Τι θα κάνω με την πάρτι μου;

Καλημέρα σε όλους!

Σήμερα ξύπνησα με πολύ μαύρες σκέψεις και θα ήθελα να ακούσω απόψεις. Θα τα γράψω πολύ περιληπτικά για να μην κουράσω.
Έχω εδώ και 2+ χρόνια μια σχέση. Υπήρχαν πολλά προβλήματα και από τις δύο πλευρές σε βαθμό τουλάχιστον μια φορά τον μήνα να τσακωνόμαστε άσχημα και να συζητάμε για χωρισμό. Συνήθως δεν χωρίζαμε από δική μου πρωτοβουλία. Η σχέση ως είχε τότε δεν ήταν για σώσιμο οπότε κάποια στιγμή αποφάσισα να δώσω ένα τέλος. Έτσι και έγινε. Ήταν επιθυμία κυρίως της άλλης πλευράς αλλά αποφάσισα να την σεβαστώ. Όταν λοιπόν χωρίσαμε η άλλη πλευρά έκανε τα πάντα για να του δοθεί κι άλλη ευκαιρία. Δεν έχει τόσο σημασία το παρελθόν στην παρούσα φάση, απλά τα αναφέρω για την ιστορία. Μετά από πολλή ταλαιπωρία, καβγάδες και κατηγορίες (από τη δική μου πλευρά) τα ξαναβρήκαμε.
Βλέπω εδώ και έναν χρόνο μια εξαιρετική ψυχολόγο η οποία μου είπε μια πολύ σωστή κουβέντα τότε (κάνει και συμβουλευτική ζεύγους): για να έχει βάση μια συντροφική σχέση μετά από χωρισμό θα πρέπει και οι δύο μεριές να έχουν αποφασίσει πράγματι να κάνουν μία νέα αρχή. Η ψ γνωρίζοντας με αρκετά καλά θεωρώ ότι το είπε κυρίως για εμένα και θα καταλάβετε παρακάτω τον λόγο.

Πρόσφατα λοιπόν έγιναν άλλοι δύο καβγάδες (που δεν ήταν ακριβώς καβγάδες αλλά δικά μου ξεσπάσματα στον άλλον). Δεν θέλω να σταθώ στα πώς και στα γιατί, δεν με απασχολεί αυτό σήμερα. Και τις δύο φορές (την τελευταία εντονότερα) κατέληξα σε σημαντικές διαπιστώσεις για εμένα. Πνίγω τον άλλον. Δεν νιώθει ελεύθερος. Θέλω να τον ελέγχω (μια κουβέντα που ειπώθηκε είναι το "δεν είμαι κτήμα σου και σταμάτα να με βλέπεις έτσι"). Σκεπτόμενη συνολικά τη ζωή μου διαπίστωσα ότι αυτό το patern συμπεριφοράς το ακολουθούσα από πάντα. Λ.χ. θυμάμαι ότι έχω εγκαταλείψει φιλίες καλές γιατί η άλλη πλευρά δεν έκανε αυτό που ήθελα. Έχω μια συμπεριφορά "βασίλισσας" ότι εγώ ξέρω το "σωστό" και οι άλλοι είναι απλά βλάκες και δεν ξέρουν.

Οι σκληρές κουβέντες που ειπώθηκαν στους καβγάδες αυτούς ναι μεν πλήγωσαν (πάντα μια πιθανή απόρριψη πληγώνει υποθέτω) αλλά λειτούργησαν και σαν wake-up call. Θα περιέγραφα όλη μου τη ζωή σαν μία καμπύλη που είτε πάει πολύ ψηλά ( =θυμός, ανάγκη επιβολής στους άλλους) είτε πολύ χαμηλά ( =παντελής παραίτηση, είμαι άχρηστη, δεν κάνω για τίποτα). Μετά τον πρώτο καβγά κατάφερα να πειθαρχήσω κάπως την χαμηλή πλευρά της καμπύλης και είχα άμεσα θετικά αποτελέσματα στη ζωή μου. Την υψηλή καμπύλη δεν την κατάφερα όμως. Γι αυτό και φτάσαμε στον δεύτερο καβγά. Θα πω τη δική μου πλευρά όπως τη βίωσα (όπως είπα με ενδιαφέρουν απόψεις για εμένα, όχι για την σχέση ως σχέση). Είχα μια τεράστια έκρηξη θυμού και ζήλιας και ανάγκης απίστευτου ελέγχου σε βαθμό να λέω και παράλογα πράγματα που όμως εκείνη την ώρα δεν τα σκεφτόμουν καθόλου. Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να κάνει πίσω ο άλλος και να τα δεχτεί. Πράγμα που δεν έγινε. Τελικά ο καβγάς είχε κάπως θετική έκβαση (και αντί να χωρίσουμε, πράγμα που θα έβρισκα λογικό, συζητήσαμε).

Όταν συνειδητοποίησα τι είπα ακριβώς με έπιασε ταχυπαλμία, το στομάχι μου έγινε κόμπος, ίδρωσα και ζαλιζόμουν. Δεν ξέρω αν αυτό ήταν κρίση πανικού. Ήταν σαν να βγήκε το πνεύμα μου από το σώμα και όταν ηρέμησα να ξαναμπήκε στη θέση του. Πώς μπόρεσα και έγινα τόσο παράλογη; Αναρωτιέμαι! Και αυτό έχει συμβεί πολλές φορές ξανά και ξανά στη ζωή μου όχι μόνο με σχέσεις αλλά και με φίλους και οικογένεια. Να πω ότι τέτοια συμπεριφορά παρουσιάζει η μητέρα μου η οποία είναι ο βασικός λόγος που ξεκίνησα ψυχοθεραπεία.

Και έρχομαι στο σήμερα και στο θέμα μου. Απορώ πώς αυτός ο άνθρωπος δεν με πέταξε έξω. Απορώ πώς τελικά ηρέμησε και ζήτησε συγγνώμη για τη δική του πλευρά. Απορώ πώς επιθυμεί ακόμα να είναι μαζί μου (τον ρώτησα την επόμενη μέρα αν είναι θυμωμένος μαζί μου και μου είπε πως όχι δεν είναι και ότι δεν θέλει να με εγκαταλείψει). Νιώθω τοξική. Νιώθω ότι πρέπει να εξαφανιστώ. Δεν ξέρω κατά πόσο μπορώ να το διορθώσω όλο αυτό μέσα μου. Όχι για τους άλλους. Όχι για να είμαι αρεστή στους άλλους. Πλέον δεν αρέσω σε εμένα. Είναι ένα να λες την αλήθεια και να είσαι αντικειμενικός και είναι ένα άλλο να γίνεσαι σκληρός και να κομματιάζεις τους άλλους πλασάροντας το ότι κάτι κάνουν λάθος ενώ απλά αυτό που σε ενοχλεί είναι ότι δεν είναι όπως θα ήθελες εσύ να είναι. Γιατί κάπως έτσι αντιλαμβάνομαι τα πράγματα.

Πέρα από αυτή την ανάγκη για έλεγχο νιώθω συνεχώς ανασφάλεια. Σε οποιαδήποτε σχέση πάντα σκέφτομαι ότι η άλλη πλευρά ίσως έχει κάποια κρυφή ατζέντα, ότι δεν θέλει το καλό μου. Είναι εξουθενωτικό αυτό, ο συνδυασμός του μόνιμου θυμού και της ανασφάλειας. Έτσι όπως το αντιλαμβάνομαι όλα αυτά τα προκαλώ εγώ στον εαυτό μου. Άμα πεις στον άλλον "είσαι βλάκας, θα κάνεις ότι σου λέω" το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα έχεις καλά αποτελέσματα. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι η πηγή του προβλήματος. Το γιατί. Δεν το ελέγχω όταν συμβαίνει.

