εχω ξανα αναφερθει επι του θεματος σε παλαιοτερο ποστ για τη σχεση μου μεγαλυτερη απο μενα και γω μικροτερος. πεσανε ολοι να με φανε και το κρυβουμε κιολας για να μη γινω ρεζιλι στο κοσμο, οχι εγω. το περιβαλλον μου το οικογενειακο, τα νευρα μου χορδες τεντωμενες που σα σπασουν δε ξερω τι θα γινει, οπως επισης δε ξερω και πως θα αντιδρασω. ολοι μου λενε κωστη μη πας κοντρα, απ το φιλικο μου περιβαλλον, σα κανετε παιδι θα καλμαρουν τα πραγματα, ναι ναι συμφωνω και δε με απασχολει κιολας η γνωμη του οικογενειακου μου περιβαλλοντος απο τη στιγμη που δε δεχονται τιποτα περα απο τον εγωισμο τους, ειναι στραβοι εντως εισαγωγικων εν ολιγοις. φταιω και γω γιατι ημουνα και ολίγον χαιδεμενος απο μικρος... ισως φταιω. μα δε νομιζω να ναι αργα να γυρισω κι εδω οριστικα σελιδα, πριν οδηγηθω σε κανενα φρενοκομειο κι αντι να μιλαω να μουγκριζω σα το Βεγγο. Πηγαμε και σε παπα να μας δωσει καμια ορμηνεια, ο ανθρωπακος να ναι καλα ο Παπα Γιαννης οπου ναναι, μας ειπε να κοιταμε μονον την ευτυχια μας και να προχωρουμε. Μας διαβασε και κανα 2 ευχες για ορισμενα θεματα. Δεν ειναι αυτο το θεμα ομως, ολος ο κοσμος λεει τι ταιριαστοι ειμαστε και στο ΔΙΚΟ ΜΟΥ περιβαλλον ο κοσμος να χαλάσει να περάσει το δικο τους. Ειπα θα βρω δουλεια θα καλμαρουν τα πραγματα, βρηκα, μια δουλεια σε κατεργο,, τι να κανω δεν ειχα και τοση τυχη, παιρνω κατι ψορολεφτουλια, συντηρω εμενα, το κοριτσι, το αμαξι κι αλλες υποχρεωσεις δικες μου. Η μανα κουμανταρεται απ τη συνταξη του σχωρεμενου του πατερα μου, και λεει οτι αν ζουσε θα την υποστηριζε στη γνωμη της. Ποσες φορες ειπα 'ρε πατερα σηκω να την υποστηριξεις'. Και η ζωη μας συνεχίζεται παιδια μου.
