Κατάθλιψη στα 36 μου

Καλησπέρα,
Μια ζωή ήμουν δυνατός εγκεφαλικά, είχα κουράγιο, είχα όρεξη να δουλέψω, να προχωρήσω την ζωή μου.
Τον τελευταίο καιρό (περίπου 2,5 μήνες) έπεσα σε κατάθλιψη.

Ζορίστηκα αρκετά με την δουλειά (ελεύθερο επάγγελμα) μου αφού κάθε μέρα αγχωνόμουν πάρα πολύ να βγάλω το μεροκάματο με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να φτάσω τα όρια μου. Και η δουλειά να μην μπορεί να αποδώσει όπως έπρεπε, να το σκέφτομαι συνεχώς, να στενοχωριέμαι και να αγχώνομαι μόνο. Αντί να βάλω την δουλειά στην ζωή μου, έκανα την δουλειά ζωή μου.

Αρχικά είχα πάρα πολλά νεύρα λόγω άγχους και γι αυτό τον λόγο ζήτησα απο ψυχίατρο να μου δώσει αγχολυτικά χάπια. Μου έδωσε Rispefar και Malicon για άγχος και κατάθλιψη αντίστοιχα. Με βοήθησαν στα νεύρα όμως μετά από λίγο καιρό έχανα σταδιακά την θέληση μου για δραστηριότητες που έκανα πριν, ώσπου έφτασα στο σημείο κάποια στιγμή να μην κάνω τίποτα αλλά να περιφέρομαι σαν ρομποτ. Τα νευρά έδωσαν την θέση τους σε τεράστια στεναχώρια (σε σημείο που δεν άντεχα πλέον).

Πλέον δεν εχω νεύρα αλλά μόνο κατάθλιψη σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από την ημέρα που ξεκίνησα τα χάπια. Στο μυαλό μου κάθε μέρα που πρέπει να σηκωθώ να πάω στην δουλειά μου φαίνεται Γολγοθάς (φοβάμαι), εχω γεμίσει φοβίες, εχω χάσει την αυτοπεποίθηση μου, εχω χάσει την δύναμη μου και το μόνο που θέλω ειναι να κοιμάμαι.

Κάποια στιγμή ήθελα να πέσω να κοιμηθώ και να μην ξανα-ξυπνήσω. Τόσο πολύ είχα απογοητευτεί άπο την ζωή μου σε σημείο που δεν την ήθελα πιά. Ένιωθα οτι η ζωή μόνο στεναχώριες μου προσφέρει και δεν την χρειάζομαι. Δεν θα με πείραζε να μην ζω...

Αφού είχα αυτή την μεγάλη αλλαγή στην διάθεση μου ο γιατρός μου έδωσε να παίρνω και Motofen (1/4) κάθε βράδυ. [B]Έτσι πλέον λαμβάνω κάθε πρωί ένα χάπι Rispefar και Malicon και 1/4 Motofen κάθε βράδυ.

Μέσα μου βαθιά νιώθω τον φόβο της δουλειάς, με προβληματίζουν τα θέματα που είχα και στο παρελθόν αλλά λές και υπάρχει μια μεμβράνη που κρατάει από το να εκραγώ. Το μόνο κακό ειναι ότι νυστάζω συνεχώς, με το παραμικρό με παίρνει ο ύπνος, με αποτέλεσμα να μην ζώ τίποτα πλέον.

Ενω γύρω μου μπορώ να δώ ότι υπάρχουν πολύ χειρότερες καταστάσεις, ή οτι εντάξει δεν ειναι και τόσο χάλια η δική μου περίπτωση, δεν μπορώ να βάλω μέσα στο μυαλό μου θετικές σκέψεις και να νιώσω καλύτερα. Συνεχίζω να φοβάμαι και να νιώθω οτι πλέον ειμαι άρρωστος και τελειωμένος ψυχολογικά.

Δεν μπορώ να ευχαριστηθώ τίποτα, τίποτα δεν μπορεί να με κάνει να γελάσω, δεν έχω όρεξη να κάνω και τα πιό απλά πράγματα. Μόνο τρώω, κοιμάμαι, και πάω στην δουλειά...