Η ψυχολόγος δεν είναι της διάγνωσης. Σκέφτηκα ότι ίσως έχω κάτι που έχει όνομα και ίσως να αντιμετωπίζεται με φαρμακευτική αγωγή. Όλα αυτά της τα είπα χτες.

Δεν ξέρω τι να κάνω με την πάρτι μου βρε παιδιά. Δεν θέλω να είμαι τοξική και να καταστρέφω τη ζωή και την ηρεμία ιδιαίτερα ανθρώπων που αγαπάω. Στη σχέση μου, ιδιαίτερα μετά τον χωρισμό, έχω εισπράξει αγάπη. Πολλή αγάπη. Και στήριξη. Αυτός ο άνθρωπος ειλικρινά απορώ πώς με αντέχει. Ίσως η κατάσταση μου να μην έχει σωσμό που λέμε και να πρέπει να τον αφήσω ήσυχο γιατί πλέον νιώθω άσχημα που το προκαλώ αυτό ειδικά σε αυτόν τον άνθρωπο.

Σας ευχαριστώ που με διαβάσατε.

Ποιος ήταν ο λογος που αρχισες ψυχοθεραπεια;

Πολλοί και διάφοροι. Καταρχήν γιατί καταλάβαινα ότι κάτι δεν πάει καλά με εμένα και αυτό το "φαινόμενο" που αισθάνομαι (ή στα Τάρταρα ή στα ουράνια). Η βασική δυσλειτουργική σχέση στη ζωή μου ήταν πάντα η σχέση με την μαμά. Αν θυμάμαι καλά κάποιο σκηνικό μαζί της με οδήγησε στο να πω "δεν πάει άλλο, ψάχνω κάποιον επαγγελματία". Οι δύο βασικοί λόγοι ας πούμε ήταν η σχέση με την μαμά (και αν μπορώ να "σώσω" αυτή την σχέση) και η ανάγκη να βελτιώσω τον εαυτό μου (γιατί δεν αισθάνομαι ότι έχω καλή ποιότητα ζωής).

Μπορεις να περιγραψεις λίγο την σχέση σου με τι μαμα;

Δεν θελω να σχολιάσω το αρχικό ποστ σου γιατι δεν έχω εικόνα για το τι πραγματικά συμβαίνει. Να ξέρεις πως έχεις κάνει ήδη το πρώτο βήμα. Κατάλαβες πως η συμπεριφορά σου δεν είναι "καλη". Για να βρεις την αιτία όλων αυτών πρέπει λίγο να δεις πως ήταν η ζωή σου, πως σου φέρονταν, πως φερόσουν εσύ για να "Επιβιώσεις".

Πολύ σωστά το ρωτάς αυτό γιατί κάπως έτσι το συζητάμε και στην θεραπεία. Όλα από εκεί ξεκινάνε. Η μαμά με λίγα λόγια όσο ήμουν μικρή ποτέ δεν ήταν εκεί (εργαζόταν), ποτέ δεν έδινε αγκαλιά, ήταν συνεχώς επικριτική, συνεχώς φώναζε. Έζησα πολύ άσχημα παιδικά και εφηβικά χρόνια. Η συμπεριφορά που περιγράφω στο αρχικό ποστ είναι μια συμπεριφορά που έχει η ίδια στις σχέσεις της. Μια ζωή αυτή έχει δίκιο και "αχ αν με άκουγες τότε" και "αχ νομίζετε ότι είμαι παράλογη και σας τα λέω έτσι" κλπ. Στη παρούσα φάση δεν μιλάω με την μαμά. Αν και ζούμε στο ίδιο σπίτι φροντίζω να λείπω αρκετές ώρες εκτός. Τον μισό χρόνο πες ότι έτσι είναι η σχέση μας. Πάντα γίνεται ένας μεγάλος καβγάς (έγινε και πρόσφατα, λίγο πριν τον πρώτο καβγά που αναφέρω με τον φίλο μου) και μάλιστα είπα πάρα πολύ άσχημα λόγια (όπως και αυτή) τα οποία τα μετάνιωσα μετά (σκέφτηκα ότι θα έπρεπε να σηκωθώ να φύγω και να μην σηκώσω το γάντι για καβγά). Με την μαμά είναι διαφορετικά. Δεν νιώθω άσχημα και τοξική απέναντί της γιατί είναι το ίδιο τοξική κι εκείνη μαζί μου. Με τους άλλους είναι σαν να μπαίνω εγώ στον ρόλο της μαμάς μου και επειδή ακριβώς καταλαβαίνω πώς νιώθει ο άλλος όταν βρίσκεται στη μειονεκτική θέση (που βρίσκομαι εγώ όταν μαλώνω μαζί της) νιώθω απαίσια. Έχω βρεθεί στη θέση τους δηλαδή. Σαν παιδί είχα έντονες ενοχές και αυτοκαταστροφικές τάσεις, σαν ενήλικη άρχισα να υιοθετώ μια πιο παθητική και σκληρή στάση. Μένω μαζί της κι από ανάγκη εδώ που τα λέμε. Σύντομα θα τελειώσω τις σπουδές μου και θα μπορέσω να φύγω.

Αυτή είναι και η σχέση που είχα και έχω με την μητερα μου κι αυτη είναι και η αιτία που ξεκίνησα ψυχοθεραπεία. Γιατι κατάλαβα πως αυτό που είμαι δεν είναι αυτό που θα γινόμουν αν αυτή η γυναίκα δεν μου φερόταν έτσι. Δηλαδή στην ουσία υιοθετούμε μια συμπεριφορά που έχουν κάποιοι άνθρωποι (οι γονείς μας) γιατί αυτή ξέρουμε, αυτή ζούσαμε. Η διαφορά μας με τους γονείς είναι ότι καταλαβαίνουμε ότι είναι λάθος και θέλουμε να το αλλάξουμε.

Ο λόγος που θες να έχεις τον έλεγχο σε μια σχέση φιλική ή ερωτική είναι γιατί ετσι πιστεύεις πως δεν θα πληγωθείς. Είσαι ένας άνθρωπος που εχει πληγωθεί αρκετά στην ζωη του απο ένα σημαντικό άνθρωπο (την μητέρα σου) και θες με αυτό τον τρόπο να προστατευτείς. Δεν έχεις πάρει την μητρική αγάπη (οπως θα έπρεπε να την πάρει ένα παιδι) και νιώθεις πως οι άλλοι όση αγάπη και σημασία και να σου δώσουν δεν θα σου φτάνει. Δεν ξέρεις τι είναι η αγάπη, πάντα έχεις την αμφιβολία. Μαγαπάει όντως; Με έχει αποδεχτεί; (δεν έχεις νιώσει αποδοχή απο την μητέρα σου και πάντα έχεις στο μυαλό σου αυτό το "αλλα). Προσπαθείς να βρεις το λάθος σε μια σχέση γιατί αποκλείεται ο άλλος να σε θέλει ετσι όπως είσαι και καποια στιγμή θα σου την φέρει.

