ψυχωση vs φαντασια

απο οσα εχω νιωσει/διαβασει/ακουσει στην ψυχωση μπαινουμε σε εναν φανταστικο κοσμο τον οποιο ομς βιωνουμε σαν αληθινο.
και εχουμε μαλιστα τοση φαντασια που μπορει να ακουσουμε καποιον ψυχωσικο να μας περιγραφει την πιο φαντασικη (στην κυριολεξια) εμπειρια.
οπως στα παραμυθια, στις ταινιες κλπ.
μπορει η εμπειρια να περιλαμβανει θεους και δαιμονες, μανιες καταδιωξης, παραισθησεις, ψευδαισθησεις κλπ κλπ

πιστευετε πως ατομα με πιο εντονη τη φαντασια τους απο μικρη ηλικια μπορει να εχουν μια πιθανοτητα περισσοτερο να εμφανισουν ψυχωση?

θα μου πειτε πως ολο αυτο ειναι μια χημικη ανισορροπια στον εγκεφαλο.
και αναρωτιεμαι τι διαφορετικο βιωνουμε στην ψυχωση σε σχεση με την παιδικη μας ηλικια που ζουμε σε εναν παρομοιο φανταστικο κοσμο?

Όταν είσαι μικρός ο εγκέφαλος καλωδιωνεται με τις εμπειρίες κ κάπου υπερλειτουργει στην ψύχωση σπάει στα δύο κ μένει ένα κομμάτι έτσι κι ένα κομμάτι αλλιωσ δεν είναι θέμα φαντασίας

Quote:

---

Originally Posted by boo

απο οσα εχω νιωσει/διαβασει/ακουσει στην ψυχωση μπαινουμε σε εναν φανταστικο κοσμο τον οποιο ομς βιωνουμε σαν αληθινο.
και εχουμε μαλιστα τοση φαντασια που μπορει να ακουσουμε καποιον ψυχωσικο να μας περιγραφει την πιο φαντασικη (στην κυριολεξια) εμπειρια.
οπως στα παραμυθια, στις ταινιες κλπ.
μπορει η εμπειρια να περιλαμβανει θεους και δαιμονες, μανιες καταδιωξης, παραισθησεις, ψευδαισθησεις κλπ κλπ

πιστευετε πως ατομα με πιο εντονη τη φαντασια τους απο μικρη ηλικια μπορει να εχουν μια πιθανοτητα περισσοτερο να εμφανισουν ψυχωση?

θα μου πειτε πως ολο αυτο ειναι μια χημικη ανισορροπια στον εγκεφαλο.
και αναρωτιεμαι τι διαφορετικο βιωνουμε στην ψυχωση σε σχεση με την παιδικη μας ηλικια που ζουμε σε εναν παρομοιο φανταστικο κοσμο?

---

Δεν ξέρω αν έχει σχέση μπου αλλά υποτίθεται οτι τα παιδιά σε μικρή ηλικία τα ενθαρρύνουμε να αναπτύσσουν την φαντασία τους. Δεν θεωρείται κάτι κακό δηλαδή ή επικίνδυνο, μάλλον θετικό είναι. Πρόσφατα ας πούμε η ανηψιά μου, μου είπε να κοιμηθούμε δίπλα δίπλα για να δούμε το ίδιο όνειρο, όταν ξάπλωσα δίπλα της κι έκανα πως κοιμήθηκα άρχισε να μου περιγράφει το "όνειρο" και καλά και να μου λέει πως είμαστε πριγκίπισσες, μου περιέγραφε αναλυτικά τα φορέματα που φορούσαμε, πώς είχαμε τα μαλλιά μας .... το βρήκα καταπληκτικό!

Δεν γνωρίζω αν υπάρχουν έρευνες ή κάτι τέτοιο που να συνδέουν την παιδική φαντασία με την πιθανότητα εμφάνισης ψύχωσης. Μια διαφορά που μπορώ να σκεφτώ πάντως έτσι όπως το λες είναι οτι στην ψύχωση αυτή η φαντασία συνήθως έχει να κάνει με πολλή φόβο. Αν έχω καταλάβει καλά τις περισσότερες φορές υπάρχουν τέτοια αρνητικά συναισθήματα, δαίμονες, μάγια, κάποιος ή κάποιοι που θέλουν να με βλάψουν, μανίες καταδίωξης.... άρα το κοινό τους είναι ο φόβος και η αίσθηση κινδύνου.

Πολυ ωραια η ερωτηση σου boo, με εβαλες σε σκεψεις...
Γιατι κι εγω προσωπικα ειχα πολυ εντονη φαντασια σαν παιδι και ο μεγαλυτερος αδελφος μου εχει διαγνωστει με ψυχωση, οποτε απορω αν ξεκινησαμε περιπου το ιδιο "γενετικα" και αν απλα πηρε καπου λιγο διαφορετικους δρομους η εξελιξη του καθενα...
Προσωπικα σε μικροτερη ηλικια ζουσα παρα πολυ μεσα στη φαντασια μου, ειχα πλασμενο εναν κοσμο ονειροπολησης, με ανθρωπους, γεγονοτα, καταστασεις με αρκετη λεπτομερεια που απο ενα σημειο και μετα ξεφυγαν απο αυτο που λεμε "υγιης παιδικη φαντασια" και λειτουργουσαν κατευναστικα στο στρες και τη μοναξια/τους φοβους μου. "Αποδρουσα" δηλαδη απο την πραγματικοτητα μου για να παρηγορηθω, ηταν αμυντικος μηχανισμος.
Θυμαμαι περιστατικα πχ στα οποια με επιανε καποιος απο την οικογενεια να μιλαω μονη μου με τον αερα σαν να εχω καποιον μπροστα μου και ψιλοφρικαρανε...εγω ομως θυμαμαι παντα να συνειδητοποιω οτι δεν ειναι αληθινα ολα αυτα, παρολο που τα βιωνα πολυ εντονα και με απορροφουσαν ολοκληρωτικα σε σημειο να μιλαω μονη μου με τον αερα, λολ. Αργοτερα στην εφηβεια υπηρχε μια περιοδος στην οποια ηθελα να αποβαλω αυτη τη συνηθεια "ονειροπολησης" αλλα δεν μπορουσα να το σταματησω, γινοταν σχεδον αυτοματα χωρις τη θεληση μου, παρ'ολο που διατηρουσα ξεκαθαρα στο μυαλο μου τον διαχωρισμο μεταξυ πραγματικοτητας και φαντασιας...και ειχα φρικαρει κι εγω τοτε γιατι αφενος δεν μπορουσα να το σταματησω και αφετερου οσο τα καταφερνα για λιγο με επιαναν υπαρξιακος τρομος και τρομερη θλιψη (δεν λεω καταθλιψη γιατι δεν εχω διαγνωστει ποτε επισημα). Τελικα επαψα να αντιστεκομαι, μεγαλωνοντας ξεθωριασε η φαντασια μου και εχει μετριαστει αρκετα ολη αυτη η συνηθεια. Το πολυ πολυ να προσπαθησω να φανταστω μια υποθετικη εξελιξη των πραγματων σε κατι που αφορα την πραγματικοτητα μου. Ξερεις, τυπου μονολογοι στο ντους για το τι θα επρεπε να ειχες πει σε εναν καυγα η πως θα την πεις στον βλαμμενο συναδελφο στη δουλεια, λολ. Μπορει να συμβαινει και σε αλλες στιγμες λιγο αλλα δεν με απασχολει πια, δεν το παρατηρω και δεν μου δημιουργει προβλημα στη καθημερινοτητα μου. Γιατι αλλο να φανταστω οτι την λεω στο βλαμμενο αφεντικο και αλλο να φανταζομαι πιστευοντας το κι ολας οτι με κηνυγανε να με σκοτωσουν ξερω γω.

Τελοσπαντων για να απαντησω και πιο αμεσα στην ερωτηση σου, απο την προσωπικη μου εμπειρια θα ελεγα οτι ακομα και οταν ενα παιδι με ζωηρη φαντασια "το ζει" κατι εντονα, δεν σημαινει οτι το συγχεει με την πραγματικοτητα οπως γινεται στην ψυχωση...καταλαβαινει δηλαδη πως δεν ειναι αληθινα και ας τα "ζει". Ειναι λεπτη η γραμμη αλλα σιγουρα υπαρχει...
Τωρα στο πως και σε ποιο σημειο της αναπτυξης μας μπορει να γινεται αυτη η διαφοροποιηση ειναι καλο ερωτημα...
Απο την αλλη θα μπορουσαμε να επιχειρηματολογησουμε οτι ισα ισα τα παιδια που εχουν λιγοτερη φαντασια και δεν εχουν μαθει να την διαχειριζονται ειναι που αμα κανει την εμφανιση της αργοτερα στη ζωη τους για καποιο λογο (στρες, ουσιες κλπ) την συγχεουν με την πραγματικοτητα. Ειλικρινα δεν ξερω τι μπορει να ισχυει πραγματικα, εικασιες ειναι αυτα, αλλα θα το ψαξω, γιατι μου κινησες την περιεργεια.

