Δεν θέλω να συγχωρώ

Να ξεκινήσω καταρχάς λέγοντας ότι δεν έχω πάει ποτέ σε ψυχολόγο, αν και έχω κι εγώ τα θεματάκια μου. Κάνω πολλές συζητήσεις όμως με την οικογένεια μου, τους φίλους μου ή ακόμη και τους γνωστούς μου.

Πολλοί μου έχουν πει ότι πρέπει να μάθω να συγχωρώ. Προσωπικά όντως δεν συγχωρώ εύκολα, ιδίως αν με πληγώσει κάποιος ή μου κάνει κάτι κακό. Αν αφορά ένα σοβαρό θέμα, απλά δεν πρόκειται να ξαναμιλήσω σε αυτόν τον άνθρωπο. Αν, από την άλλη, δεν είναι τόσο σοβαρό θα διατηρήσω τη σχέση που έχω, αλλά θα την πετάω την μπηχτή μου όποτε θα το θυμάμαι.

Τη φράση "δεν ξέρεις να συγχωρείς" την ακούω πιο συχνά όταν οι γύρω μου μαθαίνουν ότι δεν μιλάω με τον πατέρα μου εδώ και 15 χρόνια. Και κάπου εδώ απαντάω "ξέρω να συγχωρώ, αλλά δεν θέλω".

Γιατί δηλαδή θα πρέπει να ανέχομαι κάποιον που με πληγώνει, είναι τοξικός άνθρωπος, κτλ.; Ή γενικά, γιατί να μπορεί κάποιος να κάνει μια μα..κία και να θεωρεί ότι εσύ μετά θα συμπεριφέρεσαι σαν να μην τρέχει τίποτα; Και πως να συγχωρέσεις κάποιον που δεν ζητάει καν συγνώμη...;

Επίσης, συχνά ακούω ότι είμαι νέα ακόμη και δεν καταλαβαίνω, αλλά όταν μεγαλώσω θα μετανιώσω που δεν πρόλαβα να πω "τις τελευταίες μου κουβέντες" με κάποιον που δεν ξαναμίλησα κι άλλα τέτοια μελά. Κι εδώ έρχεται η απορία, γιατί να μετανιώνω εγώ και να μην μετανιώνουν οι άλλοι που με τις πράξεις τους μπορεί να με απομάκρυναν;

υπαρχει μια πιθανοτητα να αισθανεσαι πολυ αδυναμη για αυτο να μην συγχωρεις αλλα βεβαια δεν ειμαι και σιγουρος

οι ανθρωποι δε μπορουν να μαντεψουν τι πιστευεις οτι σε πληγωσε απο αυτα που εκαναν αν δε ξερουν κι ολας καθολου γι αυτο το θεμα το πως σκεφτεσαι

νομιζω οτι περιμενεις απο τους αλλους να συμπεριφρθουν με ενα ταδε τροπο ενω οι ιδιοι δε τον γνωριζουν

γενικα μιλω...

@nikos2 Μπορεί να έχεις όντως δίκιο, να είναι δηλαδή μια μορφή αυτοάμυνας προκειμένου να μην ξαναπληγωθώ. Γενικά προσπαθώ να είμαι δυναμική, αλλά άνθρωπος είμαι κι εγώ, έχω τις αδυναμίες μου σίγουρα.

@αλεξανδρος_77 Συνήθως συζητάω πολύ, επομένως ξέρουν. Και με ανθρώπους που έπαψα να μιλώ (πχ. ο πατέρας μου, πρώην μου, και παλιές φίλες) έχω συζητήσει/καυγαδίσει πριν ξεκόψω, και με ανθρώπους που κρατάω επαφές και πετάω τις μπηχτές μου ξέρουν τι είναι αυτό που με πειράζει.


Τι πιστεύετε όμως; Χρειάζεται να συγχωρούμε ή καλύτερα να κρατάμε μακριά μας ανθρώπους που μας κάνουν κακό;

με το πατερα σου αυτο που πρεπει να κανεις ειναι να σου ειναι αδιαφορος καταλαβαινω οτι δε μπορεις να το αγαπησεις οταν κανεις αυτο που λεω θα βρισκεσαι στο σωστο δρομο.

υπεθεσα απλα οτι κατι θα σου εκανε για να εχεις αυτο το θρεντ

Quote:

---

Originally Posted by αλεξανδρος_77

με το πατερα σου αυτο που πρεπει να κανεις ειναι να σου ειναι αδιαφορος καταλαβαινω οτι δε μπορεις να το αγαπησεις οταν κανεις αυτο που λεω θα βρισκεσαι στο σωστο δρομο.

υπεθεσα απλα οτι κατι θα σου εκανε για να εχεις αυτο το θρεντ

---

Μα φυσικά και μου έχει κάνει κάτι για να μην του μιλάω: ήταν απών από τη ζωή μου για πολλά χρόνια.

Και πίστεψε με, τον αγαπούσα πολύ κάποτε. Συνήθως πληγωνόμαστε όταν αγαπάμε κάποιον.

Quote:

---

Και πίστεψε με, τον αγαπούσα πολύ κάποτε. Συνήθως πληγωνόμαστε όταν αγαπάμε κάποιον.

---

μπορεις να το αναλυσεις λιγο αυτο γιατι δε ξερω αν το πιασα...

Πληγωνόμαστε οταν η εικόνα που έχουμε δημιουργήσει για τον άλλον δεν είναι αυτή η ιδανική που έχουμε δημιουργήσει στο μυαλό μας.
Δεν ξέρω αν πληγώνεται κάποιος από πραγματική αγάπη.

Στο να ξεχωρίζει κάποιος τα άτομα με τα οποία θέλει να πορευτεί στην ζωή του δεν το θεωρώ κακό. Δεν είναι θέμα συγχώρεσης ή μη αλλά επιλογής το να θέλεις κάποιον στη ζωή σου ή όχι.
Αν ο πατέρας σου δεν μεταμέλησε και δεν ζήτησε την συγχώρεση σου αν όντως έσφαλε δεν υπάρχει λόγος να το σκέφτεσαι.

Αυτό που βρίσκω αρνητικό είναι οι μπηχτές σε κάποιον που πορεύεσαι μαζί του και σε αυτό το σημείο δείχνει αδυναμία. Δηλαδή αν είναι να θυμάσαι και να τονίζεις ένα σφάλμα του για το οποίο ίσως έχει δείξει μεταμέλεια είναι σκλήρό νομίζω για τον ίδιο αλλά και για τα συναισθήματα σου.

Quote:

---

Originally Posted by αλεξανδρος_77

μπορεις να το αναλυσεις λιγο αυτο γιατι δε ξερω αν το πιασα...

---

Έζησα με τον πατέρα μου εως τα 6, και του είχα απίστευτη αδυναμία. Η απουσία του τα επόμενα χρόνια με πλήγωσε πολύ. Και το υπόλοιπο σόι από την πλευρά του ήταν απών, αλλά από αυτούς δεν πληγώθηκα γιατί προφανώς δεν έτρεφα κάποια ιδιαιτερη αγάπη πχ. για τους θείους μου.

Quote:

---

Originally Posted by serios

Πληγωνόμαστε οταν η εικόνα που έχουμε δημιουργήσει για τον άλλον δεν είναι αυτή η ιδανική που έχουμε δημιουργήσει στο μυαλό μας.
Δεν ξέρω αν πληγώνεται κάποιος από πραγματική αγάπη.

Στο να ξεχωρίζει κάποιος τα άτομα με τα οποία θέλει να πορευτεί στην ζωή του δεν το θεωρώ κακό. Δεν είναι θέμα συγχώρεσης ή μη αλλά επιλογής το να θέλεις κάποιον στη ζωή σου ή όχι.
Αν ο πατέρας σου δεν μεταμέλησε και δεν ζήτησε την συγχώρεση σου αν όντως έσφαλε δεν υπάρχει λόγος να το σκέφτεσαι.

Αυτό που βρίσκω αρνητικό είναι οι μπηχτές σε κάποιον που πορεύεσαι μαζί του και σε αυτό το σημείο δείχνει αδυναμία. Δηλαδή αν είναι να θυμάσαι και να τονίζεις ένα σφάλμα του για το οποίο ίσως έχει δείξει μεταμέλεια είναι σκλήρό νομίζω για τον ίδιο αλλά και για τα συναισθήματα σου.

---

Αυτό με την ιδανική εικόνα που έχω στο μυαλό μου έχεις απόλυτο δίκιο. Για όλους αυτούς, με τους οποίους δεν μιλάω, είχα κάποτε πολύ ιδανική εικόνα. Όταν αυτή κατέρρευσε, τότε έπαψα να συναναστρέφομαι μαζί τους.

Για τις μπηχτές, που λες, εκείνη τη στιγμή που μου βγαίνουν αισθάνομαι απλά ειλικρινής. Εκφράζω τη σκέψη που έχω στο μυαλό μου, το οποίο προφανώς δεν λέει να ξεχάσει κάτι που με έχει ενοχλήσει στο παρελθόν.

