Printable View
Εχετε ονειρα που δεν κανατε ποτε?που θελετε να κανετε?Ποια ειναι κ τι δυσκολιες αντιμετωπιζετε?Πιστευω πως τα ονειρα δινουν πνοη.Προσωπικα ενα απ τα ονειρα που δεν εκανα ποτε ειναι να δοκιμασω τη δραματικη τεχνη,κ το παραξενο ειναι οτι κ μονο που το γραφω με πιανουν ταχυπαλμιες.
Quote:
Originally posted by Arsi
Εχετε ονειρα που δεν κανατε ποτε?που θελετε να κανετε?Ποια ειναι κ τι δυσκολιες αντιμετωπιζετε?Πιστευω πως τα ονειρα δινουν πνοη.Προσωπικα ενα απ τα ονειρα που δεν εκανα ποτε ειναι να δοκιμασω τη δραματικη τεχνη,κ το παραξενο ειναι οτι κ μονο που το γραφω με πιανουν ταχυπαλμιες.
Αρση μου....
Καμιά φορά, κατακλίζομαι απο τόσο έντονα συναισθήματα εκστατικής συγκίνησης, που νομίζω οτι το σώμα μου δεν θα αντέξει :)
Τελικά,
εξακολουθεί αυτό να είναι ένα όνειρό σου?
Εγώ έκανα χορο...
σύγχρονο, αυτοσχεδιασμό και contact
για πολύ λίγο. Θελω τρελά να ξανακάνω.
Αν κάνουμε όνειρα; εγώ να δείτε.Όνειρα για αυτά που δεν έζησα ,όνειρα γι΄αυτά που θέλω για τα παιδιά μου.Ας μου δώσει ο Θεούλης χαρά απο αυτά τα παιδιά.
Arsi είναι παλιό το post και ίσως να μην σε απασχολεί ακόμα η ίδια απορία. Τα όνειρα θα έλεγα είναι μια φυγή ή ακόμα ένα φάρμακο ευτυχίας απέναντι στην πραγματικότητα που απογοητεύει τις ψυχές μας. Όνειρα έκανα πολλά σε μικρότερη ηλικία..τώρα είμαι ένας 30άχρονος με λιγοστά όνειρα. Δεν μου αρκούν τα όνειρα πλέον για να αντιμετωπίσω την πραγματική ζωή. Δεν θα μπορούσα να παραμείνω άλλωστε ένα παιδί που έχει ανάγκη να πιαστεί από σύννεφα. Τα σύννεφα μπορούν να κρατήσουν μόνο τις ψυχές που είναι το ίδιο ελαφριές με αυτά.
Με τον χρόνο ο άνθρωπος μετατρέπει τους πόνους του σε βάρη. Για όσο τα αντέχει η ζυγαριά αντέχει και η ψυχή μας να ισορροπεί. Έχω ξεφύγει αρκετές φορές από αυτή την ισορροπία...άλλωστε δεν θα είχα υποστεί τα όσα ψυχικά τραύματα υπέστη εφόσον ήμουν πιο δυνατός να ισορροπήσω την ζυγαριά πιο αποτελεσματικά.
Η ζωή άλλωστε δεν ανταμείβει τον κάθε άνθρωπο με βάση τα όνειρα του. Αντιθέτως η αξιολόγηση έχει επιβλητική δομή με βάση τις κύριες κοινωνικές εξοχές του ατόμου. Παράδειγμα...Στην ζωή ένα καθίκι που έχει λεφτά δεν αντιμετωπίζεται ως καθίκι αλλά ως λεφτάς. Δεν μιλάω βέβαια για τους μεροκαματιάρηδες, αλλά για ανθρώπους με περιουσία πολλών μηδενικών στο τέλος. Αυτό βέβαια είναι ένα παράδειγμα, δεν είναι ο κανόνας αλλά η αυτοπροβολή της ίδιας της σκέψης που το κάνει κανόνα.
Ας λογιστεί ο καθένας πόσο τηλεκατευθυνόμενη είναι η ζωή από ψεύτικα ιδανικά και θα δει ότι τα μόνα όνειρα που αξίζει να κυνηγάμε είναι αυτά που θα ανταμείψουν μόνο την τσέπη μας..
vince διαβαζοντας αυτα που γραφεις,εχω καταλυξει τελικα οτι ψυχολογικα προβληματα εχουν οι εφιης και εξιπνοι ανθρωποι.αν δεν ειμασταν εξυπνοι κ ευεσθητοι πυστευω δεν θα ειχαμε ψυχ προβληματα.