Θα με ενδιεφερε να συμμετεχουν στο θεμα και αλλα μελη να μας πουν τη γνωμη τους και αν και πως εχουν βιωσει την φαντασια σαν παιδια...

Quote:

---

Originally Posted by boo

πιστευετε πως ατομα με πιο εντονη τη φαντασια τους απο μικρη ηλικια μπορει να εχουν μια πιθανοτητα περισσοτερο να εμφανισουν ψυχωση?

θα μου πειτε πως ολο αυτο ειναι μια χημικη ανισορροπια στον εγκεφαλο.
και αναρωτιεμαι τι διαφορετικο βιωνουμε στην ψυχωση σε σχεση με την παιδικη μας ηλικια που ζουμε σε εναν παρομοιο φανταστικο κοσμο?

---

Πολυ ωραια ερωτηση μπου!
Αλλα δε νομιζω να συνδεονται.
Τα παιδακια χρησιμοποιουν τη φαντασια τους για ομορφα, ευχαριστα και ενθουσιωδη συναισθηματα. Επινοουν φανταστικους φιλους, αντικειμενα, σεναρια παραμυθενια, επηρεαζονται πολυ απο βιβλια με παιδικους ηρωες, παραμυθια και καρτουν και τα βαζουν μεσα στην καθημερινοτητα τους για να την κανουν πιο ομορφη και μαγευτικη.
Η ανηψια μου ανα πασα στιγμη μας βαζει να υποδυομαστε οτι ζουμε καποιο σεναριο, οτι ειμαστε κουταβια ντετεκτιβ, ηρωες εναντια σε τερατακια, δρακοι κλπ ή ξαφνικα υποδυεται οτι ειναι ο σκυλος, περιγραφει διαφορα αντικειμενα που δε βλεπει και κανει οτι τα χρησιμοποιει κιολας, με βαζει και μενα στο ολο κλιμα και αλλο που δε θελω!
Ποτέ ομως δεν επινοει χαρακτηρες που της κανουν κριτικη, την πιεζουν, τη μειωνουν και την τρομαζουν. Ποτέ.

Δεν ξερω ομως αν εννοουσες αυτο ή αν εννοουσες φανταστικους χαρακτηρες τυπου "μπαμπουλας" ?

Μεγαλυτερης ηλικιας παιδια μπορει να χρησιμοποιουν τη φαντασια τους για να κανουν ονειρα για το μελλον και να νιωσουν ευχαριστα συναισθηματα. O kozch ειναι 40 και μας ελεγε σε αλλο νημα οτι ακομα το κανει και οτι τον ανακουφιζει.

παιδια εγω πρωτη φορα ακουσα φωνες οταν ειμουν 6-7 χρονων, κατα καιρους ακουγα φωνες, που και που αλλα οχι συχνα μεχρι που εκανα το ψυχωτικο επισοδειο

Quote:

---

Originally Posted by pavlosla

παιδια εγω πρωτη φορα ακουσα φωνες οταν ειμουν 6-7 χρονων, κατα καιρους ακουγα φωνες, που και που αλλα οχι συχνα μεχρι που εκανα το ψυχωτικο επισοδειο

---

Δυσαρεστες φωνες? Σε τρομοκρατουσαν?

μπα οχι ιδιαιτερα, δεν εδινα σημασια και γινοταν πολυ αραια, δηλαδη μια φορα το χρονο η το εξαμηνο...... οταν μεγαλωσα νομιζα οτι ειναι απο καταθλιψη, της θεωρουσα κατι το φυσιολογικο.

Quote:

---

Originally Posted by pavlosla

μπα οχι ιδιαιτερα, δεν εδινα σημασια και γινοταν πολυ αραια, δηλαδη μια φορα το χρονο η το εξαμηνο...... οταν μεγαλωσα νομιζα οτι ειναι απο καταθλιψη, της θεωρουσα κατι το φυσιολογικο.

---

Το ειχες πει σε κανεναν τοτε που ησουν 6-7? Ειχες πει ακουω μια φωνη που μου λεει αυτο κι αυτο?

οχι δεν ειχα πει σε κανεναν τιποτα το θεωρουσα κατι φυσικο

Σχετικα με τις φωνες που λετε...υπαρχουν ατομα που ακουνε φωνες αλλα δεν παρουσιαζουν ποτε ψυχωση. Γνωριζω ατομο που ακουγε φωνες αλλα δεν παρουσιασε ποτε κανενα αλλο συμπτωμα και νομιζω απλα σταματησαν με τον καιρο. Εκτος αν ακομα τις ακουει αραια και που και απλα δεν λεει τιποτα. Ζει παντως μια πολυ φυσιολογικη και παραγωγικη ζωη, δεν ξερω ειναι η αληθεια. Παυλο πραγματι ακουσες φωνες σε πολυ μικρη ηλικια, αλλα η ιστορια σου εχει δειξει οτι δεν τις φανταστηκες... Η βλακεια ειναι οτι σε αυτη την ηλικια ειναι και δυσκολο να διαγνωσει κανεις τις παθολογικες καταστασεις γιατι αντε και σου λεει το παιδι "μου μιλουσε το ταδε φανταστικο πλασμα", αει καταλαβε τωρα αν ειναι φαντασια η ακουστικες ψευδαισθησεις...

Επισης σαβ δεν θελω να περιπλεξω τα πραγματα αλλα εγω φανταζομουν χωρις να το θελω/να το ελεγχω μια περιοδο τρομακτικα/δυσαρεστα πραγματα, ωστοσο χωρις αυτο να εγκειται στα πλαισια ψυχωτικων συμπτωματων...ηταν ξεκαθαρος ο διαχωρισμος φαντασιας/πραγματικοτητας στο μυαλο μου αλλα η φαντασια μου δημιουργουσε "τερατα" στα καλα καθουμενα. Ισως ηταν εκφραση του αγχους και του φοβου μου ξερω γω.
Θεωρητικα ενας καλος παιδοψυχολογος πρεπει να μπορει να ξεχωρισει αναμεσα στη φαντασια και στις παθολογικες ψευδαισθησεις/παραισθησεις σε ενα παιδακι, αλλα δεν νομιζω οτι το αν ειναι θετικο η αρνητικο το περιοχομενο των "φαντασιωσεων" ειναι κριτηριο. Ναι, υπαρχει ενας συσχετισμος φανταζομαι μεταξυ του αν ειναι δυσαρεστα αυτα που "φανταζεται" κανεις και παθολογικων καταστασεων οπως η ψυχωση αλλα δεν πιστευω οτι ειναι θεμελιωδες κριτηριο.
Το κριτηριο ειναι αν πιστευει οτι αυτα που ακουει/βλεπει/φανταζεται ειναι πραγματικοτητα. Χωρις αυτο να σημαινει οτι ενα παιδακι που φανταζεται τον μπαμπουλα δεν θα κλασει μεντες και ας ξερει κατα βαθος πως δεν ειναι αληθινος...

Quote:

---

Originally Posted by pavlosla

οχι δεν ειχα πει σε κανεναν τιποτα το θεωρουσα κατι φυσικο

---

Μπορει και να ηταν, ετσι οπως το περιγραφεις δε βλεπω ποια θα μπορουσε να ειναι η συνδεση με το ψυχωτικο επεισοδιο που επαθες πολλα χρονια μετα. Το δικο σου επεισοδιο ηταν μετα απο κανναβη ή θυμαμαι λαθος?