Σε όλα τα θέματα που έχω σχολιάσει, δεν κάνω τον ψυχολόγο ούτε λέω με τέτοιο τρόπο την άποψη μου . Επιλέγω πάντα μέσα απο ερωτήσεις να βοηθήσω τον άλλον. Εδώ όμως βλέπω κοινα. Ίδιες σκέψεις, παρόμοια σχέση γονιού - παιδιού, ίδιες αντιδράσεις ως προς τους άλλους (αν και πλέον το έχω βελτιώσει) όποτε μπορώ να πω την γνώμη μου. Χωρίς να είναι απόλυτη γιατι δεν ξέρω αν όλα αυτα που είπα ισχύουν.

Ο πατέρας τι ρόλο έχει στο σπίτι;

Και σε άλλο θέμα μου το έγραψες ότι παρουσιάζουμε κοινά στις ιστορίες μας. Όπως τα γράφεις τα νιώθω κι εγώ. Δεν άλλαζα κάτι σε όσα έγραψες ούτε παρεξηγώ. Ο πατέρας μου είναι άλλη περίπτωση. Ως μια ηλικία ήταν απότομος και αυστηρός μαζί μου. Η μεταξύ τους σχέση τότε άθλια. Στο λύκειο περίπου άλλαξε, έγινε πιο υποστηρικτικός, θα έλεγα έγινε σύμμαχος μου. Δεν έχουμε μια σχέση τύπου να συζητάμε, κι αυτόν τον κρατάω σε απόσταση. Απλά ως προς αυτόν ξέρω ότι πιστεύει σε εμένα και ότι κάνω λάθος μου έχει εμπιστοσύνη ότι θα το χειριστώ σωστά. Ο πατέρας μου είναι πλέον αρκετά καλός. Αλλά απόμακρος. Θα έλεγα ότι δεν θέλει να παίρνει θέση στα μεταξύ της μαμάς και εμού. Τον καταλαβαίνω πάντως.

Το έκανα και σε αλλο θεμα σου ε..τς τς.

Με την ψυχολόγο συζητάτε για την σχέση με την μητέρα σου; Θα μπορουσες να δεις την μητέρα σου σαν τρίτο άτομο και όχι σαν το παιδί της; Θα μπορουσες να καταλάβεις την συμπεριφορά της; Η σχέση της με τους γονείς της; Η ζωη της γενικά πως ήταν; Αν το κάνεις αυτο θα σε βοηθήσει να φύγεις απο πάνω σου μια συμπεριφορά που δεν σου ανήκει.

Καλά έκανες, με βοήθησες τότε!
Όλα αυτά που λες δεν τα έχω σκεφτεί. Την συζητάμε αρκετά.
Να σε ρωτήσω κάτι; Εσυ είπες κατάφερες να βγεις από τη λογική αυτής της αυτοκαταστροφής; Γιατί μόνο αυτή η λέξη της ταιριάζει πιστεύω

Εσυ είπες κατάφερες να βγεις από τη λογική αυτής της αυτοκαταστροφής; Γιατί μόνο αυτή η λέξη της ταιριάζει πιστεύω.

Δεν κατάλαβα τι εννοείς εδώ.

Κάπου έγραψες ότι είχες υιοθετήσει παρόμοιες συμπεριφορές αλλά κατάφερες να βελτιωθείς. Και το εξέλαβα ως μια κάποια ελπίδα και για τη δική μου περίπτωση. Γιατί πραγματικά νιώθω άσχημα που είμαι έτσι και υποφέρουν άνθρωποι εξαιτίας μου.

Quote:

---

Originally Posted by Phantom

Κάπου έγραψες ότι είχες υιοθετήσει παρόμοιες συμπεριφορές αλλά κατάφερες να βελτιωθείς. Και το εξέλαβα ως μια κάποια ελπίδα και για τη δική μου περίπτωση. Γιατί πραγματικά νιώθω άσχημα που είμαι έτσι και υποφέρουν άνθρωποι εξαιτίας μου.

---

Μη σταματας την ψυχοθεραπεια.θα σε βοηθήσει στην συμπεριφορά σου.

Είσαι σίγουρη ότι είσαι εσύ ή τοξικη η μήπως περιβαλλεσε και από τοξικους ανθρωπους?

Ααα με αυτή την έννοια το εννοείς. Σαν άνθρωπος έμαθα ότι για να ακουστεί η γνώμη σου πρέπει να φωνάξεις, να μιλήσεις σκληρά. Αυτή είναι η συμπεριφορά που έμαθα στο σπίτι. Η μάνα μου είχε κι μια άλλη συμπεριφορά, να βαράει, να κρίνει κάτι που ευτυχώς δεν υιοθέτησα.
Έχω καταφέρει να μην είμαι τόσο σκληρός και απολυτος. Όταν πληγωνομαι όμως γίνομαι σκληρός γιατί αυτή ήταν πάντα η άμυνα μου για να μπορέσω να επιβιώσω.
Η συμπεριφορά του ανικανοποιητου (να σου δίνουν αγάπη και να μην σου φτάνει) δεν ήταν μια συμπεριφορά που πήρα από την μητέρα μου αλλά μια συμπεριφορά που απεχτησα εξαιτίας της. Όπως και το γεγονός ότι οι άνθρωποι όσο καλοί και να είναι μαζί μου πάντα ψάχνω να βρω την φάκα. Δεν είμαι τόσο πολύ τώρα. Αλλα ήμουν για αρκετά χρόνια. Πάντα ήθελα να έχω τον έλεγχο σε μια σχέση για να μην με πληγωσουν.

Η αλλαγή πάνω σε αυτό το κομμάτι έγινε όταν ελεγα στην ψυχολόγο ότι η μάνα μου κάποια στιγμή στην παιδική μου ηλικία βαραγε το κεφάλι μου στο τοίχο γιατί εγώ δεν ήθελα να πάω κάπου. Με ρώτησε τότε η ψυχολόγος "ο πατέρας σου που ήταν; Στην παιδική σου ηλικία; ήταν κάπου σε όλο αυτό;" Κι εκείνη την ώρα κατάλαβα ότι ο πατέρας μου δεν ήταν πουθενά. Πίστευα πως η μάνα μου ήταν σκληρή και απόλυτη και ο πατέρας μου ένας αγαθός που την ανεχόταν. Δεν ήταν έτσι όμως. Ο πατέρας μου δεν με πήρε ποτέ αγκαλιά, δεν καθησε ποτέ να καθησει να παίξει μαζί μου, δεν με υποστήριξε ποτέ, δεν τον θυμάμαι καθόλου στην παιδική μου ηλικία. Η μάνα μου έτρεχε. Ήταν μάνα και πατέρας μαζί. Μπορεί να με έκανε μαύρο από το ξύλο, μπορεί να σιχάθηκα τον εαυτό μου. Μπορεί εξαιτίας της να έπεσα στον πάτο αλλά εκείνη την στιγμή μπόρεσα να δω και τι μου πρόσφερε. Άλλαξαν τα πάντα και η ζυγαριά άλλαξε. Έμαθα πως ήταν η παιδική της ηλικία, πως της φέρθηκαν οι γονείς της και τι την έκανε να είναι έτσι όπως είναι. Δεν την δικαιολογησα ποτέ. Δεν θεώρησα ποτέ πως ήταν σωστή η συμπεριφορά της απέναντι μου. Δεν φταίω εγώ για την ζωή της. Αλλά μπόρεσα να δω και πίσω από την σκληρότητα της.

