Συναισθηματικα ανάπηρος.

Είμαστε μαζί 20 χρόνια με ένα διάστημα χωρισμού τα τελευταία χρονια.
Οι χωρισμοί ήταν πάντα στις συζητήσεις μας. Προέρχονταν πάντα από μένα καθώς το μόνιμο παράπονο μου ηταν ότι σεν εκδηλώνει το ενδιαφέρον του και το συναισθημα του προς εμένα. Το να ξέρω ότι νοιάζεται αλλά δρν το δείχνει ποτέ είναι λύση; Είναι σχέση αυτή για δυο ανθρώπους;
Εγώ στο άλλο άκρο. Φουλ συναισθηματική και εκδηλωτική. Να δείχνω τι νοιαξιμο και την αγαπη. Και να τη ζητιανεύω συνέχεια από κεινον. Μετά από κάποιους πολύ έντονους καυγάδες που κατέληξαν σε προσωρινό χωρισμό είπε ξεκάθαρα τη φραση: είμαι συναισθηματικα ανάπηρος, δεν μπορώ να το αλλάξω και εσένα αυτό δεν σου αξίζει.
Μετά από προτροπή της ψυχολόγου για κοινές συνεδριες αποασισαμε να το ξαναδούμε το θέμα. Όμως δυστυχώς δεν αλλάζει τίποτα.
Μέσα σε όλα αυτά εγώ κατέρρευσα συναισθηματικα λόγω της βαριας ιδψ που έχω και άρχισα να παίρνω φάρμακα τα οποία ακόμα δεν έχουν βρεθεί τα κατάλληλα για να πω ότι νιώθω καλύτερα.
Κάθε φορά ππυ του κάνω παράπονα πετάει υπονοούμενα για να χωρίσουμε.
Τι να κάνω; Να μείνω κι άλλο σε αυτή την κατάσταση η ήρθε η ώρα του οριστικού χωρισμού;;

Νεφελη γλυκουλα μου 37 χρονων απο τα 13 στην πιατσα εχω φιλεσ μοντελα δεν τουσ την επεσα ποτε ξερει γτ θα σου πω 24 χρονια εχω ακουσει τα παντα οι γυναικεσ ειστε ουφο δεν παλευεστε να σε ξεφορτωθει θελει εγω εχω κορη την καλυτερη και παλι τησ βρηκα γαμπρο και δρομο μετα τα 40 δεν αντεχεισ αλλο εσυ εισαι στον κοσμο σου

Γιατί είμαι στον κόσμο μου ρε ελις;

Quote:

---

Originally Posted by Nefeli28

Είμαστε μαζί 20 χρόνια με ένα διάστημα χωρισμού τα τελευταία χρονια.
Οι χωρισμοί ήταν πάντα στις συζητήσεις μας. Προέρχονταν πάντα από μένα καθώς το μόνιμο παράπονο μου ηταν ότι σεν εκδηλώνει το ενδιαφέρον του και το συναισθημα του προς εμένα. Το να ξέρω ότι νοιάζεται αλλά δρν το δείχνει ποτέ είναι λύση; Είναι σχέση αυτή για δυο ανθρώπους;
Εγώ στο άλλο άκρο. Φουλ συναισθηματική και εκδηλωτική. Να δείχνω τι νοιαξιμο και την αγαπη. Και να τη ζητιανεύω συνέχεια από κεινον. Μετά από κάποιους πολύ έντονους καυγάδες που κατέληξαν σε προσωρινό χωρισμό είπε ξεκάθαρα τη φραση: είμαι συναισθηματικα ανάπηρος, δεν μπορώ να το αλλάξω και εσένα αυτό δεν σου αξίζει.
Μετά από προτροπή της ψυχολόγου για κοινές συνεδριες αποασισαμε να το ξαναδούμε το θέμα. Όμως δυστυχώς δεν αλλάζει τίποτα.
Μέσα σε όλα αυτά εγώ κατέρρευσα συναισθηματικα λόγω της βαριας ιδψ που έχω και άρχισα να παίρνω φάρμακα τα οποία ακόμα δεν έχουν βρεθεί τα κατάλληλα για να πω ότι νιώθω καλύτερα.
Κάθε φορά ππυ του κάνω παράπονα πετάει υπονοούμενα για να χωρίσουμε.
Τι να κάνω; Να μείνω κι άλλο σε αυτή την κατάσταση η ήρθε η ώρα του οριστικού χωρισμού;;

---

μιλαμε για γαμο, η για σχεση;
δεν ξερω αν εχεις την αισθηση οτι ΕΣΥ θα αποφασισεις αν θα φυγεις η θα μεινεις, αλλα αυτα που σου λεει δειχνουν οτι εκεινος θελει να φυγει...
το "δεν σου αξιζει" ειναι το ΜΕΓΑ καμπανακι οτι ο αλλος την κανει... πως σου "αξιζε" 20 χρονια, δηλαδη; τωρα το θυμηθηκε οτι δεν σου αξιζει;

κατα τα αλλα, ναι υπαρχουν ανθρωποι που νοιωθουν ΠΟΛΛΑ χωρις να ειναι εκδηλωτικοι και αλλοι που εκδηλωνουν ΤΑ ΠΑΝΤΑ και πολυ, ακομα κι αν ειναι μικροτερα στην πραγματικοτητα απο αυτα που νοιωθει ο "ανεκδηλωτος"...
ετσι, μπορει ο ενας να εχει κενο και παραπονο στο οτι δεν εκφραζεται αρκετα αυτη η "αγαπη" και ο αλλος να πνιγεται και να πιεζεται απο ενα μονιμα υπερχειλιζον συναισθημα..