Quote:

---

Originally Posted by Natalia_sups

Επισης σαβ δεν θελω να περιπλεξω τα πραγματα αλλα εγω φανταζομουν χωρις να το θελω/να το ελεγχω μια περιοδο τρομακτικα/δυσαρεστα πραγματα, ωστοσο χωρις αυτο να εγκειται στα πλαισια ψυχωτικων συμπτωματων...ηταν ξεκαθαρος ο διαχωρισμος φαντασιας/πραγματικοτητας στο μυαλο μου αλλα η φαντασια μου δημιουργουσε "τερατα" στα καλα καθουμενα. Ισως ηταν εκφραση του αγχους και του φοβου μου ξερω γω.
Θεωρητικα ενας καλος παιδοψυχολογος πρεπει να μπορει να ξεχωρισει αναμεσα στη φαντασια και στις παθολογικες ψευδαισθησεις/παραισθησεις σε ενα παιδακι, αλλα δεν νομιζω οτι το αν ειναι θετικο η αρνητικο το περιοχομενο των "φαντασιωσεων" ειναι κριτηριο. Ναι, υπαρχει ενας συσχετισμος φανταζομαι μεταξυ του αν ειναι δυσαρεστα αυτα που "φανταζεται" κανεις και παθολογικων καταστασεων οπως η ψυχωση αλλα δεν πιστευω οτι ειναι θεμελιωδες κριτηριο.
Το κριτηριο ειναι αν πιστευει οτι αυτα που ακουει/βλεπει/φανταζεται ειναι πραγματικοτητα. Χωρις αυτο να σημαινει οτι ενα παιδακι που φανταζεται τον μπαμπουλα δεν θα κλασει μεντες και ας ξερει κατα βαθος πως δεν ειναι αληθινος...

---

Εγω φωνες δεν ακουγα, αλλα ειχα φοβους που ποτέ δεν ελεγα σε κανεναν. Ακουγα ηχους και νομιζα οτι καποιος ειναι πχ ή νομιζα οτι μεσα στο σκοταδι υπαρχει καποιος, επεφτα για υπνο με εντονους παλμους και δεν καταλαβαινα τι ειναι αυτο που ακουω κατω απο το μαξιλαρι, εκλεινα τα ματια μου για χρονια και εβλεπα ενα αγριο βλεμμα χωρις κανονικη μορφη, μονο ενα πολυ αγριεμενο υφος επικριτικο παρατηρητικο και τρομακτικο, με ειχε πιασει κιολας για ενα διαστημα ενω ημουν παρα πολυ μικρη να σκεφτομαι καθε μερα οτι αμα πεθανω τι θα γινει και μετα απο πολυ καιρο αποφασισα να μου δωσω την απαντηση οτι δε θα υπαρχω αρα δε θα νιωθω αρα οκ.
Και δεν ελεγα ποτε κιχ σε κανεναν για ολα αυτα. Ποτέ ομως. Αν με ρωτας, κι εγω πιστευω οτι ηταν εκφραση αγχους και φοβου ολα αυτα, μερικα λογω των γονιων μου και μερικα απλως παιδικες φοβιες πχ το σκοταδι.

Για μενα ειναι κριτηριο το αν μιλαμε για ευχαριστες φαντασιωσεις ή δυσαρεστες. Στην ψυχωση, ΑΝ εχω καταλαβει καλα, το ασυνειδητο παιρνει οπτικοακουστικη μορφη. Αν εμενα που δεν πασχω απο ψυχωση το ασυνειδητο μου μου λεει μην το κανεις αυτο δε θα τα καταφερεις, αυτος που πασχει μπορει να ακουει κανονικα αυτη τη φραση με φωνη και να τη βλεπει ακομα και σαν παρουσια ή να μεταφερει αυτη τη φραση σε φωνη της τηλεορασης ή μιας εικονας σε καδρο ή οπουδηποτε. Οποτε μιλαμε για κατι εσωτερικο βασανιστικο που ομως εχει ριζα τη σκληρη πραγματικοτητα που εχει βιωσει το ατομο. Ενω η παιδικη φαντασια εχει μια ανεμελια.

ευχαριστω πολυ για τις απαντησεις παιδια! σας διαβαζω με πολυ ενδιαφερον γιατι για μενα αυτα τα ερωτηματα ειναι ενας γριφος που θα ηθελα να διαλευκανω..

απο οτι καταλαβαινω κανετε το διαχωρισμο μεταξυ ψυχωσης και φαντασιας με βαση το αν ειναι ευχαριστα ή δυσαρεστα τα βιωματα.
εχω να πω κατι πανω σε αυτο..
εμενα η μια φωνη η γυναικεια ειναι 9 στις 10 φορες που την ακουω ενθαρρυντικη.με την αντρικη εχω προβλημα που ειναι δυσαρεστη.επισης οταν για 10 μερες ενιωθα οτι ειμαι ο μεσιας ενιωθα τοοοσο ωραια! οτι μπορω να κανω τα παντα.παντοδυναμια.ευφορια !
οποτε εστω και σε μικρο ποσοστο τα ψυχωτικα μπορει να ειναι και ευχαριστα.

επισης ειχα δει ενα βιντεακι οπου ενας παιδοψυχιατρος προσπαθουσε να βγαλει ακρη με ενα μικρο παιδακι για το αν εχει ψυχωση.οι γονεις του λοιπον περιεγραφαν πως οταν ο γιατρος ρωτησε στο ιατρειο ποσα ατομα εβλεπε ειπε τον γιατρο, τους γονεις και αλλο ενα ανθρωπο σε μια γωνια που τους υποδειξε ενω στην πραγματικοτητα δεν υπηρχε κανενας αλλο στο ιατρειο

πολυ μπερδεμα..

Quote:

---

Originally Posted by savatage

Εγω φωνες δεν ακουγα, αλλα ειχα φοβους που ποτέ δεν ελεγα σε κανεναν. Ακουγα ηχους και νομιζα οτι καποιος ειναι πχ ή νομιζα οτι μεσα στο σκοταδι υπαρχει καποιος, επεφτα για υπνο με εντονους παλμους και δεν καταλαβαινα τι ειναι αυτο που ακουω κατω απο το μαξιλαρι, εκλεινα τα ματια μου για χρονια και εβλεπα ενα αγριο βλεμμα χωρις κανονικη μορφη, μονο ενα πολυ αγριεμενο υφος επικριτικο παρατηρητικο και τρομακτικο, με ειχε πιασει κιολας για ενα διαστημα ενω ημουν παρα πολυ μικρη να σκεφτομαι καθε μερα οτι αμα πεθανω τι θα γινει και μετα απο πολυ καιρο αποφασισα να μου δωσω την απαντηση οτι δε θα υπαρχω αρα δε θα νιωθω αρα οκ.
Και δεν ελεγα ποτε κιχ σε κανεναν για ολα αυτα. Ποτέ ομως. Αν με ρωτας, κι εγω πιστευω οτι ηταν εκφραση αγχους και φοβου ολα αυτα, μερικα λογω των γονιων μου και μερικα απλως παιδικες φοβιες πχ το σκοταδι.

Για μενα ειναι κριτηριο το αν μιλαμε για ευχαριστες φαντασιωσεις ή δυσαρεστες. Στην ψυχωση, ΑΝ εχω καταλαβει καλα, το ασυνειδητο παιρνει οπτικοακουστικη μορφη. Αν εμενα που δεν πασχω απο ψυχωση το ασυνειδητο μου μου λεει μην το κανεις αυτο δε θα τα καταφερεις, αυτος που πασχει μπορει να ακουει κανονικα αυτη τη φραση με φωνη και να τη βλεπει ακομα και σαν παρουσια ή να μεταφερει αυτη τη φραση σε φωνη της τηλεορασης ή μιας εικονας σε καδρο ή οπουδηποτε. Οποτε μιλαμε για κατι εσωτερικο βασανιστικο που ομως εχει ριζα τη σκληρη πραγματικοτητα που εχει βιωσει το ατομο. Ενω η παιδικη φαντασια εχει μια ανεμελια.

