Η ιστορία μου με εναν παρανοϊκό ζηλιαρη.

Πριν αρκετα χρόνια και όντας πιτσιρικα, τα εμπλεξα μεσω κοινής παρέας με εναν τυπο. Ο τυπάς λοιπον στην αρχή το επαιζε πολυ άνετος, οτι θελει η κοπελα του να ντύνεται σεξυ, να βγαίνει για ποτα μόνη της κλπ. Και ολα καλα μεχρι εδω. Στη πορεία και χωρίς να του εχω δωσει δικαίωμα ειχε κατι εξάρσεις ζήλιας που νομιζα οτι τα ελεγε για πλακα και δε θα τα αναφέρω γιατί ειναι πολλα. Εγώ σαν άνθρωπος ειμαι σε αρκετα κλειστο κυκλο. Ειχα τοτε μονο τον κολλητο μου ο οποίος ειναι ομοφυλόφιλος και μια κολλητη. Ξεχασα να πω οτι μεναμε απο την αρχη μαζι, είμασταν στην ιδια περιοχή έτσι και αλλιώς. Να σημειώσω οτι ειχε γνωρίσει τον κολλητο μου και δεν ειχε κανενα θεμα μιας που ο άνθρωπος δεν έλκεται από γυναίκες οποτε δεν ένιωθε να κινδυνεύει. Λιγες μερες πριν τον καυγα ειχα λεκτική βια, στην οποία απαντούσα και εγώ αναλογα καθως δεν ανεχομαι να με προσβάλει κανεις.. Ειπα να δώσω ευκαιρία γιατί είχαμε πολυ μεγαλο οικονομικό θέμα και ήταν τα νευρα μας τεντωμένα. Ενα βράδυ που γυριζα απο τον κολλητο μου και πήγα στο σπίτι μας (ηταν να σημειώσω δικό μου σπιτι) ξεκίνησε να λεει οτι εχω γκομενο (πράγμα που δεν ισχυε φυσικά) προλαβα μόνο να του πω οτι δεν παει καλα καθώς με χτυπησε με κατι στο κεφαλι και εμεινα αναίσθητη. Ξυπνησα με τον άρρωστο αυτό άνθρωπο να ειναι απο πανω μου και να με βαράει με λυσσα, και εκει σκέφτηκα οτι παίζει να με αποτελειώσει. Αφου με εκανε αγνώριστη κυριολεκτικά και έφυγε απο πανω μου ξεκίνησε να με βριζει και εγώ δε μπορούσα να δω καθώς τα αιματα απο το κεφαλι που μου ειχε ανοίξει ειχαν σκεπασει τα μάτια μου. Με απόλυτη ψύχραιμα πηγα στο μπανιο να πλυθω για να καταλάβω και που ακριβώς ειχα χτυπήσει. Αυτός οταν ειδε τη ζημιά που μου ειχε προκαλέσει είπε επι λέξη, και θα το θυμάμαι για οσο ζω'' μωρη ******* ια παω και φυλακή για σενα'' εγω φοβούμενη οτι θα με αποτελειώσει, και οντας τελείως ψύχραιμη εκανα οτι λιποθυμω μπας και με αφήσει και όντως έπιασε. Με τα χιλια ζορια με πήγε με το αμάξι μου στο νοσοκομείο καθοτι ήθελα ραμματα και οταν βγήκα έξω μου εκανε ξανά σκηνή οτι δηθεν γελουσα με τον γιατρο. Εκείνο το βράδυ αναγκαστικα να μείνω σπίτι μαζι του (δεν εκλεισα ματι εννοείται) γιατί ήταν αργα και δεν ειχα που αλλού να παω. Ολο το βραδυ σκεφτόμουν να αρπαξω ενα μαχαίρι και να τον κανω φέτες αλλα σκεφτόμουν οτι θα παω φυλακή. Οντας μικρη δεν ήξερα απο νόμους, αλλιώς δεν υπηρχε περίπτωση να ζει τωρα αυτό το τέρας. Με το που ξημέρωσε μαζεψα οτι μπορουσα να μαζέψω αππ πράγματα και εφυγα απο το ιδιο μου το σπίτι.. Εχουν περάσει τοσα χρονια και ακομα μετανιώνω που δεν τον εσφαξα.

Κατά την άποψή μου φέρθηκες πάρα πολύ ώριμα και ψύχραιμα (αν εξαιρέσουμε το ότι ξαναγύρισες μαζί του στο σπίτι, έστω και για ένα μόνο βράδυ). Γνωστοποίησες το γεγονός στην κοινή σας παρέα; Τον έχεις ξαναπετύχει τυχαία από τότε;

υ.γ.: Καλά ο γιατρός δεν κατάλαβε τίποτα;

Πόσο χρονών ήσουν όταν έγινε το σκηνικό;
Ομολογώ πως μου κάνει εντύπωση που κανείς δεν σκέφτηκε την αστυνομία. Στα νοσοκομεία είναι υποχρεωμένοι αν αντιληφθούν ότι πρόκειται περι ξυλοδαρμού να καλέσουν αστυνομία οι ίδιοι οι γιατροί. Οϋτε ένας γιατρός δεν βρέθηκε να στο προτείνει έστω;

Θεωρώ ευτύχημα ότι δεν τον σκότωσες (μπορεί να το λες σαν τρόπο του λέγειν και να μην το εννοείς καν, δεν ξερω). Θα είχες μπλέξει άσχημα. Όταν είμαστε σε άμυνα δεν σημαίνει οτι δικαιολογούμαστε να σκοτώσουμε, υπάρχει βέβαια ως ελαφρυντικό αλλά θα πρέπει να στοιχειοθετηθεί εντελώς ότι ο σκοπός δεν ήταν να σκοτώσεις αλλά να σωθείς, ότι δεν υπήρχε άλλος τρόπος να σωθείς, να τρέξεις πχ καινα φύγεις κτλ. Ο νόμος δηλαδή δεν δικαιολογεί τον φόνο επειδή κάποιος μας όρμησε. Τον δικαιολογεί μόνο όταν είναι ο μόνος τροπος για να σωθεί το θύμα.