Εγω εχω διαφορετικα ονειρα απο αυτα π εχουν συνομιλικες μου.ονειρευομαι να γνωρισω καποιον πολυ καλοανθρωπο κ να κανω εικογενια μαζι του .τι καλυτερο υπαρχει?
Οι αναίσθητοι δεν παθαίνουν τίποτε. Εμείς τα υπεραναλύουμε, η ζωή είναι άδικη, έρχονται οι αναποδιές είμαστε υπερευαίσθητα άτομα και να τα αποτελέσματα.Στα 21 χρόνια μου έπαθα από μεγάλη στενοχώρια σπαστική κολίτιδα αφού έκανα όλες τις εξετάσεις μου λέει ο γιατρός.Πρέπει να γίνεις λίγο γαϊδουρίτσα΄. δεν έγινα όμως, μου τα έφερε δύσκολα και η ζωή και τώρα να πως είμαι.Τώρα μετα τις γιορτές θα γυρίσει ο άνδρας μου,και θα ήθελα να μου συμπαρασταθεί να με βοηθήσει γιατί εκτός των άλλων φέρει μεγάλες ευθύνες για την κατάστασή μου.Ξέρεις τι θα μου πεί;Αμαν βρε γυναίκα με τα ψυχολογικά σου τι να του πείς,ότι εσύ με τις βλακείες σου με κατάντησες έτσι;δεν βγάζεις άκρη.Οτι τα παιδικά τραύματα που είχε απο τους γονείς του τα πλήρωσα εγώ;ή να του ρίξεις καμμιά τηγανιά στο κεφάλι.
παιδια οντως οι αναισθητοι δε παθαινουν τιποτα.
εμεις οι πονοψυχοι τραβαμε τα πανδυνα:(
αλλα δε πειραζει μεσα απ αυτες τις δοκιμασιες γινομαστε πιο δυνατοι
όνειρα είχα πολλά κατά καιρούς..στο τέλος όμως πάντα έμενε μια πικρή απογοήτευση.
Δεν έχω κλείσει ακόμα τα 19 και παίρνω 2 αντικαταθλιπτικά και 1 αντιψυχωσικό.Όλοι,ακόμα και ο γιατρός μου,
περίμεναν ως τώρα να έχω πάει καλύτερα.Ήμουν καλύτερα αλλά ξανακύλησα και νιώθω πως όλα γίνονται για το τίποτα.
Νιώθω ότι σιχαίνομαι τόσο τη ζωή μου που απλά έχω διαγράψει τη λέξη όνειρο.
Τα όνειρα είναι μόνο πηγές απογοήτευσης.
Ψεύτικες ελπίδες για ένα άδειο αύριο..
M\'αρέσει πολύ ο χορός....Quote:
Originally posted by weird
Quote:
Originally posted by Arsi
Εχετε ονειρα που δεν κανατε ποτε?που θελετε να κανετε?Ποια ειναι κ τι δυσκολιες αντιμετωπιζετε?Πιστευω πως τα ονειρα δινουν πνοη.Προσωπικα ενα απ τα ονειρα που δεν εκανα ποτε ειναι να δοκιμασω τη δραματικη τεχνη,κ το παραξενο ειναι οτι κ μονο που το γραφω με πιανουν ταχυπαλμιες.
Αρση μου....
Καμιά φορά, κατακλίζομαι απο τόσο έντονα συναισθήματα εκστατικής συγκίνησης, που νομίζω οτι το σώμα μου δεν θα αντέξει :)
Τελικά,
εξακολουθεί αυτό να είναι ένα όνειρό σου?
Εγώ έκανα χορο...
σύγχρονο, αυτοσχεδιασμό και contact
για πολύ λίγο. Θελω τρελά να ξανακάνω.
Κ όπως επίσης το θέατρο είναι απωθημένο μου,που πιστεύω κάποια στιγμή θα δοκμάσω...
Γενικά weird μου,έχω μια τάση στα καλλιτεχνικά θέματα,κ λίγο γράφω κ λίγο ζωγραφίζω κ χορό έκανα κ με την κιθάρα είχα φαγωθεί μια δόση...αλλά στην ουσία τίποτα.Κάτι νομίζω δε βρίσκω...κάτι είναι για μένα κ δεν το\'χω βρει ακόμη....αλλά σαν ανήσυχο πνεύμα,ελπίζω κάποια στιγμή να το ανακαλύψω.
