ισως τελικα να αποδεχθω οτι χρειαζομαι αγωγη

[hooky13]

αγαπητοι φιλοι, καταρχάς είμαι νεο μέλος και ζητώ την κατανόηση σας που θα επεκταθώ στο πρόβλημα μου.
ειμαι αντρας 37 ετων, και εχω πραγματικά τα πάντα στη ζωη μου. εναν ανθρωπο διπλα μου που με αγαπαει και μου στεκεται, φιλους που με αγαπανε και τους αγαπάω, και μια δουλειά που μου επιτρέπει να ζω πολύ άνετα και να μην εχω άγχος επιβιωσης για πολλα χρόνια αν σταμάταγα σήμερα. έχω ομως και κάτι το οποίο θέλω να αποβάλλω απο την ζωη μου. το άγχος, το οποιο βιώνω με έξαρση τον τελευταιο καιρο.

Ιστορικα, το 1999 στα 19 μου, έζησα μια πραγματικη κρίση πανικου (μουδιασα ολοκληρως ξεκινωντας απο το στομάχι, επεκτάθηκε σε ολο το σωμα, κοκκάλωσα, με πηγαν στο ωνασειο, δεν βρηκαν τιποτα και αποφανθηκαν οτι έπρεπε να δω ψυχιατρο). πηρα μερικές μέρες lexotanyl, και τέλος. Επι 2 χρονια είχα πολύ μικρές έτσι κρίσεις τις οποίες αντιμετώπιζα χωρίς φαρμακευτικη αγωγή, ενώ κάποιες φοβίες τις αντιμετώπιζα με την φυγη (δεν πηγαινα στα υποχρεωτικά μαθηματα του πανεπιστημιου πχ γιατι φοβομουν μην παθω κριση μπροστα τους).

έκτοτε μπορεί να είχα περιστατικά παρόμοια (μικρής έντασης, κλιμακα αγχους 5/10) 2 φορές τον χρόνο και λίγο πιο έντονα (8/10), 1 φορά τα 3 χρονια. 10/10 θεωρώ την ολοκλήρωση της κρισης πανικού αυτης που φοβασαι μην πεθάνεις, που δεν αναπνεεις σωστά, δεν ξέρεις που είσαι, τρελένεσαι, κυριευεσαι απο άγχος,...οποιος το έχει ζησει , οτι χειροτερο μπορει να ζησει κάποιος.

Πριν 2 χρόνια , κατόπιν ενος έντονου διαπληκτισμού με έναν πολύ καλό μου φιλο που στοιχισε και την σχέση μας (έφταιγα εγώ), για 2 μηνες είχα μια μικρή έξαρση περιστατικών, σαν μικές κρίσεις. συμπτωματολογια στο μενου ήταν φουσκώματα στην κοιλια, σαν κράμπες, κατι σαν μυρμηγκακια στην δεξια ομωπλάτη, λίγο άγχος (αυτο που αντιλαμβανομαστε αλλα δεν ξερουμε γιατι το έχουμε), ενω οταν τις παθαινα μπροστά σε άλλους απλά εφευγα. Ξεκίνησα ψυχοθεραπεία πριν 15 μηνες, για να καταληξω προσφάτως ότι περισσότερο φοβάμαι μην ρεζιλευτώ παθαίνοντας μια κριση μπροστά σε τρίτους, παρά να βιώσω την τρομακτική κριση πανικού αυτη καθεαυτη. Αυτο το αποδέχτηκα ενώ επιβεβαιώθηκε αφου ποτέ δεν έπαθα κριση όντας μονος (σπιτι μου πχ).καμια φορά στον δρόμο αλλα και εκει οι σκέψεις ειναι "τι θα πουν οι άλλοι;, θα ρεζιλευτώ", 'πως θα ζητησω βοηθεια;" κτλ.

Εντωμεταξύ πριν 3 μηνες πέρασα μια θυρεοειδιτιδα με υπερθυρειδισμο (0,02 η TSH!), που δυστυχώς ενισχυσε τις κρίσεις καθώς έπαθα μια παρόμοια με του 1999, 10/10 στη κλιμακα αγχους φοβου οτι τρελαθηκα κτλ), και 3-4 κλιμακας 8/10.
Παράλληλα με τα χαπια για την θυρεοειδιτιδα (κορτιζονη, inderaλ για να καλμαρουμε την καρδια) έπαιρνα 2 xanax την ημερα (250mg). Δεν ακολουθησα την αγωγη γιατι εχω ενοχοποιησει μεσα μου αυτα τα φαρμακα. "εκλεβα" παιρνοντας μισα τα χαπια, και καμια φορά αντικαθιστουσα με βαλεριανα. όταν τελειωσε η αγωγη (τα xanax 20 Μέρες, τα άλλα 2 μηνες), οι φοβίες παρέμειναν. το άγχος παρέμεινε.

