Θα ηθελα να ρωτησω οποιον εχει βαρια η ελαφρια καταθλιψη πως νιωθετε .
Ειστε λυπημενοι ολοι την ωρα ? υπαρχουν στιγμες που νιωθετε χαρουμενοι ? η απλα νιωθετε κενο ?
Printable View
Θα ηθελα να ρωτησω οποιον εχει βαρια η ελαφρια καταθλιψη πως νιωθετε .
Ειστε λυπημενοι ολοι την ωρα ? υπαρχουν στιγμες που νιωθετε χαρουμενοι ? η απλα νιωθετε κενο ?
Εσύ πως νοιωθεις;
Μπορείς να προσδιορισεις αυτό που αισθάνεσαι με λέξεις;
Την περισσοτερη ωρα νιωθεις λυπημενος..
υπάρχει το dsm εκεί είμαστε όλοι καταγραμμενοι. Οτι κινείται θεραπεύεται.
νιωθω ή κενο, ή λυπη, ή απελπισια, ή εντονο αγχος ή θυμο ή αδικια.. αυτα συνηθως
ή καποιες φορες τρομο, στις κρισεις πανικου..
jim7 με μια λεξη κενο θα ελεγα και μια μιζερια και οτι νιωθω κουραση ψυχικη και δεν εχω ορεξη για κατι.
Το χειροτερο ειναι οτι δεν αισθανομαι κοντα με κανεναν , σκεφτομαι οταν ημουνα παιδι που ημουνα ευαισθητο τωρα πιο πολυ απαθης ειμαι , τωρα ολα αυτα που ενιωθα ως παιδι η που ζουσα ως παιδι τωρα να εχουν πεθανει.
Οι γυρω μου μεγαλωνουν και εγω μενω ετσι απαθης και στασιμη.
Προσφατα ειδα αρκετα προφιλ των συμμαθητων μου απο το δημοτικο και μου επεσε η διαθεση.
Τους προτιμουσα οταν ηταν παιδια.
Δε λεω μερικες φορες μπορει να εχω καποια ενεργεια κι να χαμογελαω ομως ειναι για πολυ λιγο κι μετα νιωθω το ιδιο εννοω κενο.
Ευχαριστω οσους αλλους απαντησαν σιγουρα θα ειναι δυσκολο ,
Νεραιδα καποιες φορες σκεφτομαι οτι δεν εχω τιποτα επειδη μπορει μερικες φορες να γελασω κιολας.
Icecream κι εγω νιωθω θυμο κι αγχος περισσοτερο με τους ανθρωπους απο παλιοτερα.
To κενο όπως το αντιλαμβάνομαι υπαρχει με δυο τροπους. Ο ενας είναι ότι δεν με ενδιαφερει τιποτα, ειτε καταστραφει ο κοσμος ειτε κερδισω το λοττο, στην πραγματικοτητα το ιδιο μου κανει γιατι θα αισθάνομαι το ιδιο απαθεια. Ο άλλος τροπος να νοιωθεις το κενο είναι πως τη στιγμη που πας να νοιωσεις κατι, ειτε θυμο, μισος ειτε επιθυμια, το καταπνιγεις γιατι φοβάσαι το βαρος του. Το θεωρεις ειτε ενοχο ειτε αδυνατο, και γι αυτό προτιμάς να μην το νοιωσεις καθολου.
Τι από τα δυο είναι;
Μάλλον το 2 όμως φοβάμαι μην καταλήξω κι με το 1 που είπες .
Εγω νιωθω πολυ λυπημενη και με κενο πολλες φορες. Χαρα πολυ σπανια, και αυτη σε μικρο βαθμο, οταν ψωνιζω ενα ρουχο πχ.
Δεν νιωθω καμμια λυπη , νιωθω ικανος και χρησιμος , εχω αυτοεκτιμηση , αλλα δεν με ευχαριστει τιποτα απολυτως , και ειχα παμπολλα χομπυ , απο τα οποια κενενα δεν μου λεει τιποτα τωρα ..............αν και τραβολογιεμαι 12 χρονια με κτθλψη , δεν ενιωσα ποτε λυπημενος , αποθαρρυμενος , ναι .........................και εχω αδυναμια συγκεντρωσης σενα βιβλιο πχ. .........προσπαθω ναπομακρυνω τυχον αρνητικες σκεψεις , με επιτυχια .......αλλα δεν περνναει η μερα , πληττω ......δεν εργαζομαι κιολας ,( εχω τσακωθει με τον πατερα μου ) , και να ξυπνας το πρωι , και να λες , τι θα κανω σημερα ? ειναι οτι χειροτερο για την κτθλψη ....