Ειλικρινά θέλω να κάνω την ζωή μου όπως παλιά, που δεν ήταν τέλεια άλλα τουλάχιστον ήμουν ζωντανός.
Θέλω να γίνω όπως πριν 3 χρόνια που ήμουν γεμάτος ζωή και αισιοδοξία στην δουλειά μου.

Πως μπορώ ρε παιδιά να βγω απο αυτό το σκοτεινό τουνελ που μπήκα?
Δεν μου αρέσει εδώ μέσα...

Η υπολοιπη ζωη σου πως ειναι;
Φιλοι, συντροφος, άλλα προσωπα....
Ναι, η πιεση της δουλειάς πυροδοτει πολλες φορες άλλα διαφορα μεσα μας και γινεται φαινομενικα η αιτια να αρχισει η κατρακύλα....
Δεν εχω εμπειρία απο φαρμακα, ξερω ομως αυτο που περιγραφεις για την καταθλιψη.
Χωρις νοημα, χωρίς ουσια τιποτα. Και υπνος, ναι, πολυς υπνος...
Ψυχοθεραπεία εχεις κανει/σκεφτεσαι να κανεις;
Ισως σε βοηθουσε παραλληλα με τα φαρμακα....

Ο μόνος που ξέρει το δρόμο για την έξοδο από το τούνελ, είσαι εσύ. Εφόσον, ήδη παίρνεις αγωγή θα μπορούσες να την συμπληρώσεις και με ψυχοθεραπεία (εάν δεν κάνεις), ώστε να μπορείς να μιλάς για όλα τα συμτώματα που γεννά η κατάθλιψη, αλλά και να υπάρχει κάποιος δίπλα σου, που να σε υποστηρίζει τον αγώνα ενάντια της. Όλα αυτά που αναφέρεις, σχετικά με φοβίες, ανηδονία, υπερυπνία είναι κλασσικά συμπτώματα κατάθλιψης. Ο καθένας μας χρειάζεται το δικό του χρόνο για να αντιδράσει ουσιαστικά και να αποφασίσει να προχωρήσει τη ζωή του, είτε μαζί με την κατάθλιψη, ειτε χωρίς. Βασικότερο όλων είναι να μην παραιτήσε, συνέχισε το πρόγραμμα σου με τη δουλειά και προσπάθησε να προσθέσεις και κάτι άλλο στη ζωή σου, που σου δίνει ευχαρίστηση, φίλους, οικογένεια, χόπμπυ κτλ. Προφάνως στη φάση που είσαι το κενό δεν θα γεμίσει εύκολα, αλλά χρειάζεται να προσπαθούμε συνέχεια για να μην χάνουμε το νόημα.

Συνεχισε να κανεις αυτα που κανεις!Φτιαξε ενα προγραμμα χαλαρο για αρχη...μην εχεις μεγαλες απαιτησεις απο τον εαυτο σου για την ωρα...δουλεια,υπνο,περπατημ� �,καλη διατροφη,φιλους και οικογενεια!Προσθεσε και ψυχοθεραπεια και προσπαθησε να μη συζητας συνεχεια αυτα που εχεις στο μυαλο σου!Κι εγω στην ιδια φαση ειμαι και σε καταλαβαινω...

να εχεις φιλους και οικογενεια κοντα....θελει προσπαθεια!κι εγω στην ιδια φαση ειμαι και σε καταλαβαινω...

Quote:

---

Originally Posted by lef1979

Καλησπέρα,
Μια ζωή ήμουν δυνατός εγκεφαλικά, είχα κουράγιο, είχα όρεξη να δουλέψω, να προχωρήσω την ζωή μου.
Τον τελευταίο καιρό (περίπου 2,5 μήνες) έπεσα σε κατάθλιψη.