Όλο αυτό με βοήθησε να βλέπω τα πράγματα πιο σφαιρικά. Όσο αφορά τους ανθρώπους. Άρχισα να μην τους καταδικάζω με το ένα τους λάθος. Βλέπω και τα καλά που μου προσφέρουν και τα ζυγίζω. Όσο είσαι απλά ένας άνθρωπος που βλέπεις μόνο εχθρούς δεν θα μπορεσεις να δεις και την καλή πλευρά του άλλου. Δεν λέω ότι το κατάφερα στο φουλ. Αλλά προσπαθώ και βελτιώνομαι. Πρώτα για μένα επειδή ένιωθα απόρριψη χωρίς καν να με απορριψουν και μετά για τους άλλους γιατί τους χρεωνα λάθη που οι ίδιοι δεν είχαν κάνει. Το μόνο κομμάτι που ακόμη δεν έχω φτιάξει είναι οι αντιδράσεις μου όταν με πληγώνουν.

Πρώτη φορά μίλησα στο φόρουμ, δημόσια για τα θέματα μου. Ελπίζω να σε βοήθησα κάπου.
Οταν τα τραύματα είναι από την βρεφική ηλικία θέλουν χρόνο και πολλη δουλειά.

ΣΟΥΛΑ1986 πλέον θεωρώ (και το βλέπω και μου το λένε με πολλή αγάπη και δικά μου άτομα και η ψυχολόγος μου) ότι εγώ είμαι η τοξική.

George1520 Με προβλημάτισες τώρα! Τα τελευταία που έγραψες μου θυμίζουν πολλά από τη ζωή μου. Θα τα ξαναδιαβάσω, θέλω να σκεφτώ λίγο, και θα επανέλθω!

Να ξέρεις πως και εγώ έχω τώρα την ίδια σχέση με την μητέρα μου όπως εσύ. Απλά πλέον δεν την βλέπω όπως την εβλεπα τόσα χρόνια κι αυτό με βοήθησε. Όπως και τον πατέρα μου. Δεν τον βλέπω σαν το θύμα. Είχα και έχω καλη σχέση μαζί του αλλά πλέον έχω μια σωστή εικόνα και για τους δύο. Γιατί θεωρώ ότι την αδίκησα.

Θα σχολιάζω αυτά που γράφεις (όταν έχω κάτι να πω) με βάση αυτά που λες. Αν θες κάτι πιο συγκεκριμένο που πιστεύεις ότι μπορώ να βοηθήσω και πρέπει να αναφέρω κάτι προσωπικο μου, μπορείς να μου στείλεις μήνυμα.

Με βοήθησες ήδη γιατί τώρα δεν τα βλέπω τόσο μαύρα όσο το πρωί.
Το ξέρω ότι η οποία αλλαγή θα έρθει αργά. Ως τότε όμως πρέπει να σκεφτώ τι θα κάνω με τους γύρω μου γιατί δεν μας φταίνε οι άλλοι για το πώς μας τα έφερε η ζωή...

Όχι δεν μας φταίνε. Οι αλλαγές που θα κάνεις, θα τις κάνεις για σένα. Θα σε βοηθήσει η ψυχολόγος σου. Και με αυτά που μου αναφέρεις φαίνεται καλή. Μην φτάσουμε όμως στο άλλο άκρο. Να μας πατάνε από πάνω για να μην τους πληγωσουμε. Θα σε βοηθήσει να βελτιωθεις σαν άτομο. Να μάθεις να ξεχωρίζεις τους ανθρώπους που αξίζει να ασχολησε, να μάθεις ποτέ πρέπει να θυμώνεις, να αγνοείς, να προσπαθείς. Όλα θέλουν τον χρόνο τους. Να δουλεύεις με τον εαυτό σου.

ίσως θα έπρεπε να συμβουλευτείς και κάποιον ειδικό που ασχολείται με διαγνώσεις, γιατί καλή η ενσυναίσθηση και η κατανόηση αλλά μερικές φορές δεν είναι αρκετή.

Quote:

---

Originally Posted by george1520

Οι αλλαγές που θα κάνεις, θα τις κάνεις για σένα.

---

Αυτός είναι ο σκοπός που ξεκίνησα την θεραπεία. Έχω καταλάβει ότι στη ζωή οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν, το θέμα είναι ότι πλέον δεν μπορώ να συμβιώσω με τον εαυτό μου. Όλη αυτή η συμπεριφορά ενοχλεί εμένα. Πολλές φορές αναρωτιέμαι "γιατί να είμαι έτσι;". Ξέρεις αυτό που έμαθα από το σπίτι μου είναι το "εγώ ξέρω καλύτερα, εγώ θα σας γλιτώσω όλους από τις στραβοτιμωνιές, εγώ, εγώ, εγώ". Μέσα σε όλο αυτό σηκώνω και ευθύνες που δεν μου αναλογούν όπως και βάρη. Όλα αυτά όμως τα καταλαβαίνω εκ των υστέρων. Με αυτό το περιστατικό που αναφέρω στη αρχή του ποστ εγώ τρόμαξα. Λέω δεν μπορεί να είμαι έτσι. Κι όμως είμαι... Και έτσι ήταν και είναι και η μαμά μου. Όταν ζεις όλη σου τη ζωή με έναν γονιό θέλοντας και μη ξεσηκώνεις και τις συμπεριφορές του. Πλέον αναρωτιέμαι αν θα έρθει ποτέ αυτή η πολυπόθητη αλλαγή.

Πλέον σκέφτομαι αυτό που λέει ο/η aeolus74, ίσως να ήταν καλό να δω και έναν γιατρό.

Η αλλαγή θα έρθει επειδή είσαι ένας άνθρωπος ψυχικά υγιής. Μόνο ένας άνθρωπος που είναι έτσι καταλαβαίνει πως η συμπεριφορά του δεν είναι "καλή" και θέλει να το αλλάξει. Είναι η αρχή αυτό.

Αυτό που θες να βοηθήσεις, να τρέξεις το έχω κι εγώ. Έτυχε να πάω να υπερασπιστώ κάποιον και στο τέλος να εκτεθώ εγώ.

Ειναι οι συζητήσεις που πρέπει να κάνεις όμως με την ψυχολόγο. Να ξέρεις πως όλος ο δρόμος είναι δύσκολος. Γιατί ξαναζεις καταστάσεις για να τις αποβάλλεις. Και σταμάτα να βλέπεις μόνο αρνητικά σε σένα. Δεν σε βοηθά.. Αν νομίζεις ότι μπορώ να σε βοηθήσω κάπου ρώτησε με. Θα σου πω. Έχουμε πολλά κοινά.
Να ξέρεις ότι αυτό που θα σε βοηθήσει πολύ είναι να συγχωρέσεις την μητέρα σου. Γιαυτό σου έχω πει καλό είναι να μάθεις την ζωή της. Εγώ ακόμη δεν το έχω κάνει. Αλλά την βλέπω με άλλα μάτια. Μακάρι κάποτε να καταφέρω να την συγχωρεσω.

Σε έχει πάρει ποτέ αγκαλιά? Ή ο πατέρας σου;

George1520 Έχω περάσει περιόδους που ήθελα να την ξεγράψω (και μερικώς το είχα καταφέρει) αλλά γνωρίζω ότι η μόνη "λύση" είναι η ειρήνη. Να κάνουμε ειρήνη που λέμε. Μόνο που αυτό δεν εξαρτάται μόνο από τη δική μου πλευρά και η δική της δεν φαίνεται συνεργάσιμη. Σκέψου ότι πάνω σε καβγά της είπα ότι βλέπω μια ψυχολόγο για να μιλήσω για την σχέση μας και η απάντηση της ήταν κάτι σαν "ε σιγά είναι της μόδας"...

