Printable View
Από τις πρώτες εβδομάδες ήθελα να μοιραστώ τις αλλάγες μου,εσωτερικές και εξωτερικές, μαζί σας. Και πολύ θα ήθελα πριν την επέμβαση να είχα διαβάσει εμπειρίες για το μετά απο άλλους χειρουργημένους που να μην έχουν να κάνουν τόσο με ιατρικά θέματα αλλά με το πως άλλαξε η ζωή τους.
Οπότε όποιος θέλει μπορεί να καταγράψει τις δικές του εμπειρίες, τα καλά αλλά και τα ασχημα!
καλησπερα...δεν εχω κανει εγχειρηση,κανω διατροφη και στο ιδιο διαστημα εχουμε χασει τα ιδια κιλα...ξεκινησα και εγω γεναρη διατροφη και μεχρι τωρα εχω χασει 21 κιλα..απιστευτο??μπραβο σου παντως,σε θαυμαζω..γενικα θαυμαζω τα παιδια που παιρνουν τετοια μεγαλη αποφαση...πως τρεφεσαι τωρα?εισαι σε υγρα?'η τρως στερεα τροφη?
Πολύ ωραίο το θεματάκι σου Γιάννα μου.
Μέχρι τώρα το τί έχει αλλάξει σε μένα εξωτερικά το έχω πει και στο δικό μου τόπικ. Στην ουσία πιο πολύ έχει φανεί στο πρόσωπο και γενικά στο σώμα πάνω από την μέση. Κάτω από την μέση βλέπω ότι έχω μαζέψει ελάχιστα. Αλλα οκ ακόμα είμαι στην αρχή.
Τώρα στο εσωτερικό μου... είμαι σε μια φάση μια πάνω μια κάτω..... Δεν ξέρω αν αυτό οφείλετε αποκληστικά στην αντίδραση του οργανισμού μου να μου περιορίσει όσο μπορεί την ενέργειά μου ή αν οφείλετε και σε εξωτερικούς παράγοντες.... Θα δίξει η πορία.
Αυτό που βλέπω πιο πολύ σαν αλλαγή είναι η συμπεριφορά των άλλων απέναντί μου. Κάπιοι δεν τολμούν να πουν ούτε λέξη, από κάπιους έχω ακούσει και ότι πάχυνα κιας με είχανει δει και 2 μέρες πριν το χειρουργείο και προχτες!!! :shocked2::shocked2::shocked2::shocked2::shocked2: :shocked2::shocked2::shocked2::shocked2:
Κάπιοι άρχισαν να ζηλεύουν υπερβολικά.....
Γενικός είμαι σε μια φάση που όλα μέσα, έξω, γύρω μου αλλάζουν διαρκώς!!!!
Λοιπόν το χειρουργείο μου(sleeve), εγινε στις 31/01/2011. Μέχρι σήμερα έχω χάσει κοντά στα 22 κιλά!
Ξεκινώ από τις πρώτες μέρες που ήταν σχετικά δυσκολες από ψυχολογικής άποψης μιας και η όρεξη-πείνα δε μου φυγε ποτέ! Εγώ ήμουν προετιμασμένη για το αντίθετο και αυτό με χάλασε πολύ!
Καθώς όμως προχωρούσαν οι μέρες και χάνονταν τα κιλά....αρχισε να αλλάζει και η ψυχολογία μου. Στις 3 πρωτες εβδομάδες με - 8 κιλά μου είχε φύγει το στομάχι οπότε μπορούσα να ανασανω και καλ'υτερα. Με τα κιλά που έφευγαν αισθανόμουν πιο ξεκούραστη και πιο κεφάτη. Πήγα κομμωτήριο για να δείξω το ξεφούσκωμα στα μαγουλα το οποίο ήταν αισθητό από την αρχή σχεδόν.
Αρχισα να ενδιαφέρομαι και πάλι για το σπίτι μου, να βλέπω κόσμο και να βγαίνω με την οικογενειά μου(το είχα κόψει). Οι μέρες κυλούσαν τα κιλά χάνονται σε καλό ρυθμό και διαπιστώνω πάνω στον 1 μήνα και κάτι ότι τα περισσότερα παντελόνια μου μου πέφτουν αν και κουμπωμένα!!! Μπορείται να φανταστείται τη χαρά μου!!!! Αγόρασα καινούργιο παντελόνι και από 62 νούμερο πήρα 56!!!!!
Η διαθεσή μου και η ενεργητικότητά μου αυξάνονται μέρα με τη μέρα κάτι που φαίνεται να επηρεάζει θετικά και τους γύρω μου! Είμαι πιο χαρούμενη και βρίσκω λόγους να είμαι πιο χαρουμενη όταν πέφτω από τις διαφορες αναποδιες.
Αυτό που με προβλημάτισε είναι πως τώρα πια που δεν μπορώ να ξεσπάσω στο φαγητό τι θα κάνω.; ένα θέμα που δεν έχω λύσει αλλά το παλεύω και αν χρειαστεί θα ζητήσω και εξωτερική βοήθεια.
Και η κατηφόρα συνεχίζει... Στους δύο μήνες αρχισα γυναστήριο(1 εβδομάδα πριν). Με εκπληξη διαπίστωσα ότι το χω ακόμα, ίσως βοηθησε και αρκετά το γεγονός ότι ήμουν 20 κιλά λιγότερο και ήδη αισθανόμουν πιο ευκίνητη. Αν και δε μου αρέσει το γυμναστήριο προκειμένου να αποφύγω τη μεγάλη χαλάρωση θα το υποστώ. Αλλωστε είναι και ηπρωτη φορά που δεν πάω με σκοπό να αδυνατίσω!!!
Όσο για τη σεξουαλικη μου διαθεση....:puzzled:θα σας αφήσω να φανταστειτε!!!
Ως απότέλεσμα όλων των παραπάνω και αλλων που ίσως να μη θυμάμαι να αναφέρω τώρα, άρχισα να φροντιζω και πάλι τη γυναικα που είχα θαψει αρκετά βαθειά την τελευταία 6ετία! Ξανά κομμωτήριο, πήγα για αποτρίχωση( για πρωτη φορά) και έχω κλεισει και ραντεβού σε σπα για μασάζ και καθαρισμό προσώπου - σώματος!!!
Ναι θα χαλάσω λίγα λεφτά παραπάνω απο ότι έκανα τα τελευταία χρόνια για τον εαυτό μου!
Βασικά η μεγάλη διαφορά ειναί πως αισθάνομαι ότι το αξίζω! σα να κοιμόμουν και ξαφνικά να ξύπνησα από ένα κακό όνειρο!
Καλή συνέχεια σε όλους και θα επανέλθω!!!
Νιώθετε τόση μεγάλη διαφορά με -20(περίπου) κιλά; Εγώ ακόμα χαμπάρι δεν έχω πάρει... ποσοστιαία είναι λιγότερα τα 20 σε μένα, μπορεί γι'αυτό
Εγώ Φίλιππε και με τα 8 αισθανόμουν διαφορά! Και όπως μου είπε ο άντρας μου πάρε ένα σάκο με 8 κιλά στη πλάτη και κουβάλα τον όλη μερα! Πόσο μάλλον με 20 κιλά!