Ζορίστηκα αρκετά με την δουλειά (ελεύθερο επάγγελμα) μου αφού κάθε μέρα αγχωνόμουν πάρα πολύ να βγάλω το μεροκάματο με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να φτάσω τα όρια μου. Και η δουλειά να μην μπορεί να αποδώσει όπως έπρεπε, να το σκέφτομαι συνεχώς, να στενοχωριέμαι και να αγχώνομαι μόνο. Αντί να βάλω την δουλειά στην ζωή μου, έκανα την δουλειά ζωή μου.

Αρχικά είχα πάρα πολλά νεύρα λόγω άγχους και γι αυτό τον λόγο ζήτησα απο ψυχίατρο να μου δώσει αγχολυτικά χάπια. Μου έδωσε Rispefar και Malicon για άγχος και κατάθλιψη αντίστοιχα. Με βοήθησαν στα νεύρα όμως μετά από λίγο καιρό έχανα σταδιακά την θέληση μου για δραστηριότητες που έκανα πριν, ώσπου έφτασα στο σημείο κάποια στιγμή να μην κάνω τίποτα αλλά να περιφέρομαι σαν ρομποτ. Τα νευρά έδωσαν την θέση τους σε τεράστια στεναχώρια (σε σημείο που δεν άντεχα πλέον).

Πλέον δεν εχω νεύρα αλλά μόνο κατάθλιψη σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από την ημέρα που ξεκίνησα τα χάπια. Στο μυαλό μου κάθε μέρα που πρέπει να σηκωθώ να πάω στην δουλειά μου φαίνεται Γολγοθάς (φοβάμαι), εχω γεμίσει φοβίες, εχω χάσει την αυτοπεποίθηση μου, εχω χάσει την δύναμη μου και το μόνο που θέλω ειναι να κοιμάμαι.

Κάποια στιγμή ήθελα να πέσω να κοιμηθώ και να μην ξανα-ξυπνήσω. Τόσο πολύ είχα απογοητευτεί άπο την ζωή μου σε σημείο που δεν την ήθελα πιά. Ένιωθα οτι η ζωή μόνο στεναχώριες μου προσφέρει και δεν την χρειάζομαι. Δεν θα με πείραζε να μην ζω...

Αφού είχα αυτή την μεγάλη αλλαγή στην διάθεση μου ο γιατρός μου έδωσε να παίρνω και Motofen (1/4) κάθε βράδυ. [B]Έτσι πλέον λαμβάνω κάθε πρωί ένα χάπι Rispefar και Malicon και 1/4 Motofen κάθε βράδυ.

Μέσα μου βαθιά νιώθω τον φόβο της δουλειάς, με προβληματίζουν τα θέματα που είχα και στο παρελθόν αλλά λές και υπάρχει μια μεμβράνη που κρατάει από το να εκραγώ. Το μόνο κακό ειναι ότι νυστάζω συνεχώς, με το παραμικρό με παίρνει ο ύπνος, με αποτέλεσμα να μην ζώ τίποτα πλέον.

Ενω γύρω μου μπορώ να δώ ότι υπάρχουν πολύ χειρότερες καταστάσεις, ή οτι εντάξει δεν ειναι και τόσο χάλια η δική μου περίπτωση, δεν μπορώ να βάλω μέσα στο μυαλό μου θετικές σκέψεις και να νιώσω καλύτερα. Συνεχίζω να φοβάμαι και να νιώθω οτι πλέον ειμαι άρρωστος και τελειωμένος ψυχολογικά.

Δεν μπορώ να ευχαριστηθώ τίποτα, τίποτα δεν μπορεί να με κάνει να γελάσω, δεν έχω όρεξη να κάνω και τα πιό απλά πράγματα. Μόνο τρώω, κοιμάμαι, και πάω στην δουλειά...

Ειλικρινά θέλω να κάνω την ζωή μου όπως παλιά, που δεν ήταν τέλεια άλλα τουλάχιστον ήμουν ζωντανός.
Θέλω να γίνω όπως πριν 3 χρόνια που ήμουν γεμάτος ζωή και αισιοδοξία στην δουλειά μου.