Πλέον μπορώ να πω οτι κάθε μέρα έχω συμπτώματα άλλωτε περισσότερο σημαντικα (φουσκώματα με πονο στο αριστερο στηθος, πιασιμο αυχένα κτλ) και άλλωτε πιο απλά (λιγο κοιλιακές ενοχλήσεις). Πολλές φορές φοβάμαι να παω για καφέ, που πριν την θυρεοειδιτιδα πηγαινα συχνά. δεν πηγα αποψε για φαγητο με το κοριτσι μου με τον φοβο να μην με πιασει κριση οπως πριν 2 εβδομάδες στο golden hall την ωρα που τρώγαμε στα εστιατορια πάνω.

Σημερα το πρωί επισκεφτηκα τον γιατρό μου (γενικο παθολογο) γιατι ανησυχουσα για τον πονο στο στηθος αριστερα (ο οποιος δεν ήταν μονιμος). εκει μου ειπε "επειδη σε ξέρω καιρό πλέον και οι ορμονες σου εδω και 2 μηνες ειναι εντάξει, πρέπει επιτέλους να πάρεις αποφαση να ξεκινησεις μια αγωγή 6 μηνες -12 μηνες με ενα φαρμακο να φερει σωστες ισορροπιες σε χημικές αντιδράσεις στον εγκεφαλό σου'. κατοπιν πιεσης μου ειπε οτι σκέφτεται το esposa. του ειπα θα το σκεφτω και θα το συζητησω με ψυχιατρο. Ο ψυχοθεραπευτής μου ειναι αντιθετος με τα φαρμακα και προτεινει υπνοθεραπεια και γνωστικη αντιμετωπιση του προβληματος. τον ψυχιατρο θα τον δω την Πέμπτη. Η κοπέλα μου μου λέει "τα αντικαταθλιπτικά έσωσαν την μητέρα μου και καλύτερα να ακούσεις τον γιατρό σου για να ηρεμησουμε".

Φοβάμαι να ξεκινήσω αγωγή μην εξαρτηθώ. με το που βγηκα απο το ιατρειο σημερα το πρωι, έκλαψα μονος μου , μαλλον αντιλαμβανομενος οτι πρεπει να την παρω. τι να κάνω...; φοβαμαι μην εξαρτηθω και ζησω την υπολοιπη ζωη μου υπο την επηρεια τετοιων φαρμάκων.

ευχαριστώ αν καποιος μπηκε στον κοπο να διαβάσει την εμπειρία μου, και αν ξερει ας με βοηθησει να αντιληφθω καλύτερα αν πρεπει η οχι να παρω αγωγή.

[ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ]