---

Καταλαβαινω τι λες...εγω ομως δισταζω να αποδωσω το στατους κριτηριου στην ευχαριστη η δυσαρεστη φυση των φαντασιωσεων.
Εγω πχ φανταζομουν κατι σκοτεινες μοχθηρες μορφες σαν απο καπνο, "καλικατζαρια" τα λεω στις γωνιες του δωματιου μου η γενικα σε σκοτεινα μερη, σε απομερες γωνιες, ακομα και εξω η να με ακολουθουν καμια φορα...αυτο το ειχα σαν αισθηση, σαν φαντασια, οχι σαν παραισθηση, σαν πραγματικη πεποιθηση μου δλδ...ηξερα οτι δεν ειναι αληθινα αλλα δεν μπορουσα να σταματησω να νιωθω και να φανταζομαι αυτες τις παρουσιες...
Ηταν ξεκαθαρα η φαντασια μου δηλαδη, αλλα ηταν δυσαρεστη, δεν ειχε ανεμελια...και με ακολουθουσε μεχρι τα 18 μου αυτη η μπουρδα...
Οποτε στην δικη μου εμπειρια σιγουρα υπαρχει περιπτωση για τον εναν η τον αλλο λογο να φανταζεται ενα παιδι ασχημα πραγματα. Βαλε και μπαμπουλες και το τερας κατω απο το κρεβατι και λοιπους κοινους παιδικους φοβους, ε θεωρω πως ειναι αρκετες ενδειξεις πως ενα παιδι φανταζεται και ασχημα πραγματα.
Επισης καποιος σε φαση ψυχωσης μπορει να εχει την ψευδαισθηση οτι ειναι ο σωτηρας του κόσμου, η ο ναπολεοντας η δε ξερω ποιος, δεν θα το ελεγα δυσαρεστο, καπου μεσα του δρα ευχαριστα αυτο το κονσεπτ, εχει να κανει με το ποσο σπουδαιος/ξεχωριστος νιωθει.

Γεια σου μπου, με προλαβες εκει με τον μεσια... :)
Για αυτο τον λογο και με βαση την προσωπικη μου εμπειρια διαφωνω οτι ο διαχωρισμος εχει να κανει με το αν ειναι ευχαριστα η δυσαρεστα τα συναισθηματα.

ναταλια συμφωνουμε αυτο περιεγραψα ακριβως απο πανω..
εσυ απο οτι καταλαβα κανεις το διαχωρισμο στο οτι αν συνειδητοποιει καποιος αν αυτο που βιωνει ειναι πραγματικοτητα ή οχι.αλλα ενα παιδακι τα πιστευει αυτα καθως η φαντασια καλπαζει

Quote:

---

Originally Posted by Natalia_sups

Καταλαβαινω τι λες...εγω ομως δισταζω να αποδωσω το στατους κριτηριου στην ευχαριστη η δυσαρεστη φυση των φαντασιωσεων.
Εγω πχ φανταζομουν κατι σκοτεινες μοχθηρες μορφες σαν απο καπνο, "καλικατζαρια" τα λεω στις γωνιες του δωματιου μου η γενικα σε σκοτεινα μερη, σε απομερες γωνιες, ακομα και εξω η να με ακολουθουν καμια φορα...αυτο το ειχα σαν αισθηση, σαν φαντασια, οχι σαν παραισθηση, σαν πραγματικη πεποιθηση μου δλδ...ηξερα οτι δεν ειναι αληθινα αλλα δεν μπορουσα να σταματησω να νιωθω και να φανταζομαι αυτες τις παρουσιες...
Ηταν ξεκαθαρα η φαντασια μου δηλαδη, αλλα ηταν δυσαρεστη, δεν ειχε ανεμελια...και με ακολουθουσε μεχρι τα 18 μου αυτη η μπουρδα...
Οποτε στην δικη μου εμπειρια σιγουρα υπαρχει περιπτωση για τον εναν η τον αλλο λογο να φανταζεται ενα παιδι ασχημα πραγματα. Βαλε και μπαμπουλες και το τερας κατω απο το κρεβατι και λοιπους κοινους παιδικους φοβους, ε θεωρω πως ειναι αρκετες ενδειξεις πως ενα παιδι φανταζεται και ασχημα πραγματα.
Επισης καποιος σε φαση ψυχωσης μπορει να εχει την ψευδαισθηση οτι ειναι ο σωτηρας του κόσμου, η ο ναπολεοντας η δε ξερω ποιος, δεν θα το ελεγα δυσαρεστο, καπου μεσα του δρα ευχαριστα αυτο το κονσεπτ, εχει να κανει με το ποσο σπουδαιος/ξεχωριστος νιωθει.

---

Στο πρωτο σκελος συμφωνω, φυσικα τα παιδια εχουν και φοβιες μη υπαρκτες, ειδες κι εγω ποσες ειπα. Ακουγα ηχους φυσιολογικους πχ απο συστολη διαστολη μεταλλου ή απο αερα στα ξυλινα κουφωματα και νομιζα οτι καποιος ειναι, στο σκοταδι φυσιολογικες μορφες αντικειμενων τις εβλεπα σαν κατι αλλο, τερατακια ξερω γω. ΚΑΜΜΙΑ ανεμελια σε αυτα, παιδικες φοβιες. Και την αισθηση οτι καποιος με ακολουθει αν περπατουσα νυχτα την ειχα κατα καιρους, οχι πολυ συχνα.

Στο δευτερο σκελος, απο οσο διαβαζω απο τα παιδια εδω στο φορουμ, φαινεται να επινοουν μεγαλειωδη σεναρια για να αποδρασουν απο τα τρομοκρατικα σεναρια που επισης εχουν επινοησει, οποτε και παλι στη ριζα βλεπω πολυ πονο.
Σε αντιθεση με ενα παιδι που φανταζεται οτι ειναι ο μπατμαν και καραγουσταρει, δεν το κανει απο αμυνα.

Quote:

---

Originally Posted by boo

ευχαριστω πολυ για τις απαντησεις παιδια! σας διαβαζω με πολυ ενδιαφερον γιατι για μενα αυτα τα ερωτηματα ειναι ενας γριφος που θα ηθελα να διαλευκανω..

απο οτι καταλαβαινω κανετε το διαχωρισμο μεταξυ ψυχωσης και φαντασιας με βαση το αν ειναι ευχαριστα ή δυσαρεστα τα βιωματα.
εχω να πω κατι πανω σε αυτο..
εμενα η μια φωνη η γυναικεια ειναι 9 στις 10 φορες που την ακουω ενθαρρυντικη.με την αντρικη εχω προβλημα που ειναι δυσαρεστη.επισης οταν για 10 μερες ενιωθα οτι ειμαι ο μεσιας ενιωθα τοοοσο ωραια! οτι μπορω να κανω τα παντα.παντοδυναμια.ευφορια !
οποτε εστω και σε μικρο ποσοστο τα ψυχωτικα μπορει να ειναι και ευχαριστα.

επισης ειχα δει ενα βιντεακι οπου ενας παιδοψυχιατρος προσπαθουσε να βγαλει ακρη με ενα μικρο παιδακι για το αν εχει ψυχωση.οι γονεις του λοιπον περιεγραφαν πως οταν ο γιατρος ρωτησε στο ιατρειο ποσα ατομα εβλεπε ειπε τον γιατρο, τους γονεις και αλλο ενα ανθρωπο σε μια γωνια που τους υποδειξε ενω στην πραγματικοτητα δεν υπηρχε κανενας αλλο στο ιατρειο

πολυ μπερδεμα..

---

Αχα! Αυτη ειναι μια νεα παραμετρος μπου. Δεν ηξερα οτι ακους και καποια γυναικεια ενθαρρυντικη φωνη, αλλα δεν αναιρει την εικασια μου οτι και αυτη η φωνη ειναι προιον ασυνειδητου που εχει παρει ακουστικη μορφη.
Το διαχωρισμο δεν τον κανω με βαση το αν ειναι δυσαρεστο ή ευχαριστο, μπορει να ειναι ενας δυσαρεστος φοβος αλλα αυτο δεν το κανει παραισθηση, φοβους και φοβιες εχουμε ολοι μας και ολα τα παιδακια.

Αν ειναι ευχαριστο μεσα σε ενα ψυχωτικο επεισοδιο να θεωρεις οτι εισαι ο μεσσιας, δεν ειναι μια προσπαθεια να επινοησεις μια φανταστικη υπερτατη λυση σε εναν τεραστιο φοβο?

Quote:

---

Originally Posted by savatage

Μπορει και να ηταν, ετσι οπως το περιγραφεις δε βλεπω ποια θα μπορουσε να ειναι η συνδεση με το ψυχωτικο επεισοδιο που επαθες πολλα χρονια μετα. Το δικο σου επεισοδιο ηταν μετα απο κανναβη ή θυμαμαι λαθος?

---

απο αγχος επαθα το ψυχωτικο επισοδειο... εχω να κανω καναβη 15 χρονια

Quote:

---

Originally Posted by pavlosla

απο αγχος επαθα το ψυχωτικο επισοδειο... εχω να κανω καναβη 15 χρονια

---

Α οκ, με καποιο αλλο μελος θα σε μπερδεψα τοτε.