Θα με ενδιέφερε να μάθω το επακόλουθο του επεισοδίου. Πως αντέδρασε η οικογένειά σου, ο περίγυρος και ο ίδιος (πχ τι λέχθηκε στην κοινή σας παρέα ή αν έγινε κάποια κίνηση εναντίον του). Πως κύλησαν οι επόμενες μέρες/εβδομάδες.

@elisabet Την ώρα του συμβάντος, ή εν πάση περιπτώσει πριν πάνε στο νοσοκομείο, θα ήταν προφανές ότι τον σκότωσε διότι κινδύνευε άμεσα η ζωή της*. Εκ των υστέρων όμως, αφού γύρισαν μαζί από το νοσοκομείο και θεωρητικά είχε περάσει ο κίνδυνος, σίγουρα δεν θα δικαιολογούνταν (νομικά εννοώ) ο φόνος και οι μπελάδες θα ήταν πολύ μεγαλύτεροι.

*Βέβαια με την ελληνική δικαιοσύνη τίποτα δεν είναι προφανές...

Quote:

---

Originally Posted by Jason IV

Κατά την άποψή μου φέρθηκες πάρα πολύ ώριμα και ψύχραιμα (αν εξαιρέσουμε το ότι ξαναγύρισες μαζί του στο σπίτι, έστω και για ένα μόνο βράδυ). Γνωστοποίησες το γεγονός στην κοινή σας παρέα; Τον έχεις ξαναπετύχει τυχαία από τότε;

υ.γ.: Καλά ο γιατρός δεν κατάλαβε τίποτα;

---

Δεν είχα άλλη λύση,καθότι ήταν περασμένες 12 και δεν είχα που αλλού να πάω...Το έμαθαν όλοι ναι,και τον χιλιοέκραξαν...Τον πέτυχα στον δρόμο γιατί μέναμε στην ίδια γειτονιά μέχρι να ξεκουμπιστεί από Αθήνα,και μου είπε με ειρωνεία ότι με σημάδεψε,επειδή μου άφησε σημάδι πάνω από το φρύδι που έφαγα και τα ράμματα,και του απάντησα ότι με αυτό το σημάδι έχω ρίξει τρελά γκομενάκια.Έφυγε με την ουρά στα σκέλια ο ψευτόμαγκας.

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Πόσο χρονών ήσουν όταν έγινε το σκηνικό;
Ομολογώ πως μου κάνει εντύπωση που κανείς δεν σκέφτηκε την αστυνομία. Στα νοσοκομεία είναι υποχρεωμένοι αν αντιληφθούν ότι πρόκειται περι ξυλοδαρμού να καλέσουν αστυνομία οι ίδιοι οι γιατροί. Οϋτε ένας γιατρός δεν βρέθηκε να στο προτείνει έστω;

Θεωρώ ευτύχημα ότι δεν τον σκότωσες (μπορεί να το λες σαν τρόπο του λέγειν και να μην το εννοείς καν, δεν ξερω). Θα είχες μπλέξει άσχημα. Όταν είμαστε σε άμυνα δεν σημαίνει οτι δικαιολογούμαστε να σκοτώσουμε, υπάρχει βέβαια ως ελαφρυντικό αλλά θα πρέπει να στοιχειοθετηθεί εντελώς ότι ο σκοπός δεν ήταν να σκοτώσεις αλλά να σωθείς, ότι δεν υπήρχε άλλος τρόπος να σωθείς, να τρέξεις πχ καινα φύγεις κτλ. Ο νόμος δηλαδή δεν δικαιολογεί τον φόνο επειδή κάποιος μας όρμησε. Τον δικαιολογεί μόνο όταν είναι ο μόνος τροπος για να σωθεί το θύμα.

---

22-23 ήμουν τότε,οι γιατροί δεν ενδιαφέρθηκαν καν να ρωτήσουν...Το μόνο που ένοιαξε τον γιατρό ήταν να μου την πέσει....Ναι,είχα κ τέτοια σε αυτήν την παρωδία που έζησα...

Ψυχοπαθής δηλαδή... μπορούσες άνετα να του κάνεις μήνυση ακόμα και μέρες μετά, από τη στιγμή κιόλας που από ό,τι κατάλαβα τα παραδέχθηκε όλα δημοσίως. Απορώ πως δεν σε παρότρυνε κανένας προς αυτή την κατεύθυνση.

Quote:

---

Originally Posted by Jason IV

Ψυχοπαθής δηλαδή... μπορούσες άνετα να του κάνεις μήνυση ακόμα και μέρες μετά, από τη στιγμή κιόλας που από ό,τι κατάλαβα τα παραδέχθηκε όλα δημοσίως. Απορώ πως δεν σε παρότρυνε κανένας προς αυτή την κατεύθυνση.

---

Δεν ήξερα τότε ότι αυτό μπορούσε να γίνει σαν αυτόφορο και να μη πληρώσω τίποτα,το έμαθα κατόπιν εορτής.Αν με είχαν οδηγήσει από το νοσοκομείο τότε θα είχα κινηθεί αλλιώς....Ναι ήταν ψυχοπαθής..Ενώ είχα φύγει από το σπίτι μου και εκείνος είχε το θράσος να κάνει μέσα κατάληψη μου έστειλε ένα μήνυμα να μου πει ότι έκανε κάτι και πρέπει να πάω από εκεί.Εγώ φοβήθηκα μην είχε κάνει καμία ζημιά στο σπίτι.Του ζήτησα να μου πει για να μη πάω από εκεί και πλακοθούμε πάλι,επέμενε να πάω.Πήγα και τι είχε κάνει ο θεός;Μου είχε σκίσει όλα τα ρούχα.Πήγα και βρήκα όλα μου τα ρούχα μια στίβα στο πάτωμα,όλα κομμένα κομματάκια........

Ξαναγύρισες εκεί μόνη σου ενώ ήταν μέσα και αυτός;;;

Λόγω τιμής δεν θα ξανακοροϊδέψω ποτέ θρίλερ στο οποίο ο/η πρωταγωνιστής ακούει έναν τρομαχτικό θόρυβο από μια σκοτεινή μεριά, και αντί να τρέχει σαν τον Κεντέρη προς την αντίθετη κατεύθυνση πάει ντουγρού προς την πηγή του θορύβου (για να ελαφρύνουμε λίγο και την ατμόσφαιρα...)