Καλημέρα φίλε μου! Η δική μου γνώμη είναι να δοκιμάσεις να πάρεις την αγωγή. Από την προσωπική μου εμπειρία έχω δύο περιπτώσεις του φιλικού μου περιβάλλοντος που βρέθηκαν σε καταστάσεις στρες και άγχους (διαζύγιο η μιά περίπτωση, απόλυση από εργασία η άλλη).
Αυτοί οι δύο πήγαν αμέσως σε ψυχίατρο μόλις κατάλαβαν οτι ψυχολογικά πιέζονταν και τους έδωσε αντικαταθλιπτικά και μετά από ένα διάστημα ( 8 μηνών η μία περίπτωση, ενός χρόνου η άλλη) έγιναν καλά και τα σταμάτησαν.
Εγώ θεωρώ οτι πρόλαβαν τη ζημιά και να σου πω γιατί: Ο άντρας μου μετά από μία περίοδο μεγάλης πίεσης και φόρτου εργασίας άρχισε να έχει συμπτώματα βαριάς κατάθλιψης μαζί με συμπτώματα αμνησίας καθώς και προβλήματα αντίληψης. Πήγαμε σε νευρολόγο και σε ψυχίατρο και μας συνέστησαν αγωγή με αντικαταθλιπτικά κυρίως. Όμως επειδή φοβόμασταν όπως εσύ, δεν τα πήρε τα φάρμακα και απλώς ο άντρας μου ζήτησε μια μεγάλη άδεια άνευ αποδοχών από την δουλειά του για να ξεκουραστεί. Το αποτέλεσμα; Μηδέν εις το πηλίκον! Αναγκάστηκε στο τέλος να πάρει την αγωγή αφού χειροτέρεψε τόσο πολύ που χρειάστηκε να νοσηλευτεί σε ψυχιατρείο για 3 μήνες! Με τα φάρμακα πήγε καλά, αν και χρειάστηκε να κάνουμε αλλαγές μέχρι να πετύχουμε αυτά που του ταιριάζουν. Τώρα, σε βάθος δεκαετίας πλέον, τα έχουμε μειώσει στο μισό.
Απλά, εγώ από την δική μου εμπειρία, νομίζω πως αν είχε ξεκινήσει τα φάρμακα όταν παρουσιάστηκε το πρόβλημα ίσως να το είχαμε προλάβει και να είχε γίνει καλά όπως οι άλλοι δύο φίλοι μας. Σκέφτομαι δηλαδή οτι το καθυστερήσαμε και εγκαταστάθηκε για τα καλά η ασθένεια και έγινε η βλάβη μη αναστρέψιμη, όπως σε κάθε άλλη σωματική πάθηση που αν την παραμελήσεις και την αφήσεις χωρίς θεραπεία χειροτερεύει (αυτό όμως δεν μας το επιβεβαιώνει ο γιατρός). Το σκέφτομαι και στεναχωριέμαι γιατί περάσαμε πολύ δύσκολες καταστάσεις με την ασθένεια αυτή.
Και ναι, έχεις δίκιο να έχεις τις επιφυλάξεις σου αλλά σκέψου κι αυτό που σου γράφω και ζύγισε την κατάσταση και αποφάσισε αναλόγως. Πάντως, γενικά αυτά τα φάρμακα δεν είναι εξαρτησιογόνα σαν τα ναρκωτικά όπως νομίζουν πολλοί ( εντάξει, υπάρχουν και κάποια που είναι αλλά νομίζω αυτά τα δίνουν οι γιατροί περιστασιακά και για μικρά χρονικά διαστήματα).
Εγώ έχω και μια φίλη που όταν δει οτι περνάει καταστάσεις έντονου στρες παίρνει αμέσως φάρμακα για ένα χρονικό διάστημα μερικών μηνών και μετά τα σταματάει όταν νιώσει καλά.
Σε καταλαβαίνω απόλυτα πώς αισθάνεσαι και εύχομαι να αποφασίσεις σωστά αλλά εμείς στην περίπτωση την δική μας νομίζω οτι πήραμε την λάθος απόφαση και ταλαιπωρηθήκαμε άδικα για πολλά χρόνια μέχρι και σήμερα.

[Macgyver]

Εχω 15ετη εμπειρια απο αντικαταθλιπτικα ............ θα συμφωνησω με τον ψυχοθεραπευτη σου , ειμαι κατα των αντικαταθλιπτικων πλεον , αν και ταχω παρει ολα λογω κτθλψης , θα αρχισεις μια κατασταση με δαυτα , μπορει να μην σε πιανει το esposa , να χρειαστει να πας σε αλλο , και μετα σε αλλο , κ.ο.κ. ........................ βεβαια εγω τα λεω αυτα γιατι ουδεποτε ειδα καλο απο αντικαταθλιπτικο , μονο παρενεργειες , μακαρι να μην ταχα ξεκινησει ποτε ........ να εξαρτηθεις απο αυτα , δυσκολο, οχι αδυνατο ........συν το οτι πρεπει να περιμενεις 4 βδομαδες για να ' πιασει ' το αντικαταθλιπτικο ........
φυσικο ειναι ομως ο ψυχοθεραπευτης να μην θελει φαρμακα , και ο ψυχιατρος να θελει ...............
κανω μια απλη παραθεση αποψεων , καθαρα απο την εμπειρια μου .................δυσκολη η αποφαση , σεβομαι και την γνωμη της προλαλησασας Κασσανδρας ............

[hooky13]

σας ευχαριστω για τις απαντησεις σας. ειναι σημαντικο να πω πως προσωπικά ΔΕΝ νιώθω οτι πρεπει να παρω. νιώθω οτι οπως το 1999 θα υποχωρησει απο μονο του. γιαυτο και ζηταω και τις γνωμες σας και τις σεβομαι, και προσπαθω να δω σφαιρικα το θεμα μην παω αρνητικα προκατελειμενος στον ψυχιατρο. πριν την θυρεοιδιτιδα ημουν καλα σε γενικες γραμμες. ειχα καλο επιπεδο ζωης. μετα απο αυτη, νιωθω ανυμπορος να κανω απλα πραγματα της καθημερινοτητας, οπως να παω για καφε. οταν παω με κυριευει αγχος. μια στις 2 το ελεγχω και φευγει μετα απο 10 λεπτα. τις αλλες ομως...;

[savatage]