θελω να σου πω δλδ, οτι μπορει πραγματι να νοιωθει η να ενοιωθε πολλα ο ανθρωπος σου, αλλα οπως εκεινος σου φαινεται λιγος κι εχεις παραπονο, κι εκεινου εσυ μπορει να του φαινεσαι κουραστικη...
ωστοσο λες οτι ειστε πολλα χρονια μαζι.
δεν ξερω αν αξιζει να το προσπαθησετε κι αλλο. εσεις αποφασιζετε. υπαρχουν και παιδια;

Ρεμεντυ είμαστε 20 χρόνια μαζί. Είναι πολύ μεγάλη η συνήθεια. Ναι υπάρχουν και παιδιά.
Εκείνος έχει κουραστεί από τα δικά μου θέλω κι εγώ από αυτά που δεν μπορεί να δωσει.
Κάπως νιώθω ότι είναι πιο κοντα στην απόφαση αλλά όταν ο σύμβουλος που πηγαίναμε μαζί τον ρώτησε αν είναι σίγουρος για τον χωρισμό είπε όχι. Ενώ εκείνος είχε πει να χωρίσουμε. Γενικά γαι χωρισμούς συζητάμε περίπου μια δεκαετία τώρα.
Σαν φίλοι λειτουργούμε καλά, σαν συγκάτοικοι επίσης. Σαν ζευγάρι εγώ θέλω πράγματα όπως ενδιαφέρον, συναισθημα, νοιαξιμο, τρυφερότητα τα οποία έχει ο ίδιος πει ότι δεν έχει.
Νιώθω πως βρίσκομαι σε αδιέξοδο.

Καλημερα Νεφέλη

Καταρχάς εμένα μου φαίνεται άνθρωπος που νοιάζεται για την σχέση σας, ας το ξεκινήσω από κει. Για να δεχτεί να κάνετε κοινές συνεδρίες σημαίνει πως έχει την θέληση ή την διάθεση να το φτιάξει όλο αυτό. Και προφανώς για να είστε μαζί τόσα χρόνια κάτι σας δένει.

Η φράση με το ότι δεν σου αξίζει και μένα μου χτύπησε καμπανάκια βέβαια, δείχνει άνθρωπο που έχει κουραστεί ή έχει απογοητευτεί πια και ετοιμάζει το έδαφος για αποχώρηση. Λες πως ο χωρισμός ήταν πάντα στις συζητήσεις σας και προέρχονταν από σένα και τα παράπονα σου για το ότι δεν εκδηλώνεται όσο θα ήθελες. Νιώθεις πως δεν σε θέλει αρκετά ή ξέρεις πως σε θέλει αλλά η διαφωνία σας είναι στον τρόπο που το εκφράζει; Νομίζω εννοείς το δεύτερο κι αν είναι όντως έτσι, τότε είναι σα να του ζητάς να αλλάξει σαν άνθρωπος. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν εκδηλώνονται τόσο πολύ ή με τον τρόπο που μπορεί να θέλει ο άλλος πχ κι αυτό δεν τους κάνει συναισθηματικά ανάπηρους απαραίτητα. Κάποιος μπορεί να εκδηλώνεται περισσότερο με το να σου λέει πόσο σε αγαπάει συνέχεια πχ και κάποιος άλλος μπορεί να σε περιμένει μετά από μια κουραστική μέρα με ένα ζεστό πιάτο φαγητό και έτσι να δείχνει την αγάπη του.
Εσύ καταλαβαίνω πως μένεις ακάλυπτη από την δική του εκδήλωση/ έκφραση αγάπης και εκείνος από την άλλη νιώθει πως ότι κι αν κάνει δεν σου είναι αρκετό.

Όταν υπάρχουν μικρές αποκλίσεις σε αυτά τα θέματα, παλεύονται, αλλά φαντάζομαι πως αν ήταν μικρές 20 χρόνια τώρα θα το είχατε βρει κάπως. Για να συνεχίζει να υπάρχει ένα συγκεκριμένο θέμα επί 20 χρόνια σημαίνει για μένα πως δεν λύνεται. Οπότε νομίζω οτι φτάνει ο καθένας στο σημείο να μετρήσει τον εαυτό του και να αναρωτηθεί αν μπορεί να ζήσει με αυτό τελικά ή όχι.

Είναι επίσης τρομερά οξύθυμος, φωναζει συνέχεια και χωρίς λόγο. Μετά από τις τελευταίες κουβέντες ππυ του έκανα αποφάσισε να το δει το θέμα με ψυχολογο. Έχει χοντρό θέμα σε αυτό. Έχω περάσει όλη μου τη ζωή πλαι σε έναν άνθρωπο που φωναζει και θυμώνει για τα πάντα. Έχουν αρχίσει πια και εναντιώνονται και τα παιδιά σε αυτή του τη συμπεριφορά.
Κι ένα πρόσφατο περιστατικό «αδιαφορίας» η ενδιαφέροντος με τον δικό του τρόπο (;) : όταν πριν λίγο καιρό έφτασα στο απροχώρητο με το πρόβλημα μου και σκεφτόμουν να πάω στο νοσοκομείο, γυρισε ένα απόγευμα με νεύρα από τη δουλειά και είπε σήκω πήγαινε στο νοσοκομείο. Του ειπα ότι με αγχώνει το ψυχιατρικό νοσοκομειο δρν έχω ξαναπαει και μήπως έπρεπε να έρθει μαζί μου μήπως χρειαστεί και κάτι αν με κρατήσουν μεσα. Και είπε όχι πήγαινε κι αν χρειαστεί θα με πάρεις τηλέφωνο.
Πήγα ολομόναχη με την ψυχή στο στόμα με τις φοβιες μου να έχουν χτυπήσει κόκκινο.
Λες και δεν είχα κανέναν να μου σταθεί.
Όταν κάποιες μέρες μετά του το ειπα σαν παράπονο, δεν το καταλάβαινε. Είχε να πάει κ τα παιδιά σε μια δραστηριότητα και θεώρησε ότι έπρεπε να πάω μόνη μου.
Του εξηγούσα ότι ήταν ψυχολογική η δυσκολία μου και τον ήθελα δίπλα μου σαν στήριγμα, αλλά εκείνος επέμενε πως δεν το έβλεπε έτσι.....