Πολλές φορές για να προχωρήσουμε είναι ανάγκη να συγχωρούμε γιατί όλοι μας είμαστε ατελείς ανθρώπινες υπάρξεις και κάνουμε σφάλματα.

Quote:

---

Originally Posted by mila

Να ξεκινήσω καταρχάς λέγοντας ότι δεν έχω πάει ποτέ σε ψυχολόγο, αν και έχω κι εγώ τα θεματάκια μου. Κάνω πολλές συζητήσεις όμως με την οικογένεια μου, τους φίλους μου ή ακόμη και τους γνωστούς μου.

Πολλοί μου έχουν πει ότι πρέπει να μάθω να συγχωρώ. Προσωπικά όντως δεν συγχωρώ εύκολα, ιδίως αν με πληγώσει κάποιος ή μου κάνει κάτι κακό. Αν αφορά ένα σοβαρό θέμα, απλά δεν πρόκειται να ξαναμιλήσω σε αυτόν τον άνθρωπο. Αν, από την άλλη, δεν είναι τόσο σοβαρό θα διατηρήσω τη σχέση που έχω, αλλά θα την πετάω την μπηχτή μου όποτε θα το θυμάμαι.

Τη φράση "δεν ξέρεις να συγχωρείς" την ακούω πιο συχνά όταν οι γύρω μου μαθαίνουν ότι δεν μιλάω με τον πατέρα μου εδώ και 15 χρόνια. Και κάπου εδώ απαντάω "ξέρω να συγχωρώ, αλλά δεν θέλω".

Γιατί δηλαδή θα πρέπει να ανέχομαι κάποιον που με πληγώνει, είναι τοξικός άνθρωπος, κτλ.; Ή γενικά, γιατί να μπορεί κάποιος να κάνει μια μα..κία και να θεωρεί ότι εσύ μετά θα συμπεριφέρεσαι σαν να μην τρέχει τίποτα; Και πως να συγχωρέσεις κάποιον που δεν ζητάει καν συγνώμη...;

Επίσης, συχνά ακούω ότι είμαι νέα ακόμη και δεν καταλαβαίνω, αλλά όταν μεγαλώσω θα μετανιώσω που δεν πρόλαβα να πω "τις τελευταίες μου κουβέντες" με κάποιον που δεν ξαναμίλησα κι άλλα τέτοια μελά. Κι εδώ έρχεται η απορία, γιατί να μετανιώνω εγώ και να μην μετανιώνουν οι άλλοι που με τις πράξεις τους μπορεί να με απομάκρυναν;

---

καλησπερα μιλα και καλως ηρθες στο φορουμ.καταρχας η συγχωρεη ειναι κατι που βγενει απο μεσα μας το αισθανομαστε.δεν συγχωρουμε γιατι πρεπει συγχωρουμε γιατι το θελουμε...
στην ερωτηση σου γιατι πρεπει να συχωρεσω τους αλλους???
φυσικα και δεν εισαι υποχρεωμενη να συνχωρεις κανεναν αλλα οταν συνχωρουμε τους αλλους αισθανομαστε και εμεις πολυ καλυτερα με τον εαυτο μας φευγη ενα βαρος απο πανω μας γινομαστε πιο ευτυχησμενοι...
δεν εισαι λοιπον υποχρεομενη να συνχωρεις τους αλλους αν δεν θελεις μην το κανεις..
αλλα αν καποια στιγμη καπου καποτε κανεις και εσυ καποιο λαθος και πληγωσεις εναν ανθρωπο τον χ.ψ να ξερεις οτι πολυ πιθανον και αυτος το ιδιο με εσενα θα κανει αυτο που κανεις εσυ τωρα.
ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΣΥΝΧΩΡΕΣΗ...και τοτες θα δεις ποσο πολυ ποναει οταν καποιος δεν μας συνχωρει..
γενικοτερα σε αυτη τη ζωη οτι δινεις παιρνεις κανονας...
οσο αφορα τον πατερα σου δεν ξερω ειναι πολυ λεπτο το θεμα και εμεις απτην απεξω δεν μπορουμε να ξερουμε τι συνεβει ε ολα αυτα τα χρονια....δεν θελω να παρω θεση σε αυτο..κανε οτι σου λεει η καρδουλα σου και οτισε φωτισει ο θεος..

Ρε κούκλα εγώ δουλεύω από δέκα χρόνων τώρα είμαι τριάντα πέντε στη δουλειά κάνω αυτά που δεν μπορεί να κάνει κανείς μπαλλα παίζω τριάντα χρόνια με πόσους έχω μαλώσει από μικροσ χέστηκα δεν κρατάω κακιά τα κορίτσια τα αγαπάω πραγματικά από μικρός έχω σχιζοφρένεια κάτι να γίνει να πεθάνω χέστηκα έκανα ότι μπορούσα σε κάποια τα κατάφερα σε κάποια έφαγα ήττα ακόμα κάνω γνωριμίες ακόμα λατρεύω τα κορίτσια κ ακόμα δουλεύω είμαι γεμάτος έκανα την προσπάθειά μου δεν πέτυχε χέστηκα αφού έχω να φάω να πιω ένα καφέ δε με νοιάζει τίποτα άλλο

Όταν εννοείς ότι δεν συγχωρείς,εννοείς ότι γίνεσαι κακιά,bitch κλπ. με κάποιον που σε πληγώνει?
Για αυτό με την μπηχτή συμφωνώ απόλυτα.
Πάντως αν δεν μπορείς να συγχωρείς,και η αδιαφορία είναι ένας καλός τρόπος...

Αυτό το θέμα με έχει απασχολήσει και με απασχολεί.

Από τη μια θεωρώ τη συγχώρεση μεγαλοψυχία, θετική προσέγγιση και ένα θετικό βήμα για τη συμφιλίωση, ειδικά αν το άτομο που συγχωρούμε το αγαπάμε πολύ και το θέλουμε στη ζωή μας.

Από την άλλη, το θεωρώ αφέλεια. Σε άλλο θέμα είπα κάποια πράγματα για την καχυποψία σε επίπεδα παράνοιας που έχω. Αν κάποιος κάνει κάτι μια φορά, ποιος μου εγγυάται ότι δε θα εκμεταλλευτεί τη συγχώρεσή μου για να με ξαναπρόδωσει, ξαναεξαπατήσει, κλπ.;

Quote:

---

Originally Posted by PositiveWave

Αυτό το θέμα με έχει απασχολήσει και με απασχολεί.

Από τη μια θεωρώ τη συγχώρεση μεγαλοψυχία, θετική προσέγγιση και ένα θετικό βήμα για τη συμφιλίωση, ειδικά αν το άτομο που συγχωρούμε το αγαπάμε πολύ και το θέλουμε στη ζωή μας.

Από την άλλη, το θεωρώ αφέλεια. Σε άλλο θέμα είπα κάποια πράγματα για την καχυποψία σε επίπεδα παράνοιας που έχω. Αν κάποιος κάνει κάτι μια φορά, ποιος μου εγγυάται ότι δε θα εκμεταλλευτεί τη συγχώρεσή μου για να με ξαναπρόδωσει, ξαναεξαπατήσει, κλπ.;

---

Πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι δικαιούμαστε μια δεύτερη ευκαιρία..από κει και πέρα εξαρτάται το ποσό χοντρό λάθος έκανε τη πρώτη φορά..π.χ αν είπε ψέματα που σου καταστρέψω τη ζωή λέμε τώρα η συγχώρεση είναι σχεδόν αδύνατη και μπράβο σε αυτόν που θα τα καταφέρει να συγχώρεση...
Αλλά αν είναι μια μαλακιά που έκανε μια φίλη ή ένας φίλος και σε πλήγωσε ε εκεί η συγχώρεση είναι πολύ πιο εύκολη...

Ωχ, γράφτηκαν πολλά εδώ! Ευχαριστώ πολύ παιδιά για τις απαντήσεις σας!! :)

@serios, με μπέρδεψες λίγο... Νιωρίτερα είπες ότι είναι φυσιολογικό να επιλέγω ποιον θέλω στη ζωή μου, αλλά ύστερα είπες ότι η συγχώρεση μας βοηθάει να προχωρήσουμε. Να υποθέσω αυτό το λες για τις μπηχτές, ή και για το με ποιον επιλέγω ότι θα μιλάω;

@giorgos35 καλώς σας βρήκα! :) Αυτό ακριβώς σκέφτομαι κι εγώ, ότι δεν συγχωρώ γιατί δεν το θέλω. Αν είναι κάτι μικρό ή αδιάφορο (πχ. η μανία της αδερφής μου να μου κλέβει ρούχα), φυσικά και θα το συγχωρέσω με ευκολία, αλλά θα την πετάξω την μπηχτή μου είτε πάνω σε χαβαλέ ή πάνω σε παράπονο. Αλλά υπάρχουν πράγματα που δεν αξίζουν να συγχωρεθούν και να ξεχαστούν. Ας αφήσουμε στην άκρη το θέμα του πατέρα, διότι είναι μεγάλο, κι ας δώσω ένα άλλο παράδειγμα: θα συγχωρούσες μια σύντροφο που κοιμήθηκε με τον κολλητό σου και σου κόλλησε ένα αφροδίσιο νόσημα; Τον "κολλητό" θα τον συγχωρούσες; Για εμένα και στα 2 η απάντηση είναι "όχι". Δεν υπάρχει 2η ευκαιρία για κανέναν λόγο.