Καλησπερα hooky13. Απο οσα μας λες φαινεται οτι χρειαζεσαι τη βοηθεια ειδικων. Εντατικα ομως, οχι μια συνταγη και εξω απο την πορτα. Ο παθολογος δεν εχει καμμια δουλεια να σου προτεινει το εσποζα. Καλυτερα να προσπαθησεις μεσα απο ψυχοθεραπεια-ψυχαναλυση να μαθεις τι ειναι αυτο που σε εχει οδηγησει σε τοσο εντονα ψυχοσωματικα λογω αγχους και σταδιακα να μαθεις να το διαχειριζεσαι ωστε να μη φτανει σε κρισεις πανικου. Δεν ειναι κακο αν για ενα διαστημα παρεις και καποια αγωγη που θα σε βοηθα ταυτοχρονα, δεν ειναι ομως μονιμη λυση γιαυτο και δεν πρεπει να επαναυθεις στα φαρμακα, ουτε βεβαια να εθιστεις απο καποιο ηρεμιστικο.
Θυρεοειδιτιδα εχουμε παρα μα παρα πολλοι ανθρωποι, εσυ εχεις θεματα αγχους απο ο,τι φαινεται, αφου η θυρεοειδιτιδα σου ειναι πλεον ρυθμισμενη με τη θυροξινη.

[hooky13]

η αληθεια ειναι οτι ο υπερθυρεοδισμος έφτιαξε, αλλά οχι με θυροξινη. θυρεοιδιτιδα ειναι η φλεγμονη του θυροειδη, δεν μπορώ να παρω καποιο χαπι. Φτιάχνει μονος του σταδιακα. απλά ο υπερθυρεοειδισμος ηταν τοσο "σοκαριστικος" που εφερε στην επιφανεια τα αγχη μου (αφου αυτο κανει οταν υπερλειτουργει ο θυροειδης).

Τώρα αν με ρωτάς όταν ειμαι ήρεμος, νιώθω οτι δεν χρειάζομαι αγωγή μιας και έχω πολλά αλλά μικρά περιστατικά που απλά κυριεύουν την σκέψη μου. Η ψυχοθεραπεια ουσιαστικά έχει φτάσει σε ένα τέλμα. ξέρω οτι δεν φοβαμαι την κριση πανικού (μεγάλο βημα το οτι το αντιλιφθηκα συνειδητα) αλλά μην την πάθω μπροστά σε κάποιον και "ρεζιλευτώ". ειναι μια κατηγορία αγχωτικής διαταραχής απότι διαβάζω. ομως επειδη πριν την θυρεοειδιτιδα δεν ειχα κάποιο σοβαρο προβλημα, θεωρώ κρίμα να πάρω αγωγή για έναν ολοκληρο χρόνο.

Ο ψυχοθεραπευτής μου επιμένει. δεν χρήζω αγωγης. θα πάρω 2 συμβουλές απο ειδικούς μιας και το θέμα ειναι λεπτό, και νιώθω οτι εδω μέσα υπάρχουν άνθρωποι που έχουν την σοφία και την γνώση να μου δώσουν κάποια συμβουλή.

[savatage]

Μπορεις να μου εξηγησεις τι εννοεις? Εχεις υπερθυρεοειδισμο αλλα δεν παιρνεις κανενα χαπι για να ρυθμισεις τη λειτουργια του θυρεοειδους? Εχω υποκλινικη θυρεοειδιτιδα. Ολη μου η οικογενεια εχει υποθυρεοειδισμο και παιρνουν ολοι χαπι για τη ρυθμιση, ο πατερας μου εχει ηδη κανει και χειρουργειο.

Απο κει και περα, ο ψυχοθεραπευτης σου τι προτεινει? Σου εχει δωσει μια εικονα για το τι φταιει που εισαι γενικα τοσο αγχωδης? Ποσο καιρο κανεις συνεδριες?

[hooky13]

H θυρεοειδιτιδα dequervain ειναι αυτοάνοση, φλεγμένεται ο θυροειδής και κάνει 3 φάσεις. Αρχικά Υπερθυ. μετά υπό και μετά ευθυγράμισση. σε μερικές περιπτώσεις απο υπερ πάει αμεσα σε ευθυγραμμισμό (στην περιπτωση μου αυτο έγινε). όμως επειδη δεν ειναι μονιμο προβλημα δεν μπορει ο ασθενης να παρει χαπι, διοτι ειναι θέμα του να επανέλθει μονος του ο θυροειδής ο οποίος έχει καταστραφεί. εξού και δεν μπορούσα να παρω χαπι. πηρα 2 μηνες κορτιζονη να αντιμετωπιστή η φλεγμονή και να επανλεθουν οι τιμες μονες τους σιγα σιγα οπως και έγινε. η οικογενεια σου εχει μονιμο υπο εξου και το χαπι. εμένα ηταν μια παροδική κατάσταση.

