Άγχος

Καλημέρα παιδιά. Έχω ξανά γράψει πριν λίγο καιρό στο forum.
Έφυγε το αγόρι μου για δουλειές Αθήνα. Μου πρότεινε να πάω κι εγώ αλλά με τόσο άγχος δεν ήθελα να πάω. Αισθάνομαι ότι όλα καταρρέουν. Με το παραμικρό που θα σκεφτώ αρνητικό με πιάνει κρύος ιδρώτας.
Προχθές που βγήκαμε για καφέ σκεφτόμουν να μην με πιάσει άγχος και να που ήρθε. Άρχισα να ιδρώνω, τα χέρια μου είχαν γίνει παγωμένα και να θέλω να φύγω. Το διαχειριζομουν κάπως αλλά και πάλι επέμενε αυτήν η ανησυχία.
Επεισης το πρωί που ξυπνάω νιώθω πολύ έντονο το άγχος που αισθάνομαι ότι πνίγομαι και ότι θέλω να κάνω εμετό αλλά όπως είπα κ πιο πάνω έχω μάθει να το ελέγχω και έτσι απλώς μένει η ανησυχία και το σφίξιμο στο στερνό. Έχει κανείς παρόμοιο θέμα? Να τονισω ότι αυτό με είχε πιάσει μετά την καραντίνα και τώρα έχω μάθει να διαχειριζομαι αλλά δεν παύει να με καταβάλλει μερικες φορές.

Quote:

---

Originally Posted by Ariel96

Καλημέρα παιδιά. Έχω ξανά γράψει πριν λίγο καιρό στο forum.
Έφυγε το αγόρι μου για δουλειές Αθήνα. Μου πρότεινε να πάω κι εγώ αλλά με τόσο άγχος δεν ήθελα να πάω. Αισθάνομαι ότι όλα καταρρέουν. Με το παραμικρό που θα σκεφτώ αρνητικό με πιάνει κρύος ιδρώτας.
Προχθές που βγήκαμε για καφέ σκεφτόμουν να μην με πιάσει άγχος και να που ήρθε. Άρχισα να ιδρώνω, τα χέρια μου είχαν γίνει παγωμένα και να θέλω να φύγω. Το διαχειριζομουν κάπως αλλά και πάλι επέμενε αυτήν η ανησυχία.
Επεισης το πρωί που ξυπνάω νιώθω πολύ έντονο το άγχος που αισθάνομαι ότι πνίγομαι και ότι θέλω να κάνω εμετό αλλά όπως είπα κ πιο πάνω έχω μάθει να το ελέγχω και έτσι απλώς μένει η ανησυχία και το σφίξιμο στο στερνό. Έχει κανείς παρόμοιο θέμα? Να τονισω ότι αυτό με είχε πιάσει μετά την καραντίνα και τώρα έχω μάθει να διαχειριζομαι αλλά δεν παύει να με καταβάλλει μερικες φορές.

---

Επειδή λίγο μπερδεύτηκα.. Δεν ήθελες αλλά πήγες μαζί του Αθήνα;

Quote:

---

Originally Posted by george1520

Επειδή λίγο μπερδεύτηκα.. Δεν ήθελες αλλά πήγες μαζί του Αθήνα;

---

Oχι δεν πήγα μαζί του.

Καλησπέρα Ariel..τι είναι αυτό που σε αγχωνει και παθαίνεις αυτούς τους πανικους;

Quote:

---

Originally Posted by Χριστίνα900

Καλησπέρα Ariel..τι είναι αυτό που σε αγχωνει και παθαίνεις αυτούς τους πανικους;

---

Όλο αυτό είναι συσωρευμενο άγχος. Με τους γονείς μου γενικά δεν είχα και την καλύτερη σχέση.... Παντα με υποτιμουσαν και δεν άκουγαν αυτά που είχα να τους πω, και ότι ακουγαν δεν το συζητούσαν μαζί μου αλλά με έκριναν, είτε αυτό ήταν αλήθεια είτε ψέμματα. Αυτό συνέβαινε από την ηλικία των 12 και όταν χαλάρωσα μέσα στην καραντίνα, είχα πάρει κ 3 κιλακια παραπάνω, τσουπ εμφανίστηκε το άγχος. Έκανα εξετάσεις αίματος, όμως δεν με βρήκαν κάτι.
Τώρα απλά σηκώνομαι το πρωί και σκέφτομαι πως έχω αδυνατίσει και ότι θα πάθω νευρική ανορεξία (να τονίσω πως πάντα ήμουν αδύνατη, είναι το σκαρι μου τέτοιο που μοιάζει λες και γυμνάζομαι). Τρώω κανονικά όμως δεν έχω θέμα και λίγο παραπάνω πιέζω μερικές φορές τον εαυτό μου, αλλά δκεφτομαι διαφορά αρνητικά πράγματα. Πχ θέλω να πάω οδοντίατρο και φοβάμαι να μην με πιάσει όλο αυτό. Δεν φοβάμαι τον οδοντίατρο. Έχω πάει άπειρες φορές που μου είναι πλέον αδιάφορος. Το θέμα είναι να μην με πιάσει κρίση άγχους. Αγχονομαι με το τίποτα. Αν μου πει ο άλλος πχ πως είσαι έτσι αδυνάτισες...παει αυτό ήταν θα καταρρεύσω.

Quote:

---

Originally Posted by Ariel96

Oχι δεν πήγα μαζί του.