Quote:

---

Originally Posted by savatage

Στο πρωτο σκελος συμφωνω, φυσικα τα παιδια εχουν και φοβιες μη υπαρκτες, ειδες κι εγω ποσες ειπα. Ακουγα ηχους φυσιολογικους πχ απο συστολη διαστολη μεταλλου ή απο αερα στα ξυλινα κουφωματα και νομιζα οτι καποιος ειναι, στο σκοταδι φυσιολογικες μορφες αντικειμενων τις εβλεπα σαν κατι αλλο, τερατακια ξερω γω. ΚΑΜΜΙΑ ανεμελια σε αυτα, παιδικες φοβιες. Και την αισθηση οτι καποιος με ακολουθει αν περπατουσα νυχτα την ειχα κατα καιρους, οχι πολυ συχνα.

Στο δευτερο σκελος, απο οσο διαβαζω απο τα παιδια εδω στο φορουμ, φαινεται να επινοουν μεγαλειωδη σεναρια για να αποδρασουν απο τα τρομοκρατικα σεναρια που επισης εχουν επινοησει, οποτε και παλι στη ριζα βλεπω πολυ πονο.
Σε αντιθεση με ενα παιδι που φανταζεται οτι ειναι ο μπατμαν και καραγουσταρει, δεν το κανει απο αμυνα.

---

Ναι οκ...και πισω απο τα καλικατζαρια που φανταζομουν εγω βρισκοταν φοβος/πονος οπως θες πες το. Η μονη διαφορα ειναι οτι καταλαβαινα πως δεν ειναι αληθινα, και ας ηταν δυσαρεστο, και ας φοβομουν, και ας ετρεχα μεχρι να φτασω σε σημειο με κοσμο, και ας κοιταγα πισω μου, και ας σκεπαζομουν ολοκληρη κατακαλοκαιρο γιατι η κουβερτα ειναι ως γνωστον ασπιδα εναντια στα τερατα. Το ζουσα δηλαδη εντονα, με επηρεαζε, αλλα ηξερα οτι δεν ειναι αληθινα. Αυτη ειναι η μονη διαφορα.
Προφανως και υπαρχει συσχετισμος μεταξυ των παθολογικων καταστασεων και δυσαρεστων συναισθηματων, αλλα δεν ειναι αυτο το κριτηριο που διαχωριζει την φαντασιωση απο την ψευδαισθηση/παραισθηση.

Quote:

---

Originally Posted by boo

ναταλια συμφωνουμε αυτο περιεγραψα ακριβως απο πανω..
εσυ απο οτι καταλαβα κανεις το διαχωρισμο στο οτι αν συνειδητοποιει καποιος αν αυτο που βιωνει ειναι πραγματικοτητα ή οχι.αλλα ενα παιδακι τα πιστευει αυτα καθως η φαντασια καλπαζει

---

Δεν πιστευω πως ενα παιδι τα πιστευει με τον ιδιο τροπο που τα πιστευει ατομο που πασχει απο ψυχωση...μπορει να απορροφαται στη φαντασιωση, να "το ζει" πολυ εντονα, να επηρεαζετα σε μεγαλο βαθμο, να αντιδρα αναλογα, να ζει στο πετσι του ρολου ρε παιδι μου, αλλα και παλι θεωρω πως το παιδικο μυαλο ειναι ευελικτο και δεν περναει στην αντιπερα οχθη του να μπερδευει τα πλαισια του πραγματικου με το φανταστικο, οοοοσο και αν τεντωσει τα ορια του φανταστικου μεσα στη καθημερινοτητα του.

Παντως μπου με ενα γρηγορο ονλαιν ψαξιμο βρηκα αρκετα ξενογλωσσα αρθρα που μιλανε για τον συσχετισμο της πολυ εντονης φαντασιας και των ψυχωσεων. Να επισημανω οτι μιλαμε για συσχετισμο οχι για σχεση αιτιου αιτιατου ε; Δλδ δεν σημαινει οτι οποιο παιδι εχει παρα πολυ εντονη φαντασια θα βγαλει ψυχωση...αλλα σιγουρα παρατηρειται πως οποιος εχει ψυχωση εχει πολυ εντονοτερη φαντασια απο τον μεσο ορο.

Quote:

---

Originally Posted by Natalia_sups

Δεν πιστευω πως ενα παιδι τα πιστευει με τον ιδιο τροπο που τα πιστευει ατομο που πασχει απο ψυχωση...μπορει να απορροφαται στη φαντασιωση, να "το ζει" πολυ εντονα, να επηρεαζετα σε μεγαλο βαθμο, να αντιδρα αναλογα, να ζει στο πετσι του ρολου ρε παιδι μου, αλλα και παλι θεωρω πως το παιδικο μυαλο ειναι ευελικτο και δεν περναει στην αντιπερα οχθη του να μπερδευει τα πλαισια του πραγματικου με το φανταστικο, οοοοσο και αν τεντωσει τα ορια του φανταστικου μεσα στη καθημερινοτητα του.

---

Εδω διαφωνώ. Πολλές φορές τα παιδιά μπερδεύουν την φαντασία τους με την πραγματικότητα και δεν νομίζω αυτό να είναι πρόβλημα μέχρι μια ηλικία. Αυτό που διαφέρει νομίζω είναι η κριτική σκέψη, τα παιδιά είναι πολύ πιο δεκτικά στο οτι μπορεί να τους μιλάει ένα άψυχο αντικείμενο. Το πιστευούν αλλα δεν θα κρίνουν τον εαυτό τους για αυτό, είναι κάτι φυσιολογικό για αυτά να μιλάει η κούκλα τους πχ. Ο ενήλικας έστω και με ψύχωση, φαντάζομαι οτι διατηρεί ένα "υγιές" κομμάτι που αντιλαμβάνεται οτι εδώ κάτι δεν πάει καλά. Άρα ή θα σκεφτεί "τρελαίνομαι κι ακούω φωνές" ( νομίζω σπάνια) ή θα φτιάξει ένα σενάριο πίσω από αυτό για να το εξηγήσει. Θα σκεφτεί ας πούμε οτι είναι ο μεσίας, οτι έχει υπερδυνάμεις και βλέπει πράγματα που οι άλλοι δεν μπορούν να δουν κτλ κτλ Το μικρό παιδί δεν ξέρει πως μόνο εκείνο μιλάει με την κούκλα του, δεν έχει λόγο να κάνει σενάρια, το αντιμετωπίζει ως κάτι φυσιολογικό και όλοι οι γύρω του επίσης.

Quote:

---

Originally Posted by Natalia_sups

Παντως μπου με ενα γρηγορο ονλαιν ψαξιμο βρηκα αρκετα ξενογλωσσα αρθρα που μιλανε για τον συσχετισμο της πολυ εντονης φαντασιας και των ψυχωσεων. Να επισημανω οτι μιλαμε για συσχετισμο οχι για σχεση αιτιου αιτιατου ε; Δλδ δεν σημαινει οτι οποιο παιδι εχει παρα πολυ εντονη φαντασια θα βγαλει ψυχωση...αλλα σιγουρα παρατηρειται πως οποιος εχει ψυχωση εχει πολυ εντονοτερη φαντασια απο τον μεσο ορο.

---

Ε ναι, αλλα την ειχε ηδη απο παιδι το ιδιο το ατομο? Μπου, εσυ θυμασαι τη φαντασια σου να καλπαζει σαν παιδι και προσπαθεις καπως να το συσχετισεις τωρα?

Αν εχει κανεις την ορεξη και την υπομονη να διαβασει το παρακατω αρθρο νομιζω οτι εξηγει αρκετα καλα το πως λειτουργει η φαντασια...

http://www.entelechyjournal.com/simonbaroncohen.htm

Ειδικα το σημειο μετα στην ενδεκατη-δωδεκατη παραγραφο που λεει "safely, in what sense?" εξηγει πως διατηρειται ο διαχωρισμος φανταστικου και πραγματικου σε μικρα παιδια ακομα και οταν κανουν pretend play.

Ναταλια παθιαζεσαι με τη συζητηση

Πάντως πολλά άτομα με ψύχωση έχουν καλλιτεχνικές τάσεις που αυτό δείχνει προφανώς ανεπτυγμένη φαντασία άρα λογικά κάπως πρέπει να συσχετίζεται...
Λείπει κι ο serios, πολύ θα θελα να ακούσω και την δική του άποψη στο θέμα.