ο ψυχοθεραπευτής μου αποκλείει φάρμακα, μου λέει μέχρι να μάθω να διαχειρίζομαι την ιδέα του να πάθω πανικό, όταν έχω σύμπτωμα, αφού ειναι μια στο τοσο ας πάρω λίγο ξαναξ. μετά απο λιγο καιρο θα μπορώ να διαχειριζομαι μονος μου την κατάσταση αφού πραγματικα αντιλαμβάνομαι οτι δεν φοβάμαι την κριση πανικου αλλά μην γίνει μπροστά σε τρίτους. Μου προτείνει προληψη (γυμναστική, γιόγκα, υπνοθεραπεία ενδεχομένως και τεχνικές αποφόρτισης άγχους με σακουλα, αναπνοές κτλ) και να με εντάξει σε γκρουπ με 5-6 άτομα για να πάω να "τσαλακώσω" την εικονα μου μπροστά τους (προφανώς γιατί θέλω να μην τσαλακώνομαι κοινωνικά). τον εμπιστευομαι, απλά ίσως για αυτον το να παρω φάρμακα θα σήμαινε αποτυχία άρα και γιαυτο ίσως μου τα "αποκλείει" ως λυση.

προφανώς ο παθολόγος αυτες τις λεπτομέρειες όταν μου προτεινε το εσποζα δεν τις ηξερε (αφου σε 10 λεπτά δεν μπορείς να τα αναφέρεις όλα) και γιαυτο με παραξενεύει και με προβληματίζει αν οντως χριζω ανάγκη αγωγής ή όχι....αν με ρωτάς προσωπικά τι πιστεύω είναι οτι με τον καιρό θα το ξεπεράσω χωρίς φάρμακα. απλά φοβάμαι μην αυτο που πιστεύω είναι λάθος και με καθοδηγώ στο λάθος μονοπάτι.

αν επιτρέπεται, επειδή βλέπω έχεις πολύ έντονη δραστηριοτητα (1999 ποστ) και σε συγχαίρω για αυτο, με βοηθάει η γνώμη κάποιου αγνώστου, εχεις σχεση με το αντικειμενο?

[Xfactor]

αγαπητοι φιλοι, καταρχάς είμαι νεο μέλος και ζητώ την κατανόηση σας που θα επεκταθώ στο πρόβλημα μου.
ειμαι αντρας 37 ετων, και εχω πραγματικά τα πάντα στη ζωη μου. εναν ανθρωπο διπλα μου που με αγαπαει και μου στεκεται, φιλους που με αγαπανε και τους αγαπάω, και μια δουλειά που μου επιτρέπει να ζω πολύ άνετα και να μην εχω άγχος επιβιωσης για πολλα χρόνια αν σταμάταγα σήμερα. έχω ομως και κάτι το οποίο θέλω να αποβάλλω απο την ζωη μου. το άγχος, το οποιο βιώνω με έξαρση τον τελευταιο καιρο.

Ιστορικα, το 1999 στα 19 μου, έζησα μια πραγματικη κρίση πανικου (μουδιασα ολοκληρως ξεκινωντας απο το στομάχι, επεκτάθηκε σε ολο το σωμα, κοκκάλωσα, με πηγαν στο ωνασειο, δεν βρηκαν τιποτα και αποφανθηκαν οτι έπρεπε να δω ψυχιατρο). πηρα μερικές μέρες lexotanyl, και τέλος. Επι 2 χρονια είχα πολύ μικρές έτσι κρίσεις τις οποίες αντιμετώπιζα χωρίς φαρμακευτικη αγωγή, ενώ κάποιες φοβίες τις αντιμετώπιζα με την φυγη (δεν πηγαινα στα υποχρεωτικά μαθηματα του πανεπιστημιου πχ γιατι φοβομουν μην παθω κριση μπροστα τους).

έκτοτε μπορεί να είχα περιστατικά παρόμοια (μικρής έντασης, κλιμακα αγχους 5/10) 2 φορές τον χρόνο και λίγο πιο έντονα (8/10), 1 φορά τα 3 χρονια. 10/10 θεωρώ την ολοκλήρωση της κρισης πανικού αυτης που φοβασαι μην πεθάνεις, που δεν αναπνεεις σωστά, δεν ξέρεις που είσαι, τρελένεσαι, κυριευεσαι απο άγχος,...οποιος το έχει ζησει , οτι χειροτερο μπορει να ζησει κάποιος.