Πιστεύω ότι θα είχε αξία να αφηγηθείς αυτά τα σκηνικά που έζησες μετά το τραγικό συμβάν, τι αντιμετώπιση/υποστήριξη βρήκες από οικογένεια/φίλους και πως εν τέλει το ξεπέρασες. Ας πούμε, δεν μπορεί μετά από αυτό να συνέχισαν να του κάνουν παρέα οι κοινοί σας γνωστοί. Πότε εν τέλει ξεκουμπίστηκε από το σπίτι σου;

Ο άνθρωπος αυτός είναι επικίνδυνος και το μόνο που μπορώ να σου ευχηθώ είναι να μην τον συναντήσεις ή να μην ξανακούσεις ποτέ ξανά για αυτόν στη ζωή σου. Αν ανοίξει η γη και τον καταπιεί, ακόμα καλύτερα.

Τι παραπάνω θα μπορούσε να μου κάνει;Ήδη με είχε στείλει μια φορά νοσοκομείο.Εγώ όταν είδα τα ρούχα έβαλα τα γέλια,γιατί το θεώρησα πολύ παιδιάστικο και εκείνος ξεκίνησε να κλαίει μπροστά μου και να μου λέει ότι είμαι η πιο σκληρή γυναίκα που έχει γνωρίσει.Καμία λογική τα λόγια του.Έφυγε μετά από 15 20 μέρες....Οι φίλοι μας τον είχαν κόψει όσο είχαμε σχέση,με τον έναν πλακώθηκαν κιόλας κανονικά.Ευτυχώς έφυγε μόνιμα από Αθήνα και πήγε κρήτη...

τι να πω βρε νοσηρη..
ησουν πιο μικρη βεβαια, αλλα δεν ησουν και ανηλικη. πολυ ριψοκινδυνα το αντιμετωπισες.
κατ αρχας, μολις βρεθηκες σε κοσμο, επρεπε να τον καταγγειλεις να σε βοηθησουν να διαφυγεις. στο νοσοκομειο δηλαδη.
δευτερον, επρεπε να παρεις τον οποιονδηποτε κολλητο η συγγενη, να μεινεις σπιτι του το βραδυ.
τριτον, επρεπε να πας στην αστυνομια. δεν θα σε εβαζε κανεις να πληρωσεις με το ζορι. εκει θα μαθαινες ομως οτι παει αυτοφωρο. επισης θα ζητουσες προστασια.
τεταρτον, ΚΑΛΑ που δεν του επιτεθηκες μετα το νοσοκομειο, γιατι δεν θα μπορουσες με τπτ να στηριξεις το οτι πηγες μαζι του στο σπιτι και ΜΕΤΑ του επιτεθηκες ενω ειχες την ευκαιρια να τον καταγγειλεις στο νοσοκομειο..
και τελος, ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ οτι αν του την επεφτες με μαχαιρι , αν δεν ηταν κοιμισμενος, αυτος θα σε σκοτωνε και οχι εσυ.

Quote:

---

Originally Posted by Νοσηρή φαντασία

Δεν είχα άλλη λύση,καθότι ήταν περασμένες 12 και δεν είχα που αλλού να πάω...Το έμαθαν όλοι ναι,και τον χιλιοέκραξαν...Τον πέτυχα στον δρόμο γιατί μέναμε στην ίδια γειτονιά μέχρι να ξεκουμπιστεί από Αθήνα,και μου είπε με ειρωνεία ότι με σημάδεψε,επειδή μου άφησε σημάδι πάνω από το φρύδι που έφαγα και τα ράμματα,και του απάντησα ότι με αυτό το σημάδι έχω ρίξει τρελά γκομενάκια.Έφυγε με την ουρά στα σκέλια ο ψευτόμαγκας.



22-23 ήμουν τότε,οι γιατροί δεν ενδιαφέρθηκαν καν να ρωτήσουν...Το μόνο που ένοιαξε τον γιατρό ήταν να μου την πέσει....Ναι,είχα κ τέτοια σε αυτήν την παρωδία που έζησα...

---

Κάτσε, έτσι όπως το λεγες νόμιζα ότι ήσουν 17-18 γιαυτό ρώτησα για γονείς, 22-23 δεν είσαι και τόσο μικρή!!!

Και ο γιατρός που εξέτασε το τραύμα είναι δυνατόν να μην ρώτησε πώς προκλήθηκε;;;!!! Πάντα ρωτάνε γιατί παίζει ρόλο και για τις ενέργειες που πρέπει να κάνουν οι ίδιοι. Είναι διαφορετικό πχ κάποιος να κοπανήσει έναν άλλο στο κεφάλι κι άλλη αν τους πεις οτι τραυματίστηκες γιατί έπεσες με το μηχανάκι σου πχ. Στην δεύτερη περίπτωση πρέπει να ελέγξουν και για άλλους τραυματισμούς.

Quote:

---

Originally Posted by Νοσηρή φαντασία

Τι παραπάνω θα μπορούσε να μου κάνει;Ήδη με είχε στείλει μια φορά νοσοκομείο.Εγώ όταν είδα τα ρούχα έβαλα τα γέλια,γιατί το θεώρησα πολύ παιδιάστικο και εκείνος ξεκίνησε να κλαίει μπροστά μου και να μου λέει ότι είμαι η πιο σκληρή γυναίκα που έχει γνωρίσει.Καμία λογική τα λόγια του.Έφυγε μετά από 15 20 μέρες....Οι φίλοι μας τον είχαν κόψει όσο είχαμε σχέση,με τον έναν πλακώθηκαν κιόλας κανονικά.Ευτυχώς έφυγε μόνιμα από Αθήνα και πήγε κρήτη...