Πως μπορώ ρε παιδιά να βγω απο αυτό το σκοτεινό τουνελ που μπήκα?
Δεν μου αρέσει εδώ μέσα...

---

Και εγω ετσι ειμαι καπως φιλε μου...ωρες ωρες λεω δν θελω να ζω ας πεθανω δν με ευχαριστει πλεον τιποτα ειναι ενα μαρτυριο αυτο που ζω..εχω ενα χρονο που μπηκα σε αυτν τν ιστορια δοκιμασα πολλα χαπια αλλαξα πολλους γιατρους κ ακομα ειμαι σε αυτο τν κυκλο..θελω πολυ να βγω απο ολο αυτο να χαναβρω τν ευατο μου..τι να πω υπομονη μονο κ εγω αυτο κανω..

Quote:

---

Originally Posted by Nefeli28

Η υπολοιπη ζωη σου πως ειναι;
Φιλοι, συντροφος, άλλα προσωπα....
Ναι, η πιεση της δουλειάς πυροδοτει πολλες φορες άλλα διαφορα μεσα μας και γινεται φαινομενικα η αιτια να αρχισει η κατρακύλα....
Δεν εχω εμπειρία απο φαρμακα, ξερω ομως αυτο που περιγραφεις για την καταθλιψη.
Χωρις νοημα, χωρίς ουσια τιποτα. Και υπνος, ναι, πολυς υπνος...
Ψυχοθεραπεία εχεις κανει/σκεφτεσαι να κανεις;
Ισως σε βοηθουσε παραλληλα με τα φαρμακα....

---

Εχω μια κοπέλα (ακόμα) που με αγαπάει αρκετά, όμως φοβάμαι οτι κάποια στιγμή θα κουραστεί απο την κατάσταση μου.
Η οικογένεια μου έχει και αυτή τα δικά της προβλήματα για μπορέσει να σταθεί όπως πρέπει στα δικά μου.
Η δουλειά μου με σκοτώνει αλλά δεν εχω την δυνατότητα να την αφήσω για κάτι άλλο δυστηχώς.
Οι παρέα μου ειναι αδιάφορη και δεν περιμένω να βρω βοήθεια από εκεί.

Θα ηταν καλο να κρατησεις μεσα σου δυνατα, ολα τα καλα που εχεις αυτη τη στιγμη. Τιποτα δεν ειναι αυτονοητο. Η κοπελα σου, η οικογένεια, οτιδήποτε νιώθεις οτι υπαρχει διπλα σου και αξιζει.
Ειναι σημαντικο να κανουμε μια "στάση" καπου καπου για να δούμε τι έχουμε μπροστα μας.
Δεν ειναι ευκολο με ολα αυτα που περνάς, το ξερω. Οσοι έχουμε περασει απο αυτα, το ξερουμε καλα.
Ψυχοθεραπεία εχεις κανει;

Quote:

---

Originally Posted by Nefeli28

Θα ηταν καλο να κρατησεις μεσα σου δυνατα, ολα τα καλα που εχεις αυτη τη στιγμη. Τιποτα δεν ειναι αυτονοητο. Η κοπελα σου, η οικογένεια, οτιδήποτε νιώθεις οτι υπαρχει διπλα σου και αξιζει.
Ειναι σημαντικο να κανουμε μια "στάση" καπου καπου για να δούμε τι έχουμε μπροστα μας.
Δεν ειναι ευκολο με ολα αυτα που περνάς, το ξερω. Οσοι έχουμε περασει απο αυτα, το ξερουμε καλα.
Ψυχοθεραπεία εχεις κανει;

---

Οχι δεν έχω κάνει. Δεν εχουμε ψυχολόγο στο δημόσιο τομέα και οι ιδιωτικοί ειναι πέρα της οικονομικής μου ικανότητας.
Έλπιζα ότι θα μπορούσα να μιλήσω λίγο με τον ψυχίατρο αλλά δυστυχώς δεν λέμε και πολλά.