---

Γιατί όμως στο αρχικό σου θέμα μας γράφεις για τον φίλο σου; Αν θυμάμαι καλά αυτά που περιγράφεις τα είχες και πριν.. Νιώθεις ότι έχασες το στήριγμα σου;

Έχασες εσκεμμένα βαρος; Εσένα σου αρέσει να είσαι πολύ αδύνατη ή θέλεις να παρεις λίγο βάρος..Μήπως σε αγχωνει και το θέμα των κιλών και παθαίνεις αυτούς τους πανικους;

Quote:

---

Originally Posted by george1520

Γιατί όμως στο αρχικό σου θέμα μας γράφεις για τον φίλο σου; Αν θυμάμαι καλά αυτά που περιγράφεις τα είχες και πριν.. Νιώθεις ότι έχασες το στήριγμα σου;

---

Έχασα το στήριγμα μου όπως το είπες. Αισθάνομαι αδια χωρίς εκείνον και φοβάμαι μην πάθω κάτι χωρίς να Ειανι εκείνος εδώ. Κάθομαι και σκέφτομαι διαφορά χαζά πράγματα μόνη μου

Quote:

---

Originally Posted by Χριστίνα900

Έχασες εσκεμμένα βαρος; Εσένα σου αρέσει να είσαι πολύ αδύνατη ή θέλεις να παρεις λίγο βάρος..Μήπως σε αγχωνει και το θέμα των κιλών και παθαίνεις αυτούς τους πανικους;

---

Όχι δεν έχασα εσκεμμένα βάρος. Όταν μου πρωτο εμφανίστηκε αυτό το πράγμα αδυνάτησα κατά 3 κιλά και είμαι 43 τώρα πάλι από τα 46 που είχα φτάσει. Θέλω να πάρω βάρος και τρώω. Με αγχονει το καθετι αρνητικό που θα σκεφτώ. Τώρα με κόλλησε το θέμα των κιλών.

Quote:

---

Originally Posted by Ariel96

Έχασα το στήριγμα μου όπως το είπες. Αισθάνομαι αδια χωρίς εκείνον και φοβάμαι μην πάθω κάτι χωρίς να Ειανι εκείνος εδώ. Κάθομαι και σκέφτομαι διαφορά χαζά πράγματα μόνη μου

---

Μια καλή ευκαιρία να δυναμώσεις τον εαυτό σου, να τον ηρεμείς και να μην "κρεμεσαι" από τον φίλο σου..
Τι μπορεί να πάθεις;

Θα πάρεις βάρος μην αγχωνεσαι....να τρως σωστά και να ξεκουράζεσαι...από ότι καταλαβαίνω..μάλλον επειδή έχασες κιλά και σου το λένε όλοι άρχισες να φοβάσαι μην πάσχεις από κάτι και σε τρομάζουν οι αντιδράσεις των άλλων....έτσι δεν είναι;

Quote:

---

Originally Posted by george1520

Μια καλή ευκαιρία να δυναμώσεις τον εαυτό σου, να τον ηρεμείς και να μην "κρεμεσαι" από τον φίλο σου..
Τι μπορεί να πάθεις;

---

Μένουμε μαζί εδώ και 3 χρόνια. Δεν είχα ποτέ θέμα να μένω μόνη μου. Τώρα με όλο αυτό αισθάνομαι ανασφάλεια. Δεν παθαίνω κάτι αυτό το γνωρίζω. Έχω υπερβολικό άγχος και ο φόβος μου είναι να μην αδυνάτισε κ άλλο απότι είμαι και πάθω τα χειρότερα

Quote:

---

Originally Posted by Χριστίνα900

Θα πάρεις βάρος μην αγχωνεσαι....να τρως σωστά και να ξεκουράζεσαι...από ότι καταλαβαίνω..μάλλον επειδή έχασες κιλά και σου το λένε όλοι άρχισες να φοβάσαι μην πάσχεις από κάτι και σε τρομάζουν οι αντιδράσεις των άλλων....έτσι δεν είναι;

---

Έτσι ακριβώς είναι. Νιώθω λες και είμαι σκελετός και κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και φαίνονται όλα τα κόκαλα μου. Σίγουρα θα πάθω καμία νευρικη ανορεξία και θα τρέχω και δεν θα φτάνω

Γλυκιά μου μην αγχώνεσαι ..έχεις μπερδευτει..η νευρική ανορεξία είναι διατροφικη διαταραχή όπου το άτομο θέλει να είναι κατισχνο...τρώει ελάχιστα και βρίσκει τρόπους ώστε και αυτό που θα φάει να το διώξει από μέσα του...εσύ δεν έχεις κάτι τέτοιο...εσύ αναγνωρίζεις ότι το σωματικό σου βάρος είναι χαμηλό και προσπαθείς να πάρεις απεγνωσμένα βάρος...άρα μην σε απασχολεί το κομμάτι της νευρική ανορεξίας δεν βλέπω να έχεις κάτι τέτοιο...τώρα για να πάρεις βάρος να κάνεις 5-6 γεύματα μέσα στην ημέρα,να μην παραλείπεις γεύματα ακόμη και αν δεν πεινάς πολύ,να χαλαρώσεις,και αν θες μπορεί να σου δώσει όγκο και γυμναστική ενδυνάμωσης σε γυμναστήριο ή βρίσκοντας μόνη σου ασκήσεις και από βίντεο ακόμη..

Quote:

---

Originally Posted by Ariel96

Μένουμε μαζί εδώ και 3 χρόνια. Δεν είχα ποτέ θέμα να μένω μόνη μου. Τώρα με όλο αυτό αισθάνομαι ανασφάλεια. Δεν παθαίνω κάτι αυτό το γνωρίζω. Έχω υπερβολικό άγχος και ο φόβος μου είναι να μην αδυνάτισε κ άλλο απότι είμαι και πάθω τα χειρότερα

---

Ξέρεις πως αυτό εξαρτάται από σένα.. Γιατί τόσο άγχος; Θες να βάλεις κιλά; Τι πρέπει να κάνεις για να βάλεις; Δεν φεύγουν τα κιλά έτσι από μόνα τους. Να πιστέψεις λίγο περισσότερο στον εαυτό σου και θα δεις ότι δεν υπάρχει λόγος να αγχώνεσαι για θέματα που έχεις εσύ τον έλεγχο.
Ίσως θα σε βοηθήσει να φτιάξεις ένα πρόγραμμα με το τι θα τρως κάθε μέρα..

