Ασεξουαλικότητα, υποτιθέμενη κακοποίηση, καταστροφή της ζωής μου, έναρξη φρικτής ΙΔΨ
Καλησπέρα, έγραφα πριν χρόνια κάποιες φορές στο φόρουμ αλλά δεν είχα γράψει το πραγματικό μου ζήτημα. Λοιπόν πάντα με θεωρούσαν πολύ έξυπνο, αλλά την πάτησα βλακωδώς στη ζωή. Είχα διάφορα οικογενειακά προβλήματα, με κορόιδευαν στο σχολείο αλλά και πιο μετά, ενώ μου άρεσαν πάντα οι γυναίκες και ΜΟΝΟ αυτές. Αυνανισμός υπήρχε, ειδικά στα εφηβικά χρόνια, για γυναίκες, αλλά χωρίς να σκέφτομαι σεξουαλικές σκηνές. Έμπαινα από τα 18 μέχρι τα 28 μου σε διάφορα φόρουμ όπου διάφοροι κλαίγονταν που δεν έχουν σχέση ή δεν κάνουν σεξ και επηρεαζόμουν, ενώ όσο περνούσαν τα χρόνια οι άλλοι φίλοι και γνωστοί μπαίνανε σε σχέσεις κι εγώ έμενα μόνος μου. Οι γονείς μου ήταν πολύ σκληροί και αυστηροί άνθρωποι.
Όταν είχα πάει για μεταπτυχιακό στο εξωτερικό πήγαινα αρχικά πολύ καλά στα μαθήματα αλλά με έτρωγε το θέμα της σχέσης και του σεξ. Έβλεπα πως μπορούσα να κάνω διδακτορικό στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου αλλά εγώ εκεί, να νιώθω χάλια που δεν ερεθιζόμουν και δεν είχα σχέση. Δεν καταλάβαινα γιατί δε μου ερχόταν αυτό το οποίο όλοι οι άλλοι κυνηγούσαν σαν τρελοί. Ξαφνικά σκέφτηκα πως όταν ήμουν μωρό με φρόντιζε όταν έλειπε η μητέρα μου ένα συγγενικό πρόσωπο (δεν εννοώ τον πατέρα μου). Αυτό το πρόσωπο ήταν πολύ περίεργο, όσο θυμόμουν τις επαφές σε μεγαλύτερη ηλικία μαζί του είχα αρνητικές αναμνήσεις, είχε ένα πρόσωπο που σε προδιέθετε για κακά πράγματα, δε γελούσε ποτέ, είχε κάνει κάποια κακά πράγματα που δε θέλω να αναφέρω και σε επόμενα χρόνια το είχα ακούσει να μονολογεί βρίζοντας και καταριόντας άλλα άτομα της οικογένειάς μου και εμένα. Τότε θυμήθηκα ότι μου είχαν πει ότι σαν μωρό δεν έκλαιγα ποτέ! Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι αυτό συνέβαινε επειδή αυτό το πρόσωπο με χτυπούσε και κακοποιούσε όταν έκλαιγα και για το λόγο αυτό είχα σταματήσει να κλαίω!
Μετά σκέφτηκα ότι λόγω αυτής της κακοποίησης δεν ήθελα να κάνω σεξ και σκέφτηκα ότι θα μείνω μόνος και παρθένος μια ζωή. Λόγω αυτής της σκέψης ένιωσα φρικτά για κάποιες μέρες- αφού νομιζα ότι αυτό είναι το παν στη ζωή- και από τότε ξεκίνησαν τα ψυχολογικά. Ένιωθα να τρελαίνομαι, άρχισα να βαριέμαι τα πάντα, να μην κοιμάμαι, σκεφτόμουν διάφορες βλάσφημες σκέψεις ενώ πήγαινα στην εκκλησία αλλά και άλλες ώρες και με ενοχλούσαν διάφοροι ήχοι.
Το έλεγξα με ψυχίατρους και βρήκαμε ότι δεν έγινε καμία κακοποίηση φυσικά, αφού είχα αναπτυχθεί πολύ καλά (ειδικά το μυαλό μου) μέχρι τότε. Αλλά σταμάτησα τα όνειρα για διεθνή ακαδημαική καριέρα γιατί ήμουν χάλια, κοιμόμουν μόνο με zyprexa, μετά γύρισα εδώ στην ανεργία, τη βαρεμάρα και το πρήξιμο από τους γονείς, ενώ σταδιακά κατέληξα στο συμπέρασμα ότι είμαι ασέξουαλ κάνοντας καi αναζήτηση στο ιντερνετ για "people who dont want sex". Τους τελευταίους μήνες ζω μια φρίκη, νιώθω ότι κάποιος μυς στα χέρια ή τα πόδια μου είναι έτοιμος να "στρίψει", δε ξέρω πως αλλιώς να το εξηγήσω, οι γιατροί μου λένε ότι είναι μορφή βαριάς ιδεοψυχαναγκαστικής, πήρα και dumyrox, με βοήθησε στην αρχή αλλά μετά πήγαινα όλο και χειρότερα.
Λοιπόν η θεοποίηση του σεξ από τη σημερινή κοινωνία με οδήγησε στην καταστροφή όπως και πολλούς άλλους, αν σκεφτώ τι έγραφαν στα φόρουμ που έμπαινα τόσα χρόνια. Δηλαδή θεωρούμε πλέον ντροπή και αρρώστια να μην του αρέσει κάποιου το σεξ? Θεωρούμε κακομοιριά να είναι κάποιος μόνος του ή παρθένος? Ποιος είναι ο τρελός τελικά, εγώ ή αυτοί που σκέφτονται έτσι? Και γιατί προβάλλεται τρελά η ομοφυλοφιλία αλλά για την ασεξουαλικότητα δε μαθαίνουμε τίποτα?
Όποιος θέλει ας σχολιάσει τι πιστεύει για αυτό το θέμα