Noμίζω πως δεν έχω να προσθέσω κάτι έγκυρο ή τεκμηριωμένο απόλυτα.
Αυτό που ξέρω είναι οτι ο άνθρωπος διαχρονικά χρησιμοποιεί την φαντασία του για διάφορους λόγους. Πιθανώς όπως λένε οι ψυχολόγοι να είναι κ ένας τρόπος άμυνας στον πόνο και τον φόβο, στην προσπάθεια εύρεσης απαντήσεων για τα προβλήματα της ζωής κ του νοήματος της ύπαρξης μας.
Η φαντασία που είναι στην ουσία σκέψη που ταξιδεύει δημιούργησε τους θεούς μέχρι σήμερα, τις μυθολογίες της εκάστοτε κουλτουρας, δημιούργησε τις ουτοπίες που κυνηγάμε για να αλλάξουμε την κοινωνία, δημιούργησε την ιδανική εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας κτλ.
Η φαντασία μπορεί να είναι όμορφη, μπορεί να είναι και άσχημη... μήπως κ η καταστροφολογία δεν είναι φαντασία ή οτιδήποτε μελλοντικό γεγονός που προβλέπουμε;;
Υπάρχει κ η φαντασία ως μέρος οράματος για κάτι που κάποιος υλοποιεί καλλιτεχνικά ή σαν μέρος των στόχων του.

Τωρα στο ερώτημα αν με έντονη φαντασία μπορεί να έχεις φυγή από την πραγματικότητα, νομίζω ότι κ κάποιος χωρίς έντονη φαντασία μπορεί εξίσου να ξεφύγει αν πυροδοτήσουν κάποια γεγονότα στη ζωή του την κατάσταση αυτή. Νομίζω σε πάσχοντες με σχιζοφρένεια παρατηρούνταν μια πιο έντονη ονειροπόληση αλλά δεν είναι ένα δεδομένο που στοιχειοθετεί την αιτία της σχιζοφρένειας.

Πάντως προσωπικά παρατηρώ πως είχα έντονη φαντασία ειδικά αν ερωτευόμουν. Εκεί δούλευε πολύ παραγωγικά τόσο στο θέμα σεναρίων μέχρι κ στο χιούμορ τουλ στον γραπτό λόγο.
Μετά την υποτροπή ακόμα κ τώρα μετά από 6 χρόνια δεν έχω την καλύτερη άποψη για την φαντασία μου και την ποιότητα της σκέψης μου τουλάχιστον όπως αισθάνομαι να λειτουργώ στην κοινωνία.

Aλλωστε το τραγούδι του John Lennon-Imagine ξεκινά με την φράση Φαντάσου!!!

καλησπερα παιδια

σαν παιδι ειχα πολυ φαντασια.το ιδιο και στην εφηβεια.ημουν αριστη στη γεωμετρια που θελει φαντασια.απο οσο με θυμαμαι εφτιαχνα δικους μου κοσμους και χανομουν εκει μεσα.απεφευγα και ξεκουραζομουν απο ασχημα γεγονοτα φτιαχνοντας δικους μου κοσμους.
το ιδιο εκανα και στα 14.τοτε που περασα την μεγαλη καταθλιψη.εφτιαχνα δικους μου κοσμους.κουλουριαζομουν στο κρεβατι και φανταζομουν δοαφορα.στο σχολειο οι καθηγητες κανανε παρατηρησεις στους γονεις μου οτι χανομαι την ωρα του μαθηματος.
ετσι ξεκινησαν και οι μανιες καταδιωξης και η παρακολουθηση.προσπαθησα να σκεφτω και να φανταστω γιατι περασα καταθλιψη τοτε και στα 16 φανταζομουν πως το περασα για να παρακολουθουν οι απο πανω τις αντιδρασεις μου και να με δοκιμαζουν.
θεωρω πλεον πως η φαντασια μου καλπαζε μιας και δεν ειχα καποιο παρομοιο ερεθισμα για να σκεφτω κατι τετοιο.ηθελε αρκετη φαντασια πιστευω για να κανω στο μυαλο μου αυτη τη συνδεση.

Μπου, τελικα μιλας για την εφηβικη περιοδο οταν ο χαρακτηρας εχει ηδη διαμορφωθει με βαση τα ως τοτε βιωματα και προσπαθει συνειδητα να ξεφυγει και να ανακουφιστει. Εγω ειχα στο μυαλο μου την παιδικη φαντασια σε πολυ μικρες ηλικιες οταν τα παιδακια ζουν ακομα στον κοσμο των παραμυθιων απο ενθουσιασμο, οχι απο αναγκη επιβιωσης.

Αν θελεις δες αυτο το βιντεακι που ποσταρε ο oeo σε αλλο νημα, ειναι πολυ ωραιο παραδειγμα ευχαριστης φαντασιας!
https://www.e-psychology.gr/forum/th...l=1#post988813

Quote:

---

Originally Posted by boo

καλησπερα παιδια

σαν παιδι ειχα πολυ φαντασια.το ιδιο και στην εφηβεια.ημουν αριστη στη γεωμετρια που θελει φαντασια.απο οσο με θυμαμαι εφτιαχνα δικους μου κοσμους και χανομουν εκει μεσα.απεφευγα και ξεκουραζομουν απο ασχημα γεγονοτα φτιαχνοντας δικους μου κοσμους.
το ιδιο εκανα και στα 14.τοτε που περασα την μεγαλη καταθλιψη.εφτιαχνα δικους μου κοσμους.κουλουριαζομουν στο κρεβατι και φανταζομουν δοαφορα.στο σχολειο οι καθηγητες κανανε παρατηρησεις στους γονεις μου οτι χανομαι την ωρα του μαθηματος.
ετσι ξεκινησαν και οι μανιες καταδιωξης και η παρακολουθηση.προσπαθησα να σκεφτω και να φανταστω γιατι περασα καταθλιψη τοτε και στα 16 φανταζομουν πως το περασα για να παρακολουθουν οι απο πανω τις αντιδρασεις μου και να με δοκιμαζουν.
θεωρω πλεον πως η φαντασια μου καλπαζε μιας και δεν ειχα καποιο παρομοιο ερεθισμα για να σκεφτω κατι τετοιο.ηθελε αρκετη φαντασια πιστευω για να κανω στο μυαλο μου αυτη τη συνδεση.

---

Παντως ρε συ μπου το ιδιο ακριβως εκανα οσο με θυμαμαι, απο μικρο παιδι και αργοτερα στη ζωη μου. Μονο που στη περιπτωση μου δεν εξελιχθηκε ποτε σε ψευδαισθησεις το πραγμα...ακομη τουλαχιστον :P

Ειναι πολυ ενδιαφερον το πως τοσο παρομοιες περιπτωσεις εξελιχθηκαν τοσο διαφορετικα. Για αυτο λεω πως υπαρχει και καποιος αλλος παραγοντας που μας διαφευγει ασχετος με την φαντασια η το ειδος της φαντασιας/το συναισθημα που προκαλει.

Ισως σου ειναι δυσκολο να το διακρινεις η να το θυμηθεις τωρα επακριβως, αλλα θυμασαι να αντιλαμβανεσαι διαφορα αναμεσα στις φαντασιωσεις/ονειροπολησεις που εκανες για να ξεφευγεις και στη πεποιθηση πως σε καταδιωκουν/παρακολουθουν;
Λογικα καταλαβαινες οτι οι ονειροπολησεις σου ηταν ψευτικες αλλα τη μανια καταδιωξης την αντιλαμβανοσουν ως αληθινη, ε;

Quote:

---

Originally Posted by savatage

Μπου, τελικα μιλας για την εφηβικη περιοδο οταν ο χαρακτηρας εχει ηδη διαμορφωθει με βαση τα ως τοτε βιωματα και προσπαθει συνειδητα να ξεφυγει και να ανακουφιστει. Εγω ειχα στο μυαλο μου την παιδικη φαντασια σε πολυ μικρες ηλικιες οταν τα παιδακια ζουν ακομα στον κοσμο των παραμυθιων απο ενθουσιασμο, οχι απο αναγκη επιβιωσης.