Ξέρω όμως ότι η λύση είναι αυτή. Η συγχώρεση. Ένας μεγάλος μου φόβος είναι ότι κάποτε θα φύγει από τη ζωή θα θα έχουμε μείνει έτσι.

Αν μπορούσες να μου πεις τα θετικά που έχεις δει μέχρι τώρα από την θεραπεία σου πιστεύω θα χαιρόμουν. Θα μπορούσα να σκεφτώ "να δες αυτός κατάφερε αυτά, μπορώ κι εγώ".
Με ψυχίατρο έχεις δοκιμάσει;

Ποτέ κανείς δεν με πήρε αγκαλιά. Ίσως όταν ήμουν πολύ μωρό αλλά δεν το θυμάμαι. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου ποτέ δεν συνέβη. Γι αυτό έχω μια δυσκολία όταν με παίρνουν αγκαλιά τρίτοι. Το κατάλαβε αυτό η ψυχολόγος και κάθε φορά κλείνουμε την συνάντηση μας με μια αγκαλιά. :) Την κάνω λίγο άτσαλα αλλά την κάνω έστω.

Αυτό με την αγκαλιά το έχω κι εγώ. Ίσως επειδή δεν ξέρω τι είναι (η μητρική αγκαλιά) ίσως επειδή το μόνο άγγιγμα που είχα από αυτήν είναι να με βαράει.

Όχι δεν έχω πάει σε ψυχίατρο, αν και μου είχε πει ότι θα ήταν καλό να πάρω χάπια παράλληλα γιατί είχε φορές που δεν ήμουν στο παρόν. Ένιωθα ότι έκανα την ζωή μου μηχανικά. Έχω πάρει όμως ομοιοπαθητικα. Έχω δει διαφορά στο στομάχι. Είχα τρομερό θέμα λόγο άγχους.

Θετικά... Χμμ. Να σκεφτώ.

Θα σου πω πρώτα για το πως ήμουν εκείνη την περίοδο και πως έγινα μετά.. Όταν πήγα εκεί ήμουν σε άλλο κόσμο. Δεν ήμουν στην πραγματικότητα. Το γεγονός ότι σηκωνομουν από το κρεβάτι για μένα ήταν μια νίκη. Φοβόμουν να βγω από το σπίτι, νόμιζα πως μακριά από το σπίτι μου θα πέθαινα. Αυτα πλέον δεν υπάρχουν.

Θα σου πω για την συμπεριφορά μου γενικά. Ήμουν ένας άνθρωπος που πάντα εγώ έπρεπε να δώσω το οκ για να πάμε κάπου με την παρέα μου. Κανονίζαμε να βγούμε, έλεγαν που ήθελαν και αν συμφωνούσα εγώ θα πηγαίναμε. Στις συζητήσεις που είχα μέσα στο σπίτι πάντα ήταν με φωνές. Ήθελα πάντα η φωνή μου να ήταν πιο πάνω από αυτόν που μαλωνα.. Νόμιζα πως μονο έτσι θα με άκουγε. Με τους γύρω μου δεν άφηνα τίποτα να πέσει κάτω. Μπορεί να μου έκαναν χίλια καλά και εγώ να έβλεπα το ένα λάθος τους. Και να πληγωνομουν. Να κρατούσα αποστάσεις. Γνώριζα κάποιον και την πρώτη εικόνα που σχηματιζα την κρατούσα για πάντα. Ότι και να έκανε, εγώ εκεί. Επέλεγα πάντα ανθρώπους που με απερριπταν ή δεν με συμπαθουσα και προσπαθούσα να τους κάνω να αλλάξουν γνώμη. Με απερριπταν και εμένα. Δεν ήξερα τι σημαίνει συζητώ. Ήμουν κάθετος και απολυτος. Όσο αφορά τα ερωτικά μου. Πάντα στην τρίχα. Ήθελα να εντυπωσιαζω τους άλλους με το περιτύλιγμα μου. Έδειχνα την εικόνα του ψωνιου, του "ξέρω ότι είμαι ωραίος" γιατί δεν ήθελα να δει κανένας τι έχω μέσα μου. Γιατί πάντα πίστευα πως οι άνθρωποι βρίσκουν τι σε πληγώνει και σε πληγώνουν συνέχεια. Εκεί. Πάντα έτρεχα να βοηθήσω τον πιο ευάλωτο.. Να τον υπερασπιστώ.

Τώρα είμαι ήρεμος, δεν φωνάζω. Εκτός κι αν με φέρουν στα όρια μου. Συζητάω, ακούω τι έχει να μου πει ο άλλος. Δίνω ευκαιρία να γνωρίσω τον χαρακτήρα αυτού που γνωρίζω. Να δω τα καλά, τα κακα χωρίς να είμαι απολυτος. Πλέον μιλάω με επιχειρήματα, δεν μιλάω απλά για να μιλήσω. Ακούω και συμβουλεύω όσο μπορώ. Βγαίνω με τους φίλους μου χωρίς να χρειάζεται να δώσω εγώ το τελικό οκ. Η κριτική της μητέρας μου, η άσχημη συμπεριφορά της πλέον δεν με στεναχωρεί τόσο. Άρχισα να έχω συναισθήματα γενικά. Πριν είχα μόνο θυμό. Απογοήτευση.

Ακόμη δεν μπορώ να με αγκαλιάσουν χωρίς την συγκατάθεση μου, χωρίς πρώτα να νιώσω άνετα ενώ είχα πολλές σχέσεις αυτό το κομμάτι πάντα με δυσκόλευε. Υπάρχουν φορές που με αγκαλιάζουν και παγωνω. Οι άλλοι νομίζουν ότι το κάνω επίτηδες αλλά δεν είναι έτσι. Κάποιες φορές είμαι σκληρός με τους άλλους, ειδικά όταν με αδικούν. Αυτό με την εμφάνιση ακόμη ισχύει. Ντυνομαι καλά, φτιαχνομαι. Δείχνω πως ξέρω ότι είμαι ωραίος. Εμμ δεν μου έρχεται κάτι άλλο.

George1520 Πολλά από όσα περιγράφεις σαν συμπεριφορές μου θυμίζουν εμένα. Στην παρούσα φάση δυστυχώς ή ευτυχώς έχω μόνο την σχέση μου για να πιαστώ και πνίγω το άλλο άτομο. Θέλω 100% την προσοχή, με την παραμικρή αλλαγή φέρνω την καταστροφή και πολλές φορές σε όλη αυτή την προσπάθεια μου έχω ξεσπάσματα που οδηγούν στον παραλογισμό. Με το παιδί τα ξαναβρήκαμε με δική του καθαρά πρωτοβουλία. Αλλά από δικά μου λάθη βλέπω ότι τον γυρνάω σε παλιές καταστάσεις (χειριστικότητας). Κάπου και ο άλλος χάνει την ελπίδα του και λέει ότι γυρίσαμε στα ίδια πάλι.

Αυτό είναι που με στεναχωρεί. Η αλλαγές είναι αργές και θέλουν κόπο αλλά δεν φταίει ο άλλος να του φορτώνομαι έτσι άσχημα. Δεν διακρίνω τα όρια. Και σκέφτομαι όλο αυτό, που ξεκίνησε με τις καλύτερες των προθέσεων, και έχω την αίσθηση ότι πάλι τα ίδια κάνω και πάλι ο άλλος έχει τάσεις φυγής. Και δεν του ρίχνω άδικο έτσι;

Ξέρεις άτομα στην θέση μας (γνωρίζω κι άλλες περιπτώσεις με παρόμοιες ιστορίες) το κάνουν αυτό το λάθος. Πιάνονται από έναν σύντροφο με την ελπίδα να τους βγάλει από το τέλμα.