Όταν είχα χάσει αρκετά κιλά λόγω άγχους (και ειχα θέμα με το στομάχι) φοβόμουν ότι κάθε μέρα θα γινόμουν χειρότερα, ότι θα έχανα συνέχεια και δεν θα είχα τον έλεγχο. Είχα σκεφτεί τότε να πάω και σε διατροφολόγο για να με βοηθήσει. Τελικά αυτό που με βοήθησε ήταν το γεγονός ότι σταμάτησα να του δίνω τόση σημασία.. Άρχισα να τρώω κανονικά (να μην παραλειπω κανένα γεύμα) και να είμαι πιο χαλαρός.

Quote:

---

Originally Posted by Χριστίνα900

Γλυκιά μου μην αγχώνεσαι ..έχεις μπερδευτει..η νευρική ανορεξία είναι διατροφικη διαταραχή όπου το άτομο θέλει να είναι κατισχνο...τρώει ελάχιστα και βρίσκει τρόπους ώστε και αυτό που θα φάει να το διώξει από μέσα του...εσύ δεν έχεις κάτι τέτοιο...εσύ αναγνωρίζεις ότι το σωματικό σου βάρος είναι χαμηλό και προσπαθείς να πάρεις απεγνωσμένα βάρος...άρα μην σε απασχολεί το κομμάτι της νευρική ανορεξίας δεν βλέπω να έχεις κάτι τέτοιο...τώρα για να πάρεις βάρος να κάνεις 5-6 γεύματα μέσα στην ημέρα,να μην παραλείπεις γεύματα ακόμη και αν δεν πεινάς πολύ,να χαλαρώσεις,και αν θες μπορεί να σου δώσει όγκο και γυμναστική ενδυνάμωσης σε γυμναστήριο ή βρίσκοντας μόνη σου ασκήσεις και από βίντεο ακόμη..

---

Ναι αυτό κάνω ακόμη και με το ζόρι τρώω με τόσο άγχος και ανησυχία που έχω. Θα προσπαθήσω πιο πολύ να μην σκέφτομαι αρνητικά γιατί όντως θέλω να αυξήσω το βάρος μου. Σε ευχαριστώ για ότι μου είπες. Μου έδωσες πολύ αυτοπεποίθηση και με έκανες να νιώσω πιο ωραία

Quote:

---

Originally Posted by george1520

Ξέρεις πως αυτό εξαρτάται από σένα.. Γιατί τόσο άγχος; Θες να βάλεις κιλά; Τι πρέπει να κάνεις για να βάλεις; Δεν φεύγουν τα κιλά έτσι από μόνα τους. Να πιστέψεις λίγο περισσότερο στον εαυτό σου και θα δεις ότι δεν υπάρχει λόγος να αγχώνεσαι για θέματα που έχεις εσύ τον έλεγχο.
Ίσως θα σε βοηθήσει να φτιάξεις ένα πρόγραμμα με το τι θα τρως κάθε μέρα..

Όταν είχα χάσει αρκετά κιλά λόγω άγχους (και ειχα θέμα με το στομάχι) φοβόμουν ότι κάθε μέρα θα γινόμουν χειρότερα, ότι θα έχανα συνέχεια και δεν θα είχα τον έλεγχο. Είχα σκεφτεί τότε να πάω και σε διατροφολόγο για να με βοηθήσει. Τελικά αυτό που με βοήθησε ήταν το γεγονός ότι σταμάτησα να του δίνω τόση σημασία.. Άρχισα να τρώω κανονικά (να μην παραλειπω κανένα γεύμα) και να είμαι πιο χαλαρός.

---

Ναι έχεις απόλυτο δίκαιο σε αυτό που λες. Το άγχος με τρώει κάθε μέρα και πιο πολύ γιατί του δίνω πολύ σημασία και δεν είμαι χαλαρή. Όταν το είχα κάνει αυτό για ένα διάστημα, να μην το δίνω και τόσο έμφαση, μου είχε φύγει το άγχος και δεν σκεφτόμουν χαζά πράγματα.
Σε ευχαριστώ για την όμορφη απάντηση που μου έδωσες, πραγματικά με έκανες κ εσύ και η Χριστίνα να νιώσω πολύ καλύτερα.

Quote:

---

Originally Posted by Ariel96

Ναι έχεις απόλυτο δίκαιο σε αυτό που λες. Το άγχος με τρώει κάθε μέρα και πιο πολύ γιατί του δίνω πολύ σημασία και δεν είμαι χαλαρή. Όταν το είχα κάνει αυτό για ένα διάστημα, να μην το δίνω και τόσο έμφαση, μου είχε φύγει το άγχος και δεν σκεφτόμουν χαζά πράγματα.
Σε ευχαριστώ για την όμορφη απάντηση που μου έδωσες, πραγματικά με έκανες κ εσύ και η Χριστίνα να νιώσω πολύ καλύτερα.

---

Προσπάθησε μόνη σου πρώτα και έχε στο πίσω μέρος του μυαλού σου την πιθανότητα να πας σε διατροφολόγο.. Έτσι ώστε αν δεν τα καταφέρεις μονη σου (εγώ πιστεύω ότι θα τα πας μια χαρά) να έχεις κι άλλη επιλογή.. Αυτό θα σε βοηθήσει στο να μη απογοητευτεις και να πέσεις κι άλλο ψυχολογικά..