Αυτο νοιωθω και γω δν νοιωθω λυπη απλως δεν νοιωθω τπτ μια απαθεια γενικα δεν με συγκινει τπτ ουτε τα λεφτα ουτε η παρεα με φιλους ουτε οο κοπελες απλα υπαρχω μηχανικα δεν ζω δν νοιωθω τπτ..
Πλητω και εγω καθημερινα βρισκω με το ζορι ασχολιες να κανω απλα για να περναει μερα και δεν ξερω που θα παει ολο αυτο απλα κανω υπομονη σαν να εχω αφεθει απο τν ζωη..ωρες ωρες σκεφτομαι η μονη λυση ειναι η αυτοκτονια..επισης με επιρεασε πολυ ο θανατος του τραγουδιστη απο τους linkin park o οποιος επασχε απο καταθλιψη και στο τελος αυτοκτονησε..ακουω συνεχεια τα τραγουδια του με εκφραζουν με αυτα που λεει..και φοβαμαι πως δεν θα τα καταφερω να το νικησω ολο και οτι μπορει να εχω τν καταληξη του αν οχι συντομα μπορει αργοτερα γτ ειμαι μικρος ειμαι 28 και σκεφτομαι ποσο ακομα να αντεξω ποσο υπομονη να κανω.. φοβαμαι οτι καποια στιγμη θα εξαντληθει η υπομονη μου και ολος αυτος ο αγωνας που κανω καθημερινα γιατι δεν ζω απλως προσπαθησω να περασει αλλη μια χαλια μερα απο την ζωη μου.
Ευχαριστω οσοι απαντησαν ,
Στεναχωριεμαι κι θεωρω χειροτερο οτι τοσοι ανθρωποι υπαρχουν που νιωθουν κενοι η δεν τους γεμιζει τιποτα ,
λουλουδι , Macgyver και xristoforos28 εχουμε κοινα γιατι κι εγω νιωθω κενο , δε ξερω αν πρεπει να το παρω στα σοβαρα ομως με στεναχωρει που βλεπω οτι πολλοι νιωθουν ετσι τελικα , οτι πολλοι ειναι καταβαθος στεναχωρημενοι η κενοι
Όταν για πρώτη φορά ξεκίνησε να νιώθω κενό, δεν κατάλαβα τι έπρεπε να κάνω. Τώρα που ξέρω, αυτό που έπρεπε μάλλον να είχα κάνει τότε ήταν να σκεφτώ πολύ και σε βάθος. Με εξαιρετική ένταση, και το τονίζω αυτό. Γιατί αν είχα σκεφτεί θα είχα κατανοήσει τη συμπεριφορά κάποιων ατόμων γύρω μου και θα είχα αντιδράσει διαφορετικά. Διάβασα σε ένα βιβλίο τη φράση "κρατήστε τη λύπη σαν πολύτιμο πετράδι". Αυτό εννοούσε πιστεύω, δηλαδή να είναι ένα πολύτιμο στοιχείο που να οδηγήσει σε αναζήτηση. Μπορείς να το δεις έτσι?Quote:
Originally Posted by γαλαζιο14
Όπως είπα πριν, όταν ξεκίνησα να νιώθω κενό, δεν κατάλαβα ότι οφειλόταν στις κακές, -στην ουσία ανύπαρκτες-, σχέσεις με τους γύρω μου, ξεκινώντας από την οικογένεια και καταλήγοντας στους φίλους.
Πριν αρχίσω θεραπεία δεν είχα σχέδια ούτε για την επόμενη μέρα, ήθελα όλο να κοιμάμαι, το κλαμα μου ήταν διαφορετικό, ένιωθα πως δεν αξίζει αυτή η ζωή και κλεινομουν πολύ μέσα. Επίσης είχα πολλά ψυχοσωματικα, πονοκέφαλο, πόνο σε μυς και άρθρωσεις, στομάχι, πολύ μειωμένη όρεξη και γενικά ένιωθα άρρωστη χωρίς να έχω κάτι παθολογία. Τώρα που με έχει "πιασει" η θεραπεία μου ναι μεν δεν έχω πολλά από αυτά, η τα έχω πολύ λιγότερες μέρες μέσα στο μήνα αλλά ακόμα και που προσπαθώ να κάνω πράγματα, να ζω φυσιολογικά, υπάρχει από πίσω ένα μαύρο φόντο. Χαίρομαι επιφάνειακα και όχι στο βάθος.
