Πρόβλημα συνύπαρξης με γονείς
Η προσπάθεια που κάνω να βγαλω ολα αυτά απο μεσα μου ειναι ισως οτι πιο δύσκολο εχω αντιμετώπισει ως τωρα τα 25 μου χρονια.. Ολα κυλουσαν καλα ως ότου ημουν 22 ετών.. Φοιτήτρια τότε ζουσα σε διαφορετική πολη μακρια απο τους γονεις μου. Ειχαν την καλη προθεση να μου πληρώνουν το ενοίκιο οσο ημουν στα βασικα ετη της Σχολής μου 4 χρονια δηλαδή κατι πουτο ήξερα απο την πρωτη μερα που πέρασα στο Πανεπιστήμιο. Εκει ξεκινησαν ολα. Λόγω της οικονομικης βοηθειας που ειχα, παράλληλα ομως υπηρχαν και σχολια του τυπου το.σπιτι ειναι δικο μας, ειναι στο δικο μας ονομα εμεις θα λεμε ποιος μπορει να έρχεται εδω.
Τοτε ειχα γνωρίσει και τον φιλο μου που ειμαστε ακομη μαζι. Ο αδερφός μου δεν τον συμπαθουσε. Το οποίο ανεφερε συχνά στους γονεις μου. Τοτε ο αδερφός μου αφου ερχοταν συχνα εκειπου σπουδαζα πηρε τους κ δικους μου απο facebook και το site και τα εδωσε στους γονεις μου. Για καη μου τυχη το ανακαλυψα πολυ σύντομα. Σε ολο αυτο το διαστημα που ειχαν τους κωδικους μου εβλεπα ποτε μιλαω με ποιον, ποτε εβγαινα ποτε ερχοταν ο φιλος μου σπιτι ποτε πηγαινα εγω. Ετσι ωστε καθε φορα που εβλεπαν κατι που δεβ τους αρεσε(να βρισκομαι με το αγορι μου) με επαιρναν τηλεφωνο και απαιτούσαν με αυταρχικο και με επικληση του φοβου να παω σπιτι τους. Ολο αυτο το μαρτηριο τελειωσε αφου πήρα το πτυχιο. Μετα απο καυγαδες, συζητησεις που δεν εβγαζαν πουθενα καπως τα ειχαμε βρει αλλα παντα υπηρχαν ολα στο μυαλό μου. Τώρα 3 χρόνια μετα αφου ζω μονη μου και συντηρουμαι νιωθω οτι δεν εχω κανενα κοινο μαζί τους. Όταν τυχαινει να τους συναντω,σπανια διότι μόνο αρνητικη και επικριτικη αυρα μου βγαζουν, το μόνο που μου ερχεται στο μυαλό ειναι ολες οι φρικιαστικές λεξεις που μου εχουνε πει, ολες οι υποτιμήσεις που μου εχουν κανει, ολες οι θεωρίες τους για το τι ειμαι. Αλλα εχω αποδειξει οτι ειναι απολυτα λαθος καθε σκεψη τους. Και οχι πως το εκανα για να τους αποδειξω κατι, δεν με ενδιαφέρει καν. Το εκανα γιατι αυτο ημουν και ηθελα να ειμαι εγω απο πάντα.
Πλεον νοιαζονται να πουνε πως δεν με βοηθανε καθολου και τα βγαζω μομη μου. Ικανοποιώντας το μιζερο μυαλο τους. Ασχετα αν εχω δυσκολιες, μηνες που βγαίνουν μη ξεροντας πως. Αλλα περα απο ολα αυτα τωρα ειμαι εγώ,ειμαι ο εαυτος μού και νιωθω ελεύθερη.
Ο φιλος μου μεσα σε ολα αυτα ηξερε ελαχιστα. Ντρεπομουν να του πω και πολλα. Αλλα εχει τυχει σε σκηνικα πολυ ακραία. Ποτε δεν με αφησε ομως. Πηγε τους αντιμετωπισε μια.φορα διοτι.ελεγαν ακραία πραγματα κι γι αυτόν. Θεωρίες χωρις βαση και νοημα.
Σε αυτο που θελω την βοήθεια σας ειναι να μου πειτε αν.ειναι φυσιολογικο που μολις.τους βλεπω να σκεφτομαι μονο ασχημα πραματα. Πολυ εντονα ομως συμβαίνει αυτο τελευταία που τους συνάντησα. Ουτε διάλογο μπορούσα να κανω μαζι τους. Απλα αδιαφορουσα.