Είναι σα μια εσωτερική ανάγκη,φουρτουνιασμένη που θέλει να βγει,να βρει διέξοδο......
Προς το παρόν όταν είμαι χάλια γράφω ή χορεύω....
Το θέατρο πάντως δεν το δοκίμασα ακόμα...εκτός από κάτι σκετσάκια που κάναμε για πλάκα μεταξύ μας.......
Σ΄ευχαριστώ που θυμήθηκες το μοναχικό θέμα μου που όμως για μένα είναι πάντα σημαντικό.Τα όνειρα.
στο εύχομαι πανικούλα....:)Quote:
Originally posted by panikoula
Εγω εχω διαφορετικα ονειρα απο αυτα π εχουν συνομιλικες μου.ονειρευομαι να γνωρισω καποιον πολυ καλοανθρωπο κ να κανω εικογενια μαζι του .τι καλυτερο υπαρχει?
vince,με προβλημάτισες αλλά....αλλά....αλλά....Quote:
Originally posted by vince
Arsi είναι παλιό το post και ίσως να μην σε απασχολεί ακόμα η ίδια απορία. Τα όνειρα θα έλεγα είναι μια φυγή ή ακόμα ένα φάρμακο ευτυχίας απέναντι στην πραγματικότητα που απογοητεύει τις ψυχές μας. Όνειρα έκανα πολλά σε μικρότερη ηλικία..τώρα είμαι ένας 30άχρονος με λιγοστά όνειρα. Δεν μου αρκούν τα όνειρα πλέον για να αντιμετωπίσω την πραγματική ζωή. Δεν θα μπορούσα να παραμείνω άλλωστε ένα παιδί που έχει ανάγκη να πιαστεί από σύννεφα. Τα σύννεφα μπορούν να κρατήσουν μόνο τις ψυχές που είναι το ίδιο ελαφριές με αυτά.
Με τον χρόνο ο άνθρωπος μετατρέπει τους πόνους του σε βάρη. Για όσο τα αντέχει η ζυγαριά αντέχει και η ψυχή μας να ισορροπεί. Έχω ξεφύγει αρκετές φορές από αυτή την ισορροπία...άλλωστε δεν θα είχα υποστεί τα όσα ψυχικά τραύματα υπέστη εφόσον ήμουν πιο δυνατός να ισορροπήσω την ζυγαριά πιο αποτελεσματικά.
Η ζωή άλλωστε δεν ανταμείβει τον κάθε άνθρωπο με βάση τα όνειρα του. Αντιθέτως η αξιολόγηση έχει επιβλητική δομή με βάση τις κύριες κοινωνικές εξοχές του ατόμου. Παράδειγμα...Στην ζωή ένα καθίκι που έχει λεφτά δεν αντιμετωπίζεται ως καθίκι αλλά ως λεφτάς. Δεν μιλάω βέβαια για τους μεροκαματιάρηδες, αλλά για ανθρώπους με περιουσία πολλών μηδενικών στο τέλος. Αυτό βέβαια είναι ένα παράδειγμα, δεν είναι ο κανόνας αλλά η αυτοπροβολή της ίδιας της σκέψης που το κάνει κανόνα.
Ας λογιστεί ο καθένας πόσο τηλεκατευθυνόμενη είναι η ζωή από ψεύτικα ιδανικά και θα δει ότι τα μόνα όνειρα που αξίζει να κυνηγάμε είναι αυτά που θα ανταμείψουν μόνο την τσέπη μας..
Το διαβάζω,το ξαναδιαβάζω γιατί έχει να μου πει διάφορα...
κ να πω κ εγώ...αλλά θα γράψω αύριο να είμαι πιο συγκεντρωμένη.Πάντως εγώ είμαι ονειροπόλα που αυτή την εποχή ξέμεινε από όνειρα......
Quote:
Arsi είναι παλιό το post και ίσως να μην σε απασχολεί ακόμα η ίδια απορία. Τα όνειρα θα έλεγα είναι μια φυγή ή ακόμα ένα φάρμακο ευτυχίας απέναντι στην πραγματικότητα που απογοητεύει τις ψυχές μας. Όνειρα έκανα πολλά σε μικρότερη ηλικία..τώρα είμαι ένας 30άχρονος με λιγοστά όνειρα. Δεν μου αρκούν τα όνειρα πλέον για να αντιμετωπίσω την πραγματική ζωή. Δεν θα μπορούσα να παραμείνω άλλωστε ένα παιδί που έχει ανάγκη να πιαστεί από σύννεφα. Τα σύννεφα μπορούν να κρατήσουν μόνο τις ψυχές που είναι το ίδιο ελαφριές με αυτά.