Σε καταλαβαίνω απόλυτα αδερφέ, εμενα ξεκίνησε απτα 21, έκανα διάφορα επεισοδια αλλα τα ξεπερναγα σχετικά γρήγορα, τωρα ειμαι στο πατο εδω και 3 χρονια, δεν μπορω αλλο αλλα τι να κανω...επερνα διάφορα κοκτέιλ φαρμάκων αλλα δεν με βοήθησαν, ισως καποια επειδεινωσαν την φάση, τωρα κανω ψυχοθεραπεία μονο παίρνω κατι συμπληρώματα και κατι ομοιοπαθητικα φαρμακα τα οποία μούφα μου φαίνονται, τι να πω μακαρι να ήξερα και εγω πως να βρω την έξοδο, θελει υπομονη και να μην τα παρατάμε ολοι μου λένε θα ξαναεπιστρεψω στη ζωη, αλλα δεν το πιστευω τόσο πολυ, εντωμεταξύ μου έχουν δημιουργηθεί και προβληματα που δεν ειχα πιο παλιά, φόβοι ανασφαλειες σωματικά κτλ, εχω ξεχάσει ποιος ειμαι τελείως, ολα μου φαίνονται τόσο διαφορετικά και άχρωμα...κουράγιο ρε φιλε

Έχεις ψάξει για κάποιο ΚΨΥ στην περιοχή σου;
Δηλάδή, ο ψυχίατρος σου, σου γράφει απλώς τη φαρμακευτική σου αγωγή;

Ναι, ισως σε καποιο δημοσιο νοσοκομειο; Θα σε βοηθουσε η ψυχοθεραπεία παράλληλα με τα φαρμακα.
Εισαι Αθηνα;

Quote:

---

Originally Posted by lef1979

Οχι δεν έχω κάνει. Δεν εχουμε ψυχολόγο στο δημόσιο τομέα και οι ιδιωτικοί ειναι πέρα της οικονομικής μου ικανότητας.
Έλπιζα ότι θα μπορούσα να μιλήσω λίγο με τον ψυχίατρο αλλά δυστυχώς δεν λέμε και πολλά.

---

Ψαξε για καποιο κεντρο ημερας στο δημο σου οπου θα σε δει δωρεαν ενας ψυχολογος.
Τις Κυριακες η μετα τη δουλεια περπατα λιγο εξω μονος η μαζι με την κοπελλα σου.Ειναι σημαντικο να βγαινεις εξω εστω για μια απλη βολτα.

ξέρεις τί βγήκε πρώτο από μέσα μου όταν σε διάβασα; "τί θέλει ο άνθρωπος και μπλέκει με φάρμακα". αυτή ήταν η πρώτη μου σκέψη. δεν πήρα ποτέ στη ζωή μου ψυχοτρόπα φάρμακα, χθες μάλιστα που μιλούσαμε με φίλους μου για το τί θα πει ωριμότητα τελικά, αναθυμήθηκα ότι μπορώ να μοιράσω τη ζωή μου σε περιόδους, πχ από τα 13 ως τα 24 ήμουν αυτό, από τα 25 ως τα 36 αυτό κλπ, έχοντας πάντα στα άκρα των περιόδων ένα εναρκτήριο λάκτισμα στο ένα και μια αποφόρτιση και έξοδο στο άλλο (γενικά πιστεύω πως η ωριμότητα σκέψεων και ενεργειών έρχεται σαν πικ σε κάθε περίοδο της ζωής μας, δεν είναι απόλυτη έννοια). συστέλλομαι κάπως να σου πω "επιχείρησε να τα βγάλεις πέρα μόνος σου χωρίς δηλητήρια" γιατί δεν γνωρίζω εάν πράγματι ασθενείς ή εάν πρόκειται για μια δύσκολη περίοδο. αρνούμαι να σε παρηγορήσω, μου είναι λίγο και άχρηστο. εγώ έκανα: χτυπούσα το χτύπημα με χτύπημα, έπαιζα σκουός με τον τοίχο μου, παραδεχόμουν ότι περνάω μια περίοδο δυστυχίας, κυλιόμουν μέσα μου και πονούσα, και μου έλεγα Σκάσε και ζήστο, αύριο όλα θα ειναι καλύτερα. κάποτε το αύριο άργησε 7 χρόνια, αλλά ήρθε. και όλα τα αύριο ήρθαν. και είμαι εδώ, καθαρή και ξεκάθαρη. συμβαίνουν ανατροπές, το ξέρω, αλλά ως την επόμενη ανατροπή εγώ θα ζήσω και όταν έρθει, θα την παλέψω με το μέτρο της σκυλίσιας δύναμης που θα βγαίνει κάθε φορά από μέσα μου