---

Σοβαρά το ρωτάς αυτό τώρα;
Σου χει επιτεθεί κάποιος, σε έχει στείλει στο νοσοκομείο και αναρωτιέσαι τι παραπάνω θα μπορούσε να κάνει; Να σε σκοτώσει πχ!!!
Ειδικά αν ο άνθρωπος δεν ήταν στα καλά του όπως λες, δεν μπορείς να ξέρεις ποτέ ποια κουβέντα σου ή πράξη σου μπορεί να πυροδοτήσει τον θυμό του.
Εμένα ο άνθρωπος που έλεγα στο άλλο θρεντ, παρόλες τις κατηγορίες που μου αράδιασε και την παράνοια, επιθετικός δεν ήταν ποτέ (ασκούσε βία βέβαια άλλου τύπου, ψυχολογική). Μια φορά μόνο μετά τον χωρισμό, βγήκε εκτός εαυτού στο τηλέφωνο και με έβρισε και αυτή ήταν και η τελευταία φορά που μιλήσαμε στο τηλ. Το επόμενο μνμ μου ήταν ότι αν με ξαναενοχλήσεις σου χω στείλει την αστυνομία.

Μια φορά έμπλεξα με παθολογικό ζηλιάρη. Καταρχάς είχε στοιχεία ναρκισου. Σε όλους φορούσε μάσκα καλού παιδιού σε εμένα έβγαζε τα αρνητικά στοιχεία. Ήθελε πάντοτε σε ότι προτείνει να πω ΝΑΙ. Στο όχι έξαλλος ! Διενυα μια περίοδο μηδενισμού ( όταν είπα σε κοντινό άτομο " δεν πάει καλά αυτός ο άνθρωπος πρέπει να χωρίσω και άκουσα - είσαι αυστηρη δώσε μια ευκαιρία - εξαιτίας της χαμηλής αυτοεκτίμησης και της υψηλής εκτίμησης που είχα τοτε στο άτομο που απάντησε Ακύρωσα το ένστικτο μου η χαζή!!! Μεγαλύτερη ευθύνη φέρω ήμουν ενήλικη. Αγχώδης και καταθλιπτικη πρόσθεσα επιπλέον άγχος φόβου. Την στιγμή που ένιωσα ότι θα τον πνίξω από τον θυμό μου αποφάσισα να τον χωρίσω. Συζουσαμε. Με μαλακο τρόπο τα μάζεψα και κατάλαβε πως μπήκαμε επιλογο. Αντιδράσεις κλασσικές. Λεκτική βία, απειλητικη ατμόσφαιρα, επιβολή με άπειρους χειριστικους δεξιοτεχνισμους, ψέμματα για πολλά. Ακατανόητες αντιδράσεις του. Όταν χώρισα κατάλαβα πως είχα επιλέξει αυτόν για να ξυπνήσω η ίδια. Πόσο χαμηλά με είχα ρίξει. Πόσο πίστευα ότι μου αξίζει αυτή η εκμετάλλευση. @Φαντασία εσενα ξεπέρασε κάθε οριο. Χτύπημα στο κεφάλι; ; ; Ο Άνδρας που σέβεται ότι είναι Άνδρας Φεύγει για να μη γίνει το "κακό ". Εσύ τι κράτησες από αυτή την εμπειρία υπέρ σου;

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Μια φορά έμπλεξα με παθολογικό ζηλιάρη. Καταρχάς είχε στοιχεία ναρκισου. Σε όλους φορούσε μάσκα καλού παιδιού σε εμένα έβγαζε τα αρνητικά στοιχεία. Ήθελε πάντοτε σε ότι προτείνει να πω ΝΑΙ. Στο όχι έξαλλος ! Διενυα μια περίοδο μηδενισμού ( όταν είπα σε κοντινό άτομο " δεν πάει καλά αυτός ο άνθρωπος πρέπει να χωρίσω και άκουσα - είσαι αυστηρη δώσε μια ευκαιρία - εξαιτίας της χαμηλής αυτοεκτίμησης και της υψηλής εκτίμησης που είχα τοτε στο άτομο που απάντησε Ακύρωσα το ένστικτο μου η χαζή!!! Μεγαλύτερη ευθύνη φέρω ήμουν ενήλικη. Αγχώδης και καταθλιπτικη πρόσθεσα επιπλέον άγχος φόβου. Την στιγμή που ένιωσα ότι θα τον πνίξω από τον θυμό μου αποφάσισα να τον χωρίσω. Συζουσαμε. Με μαλακο τρόπο τα μάζεψα και κατάλαβε πως μπήκαμε επιλογο. Αντιδράσεις κλασσικές. Λεκτική βία, απειλητικη ατμόσφαιρα, επιβολή με άπειρους χειριστικους δεξιοτεχνισμους, ψέμματα για πολλά. Ακατανόητες αντιδράσεις του. Όταν χώρισα κατάλαβα πως είχα επιλέξει αυτόν για να ξυπνήσω η ίδια. Πόσο χαμηλά με είχα ρίξει. Πόσο πίστευα ότι μου αξίζει αυτή η εκμετάλλευση. @Φαντασία εσενα ξεπέρασε κάθε οριο. Χτύπημα στο κεφάλι; ; ; Ο Άνδρας που σέβεται ότι είναι Άνδρας Φεύγει για να μη γίνει το "κακό ". Εσύ τι κράτησες από αυτή την εμπειρία υπέρ σου;

---

Εσύ cc ήξερες από την αρχή ότι είναι ζηλιάρης; Εννοώ ήταν κάτι που φαινόταν απ την αρχή σχεδόν της σχέσης ή και σε σένα έδειχνε ένα καλό πρόσωπο και το έβγαλε ξαφνικά;
Το ρωτώ γιατί έχω παρατηρήσει ότι πολλοί το κρύβουν επιμελώς, δεν τους παίρνεις χαμπάρι εύκολα ή τέλοσπαντων τους βγαίνει η ζήλια όταν η σχέση έχει προχωρήσει πια και έχετε δεθεί αρκετά.