Αν θελεις δες αυτο το βιντεακι που ποσταρε ο oeo σε αλλο νημα, ειναι πολυ ωραιο παραδειγμα ευχαριστης φαντασιας!
https://www.e-psychology.gr/forum/th...l=1#post988813

---

Εγω με θυμαμαι απο τα 4-5 παντως να φαντασιωνομαι για να ξεφυγω, οχι φραουλενιους μονοκερους πανω σε ουρανια τοξα ξερω γω ετσι χωρις λογο...σιγουρα υπαρχει και η υγιης ομορφη φαντασια οπως το λες ως φυσιολογικο σταδιο αναπτυξης. Αλλα η αποφευκτικη/παρηγορητικη φαντασιωση μπορει επισης να ειναι παρουσα απο πολυ μικρη ηλικια, χωρις ωστοσο να υπαρχει οπωσδηποτε συσχετισμος με ψυχωσεις...δεν ειναι η φυση της φαντασιωσης που την καθιστα ψευδαισθηση, αλλα το κατα ποσο πιστευει το ατομο οτι ειναι αληθινο, για οποια ηλικια και αν μιλαμε.
Στο αρθρο που ειχα παραθεσει εξηγει αναλυτικά πώς τα παιδια μπορουν να φανταζονται το οτιδηποτε πολυ ζωντανα χωρις να χανουν ωστοσο την θεμελιωδη αισθηση του τι ειναι πραγματικο και τι οχι, οσο και αν μας φαινεται οτι πιστευουν αυτα που φανταζονται καμια φορα. Δεν τα πιστευουν και δεν μπερδευουν την πραγματικοτητα με το φανταστικο, οσο πειστικο και αν φαινεται καμια φορα το οτι τα μπερδευουν, αυτη η κατασταση διαφερει ξεκαθαρα απο παθολογικες καταστασεις. Αμα βρω την ορεξη και τον χρονο θα μεταφρασω και θα παραθεσω καποια βασικα σημεια απο το αρθρο.

Quote:

---

Originally Posted by Natalia_sups

Ειναι πολυ ενδιαφερον το πως τοσο παρομοιες περιπτωσεις εξελιχθηκαν τοσο διαφορετικα. Για αυτο λεω πως υπαρχει και καποιος αλλος παραγοντας που μας διαφευγει ασχετος με την φαντασια η το ειδος της φαντασιας/το συναισθημα που προκαλει.

---

Επισης, ενας αλλος παραγοντας που μας διαφευγει ειναι το πώς επηρεαζεται ο εκαστοτε εγκεφαλος και το εκαστοτε νευρικο συστημα. Η ψυχιατρικη ειναι ακομα πολυ πισω, στο μελλον ομως πιστευω οτι θα εξηγηθουν αυτα τα διαφορετικα αποτελεσματα.

Το εφτασα μεχρι ενα σημειο το αρθρο, εγινε το μυαλο μου πουρες γιατι εχω κι αυτη τη διασπαση μαλλον και μπορει να γυριζω στην ιδια προταση ή παραγραφο 3-4 φορες, δεν το ολοκληρωσα, αν μπορεις βαλε μας τα χαηλαητς, το εχω αποθηκευσει παντως για να το συνεχισω.
Ασχετο αλλα δε θυμαμαι να ειχα ξανασυνατησει τη λεξη imagery. Παντα το θυμαμαι ως metaphor ή figure of speech, χρησιμο παντως, χρειαστηκε να το κοιταξω.

Quote:

---

Originally Posted by Natalia_sups

Εγω με θυμαμαι απο τα 4-5 παντως να φαντασιωνομαι για να ξεφυγω, οχι φραουλενιους μονοκερους πανω σε ουρανια τοξα ξερω γω ετσι χωρις λογο...σιγουρα υπαρχει και η υγιης ομορφη φαντασια οπως το λες ως φυσιολογικο σταδιο αναπτυξης. Αλλα η αποφευκτικη/παρηγορητικη φαντασιωση μπορει επισης να ειναι παρουσα απο πολυ μικρη ηλικια, χωρις ωστοσο να υπαρχει οπωσδηποτε συσχετισμος με ψυχωσεις...δεν ειναι η φυση της φαντασιωσης που την καθιστα ψευδαισθηση, αλλα το κατα ποσο πιστευει το ατομο οτι ειναι αληθινο, για οποια ηλικια και αν μιλαμε.
Στο αρθρο που ειχα παραθεσει εξηγει αναλυτικά πώς τα παιδια μπορουν να φανταζονται το οτιδηποτε πολυ ζωντανα χωρις να χανουν ωστοσο την θεμελιωδη αισθηση του τι ειναι πραγματικο και τι οχι, οσο και αν μας φαινεται οτι πιστευουν αυτα που φανταζονται καμια φορα. Δεν τα πιστευουν και δεν μπερδευουν την πραγματικοτητα με το φανταστικο, οσο πειστικο και αν φαινεται καμια φορα το οτι τα μπερδευουν, αυτη η κατασταση διαφερει ξεκαθαρα απο παθολογικες καταστασεις. Αμα βρω την ορεξη και τον χρονο θα μεταφρασω και θα παραθεσω καποια βασικα σημεια απο το αρθρο.

---

Πολύ ενδιαφέρον το άρθρο όντως. Εγώ θεωρούσα πως τα παιδιά πιστεύουν όντως μερικές από τις ιστορίες που φαντάζονται αλλά η ανάλυση του άρθρου με έβαλε σε σκέψεις. Η αλήθεια είναι πως τώρα έχω περισσότερες απορίες για το πώς παρουσιάζεται η ψύχωση.
Αν δεχτούμε πως ισχύει το άρθρο και υπάρχει όντως σαφής διαχωρισμός ακόμα και στα μικρά παιδιά του τι είναι αληθινό και τι φανταστικό, αυτό τι σημαίνει για αυτούς που παρουσιάζουν αργότερα ψύχωση; Μπορεί σε ένα παιδί ας πούμε στα 4-5 που αργότερα θα παρουσιάσει ψύχωση, αυτός ο μηχανισμός να λειτουργεί λάθος από τότε και να υπάρχει ήδη στα 4 ένα μπέρδεμα μεταξύ πραγματικού- φανταστικού;

Ετσι όπως κατάλαβα εγώ το άρθρο, δεν αναφέρεται στο πόσο "ζωηρή" ή ανεπτυγμένη είναι η φαντασία. Μπορεί να είναι όσο ανεπτυγμένη θέλει αφού ήδη θα έχει γίνει το πρώτο βήμα και θα έχει καταχωρηθεί κάπως η αληθινή εικόνα οπότε δεν παίζει ρόλο μετά στο επόμενο βήμα πόσο θα αλλάξει ή θα πειραχτεί αυτή η εικόνα στην φαντασία. Άρα σύμφωνα με αυτή τη λογική δεν υπάρχει καμιά σχέση μεταξύ ψύχωσης και ανεπτυγμένης φαντασίας ως παιδί. Η μόνη λογική εξήγηση θα ήταν κάποια δυσλειτουργία του συγκεκριμένου μηχανισμού με την οποία δεν καταχωρείται η αρχική αληθινή εικόνα και μπερδεύεται με την φανταστική.

Αυτό φαντάζομαι θα ήταν αρκετό ως εξήγηση αν δεν ήταν τόσα πολλά τα παραδείγματα των ατόμων με ψύχωση που όντως η πραγματικότητα τους ήταν τόσο άσχημη ή βαριά για το άτομο, ώστε υπήρχε άμεση ανάγκη να αντικατασταθεί από μια φανταστική. Αυτό με κάνει να σκεφτώ πως αποκλείεται να είναι μόνο μια δυσλειτουργία ενός συγκεκριμένου μηχανισμού που ξεχωρίζει το πραγματικό απτο φανταστικό ήδη από πολύ μικρή ηλικία. Σκέφτομαι πως εδώ ίσως παίζει ρόλο η ανάγκη του ατόμου να "χαλάσει" αυτόν τον μηχανισμό προκειμένου να προστατευτεί από μια σκληρή πραγματικότητα.