Σε σένα μπραβο που το κάνεις μόνη σου!!!!Θέλει μεγαλύτερη δύναμη αυτό που κάνεις εσύ!εγώ δεν την είχα!Quote:
Originally posted by migg
καλησπερα...δεν εχω κανει εγχειρηση,κανω διατροφη και στο ιδιο διαστημα εχουμε χασει τα ιδια κιλα...ξεκινησα και εγω γεναρη διατροφη και μεχρι τωρα εχω χασει 21 κιλα..απιστευτο??μπραβο σου παντως,σε θαυμαζω..γενικα θαυμαζω τα παιδια που παιρνουν τετοια μεγαλη αποφαση...πως τρεφεσαι τωρα?εισαι σε υγρα?'η τρως στερεα τροφη?
Όσο για τη διατροφη πλέον μπορώ θεωρητικά να τρωω από όλα αλλά πολλά με πειράζουν και άλλα απλά δεν έχω διαθεση να τα ξαναφάω! Δεν θα επαικταθώ όμως περισσότερο σε αυτό μιας και το θέμα εδώ ήθελα αποκλειστικα να αφαιρωθεί στην αλλάγη στη ζωή μας με την απώλεια κιλών.
Βέβαια αυτο ισχύει και για όσους χάνουν κιλά και χωρίς επέμβαση! Και παλι μπράβο!
χαμογελαω πιο πολυ, χαιρομαι την φυση πιο πολυ, μπανιο , ποδηλατο περιπατοι, παω για καφε ανετα και χωραω να κατσω σε καρεκλα καφετεριας, περνω τις σκαλες, καθομαι ολη μερα σταβροποδι, για τους αλλους κλαιν μαιν δεν με ενδιαφερει τι εβλεπαν τοτε και τι βλεπουν τωρα, κακια δεν κραταω, ροδα ειναι και γυριζει.
την διαφορα την καταλαβα μετα τα 40 κιλα, αισθητα εννοω.
ειναι απλα απιστευτη αισθηση ... απεριγραπτη... :cool:
Aυτό με τις καρέκλες τοχω τοχω!!! Και με το σταυροπόδι!!!!
Επίσης μπορώ να κάνω πεντικιουρ και μόνη μου(άλλη χαρά το επαγγελματικό)!!!
ηθελα να πω και αλλα , αλλα βλεπει κα ο Φιλλιπος και κολλυομαι χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα
μπραβο Γιαννα , τελικα η μεγαλητερη ευχαριστηση της απωλειας τοσων κιλων ειναι η απολαυση μικρων καθημερινων συνηθειων. και οχι να γινεις η σουπερ γουαου γκομενα και να σε ζηλευουν και να βαζεις το ΥΠΕΡ ΜΙΝΙ μεχρι να σου φανει το ''μπιπ'' οπως πολοι νομιζουν.
απλα πραματα που μας στερησαν τα κιλα μας ρε αδερφε!
πχ να μπορεσεις να κανεις ολο το kama sutra :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol:
εξωτερικα πολλες φορες πιστευω πως δεν εχω αλλαξει, αλλα με διαψευουν γνωστοι και φιλοι στο δρομο που πλεον δεν με γνωριζουν,εκεινη η στιγμη ειναι πραγματικα ΥΔΟΝΙΚΗ :P
Οχι ότι θα με χάλαγε!Το να ημουν σουπερ γουαου γκόμενα εννοω!!!!:lol:
Σοβάρά τώρα. Ποτέ δεν είχα στόχο να αδυνατήσω για να με θαυμάζουν οι άλλοι! Είναι αυτό που είπες τα μικροπράγματα που προσφέρουν τις πιο μεγάλες χαρές! Εχει γίνει αγαπημένη μου συνήθεια να πηγαίνω στο βουνό με τον αντρα μου και το παιδι μου και να περπατάω χωρίς να κουράζομαι , να σκαρφαλώνω να τρέχω και να τους ακολουθώ στις εξερευνήσεις τους!
Σίγουρα δε με χαλάει που προσέχουν οι άλλοι το ότι αδυνάτησα αν και ακόμη δεν είναι τοοοοσο μεγάλη η διαφορα(πιστευω οτι η μεγάλη διαφορά θα είναι μετά τα τριαντα κιλά σε σημείο που δε σε γνωρίζουν) και σιγουρα με ανεβάζουν τα θετικά σχολια όπως επισης και οι ματιές απο τους αχωνευτους(ξερετε,αυτους που ζηλεύουν και τη σκιά τους).
ειδες αυτες οι μικρες χαρες ειναι ολα τα λευτα!
εμενα απ την αλλη με εχει πιασει και παλιμπεδισμος σκαρφαλωνω δεντρα κανω σουζες με το ποδηλατο χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα γενικα οπου βρω σκαρφαλωνω ρε παιδι μου
αυτες οι ματιες ε? χμμμμ..... :saint: :saint: ;)
Πολύ ωραίο θέμα yannaki!
Εγώ θα πω μια διαφορετική πλευρά δυστυχώς. Αν διαβάζετε το θέμα του Ρίου θα γνωρίζετε ίσως πως έχω ημερομηνία χειρουργείου τον Ιούλιο. Αυτή όμως δε θα είναι η πρώτη βαριατρική επέμβαση που κάνω. Όταν άρχισα να ψάχνω για την επέμβαση πριν 4 περίπου χρόνια οι κυριότερες μαρτυρίες ανθρώπων που έβρισκα στο internet ήταν μόνο θετικές. Ποτέ δεν είδα κάποιον να μιλάει για αποτυχία. Γι' αυτό θα ήθελα να μιλήσω για τη δική μου περίπτωση για να μπορέσω να σας κάνω όλους να καταλάβετε ότι οι αλλαγές αυτές πρέπει να είναι κατά βάση εσωτερικές και αποτέλεσμα διαρκούς και σκληρής δουλειάς για να έχουν διάρκεια.
Πριν 4 περίπου χρόνια έκανα επέμβαση δακτυλίου η οποία προφανώς δεν είχε τα επιθυμητά αποτελέσματα. Ρίχνω το μεγαλύτερο φταίξιμο στον εαυτό μου γιατί θεώρησα πως ο δακτύλιος θα κάνει όλη τη δουλειά μόνος του χωρίς τη δική μου συνδρομή. Για να απαντήσω λοιπόν στο θέμα του topic, τους πρώτους μήνες ένιωθα υπέροχα. Είχα χάσει και κάποια κιλά, έβγαινα έξω με τους φίλους μου, οι γύρω μου μου έκαναν συνεχώς κοπλιμέντα για την εμφάνισή μου και γενικά θεωρούσα ότι η επιτυχία ήταν σίγουρη. Αυτό θεωρώ ήταν το μεγαλύτερο σφάλμα μου. Πίστεψα πως μπορώ να ελέγξω την ποσότητα του φαγητού κι ας ήταν junk, πως δε χρειάζεται να προσπαθήσω παραπάνω γιατί αργά ή γρήγορα θα τα έχανα τα κιλά και δε θα τα ξαναέπαιρνα.