Άρα δηλαδή, όταν εκείνος αρρωσταίνει ή κάτι του συμβαίνει θα θέλει να το αντιμετωπίζει μό
νος του. Αν χρειαστεί π.χ. να κάνει κάποιο χειρουργείο θα πάει μόνος του, δεν θα θέλει βοήθεια και συμπαράσταση. Έτσι το βλέπει;

Γειά σου Nefeli28! Εσύ τι θέματα έχεις ψυχολογικά; Γνωρίζεις πώς μπορείς να τα αντιμετωπίζεις;

Έχω ιδψ και κατάθλιψη.
Παίρνω αγωγή αλλά τις τελευταίες μέρες είμαι πολύ χάλια με μια αλλαγή φαρμάκου.
Παράλληλα κάνω ψυχοθεραπεία αλλά δεν βοηθιεμαι από πουθενά

Quote:

---

Originally Posted by Nefeli28

Έχω ιδψ και κατάθλιψη.
Παίρνω αγωγή αλλά τις τελευταίες μέρες είμαι πολύ χάλια με μια αλλαγή φαρμάκου.
Παράλληλα κάνω ψυχοθεραπεία αλλά δεν βοηθιεμαι από πουθενά

---

Ρωτάω γιατί έχω τη γνώμη πως σ' αυτές τις περιπτώσεις χρειάζεται και εσύ αλλά και ο σύντροφός σου να γνωρίζετε τι σου συμβαίνει και πως μπορείς να το αντιμετωπίσεις.

Δεν είναι ας πούμε έχω σπασμένο πόδι, δε μπορώ να περπατήσω, ο άλλος το βλέπει, το καταλαβαίνει και με βοηθάει. Όταν έχεις κάποια ψυχολογικά θέματα ο άλλος πολύ πιθανόν να μη μπορεί να καταλάβει, να μη μπορεί να αποδεχτεί αυτά που λες, αυτά που κάνεις, να του φαίνονται παράλογα.

Και ο σύντροφος εννοείται πως πρέπει να σε βοηθήσει σε ο,τι περνάς, σίγουρα όμως επηρεάζεται κι εκείνος. Δεν είναι νοσοκόμος, γιατρός, ψυχολόγος, άνθρωπος είναι που έχει κι εκείνος κάποιες ανάγκες όπως κι εσύ. Δεν είσαι μαζί του για να σε σώσει. Μόνη σου θα σώσεις τον εαυτό σου. Εκείνος απλά θα σε βοηθήσει. Τα ίδια χρειάζεται να κάνεις κι εσύ για αυτόν.

Δε δικαιολογώ τον άντρα σου, απλά λέω πως πρώτα χρειάζεται κι εσύ κι εκείνος να ξέρετε τι σας συμβαίνει. Νομίζω πως έτσι είναι καλό να κινηθείτε και με τον ψυχολόγο προκειμένου να καταλάβετε ο ένας τον άλλο.

Quote:

---

Originally Posted by ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ

Άρα δηλαδή, όταν εκείνος αρρωσταίνει ή κάτι του συμβαίνει θα θέλει να το αντιμετωπίζει μό
νος του. Αν χρειαστεί π.χ. να κάνει κάποιο χειρουργείο θα πάει μόνος του, δεν θα θέλει βοήθεια και συμπαράσταση. Έτσι το βλέπει;

---

σε αυτο συμφωνω.
δειχνει πολυ αποστασιοποιημενος απο εσενα, για να σου λεει να μπεις μονη σου στο νοσοκομειο.
η δεν μπορει να καταλαβει οτι ενα ψυχικο προβλημα ειναι ενα προβλημα υγειας, ακριβως οπως θα μπορουσε καποιος να μπει στο νοσοκομειο γιατι κατι εσπασε η για να κανει μια εγχειρηση, η ειναι ηδη φευγατος απο την σχεση σας και λειτουργει μηχανικα..

Κοπελιά μην παρακαλάς για αλλαγές κτλ, παντα ετσι θα ειναι. Η το αποδέχεσαι και ζεις μαζι του ως εχει ή το λήγεις και χωρίζετε. Θα σου φανεί κουλό αλλα για να δεις εκ μέρους του εκδήλωση ενδιαφέροντος θα πρεπει να γινεις εσυ ψυχρή και αδιάφορη , να γινεις ομως οχι να προσποιήθεις.
Γενικως δεν ειναι καταστασεις αυτες, απαράδεκτος ο τυπος, ακομη και να σκεφτεσαι να χωρισεις με καποια, θα τη συνοδεύσεις στο νοσοκομειο, ποσο μαλλον οταν εχεις και παιδια μαζι της. Τσαντιστηκα τωρα, απορω με την υπομονη σας

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

σε αυτο συμφωνω.
δειχνει πολυ αποστασιοποιημενος απο εσενα, για να σου λεει να μπεις μονη σου στο νοσοκομειο.
η δεν μπορει να καταλαβει οτι ενα ψυχικο προβλημα ειναι ενα προβλημα υγειας, ακριβως οπως θα μπορουσε καποιος να μπει στο νοσοκομειο γιατι κατι εσπασε η για να κανει μια εγχειρηση, η ειναι ηδη φευγατος απο την σχεση σας και λειτουργει μηχανικα..