Quote:

---

Originally Posted by george1520

Προσπάθησε μόνη σου πρώτα και έχε στο πίσω μέρος του μυαλού σου την πιθανότητα να πας σε διατροφολόγο.. Έτσι ώστε αν δεν τα καταφέρεις μονη σου (εγώ πιστεύω ότι θα τα πας μια χαρά) να έχεις κι άλλη επιλογή.. Αυτό θα σε βοηθήσει στο να μη απογοητευτεις και να πέσεις κι άλλο ψυχολογικά..

---

Αυτό θα κάνω και επειδή το θέλω πολύ, πιστεύω θα τα καταφέρω

Από 46 είχα πάει 55...το είχα βάλει πείσμα και με καλό φαγητό μπορείς και εσύ!! :)

Quote:

---

Originally Posted by Ariel96

Αυτό θα κάνω και επειδή το θέλω πολύ, πιστεύω θα τα καταφέρω

---

Από τα λίγα που είπες για τους γονείς σου, έχουμε κάποια κοινά στοιχεία οπότε μπορώ να καταλάβω την ανάγκη να έχεις κάποιον να σε στηρίζει και τους λόγους που δεν πιστεύεις τόσο στον εαυτό σου. Το πιο βασικό στήριγμα όμως και αυτό που θα σε ακολουθεί σε όλες τις φάσεις της ζωής σου είναι ο εαυτός σου.. Κοίταξε να τον φροντίζεις και να τον αγαπάς περισσότερο.. Όλα καλά θα πάνε [emoji854]

Quote:

---

Originally Posted by Χριστίνα900

Από 46 είχα πάει 55...το είχα βάλει πείσμα και με καλό φαγητό μπορείς και εσύ!! :)

---

Θα μπουκωνομαι στο φαγητό χάχαχα. Αλλά πιστεύω και αυτό το παλιό άγχος που έρχεται δεν φεύγει εύκολα αν δεν σε δώσει θάρρος και δύναμη ο άλλος το να σου λέει αδυνάτισες πως έγινες έτσι. Θα το βάλω στόχο να το καταφέρω.

Quote:

---

Originally Posted by Ariel96

Θα μπουκωνομαι στο φαγητό χάχαχα. Αλλά πιστεύω και αυτό το παλιό άγχος που έρχεται δεν φεύγει εύκολα αν δεν σε δώσει θάρρος και δύναμη ο άλλος το να σου λέει αδυνάτισες πως έγινες έτσι. Θα το βάλω στόχο να το καταφέρω.

---

Οι άνθρωποι γενικά κάτι θα βρουν να σχολιάσουν.. Προσπάθησε να αποβάλεις ότι σου είναι άχρηστο και μην αφήνεις τίποτα μέσα σου το οποίο θα σου ρίχνει την ψυχολογία.

Κάποιοι λένε ότι αδυνατίσεις γιατί πραγματικά νοιάζονται και ανησυχούν οι δικοί σου άνθρωποι δηλαδή...τώρα είναι και κάποιοι αλλοι που το λένε σαν κουτσομπολιο...αστούς να λενε..τα έχω ακούσει και εγώ...άμα παχύνεις μετά θα σου λένε ααα παχυνες :p το θέμα είναι εσύ να φτάσεις στα κιλά που θες και να νιώθεις δυνατή και με ενέργεια

Quote:

---

Originally Posted by george1520

Από τα λίγα που είπες για τους γονείς σου, έχουμε κάποια κοινά στοιχεία οπότε μπορώ να καταλάβω την ανάγκη να έχεις κάποιον να σε στηρίζει και τους λόγους που δεν πιστεύεις τόσο στον εαυτό σου. Το πιο βασικό στήριγμα όμως και αυτό που θα σε ακολουθεί σε όλες τις φάσεις της ζωής σου είναι ο εαυτός σου.. Κοίταξε να τον φροντίζεις και να τον αγαπάς περισσότερο.. Όλα καλά θα πάνε [emoji854]

---

Είναι πόλοι γονείς που είναι έτσι διστιχως και δεν στηρίζουν τα παιδιά τους δίνοντας τα αυτοπεποίθηση και θάρρος.
Όταν είχα πάει στο νοσοκομείο για χειρουργείο αντί να με εμψυχώσει η μάνα μου, με έριχνε στον λάκκο λέγοντας με ''Τι θα κάνουμε τώρα Παναγία μου, πως είσαι έτσι παιδί μου, γιατι''. Η απάντηση μου απέναντι της ήταν "Η κάτσε μάνα και μην μιλάς η φύγε γιατί έχω κι εγώ τον πόνο μου... Απλά θα περάσει είναι μια μπορα''
Πως εγώ από τόση αυτοπεποίθηση που είχα, τώρα έχω γίνει τόσο αδύναμη και δεν πιστεύω στον εαυτό μου, δεν ξέρω. Όμως θα το κάνω για εμένα αυτό, στο να πάρω κιλά και να είμαι καλά με τον εαυτό μου...