παθολογικο* όχι παθολογια. Συγγνώμη γραφω από κινητο
Σε διαβεβαίωνω οτι δεν είστε ίδιοι. Πρωτα εσύ έχεις θέμα να ανοχτεις στους αλλους. Παιρνείς μια αμυντική στάση. Να τολμησω να πω οτι εχεις ενα πολυ πλούσιο ψυχικό κοσμο αλλά δεν τον αφήνεις να βγει προς τα εξω. Οι προβληματισμοί σου είναι πολύ πανω του μεσου όρου. Καταλαβενεις οτι διαφερεις απο τον μέσο ορο και λογικά είσαι κουμπωμενη. Πιθανό να εχεις εξιδανικευσει τους γονεις σου. Τους εχεις βάλει σε βάθρο;Quote:
Originally Posted by γαλαζιο14
Αν είναι έτσι, θα πρεπει να σου πω οτι δεν φταις σε τίποτε. Η κοινωνία είναι φτιαγμένη για το μέσο ορο , όχι για εμας. Λέω εμας γιατί έχω και εγώ τέτοια θέματα με ενοχές και άγχη. Εμείς πρεπει να παλεψουμε μονο και μονο για να βρούμε την θεση μα στην κοινωνια.
Νομιζω αν ψαξεις τα αισθήματα και τις ασυνείδητες σκέψεις σου, θα μπορέσεις να κανεις μια νέα αρχή.
Είμαι σίγουρος οτι εχεις τις δυνατότητες για πολλά πραγματα. Φτανει να μην εγκαταλείψεις την προσπαθεια. Εγώ σταμάτησα την θεραπεία που εκανα και το εχω μετανιώσει. Θα συναντάς συνεχώς το βλέμμα των αλλων. Σιγά σιγα θα μάθεις να το αντιμετωπίζεις . Στο υπόσχομαι.
Οι άνθρωποι ζηλευουν έτσι είναι φτιαγμένοι και αυτό δεν αλλάζει. Εσύ μονο μπορείς να αλλαξεις ,αυτό μονο.
Όλοι οι άνθρωποι μεγαλωνουμε προσλαμβάνοντας και αφομοιώνοντας τις συγκρούσεις των γονέων.
Κάποιοι απο μας δεν τα καταφέρνουν να τις αφομοιώσουν καλά. Είμαστε στην εφηβεία, οπου οι απαιτησεις για απόδοση αυξάνουν και εμείς κουβαλαμε ακόμα τους γονεις μας μέσα μας
Αυτή είναι η πραγματικότητα και την αποδεχόμαστε ήρεμα χωρίς υστεριες, χωρίς άδικο θυμό εναντιον ολων αλλά και χωρίς να μας παιρνει απο κάτω.
Το μονο που μας ωφελεί είναι να Μάθουμε Να Καταλαβαίνουμε Τι Αισθανόμαστε.
Να μάθουμε τι μας εξιταρει. Η ζωή είναι (μπορεί να γίνει) πολύ ωραια όταν ανακαλύψουμε τον πλούτο των αισθημάτων μας. Όταν δουμε οτι δεν είμαστε ΜΑΚΡΥΑ απο τους αλλους.
Αντίθετα, είμαστε πολυ ΚΟΝΤΑ και αδιάκοπα σγωνιζομαστε να βρούμε τη σωστή απόσταση.
Αυτή η εγγύτητα (αμα θες της δίνεις όνομα, δεν έχει τόση σημασία) μπορεί να κανει κακό. Αν δεν είσαι προετοιμασμένη. Αυτό το ρολο παιζει η ψυχανάλυση.
Σε ' γυμνάζει' για να μπορείς να αντιμετωπισεις την πραγματικότητα.
Να συνηθησεις να αντεχεις τα συναισθήματα σου. Να μην τα κσταπιεζεις αλλά να τα μαθαίνεις. Τα Συναισθήματα Δεν Σκοτωνουν. Μην τα φοβάσαι. Καποτε, όταν ημασταν μωρά, οι γονεις μας είχαν απόλυτη εξουσία σε εμας, τώρα είμαστε εμείς οι ενηληκοι. Έχουμε εμείς την εξουσία αλλά δεν έχουμε μαθει να την ασκουμε. Θέλω να
Συγνώμη αν σε μπερρδεψα, είμαι της θεωρίας και δεν τα λέω πρακτικά
Για να επανελθω στο ερώτημα, κατάθλιψη είναι μονο ενα όνομα, χίλιοι διαφορετικοί χαρακτήρες μπορεί να πάθουν, κάποτε και για εκατό διαφορετικούς λόγους.
Αυτό που πρεπει να ψαξεις είναι Την Αιτια που σε καθένα είναι διαφορετική.