Είναι απλά το κενό που δεν μας γέμισαν οι δικοί μας. Γιαυτό όταν μας δίνουν οι άλλοι, θέλουμε κι άλλο κι άλλο. Και ψάχνουμε να βρούμε πάντα κάτι για να τους στήσουμε στον τοίχο. Εγώ πλέον δεν είμαι σε υπερβολικό σημείο. Έχω υπομονή και μπορώ να καταλάβω τον άλλον. Όχι πάντα. Αλλά ποιος μπορεί να καταλάβει τον άλλον απόλυτα;

Έτσι όπως το λες είναι. Συχνά μου λένε "να εστιάζεις στα καλά, στραβά έχουμε όλοι". Δεν το καταφέρνω αυτό. Εδώ δεν το καταφέρνω και για τον εαυτό μου, να δω τα καλά μου. Σίγουρα πάντως και μέχρι το σημείο που το έχεις φτάσει είναι κατόρθωμα! Μην το θεωρείς λίγο. Μακάρι να φτάσω κι εγώ σε αυτό το σημείο...

Η δική σου σχέση με τους γονείς σου πώς έχει διαμορφωθεί τώρα;

Θέλει χρόνο. Δεν είναι κουμπί και να πεις "από σήμερα και μπρος θα δίνω σημασία μόνο στα θετικά στους ανθρώπους". Μακάρι όλα να ήταν τόσο απλά. Αλλά δεν ειναι. Θα δουλέψεις με τον εαυτό σου. Και με τις ερωτήσεις που κάνει η ψυχολόγος. Εγώ είχα πάντα το συνήθειο να βλέπω τα πράγματα από μια οπτική. Με τις ερωτήσεις της άρχισα σιγά σιγά να βλέπω περισσότερες από μία. Αλλά σου λέω. Ακόμη έχω δρόμο μπροστά μου. Ειδικά όταν συναναστρεφομαι με την μητέρα μου. Λέω γιατί να τραβάω όλα αυτά εξαιτίας της; γιατί εγω να θέλω να βελτιωθώ και αυτή όχι; γιατί εγώ να θέλω να με αποδεχτεί έστω και τώρα (είμαι κοντά στα 30) ενώ αυτή όχι;

Η σχέση μου μαζί τους. Με την μητέρα μου έκανα 2 χρόνια να της μιλήσω. Και να σου πω κάτι; ηρέμησα. Δεν είχα στο κεφαλι μου τα πικρόχολα σχόλια της, την κριτική της. Είχα όμως πάντα εκείνα τα 2 ματιά που ψάχνουν να βρουν το λάθος σου. Αλλα δεν μου το έλεγε και αυτό με βοήθησε πάρα πολύ.
Με τον πατέρα μου έχω την ίδια σχέση, καλή. Πλέον όμως τον βλέπω διαφορετικά. Ένας ανθρωπος που έμαθε να μην αντιδράει και πάντα σε κάθε δυσκολία μου, μου ελεγε "δεν πειράζει, μην ασχολησε". Με συμβούλευε να μην έχω φωνή. Νόμιζα ότι αυτό ήταν το θετικό, αλλά όχι. Όταν δεν μιλάς σε πατάνε. Δεν με αγκάλιασε ποτέ του, δεν με πήρε κάπου να παίξω, δεν με ρώτησε πως πήγα στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο. Πήρα πτυχίο με άριστα, καμία αντίδραση και από τους δύο. Δεν έχω ακούσει ποτέ ένα μπράβο, ένα Είσαι καλά; ζεις;

Μία μέρα που δεν ήμουν καλά ψυχολογικά. Τους είπα να καθησουν να μιλήσουμε. Τους ζήτησα να με στηρίξουν. Να μην μου πάνε κόντρα, να μην μου κόβουν τα φτερά, να με καταλάβουν. Δεν κατάλαβαν. Για πρώτη φορά στην ζωή μου τους μίλησα για συναισθήματα, για ανάγκες. Δεν κατάλαβαν. Δεν ξέρουν τι είναι. Από τότε μιλάω ελάχιστα στην μητέρα μου και στον πατέρα μου όπως ήμουν.

Πρέπει απλά να αποδεχτούμε τους γονείς μας έτσι όπως είναι, να μην περιμένουμε αλλαγές. Να αφήσουμε την ζωή που μας κατέστρεψαν και να αλλάξουμε το παρόν και το μέλλον μας. Αλλάζουμε για εμάς και μετά για τους άλλους. Αν και κάποτε το έχω παράπονο. Εγώ γιατί να αλλάξω και να γίνω καλύτερος και οι άλλοι όχι;

Αυτά που περιγράφεις στη 2η και 3η παράγραφο είναι εκπληκτικό το πόσο μου θυμίζουν τη δική μου οικογένεια!!!! Εμένα ο πατέρας μου δεν με συμβούλευε ακριβώς να σιωπήσω, έλεγε κάτι σαν "θα το κανονίσω, θα το δούμε". Στις πανελλήνιες όταν πέρασα σε άλλη πόλη ο πατέρας μου ανέλαβε όλα τα έξοδα και χάρη σε αυτόν πήγα. Και θυμάμαι με πόση οργή του είχε πει "αν πάθει κάτι εσύ θα φταις να το θυμάσαι"... Ίσως και να ευχόταν να πάθω για να βγει αληθινή, ποιος ξέρει.

Δεν θα τον περιέγραφα ως απών αλλά ας πούμε θα πει κάτι τέτοιο ("θα το δούμε") και ποτέ δεν θα ανοίξει συζήτηση με τους 3 μας μαζί. Το μόνο που θυμάμαι από τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια είναι σιωπή. Δεν μιλούσαμε. Αυτό που λες για μη αναφορά συναισθημάτων το έχω ζήσει κι εγώ. Σε κάποια φάση πριν λίγα χρόνια μου συνέβη κάτι και έπιασα πάτο (τελείως πάτο όμως) και θυμάμαι της μίλησα και για πρώτη φορά της είπα πώς ένιωθα (ένιωθα ένα μηδέν, ότι δεν έχω καταφέρει κάτι στη ζωή μου, ότι με συντηρούν και τρώω από τα έτοιμα, ότι είμαι γενικά ένα βάρος στον κόσμο αυτό) και ήταν η πρώτη φορά που μου στάθηκε. Τότε είχε τηρήσει μία στάση που ας πούμε δεν ήταν η συνηθισμένη της.

Μια άλλη φορά πάλι έκανε κάτι πολύ άσχημα και θυμάμαι το κατάλαβε αμέσως και τρόμαξε με αυτό που έκανε. Θυμάμαι το πρόσωπο της, τον μορφασμό που έκανε. Αυτές τις δύο φορές θυμάμαι μόνο σε όλη μου τη ζωή που είτε το μετάνιωσε (δεν ζήτησε συγγνώμη ποτέ, εγώ σαν παιδί μετά από καβγά ζητούσα) είτε έκανε κάτι διαφορετικό από το να με κατηγορεί.