@elis, με μπέρδεψες πολύ με την απάντηση σου... :) Κρατάω το ότι δεν κρατάς κακία σε κανέναν και σου βγάζω το καπέλο. Μπράβο σου, διότι εγώ δεν μπορώ. Έχω ένα "τεφτέρι" στο μυαλό μου, όπου όλα καταγράφονται αυτόματα! χαχαχα

@WhyAlwaysMe?... δεν ξέρω αν γίνομαι κακιά ή bitch. Άλλος θα σου πει ναι, άλλος θα σου πει όχι. :) Προσωπικά απλά με θεωρώ ειλικρινή. Δεν θέλω ούτε να προσποιούμαι ότι είμαι καλά με κάποιον που δεν θέλω να ξαναδώ μπροστά μου, ούτε να κάνω πως ξέχασα κάτι που με πείραξα.

@PositiveWave, και τι γίνεται όταν δεν θες να συμφιλιωθείς καθόλου; Γιατί να είσαι μεγαλόψυχος ,ε μικρόψυχους ανθρώπους; Προτιμώ να δώσω ευκαιρία σε ανθρώπους που δεν ξέρω καθόλου, παρά σε κάποιον που έδωσα ήδη μια φορά ευκαιρία και με απογοήτευσε.

Quote:

---

Originally Posted by mila

Να ξεκινήσω καταρχάς λέγοντας ότι δεν έχω πάει ποτέ σε ψυχολόγο, αν και έχω κι εγώ τα θεματάκια μου. Κάνω πολλές συζητήσεις όμως με την οικογένεια μου, τους φίλους μου ή ακόμη και τους γνωστούς μου.

Πολλοί μου έχουν πει ότι πρέπει να μάθω να συγχωρώ. Προσωπικά όντως δεν συγχωρώ εύκολα, ιδίως αν με πληγώσει κάποιος ή μου κάνει κάτι κακό. Αν αφορά ένα σοβαρό θέμα, απλά δεν πρόκειται να ξαναμιλήσω σε αυτόν τον άνθρωπο. Αν, από την άλλη, δεν είναι τόσο σοβαρό θα διατηρήσω τη σχέση που έχω, αλλά θα την πετάω την μπηχτή μου όποτε θα το θυμάμαι.

Τη φράση "δεν ξέρεις να συγχωρείς" την ακούω πιο συχνά όταν οι γύρω μου μαθαίνουν ότι δεν μιλάω με τον πατέρα μου εδώ και 15 χρόνια. Και κάπου εδώ απαντάω "ξέρω να συγχωρώ, αλλά δεν θέλω".

Γιατί δηλαδή θα πρέπει να ανέχομαι κάποιον που με πληγώνει, είναι τοξικός άνθρωπος, κτλ.; Ή γενικά, γιατί να μπορεί κάποιος να κάνει μια μα..κία και να θεωρεί ότι εσύ μετά θα συμπεριφέρεσαι σαν να μην τρέχει τίποτα; Και πως να συγχωρέσεις κάποιον που δεν ζητάει καν συγνώμη...;

Επίσης, συχνά ακούω ότι είμαι νέα ακόμη και δεν καταλαβαίνω, αλλά όταν μεγαλώσω θα μετανιώσω που δεν πρόλαβα να πω "τις τελευταίες μου κουβέντες" με κάποιον που δεν ξαναμίλησα κι άλλα τέτοια μελά. Κι εδώ έρχεται η απορία, γιατί να μετανιώνω εγώ και να μην μετανιώνουν οι άλλοι που με τις πράξεις τους μπορεί να με απομάκρυναν;

---

Quote:

---

Τι πιστεύετε όμως; Χρειάζεται να συγχωρούμε ή καλύτερα να κρατάμε μακριά μας ανθρώπους που μας κάνουν κακό;

---

Ετσι οπως διαβαζα τον τιτλο περιμενα να δω κανενα μηνυμα οτι δε θελεις γενικα να συγχωρεις τιποτα ποτέ, οτι σου πατανε το ποδι κατα λαθος, τρως αγκωνιά, σκουντηγμα και δεν τους ξαναμιλας :P

Δεν ξερω τι μπορει να εχει προηγηθει με τον πατερα σου, αλλα ειμαι βεβαιη οτι εχεις δικιο στο μεγαλυτερο κομματι της τωρινης καταστασης. Το θεμα δεν ειναι ομως το ΑΝ συγχωρεις ή ΑΝ απομακρυνεις? Αλλο το ενα, αλλο το αλλο, μπορεις να συγχωρεσεις χωρις να κρατησεις επαφη. Η συγχωρεση σου προσφερει ειρηνη και ηρεμια και κατ'επεκταση αν ποτέ την αποκτησεις δε θα αδικεις και αλλους ανθρωπους λογω του θυμου που εχεις για τον πατερα σου. Πολυ πιθανο δηλαδη σε επομενες σχεσεις σου, οι σκεψεις και η συμπεριφορα σου να καθοριζονται απο οσα εχεις μαζεμενα στον πατερα σου. Βγαζεις πολυ θυμο και ειναι πολυ λογικο αφου δεν το εχεις λυσει. Δε λυνεται και ευκολα εδω που τα λεμε.. οσο και να το συζητας με φιλους και συγγενεις, εχεις μεγαλη πληγη.
Ειπες οτι ο πατερας σου δε σου εχει ζητησει συγνωμη. Αλλες κινησεις εχει κανει? πχ να πει σε καποιον να σου πει κατι ή να ρωταει τριτους τι κανεις?

Quote:

---

Originally Posted by savatage

Ετσι οπως διαβαζα τον τιτλο περιμενα να δω κανενα μηνυμα οτι δε θελεις γενικα να συγχωρεις τιποτα ποτέ, οτι σου πατανε το ποδι κατα λαθος, τρως αγκωνιά, σκουντηγμα και δεν τους ξαναμιλας :P

Δεν ξερω τι μπορει να εχει προηγηθει με τον πατερα σου, αλλα ειμαι βεβαιη οτι εχεις δικιο στο μεγαλυτερο κομματι της τωρινης καταστασης. Το θεμα δεν ειναι ομως το ΑΝ συγχωρεις ή ΑΝ απομακρυνεις? Αλλο το ενα, αλλο το αλλο, μπορεις να συγχωρεσεις χωρις να κρατησεις επαφη. Η συγχωρεση σου προσφερει ειρηνη και ηρεμια και κατ'επεκταση αν ποτέ την αποκτησεις δε θα αδικεις και αλλους ανθρωπους λογω του θυμου που εχεις για τον πατερα σου. Πολυ πιθανο δηλαδη σε επομενες σχεσεις σου, οι σκεψεις και η συμπεριφορα σου να καθοριζονται απο οσα εχεις μαζεμενα στον πατερα σου. Βγαζεις πολυ θυμο και ειναι πολυ λογικο αφου δεν το εχεις λυσει. Δε λυνεται και ευκολα εδω που τα λεμε.. οσο και να το συζητας με φιλους και συγγενεις, εχεις μεγαλη πληγη.
Ειπες οτι ο πατερας σου δε σου εχει ζητησει συγνωμη. Αλλες κινησεις εχει κανει? πχ να πει σε καποιον να σου πει κατι ή να ρωταει τριτους τι κανεις?

---

Σε αυτούς που σκουντάνε, κλέβουν σειρές σε σούπερ μάρκετ, κτλ. απλά πέφτει κράξιμο. :) χαχαχα

Είναι μεγάλο θέμα αυτό με τον πατέρα μου, ίσως ανοίξω κάποια στιγμή άλλο thread όπου θα βγάλω όλα τα εσώψυχα μου σχετικά με τους γονείς μου. Σίγουρα με έχει επηρεάσει στο πως βλέπω σκέφτομαι για όλους τους άλλους πατεράδες: πιστεύω ότι είναι όλοι τους τραγικοί. Βλέποντας φίλους, συντρόφους, συγγενείς, κτλ. δεν μπορώ να βρω ούτε έναν πατέρα που θεωρώ σωστό σε όλα του. Είτε απότομοι θα είναι, είστε στην κοσμάρα τους, είτε θα ξενομαμάνε, είτε πολλά άλλα. Από την άλη, δεν με έχει επηρεάσει (θέλω να πιστεύω) στις σχέσεις μου με τους άντρες, γιατί γενικά εμπιστεύομαι εύκολα το άλλο φύλο, είχα σχέσεις αρκετές, και θέλω να παντρευτώ, να κάνω οικογένεια, κτλ.

Όσο για την απορία σου, η μόνη κίνηση που έχει κάνει μέσα σε 15 χρόνια είναι να με πάρει μια φορά τηλέφωνο μετά την κηδεία της γιαγιάς μου. Ο λόγος ήταν για να μου ζητήσει τον τραπεζικό λογαριασμό προκειμένου να μου βάλει λεφτά που άφησε η γιαγιά. Εγώ αρνήθηκα λέγοντας ότι δεν θέλω τίποτα κι έκτοτε δεν ξαναμιλήσαμε. Το αν ρωτάει άλλους ανθρώπους, δεν έχω ιδέα.