Εγώ ας πούμε έχω καταλάβει οτι κσταπιεζω τα συναισθήματα μου χωρίς αντικειμενικο λογο. Καποτε ήμουν όπως εσύ, νόμιζα οτι νοιωθω κενό, αλλά το κενό κρύβει πολυπλοκότητα δομών, και ενα ολοκληρο σύμπαν συναισθημάτων
Μην φοβάσαι οτι θα παθεις 'κατάθλιψη'.
Μην σκευτεσαι καν το ενδεχόμενο.
Ο άνθρωπος είναι μισο κιλό άλατα τέσσερα βασικά στοιχεια άζωτο άνθρακας νερό και έχει ημερομηνία λήξης . Μην χάνεις τον καιρό σου με φοβους. Μην καταπιεζεσαι. Όλα είναι ιδέες,σκιές,βγαλτα στο φως και θα χαθούν.
Το κενό δεν υφίσταται πάντα λόγω καταθλιψης. πολλές φορές είναι έλλειψη φιλοσοφιας της ζωής, μη συνειδητοποιηση του τι έχεις αλλά κοιτώντας τι έχουν κάποιοι άλλοι και όχι εσύ, η πχ έλλειψη ενδιαφεροντων. Επίσης μπορεί να το νιώσεις μετά από μια απώλεια, ας πούμε χωρισμό, όπου όντως δημιουργειται κενό στη ζωή κάποιου που είχε κάτι και το έχασε. Πολλές φορές η θλίψη μετονομαζεται σε κατάθλιψη.
Δηλαδη κενο από κενο διαφερει;
Τελικα μεγαλοποιούμε τα προβλήματα μας και υποβαθμίζουμε των αλλων.
Και όταν καποιος νοιωσει συμπονοια για έναν τριτο, θεωρούμε αυτό σαν ενδειξη ελλειψης φιλοσοφιας της ζωης.
Σωστο , εγω που εχω και μια ηλικια , και εχω φιλοσοφησει την ζωη , δεν αισθανομαι κενο , αλλα δεν συγκρινω ποτε τον εαυτο μου με τους αλλους .....μονο ανηδονια αισθανομαι ........και απαθεια λογω αντικαταθλιπτικων ......Quote:
Originally Posted by NeMeCiS
jim και NMC , εχετε ωριμη σκεψη , μπραβο .......
'Οτι του φανεί του λολοστεφανή...Quote:
Originally Posted by jim7
Ευχαριστω οσους απαντησαν .
Jim επεσες μεσα η αληθεια ειναι σε ο,τι ειπες μονο σε ενα οχι , δεν εχω σε βαθρο τους γονεις μου γενικα μου ειναι αδιαφοροι και το περισσοτερο της ωρας κλεινομαι στο δωματιο μου και δε μου βγαινει να τους μιλησω , νιωθω πολυ αβολα , με τον καθενα νιωθω αβολα αλλα με τους γονεις μου σε σημειο να νιωθω τοσο αβολα και να εχω νευρα κι ισως μη τα συγκρατω παντα.
Συναισθηματα κτλ μονο μονη μπορω να εκφρασω γιατι μπροστα σε αλλους απλα δε μπορω να σκεφτομαι η νιωθω ειναι σα να χανομαι στο πληθος.
Η αληθεια ειναι τα φοβαμαι τα συναισθηματα μου γιατι πιστευω οτι αν τα εκφρασω θα μεινω τελειως μονη , γιατι αν τα εκφραζω δεν υπαρχουν μονο θετικα συναισθηματα μεσα μου , υπαρχουν κι αρνητικα .
Τελευταια διαβαζω κι απο αλλα φορουμ κι ξενα οτι πολλοι νιωθουν μονοι τους η πολλοι εχουνε καταθλιψη , αγχος κτλ , κι αυτο με επηρεαζει.
Εχουμε καταληξει το φυσιολογικο να θεωρειται να ειναι καποιος δυστυχισμενος και μαλιστα τοσο πολυ που καποιοι ισως και να μη το καταλαβαινουν
Κι απορω (χωρις παρεξηγηση) αν τα φαρμακα βοηθανε οντως , η κανουν τους ανθρωπους κενους και αυτο να θεωρειται και θετικο κιολας.
Θα μου πει κανεις οτι πολυ πονανε οσοι εχουν καταθλιψη η αλλη ψυχικη ασθενεια , το πιστευω , αλλα τοσο βλαβερες ειναι οι ψυχικες ασθενειες που δε ξεπερνιουνται ποτε και απλά το ατομο πρεπει να ζει με αυτο οτι πρεπει μεχρι το τελος της ζωης του να παιρνει φαρμακα για να μη νιωθει τιποτα?