Με τον χρόνο ο άνθρωπος μετατρέπει τους πόνους του σε βάρη. Για όσο τα αντέχει η ζυγαριά αντέχει και η ψυχή μας να ισορροπεί. Έχω ξεφύγει αρκετές φορές από αυτή την ισορροπία...άλλωστε δεν θα είχα υποστεί τα όσα ψυχικά τραύματα υπέστη εφόσον ήμουν πιο δυνατός να ισορροπήσω την ζυγαριά πιο αποτελεσματικά.
Η ζωή άλλωστε δεν ανταμείβει τον κάθε άνθρωπο με βάση τα όνειρα του. Αντιθέτως η αξιολόγηση έχει επιβλητική δομή με βάση τις κύριες κοινωνικές εξοχές του ατόμου. Παράδειγμα...Στην ζωή ένα καθίκι που έχει λεφτά δεν αντιμετωπίζεται ως καθίκι αλλά ως λεφτάς. Δεν μιλάω βέβαια για τους μεροκαματιάρηδες, αλλά για ανθρώπους με περιουσία πολλών μηδενικών στο τέλος. Αυτό βέβαια είναι ένα παράδειγμα, δεν είναι ο κανόνας αλλά η αυτοπροβολή της ίδιας της σκέψης που το κάνει κανόνα.
Ας λογιστεί ο καθένας πόσο τηλεκατευθυνόμενη είναι η ζωή από ψεύτικα ιδανικά και θα δει ότι τα μόνα όνειρα που αξίζει να κυνηγάμε είναι αυτά που θα ανταμείψουν μόνο την τσέπη μας..
Δεν κυνηγαω το χρημα,οχι οτι θα με χαλαγε κανα τζοκερ αλλα σαν ατομο αυτη τη στιγμη που δεν εχω υποχρεωσεις περαν εμου δεν ειναι αυτοσκοπος μου το χρημα.
Μην τρελλαθουμε θελω χρημα αλλα δεν ειναι το major ονειρο μου,αλλα προεχουν και αυτη τη στιγμη κυνηγω μερικα,τα λεω στοχους και προσπαθω να τα εκπληρωσω.
Τωρα ονειρα πολλα και τα περισσοτερα ανεκπληρωτα,ουτε ο superman δεν θα μπορουσε να τα εκπληρωσει ολα:P
Μια μικρή ονειροπόλα που ξέμεινε απο όνειρα....Quote:
Originally posted by Arsi
Πάντως εγώ είμαι ονειροπόλα που αυτή την εποχή ξέμεινε από όνειρα......
Μου θυμίζεις πολύ την Ιωάννα... κι αυτή, ήρθε μια εποχή που στέρεψε... σου συνιστώ να το διαβάσεις, θα σου κρατήσει καλή παρέα.
Της Ευγενίας Φακινου, \"η μεγάλη πράσινη\"
\"Οι αραχαίοι Αιγύπτιοι, όταν μιλούσαν για τη θάλασσα, έλεγαν : η μεγάλη πράσινη.
Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι έπλεαν τον Νείλο
αλλά φοβήθηκαν την ανοιχτή πράσινη πελαγίσια θάλασσα.
Δεν τόλμησαν.
Δεν εγιναν ποτέ θαλασσοπόροι.
Έβαλαν τους Κρήτες να τους κάνουν το εμπόριο και τη ναυτιλία.
Η μεγάλη πράσινη είναι η πρόκληση
που δεν αποδεχθήκαμε ποτέ.
Όλες οι τολμηρές ιδέες που δεν πραγματοποιήσαμε.
Όλα τα περιπετειώδη ταξίδια που δεν κάναμε.
Η μεγάλη πράσινη είναι η ελπίδα οτι κάποτε, θα τολμήσουμε. \"
weird μου το διάβασα 1η λυκείου κ....το θυμάμαι σαν τώρα......πάνω σε όλον τον πανικό που γινόταν σπίτι μου....Quote:
Originally posted by weird
Μια μικρή ονειροπόλα που ξέμεινε απο όνειρα....
Μου θυμίζεις πολύ την Ιωάννα... κι αυτή, ήρθε μια εποχή που στέρεψε... σου συνιστώ να το διαβάσεις, θα σου κρατήσει καλή παρέα.