Όταν μετά τον πρώτο χρόνο άρχισα να παχαίνω επέστρεψα στον κλειστό χαρακτήρα μου, έπαψα να βγαίνω και έβρισκα δικαιολογίες για να τρώω όλο και περισσότερο. Κάποια στιγμή αποφάσισα να σφίξω κι άλλο το δακτύλιο (τον έσφιξα σχεδόν τέρμα) αλλά τίποτα δεν άλλαξε. Η αίσθηση της αποτυχίας και της ντροπής ήταν τόσο μεγάλη που κλεινόμουν επί μέρες στο σπίτι μου χωρίς να κάνω τίποτα. Ώσπου αποφάσισα να αρχίσω και πάλι να ζω, να το παίρνω μια μέρα τη φορά και μέσα από αυτή τη διαδικασία έφτασα τελικά στο Ρίο.
Ελπίζω να μην είμαι εκτός τόπικ, απλά ήθελα να δείξω πως μπορεί να υπάρξει και η αντίθετη όψη του νομίσματος και μπορεί επίσης οι αλλαγές που επιθυμούμε τόσο πολύ να μην έρθουν ή να διαρκέσουν λίγο. Αυτό που μπορώ μόνο να προτείνω σε οποιονδήποτε έχει αποτύχει όπως εγώ, ακόμη και σε χειρουργείο, είναι να μην το βάζει κάτω γιατί οι πραγματικές αλλαγές πηγάζουν από τον τρόπο που βλέπουμε και αντιμετωπίζουμε τα πράγματα, αλλιώς είναι προσωρινές.
Οχι καλή μου δεν είσαι off topik. Το αντίθετο. Εμπειριες από όλους μας ήταν και ο στόχος αυτόυ του τοπικ.Γιατί καποιος θα διαβασει θα προβληματιστει και θα το ψάξει καλύτερα. Κι εγω όταν προτοσκέφτηκα την λύση της βαριατρικής τον δακτύλιο είχα στο νου μου. Σε αναζήτηση μου στο φορουμ είδα περιπτώσεις σαν τη δικη σου και με ώθησαν στο να δω τα πραγματα πιο σφαιρικά. Εχω συνάδελφο που έκανε στην ίδια κλινική με εμένα επέμβαση του δακτυλιου πριν από ένα χρόνο, τηρει όλες τις οδηγίες του γιατρού και πάει μια χαρά. Αλλά εμένα δεν υπήρχε βάση των συνηθείων μου περίπτωση να το ακουλουθήσω. Να μην ξαναφάω πίτα απο σουβλάκι! Τρελοι είστε; Δεν παιζει με τίποτα. (μια από τις οδηγίες). Προς το παρόν με ικανοποιει το ότι μπορώ να φάω χωρίς περιορισμούς στο τι αλλά μόνο στο πόσο. Και όπως προανεφερα είναι πιθανόν να ζητήσω και ψυχολογική υποστήριξη για να διοχετευσω αυτή την κακή σχεση που είχα - 'εχω με το φαγητο.
Καλή τύχη σου εύχομαι στην επο΄μενη επέμβαση!!
μπραβο ρε παιδια....μπραβο....πραγματικ α σας θαυμαζω γιατι εγω φοβαμαι πολυ το χειρουργειο οχι αυτο καθ αυτο αλλα την υπνωση τους εμετους(αν υπαρξουν)και κατι τετοια ψιλα....θα θελα πολυ ομως να εκανα επεμβαση γιατι οι ρυθμοι χασιματος κιλων ειναι πιο γρηγοροι απο οτι εμεις που το κανουμε μονοι μας..λογω του οτι μπορουμε να φαμε ανετα υποκυπτουμε καποια στιγμη και φτου και απο την αρχη..εγω παντως μπαινω σας διαβαζω και παιρνω και εγω δυναμη μαζι σας...filiparra εχω βαλει ρουχα που μου εκαναν πριν 15χρονια..και η αισθηση του -21 καμια σχεση απο κουραση ή απο αντοχη...σημερα εβαλα το παλιο μου σουτιεν και μου επεφτε...!!!!!!!!!!!!!! ειναι απιστευτη η αισθηση.ευχαριστω yannaki μου να σαι καλα...καλη μας δυναμη ......
Μπράβο yannaki τέλειο το θέμα που άνοιξες .
Μια εμπειρία με αρκετά κιλά που έχασα ήταν πριν 3-4 χρόνια, όταν με διατροφή ατκινς έχασα 45 κιλά σε 8 μήνες(θα τα έχανα γρηγορότερα αλλά έκανα μια παραλλαγή της που είναι λίγο πιο άνετη αλλά καθυστερεί λίγο παραπάνω σε απόδοση) , από 180 έπεσα στα 135, νόμιζα ότι δεν παταω στο έδαφος ,η ενέργεια μου που ήταν μεγάλη και στα 180, αλλά χάνοντας κιλά έγινε τούρμπο .
όλα ήταν πιο εύκολα όπως τα λέτε κι εσείς , από το πιο απλό καθημερινό, να καθίσεις άνετα σε μια καρέκλα καφετέριας ,από το να δέσεις τα κορδόνια σου με ευκολία , από τη σεξουαλική διάθεση που ανεβαίνει ,από την άνεση στο ντύσιμο ,και όχι όλη την ώρα να διορθώνεις της ζώνες της τιράντες τα παντελόνια και να τράβας της μπλούζες που ανεβαίνουν .από το να βολεύεσαι στο κάθισμα του αυτοκίνητου , από το να μη κουράζεσαι όλη μέρα στη δουλεία και να ανεβαίνει και η απόδοση σου , από το πιο άνετο περπάτημα , ύπνο , και κάθε τι καθημερινό πράγμα που γίνεται πιο εύκολα και πιο άνετα.
Τα κιλά τα έβαλα πάλι μετά από 1+ χρόνο αφού γύρισα ξανά στης παλιές κακές συνήθειες και έτρωγα ξανά πολλούς υδατάνθρακες σε συνδυασμό με πολύ πρωτεΐνη.
Αλλά ετοιμάζομαι να κάνω χειρουργείο (σληβ) για να δώσω ένα τέρμα σε αυτήν την περιπέτεια .
welldah σε ευχαριστώ πολύ για το ποστ σου.... ήταν σαν να διάβαζα μέρος την δικιάς μου ιστορίας.... Πραγματικά μου δίνεις δύναμη...
Τωρα που τα λέτε όντως μεγάλες οι αλλαγές, μόνος σου καμιά φορά δε το παίρνεις είδηση, περίεργο. Κι εγώ φοράω παλιά αγαπημένα(και ελάχιστα φορεμένα)ρούχα πλέον και κολυμπάω σε αυτά που φόραγα πριν 3 μήνες. Ακόμα και μερικά από δώρα ή απο αγορές σε στιγμές υπεραισιοδοξίας που δεν είχα φορέσει ποτέ.