---

Συμφωνώ ότι δείχνει αποστασιοποιημένος αλλά διαφωνώ ως προς το ότι ένα ψυχικό πρόβλημα είναι το ίδιο με το να σπάσει κάποιος το πόδι του ή να μπει για ένα χειρουργείο. Θεωρώ πως είναι εντελώς διαφορετικά και απαιτεί πολύ μεγαλύτερα ψυχικά αποθέματα και αντοχές και κατανόηση από έναν άνθρωπο ώστε να μπορέσει να σταθεί δίπλα σε κάποιον με ψυχικό πρόβλημα.

Αν ο σύντροφος μου σπάσει το πόδι του, δεν θα αλλάξει η συμπεριφορά του απέναντι μου, θα ξέρω πως είναι για ένα συγκεκριμένο διάστημα και μετά θα επανέλθει. Τα ψυχικά προβλήματα επηρεάζουν την συμπεριφορά του ανθρώπου που νοσεί, μπορεί να υπάρξουν στιγμές που δεν αναγνωρίζεις τον άνθρωπο σου και επίσης δεν ξέρεις ποτέ πότε θα τελειώσουν. Μην το παρουσιάζουμε ως εύκολο αυτό. Δεν έχουμε όλοι οι άνθρωποι αυτές τις αντοχές. Εγώ φίλη έχω που πέρασε κατάθλιψη κάποιο διάστημα και κοντέψαμε να σκοτωθούμε, με έκανε να αναρωτιέμαι αν αξίζει να προσπαθώ, η κοπέλα το ξεπέρασε και μπόρεσε και αναγνώρισε εν μέρει τα κομμάτια στην συμπεριφορά της που προκαλούσαν την απομάκρυνση των άλλων, αλλά δεν ξέρω τι θα γινόταν αν συνεχίζοταν για χρόνια αυτό.

Δεν ξέρω τι συμβαίνει με τον σύντροφο της Νεφέλης, μπορεί όντως να είναι γαιδούρι ο άνθρωπος και να μην έχει καμιά διάθεση να της σταθεί αλλά ακριβώς επειδή δεν ξέρω τα επιμέρους (πόσο καιρό κρατάει όλο αυτό, τι σκαμπανευάσματα μπορεί να έχει η ίδια στην συμπεριφορά της ως σύντροφος εξαιτίας των προβλημάτων κτλ) δεν ξέρω, σκέφτομαι ότι ο άλλος μπορεί και να μην είναι γαιδούρι, μπορεί απλά να εχει κουραστεί. Μην ξεχνάμε πως η Νεφέλη μιλά για οικογένεια, δεν είναι μια απλή σχέση, υπάρχουν παιδιά, δεν γνωρίζουμε τι βάρος έχει επωμιστεί ο άλλος και τι ευθύνες ώστε να μπορεί να σταθεί. Δεν της είπε ότι δεν πάει μαζί της στο νοσοκομείο γιατί θέλει να ξεκουραστεί και να δει τηλεόραση, επειδή έπρεπε να πάει κάπου τα παιδιά της το είπε.

Οντως ενα επειγον ψυχιατρικο προβληματα ειναι πολυ καλυτερο τεστ νοιαξιματος/γαϊδουροσυνης απο ενα σπασμενο ποδι...

Δε μου φαινεται εμενα απλη (!) συναισθηματικη αναπηρια αυτο που περιγραφει ο αντρας σου, Νεφελη. Το να μη μπορεις να επεξεργαστεις και να μεταδωσεις τα συναισθηματα σου και σε αυτο το επιπεδο να νοιαστεις/σταθεις στον αλλον ναι, ειναι. Μπαινουν ενδεχομενως και τα ξεσπασματα θυμου σ' αυτο, στο κομματι αδυναμιας διαχειρισης. Το να μη σκεφτεσαι καν να συνοδευσεις τον ανθρωπο σου στο νοσοκομειο, αυτο ειναι αναπηρια ενσυναισθησης και παντως πιο στοιχειωδων δομων του χαρακτηρα καποιου. Σιγουρα ειναι θεμελιωδες και ανυπερβλητο κενο σε μια σχεση πραγματικη. Εικοσι χρονια εισαι με αυτον τον ανθρωπο δηλαδη; Νομιζω οτι η ενταση των συμπτωματων και οι δυσκολιες που συναντας αυτον τον καιρο ειναι μιας πρωτης ταξεως ευκαιρια να αναθεωρησεις ποιοι ειναι οι αληθινοι ανθρωποι στη ζωη σου.

Επειδή προφανώς παρεξηγήθηκα (όχι πως δεν το περίμενα) ας εξηγηθώ.
Δεν ξέρουμε πως έχει η κατάσταση χρονικά. Είστε 20 χρόνια μαζί. Ο άνθρωπος αυτός ήταν πάντα έτσι; Εσένα τα προβλήματα πότε ξεκίνησαν; Σου στάθηκε τότε; Σου συμπαραστέκονταν ως ένα σημείο και μετά άρχισε να αποστασιοποιείται; Τα προβλήματα που λες οτι έχεις σε κάνουν και μη λειτουργική κάποια διαστήματα μέσα στην οικογένεια; Εννοώ, έχει αναλάβει ο άλλος παραπάνω ευθύνες επειδή εσύ μπορεί να μην είσαι καλά πχ κάποιο διάστημα; Το ότι εσύ του ζητούσες ανα διαστήματα να χωρίσετε ή ανέφερες χωρισμούς όπως είπες εκείνος πώς το διαχειριζόταν; Ποια στάση κρατούσε σε αυτό;

Όλα αυτά για μένα είναι πληροφορίες που μου λείπουν ώστε να μπορώ να χαρακτηρίσω κάποιον συναισθηματικά ανάπηρο.
Με συγχωρείται αλλά δεν μπορώ να το πω τόσο εύκολα, δεν έχω μαντικές ικανότητες.