Θα υποστείς το σκοτάδι μέχρι να βρεις μια στάλα φως και θα συνεχίσεις να αντιμετωπίζεις φόβους. Κάποια στιγμη θα είναι μια συνήθεια που δεν θα επηρεάζει τόσο την ζωή σου σε όλους τους τομείς. Τα χάπια δεν εξαφανίζουν φοβίες και συσσωρευμενο πόνο ή άγχος απλώς τα μειώνουν. Όλη η δουλειά είναι δική σου αλλά πολλές φορές δεν ξέρουμε και ποια ακριβώς είναι αυτή η δουλειά. Αβεβαιότητα και ελεύθερο επάγγελμα είναι συνώνυμα. Καπως να σε πείσεις πως δεν είσαι αναγκασμένος να λύσεις άμεσα τις δυσκολίες και ότι ναι οικονομικά ζόρια και υπαρξιακό άγχος θα σε απασχολούν. Η ψυχοθεραπεία η καλή η γνωσιακη βοηθά. Χωρίς αυτή θα κάνεις το πικρό γλυκό έστω και ως ρομπότ κάνοντας τα καθημερινά. Πονάει φρικτά ναι. Δώσε χρόνο και στην αγωγή καμία φορά θέλει εξάμηνο για να κάνει κορύφωση.

Quote:

---

Originally Posted by lessing

Ψαξε για καποιο κεντρο ημερας στο δημο σου οπου θα σε δει δωρεαν ενας ψυχολογος.
Τις Κυριακες η μετα τη δουλεια περπατα λιγο εξω μονος η μαζι με την κοπελλα σου.Ειναι σημαντικο να βγαινεις εξω εστω για μια απλη βολτα.

---

https://youtu.be/R-9_A2nBSDwΔες μου κ αυτο.Αν δεν ξερεις αγγλικα πες σε καποιον να στο μεταφρασει.

https://youtu.be/R-9_A2nBSDw
Πατα εδω

Quote:

---

Έχεις ψάξει για κάποιο ΚΨΥ στην περιοχή σου;
Δηλάδή, ο ψυχίατρος σου, σου γράφει απλώς τη φαρμακευτική σου αγωγή;

Ναι, ισως σε καποιο δημοσιο νοσοκομειο; Θα σε βοηθουσε η ψυχοθεραπεία παράλληλα με τα φαρμακα.
Εισαι Αθηνα;

---

Ισως να το ψάξω για ψυχολόγο.
Άκουσα οτι η κινητή μονάδα ψυχικής υγείας έχει ψυχολόγο και θα κοιτάξω.

Σας ευχαριστώ όλους που απαντάτε στο μήνυμα μου. Ειναι καλό να διαβάζω οτι δεν είμαι μόνος μου με αυτό το πρόβλημα. Ειναι κάτι που ειλικρινά αν ήξερα τον τρόπο να το πετάξω απο πάνω μου θα έκανα τα πάντα δυνατά.

Θυμάμαι την ζωή μου χωρίς κατάθλιψη (πρόσφατα πριν 1 εξάμηνο) και θέλω τοσο πολύ να ξαναγυρίσω εκει. Δεν ειναι οτι με ταλαιπωρεί μόνο η θλίψη και το αγχός αλλα και αυτές οι φοβίες με τρελαίνουν.