Επίσης δε πονάει τίποτα πλέον από γόνατα και κυρίως αστράγαλους που ήταν το πρόβλημα μου, ακόμα και τη μέρα που έπαιξα μπάσκετ. Κάθομαι πιο αναπαυτικά παντού χωρίς το φόβο οτι κάποια καρέκλα μπορεί και να μη με χωρέσει.
Αρκετός κόσμος μου έχει πει κιόλας οτι είναι μεγάλη η αλλαγή και διάφορα κολακευτικά, στο καθρέφτη δε το βλέπω πάντως
Μπράβο ρε συμφορουμιτάκια που με βοηθήσατε να τα διακρίνω, thanks!!! καλή συνέχεια σε όλους!!!
yannaki και polinaki σας ευχαριστώ για τα όμορφά σας λόγια. Είναι υπέροχο να διαβάζω τις αλλαγές που βιώνετε όλοι και να ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα τις νιώσω κι εγώ.
P.S. Απόστολε πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα'ναι( και αυτή τη φορά ελπίζω οριστικά)! :wink1::wink1::wink1:
Φιλιππάκι μου είδες ; Τα 20 κιλά σίγουρα κάνουν τη διαφορά.
Μ΄αρέσει που ανεβαίνω και πάλι σκάλες χωρίς να μου κόβεται η ανάσα(αν και φουλ καπνιστρια).
Μου αρέσει που έκανα αποτρίχωση γιατί δεν σκεπτόμουν"που π'αω ο τοφαλος και ποιος θα νοιαστει!
Μου αρέσει που έκλεισα ραντεβού σε σπα για απολέπιση και μασάζ! (σας είπα ξανανιώθω γυναίκα και αναζητώ αυτες τις μικρες χαρές που μας ανεβάζουν ψυχολογικα!)
Μου αρέσει που βλέπω αυτό το υπέροχο ανοιξιάτικο απόγευμα και ετοιμάζομαι για βόλτα με το γιο μου!!!(ο αντρας μου τρέχεςι το buggy του )
Μου αρέσει....
α και μου αρέσει που μπορώ και φοράω πάλι τα αγαπημένα μου ψιλοτάκουνα χωρίς να πονάω!!!!!
:thumbup::thumbup::thumbup::thumbup::thumbup::thum bup::thumbup::thumbup::thumbup::thumbup::thumbup:Quote:
Originally posted by yannaki
α και μου αρέσει που μπορώ και φοράω πάλι τα αγαπημένα μου ψιλοτάκουνα χωρίς να πονάω!!!!!
Αυτό ισχίει και για μένα κιας είμαι μόνο στα 13 κιλά!!!!!
περιμένω την εγκριση απο το ΙΚΑ και λογικά θα προλάβω να μπω χειρουγείο πριν κλείσουν για καλοκαίρι ( επιτροπή 15 Ιουνίου). Το θέμα μου είναι πλέον όχι ο φόβος για το σφάξιμο ( που είναι υπαρκτός) και την ταλαιπωρία της δίψας μετά ( και βρε παιδιά το λένε όλοι ότι με το σληβ δε πεινάς, αλλά μου φαίνεται απίστευτο), ο φόβος μου λοιπον ειναι η χαλάρωση. Διάγω το δεύτερο μιστό της 4ης δεκαετίας της ζωής μου και ήδη υπάρχει χαλάρωση ψηλά στους μηρούς και στην κοιλιά. Χαλάρωση που δεν υπήρχε εκεί πριν απο 5 χρόνια πχ. με το χάσιμο των κιλών, οκ κάνεις γυμναστική ( που μου αρέσει και δε πηγαινα για λογους ,,,ντροπής, βλέπετε στο ελλάντα δνε υπάρχουν πραγματικά γυμναστηρια για αναγεννησιακους), αλλά όλο το περισεύον δέρμα, τι το κάνετε? Υπάρχει περείπτωση να μη χρειαστεί χειρουργείο μετά? παλεύεται το θέμα με τους πλισέδες? ( βλέπετε εγώ εκτος απο τα καθημερινά πραγματα και το τέρμα του πόνου των γονάτων , την εξτρα ενέργεια, προσδοκώ και στο βλέμμα του άλλου φύλου). Στη θάλασσα τι γίνεται? με το μαγιό υπάρχει θέμα αισθητικό?
αυτα,, πλζ χελπ ισα για να ξερω τι θα περιμενω,,,,
Thea μου, εγώ προσωπικά έχω αρκετή χαλάρωση στην κοιλιά. που δεν γλυτώνω την κοιλιοπλαστική με τίποτα. Τώρα αν με την γυμναστικη μπορείς να γλυτώσεις κάτι, αυτό δεν μπορώ να το ξέρω. Φαντάζομαι είναι και θέμα δέρματος....
xm,,, βεβαια απο τον αμπακο που κουβαλω καλυτερος ο πλισες, αλλα βρε παιδι μου δεν υπαρχει λυση?? αλλη πλην του σφαξιματος??? σα κοτοπουλο θα νοιωθω στο τελος,,,
Μία ακόμη αλλάγη που έχω παρατηρήσει είναι οτι πλέον δε με χωράει το σπίτι. Απολαμβάνω τον ανοιξιάτικο καιρό και θέλω να είμαι συνέχεια έξω. Να πώ βόλτα στην Αθηνα να πάω βόλτα για καφέ με φίλους να πάω για ψώνια(αυτό δυσκολο γιατί τα λεφτά δεν φτάνουν!!)Γενικά δεν βαριέμαι πια να σηκωθώ από τον καναπέ!!!
υπεροχο τοπικ yannaki!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
εγω ειμαι πολυυυυυυυυυυυ φρεσκια.......:duh: αλλα εχει αλλαξει η ψυχολογια μου....εξωτερικα οχι δν εχω αλλαξει ιδιαιτερα αλλα το μεσα ειναι αλλιωτικο...... σκεφτομαι το αποτελεσμα.....:tumble: σκεφτομαι οτι το τολμησα....... σκεφτομαι οτι μπορω να ελπιζω σε ολα οσα εσεις παραπανω περιγραψατε.......ολα αυτα τα μικρα που πραγματικα κανουν την διαφορα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! απο την ημερα που αρχισα να ανεβαινω στην ζυγαρια χωρις να προσευχομαι για το αποτελεσμα.......ενιωσα την διαφορα!!!!!!!!!!!!!!!! θα επανελθω.....πολυ συντομα.....με νεες εμπειριες χαρας:tumble:
μεχρι τοτε....καλη δυναμη σε ολους μας......και ΑΣ ΤΟ ΑΠΟΛΑΥΣΟΥΜΕ......ΤΟ ΑΞΙΖΟΥΜΕ!!!!!!!!!!!!:kiss::kiss::kiss::kis s:
Και ανεβηκα στη ζυγαρία και βλέπω 97!!!!! Ελα! Τρελάθηκα χοροπήδηξα αλλαξε η διαθεσή μου δεν ήξερα τι να πρωτοκάνω από την χαρά μου!