Πάντως ο πατέρας ήταν ένα παράδειγμα. Πριν αποφασίσω ότι δεν θέλω να του μιλάω, ήδη στην εφηβεία είχα ξεκόψει από φίλη που πίστευα ότι μου κάνει κακό και ύστερα ακολούθησαν 2 πρώην και κανά 2 ακόμη φίλες. Απλά το συγκεκριμένο με τον πατέρα δημιουργεί πάντα συζήτηση και κεντρίζει το ενδιαφέρον περισσότερο από μια φίλη. Πχ. όταν συζητούσαμε για τον γάμο που έχουμε σκοπό να κάνουμε με τον σύντροφό μου, και η πεθερά μου άκουσε ότι δεν θέλω να καλέσω τον πατέρα μου, έπαθε πολιτισμικό σοκ και προσπαθούσε να με μεταπείσει.

Quote:

---

Originally Posted by mila

Σε αυτούς που σκουντάνε, κλέβουν σειρές σε σούπερ μάρκετ, κτλ. απλά πέφτει κράξιμο. :) χαχαχα

Είναι μεγάλο θέμα αυτό με τον πατέρα μου, ίσως ανοίξω κάποια στιγμή άλλο thread όπου θα βγάλω όλα τα εσώψυχα μου σχετικά με τους γονείς μου. Σίγουρα με έχει επηρεάσει στο πως βλέπω σκέφτομαι για όλους τους άλλους πατεράδες: πιστεύω ότι είναι όλοι τους τραγικοί. Βλέποντας φίλους, συντρόφους, συγγενείς, κτλ. δεν μπορώ να βρω ούτε έναν πατέρα που θεωρώ σωστό σε όλα του. Είτε απότομοι θα είναι, είστε στην κοσμάρα τους, είτε θα ξενομαμάνε, είτε πολλά άλλα. Από την άλη, δεν με έχει επηρεάσει (θέλω να πιστεύω) στις σχέσεις μου με τους άντρες, γιατί γενικά εμπιστεύομαι εύκολα το άλλο φύλο, είχα σχέσεις αρκετές, και θέλω να παντρευτώ, να κάνω οικογένεια, κτλ.

Όσο για την απορία σου, η μόνη κίνηση που έχει κάνει μέσα σε 15 χρόνια είναι να με πάρει μια φορά τηλέφωνο μετά την κηδεία της γιαγιάς μου. Ο λόγος ήταν για να μου ζητήσει τον τραπεζικό λογαριασμό προκειμένου να μου βάλει λεφτά που άφησε η γιαγιά. Εγώ αρνήθηκα λέγοντας ότι δεν θέλω τίποτα κι έκτοτε δεν ξαναμιλήσαμε. Το αν ρωτάει άλλους ανθρώπους, δεν έχω ιδέα.

Πάντως ο πατέρας ήταν ένα παράδειγμα. Πριν αποφασίσω ότι δεν θέλω να του μιλάω, ήδη στην εφηβεία είχα ξεκόψει από φίλη που πίστευα ότι μου κάνει κακό και ύστερα ακολούθησαν 2 πρώην και κανά 2 ακόμη φίλες. Απλά το συγκεκριμένο με τον πατέρα δημιουργεί πάντα συζήτηση και κεντρίζει το ενδιαφέρον περισσότερο από μια φίλη. Πχ. όταν συζητούσαμε για τον γάμο που έχουμε σκοπό να κάνουμε με τον σύντροφό μου, και η πεθερά μου άκουσε ότι δεν θέλω να καλέσω τον πατέρα μου, έπαθε πολιτισμικό σοκ και προσπαθούσε να με μεταπείσει.

---

Με κάτι τέτοιες συμπεριφορές,μόνο πατέρας δεν είναι...

Quote:

---

Originally Posted by mila

Ωχ, γράφτηκαν πολλά εδώ! Ευχαριστώ πολύ παιδιά για τις απαντήσεις σας!! :)

@serios, με μπέρδεψες λίγο... Νιωρίτερα είπες ότι είναι φυσιολογικό να επιλέγω ποιον θέλω στη ζωή μου, αλλά ύστερα είπες ότι η συγχώρεση μας βοηθάει να προχωρήσουμε. Να υποθέσω αυτό το λες για τις μπηχτές, ή και για το με ποιον επιλέγω ότι θα μιλάω;

@giorgos35 καλώς σας βρήκα! :) Αυτό ακριβώς σκέφτομαι κι εγώ, ότι δεν συγχωρώ γιατί δεν το θέλω. Αν είναι κάτι μικρό ή αδιάφορο (πχ. η μανία της αδερφής μου να μου κλέβει ρούχα), φυσικά και θα το συγχωρέσω με ευκολία, αλλά θα την πετάξω την μπηχτή μου είτε πάνω σε χαβαλέ ή πάνω σε παράπονο. Αλλά υπάρχουν πράγματα που δεν αξίζουν να συγχωρεθούν και να ξεχαστούν. Ας αφήσουμε στην άκρη το θέμα του πατέρα, διότι είναι μεγάλο, κι ας δώσω ένα άλλο παράδειγμα: θα συγχωρούσες μια σύντροφο που κοιμήθηκε με τον κολλητό σου και σου κόλλησε ένα αφροδίσιο νόσημα; Τον "κολλητό" θα τον συγχωρούσες; Για εμένα και στα 2 η απάντηση είναι "όχι". Δεν υπάρχει 2η ευκαιρία για κανέναν λόγο.

@elis, με μπέρδεψες πολύ με την απάντηση σου... :) Κρατάω το ότι δεν κρατάς κακία σε κανέναν και σου βγάζω το καπέλο. Μπράβο σου, διότι εγώ δεν μπορώ. Έχω ένα "τεφτέρι" στο μυαλό μου, όπου όλα καταγράφονται αυτόματα! χαχαχα

@WhyAlwaysMe?... δεν ξέρω αν γίνομαι κακιά ή bitch. Άλλος θα σου πει ναι, άλλος θα σου πει όχι. :) Προσωπικά απλά με θεωρώ ειλικρινή. Δεν θέλω ούτε να προσποιούμαι ότι είμαι καλά με κάποιον που δεν θέλω να ξαναδώ μπροστά μου, ούτε να κάνω πως ξέχασα κάτι που με πείραξα.

@PositiveWave, και τι γίνεται όταν δεν θες να συμφιλιωθείς καθόλου; Γιατί να είσαι μεγαλόψυχος ,ε μικρόψυχους ανθρώπους; Προτιμώ να δώσω ευκαιρία σε ανθρώπους που δεν ξέρω καθόλου, παρά σε κάποιον που έδωσα ήδη μια φορά ευκαιρία και με απογοήτευσε.

---

Το κλέψιμο πρωσωπικα το συγχωρώ πολύ εύκολα....είχα και τον έχω ακόμα παιδικό μου φίλο όπου είχε τρελάνει έναν άλλο κολλιτο μας στο κλέψιμο. και οι δύο το ξέραμε ότι αυτός το έκανε και όμως τον συγχωρούσαμε...ξέρεις γιατί???γιατί είχε μεγαλώσει χωρίς μητρική αγάπη σε αντίθεση με εμας.. και όταν έκλεβε κατάλαβεναμε αμέσως ότι αυτος το έκανε.
στην ουσία έκλεβε συναισθήματα...
Και τώρα ακόμα κολλιτο μας ειναι.τωρα πια δεν κλέβει παντρεύτηκε και έχει δύο παιδιά..εδώ να πω πως έκλεβε μονο τον κολλιτο μας κανέναν άλλον...
Όσο αφορά την απιστία και της συζύγου και του κολλιτου.οχι δεν θα το συγχωρούσα ούτε και εγω

Quote:

---

Originally Posted by mila

Σε αυτούς που σκουντάνε, κλέβουν σειρές σε σούπερ μάρκετ, κτλ. απλά πέφτει κράξιμο. :) χαχαχα

Είναι μεγάλο θέμα αυτό με τον πατέρα μου, ίσως ανοίξω κάποια στιγμή άλλο thread όπου θα βγάλω όλα τα εσώψυχα μου σχετικά με τους γονείς μου. Σίγουρα με έχει επηρεάσει στο πως βλέπω σκέφτομαι για όλους τους άλλους πατεράδες: πιστεύω ότι είναι όλοι τους τραγικοί. Βλέποντας φίλους, συντρόφους, συγγενείς, κτλ. δεν μπορώ να βρω ούτε έναν πατέρα που θεωρώ σωστό σε όλα του. Είτε απότομοι θα είναι, είστε στην κοσμάρα τους, είτε θα ξενομαμάνε, είτε πολλά άλλα. Από την άλη, δεν με έχει επηρεάσει (θέλω να πιστεύω) στις σχέσεις μου με τους άντρες, γιατί γενικά εμπιστεύομαι εύκολα το άλλο φύλο, είχα σχέσεις αρκετές, και θέλω να παντρευτώ, να κάνω οικογένεια, κτλ.