Κι όταν λέμε ζηλιάρης τι εννοούμε; Σου απαγόρευε να βγεις με φίλες πχ; Να φοράς ότι θες, να μιλάς με όποιον θες κτλ;

Ελισσαβετ το κατάλαβα στους 3μηνες. Λογω και άλλων συνθηκών που δεν μπορώ να γράψω λόγω δημοσιων κειμένων έκανα υπομονή. Το πρώτο μπαμ ήταν " πως έχεις ντυθεί έτσι; ενοχλούσε το χρωμα ( το θεωρουσε προκλητικο) από τις γόβες μου απαίτησε να πάω να αλλάξω και εγώ υπακουσα. Ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση απαιτήσεων σε ο λ α. Που μιλάω που κοιτάω τι φοραω Φυσικά σε όλα μαζί μου... Φίλες και βολταρισμα χωρίς εκείνον δεν έπαιζε. Επέλεγε εκείνος πάντα που θα πάμε και πόσο θα μείνουμε. Ασκούσε έλεγχο έμμεσο και στο φαγητό!!! (δεν αντέχω να το σχολιάσω καν αυτό) !!!! Ένιωθα συνεχώς αυτό καταπίεση. Πάλευα η χαζή να εξηγήσω ότι δεν είμαι αντικείμενο να με πηγαίνει φέρνει. Δεν είμαι υποχείριο. Με πληγώνει με την τάδε συμπεριφορά. Έσκυβε κεφάλι έλεγε το ποίημα και άντε πάλι. Φρικτές ανασφάλειες είχε. Δε μπορούσα για πολυυυυ καιρό να μου συγχωρήσω το γεγονός ότι ήμουν με το πρότυπο που μισουσα. Άντεξα ακόμα 3 μήνες. Είχα γίνει βέβαια πειθήνιο στρατιωτακι. Μέχρι που ένιωσα ότι είμαι ικανή εγώ για βία. Εκει τέλος. Κατόπιν έμαθα ότι η μητέρα του ήταν θύμα βίας και απιστίας. Ο " μπαμπάς του " είχε επιβληθεί με κάθε τρόπο. Η κυρια αυτή καλή της ώρα όπου και αν είναι κατάφερε μετά από πολλή υπομονή να τον παρατήσει. Ναι!!! Όταν ο γιος έφτασε 34 εκεινη έφυγε.
Έψαχνε " κάτι σοβαρό" δηλαδη εννοούσε -Γυναικα για γάμο = ίδια με την μάνα μου. Οπότε έβγαλε όλα όσα είχε μέσα του. Επίσης είχε ένα μοτίβο στάνταρ συμπεριφορων και εκφρασεων. Έξω σε όλους είχε ένα μόνιμο χαμογελο. Μόνιμο. Σαν αυτοκόλλητο. Χαμηλό επίπεδο νοημοσύνης να προσθέσω.
Δεν πιστεύω ότι είχε αισθήματα για εμένα. Ήμουν ακόμα ένα εφόδιο στην ανάγκη του για καλύτερη εικόνα εαυτού. Για αυτό έδινε διαταγές. Ταρακουνηθηκα από όλο αυτό. Το δυστυχες φαινόμενο είναι πως στα 17 μου τέτοιους τύπους τους κοζαρα και δεν πλησίαζα καν. Πως κατέληξα αργότερα -υποτίθεται πιο "ώριμη" να ζήσω αυτό το κακοηθεστατο σκηνικό ούτε και ξέρω. Ακόμα και τώρα όταν θυμάμαι τι συνέβη αηδιάζω με εμένα.

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Ελισσαβετ το κατάλαβα στους 3μηνες. Λογω και άλλων συνθηκών που δεν μπορώ να γράψω λόγω δημοσιων κειμένων έκανα υπομονή. Το πρώτο μπαμ ήταν " πως έχεις ντυθεί έτσι; ενοχλούσε το χρωμα ( το θεωρουσε προκλητικο) από τις γόβες μου απαίτησε να πάω να αλλάξω και εγώ υπακουσα. Ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση απαιτήσεων σε ο λ α. Που μιλάω που κοιτάω τι φοραω Φυσικά σε όλα μαζί μου... Φίλες και βολταρισμα χωρίς εκείνον δεν έπαιζε. Επέλεγε εκείνος πάντα που θα πάμε και πόσο θα μείνουμε. Ασκούσε έλεγχο έμμεσο και στο φαγητό!!! (δεν αντέχω να το σχολιάσω καν αυτό) !!!! Ένιωθα συνεχώς αυτό καταπίεση. Πάλευα η χαζή να εξηγήσω ότι δεν είμαι αντικείμενο να με πηγαίνει φέρνει. Δεν είμαι υποχείριο. Με πληγώνει με την τάδε συμπεριφορά. Έσκυβε κεφάλι έλεγε το ποίημα και άντε πάλι. Φρικτές ανασφάλειες είχε. Δε μπορούσα για πολυυυυ καιρό να μου συγχωρήσω το γεγονός ότι ήμουν με το πρότυπο που μισουσα. Άντεξα ακόμα 3 μήνες. Είχα γίνει βέβαια πειθήνιο στρατιωτακι. Μέχρι που ένιωσα ότι είμαι ικανή εγώ για βία. Εκει τέλος. Κατόπιν έμαθα ότι η μητέρα του ήταν θύμα βίας και απιστίας. Ο " μπαμπάς του " είχε επιβληθεί με κάθε τρόπο. Η κυρια αυτή καλή της ώρα όπου και αν είναι κατάφερε μετά από πολλή υπομονή να τον παρατήσει. Ναι!!! Όταν ο γιος έφτασε 34 εκεινη έφυγε.
Έψαχνε " κάτι σοβαρό" δηλαδη εννοούσε -Γυναικα για γάμο = ίδια με την μάνα μου. Οπότε έβγαλε όλα όσα είχε μέσα του. Επίσης είχε ένα μοτίβο στάνταρ συμπεριφορων και εκφρασεων. Έξω σε όλους είχε ένα μόνιμο χαμογελο. Μόνιμο. Σαν αυτοκόλλητο. Χαμηλό επίπεδο νοημοσύνης να προσθέσω.