Ξαφνικά αισθάνθηκα ακόμη πιο δυνατή σα να ψήλωσα 5 πόντους! Πιο αναλαφρη κοίταζα το καινόυργιο παντελόνι το όποιο έχει σακουλιάσει και αυτό(σε λιγότερο από 2 εβδομάδες και είπα οκ συνεχίζουμε ακόμη πιο δυνατα!!! ΠΑΩ έξω με το γιο μου περπατάω άνετα και δεν κουράζομαι!!!
Αχ τί ωραία Γιάννα μου!!!!!!!! και εις κατώτερα!!!!
Εμείς σήμερα ήμαστε καλεσμένοι για φαγητό, και δεν ήξερα τί να βάλω. Ξαφνηκά έπεσε στα χέρια μου ένα παντελόνι που εφαρμόζει σαν κολάν αλλά είναι από ύφασμα, όχι lycra, και το φορούσα τότε που ήμουνα στα 105 κιλά περίπου. το είχα φορέσει μόνο 2 φορές και μετά δεν μου έκανε.
ΚΑι σήμερα σκεφτόμουνα να το βάλω? μα θα μου κάνει? μπα δεν το νομίζω. κτλ. Τελικά το δοκίμασα, και όχι μόνο δεν μου έκανε, αλλά είχε και πολύ πιο καλή εφαρμογή από τότε που το πήρα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Και έτσι το έβαλα και έβαλα και ένα μπλουζοφόρεμα το οποίο είναι στενό στην περιφέρεια!!!!!!!!!!
Καλέ πως άλλαξε έτσι το σώμα μου? με έβλεπα στον καθρέφτη και έλεγα μα είναι δυνατόν? έχω μαζέψει τόσο πολύ με μόνο 13.5 κιλά που έχασα?
Αχ νιώθω υπέροχα~!!!!!!
χαίρομαι πολύ με τη χαρά σας κοριτσια, και ευχομαι να τη βιωσω και εγω συντομα!
Kαι γω το ίδιο!
Χαίρομαι με τη χαρά σας...σας διαβάζω ''αχόρταγα'' ελπίζοντας
ότι θα οδηγηθώ στην επιτυχία με το γαστρικό μανίκι.
Πριν 2,5 χρόνια έβαλα δακτύλιο, μα απέτυχα να ξεφορτωθώ τα περιττά κιλά και την πεσμένη ψυχολογία που συνεπάγεται αυτό.Δεν περίμενα τέτοια εξέλιξη.
Απογοητεύτηκα.
Ποιοι από σας παιδιά έχουν παρόμοια εμπειρία με το δακτύλιο και προχώρησαν τελικά σε γαστρικό μανίκι; ποιες διαφορές είδατε μετά;
ʼντε ας πω κι εγώ τα δικά μου..
Γενικά σαν παιδάκι ήμουν πάντοτε γεμάτη αλλά μετά από μια σειρά άσχημων γεγονότων, το βάρος μου άρχισε να αυξάνεται με τρελούς ρυθμούς με αποτέλεσμα στα 16 να έχω φτάσει τα 126 κιλά. Φυσικά και δοκίμασα άπειρες δίαιτες αλλά πάντα αφού έχανα 1-2 κιλά μετά ξανακυλούσα και τα παρατούσα.
Στα 16-17 (2006) μου, η μαμά μου με ενθάρρυνε να βάλω δακτύλιο αφού μια γνωστή μας είχε κάνει την επέμβαση και είχε δει αποτελέσματα. Εγώ δεν ήθελα και πολύ.. Είχα βαρεθεί, εννοείται, και το δούλεμα στο σχολείο και το να μην μπαίνω σε κανένα ρούχο και την κατάθλιψη που μου προκαλούσε το ανωτέρω ντουετάκι. Όσους γιατρούς ρώτησα με αποθάρρυναν από το να κάνω την επέμβαση για λόγους που ακόμη δεν έχω καταλάβει!
Πήγα λοιπόν στο γιατρό στον οποίο είχε κάνει η γνωστή μας την επέμβαση.. Το πρώτο πράγμα που μου είπε είναι ότι ο δακτύλιος το μόνο που κάνει είναι να σου δίνει μια ώθηση και να σε βοηθά να ελέγξεις την ποσότητα που τρως. Από εκεί και πέρα αν δεν αλλάξω τη στάση μου απέναντι στο φαγητό, η επέμβαση δε θα έχει κανένα αποτέλεσμα.
Τον πρώτο μήνα μετά την επέμβαση έχασα 13 κιλά.. Έκανα ένα χρόνο να αγγίξω γλυκό (ενώ έκανα την επέμβαση τέλη Ιούνη δεν ακούμπησα ούτε μια σταγονίτσα παγωτό όλο το υπόλοιπο καλοκαίρι!!!!), κατάργησα το ψωμί γιατί η ποσότητα που μπορούσα να τρώω ήταν περιορισμένη και προτιμούσα να είναι κάτι πιο νόστιμο (όπως πχ 2-3 πηρουνιές παραπάνω μακαρόνια) και φοβούμενη τους εμετούς τήρησα πολύ πειθαρχημένα το "τρώμε αργά και μασάμε καλά" και το "κάνουμε πολλά και μικρά γεύματα".
Φυσικά όσο έβλεπα τη ζυγαριά μου να με δείχνει όλο και λιγότερα κιλά, τόσο λιγότερο σκεφτόμουν το φαγητό. Έτρωγα τόσο όσο χρειαζόμουν. Ακόμη και στο σχολείο αγόραζα ένα τοστ και μετά τις 3-4 μπουκιές το πετούσα. Έκοψα και τη συνήθεια να αδειάζω το πιάτο μου ντε και καλά- ακόμη κι αν είχα χορτάσει.
Ψυχολογικά ήταν απίστευτη η αλλαγή. ʼρχισα να έχω αυτοπεποίθηση και σταμάτησα να με βλέπω ως τη χοντρή-προβληματική της οικογένειας.
ʼρχισα να ψωνίζω πιο θηλυκά ρουχαλάκια και πετούσα από τη χαρά μου κάθε φορά που έβλεπα κάτι σε μια βιτρίνα και δε μου έλεγαν οι πωλήτριες πια "δυστυχώς δεν έχω νουμεράκι" με εκείνο το απαίσιο βλέμμα (κάτι ανάμεσα σε οίκτο και απέχθεια). Προσωπικά άρχισα να εξοικειώνομαι με τον καινούριο μου εαυτό όταν είδα ότι πλέον προκαλούσα βλέμματα θαυμασμού και θετικά σχόλια στο δρόμο, σε clubs κτλ. κι έβλεπα ότι προκαλούσα το ενδιαφέρον των ανδρών.