Quote:

---

Originally Posted by Χριστίνα900

Κάποιοι λένε ότι αδυνατίσεις γιατί πραγματικά νοιάζονται και ανησυχούν οι δικοί σου άνθρωποι δηλαδή...τώρα είναι και κάποιοι αλλοι που το λένε σαν κουτσομπολιο...αστούς να λενε..τα έχω ακούσει και εγώ...άμα παχύνεις μετά θα σου λένε ααα παχυνες :p το θέμα είναι εσύ να φτάσεις στα κιλά που θες και να νιώθεις δυνατή και με ενέργεια

---

Όταν είχα βάλει κιλά μου έλεγαν "Ααα εσύ τσουπωσες φούσκωσες καλε" ελεος

Ήσουν δυνατή..και τώρα είσαι...απλώς περνάς κάποιες δυσκολίες...θα ξανασταθεις στα πόδια σου... ανθρώποι είμαστε και πότε εχουμε τα πάνω μας και πότε τα κάτω μας...μην ακούς τα σχόλια άλλων...εσύ κοίτα να κάνεις την δουλειά σου να βαλεις τα κιλά που θέλεις...μπορεί οι ταχυκαρδίες και ένα μικρό ποσοστό του άγχους να είναι και από το βάρος που εχασες...όποτε να προσπαθείς με ήρεμο και υγιει τρόπο να τα πάρεις

Quote:

---

Originally Posted by Χριστίνα900

Ήσουν δυνατή..και τώρα είσαι...απλώς περνάς κάποιες δυσκολίες...θα ξανασταθεις στα πόδια σου... ανθρώποι είμαστε και πότε εχουμε τα πάνω μας και πότε τα κάτω μας...μην ακούς τα σχόλια άλλων...εσύ κοίτα να κάνεις την δουλειά σου να βαλεις τα κιλά που θέλεις...μπορεί οι ταχυκαρδίες και ένα μικρό ποσοστό του άγχους να είναι και από το βάρος που εχασες...όποτε να προσπαθείς με ήρεμο και υγιει τρόπο να τα πάρεις

---

Πολλά παίζουν ρόλο και έχεις πολύ θετική πλευρά σε αυτά που λες. Πραγματικά με ανεβάσατε το ηθικό μου και εσύ και το άλλο το παιδί.

Χαίρομαι πραγματικά!!

Quote:

---

Originally Posted by Ariel96

Είναι πόλοι γονείς που είναι έτσι διστιχως και δεν στηρίζουν τα παιδιά τους δίνοντας τα αυτοπεποίθηση και θάρρος.
Όταν είχα πάει στο νοσοκομείο για χειρουργείο αντί να με εμψυχώσει η μάνα μου, με έριχνε στον λάκκο λέγοντας με ''Τι θα κάνουμε τώρα Παναγία μου, πως είσαι έτσι παιδί μου, γιατι''. Η απάντηση μου απέναντι της ήταν "Η κάτσε μάνα και μην μιλάς η φύγε γιατί έχω κι εγώ τον πόνο μου... Απλά θα περάσει είναι μια μπορα''
Πως εγώ από τόση αυτοπεποίθηση που είχα, τώρα έχω γίνει τόσο αδύναμη και δεν πιστεύω στον εαυτό μου, δεν ξέρω. Όμως θα το κάνω για εμένα αυτό, στο να πάρω κιλά και να είμαι καλά με τον εαυτό μου...

---

Μπορώ να σου γράψω βιβλίο ολόκληρο με ατάκες της μάνας μου.. Δυστυχώς αυτά μένουν και μια μέρα μας κτυπανε την πόρτα και μας λένε "Έδω είμαι". Η παιδική ηλικία είναι η βάση μας και όταν της λείπει η αγάπη και η αποδοχή λογικό είναι η αυτοπεποίθηση να μη είναι στα ύψη.. Αυτό αλλάζει αν ασχοληθεί κάποιος πολύ με τον εαυτό του και καταλάβει ότι η γνώμη των γονιών του είναι απλά μια γνώμη και όχι πάντα η αλήθεια.

Καλό είναι να τους συγχωρούμε τους γονείς μας γιατί σαν γονείς πυστευω μας αγαπάνε πιο πολύ από ότι μας αγαπάει ο καθένας στον κόσμο...και εμείς όταν γίνουμε γονείς σίγουρα θα κάνουμε λάθη στα παιδιά μας... :)

Quote:

---

Originally Posted by Χριστίνα900

Καλό είναι να τους συγχωρούμε τους γονείς μας γιατί σαν γονείς πυστευω μας αγαπάνε πιο πολύ από ότι μας αγαπάει ο καθένας στον κόσμο...και εμείς όταν γίνουμε γονείς σίγουρα θα κάνουμε λάθη στα παιδιά μας... :)

---

Δεν θα την συγχωρήσω ποτέ την μάνα μου και θα σου πω γιατί. Από τα 12 χρόνων που ήμουν, επειδή ο πατέρας μου σταμάτησε το μαγαζί λόγο σύνταξης, το πήρε πολύ βαριά το όλο θέμα και έπαθε κατάθλιψη. Εγώ πήγαινα έκτη δημοτικού τότε και δεν ήθελα να τον βλέπω έτσι, γιατί πάντα ήταν ο πρότασης της οικογένειας και τον αγαπούσα και τον αγαπάω τόσο πολύ. Μια μέρα λοιπόν δεν θυμάμαι τι και πως είχε γίνει, μου είχε πει πως εγώ τον κατάντησα έτσι και από τότε ο πατέρας μου με σημάδεψε με αποτέλεσμα να νιώθω άσχημα για τον εαυτό μου και να λέω τι λάθος έχω κάνει εγώ σαν παιδί που είμαι και τον κατάντησα έτσι? Επειδή δεν ένιωθε καλά μερικές φορές ξεσπουσε, αλλά ξεσπουσε λόγω της μάνας μου που τον έβαζε λόγια για να βγαίνει εκείνη λάδι. Με πήγαιναν σε ψυχολόγο χωρίς να υπάρχει κάποια συμπεριφορά από εμένα αλλά για να κατακρίνουν εμένα που ήταν σε αυτήν την κατάσταση και ότι όλα γίνονται από εμένα. Μεγαλωνοντας λοιπόν, όλο αυτό συσωρευοταν, έγινε μεγάλο, και όλο μεγάλωνε και κάποια στιγμή ξέσπασε. Όταν την είπα την μάνα μου έχω το και το μου λέει ''Έλα μωρέ τι έχεις εσύ? Όλα τα έχεις και είσαι μια χαρα γιατί να είσαι έτσι ρε κορίτσι μου''... Αλλά δεν τα εννοούσε. Μια μέρα είχα πάει στο σπίτι και είδα τα μυνήματα που έστελνε με την θεία μου και έλεγε '' Επίτηδες το κάνε για να μην έρχεται να μας βλεπει και έχει εγωισμό και όλα αυτά είναι ψέμματα, μια χαρά νιώθει και μας το παίζει τρελιτσα'' τρελάθηκα πραγματικά. Η ίδια μου η μάνα ποτέ δεν με υποστήριζε και πάντα με είχε στο περιθώριο. Αα ναι. Και όταν επαναστατούν στο σπίτι περίπου 14χρ, την έλεγα θα πάω να μείνω στον παππού μαζί του γιατί με αγαπάει γυρνάει και μου δίνει μια στα μούτρα και με κλείδωσε όλο το βράδυ κάτω στο κουζινακι, ενώ τα σκυλάκια τα είχε επάνω στο σπίτι στη ζέστη με την σομπουλα κι εγώ κάτω να ξεπαγιαζω (χειμώνας ήταν) ΟΧΙ ΔΕΝ ΘΑ ΤΗΝ ΣΥΓΧΩΡΕΣΩ πέρασα πολλά και περνάω ακόμη

