Πως μας αντιμετωπιζουνε οι γυρω μας και η κοινωνια γενικοτερα
Εχω παρατηρησει οτι σε οσους εχω πει οτι εχω σχιζοφρενεια για πχ σε ενδοκρινολογο που πηγα για εξεταση αιματος, με αντιμετωπιζουν καπως σαν να μην εχω νοημοσυνη.Σου λενε αυτος δεν επικοινωνει.Σχιζοφρενεια σοβαρη ασθενεια και ετσι μας περιθωριοποιηθουν.
Κρατος προνοιας δεν υπαρχει δηλαδη εμεις πως θα ζησουμε οταν φυγουν οι γονεις απο τη ζωη?
Σε φιλους δεν εχω τολμησει να το πω πως εχω σχιζοφρενεια γιατι ξερω πως θα με αντιμετωπιζουν με οικτο και ισως και να απομακρυνθουν.
Για σχεση με κοπελα ουτε λογος.Βλεπω φιλους μου που ειναι καλα και τους φερονται χαλια ποσο μαλλον εγω να τολμησω να πω οτι εχω σχιζοφρενεια σε κοπελα,θα φυγει χιλιομετρα μακρια.
Λες και φταιμε που αρρωστησαμε.Μας λενε και τεμπεληδες που δεν μπορουμε να δουλεψουμε λογω της αρρωστειας. Γενικα ειμαστε οι ατυχοι της ζωης εγω ετσι το βλεπω τωρα πια.