Πρόπερσι το καλοκαίρι (2009) έφτασα να ζυγίζω 65 κιλά (με ύψος 1,72). Φυσικά ήταν τα καλύτερα μου. Μέχρι και άσπρο τζιν φόρεσα και δεν ένιωσα ούτε για ένα δευτερόλεπτο ότι φαίνομαι παχιά. Γενικώς ξεφορτώθηκα όλα τα μαύρα που μέχρι τότε θεωρούσα αναγκαία γιατί "κόβουν".
Το χειμώνα όμως πήρα 3 κιλάκια κι έτσι έφτασα τα 68 κιλά (απόδειξη ότι αν αφεθείς ο δακτύλιος δε σε σώζει-παρόλα αυτά χωρίς το δακτύλιο μπορεί να είχα πάρει πολλά παραπάνω). Αυτά τα 68 κιλά τα έχω διατηρήσει μέχρι σήμερα (εντάξει Χριστούγεννα-Πάσχα τα παίρνω κι εγώ τα 2 κιλάκια μου), φροντίζοντας απλά να μην κάνω υπερβολές. Έχω συνηθίσει στην ιδέα ότι έχω προδιάθεση να παχαίνω κι έτσι ζυγίζομαι τακτικά κι αν δω ότι πάω να ξεφύγω λίγο επειδή παράφαγα κανα δυο μέρες, κόβω μαχαίρι τα πάντα (γλυκά, αναψυκτικά κτλ.)
Όσον αφορά το δακτύλιο, το παρακολουθούσα τακτικά κι όταν έβλεπα ότι κολλάω πήγαινα στο γιατρό μου και το έσφιγγε. Τελευταία φορά, το έσφιξα στα 87 κιλά. Από εκεί και πέρα, το πάλεψα μόνη μου. Το δακτύλιο δεν τον έχω σφίξει εντελώς, έχω ακόμη περιθώριο, αλλά πλέον δε μου χρειάζεται. ;)
Κι από αυτοπεποίθηση πλέον... δηλώνω τέρμα ψωνάρα :P
Επίσης, έχω απίστευτη ενέργεια. Πάει και η κατάθλιψη. Δεν ντρέπομαι να βγω έξω, ούτε να πάρω κάτι να φάω στο δρόμο. Έχω διάθεση να κάνω πράγματα. Ασχολούμαι με τον εαυτό μου, τον περιποιούμαι, τον προσέχω και τον αγαπάω.
Είναι απίστευτη η αλλαγή..Πλέον τρομοκρατούμαι στην ιδέα ότι μπορεί να ξαναπαχύνω, μετά από αυτό που κατάφερα.
Το μόνο που μένει τώρα είναι να ξαναγίνω 65 κιλά για να ξαναμπω στο άσπρο μου τζιν!
Αυτά.. Φλυάρησα αρκετά, αλλά σας είπα πως είναι από την αρχή μέχρι το τέλος. Εύχομαι σε όλους σας τα καλύτερα. Είναι δύσκολος ο αγώνας κατά της παχυσαρκίας αλλά ΓΙΝΕΤΑΙ. Χαίρομαι που ανακάλυψα αυτό το φόρουμ κι ελπίζω η δική μου εμπειρία να σας δίνει κουράγιο να το παλέψετε κι εσείς!
bloombloom καλημέρα και χρόνια πολλά!!!!
Πολύ όμορφη η ιστορία σου, και με πολύ ωραιότερο τέλος!!!!
Χαίρομαι πολύ που δούλεψε για σένα ο δακτύλιος και τα κατάφερες!!! Σου εύχομαι ολόψυχα να χάσεις αυτά τα 3 κιλάκια και να ξαναμπείς στο λευκό σου παντελόνι!! Σου αξίζει!!
Φιλακια!
Πολύ ωραίο τόπικ,Γιάννα μου!Από καιρό σκεφτόμουν να γράψω κι εγώ εδώ την εμπειρία μου,αλλά με σταματούσα,
σκεπτόμενη πως είμαι μάλλον μια εξαιρετική περίπτωση και καλό θα ήταν να μη ρισκάρω να επηρεάσω τυχόν αρνητικά κάποιον.
Επειδή όμως τελευταία μίλησα για άλλη μια φορά με κάμποσα άτομα με αποτυχημένους δακτυλίους και σε συνδυασμό
με τον χρόνο που μόλις έκλεισα στη sleeve,αλλάζω γνώμη κι αποφασίζω να θίξω και μια πλευρά,που δεν είναι χάχα μπούχα.
Οι παλιότεροι θα γνωρίζετε το βαριατρικό ιστορικό μου...Με δυό λόγια:1ος δακτύλιος το 2004,2ος δακτύλιος το 2007 και sleeve το 2010.
Τι μου άφησε ο 1ος:Τρία χρόνια κλεισμένη σε ένα σπίτι,με πολλαπλούς καθημερινούς εμετούς,πόνους και νυχτερινές πνευμονικές αναρροφήσεις.
Αφρός το σάλιο μου(που κι αυτό έπρεπε να το κάνω εμετό,αλλιώς πνιγόμουν)ένα γεύμα την ημέρα(που κρατούσε κανά δίωρο)
να βογγάω και να χτυπιέμαι,να μη μιλώ στη διάρκεια,να κρατώ κάποια τροφή μετά τις πρώτες μπουκιές,που έβγαιναν ρουκέτες,
η οποία μάλιστα τροφή δεν περιείχε ίνες,φρούτα,λαχανικά(ωμά ή μαγειρεμένα)παρά αμυλούχες τροφές και τις χαζομάρες,
που με είχαν παχύνει και ξανάτρωγα μετά από σοβαρή προσπάθεια απεξάρτησης,καθώς αυτές πονούσαν λιγότερο.
Το χειρότερο:σχεδόν καθόλου νερό!Μαχαίρια το νερό!Αντί να ονειρεύομαι φαγητό,ονειρευόμουν μπανιέρες και πισίνες νερού.
Στο τέλος δεν κοιμόμουν καθόλου(αφού με το που οριζοντιονόμουν πνιγόμουν στα υγρά μου)και πονούσαν όλα μου τα κόκκαλα.
Φυσικά έπαθα οισοφαγίτιδα από τους άπειρους εμετούς(ενίοτε έβγαζε και λίγο αίμα) και δεν είχα ζωή!Όχι μόνο εκτός σπιτιού,
αλλά κι εντός ήμουν πολύ περιορισμένη.Πχ.ελάχιστα λεπτά τηλεφώνου προκαλούσαν αναπόφευκτα εμετό τα σάλια που μίλησα.
Δε νομίζω να χρειάζεται να μιλήσω για ποιότητα ζωής.Όλα είχαν σταματήσει κι απλά υπέφερα,χωρίς να έχω φως τι μου συμβαίνει.
Ευτυχώς σε μια εκπομπή στην τηλεόραση βρίσκω τον δεύτερο χειρουργό μου και με τη δική του παρακολούθηση σταματούν οι εμετοί!
Απίστευτη χλίδα!Μετά το δεύτερο χειρουργείο έχω τη δυσκολία να περνώ (κάθε ενάμισυ μήνα στις συσφίξεις)μία εβδομάδα υγρών
και μία αλεσμένων.Αρκετά δύσκολο να τηρηθεί καθώς δεν εμπίπτει σε μετεγχειρητική αγωγή,που είσαι κάπως αλλιώς και δε ζορίζεσαι τόσο.