Ο πατέρας σου πως ήταν απέναντι σου; Έχεις αδέλφια;

Quote:

---

Originally Posted by george1520

Ο πατέρας σου πως ήταν απέναντι σου; Έχεις αδέλφια;

---

Εκεινος μου ειπες πως τον καταντησα σε αυτην την κατασταση που βρισκοταν. Εχω εναν μικροτερο αδερφο. Η μανα μου εχει στραφει σε εκεινον και νομιζει οτι θα την γηροκομισει. Ειναι 20χρ ο αδερφος μου αλλα με την βοηθεια της μανας μου του νοικιασε σπιτι να μεινει με την κοπελα του. Ο αδερφος μου ειναι να το πω *μαμακιας*, με τον τροπο οτι ειναι διπλωματικος για να εχει την μαμα στα χερια του για να γινονται οι δουλειες που θελει γιατι μονος του φοβαται ακομη..και λογικο γιατι ειναι μικρος (καλα καλα δεν εχει παει στρατο, ακομη σπουδαζει)... Παντα την ειχε την μανα μου διπλα του και με το μερος του για να του κανει τις χαρες και αυτα που εκεινος δεν ηταν εφεκτο να το καταφερει. Επεισης οι γονεις μου ειναι λιγο μεγαλοι 57 η μανα μου και 72 ο πατερας μου. Ο πατερας μου βρισκεται στο κρεβατι με ζαχαρο και η μανα μου ξεσπαει πιο πολυ σε ολους, ακομη και στον αδερφο μου πλεον, γιατι δεν μπορει να πηγαινει εξω (εντομεταξυ κλεγεται μια χαρα βγαινει για καφε)... Οποτε τωρα που νοικιασε σπιτι ο αδερφος μου, με την πρωτη που θα σπαστει η μανα μου θα του την πει... Ετσι εκανε και με εμενα. Οταν εβλεπε τα δυσκολα ξεσπουσε σε εμενα γιατι ημουν η πιο ¨"δυνατη" και μεγαλυτερη απο τον αδερφο μου.

Η μάνα μου, μου έδειχνε την "αγάπη" της με άσχημα λόγια και ξύλο και ο πατερας μου ήταν στον κόσμο του και δεν έπαιρνε θέση.. Με τα αδέλφια μου ήταν λίγο διαφορετικα τα πράγματα... Τους βοηθούσαν και τους στηριζαν σε υπερβολικό βαθμό ενώ εμένα όχι. Μεγάλωσα και το είχα παράπονο αυτό. Στα 26 μου με επισκέφτηκε η κατάθλιψη.. Άρχισα ψυχοθεραπεία και μέσα από αυτή έμαθα τον εαυτό μου καλύτερα αλλα και τους γύρω μου. Κατάλαβα πως και οι γονείς μας είναι άνθρωποι, πως κάνουν λάθη, πως η γνώμη τους για εμάς δεν είναι παντα η σωστή, πως δεν μπορούν όλοι να δείξουν με τον σωστό τρόπο την αγάπη τους, πως δεν ξέρουν όλοι ότι τα παιδιά χρειάζονται γονεις δίπλα τους και όχι δύο ανθρώπους που να ξεσπανε πάνω τους, πως οι γονείς μου ήταν συναισθηματικά ανάπηροι και δεν μου κάνει καλο να περιμένω να αλλάξουν, πως η τέλεια εικόνα που έχω στο μυαλό μου για τους γονείς γενικα δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, πως κάποιοι άνθρωποι δεν έπρεπε να γίνουν γονείς, πως εγώ είμαι τυχερός που ότι έκανα το έκανα μόνος και πως αυτό που θα με βοηθήσει ειναι να τους συγχωρησω. Μπήκα στον 3ο χρόνο ψυχοθεραπειας και ακόμη δεν βρήκα την δύναμη να τους συγχωρησω, αλλά πιστεύω πως μόνο αυτό θα με βοηθήσει να ηρεμήσω. Αυτά ήξεραν, αυτα έκαναν.