Όσο για την απορία σου, η μόνη κίνηση που έχει κάνει μέσα σε 15 χρόνια είναι να με πάρει μια φορά τηλέφωνο μετά την κηδεία της γιαγιάς μου. Ο λόγος ήταν για να μου ζητήσει τον τραπεζικό λογαριασμό προκειμένου να μου βάλει λεφτά που άφησε η γιαγιά. Εγώ αρνήθηκα λέγοντας ότι δεν θέλω τίποτα κι έκτοτε δεν ξαναμιλήσαμε. Το αν ρωτάει άλλους ανθρώπους, δεν έχω ιδέα.

Πάντως ο πατέρας ήταν ένα παράδειγμα. Πριν αποφασίσω ότι δεν θέλω να του μιλάω, ήδη στην εφηβεία είχα ξεκόψει από φίλη που πίστευα ότι μου κάνει κακό και ύστερα ακολούθησαν 2 πρώην και κανά 2 ακόμη φίλες. Απλά το συγκεκριμένο με τον πατέρα δημιουργεί πάντα συζήτηση και κεντρίζει το ενδιαφέρον περισσότερο από μια φίλη. Πχ. όταν συζητούσαμε για τον γάμο που έχουμε σκοπό να κάνουμε με τον σύντροφό μου, και η πεθερά μου άκουσε ότι δεν θέλω να καλέσω τον πατέρα μου, έπαθε πολιτισμικό σοκ και προσπαθούσε να με μεταπείσει.

---

οκ οποτε ααααν μπορω να πω κατι σχετικα με το περιστατικο στην κηδεια της γιαγιας σου, ο ανθρωπος αυτος εχει καποια συναισθηματα και δεν ξερει πώς να τα εκφρασει ή τα εκφραζει με λαθος τροπο και αποστασιοποιημενα. Δηλαδη σκεφτηκε να σου δωσει τα χρηματα, αρα σκεφτηκε τις αναγκες σου, σκεφτηκε να μη σου τη φερει, σκεφτηκε κατι να σου προσφερει, αυτο που δε σκεφτηκε ειναι οτι εσυ εχεις αναγκη απο αλλα πραγματα που ηταν ανικανος να σου δωσει, οχι απο χρηματα σε εναν τραπεζικο λογαριασμο. Κι ομως αυτο που για σενα και για μενα ειναι αυτονοητο, για αυτον μπορει να ειναι παρανοικο. Δεν ξερω αν καταλαβαινεις τι εννοω...
Τελοσπαντων, εχεις πολυ θυμο και φαινεται πολυ και στον τροπο που αναφερεσαι ή συζητας για αυτον. Δεν εχεις λογο να απολογεισαι στην πεθερα σου, μπορεις να εξηγησεις ως ενα βαθμο, αλλα εφοσον ειναι αδυνατο να καταλαβει δεν πειραζει, κοβεις τη συζητηση.
Δεν ειναι αυτο ομως το προβλημα. Για να ανοιξεις τετοιο νημα, καπου σε τρωνε οι αμφιβολιες μηπως δεν εχεις παρει την πιο σωστη αποφαση, μηπως αυτοι που σε πρηζουν οτι εχεις αδικο, μπας και εχουν καποιο ποιντ εστω 1/100. Η ανακοχη δε γινεται για να ωφεληθει ο φταιχτης, αλλα για να ηρεμησει και να προχωρησει ο αδικημενος τη ζωη του ανεπηρεαστος πια.
Σου εγραψα πριν οτι ολος αυτος ο θυμος που εχεις θα επηρεαζει γενικα τις σχεσεις σου και ειπες οτι οχι επειδη εχεις σχεση και θελεις γαμο και παιδια. Δεν εννοουσα κατι τοσο απλο οπως οι στοχοι και οι επιθυμιες σου, εννοουσα οτι επηρεαζεσαι ασυνειδητα γενικα στις συναναστροφες σου, αν γινοταν συνειδητα θα ηταν piece of cake να το καταλαβεις και να το ελεγχεις. Πχ ο,τι κι αν ακους για αλλους αντρες βγαζεις συμπερασμα για το αν ειναι καλοι πατεραδες, ακομα και απο το αν ξενοπηδανε. Εισαι πολυ επηρεασμενη ακομα.

Quote:

---

Σίγουρα με έχει επηρεάσει στο πως βλέπω σκέφτομαι για όλους τους άλλους πατεράδες: πιστεύω ότι είναι όλοι τους τραγικοί. Βλέποντας φίλους, συντρόφους, συγγενείς, κτλ. δεν μπορώ να βρω ούτε έναν πατέρα που θεωρώ σωστό σε όλα του. Είτε απότομοι θα είναι, είστε στην κοσμάρα τους, είτε θα ξενομαμάνε, είτε πολλά άλλα.

---

Σε ολα του δεν ειναι σωστος κανενας ανθρωπος ουτε αντρας ουτε γυναικα. Καποιοι γονεις γενικα ειναι τραγικοι και παρα πολλες μαναδες ειναι δυστυχως τραγικες.
Τελοσπαντων, δε σου λεω να τα βρεις με τον πατερα σου και να το παιζεις χαρωπη κορη και να του στειλεις και προσκλητηριο σα να μην τρεχει τιποτα. Αλλα αν ανοιξες το νημα για συμβουλη, θα σου ελεγα να το δουλεψεις το θεμα σου, γιατι δεν ηταν ενα παραδειγμα, ηταν η βαθια πληγη στη ζωη σου.

εγω λεω να επεκταθεις στο θεμα του πατερα σου.

Εισαι γυναικα ρε κουκλα οι γυναικεσ ετσι ειναι αυτο λεμε δεν κανει ετσι αυτο πρεπει να αλλαξει

Quote:

---

Originally Posted by mila

Να ξεκινήσω καταρχάς λέγοντας ότι δεν έχω πάει ποτέ σε ψυχολόγο, αν και έχω κι εγώ τα θεματάκια μου. Κάνω πολλές συζητήσεις όμως με την οικογένεια μου, τους φίλους μου ή ακόμη και τους γνωστούς μου.

Πολλοί μου έχουν πει ότι πρέπει να μάθω να συγχωρώ. Προσωπικά όντως δεν συγχωρώ εύκολα, ιδίως αν με πληγώσει κάποιος ή μου κάνει κάτι κακό. Αν αφορά ένα σοβαρό θέμα, απλά δεν πρόκειται να ξαναμιλήσω σε αυτόν τον άνθρωπο. Αν, από την άλλη, δεν είναι τόσο σοβαρό θα διατηρήσω τη σχέση που έχω, αλλά θα την πετάω την μπηχτή μου όποτε θα το θυμάμαι.

Τη φράση "δεν ξέρεις να συγχωρείς" την ακούω πιο συχνά όταν οι γύρω μου μαθαίνουν ότι δεν μιλάω με τον πατέρα μου εδώ και 15 χρόνια. Και κάπου εδώ απαντάω "ξέρω να συγχωρώ, αλλά δεν θέλω".

Γιατί δηλαδή θα πρέπει να ανέχομαι κάποιον που με πληγώνει, είναι τοξικός άνθρωπος, κτλ.; Ή γενικά, γιατί να μπορεί κάποιος να κάνει μια μα..κία και να θεωρεί ότι εσύ μετά θα συμπεριφέρεσαι σαν να μην τρέχει τίποτα; Και πως να συγχωρέσεις κάποιον που δεν ζητάει καν συγνώμη...;

Επίσης, συχνά ακούω ότι είμαι νέα ακόμη και δεν καταλαβαίνω, αλλά όταν μεγαλώσω θα μετανιώσω που δεν πρόλαβα να πω "τις τελευταίες μου κουβέντες" με κάποιον που δεν ξαναμίλησα κι άλλα τέτοια μελά. Κι εδώ έρχεται η απορία, γιατί να μετανιώνω εγώ και να μην μετανιώνουν οι άλλοι που με τις πράξεις τους μπορεί να με απομάκρυναν;

---

καλημερα, καλη χρονια και καλωσορισες.

για μενα, ΔΕΝ πρεπει να ανεχεται κανεις καποιον που τον πληγωνει, προσπαθει να του κανει κακο η του κανει πουστιες.
η συγχωρεση ειναι λιγο παρεξηγημενη εννοια , μπλεγμενη και με θρησκευτικες δοξασιες...
θεωρω οτι στην διαστροφη της, μας γεμιζει ενοχες που δεν δεχομαστε κωλοσυμπεριφορες και ακομα χειροτερα, προετοιμαζει "θυματα" που ντρεπονται να μην "συγχωρησουν' εναν κακοποιητικο η κακοπροαιρετο, η λαμογιο η απλα σκατανθρωπο, γιατι δεν ειναι καλο/χριστιανικο. βρε, ουρτ...

με συγχωρειτε αλλα δεν θα παρω συγχωρεση για τα λαμογια της ζωης μου. παρτε εσεις.