Εκεί ξαναβρίσκω πολλά κομμάτια από την παλιά μου ζωή.Μπορώ να βγω να πιώ έναν καφέ και με κάποιες έντονες ενοχλήσεις
και πολλαπλά εσωτερικά ρεψιματάκια να μπορώ να συμμετέχω σε μια κουβέντα,να μιλώ περισσότερο στο τηλέφωνο
και προπαντός να κοιμάμαι τη νύχτα και να ξυπνώ επειδή χόρτασα ύπνο ή χτύπησε το ξυπνητήρι!Τα είχα ξεχάσει όλα αυτά.
Εδώ το μεγάλο ζόρι ήταν οι ρυθμίσεις,όπου δυσκολευόμασταν να βάλουμε το υγρό στη βαλβίδα μέχρι που ανακαλύψαμε το γιατί(κροκίδωση).
Το στομάχι μου ήταν πολυτρυπημένο και μελανιασμένο και ειδικά η δεύτερη μέρα προσπαθειών,πάνω στα της προηγούμενης
ήταν άστα να πάνε.Η χειρότερη εμπειρία όλων(συμπεριλαμβανομένων και των χειρουργείων)ήταν η μικροεπέμβαση
με τοπική αναισθησία(κι εμένα καλυμμένη με το πράσινο σεντόνι και στο πρόσωπο)μετά από πάλι πολλές απόπειρες τρυπήματος,
(όπου πλέον έσπαζαν οι βελόνες)για να διαγνωστεί τι συμβαίνει με τη βαλβίδα.Πάει κι αυτό!Και προχωράμε στη sleeve.
Όλα είναι πολύ πιο ελαφρά.Οι εμετοί σπάνιοι και λόγω κάποια δικής μου χαζομάρας(κυρίως νερό σε συντομότερο απ'όσο πρέπει χρόνο
μετά ή πριν το φαγητό),οι πόνοι,η δυσφορία,οι καούρες και τα συναφή ελαφρότερα,νερό λιγάκι πιο εύκολα,ύπνος το βράδυ κανονικά.
Πάλι όμως θα ψιλοβογγήξω,θα κάνω τα εσωτερικά μου ρεψιματάκια και δυστυχως έχω την αίσθηση πως η τροφή κάθεται
στο λαιμό μου κι έχω γεύση εμετίλας όσο διαρκεί η πέψη.Ό,τι κι αν κάνω(ειδικά όταν πρέπει να μιλήσω)γίνεται υπό αυτές τις συνθήκες.
Ηρεμώ εκεί που αρχίζω να πεινώ κι ετοιμάζομαι να ξαναχαλάσω το σύντομο διάστημα,που νιώθω καλά.Κάθε μέρα το φαγητό μου χαλά τη διάθεση!
Εντωμεταξύ πέρασα μια ολιγόμηνη μετεγχειρητική κατάθλιψη και κάτι άλλο που παρατηρώ είναι η μειωμένη αίσθηση στην αφή του στομάχου μου.
Τώρα το πόσα κιλά έχασα,πήρα,ξαναέχασα,ξαναπ� �ρα,δε μου λέει απολύτως τίποτα,καθώς και με δίαιτες το πετύχαινα αυτό
και δεν ήμουν άτομο με ειδικές ανάγκες και 20 τομές στο στομάχι.Εφτά χρόνια μετά,συνεχίζω να είμαι νοσογόνως παχύσαρκη,
πολύ μεγαλύτερη,κουρασμένη,απογ οητευμένη,κάνω τον ίδιο αγώνα με τη σχέση μου με το φαγητό,πρέπει κάθε τρις και λίγο
να κάνω εξετάσεις να βλέπουμε την κατάσταση μέσα μου...Το στομάχι όλο και μεγαλώνει,νιώθω πως είμαι σχεδόν εκεί που ξεκίνησα,
έχοντας παράλληλα και τα αρνητικά όσων προηγήθηκαν και το ρίσκο να έχω πειράξει όργανο μέσα μου κι ό,τι τυχόν στο μέλλον
μου βγάλει.Ξέρω πως κάποιοι θα πουν πως από την αρχή ήμουν για άλλη επέμβαση και γι'αυτό έγινε ό,τι έγινε.Εγώ αυτήν την άλλη
επέμβαση,της οποίας τα αποτελέσματα δεν τα αμφισβητώ,δεν τη θέλησα ποτέ!Και ιδεολογικά και από φόβο μη αναστρέψιμων επιπλοκών
και στη σκέψη πως θα νιώθω άρρωστη,χρήζουσα συμπληρωμάτων κλπ κλπ.Δε μετανιώνω που δεν την έκανα ούτε θέλω ακόμα να την κάνω.
Λυπάμαι πάρα πολύ για όσους επίσης ταλαιπωρούνται και χαίρομαι απίστευτα για όσους δείχνουν να τα πηγαίνουν καλά!Επιμένω όμως!
Η βάση μας,η αρχή και το τέλος των πάντων,είναι η σχέση μας με το φαγητό.Αυτήν οφείλουμε να δουλέψουμε και με σταδιακές αλλαγές
στις καθημερινές μας συνήθειες είμαι πεπεισμένη πως γίνονται θαύματα!Είναι δύσκολο ν'αντισταθείς στη συνήθεια,το ξέρω,
να ξεβολευτείς,να επουλώσεις πληγές του παρελθόντος,να ωριμάσεις και ν'αναλάβεις τις ευθύνες σου.Είναι μονόδρομος όμως.
Οι επεμβάσεις,που βίωσα,δίνουν απλά μια καλή πρώτη ώθηση.Αν εντωμεταξύ δε συνεργαστούμε,δεν το πάρουμε αλλιώς,
το πιθανότερο είναι να βρεθούμε όπου δε θέλουμε καθόλου να είμαστε!Πολλές δυστυχώς οι ιστορίες,που το επιβεβαιώνουν.
Ενίοτε προκύπτουν κι επιπλοκές,που και να είσαι συνεργάσιμος,το αποτέλεσμα δεν είναι όσο ευνοϊκό θεωρητικά αναμενόταν να είναι.
Οι λόγοι που μας οδήγησαν στο αυξημένο βάρος δεν εξαφανίζονται μαγικά με ένα χειρουργείο!Οι ανάγκες μόνο αυτούσια κορέννυνται!
Τελικά θεωρώ πως αν είμαστε έτοιμοι για μεγάλες αλλαγές,ένας ψυχολόγος είναι ίσως χρησιμότερος από έναν χειρουργό βαρίατρο.
Υ.Γ. Θα παρακαλούσα να μη δω σχόλια συμπόνιας.Είμαι καλά.Δεν τα χρειάζομαι.Δεν έγραψα ό,τι έγραψα για μένα.Ό,τι άλλο επί της ουσίας,μέσα!