Η τοσο βλαβερες ειναι η κανενας δεν εχει βρει ποτε του , κανενας στην ψυχιατρικη η στη ψυχολογια εννοω τροπους αποτελεσματικους ωστε να θεραπευτει η καλυτερα λυθει η ουσια της καταστασης που βιωνει καποιος.
H κτθλψη ξεπερνιεται , το λεω απο προσωπικη πειρα ...................εχω περασει δυσκολα με την κτθλψη , το 2011-12-13-14 , ημουν σε αθλια κατασταση , δυσκολευομουν να παω ακομη και στο σμαρκετ , γενικα ημουν ' κρεβατωμενος ' , εκανα εναν δεσμο το 2014 , και καταλαβα οτι ολη αυτη η συμπτωματολογια ξεπερνιεται , αρκει να το πιστευεις , και ναχεις κινητρα/στοχους ..............................τωρα ειμαι μακραν καλυτερα , βγαινω βολτιτσες , λειτουργω σε γενικες γραμμες , δεν εγινα φυσικα party animal αλλα ειμαι πολυ καλυτερα , και η ανοδικη πορεια συνεχιζεται και παραμενω θετικος ............δεν εχω συνελθει φυσικα εντελως , 12 χρονια ειναι αυτα , συνηθιζεις εναν ' νοσηρο ' τροπο ζωης , με το μεσα , αλλα με αρκετη προσπαθεια απο μερους μου , αισιοδοξω για το μελλον , Γαλαζακι 14................................................ ..Quote:
Originally Posted by γαλαζιο14
Πρωτα σου ξαναλεω να μην σιγκρινεσαι με αλλους. Το ότι ολοι λενε ότι εχουν καταθλιψη δεν σημαινει τιποτα. Οι μισοι απ αυτους απλως δεν εχουν τι να κανουν βαρυουνται γιατι στραβωσε το ραντεβού τους και κάθονται στο pc φτιαχνοντας σεναρια. Η καταθλιψη είναι τωρα τις μοδας, πριν 10 χρονια ηταν οι αυτοκτονιες, ολοι μπαιναν και γραφαν ότι αποψε αυτοκτονουν!!!Quote:
Originally Posted by γαλαζιο14
Ολοι αυτοι τα πανε πολύ πολύ με τον εαυτουλη τους, απλα βαρυουνται.
Απ ότι καταλαβα, εχεις βρει ένα τροπο να κατεβαζεις το διακοπτη του μυαλου σου χωρις να χρειαζεται να καταφευγεις σε φαρμακευτικη αγωγη. Αυτό είναι καλο, γι αυτό σου ειπα μην σκευτεσαι την καταθλιψη ουτε σαν πιθανοτητα. Οσοι καταφευγουν σε φαρμακα είναι ΠΟΛΥ απελπισμένοι, σε σημειο ακραιο, δεν μπορουν να αποδωσουν στην εργασια τους και τετοια. Αν πχ καποιος πηγαινει διακοπες και ανακάλυπτει ότι ξαφνικα και ενώ τα εχει όλα δεν μπορει να κοιμηθεί ουτε να διασκεδασει τοτε θα αρχισει να ψάχνεται, Αυτος ο ανθρωπος είναι ν1 υποψήφιος για χαπια, (δεν είμαι εναντιον αλλα λεω ότι εδώ προφανως θα καταφυγει στην ευκολη λυση του χαπιου).
Νομιζω φανερα, καταπιεζεσαι από το πληθος να γινεις οπως αυτοι αλλα όταν το κανεις δεν εισαι εσυ. Δεν καλύπτεται η Επιθυμια σου και για αυτό νοιωθεις το Κενο.Quote:
δεν εχω σε βαθρο τους γονεις μου γενικα μου ειναι αδιαφοροι και το περισσοτερο της ωρας κλεινομαι στο δωματιο μου και δε μου βγαινει να τους μιλησω , νιωθω πολυ αβολα , με τον καθενα νιωθω αβολα αλλα με τους γονεις μου σε σημειο να νιωθω τοσο αβολα και να εχω νευρα κι ισως μη τα συγκρατω παντα.
Συναισθηματα κτλ μονο μονη μπορω να εκφρασω γιατι μπροστα σε αλλους απλα δε μπορω να σκεφτομαι η νιωθω ειναι σα να χανομαι στο πληθος.
Η αληθεια ειναι τα φοβαμαι τα συναισθηματα μου γιατι πιστευω οτι αν τα εκφρασω θα μεινω τελειως μονη , γιατι αν τα εκφραζω δεν υπαρχουν μονο θετικα συναισθηματα μεσα μου , υπαρχουν κι αρνητικα .