Quote:

---

Originally Posted by george1520

Η μάνα μου, μου έδειχνε την "αγάπη" της με άσχημα λόγια και ξύλο και ο πατερας μου ήταν στον κόσμο του και δεν έπαιρνε θέση.. Με τα αδέλφια μου ήταν λίγο διαφορετικα τα πράγματα... Τους βοηθούσαν και τους στηριζαν σε υπερβολικό βαθμό ενώ εμένα όχι. Μεγάλωσα και το είχα παράπονο αυτό. Στα 26 μου με επισκέφτηκε η κατάθλιψη.. Άρχισα ψυχοθεραπεία και μέσα από αυτή έμαθα τον εαυτό μου καλύτερα αλλα και τους γύρω μου. Κατάλαβα πως και οι γονείς μας είναι άνθρωποι, πως κάνουν λάθη, πως η γνώμη τους για εμάς δεν είναι παντα η σωστή, πως δεν μπορούν όλοι να δείξουν με τον σωστό τρόπο την αγάπη τους, πως δεν ξέρουν όλοι ότι τα παιδιά χρειάζονται γονεις δίπλα τους και όχι δύο ανθρώπους που να ξεσπανε πάνω τους, πως οι γονείς μου ήταν συναισθηματικά ανάπηροι και δεν μου κάνει καλο να περιμένω να αλλάξουν, πως η τέλεια εικόνα που έχω στο μυαλό μου για τους γονείς γενικα δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, πως κάποιοι άνθρωποι δεν έπρεπε να γίνουν γονείς, πως εγώ είμαι τυχερός που ότι έκανα το έκανα μόνος και πως αυτό που θα με βοηθήσει ειναι να τους συγχωρησω. Μπήκα στον 3ο χρόνο ψυχοθεραπειας και ακόμη δεν βρήκα την δύναμη να τους συγχωρησω, αλλά πιστεύω πως μόνο αυτό θα με βοηθήσει να ηρεμήσω. Αυτά ήξεραν, αυτα έκαναν.

---

Λυπαμαι παρα πολυ και ξερω πως περνας και εχεις μεσα σου κρατημενα συναισθηματα που δεν μπορεις να τους συγχωρησεις... Εχεις πολυ ομορφη ψυχη μεσα σου και πως εχω ακουσει και απο φιλους μου πως οι γονεις τους ειναι τοξικοι και περνανε μαρτυριο, δεν ημαστε μονοι. Ο καθενας μπορει να το βιωνει διαφορετικα μεν αλλα....ναι, καποια στιγμη αυτα που μας εχουν κανει και που μας εχουν πικρανει με λογια, ξεσπανε σε αγχος και μαζι με την ψυχη υποφερει και το σωμα. Προσπαθεις να βρεις την δυναμη να τπυς συγχωρεσεις και να βρεις την γαληνη σου? Καντο φυσικα αν αυτο θα σε βοηθησει να νιωσεις ομορφα. Εγω δεν θα την συγχωρεσω ΠΟΤΕ την μανα μου, γιατι στην εφηβικη ηλικια με ειχε σαν ενα κομματι πανι (πατσαβουρι), που ηθελε να της κανω τα χατηρια και απαξ δεν της το εκανα ετρωγα βρισιδι και κρητικη πως ειμαι ενα πουτ@@@κι. Ποιος? Εγω. Ενα κοριτσακι 13χρ που δεν ηξερε τι θα πει η λεξη σεξ. Εμαθα μονη μου διαβαζοντας βιβλια (μου αρεσει η βιολογια), στο σχολειο φυσικα (εμεινα κιολας 3 φορες στην 1η Γυμνασιου) :( ναι καλα διαβασες... Με τοσα που περνουσα πως να κατσω να διαβασω (μονο αρχαια διαβαζα γιατι τα αγαπουσα και εβγαλα 19) και μετα πηγα μαζι με τον αδερφο μου 2α Γυμνασιου, την τελειωσα και ερωτευτηκα εναν βλακα... Αυτο ηταν η λεξη σχολειο για εμενα.. Το σταματησα και δεν ξανα πηγα. Δεν με εμαθε ομως η μανα τι σημαινει η λεξη αγαπη...Με εδιωξε απο το σπιτι και εμαθα τι θα πει μισος και οχι αγαπη...

Δεν ξέρω αν μέσα από την συγχώρεση θα βρω γαλήνη αλλά θεωρώ πως από ένα σημείο και μετά ειναι καλό να μην δινουμε τόση σημασία στο τι μας έκαναν και τι μας στέρησαν. Για αρκετά χρόνια κουβαλούσα στην πλάτη μου την εικόνα που είχαν για μένα οι γονείς μου.. Ότι ήμουν ένας άχρηστος, ότι μετάνιωσαν που με έκαναν, ότι δεν αξίζω, ότι δεν θα γίνω τίποτα στην ζωή μου, ότι δεν θα με θέλει ποτέ κανένας. Το πίστευα. Έδειχνα σε όλους γύρω μου ότι είμαι καλά, δυνατός αλλά μέσα μου ένιωθα ότι ήμουν ένα τίποτα. Κάποια στιγμή το τίποτα έγινε ένα με το σώμα μου και σταμάτησα να ημουν ο δυνατός αλλά έγινα ένας άνθρωπος που φοβόταν τα παντα. Σαν ένα μικρό παιδί που βγαίνει έξω στον κόσμο και τον τρομάζουν όλα. Φοβόμουν τα μικρόβια, τις φωνές, δεν μπορούσα να ακουσω για αρρώστιες, για θανάτους, δεν μπορούσα να πηγαίνω έξω με φίλους γιατί φοβόμουν ότι θα πάθω κάτι. Είχα ανάγκη από στήριξη, είχα ανάγκη να με ακουσει κάποιος, να μου πει έστω ότι όλα θα πάνε καλά.