Κάτι άλλο εξίσου δύσκολο είναι όταν σε ρωτάει κάποιος για την σχέση σου με τον γονιό σου. Κάποιος καλός φίλος ή σύντροφος. Επειδή δεν γνωρίζουν αναλυτικά τα σκηνικά αυτά βγάζουν εύκολα συμπεράσματα είτε ότι οι γονείς είναι για τα ανάθεμα είτε ότι εσύ τους απομονώνεις και δεν "συγχωρείς". Ειδικά άτομα που στάθηκαν πιο τυχερά στη ζωή τους στο θέμα οικογένεια. Δεν ξέρω αν σου έχει συμβεί εσένα, εμένα μου έχει συμβεί. Ειδικά ο τωρινός μου σύντροφος δεν το πολυκαταλαβαίνει.

Θα έλεγα πως μέσα στα χρόνια η στάση του πατέρα μου ήταν παθητική. Έβλεπε, άκουγε αλλά δεν αντιδρούσε. Δεν θεωρώ αντίδραση το ότι πάτησε πόδι να πάω σε άλλη πόλη για σπουδές. Μετά επέστρεψα και γυρίσαμε στα ίδια. Ίσως με τα χρόνια και ο ίδιος έχει παραιτηθεί ή ίσως έκανε απλά "ειρήνη" μαζί της. Δεν ξέρω πώς το βλέπει, δεν θέλω να κατηγορώ, αλλά έχουν υπάρξει φορές που του είπα ξεκάθαρα ότι δεν πάει άλλο και δεν έκανε κάτι. Ξέρεις τη γνώμη του μπαμπά και την αποδοχή πάντα την κυνηγούσα. Πολλές φορές έχει τύχει να τον βγάζει μπροστά και να λέει "κάνε ότι θέλεις αλλά ο μπαμπάς τι θα πει;". Τύπου ότι ο μπαμπάς είναι μπαμπούλας. Αυτό συνέβη και πρόσφατα που είχε την φαεινή ιδέα να μου πει ότι ο μπαμπάς θεωρεί πως έχω μείνει πίσω με τις σπουδές μου και ότι θεωρεί πως "τα παράτησα". Ποτέ δεν ειπώθηκε κάτι τέτοιο ενώπιον μου αλλά για κάποιο λόγο την πίστεψα και για αρκετό καιρό έμεινα στάσιμη σκεπτόμενη αυτό.

Δεν περιμένω αλλαγές από την άλλη πλευρά. Η μόνη αλλαγή που μπορώ να κάνω είναι σε εμένα. Σε κανέναν άλλον.

Ξέρεις ποιο είναι το κακό και των δύο; είναι ότι έχουμε απαιτήσεις από τον ένα γονιό. Το ότι η μητέρα ήταν η σκληρή δεν σημαίνει ότι έκανε περισσότερη ζημιά από τον πατέρα που ήταν απαθής ή αδιάφορος ή δεν έπαιρνε θέση.

George1520 Συμφωνώ μαζί σου. Αλλά όπως η μάνα δεν θα αλλάξει τροπάρι έτσι και ο πατέρας δεν θα γίνει ξαφνικά στοργικός. Οι γονείς, κατά την ταπεινή μου γνώμη, πολλές φορές κοιτάζουν να προσφέρουν στα παιδιά υλικά αγαθά. Οι δικοί μου γονείς αυτό έκαναν. Πλήρωσαν έναν σκασμό λεφτά για εκπαίδευση κλπ και δεν μου έδωσαν βασικά πράγματα. Ένα άλλο που θυμάμαι πολύ έντονα από παιδί είναι το γεγονός της μοναξιάς. Μετά από μία ηλικία έμενα πολλές ώρες μόνη μου. Ποτέ δεν κατάφερα να αναπτύξω φιλίες. Θυμάμαι σε εορταστικές περιόδους όλους να είναι σε σπίτια οικογενειακά κλπ κι εγώ αυτό το πολύ απλό πράγμα να το ζηλεύω.

Δεν σου έχει εξηγήσει η ψυχολόγος ότι αυτό που μας απογοητεύει δεν είναι οι άνθρωποι αλλά οι προσδοκίες που έχουμε γι αυτους; Αν σταματήσεις να λες. Οι άλλοι γονείς είναι έτσι κι έτσι εμένα γιατί είναι έτσι; αν σταματήσεις να βλέπεις στην τηλεόραση την τέλεια οικογένεια που μας παρουσιάζουν τότε θα γίνεις ευτυχισμένη.

Και εμένα οι γονείς μου έτσι μου έδειχναν την αγάπη τους. Ένας κουμπαράς που του πετουσες λεφτα. Μια μέρα τους ρώτησα, οταν θα έχω τα δικά μου λεφτά.. Πως θα μου δείχνετε την περίφημη αγάπη σας;
Το θετικό σε όλα αυτά είναι ότι εμεις θέλουμε να βελτιωθούμε και σίγουρα θα είμαστε καλύτεροι γονείς.

George1520 Ενδεχομένως να μου το έχει πει και απλά να μην το θυμάμαι. Ξέρεις πολλές φορές το λέμε αυτό "μην έχεις προσδοκίες από τους ανθρώπους για να είσαι ευτυχισμένος" αλλά από τους γονείς ένα παιδί περιμένει αγάπη, κάποιο παράδειγμα, κάτι. Εμείς δεν το πήραμε. Και επειδή δεν το πήραμε δεν ξέρουμε (ας πούμε, δεν βρίσκω πιο κατάλληλο ρήμα) πώς να συμπεριφερθούμε. Εγώ έτσι με βλέπω. Ότι δεν είχα κάποιο παράδειγμα. Ή μάλλον είχα αλλά ξέρω (πλέον) ότι δεν ήταν καλό και προσπαθώ να μην το ακολουθώ.

Εσύ τουλάχιστον τους μιλάς για να τους ρωτήσεις έστω. Εγώ όχι. Και είναι τρελό! Ούτε κι αυτοί. Επικρατεί πάντα μια σιωπή.

Τους μιλάω τώρα. Μετά από ψυχοθεραπεία. Δεν τους μιλούσα. Και να σου πω. Σταμάτησα να θέλω να τους περάσω το μηνυμα ότι δεν πέτυχαν σαν γονείς και να κάνουν κάτι. Απλα είναι ένα στάδιο που θα πρέπει να περάσεις για να σταματήσεις να απογοητευεσαι. Δηλαδή θα έρθει η στιγμή που θα βγάλεις τα συναισθήματα σου στην επιφάνεια, θα τους εξηγήσεις. Δεν θα καταλάβουν και θα αποδεχτείς ότι οι γονείς σου είναι συναισθηματικά ανάπηροι. Όταν το αποδεχτείς θα πας παρακάτω. Εγώ δεν το αποδέχτηκα ακόμη. Αλλά το εύχομαι.

Πάντως να είσαι καλά! Μου έδωσες έναυσμα να θέσω κάποια θέματα στη θεραπεία που δεν τα είχα σκεφτεί ως τώρα ως "προβληματικά".
Το θέμα ξέρεις ποιο είναι; Όχι τόσο αν θα καταλάβουν. Αυτό δεν το πιστεύω. Το θέμα είναι ότι νιώθω κι εγώ σαν να είμαι συναισθηματικά ανάπηρη όπως εύστοχα είπες. Αυτό ήταν και η κύρια σκέψη μου όταν έκανα το thread.