Δεν είναι ολοφανερο; Δηλαδη αν ολοι βλεπουν το Survivor και το πρωι το συζητάνε άλλη μια ωρα, δεν είναι φυσικο εσυ να απομονώνεσαι αν δεν σε εξιταρει; Οποτε απλα αλλαξε παρεα. Βρες ανθρωπους που να εχουν παρομοια ζητήματα. Ξερω αυτό είναι λιγο δυσκολο, αλλα δεν βλεπω άλλη λυση ειλικρινα. Αν αφησεις το πληθως να κυριαρχήσει μεσα σου, καποτε στο μελλον θα αποκτησεις σοβαρο πρόβλημα. Είναι αδυνατον να καταπιεζεις τον εαυτο σου για παντα για χαριν του πληθους. Απλα αδυνατο.
Ολοι (οι περισσοτεροι) ΕΙΝΑΙ ο εαυτος τους, δεν προσποιούνται ή τουλάχιστον προσποιουνται συνειδητα. Για αυτό δεν νοιωθουν κενοι όπως εσυ. ΛΕΝΕ ότι νοιωθουν, αλλα εννουν κατι τελοιως διαφορετικο, παροδικο, βαρεμαρα και τετοια.
Ο θυμος που εχεις για τους γονεις σου επιβεβαιωνει αυτά που ειχα γραψει θεωρητικα περι συναισθηματων.
Νομιζω ότι είναι σαφες ότι είναι άλλο η αδιαφορια και άλλο ο θυμος. Μου φαινεται ότι είναι σε μεγαλη αποσταση το ενα από το άλλο. Ο θυμος αυτος είναι μια ενδειξη ότι όπως σου ειχα πει δεν εχει λυθει η εσωτερικη συγκρουση μεσα σου αναμμεσα σε αντικρουόμενα συναισθηματα, επιταγες και εξωτερικες επιταγες.
Να το αναπτύξω λιγο. Θελεις να σε αγαπανε, ολοι το θελουμε αυτό εκτος ισως από καποια πολύ ακραια ατομα. Απο την άλλη βλέπεις ότι για να σε αγαπανε, πρεπει να υπακους στις δικες τους επιθυμιες αλλα οχι μονο αυτές που ειναι δηλωμένες ρητα.
πχ :σπουδασε,δουλεψε, παντρεψου
αλλα και σε Ασυνείδητες επιθυμιες τους που εκφράζονται εμμεσα όχι μονο λεκτικα αλλα είναι το ιδιο Επιτακτικες. Είναι φυσικο αυτό.
Οι περισσοτεροι ανθρωποι αυτά τα ζητήματα τα ξεπερνανε ΜΟΝΟΙ τους, όχι καταπνιγοντας λογο φοβου τα συναισθηματα όπως το θυμο, αλλα τα αναγνωριζουν τα συναισθηματα, βρισκουν τις αιτιες τους και μετα πλεον τα επεξεργάζονται ΛΟΓΙΚΑ ΚΑΙ ΨΥΧΡΑΙΜΑ και βρισκουν την καλυτερη λυση για τον εαυτο τους χωρις να κοιτανε και πολύ τι συμφερει τους αλλους. Αλλα τι κανει αυτους να αισθάνονται καλα.
Αυτά όλα γινονται λιγο πολύ αυτόματα και χωρις ιδιατερο ψυχικο πονο και κοπο γιατι κυριαρχει σε αυτους η λογικη. Για αυτό και δεν τα πολύ συζητάνε αυτά τα ζητήματα γιατι για αυτους λιγο πολύ είναι ΠΡΟΦΑΝΗ.
Αυτό που με προβληματιζει, γι αυτό και με τραβηξαν αυτά που εγραψες είναι ότι λες καθαρα ότι εχεις δυσκολια και να ΣΚΕΥΤΕΙΣ ακομα τα συναισθηματα σου σε συνδιασμο με το κενο που αισθάνεσαι.
Αν δηλαδή δεν εισαι σε θεση να επεξεργαστείς όλα τα συναισθηματα σου, πως αλλοιως θα κατανοησεις ποια εισαι; Πως θα λυσεις τις εσωτερικες συγκρούσεις από τα θελω των γονεων. Και πως υστερα θα αναπτύξεις τις πλευρες του εαυτου σου που αγαπας και θα απορριψεις ότι δεν σου αρεσει; Αυτό εχω καταλαβει σαν αιτια του κενου που λες ότι σε ανησυχει.
