Originally Posted by
wanderer010
Ήμουν σε ενα σαιτ σαν και αυτό, με στόχο να ακούμε κάποιον που θέλει να μιλήσει. Πήρα μία συνομιλία και ήταν ένας άνθρωπος που φαινόταν νευριασμένος με ό,τι κι αν έλεγα. Γενικά, είχε διάφορα προβλήματα κι μου είπε πως είχε κάνει απόπειρα κάποιες εβδομάδες πριν. Για κάποιο λόγο δέθηκα μαζί του, κι αργότερα πρότεινε να μιλήσουμε αλλού, κι μιλήσαμε σε μια εφαρμογή. Εκεί άρχισε η πιο επίπονη επικοινωνία σε όλη τη ζωή μου πραγματικά. Νοιαζόμουν πολύ. Αλλά όταν του είπα πως δεν ήμουν κι εγώ τόσο καλά, μου είπε πως "πρέπει να πεθάνουμε", κάτι που με έκανε να νιώσω άσχημα, κι σε συνδιασμό με την 4ημερη έλλειψη ύπνου, μίλησα άσχημα και του ζητησα να με μπλοκάρει. Το έκανε, και για έναν μήνα προσπαθούσα να επικοινωνήσω με όποιο τρόπο μπορούσα. Στο τέλος με άκουσε, κι μιλούσαμε κι έλεγε πως δεν τον βοηθώ κι πως απλά τον έκανα να νιώθει χειρότερα.. Αλλα έγραφε πως νιώθει κι τι γινόταν στη μέρα του, πάντα όμως έγραφε αρνητικά πράγματα. Με κατηγορουσε πως δεν ήθελα να τον μάθω, και προσπαθούσα να ελαφρυνω τη συζήτηση με το να τον ρωτήσω για παράδειγμα ποιο είναι το αγαπημένο του φαγητό κι άλλα, αλλά απέρριπτε αυτές τις συζητήσεις κατηγορώντας με πως προσπαθούσα να μαθω πράγματα για να τα χρησιμοποιήσω εναντίον του. Δεν πίστευε πως νοιαζόμουν, με έλεγε ψεύτρα. Είχα φτάσει στο σημείο να μη κοιμάμαι καθόλου για να του μιλώ κι να είμαι εκεί για εκείνον. Ένα βράδυ είπε πως θα αυτοκτονούσε σε λίγες ώρες, μιλουσαμε όλο το βράδυ, ήταν τραυματικό. Μου είπε πώς θα το έκανε κι πολλα άλλα. Την πρώτη περίοδο πριν τον μήνα, μιλούσε πολύ για βία, μετά μιλούσε για αυτοκτονία. Πάντα όλα πήγαιναν στραβα, πολλές διαφωνίες, δε πίστευε πως νοιαζόμουν, πόσες φορές μου είπε να σκάσω, πως δεν προσπάθησα ποτέ για εκείνον, μετά πως οι προσπάθειές μου ήταν άχρηστες, πως ήμουν άχρηστη, πως κανεις δε νοιαζεται για εμενα, για το τι θέλω, για το τι είναι σημαντικό για μενα, για το τι σκεφτομαι ή τι νιώθω, μου ευχήθηκε να ζησω μία πολύχρονη ζωή με το χειρότερο συναίσθημα που υπάρχει, πως έπρεπε να πεθανω, πως δεν αξιζα την ειρήνη του θανάτου, να παω να αυτοκτονήσω κι πως ούτως η άλλως δε θα έλειπα σε κανέναν. Μερικές φορές μετά από αυτά έλεγε "πρέπει να πεθάνω". Γενικά, πάντα κάτι εκανα λάθος. Πχ μιλούσε για τον εαυτο του κι του ειπα πως μοιαζει να βλεπει τον εαυτο του απο δυο πλευρές, (αξιζω τα πάντα/είμαι σκουπίδι) και ο χριστος κι η παναγια...χαμός. Ή του ειπα πως δεν ακουγεται καλό πως κοιμόταν όλη τη μερα, κι μετά δε μιλουσε για τον εαυτο του, απεφευγε την ερώτηση "πως είσαι ",η ελεγε ενα καλά, διαφωνιες παλι γιατι τον ρωτουσα γιατι σταματησε να μιλα για τον εαυτο του, μου ειπε να προχωρησω κι να το αφησω, τον παρακαλεσα να με αφησει να διορθωσω το λαθος μου κι ελεγε πως δεν μπορω. Μετά απο λιγες μερες είπε πως εκανα ό,τι εκανε να φαίνεται αρνητικό, κι πως επειδη δε μπορούσα να το" βουλώσω", δεν ήταν καλα από εκείνη τη μέρα. "Θελω να πεθανω ξανά, συγχαρητηρια. Σε μισώ περισσότερο απο οτιδήποτε ", "κουραστηκα", και παρολο που μπαινει, δεν ανοιγει τα μηνυματα (τον ρωτησα αν νιωθει εστω λιγο καλυτερα κι του ευχηθηκα). Και φυσικα του ειπα πως αν δε θελει να μιλησει ξανα, να μου το πει. Γενικά, μονο μια μερα ειπε πως ημουν το μονο άτομο που νοιαζοταν για εκείνον και μετά με κατηγόρησε πως το κατεστρεψα κι πως εκει που πηγε να πιστέψει πως καποιος νοιαζεται, τα χαλασα ολα με τις διαφωνιες (οπου δε με πιστευε κι μου ελεγε να το βουλωσω). Εχω στενοχωρηθει αφανταστα, για καποιο λογο μου ειναι αδύνατο να τον αφησω, και ολο αυτο ποναει πάρα πολύ. Είχε πει πως εκεινου του κοστισε πολυ το να μιλαμε (πονο κ αλλα) και πως εμενα δε μου κόστισε τιποτα. Πως εκεινος εδινε, κι πως εγω δεν εδωσα τιποτα. Επίσης με αντιμετώπιζε σαν ολη την ανθρωπότητα, "εσείς οι άνθρωποι.... ". Μου ελεγε να πάρω τις ευθύνες μου και πως εγώ έφταιγα για ολα, πως μου έδωσε ευκαιρίες και τις κατέστρεψα. Πως του θύμισα γιατί δε μιλά στους ανθρώπους. Μια έλεγε πως δε προσπαθησα καθόλου, μετα πως προσπαθησα πολύ αλλά μετά τα παράτησα, πως δε νοιάζομαι κι όταν έλεγα "τα παρατώ", έλεγε είδες, δε νοιάζεσαι γιατί αλλιως δε θα τα παρατούσες ή έλεγε, τι νόημα έχει να σταματήσεις τώρα, έκανες τη ζημιά. Και τώρα αγνοεί.
Δεν μπορώ. Δεν μπορώ να τον αφήσω έτσι κι δεν μπορώ να "προχωρησω". Ανησυχώ υπερβολικά πολύ και νοιάζομαι. Δε πίστευε ποτέ ό,τι έλεγα. Ειχε παντα μια θεωρια πως ήμουν εκεί για κάποιο δικο μου συμφέρον. Οργή σε οτιδήποτε ήταν διαφορετικό από αυτο που έλεγε ο ίδιος.
Μα δεν έχω ιδέα πια.