ειναι ΑΛΛΟ πραγμα η συγχωρεση, που για μενα συνδεεται με την μετανοια και την μεταμελεια ΚΑΙ ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΛΛΟ ΠΡΑΓΜΑ να βρεις τους μηχανισμους να απεχεις απο το να σε επηρεασει η συμπεριφορα καποιου προβληματικου η κακοπροαιρετου και να προχωρας παρακατω χωρις να επηρεαζεσαι.
διαφορετικα πραγματα.
μερικοι συζητατε για συγχωρεση εννοωντας ακριβως αυτο. το να μην κανεις κακο στον ιδιο σου τον εαυτο μετα το κακο που απροκλητα και αδικα σου εκανε η προσπαθησε να σου κανει καποιος.
μπορεις μια χαρουλα να προχωρας παρακατω, χωρις να συγχωρεις κανεναν κακοηθη και να τον αφηνεις πισω σου να βουλιαζει στην μιζερια που με την συμπεριφορα του προκαλει.
η συγχωρεση συνδεεται με την ΕΜΠΡΑΚΤΗ μεταμελεια.

αυτο που με προβληματιζει σητν εξιστορηση σου ομως, ειναι αυτο το "πολλοι μου λενε". αν στο λενε "πολλοι", αν οι πολλοι ειναι αξιολογοι και τους εμπιστευεσαι κι οχι τυχαιοι, αξιζει να προβληματιστεις μηπως εισαι αμετακινητη για απλα θεματα , τυπου να σου πιασουν την θεση στο απρκιγκ, και λιγο πιο σοβαρα αλλα οχι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ σημαντικα.
εχω μια αμφιβολια περι αυτου κι απο τον τροπο που περιεγραψες τους αχρηστους γονεις.
μιλας για αχρηστους γονεις, περιγραφοντας ομως γονεις που δεν ειναι τελειοι.
ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΟΣ.
αν περιμενεις τελειες συμπεριφορες για να να αποδεχεσαι και να κανεις σχεσεις, δεν θα βρεις.
δεν ειναι κακος πατερας ο πατερας μου ξενομαμαει, ειναι κακος συζυγος. μην τα μπλεκεις ολα μαζι.

@WhyAlwaysMe? Κάπως έτσι νιώθω κι εγω...

@giorgos35 Εντάξει, στην περίπτωση της αδερφής μου δεν ήταν ότι της έλειψε τίποτα (ιδίως αγάπη), απλά ως μικρότερη ήθελε να δείχνει "μαγκάκι" στις φίλες της φορώντας κάποια δικά μου ρούχα. Αλλά ναι, το κλέψιμο το συγχωρώ κι εγώ πιο εύκολα από άλλα θέματα. Με κουράζει όμως αν κάποιος είναι κλεπτομανής... Έτυχε για μια περίοδο να κάνω παρέα με κάποια παιδιά από τη σχολή και ντρεπόμουν απίστευτα να βγαίνω μαζί τους γιατί άνετα έκλεβαν το μισό σούπερ μάρκετ ή το μπουφάν κάποιου που είχε την ατυχία να κάτσει δίπλα μας σε ένα μπαράκι. Τελικά μετά από κάποιους μήνες αποτραβήχτηκα από την παρέα τους...

@savatage Συμφωνώ στα περισσότερα που είπες, και για το ότι έχω μέσα μου θυμο, και για υποσυνείδητο. Εκεί που διαφωνώ είναι στο ότι ο πατέρας μου έχει συναισθήματα και δεν ξέρει πως να τα εκφράσει. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να δείξεις ότι ενδιαφέρεσαι για τα παιδιά σου, πχ. να τα θυμάσαι στα γενέθλια και τις γιορτές, να παίρνεις έστω ένα τηλ το χρόνο.

@αλέξανδρος_77 Λέω να μην επεκταθώ άλλο. :Ρ Ήδη επεκτάθηκα περισσότερο απ'όσο ήθελα. Άσε που πριν λίγο γύρισα από τη γιόγκα και δεν θέλω να συγγχυστώ βραδιάτικά. Μια άλλη μέρα που θα είμαι φορτωμένη και θα θέλω να βγάλω τα εσώψυχά μου, θα ανοίξω κάποιο thread.

@elis Και τι με αυτό που είμαι γυναίκα; Τι εννοείς; :/

@Remedy Ευχαριστώ για το καλωσόρισμα! :) Καλώς σας βρήκα! Συμφωνώ απόλυτα στο πως αντιμετωπίζεις τη συγχώρεση. Και για το θρησκευτικό κομμάτι που λες και για το ο άλλος να δείχνει έμπρακτα ότι θέλει να αλλάξει. Άνθρωποι που δεν νιώθουν ότι έχουν κάνει κάτι κακό ούτε αξίζουν συγχώρεση ούτε να είναι κομμάτι της ζωής μας. Οι "πολλοί" άνθρωποι που μου μιλούν είναι συνήθως άνθρωποι που δεν με ξέρουν από παιδί, που έχουν διαφορετική αντίληψη για τη ζωή, κτλ. Δεν θέλω να κρίνω αν είναι αξιόλογοι ή όχι, ας πούμε απλά ότι έχουν διαφορετικές εμπειρίες και βιώματα.
Για το πως κρίνω τους γονείς των άλλων έχει να κάνει με τον τρόπο που σκέφτομαι: αν κάποιος ξενομαμάει καλύτερα να χωρίσει και να διατηρήσει μια όμορφη σχέση με τα παιδιά του, παρά να λείπει από το σπίτι γιατί έχει γκόμενα, να κάνει μια μητέρα να κλαίει και να μαλώνουν, ή να δίνει λάθος πρότυπα στα παιδιά του. Καλός γονιός σημαίνει αυτός που φέρνει ευτυχία στο σπίτι, κι ας είναι και χωρισμένος γονιός.

Οι γυναικεσ συνηθωσ τα κανουν κουμαντο ολα με το μυαλο διαφωνω με την καρδια ειναι το σωστο πιστευω

Quote:

---

Originally Posted by mila

@Remedy Ευχαριστώ για το καλωσόρισμα! :) Καλώς σας βρήκα! Συμφωνώ απόλυτα στο πως αντιμετωπίζεις τη συγχώρεση. Και για το θρησκευτικό κομμάτι που λες και για το ο άλλος να δείχνει έμπρακτα ότι θέλει να αλλάξει. Άνθρωποι που δεν νιώθουν ότι έχουν κάνει κάτι κακό ούτε αξίζουν συγχώρεση ούτε να είναι κομμάτι της ζωής μας. Οι "πολλοί" άνθρωποι που μου μιλούν είναι συνήθως άνθρωποι που δεν με ξέρουν από παιδί, που έχουν διαφορετική αντίληψη για τη ζωή, κτλ. Δεν θέλω να κρίνω αν είναι αξιόλογοι ή όχι, ας πούμε απλά ότι έχουν διαφορετικές εμπειρίες και βιώματα.
Για το πως κρίνω τους γονείς των άλλων έχει να κάνει με τον τρόπο που σκέφτομαι: αν κάποιος ξενομαμάει καλύτερα να χωρίσει και να διατηρήσει μια όμορφη σχέση με τα παιδιά του, παρά να λείπει από το σπίτι γιατί έχει γκόμενα, να κάνει μια μητέρα να κλαίει και να μαλώνουν, ή να δίνει λάθος πρότυπα στα παιδιά του. Καλός γονιός σημαίνει αυτός που φέρνει ευτυχία στο σπίτι, κι ας είναι και χωρισμένος γονιός.

---

θεωρω οτι θελεις να μεταφερεις την "ανηθικοτητα" της απιστιας αναμεσα στο ζευγαρι, στα παιδια τους.
θα επιμεινω.
η 'ανηθικοτητα" αυτη αν και οπου υπαρχει, δεν μεταφερεται στα παιδια, αν φροντισουν οι γονεις να μην την μεταφερουν.
μπορει καποιος απιστος/η να αγαπαει μια χαρα τα παιδια του και να φερνει ευτυχια μεσα στο σπιτι.
το τι κανει στο κρεβατι του, αφορα μονο την συντροφο του ΑΝ φροντισει πραγματικα να μην εχει κανεναν αντικτυπο στην ζωη των παιδιων του.
και οχι, δεν λειπει απο τα παιδια του οποιος ξενομαμαει.
μπορει καλλιστα να λειπει οσες ωρες θα ελειπε ετσι κι αλλιως για τις δουλειες, τις υποχρεωσεις και τα ενδιαφεροντα του και να ξεκλεβει χρονο απο ολα τα παραπανω και οχι απο την ανατροφη των παιδιων του.
επισης, για να δωσει τα λαθος προτυπα, πρεπει να γνωστοποιησει στα παιδια του οτι απιστει.
ξερεις ποσοι εχουμε μεγαλωσει πιστευοντας ακραδαντα οτι οι γονεις μας οχι μονο ηταν πιστοι εμταξυ τους, αλλα και πολυ αγαπημενοι? θα επρεπε να μας πει ο μπαμπας, την αληθεια πιστευεις?
νομιζεις οτι το ποσοστο των 80 η δεν ξερω ποσο % απιστων δεν αφρουσε και καποιες απο τις δικες οικογενειες χωρις καν να το ξερουμε?