Κάθομαι χωρίς να σκέφτομαι πως υπάρχουν χειρότερα, πως κουτσά στραβά βγάζω ένα μεροκάματο κάποιες μέρες, ότι ακόμα εχω να πληρώνω τους λογαριασμούς μου και όμως το μυαλό μου πάει συνεχώς στο χειρότερο σενάριο. πως θα έιναι οταν θα μείνω άνεργος και δεν θα μπορώ να βρω δουλειά. Χωρίς λόγο... με προδίδει το μυαλό μου. Και εκεί χαλιέμαι, θλίβομαι και μου έρχεται να βάλω τα κλάματα. Και όμως δεν μπορώ να κλάψω...

Λίγο αν κατάφερνα να σκέπτομαι θετικά και αισιόδοξα όλα θα έφευγαν από πάνω μου. Αλλά ειναι τόσο δύσκολο... ώρες ώρες πιέζω τον εαυτό μου να σκεφτεί θετικά αλλά αυτό ειναι για μερικά δευτερόλεπτα. Μετά με κυκλώνει και πάλι το μαύρο σύννεφο και το μυαλό πέφτει σε τρικυμίες...

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Θα υποστείς το σκοτάδι μέχρι να βρεις μια στάλα φως και θα συνεχίσεις να αντιμετωπίζεις φόβους. Κάποια στιγμη θα είναι μια συνήθεια που δεν θα επηρεάζει τόσο την ζωή σου σε όλους τους τομείς. Τα χάπια δεν εξαφανίζουν φοβίες και συσσωρευμενο πόνο ή άγχος απλώς τα μειώνουν. Όλη η δουλειά είναι δική σου αλλά πολλές φορές δεν ξέρουμε και ποια ακριβώς είναι αυτή η δουλειά. Αβεβαιότητα και ελεύθερο επάγγελμα είναι συνώνυμα. Καπως να σε πείσεις πως δεν είσαι αναγκασμένος να λύσεις άμεσα τις δυσκολίες και ότι ναι οικονομικά ζόρια και υπαρξιακό άγχος θα σε απασχολούν. Η ψυχοθεραπεία η καλή η γνωσιακη βοηθά. Χωρίς αυτή θα κάνεις το πικρό γλυκό έστω και ως ρομπότ κάνοντας τα καθημερινά. Πονάει φρικτά ναι. Δώσε χρόνο και στην αγωγή καμία φορά θέλει εξάμηνο για να κάνει κορύφωση.

---

Μακάρι να ήμουν απλά ρομπότ...
δυστυχώς είμαι ένα δυστυχισμένο ρομπότ.

Απο το πρωί που θα σηκωθώ μέχρι το βράδυ που θα ξαπλώσω η ζωή μου ειναι μίζερη.
Στεναχώριες, σκέψεις, αδιέξοδα.

Έτσι είναι όλοι οι ελεύθεροι επαγγελματίες κι οι αγρότες που δε βγάζουν λεφτά η δύναμη είναι μέσα σου δε χρειάζεσαι φάρμακα κι επίσης έχει μυστικά η ζωή χωρίς λεφτά βάλε το μυαλό σου να δουλέψει και γυρνά το στην πλάκα άμα έχεις ένα πιάτο φαι κ λίγα ακόμα

Quote:

---

Originally Posted by lef1979

Ζορίστηκα αρκετά με την δουλειά (ελεύθερο επάγγελμα) μου αφού κάθε μέρα αγχωνόμουν πάρα πολύ να βγάλω το μεροκάματο με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να φτάσω τα όρια μου. Και η δουλειά να μην μπορεί να αποδώσει όπως έπρεπε, να το σκέφτομαι συνεχώς, να στενοχωριέμαι και να αγχώνομαι μόνο.

---

Ποιά είναι η δουλειά σου? Αν δεν θέλεις να πεις ακριβώς, πες γενικά.