Της Ευγενίας Φακινου, \"η μεγάλη πράσινη\"
Απ\'τα αγαπημένα μου βιβλία....αλλά το διάβασα 1 κ μοναδική φορά τότε.Το έχω το βιβλίο.Πολλές φορές σκέφτηκα να το ξαναδιαβάσω τώρα,αλλά πολύ δύσκολο να ξαναδιαβάσω κάτι ήδη διαβασμένο...
Μπαίνω σε σκέψεις όμως....
Vince,όπως έγραψα κ χθες με προβλημάτισες.Quote:
Originally posted by vince
Arsi είναι παλιό το post και ίσως να μην σε απασχολεί ακόμα η ίδια απορία. Τα όνειρα θα έλεγα είναι μια φυγή ή ακόμα ένα φάρμακο ευτυχίας απέναντι στην πραγματικότητα που απογοητεύει τις ψυχές μας. Όνειρα έκανα πολλά σε μικρότερη ηλικία..τώρα είμαι ένας 30άχρονος με λιγοστά όνειρα. Δεν μου αρκούν τα όνειρα πλέον για να αντιμετωπίσω την πραγματική ζωή. Δεν θα μπορούσα να παραμείνω άλλωστε ένα παιδί που έχει ανάγκη να πιαστεί από σύννεφα. Τα σύννεφα μπορούν να κρατήσουν μόνο τις ψυχές που είναι το ίδιο ελαφριές με αυτά.
Με τον χρόνο ο άνθρωπος μετατρέπει τους πόνους του σε βάρη. Για όσο τα αντέχει η ζυγαριά αντέχει και η ψυχή μας να ισορροπεί. Έχω ξεφύγει αρκετές φορές από αυτή την ισορροπία...άλλωστε δεν θα είχα υποστεί τα όσα ψυχικά τραύματα υπέστη εφόσον ήμουν πιο δυνατός να ισορροπήσω την ζυγαριά πιο αποτελεσματικά.
Η ζωή άλλωστε δεν ανταμείβει τον κάθε άνθρωπο με βάση τα όνειρα του. Αντιθέτως η αξιολόγηση έχει επιβλητική δομή με βάση τις κύριες κοινωνικές εξοχές του ατόμου. Παράδειγμα...Στην ζωή ένα καθίκι που έχει λεφτά δεν αντιμετωπίζεται ως καθίκι αλλά ως λεφτάς. Δεν μιλάω βέβαια για τους μεροκαματιάρηδες, αλλά για ανθρώπους με περιουσία πολλών μηδενικών στο τέλος. Αυτό βέβαια είναι ένα παράδειγμα, δεν είναι ο κανόνας αλλά η αυτοπροβολή της ίδιας της σκέψης που το κάνει κανόνα.
Ας λογιστεί ο καθένας πόσο τηλεκατευθυνόμενη είναι η ζωή από ψεύτικα ιδανικά και θα δει ότι τα μόνα όνειρα που αξίζει να κυνηγάμε είναι αυτά που θα ανταμείψουν μόνο την τσέπη μας..
Στο σημείο αν τα όνειρα ανήκουν πιο πολύ στα παιδιά κ γιατί.
Εκεί που κατάληξα κάπως είναι πως όντος ανήκουν πιο πολύ στα παιδιά γιατί είναι στο ξεκίνημα του \'σχεδιασμού\' της ζωής τους.Βρίσκονται στο στάδιο που έχουν μπροστά τους ένα κενό βιβλίο κ καλούνται να συμπληρώσουν με τη ζωή τους.Ονειρεύονται σενάρια....
Στη συνέχεια αν δεν αρχίσουν να ακολουθούν τα όνειρά τους αυτά τα ίδια όνειρα έρχονται κ τους πνίγουν.Τότε έρχεται δήθεν κ καλά η προσγείωση στην πραγματικότητα που σημαίνει για πολλούς ισοπέδωση των ονείρων κ η παραδοχή μιας συμβατής ζωής επιβιωσης χωρίς όνειρα.Αυτό το θεωρώ μια δυστυχισμένη ζωή.
Τα όνειρα ανήκουν πιο πολύ στα παιδιά αλλά ανήκουν κ σε όλους γιατί ο άνθρωπος πάντα μπορεί να δημιουργεί,να εξελίσσεται,να ζει.
Τα όνειρα είναι ένα περιστασιακό φάρμακο ευτυχίας φυγής απ\'την πραγματικότητα μόνο όταν είναι εξωπραγματικά κ μένουν στο χώρο της φαντασίας χωρίς να περνάνε στο επόμενο στάδιο.