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Πολύ ενδιαφέρον το άρθρο όντως. Εγώ θεωρούσα πως τα παιδιά πιστεύουν όντως μερικές από τις ιστορίες που φαντάζονται αλλά η ανάλυση του άρθρου με έβαλε σε σκέψεις. Η αλήθεια είναι πως τώρα έχω περισσότερες απορίες για το πώς παρουσιάζεται η ψύχωση.
Αν δεχτούμε πως ισχύει το άρθρο και υπάρχει όντως σαφής διαχωρισμός ακόμα και στα μικρά παιδιά του τι είναι αληθινό και τι φανταστικό, αυτό τι σημαίνει για αυτούς που παρουσιάζουν αργότερα ψύχωση; Μπορεί σε ένα παιδί ας πούμε στα 4-5 που αργότερα θα παρουσιάσει ψύχωση, αυτός ο μηχανισμός να λειτουργεί λάθος από τότε και να υπάρχει ήδη στα 4 ένα μπέρδεμα μεταξύ πραγματικού- φανταστικού;

Ετσι όπως κατάλαβα εγώ το άρθρο, δεν αναφέρεται στο πόσο "ζωηρή" ή ανεπτυγμένη είναι η φαντασία. Μπορεί να είναι όσο ανεπτυγμένη θέλει αφού ήδη θα έχει γίνει το πρώτο βήμα και θα έχει καταχωρηθεί κάπως η αληθινή εικόνα οπότε δεν παίζει ρόλο μετά στο επόμενο βήμα πόσο θα αλλάξει ή θα πειραχτεί αυτή η εικόνα στην φαντασία. Άρα σύμφωνα με αυτή τη λογική δεν υπάρχει καμιά σχέση μεταξύ ψύχωσης και ανεπτυγμένης φαντασίας ως παιδί. Η μόνη λογική εξήγηση θα ήταν κάποια δυσλειτουργία του συγκεκριμένου μηχανισμού με την οποία δεν καταχωρείται η αρχική αληθινή εικόνα και μπερδεύεται με την φανταστική.

Αυτό φαντάζομαι θα ήταν αρκετό ως εξήγηση αν δεν ήταν τόσα πολλά τα παραδείγματα των ατόμων με ψύχωση που όντως η πραγματικότητα τους ήταν τόσο άσχημη ή βαριά για το άτομο, ώστε υπήρχε άμεση ανάγκη να αντικατασταθεί από μια φανταστική. Αυτό με κάνει να σκεφτώ πως αποκλείεται να είναι μόνο μια δυσλειτουργία ενός συγκεκριμένου μηχανισμού που ξεχωρίζει το πραγματικό απτο φανταστικό ήδη από πολύ μικρή ηλικία. Σκέφτομαι πως εδώ ίσως παίζει ρόλο η ανάγκη του ατόμου να "χαλάσει" αυτόν τον μηχανισμό προκειμένου να προστατευτεί από μια σκληρή πραγματικότητα.

---

Κι εγω με περισσοτερες αποριες κατεληξα ελισαβετ παρα με απαντησεις ειναι η αληθεια. Απο την μια σιγουρα υπαρχει διαχωρισμος μεταξυ της παιδικης φαντασιας οσο και αν οργιαζει και της ψωχωσης γιατι υπαρχουν και (σπανιες) περιπτωσεις μικρων παιδιων που μπορει να διαγνωστουν με σχιζοφρενεια. Η απαντηση που ψαχνουμε λογικα βρισκεται στους παραγοντες που βοηθουν εναν ειδικο να διαγνωσει ενα παιδι με σχιζοφρενεια αντι να αποδωσει την συμπεριφορα του στην παιδικη φαντασια. Δεν βρηκα μεχρι στιγμης κατι συγκεκριμενο οσον αφορα το κομματι της φαντασιας, καταλαβαινω οτι σε τετοιες περιπτωσεις βοηθαει στη διαγνωση η συνολικη εικονα με αλλα συμπτωματα, η γενικη κλινικη εικονα, ισως και τα αρνητικα συμπτωματα καμια φορα οπως η αποδιοργανωση του λογου και τετοια.
Απο την αλλη υπαρχει συσχετισμος μεταξυ της σχιζοφρενειας και του ποσο εντονη φαντασια εχει καποιος...ειχα βρει μερικες σκορπιες αναφορες ονλαιν χωρις να τις κοιταξω σε βαθος σε ενα "συνεχες" ας το πουμε φαντασιας μεταξυ αυτισμου και ψυχωσης, οπου στον αυτισμο εχουμε μειωμενη φαντασια ενω στην ψυχωση χτυπαει κοκκινα. Βεβαια εδω απο οσο καταλαβα οταν λεει φαντασια το εννοει πιο πολυ στην κοινωνικη/επικοινωνιακη της διασταση, του τυπου "να μπεις στη θεση του αλλου". Και μου θυμιζει και περιπτωσεις μελων απο το φορουμ αυτο ειναι η αληθεια οπου μπαινουν υπερβολικα στη θεση του αλλου σε σημειο να νομιζουν οτι ξερουν/διαβαζουν τις σκεψεις σου η εισαι εσυ η οτι καποιοι ανθρωποι ειναι συνδεδεμενοι η το ιδιο η δε ξερω τι. Αυτο που λεει η σαβ "μυαλο που πηρε φωτια".

Οσον αφορα το κομματι που εβαλα με bold το οτι ισως δεν καταχωρειται σωστα η αρχικη εικονα και για αυτο μπερδευεται με την φαντασιακη που λες ειναι οντως μια πιθανη εξηγηση. Ωστοσο αναρωτιεμαι αν μπορει και αργοτερα για καποιο λογο να σπασει αυτο το όριο ενω η αρχικη εικονα εχει καταχωρηθει σωστά. Η μπου μας λεει και οτι ονειροπολουσε πολυ οταν ηταν μικρη αναγνωριζοντας το γεγονος πως ολα αυτα ηταν ονειροποληση, αρα σιγουρα υπηρχε ενα σωστα καταχωρημενο υποβαθρο στην αρχη της ζωης της. Τεινω να πιστευω πως το οτι χαλαει αυτος ο μηχανισμος δεν εχει να κανει με τον υπερβολικα εντονο βαθμο της φαντασιας αυτο, αν και λογικα σιγουρα ειναι και αυτο ενας αθροιστικος παραγοντας...μπορει το οτι χαλαει αυτος ο μηχανισμος να εχει οργανικα αιτια τα οποια κανουν την εμφανιση τους αργοτερα στη ζωη για καποιον επισης οργανικο λογο. Και λεω για οργανικα αιτια γιατι το να θελει καποιος να ξεφυγει απο την πραγματικοτητα δεν το βρισκω αρκετο, και με την εντονη ονειροποληση ξεφευγεις, οπως εκανα εγω (βλ. maladaptive daydreaming). Αλλα σε αυτη τη περιπτωση ποτε δεν μπερδευεται η πρωταρχικη εικονα με την φαντασιακη. Καλα, η σχιζοφρενεια ειναι ουτως η αλλως πολυπαραγοντικη απο οσο ξερω. Θυμαμαι παντως ενα αρθρο που ειχα διαβασει οπου ελεγε πως σε μια ερευνα οπου συγκρινανε fmri απεικονησεις εγκεφαλικης δραστηριοτητας μεταξυ υγιων ανθρωπων και πασχοντων απο σχιζοφρενεια ειχανε βρει πιο εντονο background activity, οταν το μυαλο δουλευει χωρις να το θελεις συνειδητα τελοσπαντων, οτι και αν σημαινει αυτο. (παλι στο μυαλο που πηρε φωτια με παει αυτο σαβ λολ). Βασικα βρηκα ααααπειρα αρθρα παιδια σχετικα με διαφορες στη λειτουργια ενος εγκεφαλου με σχιζοφρενεια και ενος χωρις. Υπαρχει και η υποθεση οτι ο εγκεφαλος σχιζοφρενων ειναι πιο ευαισθητος στην ντοπαμινη, οτι εχει λιγοτερη φαια ουσια σε καποια σημεια ειδικα (grey matter), οτι λειτουργουν διαφορετικα οι συναψεις, και διαφορα που ουτε καταλαβαινω ουτω μπορω να παραθεσω σωστα. Ωστοσο ολα αυτα με πειθουν αρκετα στο οτι προκειται σε μεγαλο βαθμο για οργανικα αιτια. Ουτε λιγο ουτε πολυ καπου εγραφε οτι ειναι ασθενεια του εγκεφαλου, εξισου απτή με τη σκπ ξερω γω οπως το καταλαβαινω εγω. Και μου βγαζει αρκετα νοημα προσωπικα αυτο γιατι ο αδερφος μου πχ σκιζοταν στις επιληπτικες κρισεις μικρος και στην εφηβεια/τα πρωτα χρονια της ενηλικιωσης του...

δεν ειναι ετσι ακριβως η μονη θεση που ειναι συδεδεμεος καπιος ειναι ο εαυτος του τωρα αν κατι του μιαζει δεν ειναι περιεργο γιατι μαντευει..

Ναταλια βαλε τα αρθρα αμα θεσ τα ξερω κι εγω