επισης, εχω διαβασει ερευνες που διαφωνουν στο να χωριζει το ζευγαρι με ευκολια καιστο οτι ειναι το ιδιο για τα παιδια το να χωρισουν οι γονεις τους, αν αγαπιουνται απο τους γονεις τους.
τα παιδια ειναι καλυτερα οταν δεν χωριζουν οι γονεις τους λενε οι ερευνες, αρκει τα θεματα πουε χει μεταξυ του το ζευγαρι να μην προκαλουν εντασεις που μεταφερονται στα παιδια.
εν κατακλειδει, τα ζευγαρια χωριζουν γιατι θελουν να ζησουν καλυτερη προσωπικη ζωη κι οχι για να κανουν καλο στα παιδια τους . ( μιλω παντα για οταν ειναι εφικτο να μην μεταφερονται εντασεις και ερωτικα προβληματα στα παιδια, αλλα και να εξακολουθει να υπαρχει αγαπη και σεβασμος στο ζευγαρι. ποτε γινονται ολα αυτα τα μαγικα? μερικες φορες, γινονται).

Νομίζω η συγχώρεση έρχεται από την κατανόηση. Οταν κατανοήσεις για ποιο λόγο και με ποιο σκεπτικό έδρασε κάποιος. τότε μπορείς να το αποκωδικοποιήσεις πιο σωστά και να το ξεχάσεις. Το αν θα διατηρήσεις επαφές πάλι έχει περισσότερο σχέση με την εμπιστοσύνη. Αν δεν καταφέρεις να ξαναεμπιστευείς τον αλλον, η σχέση τερματίζεται ουσιαστικά.
Επομένως, για μένα είναι διαφορετικό να συγχωρούμε (δλδ να μην κρατάμε μανιάτικο κάτι και να μην φερόμαστε άσχημα όταν τύχει να βρεθούμε με το ατομο που μας πλήγωσε) και διαφορετικό να διατηρούμε επαφή και να τον έχουμε κοντά μας.

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

θεωρω οτι θελεις να μεταφερεις την "ανηθικοτητα" της απιστιας αναμεσα στο ζευγαρι, στα παιδια τους.
θα επιμεινω.
η 'ανηθικοτητα" αυτη αν και οπου υπαρχει, δεν μεταφερεται στα παιδια, αν φροντισουν οι γονεις να μην την μεταφερουν.
μπορει καποιος απιστος/η να αγαπαει μια χαρα τα παιδια του και να φερνει ευτυχια μεσα στο σπιτι.
το τι κανει στο κρεβατι του, αφορα μονο την συντροφο του ΑΝ φροντισει πραγματικα να μην εχει κανεναν αντικτυπο στην ζωη των παιδιων του.
και οχι, δεν λειπει απο τα παιδια του οποιος ξενομαμαει.
μπορει καλλιστα να λειπει οσες ωρες θα ελειπε ετσι κι αλλιως για τις δουλειες, τις υποχρεωσεις και τα ενδιαφεροντα του και να ξεκλεβει χρονο απο ολα τα παραπανω και οχι απο την ανατροφη των παιδιων του.
επισης, για να δωσει τα λαθος προτυπα, πρεπει να γνωστοποιησει στα παιδια του οτι απιστει.
ξερεις ποσοι εχουμε μεγαλωσει πιστευοντας ακραδαντα οτι οι γονεις μας οχι μονο ηταν πιστοι εμταξυ τους, αλλα και πολυ αγαπημενοι? θα επρεπε να μας πει ο μπαμπας, την αληθεια πιστευεις?
νομιζεις οτι το ποσοστο των 80 η δεν ξερω ποσο % απιστων δεν αφρουσε και καποιες απο τις δικες οικογενειες χωρις καν να το ξερουμε?

επισης, εχω διαβασει ερευνες που διαφωνουν στο να χωριζει το ζευγαρι με ευκολια καιστο οτι ειναι το ιδιο για τα παιδια το να χωρισουν οι γονεις τους, αν αγαπιουνται απο τους γονεις τους.
τα παιδια ειναι καλυτερα οταν δεν χωριζουν οι γονεις τους λενε οι ερευνες, αρκει τα θεματα πουε χει μεταξυ του το ζευγαρι να μην προκαλουν εντασεις που μεταφερονται στα παιδια.
εν κατακλειδει, τα ζευγαρια χωριζουν γιατι θελουν να ζησουν καλυτερη προσωπικη ζωη κι οχι για να κανουν καλο στα παιδια τους . ( μιλω παντα για οταν ειναι εφικτο να μην μεταφερονται εντασεις και ερωτικα προβληματα στα παιδια, αλλα και να εξακολουθει να υπαρχει αγαπη και σεβασμος στο ζευγαρι. ποτε γινονται ολα αυτα τα μαγικα? μερικες φορες, γινονται).

---

Καμία σχέση με ανηθικότητα. Οι περιπτώσεις που έχω στο μυαλό μου αφορούν καταστάσεις:
-όπου ο πατέρας το πρωί είναι δουλειά και το απόγευμα με την γκόμενα (με αποτέλεσμα να μην αφιερώνει καθόλου χρόνο στα παιδιά)
-όπου ο πατέρας ξοδεύει λεφτά στην παράλληλη σχέση του ή στα μπουρδέλα (και αδιαφορεί ότι αυτά τα χρήματα θα μπορούσαν να ξοδευτούν για τις σπουδές των παιδιών του)
-όπου ο πατέρας καυγαδίζει με τη μητέρα όταν αυτή αντιλαμβάνεται ότι πάλι θα πάει να κοιμηθεί αλλού (με αποτέλεσμα οι φωνές να έχουν τρομερό αντίκτυπο στο παιδιά)
-όπου ο πατέρας προτιμάει να πάει διακοπές με την γκόμενα (παρά με τη γυναίκα του και τα παιδιά του)
-όπου ο πατέρας αποφασίζει να μετακομίσει στην γκόμενα όταν η γυναίκα του βγάζει καρκίνο (και μένουν τα παιδιά μόνα τους να φροντίσουν μια άρρωστη μητέρα)
-και τελευταίο και χειρότερο παράδειγμα που θυμάμαι είναι ο πατέρας της φίλης μου να μου την πέφτει (ενώ είμαι μόλις 17 χρονών!!!) και η φίλη μου να θέλει να ανοίξει η γη και να την καταπιεί....

Όλα τα παραπάνω που έχω γράψει έχουν γίνει στον στενό φιλικό μου κύκλο, σε διαφορετικούς ανθρώπους. Και πιστεύω ακράδαντα ότι σε όλες αυτές τις περιπτώσεις τα παιδιά θα είχαν πολύ καλύτερη ψυχική υγεία αν μεγάλωναν με τους γονείς να είναι χωρισμένοι.

Quote:

---

Originally Posted by mila

Καμία σχέση με ανηθικότητα. Οι περιπτώσεις που έχω στο μυαλό μου αφορούν καταστάσεις:
-όπου ο πατέρας το πρωί είναι δουλειά και το απόγευμα με την γκόμενα (με αποτέλεσμα να μην αφιερώνει καθόλου χρόνο στα παιδιά)
-όπου ο πατέρας ξοδεύει λεφτά στην παράλληλη σχέση του ή στα μπουρδέλα (και αδιαφορεί ότι αυτά τα χρήματα θα μπορούσαν να ξοδευτούν για τις σπουδές των παιδιών του)
-όπου ο πατέρας καυγαδίζει με τη μητέρα όταν αυτή αντιλαμβάνεται ότι πάλι θα πάει να κοιμηθεί αλλού (με αποτέλεσμα οι φωνές να έχουν τρομερό αντίκτυπο στο παιδιά)
-όπου ο πατέρας προτιμάει να πάει διακοπές με την γκόμενα (παρά με τη γυναίκα του και τα παιδιά του)
-όπου ο πατέρας αποφασίζει να μετακομίσει στην γκόμενα όταν η γυναίκα του βγάζει καρκίνο (και μένουν τα παιδιά μόνα τους να φροντίσουν μια άρρωστη μητέρα)
-και τελευταίο και χειρότερο παράδειγμα που θυμάμαι είναι ο πατέρας της φίλης μου να μου την πέφτει (ενώ είμαι μόλις 17 χρονών!!!) και η φίλη μου να θέλει να ανοίξει η γη και να την καταπιεί....

Όλα τα παραπάνω που έχω γράψει έχουν γίνει στον στενό φιλικό μου κύκλο, σε διαφορετικούς ανθρώπους. Και πιστεύω ακράδαντα ότι σε όλες αυτές τις περιπτώσεις τα παιδιά θα είχαν πολύ καλύτερη ψυχική υγεία αν μεγάλωναν με τους γονείς να είναι χωρισμένοι.