Πριν 2 χρόνια , κατόπιν ενος έντονου διαπληκτισμού με έναν πολύ καλό μου φιλο που στοιχισε και την σχέση μας (έφταιγα εγώ), για 2 μηνες είχα μια μικρή έξαρση περιστατικών, σαν μικές κρίσεις. συμπτωματολογια στο μενου ήταν φουσκώματα στην κοιλια, σαν κράμπες, κατι σαν μυρμηγκακια στην δεξια ομωπλάτη, λίγο άγχος (αυτο που αντιλαμβανομαστε αλλα δεν ξερουμε γιατι το έχουμε), ενω οταν τις παθαινα μπροστά σε άλλους απλά εφευγα. Ξεκίνησα ψυχοθεραπεία πριν 15 μηνες, για να καταληξω προσφάτως ότι περισσότερο φοβάμαι μην ρεζιλευτώ παθαίνοντας μια κριση μπροστά σε τρίτους, παρά να βιώσω την τρομακτική κριση πανικού αυτη καθεαυτη. Αυτο το αποδέχτηκα ενώ επιβεβαιώθηκε αφου ποτέ δεν έπαθα κριση όντας μονος (σπιτι μου πχ).καμια φορά στον δρόμο αλλα και εκει οι σκέψεις ειναι "τι θα πουν οι άλλοι;, θα ρεζιλευτώ", 'πως θα ζητησω βοηθεια;" κτλ.

Εντωμεταξύ πριν 3 μηνες πέρασα μια θυρεοειδιτιδα με υπερθυρειδισμο (0,02 η TSH!), που δυστυχώς ενισχυσε τις κρίσεις καθώς έπαθα μια παρόμοια με του 1999, 10/10 στη κλιμακα αγχους φοβου οτι τρελαθηκα κτλ), και 3-4 κλιμακας 8/10.
Παράλληλα με τα χαπια για την θυρεοειδιτιδα (κορτιζονη, inderaλ για να καλμαρουμε την καρδια) έπαιρνα 2 xanax την ημερα (250mg). Δεν ακολουθησα την αγωγη γιατι εχω ενοχοποιησει μεσα μου αυτα τα φαρμακα. "εκλεβα" παιρνοντας μισα τα χαπια, και καμια φορά αντικαθιστουσα με βαλεριανα. όταν τελειωσε η αγωγη (τα xanax 20 Μέρες, τα άλλα 2 μηνες), οι φοβίες παρέμειναν. το άγχος παρέμεινε.

Πλέον μπορώ να πω οτι κάθε μέρα έχω συμπτώματα άλλωτε περισσότερο σημαντικα (φουσκώματα με πονο στο αριστερο στηθος, πιασιμο αυχένα κτλ) και άλλωτε πιο απλά (λιγο κοιλιακές ενοχλήσεις). Πολλές φορές φοβάμαι να παω για καφέ, που πριν την θυρεοειδιτιδα πηγαινα συχνά. δεν πηγα αποψε για φαγητο με το κοριτσι μου με τον φοβο να μην με πιασει κριση οπως πριν 2 εβδομάδες στο golden hall την ωρα που τρώγαμε στα εστιατορια πάνω.

Σημερα το πρωί επισκεφτηκα τον γιατρό μου (γενικο παθολογο) γιατι ανησυχουσα για τον πονο στο στηθος αριστερα (ο οποιος δεν ήταν μονιμος). εκει μου ειπε "επειδη σε ξέρω καιρό πλέον και οι ορμονες σου εδω και 2 μηνες ειναι εντάξει, πρέπει επιτέλους να πάρεις αποφαση να ξεκινησεις μια αγωγή 6 μηνες -12 μηνες με ενα φαρμακο να φερει σωστες ισορροπιες σε χημικές αντιδράσεις στον εγκεφαλό σου'. κατοπιν πιεσης μου ειπε οτι σκέφτεται το esposa. του ειπα θα το σκεφτω και θα το συζητησω με ψυχιατρο. Ο ψυχοθεραπευτής μου ειναι αντιθετος με τα φαρμακα και προτεινει υπνοθεραπεια και γνωστικη αντιμετωπιση του προβληματος. τον ψυχιατρο θα τον δω την Πέμπτη. Η κοπέλα μου μου λέει "τα αντικαταθλιπτικά έσωσαν την μητέρα μου και καλύτερα να ακούσεις τον γιατρό σου για να ηρεμησουμε".

Φοβάμαι να ξεκινήσω αγωγή μην εξαρτηθώ. με το που βγηκα απο το ιατρειο σημερα το πρωι, έκλαψα μονος μου , μαλλον αντιλαμβανομενος οτι πρεπει να την παρω. τι να κάνω...; φοβαμαι μην εξαρτηθω και ζησω την υπολοιπη ζωη μου υπο την επηρεια τετοιων φαρμάκων.

ευχαριστώ αν καποιος μπηκε στον κοπο να διαβάσει την εμπειρία μου, και αν ξερει ας με βοηθησει να αντιληφθω καλύτερα αν πρεπει η οχι να παρω αγωγή.

δεν χρειαζεται να φοβάσαι να παρεις την αγωγη δεν είναι τιποτα...
παρε και θα δεις που θα ρυθμιστη ο οργανισμος σου και ισως μετα από χχρονια την κοβεις..
εσυ από ότι διαβασα ειχες συσωρευμενο αγχος και πιεση και σου βγηκε ολο αυτό όταν τσακωθηκες με τον φιλο σου..μαζι με τον υπερθδ σου δημιουργησαν ολο αυτό το πρόβλημα..
χαλαρωσε βρες κατι που να σε χαλαρωνει παρε το χαπακι..συνεχισε τις ψυχοθεραπείες και θα πανε όλα καλα.