Αν ο άνθρωπος αυτός ήταν πάντα έτσι, έδειχνε πάντα την αδιαφορία που περιέγραψες για τα προβλήματα σου και την έλλειψη ενσυναίσθησης, τότε ναι, είναι γαιδούρι και θα έπρεπε να τον έχεις χωρίσει χθες. Τα ρώτησα όλα αυτά όμως γιατί η στάση του (το να δεχτεί να πάει σε ψυχολόγο ή να κάνετε κοινές συνεδρίες κάτι που και παλιότερα είχατε κάνει αν δεν κάνω λάθος) δεν είναι συνηθισμένη συμπεριφορά γαιδουριού. Αυτό.

Α δηλαδη ουτε συναισθηματικα αναπηρος δεν ειναι ξεκαθαρο αν ειναι, απο οσα εχει γραψει η Νεφελη μεχρι στιγμης για ολα τα χρονια της σχεσης τους συμπεριλαμβανομενης της παραδοχης του ιδιου του συντροφου.

Ουτε εγω εχω μαντικες ικανοτητες, τα ποστ του θεματοθετη σε ενα θρεντ γενικα παντως τα διαβαζω.

Quote:

---

Originally Posted by oboro

Α δηλαδη ουτε συναισθηματικα αναπηρος δεν ειναι ξεκαθαρο αν ειναι, απο οσα εχει γραψει η Νεφελη μεχρι στιγμης για ολα τα χρονια της σχεσης τους συμπεριλαμβανομενης της παραδοχης του ιδιου του συντροφου.

Ουτε εγω εχω μαντικες ικανοτητες, τα ποστ του θεματοθετη σε ενα θρεντ γενικα παντως τα διαβαζω.

---

Τότε μάλλον θα πρέπει να τα ξαναδιαβάσεις γιατί η Νεφέλη δεν ανέφερε πουθενά περιστατικά για τα προηγούμενα χρόνια. Είπε μόνο πως δεν ήταν εκδηλωτικός οσον αφορά στα συναισθήματα του προς εκείνη όλα τα χρόνια του γάμους τους που κι αυτό δεν ξέρω τι σημαίνει και πως το ερμηνεύει κανείς. Για μένα εκδηλωτικός μπορεί να είναι κάποιος που να μου λέει όλη μέρα πόσο με αγαπάει, δεν θα τον βαφτίσω συναισθηματικά ανάπηρο επειδή δεν το κάνει. Σε κάθε περίπτωση γιαυτό ζήτησα διευκρινήσεις, γιατί δεν κατάλαβα τι εννοούσε η Νεφέλη. Εσύ προφανώς είσαι πιο έξυπνος και κατάλαβες.

Το μόνο περιστατικό που ανέφερε και δείχνει όντως από έλλειψη ενσυναίσθησης εως πλήρη αδιαφορία και γαιδουριά είναι για το τώρα. Γιαυτό ξανά ρώτησα αν αυτό γινόταν πάντα ή αν το έκανε τώρα πρώτη φορά. Ούτε αυτό μπορώ να το μαντέψω, η ίδια η Νεφέλη το ξέρει.

Το ότι ανέφερε ο ίδιος οτι είναι συναισθηματικά ανάπηρος δεν το μετράω καν, εξήγησα πώς το εξέλαβα. Ως στάση ανθρώπου που θέλει ή έχει αποφασίσει να χωρίσει. Έχω ακούσει και μεγαλύτερες μαλακίες από ανθρώπους που είναι έτοιμοι να φύγουν από σχέσεις.

Με την ιδια λογικη τοτε και η προθυμια του να παρεβρεθει σε συμβουλευτικη ζευγους μπορει να περιγραφει περισσοτερο τον εγωιστικο και μονο φοβο του μη χασει αυτη τη σχεση, αφου οπως η λεει κι ιδια η νεφελη, ο συντροφος αμφιταλαντευεται με το χωρισμο χρονια τωρα.

Μου κανει παντως εντυπωση που το τελευταιο περιστατικο με το νοσοκομειο το αποσυνδεετε ορισμενοι τοσο ευκολα απο τη συνολικη εικονα. Μεμονωμενο περιστατικο, λετε ε; Ε, αν ειναι να μην τον βγαλουμε και γαϊδουρι η ακομα και συναισθηματικα αναπηρο τον ανθρωπο, αξιζει μεχρις εσχατων μια προσπαθεια, τι να πω. Επισης μου κανει εντυπωση η ασπρομαυρη λογικη του "επειδη δεν ειναι σουπερ εκδηλωτικος δε σημαινει οτι ειναι και συναισθηματικα αναπηρος". Αν καποιος ειναι μη διαθεσιμος συναισθηματικα και δε μπορει να αποδωσει/λειτουργησει σε μια σχεση, ειναι που εχει σημασια. Και δε χρειαζεται η συντροφος να ειναι συναισθηματικο ηφαιστειο/ρουφηχτρα για να εχει στοιχειωδεις συναισθηματικες αναγκες και να διαμαρτυρεται οταν κατα τεκμηριο δεν καλυπτονται.