Αυτό δηλαδή που οι περισσοτεροι κανουν αυτόματα, πρεπει πιστευω να ζητήσεις μια βοηθεια από ειδικο να σε καθοδηγησει ας πουμε να το κανεις. Η ψυχαναλυση κανει ακριβως αυτό. Νομιζω ότι η ψυχαναλυση είναι η πιο καταληλη βοηθεια για την φανερωση των εσυτερικων συναισθηματικων συγκρουσεων.
Σου το ξαναλεω, μην πιστευεις, δεν είναι κανονας να νοιωθεις ασχημα!!!!!Quote:
Originally Posted by γαλαζιο14
Δεν μπορω να το τονισω περισσοτερο.
Κοιταξε αν το πιστεψεις αυτό που γραφεις, και τελικα ΘΑ το Πιστεψεις, δεν θα μπορεσεις να ξεπεράσεις τη φαση που εισαι τωρα.
Αυτό που νοιωθουμε ως παιδια, η 'ευαισθησια' δεν καταπιεζεται με τιποτα. Αδυνατο και μην ακους κανενα. Αν πχ η μητερα Τερεζα το ειχε καταπιεσει, θα μπορουσε να κανει αυτά που εκανε νομιζεις; Τι θα ηταν τωρα, ένας τυχαίος αγνωστος ανώνυμος ταφος;Quote:
Originally Posted by γαλαζιο14
Αν ολοι καταπιεζαν αυτην την εσωτερικη ζωη, σημερα απλα δεν θα υπηρχε η ανθρωποτητα. Θα ειχε προ πολλου καταστραφει από πολεμικες συγκρούσεις.
ΑΥΤΟ το δωρο της ζωης θελεις να πειστεις ότι είναι νεκρο; Φανερο είναι από οσα λες, ότι όταν το σκοτώνεις πεθαίνεις.
Απλως οι περισσοτεροι ανθρωποι το μετατρεπουν σε θεληση για δυναμη, μαθαινουν να το χειρίζονται και το μετατρπουν στο αντιθετο του. Μαθαινουν δηλαδή ότι καλο είναι αυτό που θελω εγω χωρις πολλες αμφιβολιες. Γι αυτό 'οι γυρω σου μεγαλωνουν'. Αν μπορεις να το κανεις και εσυ, κανε το. Δεν ξερω να σε συμβουλεψω επ αυτου,
Αυτά είναι προβληματισμοι οσων εχουν τελειωσει την ζωη τους επι της ουσιας. Μην τα σκευτεσαι, ουτε καλο σου κανουν ουτε μπορεις τωρα να βοηθήσεις. Οι ανθρωποι αυτοι εχουν ζησει την ζωουλα τους και τωρα κοντα στο τελος προβληματίζονται καλως αλλα αυτά είναι δικα τους προβλήματα όχι δικα σου, δεν βρίσκεις ακρη.Quote:
Originally Posted by γαλαζιο14
Εσυ εισαι στην αρχη της ζωης σου, θα κοπιασεις αλλα να λυσεις τα δικα σου θεματα όχι των αλλων.
Ψαξε τον εαυτο σου , τι σου λειπει, γιατι νομιζω ΔΕΝ το γνωρίζεις. Κανε πραγματα, αλλα μην μενεις στην εμπειρια μονο. Ζητησε βοηθεια από ειδικο να σε βοηθησει να ανακαλύψεις το εαυτο σου μην ξεχνιεσαι οι εμπειριες μπορει να είναι και απομακρυνση από το πρόβλημα.
Γαλαζιο μολις κανεις ειρηνη με το Ασπεργκερ θα σου φυγει ενα τεραστιο βαρος απο το κεφαλακι σου.
Δεν εχεις θεμα καταθλιψης, κοινωνικης φοβιας κλπ, μην επηρεαζεσαι απο το φορουμ, εμεις ειμαστε διαφορετικες περιπτωσεις.
Βρες ατομα με Ασπεργκερ και ατομα που γνωριζουν το συνδρομο και εχουν αγαπημενα προσωπα στο περιβαλλον τους και ξερουν τα συμπτωματα, τα αναγνωριζουν και τα αποδεχονται. Το asperger.gr εχει εθελοντες και οργανωνει και συναντησεις. Παρε τους ενα τηλ, βρες τους στο facebook και κανονισε να συμμετεχεις σε δρασεις.