[savatage]

.ο ψυχοθεραπευτής μου αποκλείει φάρμακα, μου λέει μέχρι να μάθω να διαχειρίζομαι την ιδέα του να πάθω πανικό, όταν έχω σύμπτωμα, αφού ειναι μια στο τοσο ας πάρω λίγο ξαναξ. μετά απο λιγο καιρο θα μπορώ να διαχειριζομαι μονος μου την κατάσταση αφού πραγματικα αντιλαμβάνομαι οτι δεν φοβάμαι την κριση πανικου αλλά μην γίνει μπροστά σε τρίτους. Μου προτείνει προληψη (γυμναστική, γιόγκα, υπνοθεραπεία ενδεχομένως και τεχνικές αποφόρτισης άγχους με σακουλα, αναπνοές κτλ) και να με εντάξει σε γκρουπ με 5-6 άτομα για να πάω να "τσαλακώσω" την εικονα μου μπροστά τους (προφανώς γιατί θέλω να μην τσαλακώνομαι κοινωνικά). τον εμπιστευομαι, απλά ίσως για αυτον το να παρω φάρμακα θα σήμαινε αποτυχία άρα και γιαυτο ίσως μου τα "αποκλείει" ως λυση.

Εξαιρετικη ιδεα η ομαδικη στην περιπτωση σου. Πραγματικα εξαιρετικη. Καλα φυσικα εννοειται οτι η γυμναστικη και ακομα περισσοτερο η γιογκα βοηθαει πολυ τα αγχωδη ατομα, αλλα ειδικα η ομαδικη πιστευω οτι θα σου δωσει μια εντελως διαφορετικη πλευρα των πραγματων. Οπως για παραδειγμα οτι εισαι και εσυ ανθρωπος με αναγκες, ευαισθησιες, τρωτα σημεια, πληγες και άλλα πολλα.
Στην υπνοθεραπεια δεν πιστευω, αλλα ποτε δεν ξερεις ποιος μπορει να βοηθηθει απο τι...

αν με ρωτάς προσωπικά τι πιστεύω είναι οτι με τον καιρό θα το ξεπεράσω χωρίς φάρμακα. απλά φοβάμαι μην αυτο που πιστεύω είναι λάθος και με καθοδηγώ στο λάθος μονοπάτι.

Δεν αποκλειεται. Αλλωστε δεν εισαι σοβαρα. Εισαι λειτουργικος και μαχιμος παρα τα οποια ψυχοσωματικα. Αν δεις οτι το αγχος σου μεγεθυνεται και οι κρισεις πανικου συνεχιζονται παρα τις οποιες προσπαθειες(ψυχοθεραπεια, γιογκα και ο,τι αλλο) μπορεις να ξανασκεφτεις αν θα χρειαστει να βοηθηθεις και απο καποια αγωγη. Τωρα δε σε κυνηγαει κανεις, δε θα σου επιβαλλει κανενας γιατρος τιποτα και ποσο δε μαλλον ενας παθολογος που ειναι παντελως ασχετος με την ψυχολογια.
Απο την αλλη, ισως και να εχει ερθει η στιγμη να κανεις ολοκληρωτικη επαναξιολογηση της ζωης και των "θελω" σου. Για να κλωτσαει τοσο το σωμα σου, σημαινει οτι κατι σου φωναζει δυνατα.

αν επιτρέπεται, επειδή βλέπω έχεις πολύ έντονη δραστηριοτητα (1999 ποστ) και σε συγχαίρω για αυτο, με βοηθάει η γνώμη κάποιου αγνώστου, εχεις σχεση με το αντικειμενο?

Πολλα ειναι? Νομιζω λιγα θεωρουνται για 7 χρονια εγγραφης, τωρα που το λες λιγο ανησυχησα μηπως εχω αρχισει να καιγομαι εδω και δεν το συνηθιζω.. Δεν εχω επαγγελματικη σχεση με το αντικειμενο.

[Xfactor]

Εξαιρετικη ιδεα η ομαδικη στην περιπτωση σου. Πραγματικα εξαιρετικη. Καλα φυσικα εννοειται οτι η γυμναστικη και ακομα περισσοτερο η γιογκα βοηθαει πολυ τα αγχωδη ατομα, αλλα ειδικα η ομαδικη πιστευω οτι θα σου δωσει μια εντελως διαφορετικη πλευρα των πραγματων. Οπως για παραδειγμα οτι εισαι και εσυ ανθρωπος με αναγκες, ευαισθησιες, τρωτα σημεια, πληγες και άλλα πολλα.
Στην υπνοθεραπεια δεν πιστευω, αλλα ποτε δεν ξερεις ποιος μπορει να βοηθηθει απο τι...