Η παραγραφος του προηγουμενου ποστ που σχεδον ταυτιζει (μαλλον απο απροσεξια) την καταθλιψη με προβληματα συμπεριφορας δινει την εντυπωση πως οι πραγματικοι φιλοι/συντροφοι δεν κρινονται απαραιτητα απο το βαθμο της ανταποκρισης τους σε ενα τετοιο επειγον περιστατικο. Δεν ισχυει φυσικα, εκτος κι αν οι "φιλοι φαινονται στα δυσκολα" αρκει να μην εχει να κανει με ψυχοκαταστασεις οποτε ε, εχουν κι αυτοι τα ορια τους. Δεν ειναι αυτο κατι που θα επρεπε να περιμενει να διαβασει καποιος που εχει βρεθει σε παρομοια κατασταση με την ψυχικη του υγεια. Οι καταθλιπτικοι βασανιζονται συχνα απο αβασταχτες ενοχες ως μερος των συμπτωματων τους, δε χρειαζεται να τους φορτωνουμε και επιπλεον, αναπαραγοντας αθελα μας η μη αυτους τους μυθους για την ψυχικη υγεια.

Συμφωνώ με elisabet.

Ας μας πει η Nefeli28 για το πότε ξεκίνησε να έχει αυτή τη στάση ο σύζυγος της. Επίσης πότε ξεκίνησαν τα δικά της ψυχολογικά προβλήματα. Πως της έχει φερθεί γενικότερα όλα αυτά τα χρονια. Και πως του έχει φερθεί εκείνη επίσης. Δε μπορούμε να βγάζουμε συμπεράσματα μόνο από το σήμερα.

Το να ζεις με έναν άνθρωπο που έχει ψυχολογικά προβλήματα χρειάζεται τεράστια ψυχικά αποθέματα, που ακόμα και αν τα έχεις ενδεχομένως κάποια στιγμή να τελειώσουν.

Όλοι οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε σε μια συντροφική σχέση. Μήπως όμως είναι αναπόφευκτο το να επηρεαστεί κάποιος ζώντας με έναν άνθρωπο με χρόνια ψυχολογικά προβλήματα;

Quote:

---

Originally Posted by oboro

Με την ιδια λογικη τοτε και η προθυμια του να παρεβρεθει σε συμβουλευτικη ζευγους μπορει να περιγραφει περισσοτερο τον εγωιστικο και μονο φοβο του μη χασει αυτη τη σχεση, αφου οπως η λεει κι ιδια η νεφελη, ο συντροφος αμφιταλαντευεται με το χωρισμο χρονια τωρα.

Μου κανει παντως εντυπωση που το τελευταιο περιστατικο με το νοσοκομειο το αποσυνδεετε ορισμενοι τοσο ευκολα απο τη συνολικη εικονα. Μεμονωμενο περιστατικο, λετε ε; Ε, αν ειναι να μην τον βγαλουμε και γαϊδουρι η ακομα και συναισθηματικα αναπηρο τον ανθρωπο, αξιζει μεχρις εσχατων μια προσπαθεια, τι να πω. Επισης μου κανει εντυπωση η ασπρομαυρη λογικη του "επειδη δεν ειναι σουπερ εκδηλωτικος δε σημαινει οτι ειναι και συναισθηματικα αναπηρος". Αν καποιος ειναι μη διαθεσιμος συναισθηματικα και δε μπορει να αποδωσει/λειτουργησει σε μια σχεση, ειναι που εχει σημασια. Και δε χρειαζεται η συντροφος να ειναι συναισθηματικο ηφαιστειο/ρουφηχτρα για να εχει στοιχειωδεις συναισθηματικες αναγκες και να διαμαρτυρεται οταν κατα τεκμηριο δεν καλυπτονται.

Η παραγραφος του προηγουμενου ποστ που σχεδον ταυτιζει (μαλλον απο απροσεξια) την καταθλιψη με προβληματα συμπεριφορας δινει την εντυπωση πως οι πραγματικοι φιλοι/συντροφοι δεν κρινονται απαραιτητα απο το βαθμο της ανταποκρισης τους σε ενα τετοιο επειγον περιστατικο. Δεν ισχυει φυσικα, εκτος κι αν οι "φιλοι φαινονται στα δυσκολα" αρκει να μην εχει να κανει με ψυχοκαταστασεις οποτε ε, εχουν κι αυτοι τα ορια τους. Δεν ειναι αυτο κατι που θα επρεπε να περιμενει να διαβασει καποιος που εχει βρεθει σε παρομοια κατασταση με την ψυχικη του υγεια. Οι καταθλιπτικοι βασανιζονται συχνα απο αβασταχτες ενοχες ως μερος των συμπτωματων τους, δε χρειαζεται να τους φορτωνουμε και επιπλεον, αναπαραγοντας αθελα μας η μη αυτους τους μυθους για την ψυχικη υγεια.

---

Αυθαίρετα συμπεράσματα βγάζεις συνεχώς τουλάχιστον ως προς τα λεγόμενα μου.

Πρώτον σύμφωνα με τα λεγόμενα της Νεφέλης δεν αμφιταλαντεύεται ο σύντροφος της με τον χωρισμό τόσα χρόνια, ΕΚΕΙΝΗ αμφιταλαντεύεται και δεν μας ανέφερε τίποτα για την δική του στάση σε αυτό, γιαυτό την ρώτησα κιόλας. Πάλι εσύ βγάζεις συμπεράσματα μόνος σου.