Οχι.. Δεν εισαι συναισθηματικα αναπηρη εσυ. Γιατι θες αγαπη. Οι αντιδρασεις σου ως προς του αλλους στην ουσια αυτο ειναι. οτι θες αγαπη. Οι γονεις σου, ισως απο τα βιωματα που είχαν, ισως με τον τροπο που σκεφτονται να θεωρουν την αγαπη ως κατι δευτερο. ή να θεωρούν οτι αν δωσεις υλικα αγαθα προσφερεις και την αγαπη. ΕΣΥ δεν εισαι σαν αυτους. Γιατι εσυ ειδες πως η συμπεριφορα που έχεις απεναντι στους αλλους ότι δεν ειναι καλη και θες να βελτιωθεις. Εσυ βλεπεις πως ολο αυτο που γίνεται μεσα στο σπιτι σου δεν ειναι ωραιο και μπορει να γίνει καλύτερο. Αρα δεν είσαι συναισθηματικά ανάπηρη. Ιιιιιιιιιιιισως άπειρη.

Πόσο καιρό κάνεις ψυχοθεραπεία;

Τώρα μπήκα στον δεύτερο χρόνο. Έχεις δίκιο αυτή η διαφορά που αναφέρεις είναι σημαντική.

Εγω δεν εχω μπει στον δευτερο χρονο. Και ολα αυτα που σου λεω είναι απο συζητησεις που είχα μαζι της. Τα περισσότερα είναι συμπερασματα δικα μου τα οποια όμως αυτη με βοηθούσε να βγάλω.

Οταν θα πας στα 50 μηνυματα, προσθεσε με στους φίλους σου για να με εχεις εκεί όταν θα θες κάτι να ρωτήσεις να μου στέλνεις. Θα βρουμε κι αλλους σαν εμας να κανουμε συγκρότημα.

Πάντως εγώ σαν άνθρωπος δεν συζητάω αυτά τα θέματα με άλλους. Θεωρώ πως δεν θα καταλάβουν και αν καταλάβουν θα το κάνουν μέχρι ενός σημείου. Βλέπουν ένα αντιδραστικό άτομο αλλά ποτε δεν σκέφτονται ποιες ειναι οι αιτίες που τον έκαναν έτσι. Για πρώτη φορά μίλησα δημοσία και νιώθω καλα. Σε ευχαριστώ γι αυτο. Ίσως επειδή εσύ μπορείς να με καταλάβεις.

Χαίρομαι που κάπως σε βοήθησα κι εγώ!

Ξέρεις αυτό με τα εύκολα συμπεράσματα που ανέφερα και πιο πάνω είναι το χειρότερο. Έχω ακούσει ας πούμε την τεράστια μπούρδα ότι έχω αποκόψει την μαμά μου και της έκλεισα το δρόμο και άλλα τέτοια. Το ότι το έκανα για λόγους επιβίωσης ούτε καν τους περνάει από το μυαλό! Δυστυχώς καμιά φορά αυτά τα εύκολα συμπεράσματα τα βγάζουν πολύ δικά μου άτομα αλλά αυτό το θέμα, όπως κι εσύ λες, δεν μου είναι εύκολο να το συζητήσω με τον οποιονδήποτε. Δεν το κάνουν απαραίτητα από κακία αλλά πονάει πολύ (μου συνέβη πρόσφατα και αυτός ήταν ένας καλός λόγος να κόψω τα πολλά-πολλά με ένα άτομο κατά τα άλλα αρκετά αξιόλογο).

Πολύ καλή η ιδέα σου για αλληλοβοήθεια.

Η αλήθεια είναι πάντως ότι γενικά θα πρέπει οι άνθρωποι να μην μιλάμε τόσο εύκολα και να ρίχνουμε τόσο εύκολα ανάθεμα. Το λέω για τους άλλους. Που συνήθως εντοπίζουν το πρόβλημα στην "επικοινωνία" ενώ είναι πολλά παραπάνω από αυτό...

Ο λόγος που το είπε αυτο ο συγκεκριμένος είναι επειδή δεν ξέρει. Προφανώς η μητέρα σου βγάζει στους άλλους ένα διαφορετικό χαρακτήρα. Και συνήθως είναι αυτόν που θα θέλαμε μέσα στο σπίτι. Έμενα πχ με τους άλλους ανθρώπους είναι ευγενική, συζητά. Κάνεις δεν ξέρει τι γίνεται πίσω απο μια πόρτα. Οπότε μην δίνεις σημασία. Μου έτυχε και έμενα να μου λένε διάφορα όσο αφορά την μητέρα μου. Στις αρχές έμπαινα στην διαδικασία να εξηγήσω, τώρα λέω ποιος ο λόγος να το κάνω; Ζει την ζωή μου; Ας έχει την άποψη του, ας την λέει. Αλλα ως εκεί.

Πάντα έλεγα πως αν πω σε κάποιον για το τι έζησα στην παιδική μου ηλικία θα με λυπάται. Ή αν μιλήσω για το τι αισθάνομαι οσο αφορά την ζωή που έζησα αλλα κι για την ζωή που δεν έζησα θα είναι όπλο για τον άλλον. Κάποιοι τα αγκαλιάζουν και σε καταλαβαίνουν, κάποιοι τα χρησιμοποιούν για να σε πολεμήσουν. Γιαυτο και το αποφεύγω.

Εγώ ήμουν τυχερή και βρέθηκαν στον δρόμο μου άτομα με παρόμοιες ιστορίες οπότε έχω κάπου να τα λέω. Πρέπει να είναι πολύ δύσκολο αυτό ρε συ, να μην έχεις κανέναν να πεις λεπτομέρειες. Το έχω ζήσει δηλαδή γι αυτό το λέω.

Ως προς τα τελευταία που λες έχεις μεγάλο δίκιο. Παίρνεις ρίσκο. Μου έχει τύχει άτομο μόλις μάθει λίγα παραπάνω πράγματα να μου ρίξει ένα μεγάλο χ (ήταν και σύντροφος μου) στη λογική "που πάω τώρα να μπλέξω". Και δεν είχε κι άδικο. Κουβαλάω μεγάλο φορτίο. Ή θα σε λυπάται ή θα κάνει πως σε καταλαβαίνει ή θα το στρέψει εναντίον σου ή θα σε στηρίξει. Μου έχουν συμβεί και τα 4. Ένα εξ αυτών ήταν το να το στρέψουν εναντίον με το παράδειγμα που σου ανέφερα πιο πάνω (το οποίο σημειωτέον ήταν από μια γυναίκα που είναι μητέρα και έχει κι αυτή τα θεματάκια της ως μάνα τα οποία γνωρίζω αρκετά καλά μέσω των παιδιών της αλλά εγώ δεν είμαι σαν αυτήν να το γυρίσω στα μούτρα της οπότε δεν μίλησα).

Και κάπου εκεί σκέφτεσαι ότι μιλάνε με ευκολία άτομα που στο φαίνεσθαι είναι μια χαρούμενη οικογένεια αλλά στο είναι έχουν κι αυτοί τα δικά τους.

Η μαμά μου έχει τύχει και μπροστά σε κόσμο να πει διάφορες ανοησίες και να με κάνει ρεζίλι, ξέρεις τύπου "εγώ της προσέφερα αυτό να δες, από εμένα εξαρτάται, δες δες". Το παίζει αλλά τις περισσότερες φορές ο κόσμος καταλαβαίνει την ανάγκη της να δειχτεί. Και κάπου εκεί με κοιτάνε με οίκτο. Γι αυτό έχω σταματήσει να πηγαίνω μαζί της οπουδήποτε.