Δεν αποκλειεται. Αλλωστε δεν εισαι σοβαρα. Εισαι λειτουργικος και μαχιμος παρα τα οποια ψυχοσωματικα. Αν δεις οτι το αγχος σου μεγεθυνεται και οι κρισεις πανικου συνεχιζονται παρα τις οποιες προσπαθειες(ψυχοθεραπεια, γιογκα και ο,τι αλλο) μπορεις να ξανασκεφτεις αν θα χρειαστει να βοηθηθεις και απο καποια αγωγη. Τωρα δε σε κυνηγαει κανεις, δε θα σου επιβαλλει κανενας γιατρος τιποτα και ποσο δε μαλλον ενας παθολογος που ειναι παντελως ασχετος με την ψυχολογια.
Απο την αλλη, ισως και να εχει ερθει η στιγμη να κανεις ολοκληρωτικη επαναξιολογηση της ζωης και των "θελω" σου. Για να κλωτσαει τοσο το σωμα σου, σημαινει οτι κατι σου φωναζει δυνατα.



Πολλα ειναι? Νομιζω λιγα θεωρουνται για 7 χρονια εγγραφης, τωρα που το λες λιγο ανησυχησα μηπως εχω αρχισει να καιγομαι εδω και δεν το συνηθιζω.. Δεν εχω επαγγελματικη σχεση με το αντικειμενο.

χαχαχ καρβουνακι

[savatage]

χαχαχ καρβουνακι

Ναι παιζει

[Xfactor]

Ναι παιζει

ελα πλακα κανω ...απλως γραφει πολλα μηνυματα σε λιγη ωρα όπως κανω και εγω συνεχισε μεχρι να σπασεις το φραγμα των 5000

[Macgyver]

ο ψυχοθεραπευτής μου αποκλείει φάρμακα, μου λέει μέχρι να μάθω να διαχειρίζομαι την ιδέα του να πάθω πανικό, όταν έχω σύμπτωμα, αφού ειναι μια στο τοσο ας πάρω λίγο ξαναξ. μετά απο λιγο καιρο θα μπορώ να διαχειριζομαι μονος μου την κατάσταση αφού πραγματικα αντιλαμβάνομαι οτι δεν φοβάμαι την κριση πανικου

προφανώς ο παθολόγος αυτες τις λεπτομέρειες όταν μου προτεινε το εσποζα δεν τις ηξερε (αφου σε 10 λεπτά δεν μπορείς να τα αναφέρεις όλα) και γιαυτο με παραξενεύει και με προβληματίζει αν οντως χριζω ανάγκη αγωγής ή όχι....?

Θα συμφωνησω με τον ψυχοθεραπευτη σου και παλι , μια μικρη ποσοτητα ζαναξ ( τα χρησιμοποιω σε μεγαλυτερες δοσεις , απο εθισμο , ειναι εθιστικο ηρεμιστικο ) ειναι μαλλον αρκετη να σε ηρεμησει .......................κι μενα μου κανει εντυπωση που σου προτεινε με το καλημερα το esposa , το οποιο ειναι το γεννοσημο του cipralex , ενος απο τα 12-15 αντικαταθλιπτικα του εμποριου .....γιατι το cipralex ( esposa ) και γιατι οχι το zoloft ? που ενδεικνυται γενικως για αγχωδεις καταστασεις ......και γιατι οχι το αλλο η το παραλλο, ολα την ιδια δουλεια κανουν , φτανει να βρεις ποιο σου ' παει ' σαν φαρμακο ( περιμενε και 2-3 βδομαδες να σε πιασει ) , εμενα ουτε το εσποζα με πιανει , ουτε το ζολοφτ , μονο το εφεξορ με πιανει καπως και το σεροξατ ειδικα κατι κανει στο αγχος .........αλλα το ζαναξ ειναι σιγουρο οτι θα σε πιασει σε μια ωριτσα ........ ισα ισα να ξεπερασεις την κριση πανικου ......δεν εχει θεραπευτικο σχημα , αλλα δρα ' πυροσβεστικα ' ..........

[ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ]

Hooky13, κάτι που παρέλειψα να αναφέρω είναι οτι στην περίπτωση του άντρα μου βοήθησε πολύ να μειώσουμε τα φάρμακα, μία θεραπεία που κάναμε σε νευρολόγο η οποία λέγεται διακρανιακός μαγνητικός ερεθισμός. Εκεί ήταν που είδαμε την σημαντική βελτίωση η οποία διατηρείται εδώ και 2,5 χρόνια. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...