Originally Posted by
hooky13
αγαπητοι φιλοι, καταρχάς είμαι νεο μέλος και ζητώ την κατανόηση σας που θα επεκταθώ στο πρόβλημα μου.
ειμαι αντρας 37 ετων, και εχω πραγματικά τα πάντα στη ζωη μου. εναν ανθρωπο διπλα μου που με αγαπαει και μου στεκεται, φιλους που με αγαπανε και τους αγαπάω, και μια δουλειά που μου επιτρέπει να ζω πολύ άνετα και να μην εχω άγχος επιβιωσης για πολλα χρόνια αν σταμάταγα σήμερα. έχω ομως και κάτι το οποίο θέλω να αποβάλλω απο την ζωη μου. το άγχος, το οποιο βιώνω με έξαρση τον τελευταιο καιρο.
Ιστορικα, το 1999 στα 19 μου, έζησα μια πραγματικη κρίση πανικου (μουδιασα ολοκληρως ξεκινωντας απο το στομάχι, επεκτάθηκε σε ολο το σωμα, κοκκάλωσα, με πηγαν στο ωνασειο, δεν βρηκαν τιποτα και αποφανθηκαν οτι έπρεπε να δω ψυχιατρο). πηρα μερικές μέρες lexotanyl, και τέλος. Επι 2 χρονια είχα πολύ μικρές έτσι κρίσεις τις οποίες αντιμετώπιζα χωρίς φαρμακευτικη αγωγή, ενώ κάποιες φοβίες τις αντιμετώπιζα με την φυγη (δεν πηγαινα στα υποχρεωτικά μαθηματα του πανεπιστημιου πχ γιατι φοβομουν μην παθω κριση μπροστα τους).
έκτοτε μπορεί να είχα περιστατικά παρόμοια (μικρής έντασης, κλιμακα αγχους 5/10) 2 φορές τον χρόνο και λίγο πιο έντονα (8/10), 1 φορά τα 3 χρονια. 10/10 θεωρώ την ολοκλήρωση της κρισης πανικού αυτης που φοβασαι μην πεθάνεις, που δεν αναπνεεις σωστά, δεν ξέρεις που είσαι, τρελένεσαι, κυριευεσαι απο άγχος,...οποιος το έχει ζησει , οτι χειροτερο μπορει να ζησει κάποιος.
Πριν 2 χρόνια , κατόπιν ενος έντονου διαπληκτισμού με έναν πολύ καλό μου φιλο που στοιχισε και την σχέση μας (έφταιγα εγώ), για 2 μηνες είχα μια μικρή έξαρση περιστατικών, σαν μικές κρίσεις. συμπτωματολογια στο μενου ήταν φουσκώματα στην κοιλια, σαν κράμπες, κατι σαν μυρμηγκακια στην δεξια ομωπλάτη, λίγο άγχος (αυτο που αντιλαμβανομαστε αλλα δεν ξερουμε γιατι το έχουμε), ενω οταν τις παθαινα μπροστά σε άλλους απλά εφευγα. Ξεκίνησα ψυχοθεραπεία πριν 15 μηνες, για να καταληξω προσφάτως ότι περισσότερο φοβάμαι μην ρεζιλευτώ παθαίνοντας μια κριση μπροστά σε τρίτους, παρά να βιώσω την τρομακτική κριση πανικού αυτη καθεαυτη. Αυτο το αποδέχτηκα ενώ επιβεβαιώθηκε αφου ποτέ δεν έπαθα κριση όντας μονος (σπιτι μου πχ).καμια φορά στον δρόμο αλλα και εκει οι σκέψεις ειναι "τι θα πουν οι άλλοι;, θα ρεζιλευτώ", 'πως θα ζητησω βοηθεια;" κτλ.
Εντωμεταξύ πριν 3 μηνες πέρασα μια θυρεοειδιτιδα με υπερθυρειδισμο (0,02 η TSH!), που δυστυχώς ενισχυσε τις κρίσεις καθώς έπαθα μια παρόμοια με του 1999, 10/10 στη κλιμακα αγχους φοβου οτι τρελαθηκα κτλ), και 3-4 κλιμακας 8/10.
Παράλληλα με τα χαπια για την θυρεοειδιτιδα (κορτιζονη, inderaλ για να καλμαρουμε την καρδια) έπαιρνα 2 xanax την ημερα (250mg). Δεν ακολουθησα την αγωγη γιατι εχω ενοχοποιησει μεσα μου αυτα τα φαρμακα. "εκλεβα" παιρνοντας μισα τα χαπια, και καμια φορά αντικαθιστουσα με βαλεριανα. όταν τελειωσε η αγωγη (τα xanax 20 Μέρες, τα άλλα 2 μηνες), οι φοβίες παρέμειναν. το άγχος παρέμεινε.
Πλέον μπορώ να πω οτι κάθε μέρα έχω συμπτώματα άλλωτε περισσότερο σημαντικα (φουσκώματα με πονο στο αριστερο στηθος, πιασιμο αυχένα κτλ) και άλλωτε πιο απλά (λιγο κοιλιακές ενοχλήσεις). Πολλές φορές φοβάμαι να παω για καφέ, που πριν την θυρεοειδιτιδα πηγαινα συχνά. δεν πηγα αποψε για φαγητο με το κοριτσι μου με τον φοβο να μην με πιασει κριση οπως πριν 2 εβδομάδες στο golden hall την ωρα που τρώγαμε στα εστιατορια πάνω.
Σημερα το πρωί επισκεφτηκα τον γιατρό μου (γενικο παθολογο) γιατι ανησυχουσα για τον πονο στο στηθος αριστερα (ο οποιος δεν ήταν μονιμος). εκει μου ειπε "επειδη σε ξέρω καιρό πλέον και οι ορμονες σου εδω και 2 μηνες ειναι εντάξει, πρέπει επιτέλους να πάρεις αποφαση να ξεκινησεις μια αγωγή 6 μηνες -12 μηνες με ενα φαρμακο να φερει σωστες ισορροπιες σε χημικές αντιδράσεις στον εγκεφαλό σου'. κατοπιν πιεσης μου ειπε οτι σκέφτεται το esposa. του ειπα θα το σκεφτω και θα το συζητησω με ψυχιατρο. Ο ψυχοθεραπευτής μου ειναι αντιθετος με τα φαρμακα και προτεινει υπνοθεραπεια και γνωστικη αντιμετωπιση του προβληματος. τον ψυχιατρο θα τον δω την Πέμπτη. Η κοπέλα μου μου λέει "τα αντικαταθλιπτικά έσωσαν την μητέρα μου και καλύτερα να ακούσεις τον γιατρό σου για να ηρεμησουμε".
Φοβάμαι να ξεκινήσω αγωγή μην εξαρτηθώ. με το που βγηκα απο το ιατρειο σημερα το πρωι, έκλαψα μονος μου , μαλλον αντιλαμβανομενος οτι πρεπει να την παρω. τι να κάνω...; φοβαμαι μην εξαρτηθω και ζησω την υπολοιπη ζωη μου υπο την επηρεια τετοιων φαρμάκων.
ευχαριστώ αν καποιος μπηκε στον κοπο να διαβάσει την εμπειρία μου, και αν ξερει ας με βοηθησει να αντιληφθω καλύτερα αν πρεπει η οχι να παρω αγωγή.