ολα αυτα τα συμπτωματα ταχω και γω που δεν ειμαι καλα οικονομικα.......η συμβουλη μου ειναι 1) απομακρυνε οσους ανθρωπους σε κατακρινουν .....2) ΑΓΑΠΑ τον εαυτο σου..φροντισε τον..3) οταν εχεις ελευθερο χρονο η δεν δουλευεις πηγαινε ςξω στην φυση κανε βολτες σε δασος η παραλια η ακομα μεινε και 1 μερα σε σκηνη ( θα ζωντανεψουν τα πρωταρχικα ενστικτα σου πχ της επιβιωσης) 4) γραψου σε μαθημα yogas η taichi ( διαλογισμος) η γραψου σε σχολη πολεμικων τεχνων 5) να τρως αφθονα φρυτα και λαχανικα και να πινεις νερο αφθονο παρε συμπληρωμα βιταμινης β για το νευρικο σου συστημα.....σιγα σγα, θα ανακαμψεις...........το σημαντικοτερο με την καταθλιψη που καταλαβα ειναι οτι¨: καταπιεζει τα ενστικτα του ανθρωπου (επιβιωσης ,αναπαραγωγης), εχουν μεριδιο ευθυνης οι ανθρωποι που συναναστρεφομαστε....μιλα για το πως εισαι πως αισθανεσαι στους ανθρωπους που σε νοιαζνται και σαγαπανε....... ο ανθρωπος δεν θελει πολλα για να λειτουργησει ....με ενα πιατο φαι κυριολεκτικα.....με 1 ζευγαρι ρουχα ι ενα δωματιο για να μενει και μερικα ευρω....πχ ο βασικος, μπορει να κανει θαυματα με συνεργασια...και επικοινωνια..... ΠΙΣΤΕΨΕ στον εαυτο σου εισαι ενα ζωο που γαμαει και δερνει :) Ελπιζω να βοήθησα :)

Quote:

---

Originally Posted by lef1979

μου.

Πως μπορώ ρε παιδιά να βγω απο αυτό το σκοτεινό τουνελ που μπήκα?
Δεν μου αρέσει εδώ μέσα...

---

Tα εχεις πει ολα αυτα στο γιατρο σου? ισως ειναι παρενεργειες... ισως χρειαζεσαι αλλαγη δοσης ή φαρμακων...

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

Tα εχεις πει ολα αυτα στο γιατρο σου? ισως ειναι παρενεργειες... ισως χρειαζεσαι αλλαγη δοσης ή φαρμακων...

---

Μου έβγαλε το mallicon και το motofen μιας και ουσιαστικά αποτελεσματα δεν είδα και μου έδωσε Effexor και μου είπε οτι σε μια δεκαριά μέρες πρέπει να δώ βελτίωση.

Εν το μεταξύ με εχει ξετινάξει η κατάθλιψη μου.
Δεν αντέχω άλλο.

Η δουλειά μου ειναι οτι χειρότερο μπορεί να κανει κάποιος. Εχω ενα ενα πολύ μικρό γραφείο κουριερ σε μια μικρή πόλη και είμαι ολή την ώρα μεσα στο αγχος. Άγχος που πρέπει να φέρνω βόλτα ενα σωρό κόσμο πάνω στο κεφάλι μου, αγχος για να πανε όλα τα πραγματα που στελνω στην ώρα τους, αγχος που έτσι που έχει γίνει η κατάσταση κάνουμε αμαν να δουμε ενα πελάτη να μπενει μέσα.

Πέρα απο αυτο μοιράζω και μια εφημερίδα καθημερινά και με εχει σκοτώσει πραγματικά. Κάθε μέρα κάνω τις ίδιες κινήσεις, το ίδιο δρομολόγιο, βλέπω τους ιδιους ανθρώπους. Η ίδια ρουτίνα κάθε μερα. Και αγχος που θέλω να την αφήσω γιατι δεν την αντεχω άλλο και να μην μπορώ για λόγους επιβίωσης.

Εντελώς αδιέξοδο

εισαι χρεομενως εχεις χρεη?

Quote:

---

Originally Posted by pavlosla

εισαι χρεομενως εχεις χρεη?

---

οχι ευτυχώς. αν ειχα και χρεή το πιθανότερο ειναι οτι δεν θα μιλούσαμε μαζι τωρα