---

Κατάλαβα...περισσότερο μοιάζει για θέμα ελέγχου. Αυτοί οι άνθρωποι εξαιτίας της τρομερής ανασφάλειας τους, νιώθουν την ανάγκη να ελέγχουν τα πάντα. Ακόμα και το φαγητό που λες (!!???).
Τον φοβόσουν; Μετά τους πρώτους μήνες εννοώ που άρχισαν να φαίνονται τα σημάδια, ένιωθες φόβο;

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Δεν πιστεύω ότι είχε αισθήματα για εμένα. Ήμουν ακόμα ένα εφόδιο στην ανάγκη του για καλύτερη εικόνα εαυτού. Για αυτό έδινε διαταγές. Ταρακουνηθηκα από όλο αυτό. Το δυστυχες φαινόμενο είναι πως στα 17 μου τέτοιους τύπους τους κοζαρα και δεν πλησίαζα καν. Πως κατέληξα αργότερα -υποτίθεται πιο "ώριμη" να ζήσω αυτό το κακοηθεστατο σκηνικό ούτε και ξέρω. Ακόμα και τώρα όταν θυμάμαι τι συνέβη αηδιάζω με εμένα.

---

Γιατί να αηδιάζεις με τον εαυτό σου; Όλα μαθήματα είναι και μια χαρά το χειρίστηκες που έφυγες.
Ίσως σε πέτυχε σε μια φάση αδύναμη με τον εαυτό σου.
Εμένα ο τύπος με είχε πετύχει σε μια φάση που ήμουν σε τρομερή διάθεση αυτοκριτικής σε σημείο αυτομαστιγώματος. Το μυρίζονται φαίνεται. Το θεώρησα τραυματική εμπειρία αλλά δεν το μετανιώνω, θεωρώ ότι το χρειαζόμουν για να μάθω να εκτιμώ περισσότερο κάποια πράγματα στον εαυτό μου και να δουλέψω το κομμάτι των ενοχών μου. Και εσύ είμαι σίγουρη οτι πήρες κάποια μαθήματα από την όλη εμπειρία. Δεν πιστεύω πως μας συμβαίνει τίποτα τυχαία.

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Κατάλαβα...περισσότερο μοιάζει για θέμα ελέγχου. Αυτοί οι άνθρωποι εξαιτίας της τρομερής ανασφάλειας τους, νιώθουν την ανάγκη να ελέγχουν τα πάντα. Ακόμα και το φαγητό που λες (!!???).
Τον φοβόσουν; Μετά τους πρώτους μήνες εννοώ που άρχισαν να φαίνονται τα σημάδια, ένιωθες φόβο;

---

Δεν είμαι σίγουρη αν ένιωθα φόβο πως θα με κακοποιησει σωματικα. Ήμουν ήδη κακοποιημένη ψυχολογικά από εκείνον σε καθημερινή βάση. Δεν ήμουν ο εαυτός μου. Ήμουν στα μέτρα του και ένα κομμάτι του εαυτού μου συνεχώς έλεγε " τι κάνεις ;; πότε θα το σταματήσεις;; " καλά προφανώς και ήμουν σε ανισόρροπη συνθήκη εαυτού. Μόνο οταν ένιωσα πως θα τον χτυπήσω ( το να εκτονωθώ μέσω βίας πάνω σε άνθρωπο το θεωρώ για τον δικό μου χαρακτήρα πλήρη αλλοτρίωση / θα έπεφτα σε καταθλιψαρα ή κάτι χειρότερο ψυχολογικά εάν το έκανα) εξαιρείται η αυτό άμυνα !!! και σωματικα ρισκαρα και εμένα - έδωσα τέλος οριστικό. Το επόμενο πρωί τα μάζεψα και έφυγα. Εκείνος επιδίωξε πολλές φορές επανασύνδεση εγώ ήμουν σίγουρη πως θα το χοντραινε το θέμα θα γινόταν χειρότερος. Δεν με παρηγορεί τίποτα. Έφταιγα που δεν χώρισα από εκείνη τη στιγμή που με διέταξε να αλλάξω παπούτσια. Ακούγεται απλό αλλά δεν εμπειριειχε ζηλιτσα. Με είχε δει ως " αντικειμενο ".

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Δεν είμαι σίγουρη αν ένιωθα φόβο πως θα με κακοποιησει σωματικα. Ήμουν ήδη κακοποιημένη ψυχολογικά από εκείνον σε καθημερινή βάση. Δεν ήμουν ο εαυτός μου. Ήμουν στα μέτρα του και ένα κομμάτι του εαυτού μου συνεχώς έλεγε " τι κάνεις ;; πότε θα το σταματήσεις;; " καλά προφανώς και ήμουν σε ανισόρροπη συνθήκη εαυτού. Μόνο οταν ένιωσα πως θα τον χτυπήσω ( το να εκτονωθώ μέσω βίας πάνω σε άνθρωπο το θεωρώ για τον δικό μου χαρακτήρα πλήρη αλλοτρίωση / θα έπεφτα σε καταθλιψαρα ή κάτι χειρότερο ψυχολογικά εάν το έκανα) εξαιρείται η αυτό άμυνα !!! και σωματικα ρισκαρα και εμένα - έδωσα τέλος οριστικό. Το επόμενο πρωί τα μάζεψα και έφυγα. Εκείνος επιδίωξε πολλές φορές επανασύνδεση εγώ ήμουν σίγουρη πως θα το χοντραινε το θέμα θα γινόταν χειρότερος. Δεν με παρηγορεί τίποτα. Έφταιγα που δεν χώρισα από εκείνη τη στιγμή που με διέταξε να αλλάξω παπούτσια. Ακούγεται απλό αλλά δεν εμπειριειχε ζηλιτσα. Με είχε δει ως " αντικειμενο ".

---

Καταλαβαίνω πως το λες. Μπορεί να φαίνεται όντως μικρό, αλλά μέσα μας ξέρουμε ποιο είναι το όριο της "αυτοξεφτίλας" ας πουμε και δεν μας το συγχωρουμε ευκολα.

