άνθρωπο?Είμαι υποχρεωμενος να τους αντιμετωπίσω γιατί υπάρχουν παντού,και υπάρχουν επειδη εγώ δεν τους εχω διαχειριστεί σοφά.Δεν μπορώ να τρεχω άλλο να ξεφύγω ,με εχει κουράσει πάρα πολύ.

Αντιλαμβάνεται κανεις πόσο λεπτες είναι οι ισορροπίες στο θεμα αυτό,καθως τα αρνητικα κομμάτια των αλλων,θετουν σε λειτουργία τα δικά μας,και πολλές φορές δεν εχουμε την δυνατότητα να βρούμε την αιτία μέσα σε αυτό το χάος.Είναι ένα χαος,αλλά κάπως πρέπει να το συγυρίσουμε.
Εμένα προσωπικά,μου στραγγίζει όλη την ενέργεια το θέμα των (καθε ειδους) διαπροσωπικών σχεσεων προς το παρόν,δεν μπορω να βρω το κουραγιο να προχωρησω σε άλλα πραγματα που θα μπορούσα.

Και πάλι,ανοησίες λέω γιατί δεν μου αρεσει να προσπαθώ να διαχειριστώ.Καταλήγει πάντα το ίδιο.Το κάνω για κάποιες εβδομαδες ωσπου μια μέρα θυμώνω τόσο που δεν θέλω να βλεπω ανθρωπο.Προσπαθώ να μείνω ακόμα,επιμενω αλλά είναι σαν να μην επρεπε να είμαι εκεί.Αποσύρομαι,και μετά νοιωθω την ανάγκη μονο να κλαίω και να αποφευγω να βλέπω ακομα και γνωστους στον δρόμο.

Νοιώθω πως θελω να σηκωθώ να φυγω.Μπορεί να είναι η φύση μου τέτοια,ή μπορεί να είμαι ηττοπαθής