Δευτερον δεν είπα πουθενά ότι αξίζει μια προσπάθεια κι ότι ο άνθρωπος είναι οκ. Είπα ότι ΔΕΝ ΞΕΡΩ γιατί οι πληροφορίες που έδωσε η Νεφέλη προσωπικά δεν μου είναι επαρκείς. Εσένα προφανώς σου είναι. Αρκεί κάποιος να αναφέρει ότι δεν καλύπτεται συναισθηματικά από τον σύντροφο του για να βαφτίσεις τον άλλον συναισθηματικά ανάπηρο. οκ.

Τρίτον δεν αποσύνδεσα καθόλου το περιστατικό με το νοσοκομείο που ανέφερε, ίσα ίσα, ρώτησα αν έχει ξαναγίνει, αν έχει ξαναδείξει τέτοια συμπεριφορά κτλ. Πάντως σε καμιά περίπτωση προσωπικά δεν μπορώ να βγάλω συμπέρασμα για κάποιον ΜΟΝΟ από αυτό χωρίς να γνωρίζω τίποτα άλλο για την μεταξύ τους σχέση. Προφανώς εσύ και πάλι μπορείς.

Και τέλος ναι η κατάθλιψη, επηρεάζει την συμπεριφορά αυτού που νοσεί στους γύρω του. Δεν είναι θέμα το να γεμίσουμε ενοχές όλους όσους περνούν κατάθλιψη, αλλά συχνά όταν βρίσκονται σε αυτή την κατάσταση απομακρύνουν ανθρώπους από γύρω τους με δική τους ευθύνη επειδή οι ίδιοι δεν νιώθουν καλά. Είναι κατανοητό και σεβαστό, προσωπικά στάθηκα στην φίλη μου όσο μπορούσα αλλά δεν θα το παίξω αγία ούτε παντοδύναμη να πω ότι δεν δυσκολεύτηκα ή ότι δεν υπήρχαν στιγμές που αναρωτιόμουν τι κάνω. Η φίλη μου το ξεπέρασε σχετικά γρήγορα, αλλά δεν ξέρω πόσες αντοχές θα είχα αν διαιωνιζόταν αυτή η κατάσταση κι αν αυτό θα με έκανε κακό άνθρωπο. Τυχαίνει να είμαι από τους ανθρώπους που στους δικούς μου είτε είναι συγγενείς είτε φίλοι στέκομαι παραπάνω από βράχος όταν χρειαστεί αλλά δεν είμαι Θεός ξέρεις, κάποιες φορές κουράζομαι κι εγώ. Και ναι όταν μιλάμε για ψυχικές παθήσεις θεωρώ οτι χρειάζονται τεράστια αποθέματα δύναμης για να αντέξεις να σταθείς δίπλα σε κάποιον και δεν θεωρώ αυτόματα κακό άνθρωπο ή συναισθηματικά ανάπηρο αυτόν δεν την έχει.

Αυτός ο άνθρωπος ήταν έτσι από πάντα. Φειδωλός στα συναισθήματα και στην έκφραση τους. Οξυθυμοα και ποκυ νευρικός. Από τότε που πρώτο ημασταν μαζί. Μη ρωτήσετε γιατί και πως έμεινα, αυτή είναι άλλη μεγάλη ιστορία.
Όταν προερχεσαι από κακό ποιητικό περιβάλλον είσαι με όλα ευχαριστημένος. Η ακόμα καλύτερα βρίσκεις ένα παρόμοιο κακοποιητικο περιβάλλον για να ζήσεις. Λέγοντας κακοππιητικο εννοώ συναισθηματική και ψυχική κακοποίηση.
Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν δεν μπορούσε ποτέ. Νε εκφραστεί, να δείξει πράγματα, να χαρεί, να νιώσει κλπ. Είναι άνθρωπος τρομερά ορθολογικός, πρακτικός, δεν γελάει σχεδόν ποτέ, δεν ενθουσιάζεται, δεν χαίρεται εύκολα, ειρωνεύεται τους άλλους και έχει μια πολύ ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ το οποίο 9 στις 10 φορές πληγώνει τους άλλους.
Ασκεί έντονη κριτική και όλα γύρω του τον ενοχλούν. Αυτά όλα φυσικά και δεν τα είχα δει από την αρχή σε αυτή την έκταση.
Πριν μια δεκαετία άρχισα να καταλαβαίνω ότι σαν να μη θέλει να συνυπάρχει με άλλους ανθρώπους. Να θέλει να είναι μόνος του. Έφευγε για τη δουλειά και γύριζε πολύ έργα εμώ η δουλειά του δεν ήταν για τόσες ώρες. Πήγαινε μέρες κ ώρες στη δουλειά που ο χώρος ήταν κλειστός για το υπόλοιπο προσωπικό, λέγοντας πάντα ότι έχει πράγματα να κάνει.
Τα παιδιά τον ενοχλούσαν πάντα στο σπίτι. Φώναζαν, μιλούσαν, εκαναν φασαρία. Ήθελε την ησυχία του.
Μέσα σε όλα αυτά η δική μας σχέση μονίμως προβληματική. Χωρίς συναισθημα, τρυφερότητα κλπ του ζευγαριού.
Η δική μου η διαταραχή (ιδψ) περνούσε στο ντούκου. Μόνο ένα διάστημα (στις εγκυμοσύνες) που ήμουν πιο φοβισμένη και είχα τρέλα με τα μικρόβια κλπ τον κούραζα με την ενασχόληση μου με τα πλυσιματα κλπ.
Όλα τα υπόλοιπα τα περνούσα εσωτερικά πολύ μόνη μου.
Έγιναν πολλές συζητήσεις για χωρισμό και κάποια στιγμή είπε κ μόνος του να χωρίσουμε. Παραδέχτηκε ότι δεν μου αξιζουν αυτές οι συμπεριφορές του, ότι είμαι ένας άνθρωπος που έχω δίκιο να αποζητω όλα αυτά που αποζητω τη στιγμή που τα δίνω και τόσο έμπρακτα αλλά ότι αυτός δεν μπορεί να αλλάξει. Δεν μπορεί να ανταποκριθει σε αυτά που ζητάω και είναι άδικο εγώ να τα ζητιανεύω μια ζωη.
Η ψυχολόγος είχε την ιδέα να μας μαζέψει κ τους δυο σε κάποιες συνεδρίες. Εκει φανηκε ότι δεν ήταν σίγουρος εντελώς για το χωρισμό. Και αρχισαμε να κάνουμε ας πούμε συμβουλευτική.
Για ένα διάστημα τα πραγνατα οκ αλλά μετά πάλι τα ίδια.
Το ερώτημα είναι μένεις με έναν άνθρωπο που έχει κάνει αυτές τις δηλώσεις; Που ξέρεις ότι δεν μπορεί και ποτέ δεν θα μπορέσει να δώσει αυτά που εγώ θέλω;
Από την άλλη είναι τα παιδιά και η δύναμη της συνήθειας των τόσων πολλών χρόνων....
Σαν συγκάτοικοι και φίλοι είμαστε μια χαρά...
Το έχουμε παραδεχτεί και οι δυο αυτό...