Στα λέω όλα αυτά γιατι θελω να ξέρεις ότι μπορώ να σε καταλάβω, να σε νιώσω.. Όταν ήμουν στον πάτο και τα ένιωθα όλα αυτά τότε έπρεπε να βρω την δύναμη να στηριξω εγώ τον εαυτό μου.. Να ξυπνήσω τον γονιό που έχουμε όλοι μέσα μας για να ηρεμήσει αυτό το παιδάκι που δεν πήρε ποτέ αγάπη, αποδοχή και κοιμόταν κάθε βράδυ αγκαλιά με τον πόνο.
Ότι και να ήταν οι γονείς μας είχαν την δύναμη να καταστρέψουν την παιδική μας ηλικία, δεν έχουν ομως την δύναμη να χαλάσουν και το μέλλον μας. Στο χέρι μας είναι να το κάνουμε όσο πιο όμορφο γινεται. Κάποιοι γονείς όμως δεν ξέρουν πως η συμπεριφορά τους μπορει να καταστρεψει την ζωή ενός ανθρώπου, δεν είναι σε θέση να καταλάβουν πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος τους. Κάποια στιγμή θα έρθεις στην φαση που βρισκομαι εγώ.. Δεν θα θες πλέον να καταλάβουν, δεν θα σε νοιάζει τόσο πολύ το γεγονός ότι ποτέ δεν κατάλαβαν τι άνθρωπος είσαι, θα έρθει η μέρα που θα πεις "Δεν ήξεραν να δώσουν αγάπη, δεν ήξεραν τι είναι αγάπη.. Αυτό δεν αφορά εμένα, αφορά μονο αυτούς!"

Quote:

---

Originally Posted by george1520

Δεν ξέρω αν μέσα από την συγχώρεση θα βρω γαλήνη αλλά θεωρώ πως από ένα σημείο και μετά ειναι καλό να μην δινουμε τόση σημασία στο τι μας έκαναν και τι μας στέρησαν. Για αρκετά χρόνια κουβαλούσα στην πλάτη μου την εικόνα που είχαν για μένα οι γονείς μου.. Ότι ήμουν ένας άχρηστος, ότι μετάνιωσαν που με έκαναν, ότι δεν αξίζω, ότι δεν θα γίνω τίποτα στην ζωή μου, ότι δεν θα με θέλει ποτέ κανένας. Το πίστευα. Έδειχνα σε όλους γύρω μου ότι είμαι καλά, δυνατός αλλά μέσα μου ένιωθα ότι ήμουν ένα τίποτα. Κάποια στιγμή το τίποτα έγινε ένα με το σώμα μου και σταμάτησα να ημουν ο δυνατός αλλά έγινα ένας άνθρωπος που φοβόταν τα παντα. Σαν ένα μικρό παιδί που βγαίνει έξω στον κόσμο και τον τρομάζουν όλα. Φοβόμουν τα μικρόβια, τις φωνές, δεν μπορούσα να ακουσω για αρρώστιες, για θανάτους, δεν μπορούσα να πηγαίνω έξω με φίλους γιατί φοβόμουν ότι θα πάθω κάτι. Είχα ανάγκη από στήριξη, είχα ανάγκη να με ακουσει κάποιος, να μου πει έστω ότι όλα θα πάνε καλά.

Στα λέω όλα αυτά γιατι θελω να ξέρεις ότι μπορώ να σε καταλάβω, να σε νιώσω.. Όταν ήμουν στον πάτο και τα ένιωθα όλα αυτά τότε έπρεπε να βρω την δύναμη να στηριξω εγώ τον εαυτό μου.. Να ξυπνήσω τον γονιό που έχουμε όλοι μέσα μας για να ηρεμήσει αυτό το παιδάκι που δεν πήρε ποτέ αγάπη, αποδοχή και κοιμόταν κάθε βράδυ αγκαλιά με τον πόνο.
Ότι και να ήταν οι γονείς μας είχαν την δύναμη να καταστρέψουν την παιδική μας ηλικία, δεν έχουν ομως την δύναμη να χαλάσουν και το μέλλον μας. Στο χέρι μας είναι να το κάνουμε όσο πιο όμορφο γινεται. Κάποιοι γονείς όμως δεν ξέρουν πως η συμπεριφορά τους μπορει να καταστρεψει την ζωή ενός ανθρώπου, δεν είναι σε θέση να καταλάβουν πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος τους. Κάποια στιγμή θα έρθεις στην φαση που βρισκομαι εγώ.. Δεν θα θες πλέον να καταλάβουν, δεν θα σε νοιάζει τόσο πολύ το γεγονός ότι ποτέ δεν κατάλαβαν τι άνθρωπος είσαι, θα έρθει η μέρα που θα πεις "Δεν ήξεραν να δώσουν αγάπη, δεν ήξερα τι είναι αγάπη.. Αυτό δεν αφορά εμένα, αφορά μονο αυτούς!"

---

Nταξει τα ειπες ολα τοσο τελεια και τοσο αληθινα που δεν εχω λογια. Ξερω γιατι μου αναφερεις καποια γεγονοτα απο την ζωη σου, εισαι πολυ πικραμενος και αδικημενος, σε νιωθω. Πραγματικα σημερα με εκανες να νιωσω αλλος ανθρωπος, μου ανεβασες το ηθικο μου που ειχε πιασει πατο και εσυ και η αλλη η κοπελα.. Σας ευχαριστω και ευχομαι καθε δυναμη στη ζωη σου. Εισαι υπεροχος ανθρωπος, πληγωμενος και πονεμενος, ομως μην το βαζεις κατω και η ζωη καποια στιγμη θα σε ανταμιψει.

Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.. Μη τα βάζεις ποτέ κάτω και να θυμάσαι ότι αυτό που περνάς αυτή την περίοδο είναι μυρμήγκι σε σχέση με αυτό που είσαι, μη το φοβάσαι.
Ότι χρειαστείς, εδώ είμαι.