Επισης, ανεβαζουν και ενημερωτικα βιντεο και αρθρογραφια κλπ
Θα σε βοηθησει ΠΟΛΥ να μαθεις τα παντα για αυτο που σου συμβαινει για να μη μπερδευεσαι με την καταθλιψη και αλλες ψυχολογικες διαταραχες. Αυτο που εχεις ειναι νευρολογικο. Και πασχουν πολλοι ανθρωποι και μπορεις να κανεις παρεες και να νιωθεις ανετα μαζι τους αλλα και με ολους οσοι αντιλαμβανονται αυτο που συμβαινει.
Το οτι εχεις καποιες διαφορες στον τροπο που αντιλαμβανεσαι τον κοσμο δε σημαινει οτι εχεις ουτε καταθλιψη ουτε κοινωνικη φοβια.
Περισυ ειχες πει οτι θα κανεις ψυχοθεραπεια, αρχισες τελικα?
Υπαρχει μια σειρα σουηδικη/δανεζικη οπου η πρωταγωνιστρια εχει Ασπεργκερ. Λεγεται "Η γεφυρα". Ειναι αστυνομικη σειρα, αν θελεις κατεβασε τη ειναι παρα πολυ ωραια!
jim7 μαρεσε οσα ειπες !
Πηγαινω σε ψυχολογο και παραδεχομαι οτι μου εχεις πει περισσοτερα , στη ψυχολογο μου απλα εγω περισσοτερο μιλαω , εννοω δε μου φαινεται οτι εξηγει τι γινεται με εμενα οπως τωρα εσυ.
Το πιστευω οτι εχει γινει καπως μοδα η καταθλιψη γιαυτο σκεφτομουνα πολλες φορες μηπως υπερβαλω.
Οντως χρειαζομαι να με καθοδηγει καποιος δε πιστευω οτι ειμαι ατομο που στηριζεται και μονο του .
Ειμαι ατομο το οποιο θα μπορουσε να δοθει ολοκληρωτικα σε καποιον που με καθοδηγει και να μην εχω αναγκη κανενα αλλο ατομο , να υπαρχω εννοω κι να αξιζω μεσω ενος ατομου , ομως και μονη μου χρειαζεται καποιες φορες να ειμαι γιατι αν ειμαι συνεχως με ατομα νιωθω τελειως αδεια.
Οταν ειπες οτι σου εκανε εντυπωση πως δε τα σκεφτηκα απο απο μονη μου (αν καταλαβα σωστα) πιστευω υποθετω ειναι γιατι εχω μια δυσκολια να καταλαβαινω κι εμενα κι τους αλλους.
Θα σκεφτω να παω κι ψυχαναλυση ειχα παει για λιγο παλιοτερα.
Με συγχωρεις που δεν ειπα πολλα ενω εσυ ειπες τοσο , χαρηκα παντως που εκατσες κι τα εγραψες αυτα .
savatage αληθεια πως ξερεις οτι εχω ασπεργκερ?
Λογικα θα το ειχα αναφερει , προσπαθω οντως να μαθαινω για αυτο απο αλλους αυτιστικους που μιλανε για τον αυτισμο τους .
Πηγαινω σε ψυχολογο ναι !
Καταθλιψη πιστευω οτι δε θα εχω.
Κοινωνικη φοβια ισως , δεν ειναι χαρακτηριστικο του ασπεργκερ αυτο απλα πιστευω εχω.
Ναι το ειχες αναφερει.Quote:
Originally Posted by γαλαζιο14
Ο jim7 προσφατα επανεφερε ενα παλιο νημα σου περι αυνανισμου με τον παλιο λογαριασμο σου σοκολατα14, αναφεροντας οτι επανηλθες στο φορουμ αλλα εισαι ντεφορμε και μετα διαβασα το αρχικο σου νημα που ανεφερες το προβλημα σου στη συναναστροφη με τους αλλους, στο προβλημα να τους αντικρισεις στα ματια κλπ, εκει ανεφερες οτι εχεις διαγνωστει με συνδρομο Ασπεργκερ.
Εδω ρωτησες περι καταθλιψης και φαρμακων, οποτε ηταν αναμενομενο να λαβεις και απαντησεις που δεν εχουν να κανουν επι της ουσιας με το κυριο θεμα σου. Για αυτο το λογο σου τονισα οτι καλο θα ηταν να προσανατολιστεις στον τροπο που λειτουργεις, αντιλαμβανεσαι και αλληλεπιδρας λογω Ασπεργκερ.
Αν εισαι δυσαρεστημενη με τον τροπο που συνδιαλεγεσαι με την ψυχολογο σου, καλο θα ηταν να της το αναφερεις. Μπορεις ευθεως να αναφερεις οτι θα ηθελες να εχει ποιο ενεργο ρολο και να σου λεει καποια συμπερασματα της.