---

Σωστη. Και η μανα φταιει ακομα περισσοτερο που δε στελνει αυτον τον πατερα στη μανα του, για να προστατεψει τα παιδια της απο τις συνεχεις εντασεις και ολο αυτο το προτυπο οικογενειακης μιζεριας και παρακμης. Καλυτερα χωρισμενοι και καλα, παρα μαζι σε απαισιες συνθηκες και παιρνοντας στο λαιμο και τα παιδια.

@Magdalinx Σε ευχαριστώ για την απάντηση σου! Δημοσιεύσαμε ταυτόχρονα και την είδα τώρα.

@savatage Συμφωνώ ότι είναι καλύτερο το χωρισμένοι και αγαπημένοι, παρά το παντρεμένοι και δυστυχισμένοι. Και φυσικά φταίνε και οι μανάδες, που τα υπομένουν με το σκεπτικό "να είμαστε μαζί προκειμένου να είναι καλά τα παιδιά" και στην τελική δεν καταλαβαίνουν τι ψυχολογικό αντίκτυπο έχει όλο αυτό στα παιδιά τους.

Quote:

---

Originally Posted by mila

Καμία σχέση με ανηθικότητα. Οι περιπτώσεις που έχω στο μυαλό μου αφορούν καταστάσεις:
-όπου ο πατέρας το πρωί είναι δουλειά και το απόγευμα με την γκόμενα (με αποτέλεσμα να μην αφιερώνει καθόλου χρόνο στα παιδιά)
-όπου ο πατέρας ξοδεύει λεφτά στην παράλληλη σχέση του ή στα μπουρδέλα (και αδιαφορεί ότι αυτά τα χρήματα θα μπορούσαν να ξοδευτούν για τις σπουδές των παιδιών του)
-όπου ο πατέρας καυγαδίζει με τη μητέρα όταν αυτή αντιλαμβάνεται ότι πάλι θα πάει να κοιμηθεί αλλού (με αποτέλεσμα οι φωνές να έχουν τρομερό αντίκτυπο στο παιδιά)
-όπου ο πατέρας προτιμάει να πάει διακοπές με την γκόμενα (παρά με τη γυναίκα του και τα παιδιά του)
-όπου ο πατέρας αποφασίζει να μετακομίσει στην γκόμενα όταν η γυναίκα του βγάζει καρκίνο (και μένουν τα παιδιά μόνα τους να φροντίσουν μια άρρωστη μητέρα)
-και τελευταίο και χειρότερο παράδειγμα που θυμάμαι είναι ο πατέρας της φίλης μου να μου την πέφτει (ενώ είμαι μόλις 17 χρονών!!!) και η φίλη μου να θέλει να ανοίξει η γη και να την καταπιεί....

Όλα τα παραπάνω που έχω γράψει έχουν γίνει στον στενό φιλικό μου κύκλο, σε διαφορετικούς ανθρώπους. Και πιστεύω ακράδαντα ότι σε όλες αυτές τις περιπτώσεις τα παιδιά θα είχαν πολύ καλύτερη ψυχική υγεία αν μεγάλωναν με τους γονείς να είναι χωρισμένοι.

---

Ωραίοι πατεράδες,τι να πω...

Όλες αυτές οι οικογένειες τι κοινό είχαν καταλαβεσ θα σου πω εγώ ή μάνα δε δούλευε

Γουάι μάλλον κέρδισες κατά εκεί πάει το πράγμα

Quote:

---

Originally Posted by elis

Όλες αυτές οι οικογένειες τι κοινό είχαν καταλαβεσ θα σου πω εγώ ή μάνα δε δούλευε

---

Σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις ναι, εκτός από την τελευταία... Στην περίπτωση του πέφτουλα πατέρα της φίλης, η μητέρα δουλεύει κι απλά κάνει κι αυτή τη ζωή της με διάφορους γκόμενους. Γενικά περνάνε καλά και οι δύο, είναι στα @@ τους για το τι συνέπειες έχει αυτό στα παιδιά τους, απλά τα στηρίζουν οικονομικά και θεωρούν ότι εκεί τελειώνουν οι υποχρεώσεις τους ως γονείς.

Δυστυχώς εκεί τελειώνουν όντως οι υποχρεώσεις θα καταλάβεις μεγαλονωντασ

Quote:

---

Originally Posted by elis

Δυστυχώς εκεί τελειώνουν όντως οι υποχρεώσεις θα καταλάβεις μεγαλονωντασ

---

Έλα ρε elis! Δεν είμαι παιδί κι ούτε έπεσα στη γη από τον πλανήτη Άρη! Δεν τελειώνουν εκεί οι υποχρεώσεις των γονιών... Καθήκον ενός γονιού είναι πρωτίστως να δημιουργήσει ένα περιβάλλον που να μην επηρεάζει την ψυχική υγεία του παιδιού του. Χίλες φορές καλύτερα να μην έχει ο γονιός να σε στηρίξει οικονομικά/υλικά αλλά να σου δίνει όλα τα ψυχικά/άυλα εφόδια για να είσαι ευτυχισμένος.

τωρα βασικα οτι εγινε εγινε απλα οταν δεν εχει κανεις ολα τα ψυχικα εφοδια μπορει να μη γνωριζει αν κατι το θελει η οχι και να συναντα διληματα γενικοτερα :-/

Quote:

---

Originally Posted by mila

...


Τι πιστεύετε όμως; Χρειάζεται να συγχωρούμε ή καλύτερα να κρατάμε μακριά μας ανθρώπους που μας κάνουν κακό;

---

Αγαπητή mila, όπως σου έγραψαν ήδη κάποια άτομα, είναι διαφορετικό το να κρατάς μακριά σου ανθρώπους που θεωρείς πως σου έχουν κάνει κακό, και διαφορετικό το να λες πως δε θέλεις να συγχωρείς.

Από κει και πέρα η δική μου απάντηση στην ερώτησή σου είναι καταφατική. Ασφαλώς και κρατάμε μακριά μας τους ανθρώπους που νιώθουμε πως μας κάνουν κακό.

Διάβασα αυτά που έγραψες για τον πατέρα σου και νομίζω πως μπορώ αρκετά να καταλάβω πως νιώθεις.

Ωστόσο το γεγονός πως δεν έχεις ούτε τυπική σχέση, ούτε ένα τηλέφωνο μια φορά το χρόνο στη γιορτή του έστω, ενδέχεται να σου δημιουργήσει πρόβλημα. Πρόβλημα μέσα σου που στην αρχή μπορεί να έρθει με τη μορφή προβληματισμού ακόμα και μικρού και μετά περνώντας τα χρόνια να νιώθεις πως έχεις κάνει ένα λάθος. Και το αίσθημα αυτό είναι πολύ άσχημο γιατί δε φτάνει που πέρασες όλες αυτές τις άσχημες εμπειρίες από τον πατέρα σου, αρχίζουν να βασανίζουν και οι σκέψεις μήπως δεν ήταν σωστή η στάση σου.

Αν ήταν κάποιος που μπορούσες να βγάλεις από μέσα σου και να μη τον σκέφτεσαι, αν δε θυμοσουν το πόσο καιρό έχετε να μιλήσετε, αν δεν άνοιγες αυτό το θέμα, θα σου έλεγα να συνεχίσεις την ίδια στάση που έχεις κρατήσει μέχρι τώρα. Αλλά επειδή μάλλον δεν είναι έτσι τα πράγματα τότε ίσως είναι καλύτερο να αρχίσεις μια επικοινωνία, τυπική εννοείται μια το τόσο. Ένα τηλέφωνο ενός λεπτού στη γιορτή του ή με αφορμή κάτι άλλο, αμέσως θα σου διώξει τη σκέψη πως έχω να μιλήσω με τον πατέρα μου τόσα χρόνια.

Ευχαριστώ για την απάντηση tsagy.

Για την απουσία της έστω τυπικής σχέσης που αναφέρεσαι δεν μου έχει δημιουργήσει ούτε πρόβλημα, ούτε προβληματισμό, ούτε τύψεις ή ενοχές, διότι πολύ απλά δεν προέρχεται από εμένα. Ο πατέρας μου είναι αυτός που από πολύ μικρή ηλικία άρχισε να ξεχνάει τα γενέθλια μας. Επομένως το θεωρώ λίγο παράλογο να τα θυμάμαι εγώ τώρα... Προβληματισμό μου δημιουργούν όταν με προτρέπουν να διατηρώ μια σχέση που δεν υπάρχει. Χωρίς παρεξήγηση, αλλά νομίζω ότι καταλαβαίνεις περισσότερο την πεθερά μου που λέει να τον καλέσουμε στον γάμο, παρά εμένα.

Όσο για την μνήμη, φυσικά και θυμάμαι πότε μίλησα τελευταία φορά με πολύ κόσμο, όχι γιατί τους έχω όλους μέσα μου, αλλά επειδή έχω καλή μνήμη. Θυμάμαι πολλά άλλα πράγματα (πχ. χρονολογίες από όλα τα ιστορικά γεγονότα που έμαθα στο σχολείο και στη σχολή), αλλά αυτό δεν λέει τίποτα περισσότερο από το γεγονός ότι έχω καλή μνήμη.

Μπορεί να ακούγομαι λίγο επιθετική, αλλά no offence please...