Τότε είναι που γυρίζουν κ \'πνίγουν\' σαν οτιδήποτε που εξυπηρετεί μόνο τη φυγή απ\'την πραγματικότητα.
Τα ανεκπλήρωτα όνειρα μετατρέπονται σε βάρη που μπαίνουν στη ζυγαριά.Ο πόνος της κατάρευσης των ονείρων είναι πολύ μεγάλος.
Η ζωή επίσης ανταμείβει τον άνθρωπο με τις προσπάθειες που κάνει να ακολουθήσει τα όνειρά του.Με την πίστη στα όνειρά του κ όχι απλά με τα όνειρα που έχει.Είναι μεγάλο το τίμημα κ σκληρή η πορεία γι\'αυτό κ λίγοι πέρνουν αυτό το δρόμο που φαντάζει απροσπέραστος,όμως λίγοι είναι κ αυτοί που κατακτούν μια ευτυχισμένη ζωή.
Το χρήμα ειλικρινά πιστεύω πως δεν είναι τίποτα,είναι ένα μέσο επιβίωσης(κουτσά στραβά μπορούμε να έχουμε τόσο ώστε να επιβιώνουμε)κ ένα μέσο διευκόλυνσης αλλά σε καμιά περίπτωση δεν το θεωρώ τόσο σημαντικό για τη ζωή ενός ανθρώπου.
Όπως κ να αντιμετωπίζεται ο καθένας με πολλά μηδενικά δε με ενδιαφέρει καθόλου κ προσωπικά όσο πλούσιο άνθρωπο κ αν έχω απέναντί μου είναι το ίδιο κ το αυτό με το να έχω έναν άστεγο.Δε δίνει καμιά απολύτως αξία στον άνθρωπο.Μα καμία.
Χαρτιά είναι.
Ειδικά για κάποιον που έχει κ πολλά μηδενικά χωρίς να τα χαίρεται προσανάματα.
Όνειρα....
Όνειρα στοχοι ή όνειρα φυγή?
Καμιά φορά, οι ενήλικες ξεχνούν να ονειρεύονται...
φοβούνται μάλλον μην τους πουν ονειροπόλους.. ή παράλογους, με βάση την κοινή λογική.
Δεν βλέπουν παρά μόνο το υπαρκτό, το πραγματικό, το οποίο και ανάγουν στο μόνο δυνατό...
Μα τους διαφεύγει κάτι... υπάρχει ένα πολύ λεπτό όριο, ανάμεσα στην πραγματικότητα και την μη πραγματικότητα.
Πολλά όνειρα, αν και κινούνται στα όρια του εφικτού, απωθούνται απο τον ίδιο μας τον φόβο στο να πάμε κόντρα...
σε ποιό πράγμα?
Μα στο να διαμορφώσουμε, στο να ορίσουμε τη μοίρα μας, φυσικά.
Γιατί η πραγματικότητα, πλάθεται κι απο εμάς τους ίδιους, απο το σύνολο των επιμέρους υποκειμενικών πραγματικοτήτων.
Είμαστε υπεύθυνοι για την έννοια του πραγματικού, την συγκαθορίζουμε μέσα απο πληθώρα στάσεων, δράσεων και επιλογών...
Δεν θα πρέπει να ξεχνούμε, το παιδί που είμασταν και την αφοβία που είχαμε να οραματιζόμαστε το άπιαστο.. που όμως μπορεί να γίνει τόσο χειροπιαστό.
Λίγη πίστη χρειάζεται μόνο, και η κατεύθυνση απο την πίστη μας, όλου μας του είναι, για να φέρουμε εις πέρας, αυτό που ονειρευτήκαμε.
Δεν γίνονται όλα τα όνειρα πραγματικότητα με την ίδια μορφή που τα ονειρευτήκαμε. Ορισμένα ναι.
Αλλα όχι.
Πάντως και η ίδια η διαδικασία της υπέρβασης, τόσο του εαυτού όσο και του κοινά παραδεκτού ως εφικτού, αξίζει να βιωθεί απο τον καθένα μας προσωπικά...
Γιατί το αποτέλεσμα, εξαρτάται.
Και είναι κάθε φορά, αξιοθαύμαστο :)
Ας ονειρευόμαστε περισσότερο, μένοντας πάντα μέσα στα όρια του ρεαλιστικού, κι ας μην παραδινόμαστε τόσο εύκολα στις κοινά συμφωνημένες εκδοχές των πραγμάτων.