Εγω ειχα κανει την εξυπναδα να του επιτρέψω να ψάξει το κινητό μου και όλη την τσάντα μου. Του είπα τέλος μεν, αλλά είχα βαλθεί να αποδείξω πως με κατηγορεί αδίκως και δέχτηκα διάφορα ξεφτιλίκια πάνω στην ταραχή μου. Ξύπνησα μονο όταν θέλησε να διαβάσει και τους διαλόγους με την κολλητή μου στο μεσενζερ κ μόνο εκεί έβαλα στοπ. Δεν του αρκούσε που του έδειξα από μόνη μου κάποια αποσπάσματα της συνομιλίας για να επιβεβαιώσει για το πώς μιλούσα για εκείνον. Ήθελε να διαβάσει τα πάντα. Αρνήθηκα γιατί θεώρησα πως δεν είχα δικαίωμα να το κάνω μιας και στην συνομιλία υπήρχαν και προσωπικά θέματα της φίλης μου που συζητούσαμε. Αυτό το χρησιμοποίησε ως επιχείρημα για το ότι κάτι έκρυβα.

Επειδή ειμαι απο το κινητο και δε μπορώ να κανω μαζικα ταγκ θα απαντήσω με ενα γενικό μήνυμα. Οχι δεν ήμουν τοσο μικρη αλλα και παλι στα 22 δε γνώριζα από νομους ουτε από; αυτοφορη διαδικασία.Ο γιατρός στο νοσοκομείο δε με ρώτησε τίποτα... Μονο πλακα ήξερε να κάνει οσο με εραβε..Δε φοβήθηκα οταν ξαναπήγα, ίσως να ηταν ριψοκίνδυνο αλλα ήμουν και πιο αφελης στα 22.Δεν εχω πικρία που δε τον πήγα αστυνομία μιας που δε γνώριζα αλλα ναι, ακομα και τωρα αναρωτιέμαι γιατί δε τον σκοτωσα ενω το άξιζε..

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Μια φορά έμπλεξα με παθολογικό ζηλιάρη. Καταρχάς είχε στοιχεία ναρκισου. Σε όλους φορούσε μάσκα καλού παιδιού σε εμένα έβγαζε τα αρνητικά στοιχεία. Ήθελε πάντοτε σε ότι προτείνει να πω ΝΑΙ. Στο όχι έξαλλος ! Διενυα μια περίοδο μηδενισμού ( όταν είπα σε κοντινό άτομο " δεν πάει καλά αυτός ο άνθρωπος πρέπει να χωρίσω και άκουσα - είσαι αυστηρη δώσε μια ευκαιρία - εξαιτίας της χαμηλής αυτοεκτίμησης και της υψηλής εκτίμησης που είχα τοτε στο άτομο που απάντησε Ακύρωσα το ένστικτο μου η χαζή!!! Μεγαλύτερη ευθύνη φέρω ήμουν ενήλικη. Αγχώδης και καταθλιπτικη πρόσθεσα επιπλέον άγχος φόβου. Την στιγμή που ένιωσα ότι θα τον πνίξω από τον θυμό μου αποφάσισα να τον χωρίσω. Συζουσαμε. Με μαλακο τρόπο τα μάζεψα και κατάλαβε πως μπήκαμε επιλογο. Αντιδράσεις κλασσικές. Λεκτική βία, απειλητικη ατμόσφαιρα, επιβολή με άπειρους χειριστικους δεξιοτεχνισμους, ψέμματα για πολλά. Ακατανόητες αντιδράσεις του. Όταν χώρισα κατάλαβα πως είχα επιλέξει αυτόν για να ξυπνήσω η ίδια. Πόσο χαμηλά με είχα ρίξει. Πόσο πίστευα ότι μου αξίζει αυτή η εκμετάλλευση. @Φαντασία εσενα ξεπέρασε κάθε οριο. Χτύπημα στο κεφάλι; ; ; Ο Άνδρας που σέβεται ότι είναι Άνδρας Φεύγει για να μη γίνει το "κακό ". Εσύ τι κράτησες από αυτή την εμπειρία υπέρ σου;

---

Εγω απο τοτε εγινα πιο επιφυλακτικη με τους ανθρώπους.Επίσης επειδή ειχε αρχισει λεκτική βία, πλέον δε δέχομαι ουτε αυτο γιατί καταλαβαίνω οτι το ένα φέρνει το αλλο και δε το δικαιολογώ οπως εκανα μικρότερη. Γενικά δε θεωρώ οτι έγινε και κατι. Δε μου αφησε τραυμα. Μονο θυμο. Επίσης επειδή με τον συγκεκριμένο μειναμε μαζι απο τη πρωτη μερα που τα μπλέξαμε πλεον ειμαι πολυ προσεκτική και σε αυτό το κομματι καθώς αρκετοι μετα απο αυτόν μου έχουν πει για συγκατοίκηση αλλα φοβάμαι να μπω δε τετοια διαδικασια

δε ξερω αν εγινες επιφυλακτικη οπως λες εγω νομιζω οτι αλαξες προσωπικοτητα για καπιο λογο που δε κατανοω ακριβως

Quote:

---

Originally Posted by Νοσηρή φαντασία

Εγω απο τοτε εγινα πιο επιφυλακτικη με τους ανθρώπους.Επίσης επειδή ειχε αρχισει λεκτική βία, πλέον δε δέχομαι ουτε αυτο γιατί καταλαβαίνω οτι το ένα φέρνει το αλλο και δε το δικαιολογώ οπως εκανα μικρότερη. Γενικά δε θεωρώ οτι έγινε και κατι. Δε μου αφησε τραυμα. Μονο θυμο. Επίσης επειδή με τον συγκεκριμένο μειναμε μαζι απο τη πρωτη μερα που τα μπλέξαμε πλεον ειμαι πολυ προσεκτική και σε αυτό το κομματι καθώς αρκετοι μετα απο αυτόν μου έχουν πει για συγκατοίκηση αλλα φοβάμαι να μπω δε τετοια διαδικασια

---

Κι ο θυμός τραύμα είναι πάντως όταν παραμένει για καιρό.

Εγώ πάλι νομίζω οτι είμαι υπερευαίσθητη στην βία ακόμα και την λεκτική όπως λες γιατί όντως θεωρώ ότι το ένα φέρνει το άλλο. Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω αυτό που βλέπω σε πολλά ζευγάρια να στολίζει ο ένας τον άλλον με διάφορα κοσμητικά και μετά...πώς τον ξαναγκαλιάζεις αυτόν;
Το "κουσούρι" που μου έμεινε νομίζω οτι είναι οτι δεν μπορώ να ανεχτώ πια την παραμικρή αμφισβήτηση από τον άλλον ούτε στο πιο απλό. Όταν νιώσω πως δεν με πιστεύει σε κάτι ή έχει δευτερες σκέψεις, το κόβω μαχαίρι λες κ μου χει κανει την μεγαλύτερη προσβολή.