καλησπερα...συμπονοια σε καμια περιπτωση ισα ισα...εισαι παρα πολυ δυνατος ανθρωπος γιατι εγω στη θεση σου δεν θα μου τωρα εδω να μιλαω...μπραβο σου κοπελα μου για την δυναμη που εχεις και πραγματικα παραδειγμα...θα κρατησω απο ολα αυτα το τελευταιο..."Η βάση μας,η αρχή και το τέλος των πάντων,είναι η σχέση μας με το φαγητό.Αυτήν οφείλουμε να δουλέψουμε και με σταδιακές αλλαγές
στις καθημερινές μας συνήθειες είμαι πεπεισμένη πως γίνονται θαύματα!Είναι δύσκολο ν'αντισταθείς στη συνήθεια,το ξέρω,
να ξεβολευτείς,να επουλώσεις πληγές του παρελθόντος,να ωριμάσεις και ν'αναλάβεις τις ευθύνες σου.Είναι μονόδρομος όμως."
...η συνηθεια ειναι μεγαλο πραγμα και το λεω οντας παχυσαρκη ολη μου τη ζωη και τρεφομενη αποκλειστικα με υδατανθρακες και γλυκα...αλλα και τρομερα φοβιτσιαρα και αυτο με εμποδιζει στο να κανω χειρουργιο και την παλευω με διατροφη,αλλα πρεπει να το παλεψουμε οσο δεν γινεται...μεγαλη παρηγορια(για μενα)που ειμαστε ολοι εδω,μιλαμε και παιρνουμε δυναμη..μονη μου δεν νομιζω οτι θα την παλευα...φιλια πολλα...
Καλησπέρα,migg.Είμαι όσο δυνατός είναι ο καθένας,που καλείται να διαχειριστεί μια κατάσταση,
που θεωρητικά,όσο δεν τον αφορούσε,θα θεωρούσε πως δε θα τα κατάφερνε να φέρει εις πέρας.
Κι είναι αστείο να μιλώ εγώ για δύσκολες καταστάσεις όταν υπάρχουν άνθρωποι,που αντιμετωπίζουν
σοβαρά κι ανίατα προβλήματα υγείας και μάλιστα από πολύ μικρή ηλικία.Αδύναμη στα πάθη μου
είμαι κι εγώ και παράδειγμα μόνο προς αποφυγή!Κάθε επιλογή της ζωής μου!Σοβαρολογώ!
Χαίρομαι που είσαι "φοβιτσιάρα" και βαδίζεις το δρόμο,που εκτιμώ περισσότερο απ'όλους.
Ήδη έχεις διανύσει μεγάλο του μέρος(και δεν αναφέρομαι στα κιλά,που έχεις χάσει-καθώς
προσωπικά δε μ'εντυπωσιάζουν-αλλά σ'όλη την εμπειρία ζωής,που κουβαλάς)και δείχνεις
να είσαι συντονισμένη σε βοηθητική για σένα κατεύθυνση.Μην υποτιμάς τη δύναμη σου!
Εμείς εδώ παρεούλα είμαστε,άλλοτε καλή,άλλοτε όχι και τόσο...ΕΣΥ κάνεις όλη τη δουλειά!
σωστα..υπαρχουν πολλοι συνανθρωποι μας που υποφερουν απο πολυ σοβαρα προβληματα υγειας..και εκει ειναι που πρεπει να κρατησεις το μυαλο σου ,ειναι πολυ ευκολο να ξεφυγεις...σ ευχαριστω να σαι καλα.. μονη μου δεν θα τα καταφερνα μεχρι τωρα...δεν εχω τοση δυναμη χρειαζομαι βοηθεια απο τον αλλον συνανθρωπο μου(κρατα με να σε κρατω να ανεβουμε στο βουνο δεν λενε??)..για αυτο το λογο το φορουμ ειναι παντα ανοιχτο και ολη μερα ασχολουμε με αυτο ωστε να λειτουργει βοηθητικα με μενα...να σαι καλα και παλι..
Nadine το τόπικ ονομάζεται "Πώς άλλαξε η ζωή μας μετά την επέμβαση". Και αυτό που έγραψες είναι ακριβώς αυτό, το πώς δηλαδή επηρεάστηκε η ζωή σου μετά τα χειρουργεία. Είναι η αλήθεια σου και πίστεψέ με δεν είσαι μια εξαιρετικά σπάνια περίπτωση. Κι εγώ έχω αποτύχει πλήρως στο πρώτο μου χειρουργείο αν και δεν είχα τα δικά σου προβλήματα. Πρέπει να γράφονται ΟΛΕΣ οι εμπειρίες, θετικές και αρνητικές και σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να διστάζουμε να γράψουμε κάτι που είναι αλήθεια γιατί μπορεί τυχόν να αγχώσει ή να επηρεάσει αρνητικά κάποιους. Η ενημέρωση πρέπει να περιλαμβάνει όλες τις πλευρές. Δε θα κουραστώ ποτέ να λέω πως η επέμβαση δεν είναι πανάκεια. Η ΣΧΕΣΗ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ ΕΧΕΙ ΠΟΛΥ ΒΑΘΥΤΕΡΑ ΑΙΤΙΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΞΕΧΕΙΛΩΜΕΝΟ ΣΤΟΜΑΧΙ.
Υ.Γ. Το μήνυμά μου δεν είναι μήνυμα συμπόνοιας, είναι μήνυμα ενσυναίσθησης ;)
:thumbup:Ωραία λέξη η "ενσυναίσθηση"!Τη δέχομαι!Μερσί,welldah!:yes:
Κατά τη γνώμη μου,τo ξεχειλωμένο στομάχι είναι μια βιολογική συνέπεια.Quote:
Originally posted by welldah
...η επέμβαση δεν είναι πανάκεια.
Η ΣΧΕΣΗ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ ΕΧΕΙ ΠΟΛΥ ΒΑΘΥΤΕΡΑ ΑΙΤΙΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΞΕΧΕΙΛΩΜΕΝΟ ΣΤΟΜΑΧΙ.
Η λανθασμένη σχέση μας με το φαγητό και το επιπλέον βάρος,που συνεπάγεται,είναι ένα σύμπτωμα κυρίως ψυχογενών αιτιών.
Έχεις απόλυτο δίκιο Nadine. Αυτό που τροφοδότησε την εξάρτησή μας δεν μπορεί να διορθωθεί στο σώμα αλλά στην ψυχή και το μυαλό μας. Η επέμβαση είναι βοήθημα να χάσουμε κιλά, ίσως και να τα διατηρήσουμε σε κάποιες επεμβάσεις, αλλά η καταπολέμηση της εξάρτησης έρχεται μέσα από πολύ πιο σκοτεινά και δύσκολα μονοπάτια εσωτερικού διαλόγου. Κάποιες φορές πιάνω τον εαυτό μου να φοβάται στην ιδέα της απαλλαγής από αυτή γιατί έχω ζήσει τόσα χρόνια έτσι που δεν ξέρω πώς αλλιώς να ζω.