καλως η κακως νεφελη, μονο στον εαυτο σου μπορεις να απευθυνεις τα ερωτηματα αυτα...

Νεφέλη, ο τύπος είναι κλασικός εσωστρεφής/introvert! Οπότε δεν θα αλλάξει. Ααν το αντέχεις έχει καλώς, εγώ που είμαι introvert δε θα κάνω ποτέ σχέση γιατί ΔΕ ΘΕΛΩ να κάνω. Οπότε πάλι καλά που έκανε αυτός σχέση και παιδιά.
Υ.Γ. κι εγώ προτιμώ στη δουλειά τις ώρες που έχει λιγότερο ή καθόλου κόσμο!

Εγώ βασικά, ούτε για φίλο θα τον ήθελα. Τί φίλος μπορεί να είναι ένας άνθρωπος μονόχνωτος, αγέλαστος, επικριτικός, είρων και χωρίς καθόλου ενσυναίσθηση;

εγω πιστευω οτι εισαι συναισθηματικη και εκδηλωτικη αλλα κατα βαθος συμφωνεις με το επικριτικο στιλ του και τη λογικη του γιατι δε σ αρεσει ο εαυτος σου και γιατι θα ηθελες να εισαι σαν αυτον αλλα επειδη δε σου βγαινει δε ξερεις τι να κανεις δε ταιριαζετε αυτη η σχεση μονο σε φθειρει ψυχολογικα και θα ηταν προτημοτερο να εισασταν φιλοι και να βρεις καπιον που να ειναι σαν εσενα και οχι αλλα νταλα

Ο ψυχολόγος προτείνει να μείνουμε χωρια ένα διάστημα.
Εγώ είμαι στο μαύρο μου το χαλι από τα ψυχολογικά μου θέματα. Δεν μπορώ να πάρω αποφάσεις.
Και πρακτικά δηλ πως θα γίνει να μείνουμε χωρια; Τι θα πούμε στα παιδιά;
Όταν ξανά είχαμε χωρίσει τα παιδιά δεν ήξεραν κάτι γιατί συνέπεσε με ένα διάστημα που έλειψε στο εξωτερικό.
Τώρα; Τι λες στα παιδιά; Η μαμα κι ο μπαμπας θα μείνουν λίγο χωρια για να σκεφτούν τι θέλουν να κάνουν;
Μου φαίνεται πολύ κουλό.

Quote:

---

Originally Posted by Nefeli28

Τι θα πούμε στα παιδιά;

---

Πες τους "Έχει πάει στον φίλο του το Λευτεράκι στη Πάτρα!"
Δεν μου φαίνεται κακή η συμβουλή του ειδικού. Θέλει να δει αν έχει απομείνει κάποια έλξη μεταξύ σας.
Αν θέλεις δικαιολογία για τα παιδιά πάντως βρίσκεις.
Πως θα σου φαινόταν να φλερτάρεις λίγο μόνο και μόνο για να ανεβάσεις την αυτοπεποίθησή σου;

Quote:

---

Originally Posted by Nefeli28

Ο ψυχολόγος προτείνει να μείνουμε χωρια ένα διάστημα.
Εγώ είμαι στο μαύρο μου το χαλι από τα ψυχολογικά μου θέματα. Δεν μπορώ να πάρω αποφάσεις.
Και πρακτικά δηλ πως θα γίνει να μείνουμε χωρια; Τι θα πούμε στα παιδιά;
Όταν ξανά είχαμε χωρίσει τα παιδιά δεν ήξεραν κάτι γιατί συνέπεσε με ένα διάστημα που έλειψε στο εξωτερικό.
Τώρα; Τι λες στα παιδιά; Η μαμα κι ο μπαμπας θα μείνουν λίγο χωρια για να σκεφτούν τι θέλουν να κάνουν;
Μου φαίνεται πολύ κουλό.

---

ΚΙ εγώ το βρίσκω καλή ιδέα Νεφέλη, ίσως σας βοηθήσει να ξεκαθαρίσετε τα πράγματα και να πάρετε τον χρόνο σας για να σκεφτείτε και οι δύο.

Όσο για τα παιδιά...όλο και κάποια δικαιολογία θα σκεφτείτε. Δεν ξέρω τις ηλικίες και τι μπορούν να καταλάβουν αλλά καλό είναι να μην τους βάλετε στην διαδικασία να μπλεχτούν στα δικά σας.