Originally Posted by
favvel
serios, είμαι στην ίδια κατάσταση με σένα σχεδόν..
είμαι 29 χρονών (πότε έφτασα δεν το κατάλαβα)..
δεν έχω καμία εργασιακή εμπειρία..
Τώρα ετοιμάζεται να βγει μια βεβαίωση επαγγελματικής κατάρτισης από ένα ιεκ που παρακολούθησα, το αντικείμενο του οποίου δεν με ενδιαφέρει και ούτε πρόκειται να ασχοληθώ ποτέ σοβαρά με αυτό, οπότε πιο πολύ για τα μάτια του κόσμου το τελείωσα, για να έχω κι εγώ ένα "πτυχίο" ας πούμε..
Είχα περάσει σε μια σχολή στο πανεπιστήμιο πριν πάθω ό, τι έπαθα και αυτήν σκέφτομαι συνεχίσω τώρα.. να την πιάσω απ' την αρχή δλδ..
Δεν έχω ούτε εγώ δίπλωμα αυτοκινήτου γιατί μια φορά που είχα πάει στον παθολόγο, μου είχε ζητήσει βιβλιάριο υγείας (πριν 3 χρόνια αυτό αν θυμάμαι καλά) και εκεί μέσα έγραφε όλα τα φάρμακα που είχα πάρει και που παίρνω ακόμα, οπότε κατάλαβε αυτός ότι κάτι δεν πάει καλά μαζί μου, και δεν ξαναεπιχείρησα να ασχοληθώ με το δίπλωμα από τότε..
Από αγγλικά έχω μόνο το lower κι εγώ..
Σε γενικές γραμμές ο χρόνος για μένα έχει σταματήσει κάπου στο 2006-7 τότε που ήμουν 18-19 χρονών.. τότε που έπαθα αυτό που έπαθα..
Επειδή μέχρι τώρα έκανα σκέψεις όπως "πέρασαν τα χρόνια, τώρα άλλοι στην ηλικία μου έχουν τελειώσει τις σπουδές και ψάχνουν για δουλειά στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό οι περισσότεροι", " δεν είμαι ικανή να κάνω την οποιαδήποτε δουλειά γιατί είμαι αργή..( το διαπίστωσα αυτό απ' την πρακτική που έκανα για το ιεκ", " δεν δουλεύει καλά το μυαλό μου, δεν καταλαβαίνω τί μου λένε, όταν ακούω ειδήσεις επαναλαμβάνω τα λόγια του δημοσιογράφου για να τα καταλάβω αλλά χάνω τα επόμενα, δεν συγκεντρώνομαι σε αυτό που διαβάζω, έχω μικρότερο εγκέφαλο από τους άλλους ανθρώπους (το έχω διαβάσει αυτό αλλά ένας γιατρός μου είπες πως δεν ισχύει)"...
επειδή λοιπόν έκανα αυτές τις σκέψεις και αν το καλοσκεφτούμε αν θέλει να βρεί κάποιος κάτι στραβό απάνω του εύκολα το βρίσκει, κατέληξα στο ότι είναι μάταιο να σκέφτομαι αρνητικά και να βάζω τρικλοποδιές στον εαυτό μου ακόμα κι αν είναι σωστές αυτές οι σκέψεις για μένα, αν ισχύουν όντως δλδ.. γιατί ό, τι και να μας συμβαίνει πρέπει να προσπαθούμε..
αν προσπαθείς υπάρχουν πιθανότητες να φτάσεις κάπου..
αν δεν προσπαθείς είναι σίγουρο πως δεν θα φτάσεις πουθενά..
Οπότε ό, τι και να έχεις, όπως και να είσαι, όσες αντοχές κι αν σου έχουν μείνει, γιατί αισθάνομαι πως το πρόβλημα το δικό μας δεν βρίσκεται στο πόση εξυπνάδα έχουμε συγκριτικά με τους άλλους ανθρώπους αλλά πόσες αντοχές, πόσα ψυχικά αποθέματα έχουμε, όπως και να είσαι λοιπόν, προσπάθησε!!
κάνε το καλύτερο που μπορείς..
Σε μας τα ψυχικά αποθέματα είναι κάπως εξαντλημένα.. σε φάση επεισοδίου σίγουρα είναι εξαντλημένα.. σε φάση αποθεραπείας τα αποθέματα αρχίζουν και γεμίζουν πάλι σιγά σιγά..
Αλλά αυτή η ιστορία θέλει χρόνο.. Και όπως μου είπε και ένας γιατρός που είδα χθες, χρειάζονται κι άλλα πράγματα για τη θεραπεία της ψύχωσης- σχιζοφρένειας.. δεν αρκούν μόνο τα φάρμακα..
χρειάζεται γυμναστική απαραίτητα 30 λεπτά τη μέρα, καλή διατροφή (πρωινό με δημητριακά και ταχίνι, και ψάρια όπως σκουμπρί, τόνος, σαρδέλες, κολιός, σολομός- αν και δεν συνίσταται ο σολομός λόγω των βαρέων μετάλλων-), βιταμίνες (κυρίως βιταμίνη C το πρωί πριν το φαγητό και βιταμίνη E μετά το φαγητό το πρωί και ιχθυέλαιο (ω3 λιπαρά οξέα) κι αυτό μετά το φαγητό το πρωί για να απορροφηθούν καλύτερα).. Επίσης χρειάζεται ψυχοθεραπεία αλλά όχι σε βάθος για να μην ανοίξουν πληγές του παρελθόντος και εμφανίσεις πάλι ψύχωση.. αυτά σε γενικές γραμμές..
Εγώ για να σου δώσω να καταλάβεις λίγο σίδηρο άρχισα να παίρνω πριν λίγους μήνες γιατί είχα χαμηλό αιματοκρίτη, κάτι τέτοιο, και από τότε έχω περισσότερη δύναμη.. και δεν πέφτω τόσο συχνά ψυχολογικά.. ούτε τρώω υπερβολικά..
Θέλω να πω κοίταξε λίγο και το θέμα με τις βιταμίνες που χρειάζεται ο οργανισμός σου.. Κι εγώ τώρα σκέφτομαι να αρχίσω να τις παίρνω..
Και να κάνεις εξετάσεις αίματος να βλέπεις πού βρίσκονται και οι τρανσαμινάσες του συκωτιού αλλά και η γλυκόζη στο αίμα και διάφορα άλλα.. Να τα παρακολουθείς..
Αυτά από μένα.. Είμαι στη λογική της προσπάθειας πια.. ακόμα κι αν περάσαν τα χρόνια, γιατί έτσι νιώθω.. τί να κάνω..
Όλο σκεφτόμουν πως αν είχα πάρει τα φάρμακα απ' την αρχή δεν θα είχα χάσει τόσα χρόνια.. αλλά έκανα βλακείες κι εγώ..
τα σταμάταγα και πάθαινα υποτροπές..
Αλλά δεν μπορώ να πάω πουθενά με αυτή τη σκέψη.. Από δώ και πέρα τί κάνουμε είναι το θέμα..
Δεν έχει νόημα να τα σκαλίζω και να λέω πωπω τί έπαθα και τί έγινε..
Ελπίζω να βοήθησα..