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Κι ο θυμός τραύμα είναι πάντως όταν παραμένει για καιρό.

Εγώ πάλι νομίζω οτι είμαι υπερευαίσθητη στην βία ακόμα και την λεκτική όπως λες γιατί όντως θεωρώ ότι το ένα φέρνει το άλλο. Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω αυτό που βλέπω σε πολλά ζευγάρια να στολίζει ο ένας τον άλλον με διάφορα κοσμητικά και μετά...πώς τον ξαναγκαλιάζεις αυτόν;
Το "κουσούρι" που μου έμεινε νομίζω οτι είναι οτι δεν μπορώ να ανεχτώ πια την παραμικρή αμφισβήτηση από τον άλλον ούτε στο πιο απλό. Όταν νιώσω πως δεν με πιστεύει σε κάτι ή έχει δευτερες σκέψεις, το κόβω μαχαίρι λες κ μου χει κανει την μεγαλύτερη προσβολή.

---

Κι εγώ τοχω αυτό, είναι υπερευαισθησία που δεν την καταλαβαίνουν οι περισσότεροι γιατί δεν την έχουν. Δηλαδή μου τη λέει χοντρά κάποιος γονιός μου ή κάποιος στη δουλειά και μετά από λιγο μου μιλάνε σα να μην έχει γίνει τίποτα ενώ εγώ είμαι χάλια

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Κι ο θυμός τραύμα είναι πάντως όταν παραμένει για καιρό.

Εγώ πάλι νομίζω οτι είμαι υπερευαίσθητη στην βία ακόμα και την λεκτική όπως λες γιατί όντως θεωρώ ότι το ένα φέρνει το άλλο. Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω αυτό που βλέπω σε πολλά ζευγάρια να στολίζει ο ένας τον άλλον με διάφορα κοσμητικά και μετά...πώς τον ξαναγκαλιάζεις αυτόν;
Το "κουσούρι" που μου έμεινε νομίζω οτι είναι οτι δεν μπορώ να ανεχτώ πια την παραμικρή αμφισβήτηση από τον άλλον ούτε στο πιο απλό. Όταν νιώσω πως δεν με πιστεύει σε κάτι ή έχει δευτερες σκέψεις, το κόβω μαχαίρι λες κ μου χει κανει την μεγαλύτερη προσβολή.

---

Ίσως εχεις δίκιο για τον θυμό, θα ηταν και λογικό μα μπυ μείνει τραυμα, δεν ηταν και λίγο.. Ναι και εγω πσο μεγαλωνω αρχίζω να μην ανεχομαι πολλα πολλα. Αν η σχεση μου δεν με καλυπτει πλήρως σαν χαρακτήρας έφυγα τρεχοντας... Οποτε σε καταλαβαινω

Quote:

---

Originally Posted by Eagle guy

Κι εγώ τοχω αυτό, είναι υπερευαισθησία που δεν την καταλαβαίνουν οι περισσότεροι γιατί δεν την έχουν. Δηλαδή μου τη λέει χοντρά κάποιος γονιός μου ή κάποιος στη δουλειά και μετά από λιγο μου μιλάνε σα να μην έχει γίνει τίποτα ενώ εγώ είμαι χάλια

---

Δεν με πειράζει απ τους άλλους. Στην δουλειά κι εγώ μπορεί να πω χοντράδες ή να μου πουν πάνω στην ένταση και σε 5 λεπτά το έχω ξεχάσει. Ή να τσακωθώ με έναν άγνωστο στον δρόμο να μου πει ότι θέλει και να μην με αγγίξει καν, να γελάσω.
Αλλά όχι απο σύντροφο. Δηλαδή όταν ο άλλος με πηρε τηλέφωνο μες την νύχτα ενώ κοιμόμουν και άρχισε να βρίζει χωρίς να ξέρω καν τον λόγο...ε νομίζω διακόσια χρόνια να περάσουν δεν θα ξεχάσω ποτέ ούτε τον τόνο της φωνής του , ούτε τους δύο χαρακτηρισμούς που άκουσα.

Βασικά αυτό που πόνεσε περισσότερο νομίζω είναι ότι εγώ του έδωσα το δικαίωμα να το κάνει. Δηλαδή αυτό που σκεφτόμουν την στιγμή που τον άκουγα να ωρύεται ήταν "πότε του επέτρεψα εγώ να μου μιλάει έτσι;"

Quote:

---

Originally Posted by Νοσηρή φαντασία

Ίσως εχεις δίκιο για τον θυμό, θα ηταν και λογικό μα μπυ μείνει τραυμα, δεν ηταν και λίγο.. Ναι και εγω πσο μεγαλωνω αρχίζω να μην ανεχομαι πολλα πολλα. Αν η σχεση μου δεν με καλυπτει πλήρως σαν χαρακτήρας έφυγα τρεχοντας... Οποτε σε καταλαβαινω

---

Ναι η ηλικία παίζει κι αυτή ρόλο. Μεγαλώνοντας οφείλω να ομολογήσω οτι ανέχομαι πολύ λιγότερα, ενώ σε κάποια δείχνω μεγαλύτερη κατανόηση από οτι παλιότερα. Σα να έχει αλλάξει ο τρόπος που αξιολογώ τις "μαλακίες" πια.

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Ναι η ηλικία παίζει κι αυτή ρόλο. Μεγαλώνοντας οφείλω να ομολογήσω οτι ανέχομαι πολύ λιγότερα, ενώ σε κάποια δείχνω μεγαλύτερη κατανόηση από οτι παλιότερα. Σα να έχει αλλάξει ο τρόπος που αξιολογώ τις "μαλακίες" πια.

---

Ναι και εγώ το επαθα αυτο με την κατανόηση και σε μερικες περιπτώσεις δε θα επρεπε να δειξω καν.. Πλεον ειμαι πιο ελαστική σε κάποια θέματα και σε αλλα καταπέλτης